محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830888601
ضرورت و کارکرد نقش مدافعه گری جمعیت هلال احمر
واضح آرشیو وب فارسی:روزنامه شهروند: حسین شریف آرا مدرس موسسه آموزش عالی هلال ایران مدافعه گری فرآیند حمایت و توانمندسازی فرد یا گروهی است که از دسترسی به امکاناتی خاص محرومند یا بنا به دلایلی قادر به دفاع و در نتیجه تامین خواسته های خود نمی باشند. در جریان این فرآیند حمایتی، مدافعه گر، متعهدانه تلاش می کند تا از طریق اجرای مجموعه ای از فعالیت های تعریف شده و هدفمند فرصت های مناسبی را برای این دسته از افراد یا گروه ها فراهم آورد تا جهت دستیابی به مطالبات خود به توانمندی برسند. مدافعه گر این مجموعه فعالیت ها را به گونه ای راهبردی، آشکار و با شیوه ای خاص و هوشمندانه با هدف تاثیرگذاری بر تصمیمات افراد، نهادها و سازمان های تصمیم گیرنده انجام می دهد. ضرورت و کارکرد مفهوم «مدافعه گری» در هلال احمر ضرورت و کارکرد این مفهوم (مدافعه گری) در ادبیات نظری و عملیاتی جمعیت هلال احمر در فلسفه وجودی، چگونگی شکل گیری، ماموریت و اولویت های این جمعیت ریشه دارد. درواقع سرنوشت کارآمدی و اثربخشی این جمعیت خیرخواه و انساندوست با همین مفهوم رقم می خورد. در ادبیات برنامه ریزی و عملیاتی جمعیت هلال احمر هر قدر فرآیند حمایتی و توانمندسازی از تحرک، پویایی و اثربخشی بیشتری برخوردار باشد، به همان میزان این جمعیت در انجام ماموریت خیرخواهانه و بشردوستانه موفق تر خواهد بود. برای جمعیت هلال احمر نجات جان و مال انسان ها در برابر هجوم حوادث، تامین کرامت، سلامت و صلح پایدار، افزایش توانمندی، تاب آوری و همچنین کاهش خطرپذیری و آسیب پذیری مردم و به ویژه اقشار آسیب پذیر یک ماموریت جدی، راهبردی و اساسنامه ای است. مدافعه گری فعال، هدفمند و متعهدانه این جمعیت در تسهیل و تحقق این ماموریت، به مثابه یک تعهد بلند مدت، یک ضرورت هویتی و یک اولویت خاص است. درک درست از این تعهد، هویت و اولویت آن نخستین گام برای ورود به این فعالیت حمایتی و توانمندسازی است. در حقیقت ایجاد و ارتقای درک نظری و عملیاتی درست از این مهم پیش نیازی الزامی است. چنین درکی می بایست در آغاز در درون جمعیت هلال احمر به عنوان مدافعه گر، افراد و جوامع ذینفع به عنوان موضوع مدافعه و افراد، نهادها و سازمان های مسئول و تصمیم گیرنده به عنوان طرف مدافعه ایجاد و نهادینه شود. خوشبختانه نقشه راه مدافعه گری پیش از این هم در چارچوب اساسنامه، برنامه راهبردی و قوانین و مقررات ملی و هم در تعهدات، وظایف و مسئولیت های بین المللی مندرج در اساسنامه و برنامه راهبردی فدراسیون بین المللی جمعیت های صلیب سرخ و هلال احمر، تحت حاکمیت اصول بنیادین و ارزش های انساندوستانه مشخص شده است. آنچه که در موضوع مدافعه گری در حال حاضر از اهمیت ویژه برخوردار می باشد، درکی عملیاتی از این مهم است تا بتواند جمعیت هلال احمر را در انجام ماموریت و وظایفش به عنوان یک جمعیت ملی معین دولت و عضوی از شبکه انساندوستانه بزرگ و بین المللی جمعیت های ملی صلیب سرخ و هلال احمر موفق کند. متاسفانه در حال حاضر حوادث همچنان بر جان، مال و محیط پیرامون انسان ها تاثیرات مرگباری دارند و توسعه و پیشرفت کشور ها را با چالش های پیچیده، بازدارنده و جدی مواجه می کنند. در این شرایط مدافعه گری ازجمله موضوعات حساس و مهم است که می تواند در فراگرد چاره اندیشی بشر برای کاهش آسیب پذیری و خطرپذیری و افزایش توانمندی از نقشی موثر و سازنده برخودار باشد. فرهنگ «پیشگیری» جایگزین مفهوم «پاسخ دهی به حوادث» تاکنون به رغم تلاش ها و موفقیت های پی درپی کشورها و سازمان های کمک رسان در تدوین و اجرای برنامه های متعدد و معمول، حوادث همچنان تاثیرات مرگبار و مخربی بر زندگی و دارایی های بشر و زیرساخت های توسعه و پیشرفت دارند. زمانی تنها عملیات برای پاسخ دهی به حوادث در مرکز توجه کشورها و سازمان های ملی، منطقه ای و بین المللی قرار داشت. به همین تناسب، آنها با صرف هزینه های سنگین و انرژی بسیار زیاد نسبت به تهیه، تدارک و تجهیز سامانه ها، نیروها و ناوگان امدادی و پاسخ دهی خود اقدام می کردند. درحالی که حوادث همچنان جان، مال و زیستگاه های انسان ها را تهدید و تخریب می کرد. ده ها، صدها و هزاران انسان جان خود را از دست می دادند و زیرساخت های توسعه کشور با چالش های بازدارنده مواجه می شد. آمارهای منتشره حاکی از افزایش مستمر تلفات و خسارت های انسانی و غیرانسانی ناشی از رخداد حوادث طبیعی و غیرطبیعی بود و حیات انسانی و توسعه کشورها به شدت تحت تاثیر این مسأله قرار داشتند. به همین دلیل این موضوع به مساله ای جهانی تبدیل شد. در پاسخ به این مسأله و با هدف یافتن راه حلی مناسب، کشورها و سازمان ها با هماهنگی سازمان ملل اقدام به ایجاد تغییر در نگرش خود برای رویارویی با حوادث کرده و در نتیجه مباحثات مشورتی متعدد در سطوح محلی، ملی، منطقه ای و بین المللی به تغییری محوری برای اداره حوادث دست یافتند. بنابراین تغییر محوری، پاسخ دهی سنتی به حوادث جای خود را به تفکر برای کاهش خطرپذیری و در نتیجه شکل دهی به فرهنگ پیشگیری داد و در همین راستا، دهه نود میلادی به عنوان دهه کاهش حوادث طبیعی نامیده شد. این دهه توانست برای کشورها و سازمان های کمک رسان در عرصه اداره حوادث، فرصتی فراهم آورد تا بتوانند در چارچوب توافقات بین المللی، گام های موثری در زمینه کاهش رخداد و تاثیرات حوادث، به ویژه حوادث طبیعی بردارند. این درحالی است که به رغم تلاش های انجام شده در زمینه کاهش حوادث و اثرات آنها، دهه 90، همچنان طوفان، زلزله، گردباد و خشکسالی را تجربه می کرد. حوادثی که از خود تلفات انسانی و خسارت های مالی شدیدتر و نگران کننده تری به جا می گذاشتند. تلفات و خسارت هایی که توجه جهانی را برای یافتن راه حلی مناسب تر به خود معطوف کرد. به این ترتیب دهه 90 با توجه به همه تلاش های انجام شده در زمینه کاهش حوادث و تاثیرات آنها در حالی به پایان رسید که جامعه بین الملل به این آگاهی دست یافت که حوادث طبیعی تهدید اصلی برای ثبات اقتصادی اجتماعی است؛ پیشگیری از رخداد حوادث، اصلی ترین راه حل درازمدت در مقابل این تهدید و بزرگترین چالش ایجاد فرهنگ پیشگیری است. افزایش تاب آوری و کاهش آسیب پذیری در برابر حوادث با گذشت این دهه، کشور ها و سازمان های ملی و بین المللی سال 2000 میلادی را با تجربیات و نتایج دهه 90 در حوزه کاهش بلایای طبیعی آغاز کردند. تجربیات تلخ ناشی از تاثیرات حوادث پیشین و تعهد جمعی و بین المللی در کاهش آنها، کشورها را ملزم می کرد تا پس از یک دهه فعالیت در حوزه کاهش اثرات نامطلوب حوادث و افزایش توانمندی و تاب آوری در برابر آنها، یک بار دیگر کاهش رخداد حوادث و تاثیرات آنها را در دستور کار خود قرار دهند. به رغم چالش های خاص این حوزه، آنها تلاش های بسیار زیادی انجام داده و به موفقیت های خوبی نیز دست یافتند که ازجمله می توان به اقداماتی اشاره کرد که پس از سونامی اقیانوس هند در 2004 میلادی به کارگیری سامانه هشدارهای اولیه در برابر حوادث، به ویژه حوادث جوی را به دنبال داشت. البته تدوین و اجرایی کردن چارچوب کاری«هیوگو»* را نیز می توان پیشرفت و موفقیتی دیگر به شمار آورد. این دستور کار در سال 2005، ضرورت مدافعه گری، بسیج منابع و کاهش خطرپذیری را در قالب یک چارچوب کاری برای 10 سال آینده (2005-2015) در دستور کار خود قرار داد. خوشبختانه براساس آمارهای منتشره از سوی سازمان ها و نهادهای مسئول، کشورهای متعهد و سازمان های امدادرسان توانسته اند گام های موثری در زمینه افزایش توانمندی و تاب آوری و همچنین کاهش آسیب پذیری در برابر تاثیرات مخرب حوادث بردارند. هرچند به رغم تلاش های صورت پذیرفته، رخداد ده ها و صدها حادثه طبیعی و غیرطبیعی بار دیگر توانست هم بر مردم و جوامع محلی تاثیرات شدید و مهلکی گذارد و هم توسعه و پیشرفت کشورها را از ابتدای دهه جدید با چالش های جدی مواجه کند که ازجمله می توان به موارد زیر اشاره کرد: زلزله بم در ایران، سونامی در اقیانوس هند، زلزله کشمیر در پاکستان، طوفان کاترینا در آمریکا، سیل در موزامبیک، زلزله در پرو، طوفان فلیکس در آمریکای مرکزی، زلزله سیچوان در چین، طوفان نرگس در میانمار، زلزله پرتوپرنس در هائیتی، سیل در پاکستان، زلزله و سونامی در ژاپن. چارچوب کاهش خطرپذیری حوادث سندای با گذشت زمان و فرا رسیدن سال 2016 میلادی، مهلت تعیین شده برای کشورها در چارچوب کاری «هیوگو» برای انجام اقدامات موثر در کاهش حوادث و تاثیرات آنها و ارایه گزارش در زمینه چالش ها و پیشرفت ها به پایان خود نزدیک شد. اهمیت جهانی این موضوع و ضرورت ادامه فعالیت ها کشورها را بر آن داشت تا پس از ارزیابی ها و مباحثات مشورتی متعدد، درنهایت چارچوب کاری کاهش خطرپذیری سندای (2030-2015) را در جریان سومین کنفرانس بین المللی سازمان ملل در سندای ژاپن در ماه مارس سال 2015 تصویب کرده و در دستور کار خود برای یک بازه زمانی پانزه ساله قرار دهند. انتظار می رفت که با توجه به تجربیات پیشین، به ویژه 25 سال اخیر، کشور ها توانسته باشند به پیشرفت های چشمگیرتری در حوزه کاهش رخداد و تاثیر حوادث دست یابند، اما این مهم میسر نشد. سال 2015 میلادی نیز به پایان رسید و علیرغم پیشرفت های زیادی در زمینه مدافعه گری برای کاهش رخداد و تاثیرات حوادث و افزایش توانمندی و تاب آوری، همچنان کشورها تا موفقیت کامل در عمل به تعهدتشان فاصله بسیار زیادی داشتند. حال زمان آن رسیده است تا کشور ها بار دیگر تلاش ورزند و برای 15 سال پیش رو به پیشرفت های دیگری در زمینه انجام تعهداتشان دست یابند. کشور ایران نیز به عنوان عضوی در این مشارکت و عزم جهانی با توجه به نقشه و الگوی آسیب پذیری ها در برابرحوادث کشور و تامین توسعه و پیشرفت پایدار ملزم به انجام تعهدات خود است. در همین راستا، جمعیت هلال احمر ایران نیز به عنوان معین و بازوی دولت در فعالیت های خیرخواهانه و انساندوستانه محلی، ملی، منطقه ای و بین المللی موظف است تا ماموریت و سهم خود را در کاهش آسیب پذیری و رخداد حوادث و تاثیرات آنها و همچنین مدافعه گری در افزایش تاب آوری و توانمندی مردم به ویژه اقشار آسیب پذیر به انجام برساند. با وجود این، پیش از شروع فعالیت ها در چارچوب کاهش خطرپذیری حوادث سندای برای 15 سال پیش رو، پاسخ مناسب به پرسش های اساسی زیر می تواند فعالیت های جدید را در مقایسه با فعالیت ها و تجربیات پیشین به نتایج موثرتر و پیشرفته تری برساند. چرا علیرغم قراردادن اقدامات آمادگی و کاهش خطرپذیری و فرهنگ پیشگیری در کاهش رخداد حوادث به جای پاسخ دهی تک ساحتی، سنتی و محدود به حوادث و پیشرفت های به دست آمده در زمینه کاهش خطرپذیری، همچنان حوادث از دایره کنترل کشورها و سازمان های امدادرسان خارج است و تاثیرات مرگبار و مخربی بر افراد و جوامع انسانی و فرآیند توسعه و پیشرفت آنان دارد؟ جمعیت هلال احمر ایران چگونه می تواند، در چارچوب ماموریت و وظایف خود به عنوان معین دولت در انجام خدمات بشردوستانه و عضوی از شبکه بین المللی جمعیت های صلیب سرخ و هلال احمر، از نقش و کارکردی موثرتر در این زمینه برخوردار باشد؟ در بررسی و بازخوانی چالش های اجرایی چارچوب کاری «هیوگو» برای ایجاد تاب آوری ملت ها و جوامع می توان به اطلاعات مناسبی برای پاسخ به پرسش اول رسید که شماری از آنها را می توان به ترتیب زیر فهرست کرد: افراد و سازمان های عهده دار اجرای سیاست های مدافعه گری، خود از شناخت و درک کافی از ضرورت و کارکرد مدافعه گری برخوردار نبوده اند. افراد و سازمان های مسئول اجرای سیاست های مدافعه گری، از نیاز های واقعی افراد و جوامع نیازمند مدافعه گری اطلاعات کافی و واقعی نداشته اند. مدافعه گری فعالیتی دو سویه است. حضور مدافعه گر و مدافعه شونده در فعالیت های مدافعه گری الزامی است. افراد و سازمان های نیازمند مدافعه گری از اطلاعات و درک لازم، برای ورود به حوزه فعالیت های مدافعه گری، برخوردار نبوده اند. اطلاع رسانی و تاثیرگذاری بر سیاست ها، ساختار، سازوکارها و افراد کلیدی در نظام تصمیم گیری به گونه ای مطلوب انجام نشده است. روابط و ارتباطات مناسب با افراد و نهادهای تصمیم ساز و تصمیم گیرنده موجود نبوده است. مدافعه گری از افراد و جوامع علیرغم وجود شیوه های علمی و جدید، به صورت سنتی انجام شده است. تمرکز کافی بر خطرات بالقوه، انجام نشده و پراکنده کاری ها تحقق اهداف چارچوب کاری را در مواردی با چالش روبه رو کرده اند. برای طراحی راهبرد مدافعه گری، زیرساخت های آسیب پذیری افراد و جوامع به خوبی شناسایی نشده و در مجموعه فعالیت ها از اولویت برخوردار نبوده اند. مدافعه گر، مدافعه شونده و افراد و سازمان های تصمیم ساز، تصمیم گیرنده و کلیدی، به مقدار کافی از تعهد، مسئولیت پذیری و باور به کارکرد و ضرورت مدافعه گری در ایجاد تاب آوری و توانمندی بیشتر برخوردار نبوده اند. جمعیت به ویژه در شهرها از رشدی انفجاری برخوردار بوده و پدیده شهرنشینی در کنار ساخت و سازهای نامناسب به عاملی بازدارنده برای توسعه و پیشرفت تبدیل شده است. رخداد تغییرات اقلیمی، تغییر محیط زیست، الگوی زندگی و رها شدن زمین های روستایی و مداخله های غیرعلمی به نیت سودآوری های مقطعی و بدون برنامه در مقیاس وسیع صورت پذیرفته است. و برای پاسخ به پرسش دوم مبنی بر این که جمعیت هلال احمر ایران چگونه می تواند از نقش و کارکردی موثرتر در این زمینه برخوردار باشد، به ذکر پیشنهادهای زیر می پردازیم. توجه به پیشنهادات زیر و عملیاتی کردن آنها از سوی جمعیت هلال احمر ایران می تواند به خوبی این جمعیت را از نقش و کارکردی موثرتر در حوزه مدافعه گری برخوردار کند. قرار دادن مدافعه گری به عنوان یک هدف راهبردی در برنامه راهبری جمعیت. جریان سازی مفهوم نظری و عملیاتی خطرپذیری با تاکید بر مدافعه گری. اجرای فرآیند ارزیابی، تحلیل و اولویت بندی نیازها به عنوان پیش نیاز برای برنامه ریزی و اجرای فرآیند حمایتی و توانمندسازی مدافعه گری. ایفای نقش موثر و مدافعه گرایانه در برنامه های کاهش خطرپذیری ملی. تشکیل کمیته شناسایی موضوعات در حوزه مدافعه گری. حضور مدافعه گرایان در برنامه ششم توسعه کشور در راستای ماموریت انساندوستانه و معین دولت. تدوین نقشه راه مدافعه گری جمعیت. بازنگری اساسنامه ای به فعالیت های حوزه کاهش حوادث و تاثیرات با هدف دستیابی به درک عمیق و قانونی از جایگاه مدافعه گری به عنوان یکی از اقدامات پیش نیاز در مجموعه فعالیت های کاهش رخداد و تاثیرات حوادث. پی نوشت: چارچوب کاری هیوگو سندی کلیدی برای ایجاد تاب آوری میان ملل و جوامع در برابر حوادث است که توسط کشور های عضو سازمان ملل در سال 2005 میلادی به تصویب رسید. به موجب این سند، کشورها متعهد شدند که متعهدانه تا سال 2015 نسبت به حمایت و ترغیب رویکردی نظام مند و راهبردی برای کاهش آسیب پذیری ها و خطر پذیری ها اقدام کنند. خوانندگان محترم می توانند جهت اطلاع بیشتر به ترجمه این سند تحت عنوان «چارچوب کاری هیوگو برای سال های 2015-2005، ایجاد تاب آوری ملل و جوامع در برابر بحران ها» به سر ویراستاری جناب بیژن یاور مراجعه کنند. خوانندگان محترم می توانند برای کسب اطلاعات بیشتر از آمار و ارقام حوادث در دهه های مختلف و همچنین اقدامات انجام شده در زمینه کاهش خطرات و تاثیرات حوادث به گزارش سالانه سازمانه های بین المللی به ویژه گزارش های سالانه اوچا و فدراسیون بین المللی جمعیت های صلیب سرخ و هلال احمر مراجعه کنند.
دوشنبه ، ۲۱دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: روزنامه شهروند]
[مشاهده در: www.shahrvand-newspaper.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 142]
-
گوناگون
پربازدیدترینها