واضح آرشیو وب فارسی:وارث: وارث : شادی کردن، امری فطری است. در اسلام نیز به شادی و نشاط اهمیت زیادی داده شده است. [1] چنان که پیامبر(ص) و معصومان(ع) در بسیاری از مواقع لبخند بر چهره داشته و با گشاده رویی با مردم برخورد می کردند. در روایت آمده است که رسول خدا(ص) زیاد تبسّم می کرد. [2] پیامبر اکرم(ص) درباره شوخی می فرماید: «خداوند، انسان شوخ طبعی را که در شوخی خود راست گو باشد، مؤاخذه نمی کند». [3] امام علی(ع) می فرماید: «چهره شاداب و خوشرویى؛ مهرآور و نزدیک کننده به خدا است و چهره گرفته و بدرویى؛ دشمنی آور و دورکننده از خدا است». [4] امّا در برخی موارد، شوخی هایی میان مردم رد و بدل می شود که با دروغ، غیبت، بردن آبروی دیگران و... همراه است. این بخش از شوخی ها حرام است که نه تنها ما به این شوخی ها مجاز نیستیم، بلکه دیگران را نیز باید از آن نهی کنیم. شوخی تنها منحصر در این نوع نیست، بلکه ممکن است عده ای با هم شوخی کنند و شاد باشند، بدون این که مرتکب گناهی شوند. چنان که در زندگی معصومان(ع) نیز این نوع شوخی دیده می شود؛ مانند این که؛ پیرزنى نزد پیامبر اکرم(ص) آمد، و پیامبر فرمود: «هیچ پیرزنى وارد بهشت نمی شود»، آن زن شروع به گریه کرد. حضرتش فرمود: «تو آن روز پیر نیستى، خداى متعال فرموده است: "ما آنان را به شیوه ای شگفت آور آفریده، و آنان را باکره قرار دادیم" [5] ». [6] بر این اساس، شوخی کردن نه تنها در اسلام منع نشده، بلکه بویژه شوخی با همسر مطلوب است. پیامبر اسلام(ص) می فرماید: «هرگونه لهو (بازى) از مؤمن نابجا است، مگر در سه چیز: در تربیت کردن اسب، مسابقات تیراندازى، و شوخى کردن با همسر، که اینها درست و بجا است». [7] امام علی(ع) نیز در میان افراد جامعه به شوخ طبعی معروف بود، حتی به همین جهت مورد بی مهری خلفای نخستین قرار گرفته بود؛ لذا بعید است که ایشان در زندگی خصوصی خود از شوخ طبعی بهره مند نبوده باشند. امّا با توجه به این که زندگی خانوادگی افراد، حریم خصوصی آنان است، بنابراین، نباید توقع داشته باشیم که شوخی هایی که احیاناً بین آنان ردّ و بدل می شد به بیرون از منزل رسوخ کرده و گزارش های تاریخی از آن وجود داشته باشد. علاوه بر این؛ تنها شوخی و خنده نیست که زندگی شیرینی برای افراد به وجود می آورد. [1] . ر. ک: «اسلام و تفریح و شوخی»، سؤال 1226 ؛ «شادی و نشاط در اسلام»، سؤال 13334 . [2] . ورام، ابن ابی فراس، مجموعة ورام(تنبیه الخواطر)، ج 1، ص 112، قم، مکتبة فقیه، چاپ اول. [3] . جلال الدین سیوطی، عبد الرحمن بن أبی بکر، الفتح الکبیر فی ضم الزیادة إلی الجامع الصغیر، محقق: نبهانی، یوسف، ج 1، ص 324، بیروت، دار الفکر، چاپ اول، 1423ق. [4] . ابن شعبه حرانى، حسن بن على ، تحف العقول عن آل الرسول(ص)، ص 296، قم، مؤسسه نشر اسلامی، چاپ دوم، 1404ق. [5] . واقعه، 35 – 36. [6] . مجموعه ورام(تنبیه الخواطر)، ج 1، ص 112. [7] . مجلسى، محمدتقى بن مقصودعلى ، روضة المتقین فی شرح من لا یحضره الفقیه، محقق: موسوى کرمانى، حسین، اشتهاردى، على پناه ، ج 10، ص 166، قم، مؤسسه فرهنگى اسلامى کوشانبور، چاپ دوم، 1406ق . منبع: اسلام کوئست /1102101305
جمعه ، ۱۸دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: وارث]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 28]