تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833852613
در دولت احمدی نژاد نمی خواستند فیلم بسازم
واضح آرشیو وب فارسی:تیک: کمال تبریزی، در کارنامه هنری خود انواع و اقسام گونه های سینمایی را تجربه کرده است. امسال هم در سی وچهارمین جشنواره فیلم فجر، فیلم جدیدش «امکان مینا»، یک خبرنگار را سوژه خود قرار داده است؛ فیلمی که طعم سیاست دارد، اما عاشقانه هم هست. شرق با تبریزی درباره جدیدترین فیلمش گفت وگو کرده است. امسال با فیلم «امکان مینا» در جشنواره حضور دارید. آیا این فیلم هم در امتداد همان دغدغه های فیلم های قبلی تان است؟ «امکان مینا»، فیلم متفاوتی در مقایسه با کارهای قبلی ام است. این فیلم در ژانر اجتماعی و عاشقانه جای می گیرد. منتها از لحاظ موضوعی که درگیرش می شویم، می توانم بگویم که سیاست هم وارد موضوع می شود. چرا سیاست را وارد داستان کردید؟ به نظرم سیاست ایجادکننده بحران و ازبین برنده و نابودکننده است. به همین دلیل نسبت به مضمونی که انتخاب کردم، احساس خوبی دارم. چون حسی که همه ما این روزها داریم این است که فکر می کنیم عالم سیاست به نحوی خودش را به هنر هنرمندان و دنیایی که در آن به سر می بریم تحمیل می کند. همین نکته ما را دچار آسیب کرده است. بنابراین درعین اینکه زمان داستان فیلم به رخدادهای اجتماعی دهه 60 مربوط می شود، با فضای امروزی نزدیکی و قرابت دارد. به نظرم با فیلمی اجتماعی- عاشقانه و با رنگ وبوی سیاسی روبه رو هستیم که با جنس فیلم های قبلی ام خیلی متفاوت است. چون موضوع فیلم ایجاب می کرد که زبان خاصی را به کار گیرد. یعنی استفاده از ساختار بخصوصی که بتواند این مضمون را درست بیان کند. از نظر شما این تفاوت بیشتر در ساختار فیلم نمود پیدا می کند؟ چون جزئیات زیادی در فیلم وجود دارد. به این قضیه بسیار فکر می کردم که اساسا فیلم چه ساختاری باید داشته باشد تا بتواند با مخاطبانش ارتباط درستی برقرار کند. فکر می کنم بعد از دیدن فیلم خواهید گفت با کار تازه ای در کارنامه هنری من مواجه شده اید و قابل مقایسه با کارهای قبلی ام نیست. تمام تلاشم بر این بود که فیلمی بسازم تا بتواند با تماشاگرانش ارتباط خوبی برقرار کند؛ مخاطبانی که با چنین موضوعی درگیر هستند و دغدغه آن را دارند. امیدوارم هم منتقدان و هم مردم از فیلم خوششان بیاید. به بحث سیاست اشاره کردید. آیا به طور مشخص منظورتان سیاست های دولت تدبیر و امید است یا اینکه به عملکرد دولت هشت ساله مهرورز توجه داشتید؟ هیچ کدام. شاید حتی به آن هشت سال گذشته هم اشاره نکنیم. می خواهم بگویم به طورکلی نگاهی در سیاست وجود دارد که امروز هم شاهد آن هستیم که اصولا مردم به نوعی بازیچه این سیاست شده اند. اگر بخواهم برایتان مثال بزنم، می توانم به پدیده ای تروریستی همچون داعش اشاره کنم. اینکه سیاست مداران از طریق به وجودآوردن این گروه ضدبشری می خواهند اتفاقاتی که موردنظر و مطلوبشان است را برای جهان و مردم دنیا رقم بزنند و از طریق آنها اهداف خود را پیش ببرند. با خودم فکر می کنم در کنار دولت هایی که در جهان حضور و قدرت دارند، چگونه گروهی غیرقانونی به نام «دولت اسلامی» (داعش) ظهور می کند تا هر کاری که می خواهد انجام دهد؟! قطعا اگر نمی خواستند، چنین اتفاقی نمی افتاد! بنابراین خواسته شده که این اتفاق بیفتد و وجود داشته باشد تا اتفاقاتی را در جهان رقم بزنند و معادلات اقتصادی را به وجود بیاورند تا به سودهای کلان و هنگفت خود برسند. درحالی که تمام صدمات و لطمات متوجه مردم است. پس منظور شما فقط ایران نیست؟ اتفاقا هست. در دهه 60 هجری شمسی وقایعی در ایران به وقوع پیوست و در این مسیر مردم با مسائلی روبه رو شدند که همچنان امروز هم با آن مسائل درگیرند و همه ما با آن مشکلات دست وپنجه نرم می کنیم! اگر منظورتان مرور تاریخ در دهه 60 است، خود شما در آن دهه حضور فعالِ سیاسی داشتید. به عبارت دقیق تر در بخشی از شکل گیری آن دوره سهیم بودید؛ مثل تسخیر لانه جاسوسی. البته به مرور تغییر کردید. مثل فیلم هایتان که از دهه 60 تا امروز همگام با اجتماع و وقایع روز جامعه تغییر کرده اند. آیا قرار است در «امکان مینا» خودتان را نقد کنید؟ در همان دوران جوانی هم در میان قشری مثل دانشجو نشاط وجود داشت. رفتاری که این قشر اجتماعی از خود بروز می داد، همیشه مخالف با سیاستی است که در وجه عادی خودش وجود دارد. یعنی همان موقع هم براساس قواعدی که در سیاست وجود داشت، عمل نمی کردند. بلکه براساس آنچه به آن اعتقاد داشتند دچار شور و هیجان شدند و دست به چنین کاری زدند. مثل فیلم سازان جوان امروزی که استعداد دارند، کارهای فوق العاده و متفاوت انجام می دهند و حاضر نیستند براساس قواعد تاریخ مصرف گذشته و قدیمی ای که در فیلم سازی وجود دارد، حرکت کنند. آنها می خواهند حرف خودشان را بزنند و به نوعی خارق عادت باشند و از قاعده معمول خارج شده و حرف های تازه را به وجود بیاورند. ما متعلق به نسلی هستیم که همه چیز از درونمان شروع می شد و اگر تعریف از خودمان نباشد با صداقت و اعتقاد قلبی دست به چنین کاری زدیم. وقتی از همین مسیر جلو می آییم به تدریج متوجه می شویم قواعدی که در عالم سیاست وجود دارد، نمی تواند ما را اقناع کند تا با آن قاعده حرکت کنیم. این حسی که الان به من می گوید من نمی توانم به سمت سیاست بروم، به این دلیل است که دغل بازی و نیرنگ سیاست از بین نرفته و گوشه ای از ذهن را اشغال کرده! در نتیجه مقاومت و مقابله به مثل در ذهن شکل می گیرد. دهه 60، دهه ای بود که مردم با جنگ شهرها یعنی موشک باران روبه رو شدند؛ جنگی که باید در یک کارزار باشد، به داخل خانه های مردم کشیده شد و پشت جبهه ادامه پیدا کرد. چون سیاست تعیین می کند به جای اینکه در خط نبرد و جبهه این درگیری ها اتفاق بیفتد، جنگ را به درون شهرها ببریم. به جایی که مردم عادی و زن و بچه زندگی می کنند. کسانی که توانایی جنگیدن داشتند به جبهه می رفتند اما وقتی جنگ به داخل شهرها کشیده می شد، تبعاتی داشت. آیا «امکان مینا» فیلمی سیاسی است؟ خیر، اما می توانیم بگوییم فیلمی درباره سیاست است. چرا اغلب فیلم سازان ما از ساخت فیلم سیاسی واهمه دارند؟ من واهمه ندارم. اگر بخواهم فیلم سیاسی بسازم امکانش برایم وجود دارد. اما فیلم «امکان مینا» درباره سیاست است. درباره معادلاتی که در عالم سیاست است که نقش تعیین کننده ای دارد. یعنی عنصری وجود دارد به نام سیاست و نحوه رفتار در سیاست که وارد یک زندگی می شود. حال وهوای کلی فیلم کاملا اجتماعی و اتفاقا عاشقانه است. اما شکلی که پیدا می کند و نفوذی که سیاست در آن ایجاد می کند باعث می شود ورق فیلم برگردد و تقریبا به یک نوع بیانیه درمورد تفاوت و افتراقی که میان عالم سیاست و زندگی افراد وجود دارد، تبدیل می شود. معمولا در سینمای ایران وقتی فیلمی درباره موضوعات ملتهب جامعه همچون زنان یا مقاطع خاص سیاسی ساخته شود، محال است اصلاحیه نخورد. آیا فیلم شما هم دچار ممیزی شد؟ یک مقدار نگران بودم که دچار ممیزی شود. الان فعلا این اتفاق نیفتاده و امیدوارم اتفاق هم نیفتد. چون زمانی که فیلم در جشنواره نمایش داده می شود اظهارنظرهایی می شود که تأثیرگذار است و دوباره تجدیدنظر می کنند. از اینکه فیلم سازان نسل جدید رقیبان شما در جشنواره فیلم هستند، چه حسی دارید؟ اصلا مشکلی ندارم. بچه های خودمان فیلم سازی می کنند و این کاملا طبیعی است. نسل های قبل از ما که استادان سینما بودند مثل آقایان مهرجویی، کیمیایی و تقوایی زمانی که ما شروع به کار کردیم برای ما حکم معلم را داشتند. من از خیلی از فیلم های بهرام بیضایی یاد گرفتم. مثل اینکه شما کتابی را می خوانید و جزئیات را در ذهن حک می کنید. این اتفاقی است که همه محکوم به آن هستیم و باید دوره خودمان را بگذرانیم و منتظر نیروهای جدید باشیم. نیروهایی متعلق به عصر خودشان که مدل دیگری، زمانه خودشان را درک می کنند و حرف می زنند. بنابراین بهترین کار این است که از ورود افراد جدید استقبال شود و در صورت امکان هم کمکشان کنیم و سعی شود آنها را به موقعیتی برسانیم که اعتمادبه نفس کافی پیدا کنند و مسیری که سینما در طول تاریخ سینمای ایران طی کرده را ادامه دهند. این روزها از آقای بیضایی خیلی یاد می شود. از اینکه شما می توانید فیلم بسازید و آقای بیضایی نمی تواند، چه حسی دارید؟ شاید این گفته نظر خاص من باشد، به نظرم اگر انسان خودش بخواهد می تواند فیلم بسازد. این امر یک مقدار به حال و حوصله فیلم ساز برمی گردد. ما به دوره ای می رسیم که دوره بازنشستگی مان است و ممکن است تصمیم بگیریم کار نکنیم. مثلا وقتی آقای کیارستمی می تواند فیلم بسازد بقیه فیلم سازان هم این طور هستند. اما آقای کیارستمی حدود 17 سال است که در ایران فیلم نمی سازد! ایشان خودش مایل نیست. اگر بخواهد می تواند. به یاد می آورم ایشان در جایی گفته در ماراتن رساندن فیلم ها به جشنواره فیلم فجر، بهترین ساعت ها برای کار در استودیو را به دیگران می دادند و زمان شب هم با وجود سن وسال مان به ما داده می شد! به هر شکل عملکرد مسئولان را دست کم نگیرید! به نظرم این اتفاق مانع بزرگی نیست. فکر نمی کنم سدی باشد که شما نتوانید فیلم بسازید. من خودم در هشت سال دولت آقای احمدی نژاد با خیلی از مقاومت ها روبه روشدم. یعنی اصلا تصمیم گرفته بودند اجازه ندهند من فیلم بسازم. اما انسان با تلاش و سعی خودش می تواند کار کند. با همه آن شرایط یک فیلم، اول و یک فیلم، آخر دوره هشت ساله ساختم. هشت سال فاصله افتاد اما زمینه اش فراهم شد. من به خواستن، توانستن است، معتقدم. به نظرتان آقای بیضایی نمی خواهد فیلم بسازد؟ به نظرم حتما ایشان می خواهد کار کند. آخرین فیلم ایشان «وقتی همه خوابیم» قبل از انتخابات ریاست جمهوری بود. به نظرم یک مقدار زودرنجی و حساس بودن آدم ها که یک ویژگی طبیعی برای هنرمندان است، باعث می شود این فاصله ایجاد شود و عطای کار را به لقایش ببخشند. آقای تقوایی هم بسیار حساس و زودرنج است. اما پوست کلفت تر از اینها آقای مهرجویی است. البته آقای تقوایی به صراحت اعلام کرد دیگر فیلم نمی سازد! این بخش مربوط به ویژگی افراد است. البته با این قسمت از صحبت شما موافق هستم که اگر آقای تقوایی یا بیضایی فیلم نمی سازند، بخش مهمی از عدم امکان فیلم سازی به مسئولان سینما برمی گردد و اگر شرایطی را فراهم کنند که این افراد باز هم فیلم بسازند، به نفع سینمای ایران و فیلم ساز است که باز بتواند کارش را ادامه دهد. نظرتان درمورد برنامه «هفت» چیست؟ چرا تا به حال در این برنامه حضور پیدا نکردید؟ آقای افخمی دوست من است و در دوره ای معلم من نیز بوده و در یک دوره که در دانشکده سینمایی درس می خواندیم، او به من درس می داد. جدا از آن آن قدر صمیمی هستیم که این را بگویم به نظرم با وجود آنچه خودش مدعی است این برنامه برای مردم تولید می شود، این برنامه بیش از اندازه تخصصی و خسته کننده شده است. می خواهم بگویم اگر دو سری قبلی این برنامه – با حضور فریدون جیرانی و محمود گبرلو - برای بیننده عام جذابیتی داشت و آن را با حال وهوای کلی سینما آشنا می کرد، الان برنامه هفت قادر به انجام این کار نیست و وارد عالم آکادمیک سینما می شود. بحث هایی که ایجاد می کند بحث هایی نیست که عامه پسند باشد. بنابراین بیننده هایش را از دست می دهد چون سینما وجوه مختلف دارد. سنگین ترین وجه آن، وجه آکادمیک است که بتواند در مورد اصولی که در سینما وجود دارد صحبت کند. هم شکل نقدی که الان در برنامه هفت وجود دارد و هم برخورد با افراد مختلف و شکلی که برنامه به خودش گرفته، خیلی سرد و اتفاقا لوس است. یعنی شوخی هایش خیلی پیش پاافتاده و خنک است. برنامه در حال ایجاد فاصله با مخاطبش است و اینکه می خواستیم طرحی نو در این برنامه داشته باشیم واقعا موفق نبوده. از من هم برای حضور در این برنامه دعوت کرده اند که گفتم تا برنامه دوست داشتنی و پرمخاطب نباشد، نمی آیم.
سه شنبه ، ۲۰بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تیک]
[مشاهده در: www.tik.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]
-
گوناگون
پربازدیدترینها