واضح آرشیو وب فارسی:تهران پرس: رضا احدی، پیشکسوت استقلال بامداد امروز در گذشت تا پرواز ابدی داشته باشد و یک بار دیگر فوتبال ایران را عزادار کند.به گزارش تهران پرس ، رضا احدی متعلق به روزهایی بود که بازی های استقلال و پرسپولیس در یک فاصله زمانی مشخص آن هم در یک روز انجام می شد. مثلاً استقلال با نیروی زمینی ساعت 14، پرسپولیس - پاس ساعت 16، هر دو در شیرودی. به روزهای خوش فوتبال تعلق داشت. این ورزش به هرحال وارداتی است و متوفی آخرین روزهای ماه دی 1394 با آن سبیل خاصش، روکشی برای مدل ایرانی تحفه انگلیسی تدارک دید. در استقلال ، همه جور ستاره ای دید؛ از عصر پایانی مرحوم حجازی تا همبازی شدن با امثال مرتضی یکه که به خاطر ضعف استقلال زمانی دسته سومی به حد توانایی هایشان دیده نشدند. خود او هم اهل دیده نشدن بود. همه آنچه باید را در زمین با آن پیراهن آبی می گفت و می رفت. در استقلال بزرگ شد و رفت آلمان؛ واقعاً لژیونر شدن در دهه 60 حتی در حد حضور در تیمی محلی هم کاری نشدنی بود چون کشوردرگیر جنگ ما هیچ ارتباطی با جهان بیرون نداشت، اما احدی در روت وایس اسن بازی کرد. فقط بازی نکرد. کلی نکته آموخت؛ نکاتی که بعدها فوتبال ایران را مدیون مرد سبیلو کرد. بازی در دیار ژرمن ها و شباهت بی بدیل او به رودی فولر، ستاره وقت فوتبال آلمان، لقب جدید او و بساط دسته اول ترین شعارها در شیرودی و آزادی را جورکرد. از آلمان برگشت و هر چند مدت کوتاهی را به عنوان خائن در پرسپولیس گذراند اما در استقلال محبوبش، فوتبال را کنار گذاشت. ذهن بازو دهان بسته با توفیق اجباری کمبود رسانه همراه شد تا احدی در آلمان و نزد آن تنها رسانه متعلق به روت وایت اسن هم بیشتر دیده شود تا روی جلد کیهان و دنیای ورزشی! وقتی خداحافظی کرد، تهران به سبک داستان «نگران نباش» زلزله ای درونی را تجربه می کرد؛ زلزله ای با شکافی به قصد خروج از دنیای زیبای ساعت 14 شیرودی و ورود به دوره اینستاگرام و آدم های علاقه مند به روابط دور. در دنیای جدید، احدی لباس باغبان به تن کرد و میوه های شیرینی مانند آندرانیک تیموریان را از شاخه آبی استقلال چید.اگر به دیده نشدن او در لباس مربیگری اعتراض دارید فراموش نکنید احدی نمی توانست سرنوشتی بهتر از فراموش شدگانی داشته باشد که به جرم بزرگ تر نبودن دهان از میزان شخصیتشان، نابود شدند! به جای اینکه بنشیند و از خاطره کباب باد زدن با فلانی سرمربی، فکت بیاورد، آنچه در آلمان آموخته بود را در کمپ استقلال جاری کرد و عده زیادی از بازیکنان بزرگ فعلی باشگاه را ساخت. سازندگی، وجه مثبت شخصیت حقوقی او و به قول دوستان نزدیکش، خودتخریبی، شاخصه بارز شخصیت حقیقی اش بود. این ازخاصیت بزرگان است که اغلب قبل از دیگران، توسط خودشان نابود می شوند و بقیه هرگز نمی توانند درک کنند چرا همیشه یک نفر( همان فرد خودویرانگر) هست که دوست دارد خودش را از شر آن ها خلاص کند. احدی به گفته دوستانش از همان ابتدا انگارعلاقه ای به خودش نداشت. مانند امروزی ها زیاد جلوی آیینه نبود و بالاخره وقتی در یک جاده برفی به خاطر گیر افتادن در برف و کمبود وسایل گرمایشی، سرمای شدیدی خورد، انگار به خواست خودش، خود را از بقیه خلاص کرد! سرما شدید توام با عدم پیگیری احدی( بخوانید همان خود تخریبی!) کار او را به جاهای باریک کشاند و آن شد که صبح 28 دی دیدیم. برای مرد سیبلوی روزهای عاشقی فوتبال ایرانی شاهرخ دولکو، موسیقیدان برجسته در کلیپی که روی آهنگ لبه تاریکی اثر اریک کلاپتن ساخته بود، مردی معتاد را نشان می داد که به پشت بام خانه اش رفته و همزمان با افتادن درهر طبقه به شکلی استعاری، روزهای خوب خود از ازدواج گرفته تا فوتبالیست شدن را می دید. نقش اول این کلیپ جذاب، شباهت زیادی به احدی داشت؛ بخصوص در آن طبقه ای که پیراهن آبی به تن داشت! این داستان شاید باید برای رضای استقلال ساخته می شد. یک معتاد فوتبال که به خاطر علاقه ما به حواشی از روزهای خوش گذشته به روزهای کم نام و نشانی دهه 90 پرتاب شد و عاقبت با پروازی از بالاترین طبقه احترام به جهانی دیگر در تک تک لحظات آب شدنش در بیمارستان ایرانمهر در هر فریم ما را یاد تکه هایی از خودش انداخت؛ جوانی در اوج جنگ و البته قدرت، حضور بی سرو صدا درآلمان، پرسپولیس ، استقلال ، مربیگری، گم شدن در غبار حاشیه،درد، مرگ و... این کلمات، درامی عمیق تر از «لبه تاریکی» کلاپتون را می سازد. منبع: فارس
دوشنبه ، ۲۸دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تهران پرس]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 73]