محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1853590315
آیا جنگ با یزید تنها راه بود؟/فیلم
واضح آرشیو وب فارسی:دزنیوز: به گزارش سرویس دینی جام نیـوز،کارشناس شبکه وهابی کلمه درپاسخ به یک مخاطبی در برنامه زنده خود با طرح علل قیام حضرت سید الشهداءعلیه السلام تنها علت قیام حضرت را منحصر در مخالفت حضرت در جانشینی یزید بن معاویه دانست وبا حمایت از دوران حکومت معاویه با چشم پوشی از جنایات این دوران به مقایسه […]به گزارش سرویس دینی جام نیـوز ،کارشناس شبکه وهابی کلمه درپاسخ به یک مخاطبی در برنامه زنده خود با طرح علل قیام حضرت سید الشهداءعلیه السلام تنها علت قیام حضرت را منحصر در مخالفت حضرت در جانشینی یزید بن معاویه دانست وبا حمایت از دوران حکومت معاویه با چشم پوشی از جنایات این دوران به مقایسه عصر امام حسن وحضرت حسین علیهما اسلام پرداخت این در حالی است که با اندک تاملی در منابع این دو دوران هرگز قابل قیاس نیست ،حال سوالی که مطرح است اینکه چرا امام حسن(ع) با معاویه صلح کرد، ولی امام حسین(ع) با یزید جنگید؟ پاسخ: قیام امام حسین (ع) سه دلیل مهم داشت که هر یک از آنها در زمان امام حسن (ع) به شکل دیگری رخ نمود: الف) حکومت ستمکار وقت از امام حسین (ع) بیعت می خواست: «خذ الحسین بالبیعه اخذاً شدیداً لَیسَ فیه رخصه»[۱] «از حسین بیعت محکم بگیر و هیچ گذشت هم نباید داشته باشی». اما تنها پاسخ ایشان این بود: «نه، بیعت نمی کنم» و نکرد. هنگام صلح امام حسن (ع)، معاویه از امام بیعت نخواست؛ یعنی بیعت کردن از مواد صلح نبود و هیچ مورخی هم ادعا نکرده است که امام حسن (ع) یا کسی از ک سان او یا برادران و اصحاب و شیعیانش با معاویه بیعت کرده باشد. پس بیعت که یکی از عوامل وادارنده امام حسین (ع) به مقاومت شدید بود، در جریان امام حسن (ع) نبود. ب) یکی از علل قیام امام حسین (ع) دعوت مردم کوفه بود. این مردمان بیست سال حکومت معاویه را چشیدند. در دوره او زجر دیدند و ستمهایش را تاب آوردند، اما سرانجام بی تاب شدند. حتی برخی از مورخان معتقدند که زمینه قیام امام، در کوفه صد درصد آماده بود، اما رویدادهایی پیشبینی نشده اوضاع را دگرگون کرد. مردم کوفه هجدههزار نامه برای امام فرستادند و آمادگی خود را به او اعلام کردند. اما هنگامی که امام حسین (ع) آمد، کوفیان یاریاش نکردند. همه می گویند که زمینه قیام فراهم نبوده است. اما از دید تاریخی اگر امام آن نامه ها را نادیده میگرفت، بیگمان در تاریخ محکوم میشد؛ یعنی آیندگان می گفتند که زمینه بسیار خوبی را از دست داد. اوضاع کوفه در دوره امام حسن (ع) چنین نبود، بلکه مردم کوفه خسته، ناخشنود و پراکنده بودند و میانشان اختلاف عقیده پیدا شده بود. اعلام آمادگی مردم کوفه حجت را بر امام حسین (ع) تمام کرد و اگر زمینه هم آماده نبود، ایشان نمی توانست آن اتمام حجت را نادیده بگیرد. اما در زمان امام حسن (ع) مردم کوفه برای قیام آمادگی نداشتند. وضع داخلی کوفه به اندازه ای بد بود که خود امام حسن (ع) از بسیاری از مردم کوفه پرهیز میکرد و هنگامی که بیرون میرفت در زیر لباسهایش زره می پوشید تا خوارج و دست پروردگان معاویه به او آسیب نر سان ند. چنانکه روزی در حال نماز به سوی آن حضرت تیر انداختند اما چون در زیر لباس هایش زره پوشیده بود تیر کارگر نشد.[۲] ج) عامل سومی که در قیام امام حسین وجود داشت عامل امر به معروف و نهی از منکر بود؛ یعنی با قطع نظر از اینکه از امام حسین (ع) بیعت می خواستند و او حاضر نبود بیعت کند و قطع نظر از اینکه مردم کوفه از او دعوت کرده بودند و اتمام حجتی بر امام حسین (ع) شده بود و او برای اینکه پاسخی به آنها داده باشد، اعلام آمادگی کرد. قطع نظر از اینها مسئله دیگری وجود داشت که امام حسین (ع) تحت آن عنوان قیام کرد. آن مسئله امر به معروف و نهی از منکر بود. مسئله اینکه معاویه در دوره بیست ساله خلافتش بر خلاف اسلام عمل کرد احکام اسلام را تغییر داد، بیتالمال مسلمانان را حیف و میل کرد، خونهای محترم را ریخت و سرانجام پسر شرابخوار، قمارباز و سگباز خودش را به ولایتعهدی برگزید. امام حسین (ع) در برابر مخالفت های معاویه با سنّت پیامبر (ص) فرمود: بر ما لازم است که به اینان اعتراض کنیم؛ زیرا پیغمبر چنین فرموده است: مَنْ رَأَى سُلْطَاناً جَائِراً مُسْتَحِلاًّ لِحُرُمِ اللهِ نَاکِثاً لِعَهْدِهِ مُخَالِفاً لِسُنَّهِ رَسُولِ اللهِ یَعْمَلُ فِی عِبَادِ اللهِ بِالإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ ثُمَّ لَمْ یُغَیِّرْ عَلَیه بِقَوْلٍ وَلا فِعْلٍ کَانَ حَقِیقاً عَلَى اللهِ أَنْ یُدْخِلَهُ مَدْخَلَهُ وَ قَدْ عَلِمْتُمْ أَنَّ هَؤُلاءِ الْقَوْمَ قَدْ لَزِمُوا طَاعَهَ الشَّیْطَانِ.[۳] هرکس پادشاه ستمگری را بنگرد، که حرام خدا را حلال کرده، دین خدا را فرو افکنده، با سنّت پیامبر خدا مخالفت می کند و در میان مردمان با گناه کاری و ستم حکم می راند، سپس با سخنرانی و اقدام بر او نشورد، سزاوار است که خداوند آن کس را نیز به سرانجام [خواری و عذاب] آن پادشاه دچار سازد و به تحقیق می دانید که این گروه (حاکمان وقت) از شیطان پیروی می کنند. بنابراین، اوضاع زمان امام حسن (ع) با شرایط زمان امام حسین (ع) متفاوت بود؛ یعنی معاویه میگفت: من حاضرم به کتاب خدا و سنت پیغمبر و سیره «خلفای راشدین» صددرصد عمل کنم و برای خود جانشینی معین نکنم. البته امام حسن (ع) به ماهیت معاویه خوشبین نبود و چنانچه در آن اوضاع صلح را نمیپذیرفت، امروز در تاریخ محکوم میشد. اکنون تاریخ معاویه را محکوم می کند؛ زیرا او همه این شروط را پذیرفت و تنها از دید سیاسی پیروز شد و هنگامی که بر مسند خلافت و قدرت نشست این شرطها را زیر پا گذاشت و به هیچیک از آنها عمل نکرد و آشکار ساخت که آدم دغلباز و مردی صددرصد سیاستمدار است و چیزی جز سیاستمداری در وجودش نیست. هنگامی که او به کوفه آمد به صراحت گفت: مردم کوفه! من در گذشته با شما نجنگیدم برای اینکه شما نماز بخوانید، روزه بگیرید، حج بکنید، زکات بدهید، «ولکن لآمُرَ علیکم»[iv]؛ «من جنگیدم برای اینکه امیر و رئیس شما باشم». معاویه در زمان امام حسن (ع) دست به کاری نزد که ماهیتش را آشکار کند و زمینه ای برای قیام به انگیزه امر به معروف و نهی از منکر یا به اصطلاح تکلیفی بالفعل به وجود آید، اما این زمینه در زمان امام حسین (ع) بود. بنابراین، وضعیت دوران امام حسن (ع) و امام حسین (ع) را از هیچ دیدی با یکدیگر نمیتوان سنجید؛ زیرا امام حسن (ع) می بایست مدتی کناره میگرفت تا ماهیت پنهان و مستور امویان آشکار شود و قیامی که در آینده انجام میگیرد از نظر تاریخ موجه باشد. برخی از شیعیان پس از همین قرارداد صلح که پایبند نبودن معاویه به آن آشکار شد، به امام حسن (ع) عرض کردند که اکنون این قرارداد صلح «کأن لم یکن» است، بنابراین شما قیام کنید. آنان درست میگفتند؛ زیرا معاویه آن را نقض کرد. امام فرمود: «نه». قیام پس از معاویه صورت می پذیرد؛ یعنی کمی بیش از این به آنان باید مهلت داد تا وضع خودشان را خوب روشن کنند. آنوقت، زمان قیام است. معنای سخن امام این است که اگر تا دوران پس از معاویه زنده می بود و در همان وضعی قرار می گرفت که امام حسین (ع) در آن قرار گرفت، بیگمان قیام می کرد. بنابراین، وضع امام حسن (ع) بر پایه سه عاملی که انگیزه های مهم، صحیح و مشروع قیام امام حسین (ع) به شمار می رفت، با وضع برادرش متفاوت و متغایر بود؛ یعنی از او تقاضای بیعت کردند و از وی بیعت نمی خواستند. مردم کوفه حجت را بر امام حسین (ع) تمام کردند و گفتند کوفه پس از بیست سال بیدار شده و کوفه پس از دوران معاویه با کوفه پیش از آن متفاوت است. هنگامی که نام امام حسین (ع) میان مردم کوفه برده شد، آنان اشک ریختند و گفتند که درختها میوه داده اند و زمینها سرسبز شدهاند، بیا که آمادگی ما کامل است. این دعوتها برای امام حسین (ع) اتمام حجت بود. اما امام حسن (ع) در وضع دیگری به سر می برد. هرکس وضع کوفه را در آن زمان میدید، آماده نبودن مردمان آن را درمییافت. [۱]. لهوف، صص ۹ و ۱۰؛ الفتوح، ابن اعثم، ج ۵، ص ۱۰؛ مقتل الحسین، خوارزمی، ج۱، ص ۱۸۰٫ [۲]. علل الشرایع، شیخ صدوق، ج۱، ص ۷۱۷٫ [۳]. بحارالانوار، ج۴۴، ص ۳۸۲٫ [۴]. مقاتل الطالبیین، ص ۴۶٫
سه شنبه ، ۱۳بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دزنیوز]
[مشاهده در: www.deznews.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 24]
-
گوناگون
پربازدیدترینها