تور لحظه آخری
امروز : جمعه ، 9 آذر 1403    احادیث و روایات:  پیامبر اکرم (ص):ردم دو گروه‏اند: دانشمند و دانش‏اندوز و در غير اين دو، خيرى نيست.
سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون شرکت ها

تبلیغات

تبلیغات متنی

صرافی ارکی چنج

صرافی rkchange

سایبان ماشین

دزدگیر منزل

تشریفات روناک

اجاره سند در شیراز

قیمت فنس

armanekasbokar

armanetejarat

صندوق تضمین

Future Innovate Tech

پی جو مشاغل برتر شیراز

لوله بازکنی تهران

آراد برندینگ

خرید یخچال خارجی

موسسه خیریه

واردات از چین

حمية السكري النوع الثاني

ناب مووی

دانلود فیلم

بانک کتاب

دریافت دیه موتورسیکلت از بیمه

طراحی سایت تهران سایت

irspeedy

درج اگهی ویژه

تعمیرات مک بوک

دانلود فیلم هندی

قیمت فرش

درب فریم لس

زانوبند زاپیامکس

روغن بهران بردبار ۳۲۰

قیمت سرور اچ پی

خرید بلیط هواپیما

بلیط اتوبوس پایانه

قیمت سرور dl380 g10

تعمیرات پکیج کرج

لیست قیمت گوشی شیائومی

خرید فالوور

بهترین وکیل کرج

بهترین وکیل تهران

خرید اکانت تریدینگ ویو

خرید از چین

خرید از چین

تجهیزات کافی شاپ

محصولات فوراور

خرید سرور اچ پی ماهان شبکه

دوربین سیمکارتی چرخشی

همکاری آی نو و گزینه دو

کاشت ابرو طبیعی و‌ سریع

الک آزمایشگاهی

الک آزمایشگاهی

خرید سرور مجازی

قیمت بالابر هیدرولیکی

قیمت بالابر هیدرولیکی

قیمت بالابر هیدرولیکی

لوله و اتصالات آذین

قرص گلوریا

نمایندگی دوو در کرج

خرید نهال سیب

وکیل ایرانی در استانبول

وکیل ایرانی در استانبول

وکیل ایرانی در استانبول

رفع تاری و تشخیص پلاک

پرگابالین

 






آمار وبسایت

 تعداد کل بازدیدها : 1835554135




هواشناسی

نرخ طلا سکه و  ارز

قیمت خودرو

فال حافظ

تعبیر خواب

فال انبیاء

متن قرآن



اضافه به علاقمنديها ارسال اين مطلب به دوستان آرشيو تمام مطالب
 refresh

چه پاسخی برای فرزندانمان خواهیم داشت؟


واضح آرشیو وب فارسی:الف: چه پاسخی برای فرزندانمان خواهیم داشت؟
میثم همدمی؛ 26 دی 94

تاریخ انتشار : شنبه ۲۶ دی ۱۳۹۴ ساعت ۰۹:۲۱
طی سه دهه گذشته مساحت جنگل های ایران به نصف کاهش یافته است. طبق برآوردها میزان برداشت قانونی از جنگل¬های کشور ۳/۲ میلیون متر مکعب است که با احتساب برداشت غیرقانونی و قاچاق باید آن را ضربدر دو کرد. چهار میلیون دام در کشور می¬چرند و بسیاری از جنگل نشینان هنوز برای تأمین انرژی و سوخت از چوب جنگل استفاده می¬کنند. طی هفت سال اخیر بیش از ۱۴هزار آتش سوزی در جنگل¬های کشور رخ داده¬ وسطح آتش سوزی¬ها، امسال نسبت به سال گذشته بیش از ۵۰ درصد افزایش داشته است. ناسا چندی پیش در کنفرانسی که در پوتسدام آلمان برگزار شد اعلام کرد هرسال ۵/۱ تا ۲ درصد از جنگلهای ایران نابود می¬شوند و چنانچه روند جنگل زدایی با همین سرعت ادامه یابد در پنجاه سال آینده اصلاً پدیده ای به نام جنگل در ایران وجود نخواهد داشت. این بلاها بر سر جنگل¬هایی می¬آیند که متعلق به دوره سوم زمین شناسی¬اند، زیستگاههایی منحصر بفرد، البته اگر هنوز بتوان آنها را زیستگاه نامید، چراکه بسیاری از جاندارانی که در آنجا می¬زیسته¬اند را منقرض یا آواره کرده¬ایم. درعین حال باید اضافه کرد که سرانه¬ی جنگل در ایران تنها یک سوم متوسط جهانی است. بیش از هفت ¬سال است که در شمال کشور زندگی می¬کنم، با چشمان خود شاهدم چه ظلم¬هایی به جنگل روا می¬داریم؛ دامداران زیر تنه¬ی درختان را آتش می¬زنند یا آنها را قطع می¬کنند تا با نابودی آنها آفتاب بهتر به سطح زمین برسد و جنگل به مرتع تبدیل شود، بدینترتیب دامهایشان چراگاههای وسیع¬تری خواهند داشت. اصلاً هم برایشان مهم نیست که با این کار چند صبای دیگر سیل خودشان و دامهایشان، همه را با هم یکجا خواهد برد. برخی از دامداران یا ساکنان حاشیه جنگل¬ها -که تعدادشان به هیچوجه کم نیست- اقدام به قطع و فروش درختان جنگلی می¬کنند. درختی که حاصل نیم قرن تعامل پیوسته¬ی زمین، خورشید و باد و باران است در کمتر از نیم ساعت قطعه¬قطعه می¬شود. کارخانه¬هایی همچون کارخانه¬های تولید نئوپان در نواحی جنگلی کشور سر بر می-آورند- البته نئوپان را می¬توان از براده¬های چوب یا شاخه¬های درختان هم تولید کرد، اما در عمل این درختان چندصد ساله¬اند که توسط این کارخانه¬ها بلعیده می¬شوند. بدعت عجیبی که در شمال کشور شکل گرفته راهسازی در دل جنگلها است، آن هم نه از روی ضرورت و برای وصل کردن نقطه¬ای حیاتی به نقطه¬ای حیاتی دیگر، بلکه به گفته یکی از مسئولین «برای توسعه¬ی توریسم!» خوشبختانه از سرعت مورد اخیر قدری کاسته شده است. چندی قبل از یکی از دست اندرکاران امر پرسیدم چرا سرعت راهسازی¬ها کم شده؟ پاسخ دادند «تحریم¬ها باعث شده است تا بودجه نرسد، ما هم نمی¬توانیم فعلاً کار را ادامه دهیم.» این تنها دفعه¬ای بود که باعث و بانی تحریم¬ها¬ را دعا نمودم.بارها از منظره¬ای در جنگل عکاسی کرده¬ام، منظره¬ای از درختان تنومند یا رودهای خروشان، درهمان ¬حال که مشغول عکاسی بوده¬ام پرندگان آواز میخواندند، گاهی حس می¬کنم صدای آوازشان در عکس¬هایم ثبت شده¬ است. وقتی چندسال بعد دوباره به آنجا بازمی¬گردم، دیگر هیچ اثری از آن منظره نمی¬یابم. رودها خشکیده¬ و درختان محو شده¬اند، پرندگان آواز نمی¬خوانند، اصلاً نیستند که بخواهند بخوانند و همه¬ی این اتفاقات نه در عرض پنجاه سال که در کمتر از پنج سال رخ داده است. بخش عظیمی از جنگلهای ما ظاهراً زنده¬اند اما درواقع مردند، بدین معنا که با نابودی درختان کنونی، جنگل دیگر ذخیره و جایگزینی ندارد. چرای مداوم دامها اجازه نخواهد داد تا درصورت نابودی درختان فعلی، درختان جدید متولد و جایگزین شوند. بنابراین جنگل قدرت باروری خود را از دست داده است.از اینروست که وقتی آنچه طی این چندسال به چشم دیده¬ام را کنار آمارهای ردیف شده¬ی بالا می¬گذارم، بنظرم می¬رسد آمارها سهل¬گیرانه و یا حتی تحریف شده¬اند و فکر می¬کنم برای پی بردن به عمق فاجعه اصلاً نیازی به دانستن آمارها نیست.چندسال پیش مناقشه¬ای به راه اُفتاد که چرا دولت سابق حتی دسته بیل و چوب بستنی را هم از خارج وارد می-کند. شاید درصورتیکه قادر نیستیم منابع خود را بدرستی مدیریت کنیم بهتر باشد نه تنها چوب بستنی، که خلال دندان را هم از خارج وارد کنیم. همیشه، چه در دولت کنونی و چه در دولت¬های پیشین در رابطه با محیط زیست و بوِیژه جنگل¬هایمان سهل¬انگار و بی¬توجه بوده¬ایم. باید اذعان داشت که موضوع فراتر از دولت¬هاست، تک¬تک ما شهروندان مقصریم. برای اکثریت غریب به اتفاق ما مردم ایران محیط زیست اولویت صدم هم نیست. ممکن است برخی از ما شرایط مالی را بهانه کنیم و بگوییم با این وضعیت اقتصادی، محیط زیست نمی¬تواند اولویت نخست باشد، اما ویلاهای گران قیمت ثروتمندان که در اعماق جنگل¬ها روییده¬اند این بهانه را رد می¬کنند. شاید نشان دادن ویرانه¬ها بدون ارائه راهکار سیاه نمایی تلقی شود. اما چطور می¬توان برای جامعه ای که باور ندارد محیط زیستش در حال احتضار است، راهکاری ارائه داد؟ اولین گام این است که باور کنیم مشکلی وجود دارد. مسئله جنگل¬ها و بطورکلی محیط زیست کشور، مسأله¬ای مربوط به چند اُستان خاص نیست، حتی صرفاً مسأله¬ای ملی نیست، بلکه مسئله¬ایست مربوط به همه انسان¬های روی زمین، چه انسان¬های امروز، چه فرزندان فردا. آن گونه-های گیاهی که در ایران می¬رویند، هیچ¬کجای این کره¬ی خاکی یافت نمی¬شوند، پس آنها متعلق به همه¬اند، اما مرزبندی¬های سیاسی مسئولیت حفظ آنها را به ما محول کرده¬¬اند. آیا ما حافظان و امانتداران خوبی بوده¬ایم؟آیا اگر سالها بعد فرزندان¬مان روی نقشه¬ی جغرافیا به دریاچه¬ی اُرومیه یا نوار جنگل¬های هیرکانی اشاره ¬¬کنند و از ما بپر¬سند آنها چه شده¬اند، پاسخی برایشان خواهیم داشت؟







این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: الف]
[مشاهده در: www.alef.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]

bt

اضافه شدن مطلب/حذف مطلب







-


اجتماع و خانواده

پربازدیدترینها
طراحی وب>


صفحه اول | تمام مطالب | RSS | ارتباط با ما
1390© تمامی حقوق این سایت متعلق به سایت واضح می باشد.
این سایت در ستاد ساماندهی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ثبت شده است و پیرو قوانین جمهوری اسلامی ایران می باشد. لطفا در صورت برخورد با مطالب و صفحات خلاف قوانین در سایت آن را به ما اطلاع دهید
پایگاه خبری واضح کاری از شرکت طراحی سایت اینتن