واضح آرشیو وب فارسی:دکتر سلام:
بیماری که نابینا یا شدیدا کم بیناست برای انطباق با محیط نیاز به راه کارهای سازگاری دارد. بیماران با یک چشم پس از عمل جراحی بعلت وجود پانسمان یا التهاب پس از عمل از چشم سالم خود نیز استفاده نمی کنند این بیماران همانند سایر بیماران پس از عمل، نیاز دارند که زودتر حرکت کنند. راه رفتن و حرکت بیمار نه تنها برای عملکرد فیزیولوژیک بلکه برای کارایی موثر بیمار در محیط (در محدوده توانایی دید) لازم است.
کسب مهارت برای انجام فعالیتهای روزمره مثل قدم زدن از طرف تخت به طرف صندلی، نیاز به درک مفاهیم و جهات فضایی دارد. بیمار باید آگاه باشد که نسبت به محیط اطاق در کجای اطاق واقع شده است. چه تغییراتی ممکن است اتفاق بیفتد و از چه مسیری حرکت کند که ایمن تر باشد این اصول به همکاری بین بیمار و پرستار که راهنمای بینایی اوست نیاز دارد.
بیمارانی که بعلت یک بیماری مزمن و پیشرونده چشمی دچار نقص بینایی شده اند (مثل گلوکوم) نسبت به بیمارانی که بطور ناگهانی بینایی خود را از دست داده اند بهتر مهارت های نقشه کشی را درک می کنند. آنها زودتر مفاهیم فضایی جهت یابی را در می یابند و به تدریج استفاده از آن مفاهیم را می آموزند پیدا کردن طرح و نقشه اطاق با استفاده از حافظه برای این بیماران آسان تر است. بیمارانی که بطور ناگهانی کور می شوند برای تنظیم نقشه کشی ادراکی مشکلات بیشتری دارند. موضوعات و مسائل عاطفی و روانی برای سازگاری با کوری ممکن است آمادگی برای آموزش و تاثیر برنامه های آموزشی را به تعویق بیندازد. این بیماران نیاز به حمایت عاطفی محکمی دارند. در هنگام صرف غذا بیمار باید موقعیت وسایل موجود در سفره را برحسب صفحه ساعت فرا بگیرد. بعنوان مثال بشقاب اصلی غذا در موقعیت ساعت 12 قرار دارد یا فنجان قهوه در وضعیت ساعت 3 است. وقتی که بیماران برای تغییر وضعیت از ایستاده به نشسته مورد مساعدت قرار می گیرند باید به آنها آموزش داده شود که قبل از نشستن بر روی صندلی، با پشت پاهای خود پایه صندلی را لمس کنند. این کار به آنها امکان می دهد که موقعیت دقیق خود را نسبت به صندلی پیدا کنند. میز کنار تخت و زنگ اخبار نیز باید در دسترس بیمار قرار بگیرد. قسمت های مختلف زنگ اخبار به بیمار شناسانده می شود تا بیمار بتواند به هنگام نیاز دکمه ها را پیدا کرده و فشار دهد. بیمار باید با محل قرار گرفتن تلفن پارچ آب و سایر وسایل روی میز خود آشنا باشد. تمام اثاثیه و مبلمان اطاق باید در موقعیت ثابت و دائمی وضعیت داده شوند. فردی که وارد اطاق بیمار می شود باید به صورت مودبانه ای حضور خود را اعلام کرده و موقعیت خود را برای فرد نابینا مشخص نماید.
پرستار در ملاقات اولیه با بیمار باید میزان کمک فیزیکی مورد نیاز را با توجه به نقص بینایی بررسی کند. پرستار باید از اهمیت روش کمک جسمی تامین استقلال و ایمنی برای بیمار آگاه باشد.
قبل از شروع برنامه های آموزش جهت یابی و حرکت لازم است که آمادگی بیمار و خانواده او برای آموزش ثابت شود. این مطلب اختصاصی سایت دکتر سلام می باشد استفاده از آن فقط با ذکر منبع مجاز می باشد
23 دی 1394
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دکتر سلام]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 46]