تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1850893178
بازار سیاه تیتراژها و کنسرت ها
واضح آرشیو وب فارسی:شما نیوز: روزنامه شهروند - علی نامجو: باخواننده باسابقه و توانمند پاپ ایران هم صحبت شده ایم و او در گفت و گو با ما پرده از اتفاقات پنهانی موجود در موسیقی پاپ امروز به خصوص در صداوسیما برمی دارد و از قبضه شدن تیتراژها و کنسرت ها توسط عده ای خاص سخن می گوید. شرح این گفت وگوی خواندنی در ادامه آمده است: با توجه به کم کار بودن شما در سال های اخیر به نظر می رسد نسل جوان کمتر با نام شما آشنا باشند... بله. البته این طور نیست که کاملا ناشناس باشم اما به هر صورت جریان پاپ امروز در کشور به شکلی پیش رفته که برای نسل جوان به عنوان یک خواننده شناخته شده نیستم. منتقدان و صاحب نظران موسیقی در کشور عده ای را ادامه دهنده راه آقای شهبازیان و بابک بیات در موسیقی پاپ می دانند؛ با این توضیح به نظر شما آیا نیما مسیحا در این دسته قرار می گیرد یا خیر؟ کار من درست از زمانی آغاز شد که یک آگهی از سمت تالار وحدت دیدم و در آن اعلام کرده بودند به تعدادی هنرجو برای گروه کر احتیاج دارند. من به آن جا مراجعه کردم. شرکت در آن کلاس ها برای همه آزاد و قرار بود هر داوطلبی که به لحاظ ص دایی استعداد لازم را دارد، تحت تعلیم قرار بگیرد. در آن جا مرحوم حسین سرشار و آقای گرگین موسسیان از داوطلبان شرکت در این دوره، تست می گرفتند. در تستی که گرفتند، قبول شدم و به عنوان وکالیست تنور در گروه کر وارد تالار وحدت شدم. این جریان مربوط به اواخر دهه ٦٠ بود. این جریان از سمت من پی گرفته شد تا زمانی که به علت فوت آقای سرشار در کارم وقفه افتاد اما تمرینات خودم را ادامه دادم چون علاقه زیادی به کار خوانندگی داشتم. مرحوم حسین سرشار به من آواز کلاسیک آموخته بود و تئوری موسیقی را در آن چند سال حضور در گروه کر تالار وحدت از آقای گرگین آموخته بودم؛ بعد از آن، آشنایی من با آقای بابک بیات پیش آمد؛ من از طریق پدر یکی از دوستانم که فوت کرده اند، با زنده یاد بابک بیات آشنا شدم. این آشنایی درواقع ورود من به عرصه موسیقی به صورت حرفه ای بود. کاری به اسم «پروانگی» را در فیلم «دستهای آلوده» خواندم که آهنگ سازی و تنظیم آن را مرحوم بابک بیات انجام داد و شعرش از دوست عزیزم پیام پارسا بود. پروانگی نخستین کار حرفه ای من در عرصه خوانندگی بود. بنا بر آنچه گفتید ما باید نیما مسیحا را به عنوان یک آدم صاحب نظر در عرصه موسیقی کلاسیک بدانیم چون شما کارتان را در ابتدا و از صفر با پذیرفته شدن در گروه کر تالار وحدت آغاز کردید و پس از آن با توجه به توانمندی های حاصل از استعداد و تلاش شخصی از طریق آشنایی با بابک بیات به عرصه جدی خوانندگی پاپ ایران وارد شدید... بله. اگر بخواهم به طور دقیق بگویم آشنایی من با بابک بیات از سال ٧٧ شکل گرفت و از آن طریق به صورت حرفه ای وارد موسیقی پاپ شدم اما پیشتر یعنی در حدود سال های ٧٠-٦٩ وارد گروه کر تالار وحدت و موسیقی شده بودم. وقتی به دیدگاه فعالان در عرصه پاپ در دهه ٦٠ و ٧٠ نگاه می کنیم بسیاری از آنها وضع موسیقی پاپ امروز را چندان بسامان نمی دانند. از سوی دیگر این گروه آقای شهبازیان و بابک بیات را به عنوان متر و معیار موسیقی پاپ بعد از انقلاب می دانند. چرا؟ این که ما آنها را متر و معیار قرار می دهیم، به این دلیل است که آنها به نوعی آغازگر راه بوده اند یا جزو کسانی بودند که این کار را رقم زدند و موسیقی پاپ کشور ما را پایه ریزی کردند؛ منظورم پاپ قبل از انقلاب است که آن را پایه گذاری و این مسیر را شروع کردند. به هر جهت فریدون شهبازیان و بابک بیات با بسیاری از خوانندگان آن دوره کار کرده بودند و می توانم بگویم جزو افرادی بودند که حتی اگر بگوییم به تنهایی شروع نکردند اما درواقع پاپ قبل از انقلاب را به این صورت شکل دادند. اگر در ساخته های آقایان بیات و شهبازیان نگاهی بیندازیم، حسرت ما از نبود و فقدان بابک دوچندان می شود. چرا به این نقطه رسیده ایم؟ یک مسأله خیلی مهم در این بین وجود دارد و من می خواهم به آن اشاره کنم. چرا دیگر آن حس و حال و جذابیت در ملودی ها، ترانه ها و آهنگ های این دوره زمانه نیست؟ من حس می کنم وقتی نبود بابک بیات را احساس می کنیم، یا این سوال را می پرسیم که چرا فریدون شهبازیان الان دیگر مثل قبل کار نمی کند، جوابش مشخص است. به نظر من کارهایی را که الان می شنویم، کارهای ارزشی و فاخر نیستند و به نوعی می توانم بگویم که موسیقی پاپ امروز کشور ما هم مثل اجناسی که چینی شده اند و محصولات فیک آن به بازار آمده است، مصرفی شده، این اتفاق برای موسیقی پاپ ما رخ داده و کارهای امروز را برخلاف پاپ گذشته از حالت ماندگاری درآورده است. کارهای امروز تاریخ مصرف دارند و نهایتا ٦ ماه تا یک سال یک ترانه مورد توجه است. من معتقدم موسیقی پاپ ما به نوعی حذفی شده یعنی بیش از دو یا سه دفعه نمی شود یک کار را گوش داد. به نظر شما دلیل این اتفاق که از منظر شما مصرفی شدن نام دارد در موسیقی پاپ ایران چیست ؟ این ماجرا به خیلی از فاکتورهای مهم در موسیقی پاپ بازمی گردد. مثلا شعر به عنوان یکی از ابزارهای مهم موسیقی باید باکیفیت باشد. در این مورد می توانم به اشعار و ترانه های کارهای گذشته اشاره کنم. برخی از کارها به واسطه شعر خوب و پرمعنایشان حتی پس از گذشت ٣ یا ٤ دهه هنوز در ذهن مخاطبان موسیقی در ایران باقی مانده است. ترانه سراهایی که آن زمان کار می کردند و ما هم به عنوان نسل اولی های جریان پاپ دهه ٧٠ اشعار و ترانه های آنها را می خواندیم، بسیار قوی بودند. جریان ترانه دهه ٧٠ متشکل از ترانه سرایانی بود که یا قبل از انقلاب کار می کردند یا بعد از انقلاب کارشان را آغاز کرده بودند. نقطه مشترک بین این دو که در دهه ٧٠ با هم همراه شده بودند؛ قدرت و توانمندی در کار بود. متاسفانه این ترانه سرایان کم کم بیکار شدند و فضا برای ورود کسانی باز شد که هیچ یک از فاکتورهای ارایه یک کار ماندگار را در خود نداشتند. به مرور ترانه ها هم درست مثل جریان موسیقی و خوانندگی به سمت مصرفی شدن حرکت کرد. امروز شما کمتر ترانه سرایی را پیدا می کنید که ترانه اش عمیقا روی مخاطب تأثیر بگذارد . با این توضیح ویژگی کارهای گذشته چه بود که هنوز در دل بسیاری از مخاطبان مانده و مردم بعد از گذشت این همه مدت هنوز به آنها گوش می دهند؟ کارهایی که قبلا انجام می شد به اصطلاح ما کارهای دلی بود. از قدیم گفته اند که آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند. کار هنری در گذشته جوششی بود، نه کوششی. به نظر من در حیطه آهنگسازی و تنظیمی که امروزه انجام می شود، جوششی وجود ندارد. اکثرا به منظور این که این آهنگ را بسازند تا پولش را بگیرند یا تنظیمی انجام بدهند که پولش را بگیرند و ترانه را بسرایند تا پولش را بگیرند، کار می کنند. وقتی همه چیز مادی شود، دیگر جذابیتی وجود نخواهد داشت. وقتی مادیات تا این سطح وارد قضیه هنر می شود، دیگر هنر جایگاه خودش را از دست می دهد و جذابیت و کشش ذاتی اش را از دست می دهد. قبلا این طور نبود. آن موقع وقتی ترانه سرا ترانه ای می سرود یا آهنگساز، آهنگی را می ساخت، کاری را ارایه می داد که واقعا از دلش برمی آمد. به نظر من نباید هنر و موسیقی برای مادیات صرف دنبال شود؛ چراکه در این صورت دیگر به دل نخواهند نشست. آقای مسیحا به نظر می رسد تعداد آلبوم هایی که در طول ربع قرن از شما وارد بازار موسیقی شده تایید کننده این مسأله باشد که نیما مسیحا خواننده کم کاری است. سال ٧٩ کار «دست های آلوده» از من بیرون آمد و در سال ٨٣ نخستین آلبومم به نام «شب سربی» را به بازار موسیقی عرضه کردم. دومین آلبوم را سال ٩٠ به بازار دادم. در این میان کارهای دیگری را هم ارایه دادم. (با این توضیح که من خواننده پاپ - کلاسیک هستم در زمینه موسیقی کلاسیک نیز کارهایی را منتشر کردم). قطعات دیگری را هم تحت عنوان «ستاره های عشق» به بازار دادم که انتشارش به سال ٨٠ بازمی گردد. در این بین کاری با آهنگسازی دکتر محمدرضا چراغعلی و شعری از دوست عزیزم سعید امیر اصلانی را خواندم که «ماهی نقره ای» نام داشت. بعد از آن کارهایی را انجام دادم که یک سری از آنها را برای صداوسیما خوانده بودم. متاسفانه آن کارها چون به صورت آلبوم بیرون نیامده و ثبت نشده، معیار نیست و شاید به عنوان اثر منتشر شده قلمداد نشود. به علاوه دو سمفونی از کارهای استاد مجید انتظامی اجرا کردم . سمفونی «صلح و امید» و سمفونی «مقاومت». در سال ٩٠ آلبوم پاپ من به بازار آمد. من در طول این سال ها فقط در یک حیطه فعالیت نکردم و با توجه به توانایی ص دایی که دارم هم در موسیقی کلاسیک و هم در موسیقی پاپ کارهایی را اجرا کردم. با در نظر گرفتن تمام آنچه گفتید، فکر نمی کنید باید در موسیقی پاپ بیش از این فعالیت می کردید؟ این حرف را قبول دارم که باید فعالیت خودم را در حیطه موسیقی پاپ هم ادامه می دادم اما خیلی مسائل دست به دست هم دادند تا این وقفه ایجاد شود و نتوانم آلبوم پاپم را زودتر به بازار دهم. اگر بخواهم در مورد آن عوامل توضیح دهم شاید بتوانم روزها و ساعت ها در مورد آن صحبت کنم. صحبت بر سر مافیای سنگینی است که درحال حاضر روی موسیقی پاپ کشورمان سیطره دارد. حمایت های عجیب و غریبی که از بعضی ازدوستان ما می شود عملا عرصه فعالیت برای دیگران را تنگ کرده است. موسیقی پاپ کشور را درحال حاضر پنج خواننده قبضه کرده اند. این جریان به غیر از مافیای موسیقی چه چیزی می تواند باشد؟ همه تیتراژهای تلویزیونی مال این دوستان است. تمام کنسرت هایی که در سراسر ایران برگزار می شود، متعلق به این عزیزان است. خیلی راحت مجوز می گیرند و هیچ مشکلی در این زمینه ندارند. به محض این که اراده کنند مجوز بگیرند، موفق می شوند. در صورتی که من و خیلی از دوستانم مشکلات زیادی در ارشاد و حتی برای خواندن تیتراژ تلویزیونی داریم. خیلی کم به ما پیشنهاد می شود، برای این که تمام این تیتراژها مال این دوستان است. حالا این که چه ارتباطی دارند و چه اشخاصی پشت این قضیه هستند هم مهم است اما من اجازه می خواهم که خیلی وارد این بحث نشوم. به صورت خلاصه باید بگویم کاملا برای ما معلوم است که این دوستان از طرف چه کسانی حمایت می شوند؟ به همین خاطر متاسفانه کسانی را که پایه گذار این قضیه در سال ٧٠ و آغازگر موسیقی پاپ بعد از انقلاب بودند، کنار گذاشته اند و الان تنها از پنج خواننده حمایت می شود. به نظر شما تنها عاملی که باعث شده جریان موسیقی پاپ به عنوان یک موسیقی مردمی و سالم و ریشه دار از مسیر خود خارج شود، همین مافیاست؟ دقیقا. رقابت ناسالمی در بازار حکمفرماست و این باعث شده موسیقی پاپ ما به سمت یک موسیقی پاپ ناسالم پیش برود و همین نگاه باعث شده روزبه روز سطح سلیقه مخاطب پایین برود. من بارها این را در مصاحبه های دیگرم گفته ام که به نظرم مخاطبان ما خودشان شعور انتخاب دارند و موسیقی خوب را می شناسند اما جوان های امروز ما، نیاز دارند از ما خوراک خوب شنیداری دریافت کنند. موسیقی پاپ شاخه ها و ژانرهای مختلفی دارد. پاپ فقط آنچه این دوستان می خوانند (همان پنج نفر) نیست. پاپ سنتی، پاپ فانتزی، پاپ معنوی و پاپ کلاسیک از شاخه های موسیقی پاپ هستند. به نظر من تمام هنرمندانی که در این شاخه ها فعالیت می کنند باید در عرصه جدی موسیقی حضور داشته باشند و بعد مخاطب خودش تصمیم بگیرد کدام کار را گوش کند. متاسفانه پاپ کشور ما فقط معطوف شده به پنج خواننده که مخاطب جوان موسیقی مجبور است کار آنها را بشنود و بالاجبار به کنسرت آنها برود. اگر جوانی موسیقی مسیحا را دوست داشته باشد، نمی تواند به کنسرت مسیحا برود چون از نیما مسیحا حمایت نمی شود. آلبومش بیرون نمی آید چون از نیما مسیحا حمایت نمی شود. این جوان چه باید کند؟ به نظر من جریان حاکم بر موسیقی در ایران یعنی رقابت ناسالم، یعنی از بین بردن موسیقی پاپ. یعنی شما دلیل اصلی کم کاری خودتان و خوانندگانی را که در گذشته بیشتر کار می کردند، حمایت های پشت پرده می دانید؟ کم کار بودنی که از آن صحبت می کنم، ارادی نیست. ما درحال حاضر نمی توانیم کار کنیم. وقتی حمایتی در بین نیست، نمی توانیم کار کنیم. من در ابتدا توضیح دادم، وقتی تیتراژهای تلویزیونی تماما توسط این دوستان قبضه شده و از طرف فلان مدیر شبکه خواندن تیتراژ توسط یک خواننده خاص توصیه می شود، دیگر مسیحا نمی تواند حضور داشته باشد. دیگر دوستان هم نمی توانند کار کنند. این یک درد مشترک است بین من و هم نسل های من. همکاری هایی که اخیرا با صداوسیما داشته اید، نمی تواند وضع حاکم را بهبود ببخشد؟ نه متاسفانه. برای من هم جالب است که با وجود نشان دادن حسن نیتم به صداوسیما کاری از پیش نمی برم. من با صداوسیما همکاری زیادی داشته ام و کارهای فاخر و ارزشی مثل قطعه خورشید، سمفونی هم حصار را برای آنها اجرا کرده ام. نخستین کار پاپ کلاسیک در رادیو و تلویزیون که قطعه خورشید بود را من اجرا کردم. آهنگسازی آن کار را دوست عزیزم امیر بکان انجام داد و شعر استاد محمدعلی معلم را در آن کار اجرا کردم. متاسفانه تیتراژها، همه مال دوستان است. تا حالا نشده تیتراژ یکی از سریال های مطرح تلویزیون را به من بگویند بخوان. تأثیر حرف من جایی نمایان می شود که شما می ببینید در ماه رمضان یک خواننده در دو برنامه تلویزیونی می خواند. تیتراژ آغازی و پایانی یک برنامه تلویزیونی را در یک شبکه و تیتراژ پایانی یک سریال را در شبکه دیگری می خواند. این یعنی چه؟ چگونه این اتفاق می افتد؟ چرا این اتفاق برای ما نیفتاده؟ این نشان می دهد فلان خواننده از سوی جایی دارد حمایت می شود. دست هایی در کار هست و لابی هایی صورت می گیرد. تا آنجایی که در خاطر دارم، طبق قوانین صداوسیما یک شخص نمی تواند به صورت همزمان در دو برنامه در دو شبکه مختلف بخواند. عده ای از افراد در صداوسیما شدند خواننده های صداوسیما. در برنامه های مذهبی می خوانند. کسانی که کلیپ شان از ماهواره پخش شده. اگر این کار ممنوع است، برای همه باید ممنوع باشد و اگر مجاز هست هم برای همه باید مجاز باشد. این دوستان چند نفر هستند که کلیپ شان از ماهواره پخش شده و الان این آقایان مجازند و در صداوسیما هم هستند. این سوالی است که سال ها در ذهنم بی جواب مانده و مسئولان مربوطه هیچ جوابی به این سوالم نداده اند. در همکاری های اخیرتان با صداوسیما آیا شده به یکی از مسئولان شبکه ها گله کنید و از این شرایط انتقاد کنید؟ حتی اگر گلگی هم بکنم، جوابی ندارند که به امثال من بدهند. من بارها به واحد موسیقی و مسئولان آن بخش گلگی کرده ام اما هیچ جوابی به من داده نشد، حتی آخرین بار سر اجرای قطعه سمفونی خورشید که آن هم از کارهای خوب صداوسیما بود و در سال ٩٠ اجرا کردم، همین بحث را در مورد تیتراژها مطرح کردم اما جوابی به من داده نشد. می گویند ما پیگیری می کنیم و دارد یک اتفاقات خوبی می افتد اما دریغ از یک حرکت مثبت. به نظرتان چرا کار جوانانی مثل شما یا آقای حامی تا این حد با سایر دوستان، متفاوت است و ماندگار می ماند؟ متفاوت بودن برمی گردد به سبک موسیقایی که ما داریم، ولی اگر به لحاظ ماندگاری بخواهیم بررسی کنیم این امر تا حدود زیادی برمی گردد به نوع اجرایی که ما داریم و توانایی صدا برای اجرای این کارها. این امر را به خودخواهی برداشت نکنید. می توانم برایش دلیل بیاورم. خیلی از کارهایی که شما درحال حاضر می شنوید، ماندگار نیستند. نگاه خواننده به موسیقی روی ماندگاری کارش تأثیر بسزایی دارد. باز برمی گردیم به همان قضیه بازاری شدن هنر. تعداد زیادی از دوستان به خاطر حضور فعال بازاری می شوند و مثال کامل خواهی نشوی رسوا همرنگ جماعت شو. آنها می خواهند همرنگ جماعت شوند و این یعنی کار غیرماندگار. مانایی کار مستلزم این است که شما تاوان سختی را بپردازی و امثال من این تاوان را می پردازند. خیلی از دوستان آهنگساز ماندگاری کارها را به خود ربط می دهند. البته در سطح کار بالایی مثل آهنگسازی های استاد بابک بیات که نگاه و دیدش نسبت به موسیقی پاپ نوع دیگری بود (تا حالا با کسی مثل زنده یاد بیات با آن دید ژرف موسیقایی مواجه نشدم) این گفته که آهنگسازی موجب ماندگاری است، صادق است اما دیگر آهنگسازان که دیدشان بسیار کم عمق تر از بیات ها و شهبازیان ها است، نمی توانند رمز ماندگاری کارها را در آهنگسازی جست وجو کنند. اجرای خواننده به نظر من مهم ترین فاکتور برای ماندگاری کار است.
جمعه ، ۹بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شما نیوز]
[مشاهده در: www.shomanews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 76]
-
گوناگون
پربازدیدترینها