واضح آرشیو وب فارسی:اتاق خبر 24: مرحوم «محمدعلی اینانلو» در سال های پایانی عمر خود فعالیت های زیادی در حوزه محیط زیست و حفاظت از آن انجام داد. یکی از یادداشت های او برای «جنگل»، در دوران حیاتش منتشر نشد.اتاق خبر 24 : در این یادداشت که در «ایران آنلاین» منتشر شده، آمده است: در 20 دی 1341 که جنگل های ایران ملی اعلام شد - البته مانند همین الان! - هرکس کار خودش را می کرد؛ جنگل نشین هرکاری که می خواست، می کرد و مسئولان هم در دفترشان نشسته بودند و بخشنامه صادر می کردند. جنگل نشینی که برای خودش آغُل یا کلبه درست می کرد، برایش مهم نبود که باید درختان را قطع کند. طبق محاسبه نگارنده، برای هر آغلِ متوسط، حدود 40 درخت اَوَرس یا اُرس باید قطع شود. درختی که هر سال، تنها 5/1 میلیمتر به قطرش اضافه می شود و آن درختان، هر یک، چیزی در حدود 50 سانتیمتر قطر داشتند. حالا این را، در کنار ساخت کارخانه کاغذسازی چوکا در یکی از بهترین نقاط شمال کشور - یعنی تالش - قرار دهید. به جای اینکه می توانستند در مقابل سوزاندن باقیمانده های مواد مصرفی کارخانه نیشکر هفت تپه در خوزستان، از آنها کاغذ تهیه و تولید کنند، آن را در شمال کشور احداث و ایجاد کردند، اما شاید آنها که به فکر «ملی کردن جنگل های ایران» افتادند، در این اندیشه بودند که آنها را از انحصار دولت به درآورده و از رانت دولتی نجات دهند تا به دست مردم اداره شوند. غافل از اینکه اگر فرهنگ سازی و به اصطلاح زیرساخت آن درست نباشد، نتیجه ای حاصل نمی آید و جز ایستایی در ظاهرِ امر، اتفاقی نمی افتد. شاید در ایران، از این دست ملی شدن ها، تنها بتوان ملی شدن صنعت نفت را یک واقعه مهم قلمداد کرد که واقعاً رخ داد. به عنوان کسی که عمومِ عمرم را در بیابان و طبیعت سپری کرده ام و مسائل زیست محیطی را عملی لمس کرده ام، می گویم - و البته نمی دانم، شاید هم اشتباه می کنم - آنچه در اداره ها و دوایر دولتی تحت عنوان قانون، بخشنامه یا دستورالعمل های شِداد و غلاظ، به تصویب می رسد، در عرصه، قابل اجرا نیست. باید فرهنگ سازی شود و آن هم، نه به شکل فرهنگ سازی اروپایی و امریکایی یا با زور و سرنیزه، بلکه باید مشکل را در اساس و بنیان تاریخی فرهنگی مان جست و جو کرد. مردم ما حس مالکیت و تعلق خاطر ندارند که اگر داشتند، جنگل های هیرکانی و ارسباران، در طول 50 سال گذشته از 18 میلیون هکتار به کمتر از 2 میلیون هکتار نمی رسید. شاید به آن سبب که از همان روزگار قدیم، حکومت ها مفهومی تحت عنوان «قُرق شاهی» را به رعیت فهمانده اند. در نتیجه هنوز هم، مردمِ ایران، تنها خانه خود را از آن خود می دانند. تا همه سرزمین ایران را متعلق به خود ندانند و این کمبود تاریخی حل نشود، این درک ایجاد نمی شود. علاوه بر این، افراد پیش از فرهنگ مند شدن، ثروتمند شده اند؛ شخصی را تصور کنید که با اتومبیل آخرین مدل و میلیاردی خود در حال حرکت است. دستی از پنجره بیرون می آید که اگرچه به آن، جواهرات گرانقیمتی بسته شده است اما در حال ریختن و رها ساختن پوست میوه خود در سطح جاده است. مردم ما باید احساس کنند که مِلک طَلق شان، تنها خانه و اتومبیل نیست؛ کوه و دشت و جنگل و دریا و بیابان هم می تواند برانگیزاننده حس تعلق خاطرشان باشد. ای ایرانی اگر وقتی سرود «ای ایران» را می شنوی، اشک در چشمانت جمع می شود، «ایران»ت را حفظ کن.
یکشنبه ، ۲۰دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اتاق خبر 24]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 6]