تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816486757
برای «محمد علی اینانلو» که با کره خاکی وداع کرد
واضح آرشیو وب فارسی:قدس آنلاین: ایستگاه / آرمین صمیمی: همواره نسبت به آدم های که اهل طبیعت هستند و زندگی شان به این بخش پررمز و راز جهان پیوندی ناگسستنی خورده، حسرت و حسادت وجود دارد.بسیاری از ما به خاطر مشغله ها و گرفتاری های زندگی به روزمرگی دچاریم، اما آدم های اهل طبیعت، آدم های آزادی هستند که پا به دل طبیعت می گذارند و برای شریک کردن دیگران در این زیبایی ها، تصاویر آن ها را ثبت می کنند. یکی از این آدم ها که دیروز در بیمارستان آتیه تهران، دار فانی را وداع گفت «محمد علی اینانلو» بود. او چندی پیش به خاطر ضایعه مغزی در بیمارستان بستری شد و روزهای خوبی نداشت. بسیاری، اینانلو را با صدا و سبیلش می شناختند. صدا و سبیلی که خاص مرد طبیعت ایران بود. او باور داشت که در همه سفرهایش به درون خودش هم سفر می کند. می گفت در طبیعت اگر نتوانی به درون خودت سفر کنی، نمی توانی طبیعت را بشناسی. او پسر یک خان بود، خانزاده ای که بی شک علاقه به شکار از کودکی در او شکل گرفته بود. اینانلو، یک شکارچی بود، اما موافق با صید قانونمند به عنوان فرهنگ به ارث رسیده از نیاکانش. اینانلو ورزشکار بود و در حوزه والیبال، اجرای تلویزیونی و روزنامه نگاری هم دستی بر آتش داشت، اما هیچ کدام از این ها به اندازه طبیعت گردی، سهم پررنگی در زندگی اش نداشتند، سهمی که بیش از چهل سال از عمرش پی آن گذشت. پای او به عنوان مفسر ورزش به برنامه های تلویزیونی باز شد، اما آنجا ماندگار نشد چون دل در گروی طبیعت داشت، دوربینش را برای ساخت مستندهای طبیعت به دشت و کوه برد. از مسیر طبیعت با حوزه گردشگری آشنا شد و بتدریج مؤسسه آموزش و تحقیقات طبیعت را راه انداخت؛ مؤسسه ای که مشی آن آموزش تخصصی اکوتوریسم و توسعه گردشگری تخصصی است. اینانلو را بسیاری به خاطر اجراها و برنامه های مستند تلویزیونی می شناسند، اما او سابقه حضور در سینما را هم دارد، دوبار جلوی دوربین ابراهیم حاتمی کیا در فیلم های «به رنگ ارغوان» و «ارتفاع پست» بازیگری را تجربه کرد اما باز هم خودش بود؛ حرف هایی که به نقل از خلبان در «ارتفاع پست» می زد، جنس حرف های خودش بود و در «به رنگ ارغوان» هم نقش کسی را بازی می کرد که محمدعلی اینانلو بود؛ یعنی یک استاد طبیعت و جنگلداری. اینانلو را اما بیشتر به خاطر برنامه های ایران شناسی در تلویزیون می شناسند. او هزاران ساعت برنامه در این زمینه تولید کرد که در شبکه های دو، چهار، مستند و جام جم پخش شد. قدیمی ترین برنامه شبکه جام جم با عنوان «ایران، جهانی در یک مرز» را ساخت که تلاشی بود، برای شناساندن زیبایی های ایران به مردم جهان. «کجا بریم»، «مردم ایران سلام» و برنامه رادیویی «گردش و ورزش» نیز از کارهای اخیر او بود. اینانلو به عنوان یک مرد اهل سفر، به خودش بیش از همه لطف کرد. او خودش را به سفر برد، به دل طبیعت. عکس و فیلم هایی از طبیعت ایران را ثبت کرد و تمام این ها یعنی لطف یک آدم به خودش در زندگی، برای بهتر زیستن. طبیعت به او آموخته بود چطور زندگی کند، چطور با مردم کنار بیاید، چگونه در برابر مشکلات زندگی صبر داشته باشد و مهم تر از همه اینکه چگونه به خدا نزدیک شود. اینانلو لذت چیدن ستاره های آبدار و خنک را در شب های کویر چشیده بود، طعم بی نظیر شب مانی در کوه های شگفت انگیز یا کنار دریاچه های خیال انگیز را تجربه کرده و صبح با صدای مرغان آسمانی و زوزه نازک نسیم لابه لای گون ها و گلزارها بیدار شده بود. دوست داشت آخرین تصویری که از خود به آن دنیا می برد، نشسته روبه روی یک منظره بزرگ و زیبا باشد، آسمانی پر از ابر و افق. او این تصویر را در شاهرود دیده بود، جایی که به خاطر تنوع اقلیمی اش، بسیار دوستش می داشت و وصیت کرده بود، همانجا دفنش کنند. محمد علی اینانلو 68 سال پیش در آغاز فصل بهار چشم به دنیا گشود و در نخستین روزهای زمستان چشم از جهان فرو بست. او گفته بود که هیچ سفری آخر ندارد و باور داشت که پس از مرگ هم سفر دیگری را آغاز می کنیم. می گفت؛ یک خرس وقتی به خواب زمستانی می رود، ضربان قلبش به پنج ضربه در دقیقه می رسد، اما طبیعت به او می آموزد که سه ماه صبر کند تا بهار بیاید. شاید اینانلو منتظر بهار است تا دوباره چشم بگشاید.
یکشنبه ، ۱۳دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: قدس آنلاین]
[مشاهده در: www.qudsonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]
-
گوناگون
پربازدیدترینها