تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816856365
شعله های کوتاه داستان کوتاه یا ضرباهنگ جاری رمان؟/ دوگونه ادبی از نگاه نویسنده «بدعت های افتخارآمیز»
واضح آرشیو وب فارسی:فیدوس: «لیزا مک اینرری» نویسنده داستان کوتاه است. به نظر او نگارش داستان کوتاه بسیار سخت تر از داستان بلند است. وی با انتشار مطلبی در مجله «گاردین» به خوانندگانش توضیح داد که چگونه کار طاقت فرسای نگارش داستان کوتاه به او کمک کرد لباس کلمات را بر قامت اولین رمان خود به نام «بدعت های افتخارآمیز» بپوشاند.به گزارش ایبنا : به نقل از گاردین، این نویسنده می گوید: قبل از نگارش «بدعت های افتخارآمیز» احساس می کردم برای نوشتن رمان باید امکانات زیادی در اختیار فرد باشد؛ مثلاً از نویسنده انتظار می رود در کارگاه داستان نویسی شرکت کند و پس از تجربه نگارش داستان های نیمه تمام متعدد امکان انتشار اثر خود را پیدا می کند. داستان کوتاه مانند تمرینی پیش نیاز در نبرد نگارش رمان بود. اما بین این دو گونه ادبی، داستان کوتاه برای من سخت تر بود و مرا می ترساند. گسترش عقاید مختلف به شکل کوتاه؛ درست مانند گرگی در برابر سگ. گونه ادبی کوتاه و موجز که نویسنده در آن باید هر چه در چنته دارد برای مخاطب رو کند. تصور کارآموزی در کارگاه داستان نویسی برایم سخت و توهین آمیز بود. با آن به دید تمرین نگارش آکادمیک برخورد کردم که قصد دارد به من بفهماند نوشتن کار تو نیست. به جای آن تصمیم گرفتم روی رمان تمرکز کنم و مطمئن بودم مدیریت کردن آن هم کار شاقی خواهد بود. در آغاز مطالب کوتاهی درباره زندگی شهری، پسربچه ها، گونه های ممنوعه سگ یا رژه مسخره روز «سنت پاتریک» نوشتم و در وبلاگی به نام «پایان ایرلند» منتشر کردم. نوشته های من در وبلاگ، نظر «کوین باری» را که استاد نگارش همه گونه های ادبی است به خود جلب کرد و با خود فکر کرده بود که آیا این زن داستان کوتاهی نوشته است که من بخوانم یا نه! نداشتم! داستان کوتاهی نداشتم. چنان از داستان کوتاه می ترسیدم که هیچ وقت به سمت آن نرفته بودم اما دلم نمی خواست به این موضوع اعتراف کنم! پس با دلهره بسیار کاغذ در دست گرفتم و تصمیم گرفتم داستان کوتاه بنویسم. هر قسمتی را به شکل مطالب کوتاه نوشتم. یکی از شخصیت های رمان نیمه کاره خودم را در داستان کوتاه استفاده کردم. با ترسم روبه رو شدم. در دل خودم را به دلیل رفتارم مسخره کردم اما با حالت عصبی ام کنار آمدم و سعی کردم دنبال کلمات مناسب و تناسبی جذاب در قسمت های مختلف داستان باشم. به نظر واضح است که چطور باید داستان کوتاه نوشت. بله واضح است. اما در عین حال خسته کننده و آزاردهنده نیز هست. در ذهن هر نویسنده ای دو حس متفاوت وجود دارد. زمانی که کلمات در ذهنش و سپس روی کاغذ جاری می شوند و روزی دیگر که احساس می کند چیزی برای گفتن ندارد و از خود می پرسد که آیا دانش کافی برای استفاده از کلمات و انتقال ایده ای مشخص به فردی دیگر را دارد یا خیر! داستان کوتاه به نگارنده اش مجال پنهان شدن نمی دهد. حتی نمی توان مانند رمان به قامت یکی از شخصیت های داستان درآمد و خود را پنهان کرد. نویسنده فرصت دارد فقط در چند صفحه محدود از تمام ظرفیت های خود برای توصیف اتفاقی کوچک بهره بگیرد و چنان جلوه دهد که همه دنیا حول محور موضوع آن داستان می چرخد. وقتی داستان «بدعت های افتخارآمیز» به ذهنم رسید کامل نبود. مکالمه شخصیت ها وتصاویر شکل گرفتند و صدایی با ترکیب کلمات و قصه، تصاویر داستان را مثل فیلم در ذهنم پخش می کرد. داستان بسیار ساده و آرام آغاز شد. زنی در اواخر میان سالی در خیابان شلوغی قدم می زد و به حجم سنگین راز در دلش فکر می کرد-او کسی را به قتل رسانده بود- و افراد در خیابان متوجه حضور او نبودند. شک نداشتم که او تنها شخصیت داستان من نخواهد بود. می دانستم بازیگران متفاوتی خواهم داشت و هرکدام انگیزه ها و اهداف خاص خودشان را دارند اما حلقه ای گمشده همه آنان را به هم متصل خواهد کرد. دلم می خواست زاویه دید داستانم را از اول شخص به سوم شخص تغییر دهم. این داستان ترکیبی از مطالب کوتاه من در بازه های زمانی متفاوت است. تلاش کردم ارتباط این مطالب با موضوعی مشترک و کلمات هماهنگ میسر شود و این تلاش مرا به این نتیجه رساند که داستان کوتاه و رمان مکمل هم هستند. مگر نه این است که دو رمان مورد علاقه خود من-«خون عاقلانه» نوشته «اوکانر» و «آخرین خروجی به بروکلین» نوشته «هوبرت سلبی»- در آغاز به شکل داستانی کوتاه منتشر شدند؟ به همین دلیل شاید پیوند شعله های کوتاه و زیبای داستان کوتاه با ضرباهنگ جاری رمان ممکن باشد!
یکشنبه ، ۱۳دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فیدوس]
[مشاهده در: www.feydus.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 3]
-
گوناگون
پربازدیدترینها