واضح آرشیو وب فارسی:قدس آنلاین: قدس/ جامعه: چندی پیش در یک همایش مربوط به پیشگیری از آسیب های اجتماعی حضور داشتم. این همایش را یکی از نواحی آموزش و پرورش استان های مرزی کشور با حضور بیش از ۲۰۰ نفر از مدیران مدارس، معاونان پرورشی، مشاوران و رابطین مشاوره برگزار کرد.از کار شناس قوه قضاییه هم دعوت شده بود که وی حدود ساعت ۱۰ صبح پس از اینکه سخنانش تمام شد، جلسه را ترک کرد و یکی از کار شناسان آموزش و پرورش ادامه کار را به دست گرفت و مثال هایی برای پیشگیری از وارد آمدن آسیب های اجتماعی مطرح و راهکارهایی ارایه کرد. سرانجام جلسه دقیقاً در وقت اذان ظهر پایان یافت. برای خواندن نماز به نمازخانه مدرسه ای که همایش در آنجا برگزار شده بود، رفتم. الحق نمازخانه بزرگ، تمیز و جاداری بود، اما اثری از بیش از 200 مهمان همایش دیده نمی شد! مهمانانی که آمده بودند تا بحث «پیشگیری از آسیب های اجتماعی» را آن هم در فضای معنوی و پرورش محور «آموزش و پرورش» بررسی کنند! نماز ظهر و عصر را فُرادی خواندم و از نمازخانه بیرون آمدم. معاون آموزشی همان مدرسه در حال رفتن به نمازخانه بود که از او پرسیدم: پس میهمانان کجا هستند؟ گفت: همه رفتند! حتی معاون پرورشی اداره هم بدون اینکه نماز بخواند، رفت. من نمی دانم مگر این ها به دنبال پیشگیری و راه حل برای آسیب های اجتماعی نبودند؟ به نظر من اولین راه حل پیشگیری از آسیب های اجتماعی، «نماز» است. اهمیت نماز به قدری است که قرآن بعد از بحث «ایمان» به آن اشاره کرده است: «یقیمون الصّلوه». اهمیت نماز تا بدان پایه است که آن را یکی از پایه های دین شمرده اند، بنابراین اقامه نماز در جریان اجتماعی شدن نیز بسیار مهم و اثرگذار است. این فریضه مذهبی در فرآیند اجتماعی شدن افکار، نگرش ها و رفتارهای مذهبی کودکان و نوجوانان بسیار مؤثر است. اگر ما بتوانیم نماز را به عنوان یک هنجار مذهبی در رفتار و کردار دانش آموزان درونی سازیم، قدم اساسی را برای تربیت دینی آن ها برداشته ایم. نماز در ایجاد و حفظ شخصیت سالم مذهبی افراد جامعه نقش دارد و دارای آثار مثبت اجتماعی است. اما نکته مهم توجه دادن نوجوانان و بویژه دانش آموزان به نماز است. انس با خدا حسگرهای فطری نوجوان را تحریک می کند و نیازهای معنوی او را پاسخ می دهد و رفتارهای او را تحت کنترل در می آورد. در این میان با توجه به اینکه نوجوانان رفتارهای خود را از نزدیک ترین افراد، الگوبرداری می کنند و از سویی آن ها بخش زیادی از وقت خود را درمدرسه و در کنار مربیان و معلمان خود می گذرانند و بیشترین اعتماد را نسبت به مشاوران مدرسه دارند، اگر این افراد خود در عمل به اقامه نماز اول وقت پایبند نباشند، آیا می توانند دانش آموزان را به نماز و قرآن دعوت کنند؟ چگونه در یک همایش پرورشی در وزارتخانه ای که متکفل امر حساس آموزش و پرورش فرزندان این کشور اسلامی است، به ایستگاه نماز که می رسیم، هیچ کس از قطار پیاده نمی شود؟ متأسفانه این معضل، تنها در این وزارتخانه دیده نمی شود و کم و بیش در همه جا می توان آن را دید، اما مشاهده آن در نهاد تعلیم و تربیت، دردناک تر است.
شنبه ، ۱۹دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: قدس آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 37]