واضح آرشیو وب فارسی:رویکرد: عضو ٢٢ساله تیم ملی راگبی کشورمان که چندی پیش دچار سانحه رانندگی شد، بعد از حدود یک ماه بالاخره سلامتی نسبی اش را به دست آورد و از بیمارستان آسیا مرخص شد.به گزارش گروه ورزش رویکرد، عضو ٢٢ساله تیم ملی راگبی کشورمان که چندی پیش دچار سانحه رانندگی شد، بعد از حدود یک ماه بالاخره سلامتی نسبی اش را به دست آورد و از بیمارستان آسیا مرخص شد. دختری که همه جا حرف از اوست البته به دلیل شدت آسیب دیدگی این دختر ورزشکار قرار است او حدود یک ماه نیز در یک بیمارستان دیگر بستری شود و به فیزیوتراپی بپردازد. در این مدت به همت ورزشکاران، هنرمندان، مسئولان و مردم که با پخش اطلاعیه های مختلف باعث شدند خیلی از اقشار برای کمک به این جوان آسیب دیده بشتابند، مقداری از هزینه های درمان وی توسط افراد خیر پرداخت شد. با این حال خانواده سارا عبدالملکی انتظار کمک بیشتری را دارند چون از نظر مالی خیلی در وضع سطح بالایی به سر نمی برند و معتقدند هزینه های درمان دخترشان تا چند سال ادامه خواهد داشت. ابوترابی، مادر سارا عبدالملکی در این باره به «شهروند» می گوید: «دیروز بالاخره با نظر پزشکان سارا از بیمارستان مرخص شد، اگرچه او را به یک مرکز دیگر انتقال دادیم تا کارهای فیزیوتراپی روی وی انجام شود. وزارت ورزش نیز به ما لطف داشت و تقریبا نیمی از هزینه های بیمارستان را پرداخت کرد. البته هزینه های زیادی در این مدت برای ما تراشیده شده که با کمک های مردمی توانستیم آن را بپردازیم. فقط هزینه بیمارستان سارا نزدیک به ١١٥ میلیون تومان شد. دختر من باید تا چند سال تحت درمان باشد و انتظار داریم باز هم افراد خیر و شریف به یاری این دختر ورزشکار بیایند.» با سارا عبدالملکی روی تخت بیمارستان همکلام شدیم تا نخستین اظهارات او را بعد از اتفاق تلخی که برایش رخ داده، از زبان خودش بشنویم. گفت وگوی «شهروند» با این دختر راگبی باز را می خوانید: به نظر می رسد شرایطت خیلی بهتر شده. درست است؟ روزهای اول را که خیلی یادم نمی آید، اما قطعا بعد از این همه سختی که کشیدم، خیلی بهتر هستم. در ضمن از شما می پرسم که مگر می شود بد باشم؟ وقتی این تعداد از افراد در این مدت به من لطف داشتند و هر روز برایم دعا کردند، قطعا روزبه روز بهتر می شوم. امیدوارم همه چیز همین طور خوب پیش برود. ظاهرا روحیه خیلی خوبی هم برای مقابله با سختی های پیش آمده داری... من از شرایطی که پیش آمده، اصلا ناراضی نیستم چون اعتقاد دارم حکمت خدا در این بوده است. همین که الان زنده هستم و پدر و مادرم در غم از دست دادن من عزادار نیستند، خدا را شکر می کنم. روحیه ام بالاست چون آدم های بزرگی در این مدت به من روحیه دادند. امیدوارم حمایت مردم از من ادامه داشته باشد چون بدون آنها خیلی دلم می گیرد. اصلا نمی خواهم به گذشته و آن حادثه فکر کنم و می خواهم به روزهای آینده بیندیشم. حتما می دانی در این مدت چه از نظر مالی و چه معنوی افراد مشهور زیادی به تو و خانواده ات کمک کرده اند؟ بله، خوب می دانم. از حمایت مردم، مسئولان، ورزشکاران و هنرمندان راضی هستم و حتی می گویم که به هیچ عنوان انتظار این کارها را نداشتم. در این یک ماه به هیچ وجه تنهایی را حس نکردم چون هر روز یک فرد جدید از من حمایت می کرد و به دیدنم می آمد. از نظر مالی هم خدا را شکر می کنم که به پدر و مادرم کمک شد چون یکی از دغدغه هایم این بود که من بیمه نیستم و چطور والدینم می خواهند هزینه های سنگین را متحمل شوند. از دیدن افراد مشهوری مثل علی دایی، احسان علیخانی، وزیر بهداشت و... تعجب نکردی؟ با دیدن آنها واقعا شوکه شدم. شاید اگر مردم، مسئولان و این افراد مشهور نبودند، من از بین می رفتم و نمی توانستم در برابر این حادثه بایستم. نمی توانم یکی یکی اسم ببرم و تشکر کنم چون خیلی از افراد سرشناس به دیدنم آمدند و به من روحیه دادند. از تمام آنها تشکر می کنم. واقعا نمی دانم اگر آنها نبودند من چطور می توانستم در این شرایط سخت دوام بیاورم. شاید یکی از صحنه های ماندگار در این مدت اشک های علی دایی در زمانی بود که از تو عیادت کرد. باز هم می گویم که نمی دانم چطور باید لطف افراد بزرگی مثل علی دایی را جبران کنم. او واقعا مرا شگفت زده کرد که به بیمارستان آمد و بعد از آن هم احساسی شد. حضور علی دایی روحیه مضاعفی به من داد و می بینید که الان چقدر سرحال هستم. با این وضع فکر می کنی باز هم می توانی روزی به ورزش برگردی و راگبی بازی کنی؟ قطعا اگر همه چیز خوب پیش برود، من خیلی زود به زندگی عادی و حتی به ورزش هم برمی گردم. این را مطمئن باشید که من انرژی بالایی دارم و از این روزها خسته نمی شوم. همین که پدر و مادرم و یک ملت پشت من هستند، برایم یک دنیا ارزش دارد و به خاطر همین هدفم را روی این گذاشتم که خیلی زود سرپا شوم. البته فعلا تا چند ماه باید کارهای درمانی ام را دنبال کنم و الان هم به یک بیمارستان دیگر منتقل شدم تا فیزیوتراپی کنم. در آخر اگر صحبتی داری، بگو؟ فقط خدا را شکر می کنم که زنده هستم و می توانم روزی محبت های افرادی را که در این مدت به من لطف کردند، جبران کنم. آنها در روزهای سخت کنار من بودند و از موقعی که چشمانم را باز کردم، مرا حمایت کردند. به امید این که چنین اتفاقاتی برای هیچ کدام از اعضای جامعه ورزش و هیچ کدام از مردم عزیز کشورم رخ ندهد.
پنجشنبه ، ۲۹بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: رویکرد]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 109]