محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830193743
باید پایه های قدرت ایران را دچار فرسایش و نارضایتی ایرانیان از حکومت را تشدید کرد/ لزوم تحریم هرچه بیشتر سپاه
واضح آرشیو وب فارسی:بیان گلپایگان: فارین افرز نوشت: به عنوان یکی از رویکردهای ضدایرانی، ایالات متحده باید تلویزیون، رادیو و شبکه های اجتماعی با این پیام (برای مردم ایران) ایجاد نماید که حکومتی با محوریت روحانیت تنها موجب محرومیت اقتصادی و سیاسی می گردد.به گزارش بیان نیوز ، نشریه «فارین افرز» در گزارشی مبسوط به ارائه راهکارهای سیاسی و غیرسیاسی برای مقابله با قدرت فزاینده ایران در منطقه و جهان بخصوص پس از اجرای «برجام» پرداخت. در این گزارش آمده است: توافق هسته ای امضاشده میان آمریکا و شش قدرت جهانی با ایران در جولای ۲۰۱۵ حاصل نهایی تلاشی ده ساله برای کنترل تسلیحات است. اعمال تحریم برای جلوگیری ایران از دستیابی به سلاح هسته ای بخشی از این تلاش به شمار می آید. طرح جامع اقدام مشترک یا برجام یکی از کم سابقه ترین توافق نامه های تاریخ در زمینه کنترل تسلیحات بوده بااین حال اوباما متعهد شده تا پیش از پایان ریاست جمهوری اش در مقابل فشارهای کنگره برای لغو آن مقاومت نماید. گرچه مساله مهمتر این است که واشنگتن فاقد سیاستی جامع در خصوص ایران است. طی چندین دهه ایالات متحده از واکاوی مساله ای مهم که موضوع هسته ای را نیز بااهمیت می سازد، سرباز زده است: ماهیت حکومت ایران. هر سیاست شایسته ای در قبال ایران باید با این واقعیت آغاز شود که جمهوری اسلامی یک کشور معمولی که در حال ساخت برآوردهای عملی منافع ملی خود می باشد، نیست بلکه یک حکومت انقلابی است. سیاست گذاران آمریکایی از دوران ریگان از درک این مساله عاجز بودند که ایجاد روابط حسنه میان دو کشور (ایران و آمریکا) غیرممکن است چراکه همانطور که رهبری ایران دریافته، چنین رابطه ای به تضعیف نظام ایران منجر خواهد شد. آنها این واقعیت را نادیده گرفته اند که ایران دولتی فوق العاده خطرناک برای متحدان آمریکا از جمله اسرائیل در خاورمیانه است. باتوجه به چالش مهمی که ایران برای منافع ایالات متحده ایجاد کرده، واشنگتن باید از طریق فرسایش سیستماتیک پایه های قدرت، جلوی رشد نفوذ فزاینده ایران در خاورمیانه را بگیرد. * توافقی خام سیاست مطلوبی از سوی واشنگتن در قبال ایران نمی تواند با «برجام» آنگونه که اکنون هست، سازگاری داشته باشد. این توافق حق ایران برای غنی سازی اورانیوم و در نهایت صنعتی سازی آن را به رسمیت شناخته و این اجازه را به تهران می دهد که زیرساخت های هسته ای پیشرفته برای تحقیق و توسعه بسازد. «برجام» همچنین بازرسی های سرزده از تاسیسات ایران را کاهش داده و محدودیت محسوسی در توسعه موشک های بالستیک اعمال نمی کند. بر اساس این توافق، دسترسی آسان به تاسیسات یا دانشمندان درگیر در برنامه پیشین هسته ای ایران را فراهم نکرده بنابراین اطلاعات موردنیاز بازرسان برای ارزیابی برنامه هسته ای کنونی ایران را تامین نمی کند. پس از ۱۵ سال نیز که توافق منقضی شود تهران برای ساخت هر تعداد تاسیسات هسته ای و غنی سازی هر میزان اورانیومی که بخواهد، آزاد خواهد بود. در حقیقت، برجام راه را برای تبدیل شدن ایران از یک کشور در آستانه هسته ای شدن به قدرت هسته ای صاف می کند. توافق هسته ای ایران رقبای منطقه ای این کشور را نیز برای هسته ای شدن تشویق می نماید؛ بعید است رقبای ایران از جمله عربستان منفعلانه شاهد توسعه هسته ای و دستیابی ایران به این فناوری بدون هرگونه محدودیتی باشند. دولت اوباما در حال تحریک رقابت تسلیحاتی ای است که خود قصد جلوگیری از آن را دارد. حامیان این معامله مقتضیات اقتصادی را عامل حضور ایران در میز مذاکره می دانند در حالی که نمی توان انگیزه این کشور برای توسعه علمی هسته ای را در این مورد نادیده گرفت. خرابکاری، تحریم و محرومیت از سانتریفیوژهای پیشرفته در بخش اعظمی از دوره فعالیت هسته ای ایران قابل مشاهده است. مقامات ایرانی دریافتند که باید از تاسیسات هسته ای خود در برابر خرابکاری ها محافظت کنند اما مشکل، مدت زمان هشت تا ده ساله برای معرفی و استفاده از نسل جدید سانتریفیوژها بود. بنابراین چالش دیپلمات های ایرانی، مشروعیت بخشی به برنامه هسته ای حین مذاکره درباره برنامه تحقیق و توسعه ای بود که نیاز دانشمندان این کشور را برآورده سازد. (که البته مرتفع شد) توافق نهایی تمامی این نیازها را تامین می سازد. «برجام» به ایران اجازه می دهد سانتریفیوژهای پیشرفته را توسعه داده و از سال هشتم توافق نیز شروع به نصب آنها نماید. بنابراین ایران نه تنها تحریم ها را لغو و برنامه هسته ای خود را مشروع ساخته بلکه جدول زمانی خود برای تولید انبوه سانتریفیوژهای پیشرفته موردنیاز را نیز بدست آورده است. نسل جدید سانتریفیوژها بقدری باسرعت بوده که ایران را قادر می سازد مرکزی کوچک برای تولید اورانیوم با درجه تسلیحاتی و بدون امکان شناسایی ایجاد نماید؛ و هنگامی که ایران به اورانیوم با درجه تسلیحاتی دست یافت توانایی تولید تعداد زیادی موشک بالستیک را نیز خواهد داشت. * اصلاح و ارائه مجدد برجام باتوجه به جنبه های نگران کننده ای که در برجام وجود دارد، رییس جمهور بعدی آمریکا باید آن را اصلاح نماید. جان کری نیز به این مساله اذعان کرده است که دولت بعدی در آمریکا راه هایی برای تقویت «برجام» خواهد یافت. یکی از مهم ترین راه های تقویت توافق، حذف بندی است که بر اساس آن بخشی از مهم ترین محدودیت ها بر برنامه هسته ای ایران در کمتر از هشت سال آینده لغو می گردد. بجای تعیین جدول زمانی دلخواه برای عمر توافق، مقامات آمریکایی باید بر این مساله اصرار کنند که در زمان انقضای برجام، ایالات متحده، پنج قدرت جهانی و ایران باید درباره اینکه این توافق تا پنج سال بعد نیز تمدید شود یا خیر، رای گیری کنند؛ این رای گیری باید هر پنج سال یکبار انجام شود. سابقه چنین اقدامی در پیمان منع گسترش تسلیحات هسته ای نیز وجود داشته است. واشنگتن همچنین باید از ایران بخواهد تا تمامی ذخیره اورانیوم غنی شده خود را به خارج از کشور منتقل نماید. بعلاوه، طبق برجام که سوخت مصرف شده ایران از تولید پولوتونیوم باید بطور دائمی به خارج از کشور ارسال می شود، فرآیند مشابهی نیز باید در خصوص اورانیوم غنی شده اجرا گردد. باتوجه به اینکه نسل جدید سانتریفیوژها ظرفیت غنی سازی ایران را بطور چشمگیری افزایش داده و زمان گریز هسته ای را کاهش می دهد، ایالات متحده باید سهم سانتریفیوژهای ایران را به سانتریفیوژهای نسل اول (ابتدایی) محدود نماید. در مورد موشک های بالستیک نیز هیچگونه مشروعیتی برای حمل کلاهک هسته ای توسط این موشک ها وجود نداشته بنابراین جامعه جهانی باید از ایران بخواهد که توسعه چنین موشک هایی را برای همیشه متوقف نماید. ایالات متحده برای انجام بازرسی های سرزده نیز ایران را تحت فشار قرار دهد. طرح کنونی مجوزی ۲۴ روزه به ایران می دهد که بازرسان را به سایت های ویژه ببرد که برخلاف وعده ای است که پیشتر کاخ سفید اعلام کرده بود: «بازرسی از تاسیسات هسته ای ایران، در هر زمان، در هر کجا». توافق اصلاح شده باید شامل تجربه آفریقای جنوبی نیز باشد که در سال ۱۹۹۰ تمامی برنامه هسته ای آن برچیده شد. اینکار محاسبه تاریخچه فعالیت های هسته ای پیشین ایران را برای آژانس بین المللی انرژی اتمی فراهم کرده و به بازرسان این اجازه را می دهد که در کمتر از یک روز از تاسیسات نظامی بازدید کنند. ایران برای اثبات حسن نیت خود باید سیستم خلع سلاح همانند آفریقایی جنوبی را بپذیرد. به گفته دولت اوباما، هرگونه تلاش برای بازسازی «برجام» علاوه بر روشن کردن جرقه اعتراض در جامعه جهانی، موجب انزوای آمریکا در میان متحدانش خواهد شد. در حالی که این ادعاها، اغفال از این واقعیت است که «برجام» یک معاهده الزام آور حقوقی نیست بلکه تنها یک توافق سیاسی داوطلبانه محسوب می شود. (بنابراین) رییس جمهور جدید می تواند و باید آن را اصلاح کند. مسلما متحدان آمریکا اشتیاق چندانی به اصلاح «برجام» ندارند چرا که این توافق محصول تلاشی پرزحمت و چندجانبه باحمایت حداکثری در شورای امنیت سازمان ملل است. بااین حال، برخی متحدان واشنگتن در خاورمیانه از این تغییرات استقبال خواهند کرد. اسرائیل مخالف این توافق بوده و کشورهای عرب خلیج فارس از جمله عربستان نیز اعلام کرده اند که در بهترین حالت حمایت چندانی از «برجام» نخواهند داشت. فرانسه، آلمان و انگلیس از جمله کشورهایی هستند که به سختی متقاعد به اعمال این تغییرات خواهند شد. رییس جمهور بعدی باید به متحدان واشنگتن اعلام کند که قصد مذاکره باایران را دارد درعین حال نمی خواهد اجازه دست یابی ایران به ظرفیت های هسته ای را بدهد. دیپلمات های آمریکایی باید بطور خصوصی این پیام را به کشورهای اروپایی برسانند که واکنش آنها به تغییرات برجام بر روابط آنها با ایالات متحده تاثیرگذار خواهد بود. حامیان برجام معتقدند ایران هرگز با این تغییرات موافقت نخواهد کرد اما بسیج نمودن تعداد زیادی از کشورها برای حمایت از تغییرات در برجام، این مساله (اعلام موافقت ایران) را ممکن خواهد ساخت. * اجبار و انزوا ایالات متحده علاوه بر تجدیدنظر در برجام، باید ایران را بخاطر اقداماتش در منطقه ، حمایت از تروریسم و یا موارد نقض حقوق بشر تنبیه نماید. برای این کار باید با بازگشت تحریم ها تا جایی که ممکن است ایران را اقتصاد جهانی جدا نماییم. همچنین باید کمپینی برای جنگ سیاسی علیه ایران تشکیل شده که نارضایتی مردم ایران از حکومت را تشدید کرده و تفرقه را در دایره حاکم (ایجاد و) تعمیق نماید. برای اعمال فشار موثر بر ایران باید تلاشی هماهنگ از سوی آمریکا انجام گیرد در حالی که به نظر می رسد اوباما با دستیابی به توافق هسته ای، تمایل چندانی به انتقاد از اوضاع داخلی ایران ندارد. برخلاف تصور ساده لوحانه برخی در غرب، انتخاب روحانی در سال ۲۰۱۳ سیگنالی برای ظهور یک دولت اصلاح طلب تازه نبود. روحانی بدنبال ایجاد اصلاحات (آنگونه که مدنظر غرب بوده) نبود و قصد اصلی وی صرفا ایجاد ثبات در پرونده هسته ای ایران بود. مقامات ایالات متحده برای سلب مشروعیت جمهوری اسلامی باید ارزش های حکومتی آن را قویا به چالش کشانده و این کشور را با فراهم سازی زمینه انقراضش، تنبیه کنند. هیچ کس بیشتر از رییس جمهور آمریکا برای بسیج کردن مخالفان ضدایرانی قدرت ندارد؛ این ریگان و اتهام زنی های وی علیه اتحاد جماهیر شوروی بود که نیروها را برای اعمال تغییر در آن (شوروی) تحریک نمود. مایه تاسف است که اوباما علیرغم استعداد سخنوری اش، قادر به چنین کاری نیست. رییس جمهور بعدی باید این کار را انجام دهد. در همین حال، ایالات متحده باید تلویزیون، رادیو و شبکه های اجتماعی با این پیام (برای مردم ایران) ایجاد نماید که حکومتی با محوریت روحانیت تنها موجب محرومیت اقتصادی و سیاسی می گردد. در این رسانه ها باید سرمایه گذاری های کلان دوران شاهنشاهی ایران و نحوه استفاده از این منابع در زمان حال را به نمایش گذاشته شود؛ منابعی که اکنون بدست حزب الله در لبنان یا بشار اسد در سوریه می رسد. همزمان واشنگتن باید فرار از حکومت را در داخل ایران تحریک و تشویق نماید. چنین اقداماتی می تواند بذر سردرگمی و بی اعتمادی را در داخل کشور بیافشاند. تشدید هرچه بیشتر تحریم ها علیه سپاه پاسداران انقلاب اسلامی نیز می تواند بخش دیگری از اعمال فشار علیه ایران باشد. بدین شکل که هر شرکت یا نهادی که با سپاه پاسداران همکاری داشته باشد جایی در بازار آمریکا نخواهد داشت. به منظور تسهیل در اجرای این مرحله، وزارت خارجه ایالات متحده باید نام «سپاه پاسداران ایران» را در لیست سازمان های تروریستی جهان قرار دهد. دولت آمریکا همچنین باید نام تعداد بیشتری از مقامات ایرانی را در لیست ناقضان حقوق بشر قرار دهد. تحریم های اقتصادی ضد بانک ها و موسسات مالی ایرانی باید باقی بماند چراکه می تواند دست ایران را از سیستم اقتصاد جهانی کوتاه نگه دارد. دلیل مناسبی نیز برای این کار وجود دارد: طبق گزارش وزارت خزانه داری آمریکا، بانک های پیشروی ایران در طیفی از فعالیت های مجرمانه از جمله توسعه فناوری هسته ای، تروریسم و پول شویی دخیل هستند. بعلاوه ایالات متحده باید آماده باشد تا هر زمان شاهد رویدادی همانند «جنبش سبز» که در سال ۲۰۰۹ در داخل ایران به راه افتاد، بود بدون فوت وقت پشتیبانی از آن را آغاز کند. * عقبگرد در منطقه برای فشار بر حکومت ایران باید هر چهار طرف آن را حصاربندی کرد. بنابراین واشنگتن هنگامی که در حال اجرای فشار اقتصادی و تفرقه افکنی در جامعه ایران است، نباید از پس زدن نفوذ این کشور در سراسر خاورمیانه غافل بماند. به چالش کشاندن دستاوردهای ایران در منطقه و افزایش هزینه های تهران در این زمینه، می تواند یکی از راه های پیش روی آمریکا باشد. در حال حاضر به نظر می رسد ایران به اوج قدرت خود رسیده است؛ متحدان این کشور سه پایتخت عربی –بغداد، دمشق و صنعا- را در اختیار داشته و نفوذ زیادی نیز در چهارمین پایتخت یعنی بیروت دارند. صدها و شاید هزاران نیروی ایرانی برای جنگ در سوریه وارد این کشور می شوند. در عین حال هزینه هایی نیز پرداخت می کند از جمله کشته شدن تعداد زیادی از سربازان و افسران نخبه خود که بعضا از نیروهای سپاه قدس بوده و همچنین تبدیل خود به هدفی بزرگتر (برای تروریست ها). بعلاوه اینکه تامین مالی نیروهای مبارز خود نیز وجود دارد. لازمه ایجاد یک ائتلاف ضدایرانی چیزی است که دولت اوباما فاقد آن است: یک استراتژی که محدودیت ها ضدایران را سخت تر کرده و روابط آمریکا با متحدان سنتی اش را تقویت نماید؛ که البته چنین کاری چندان آسان نیست. انفعال واشنگتن منطقه را درگیر گروه ها و منافع متضاد کرده و این نگرانی را در جامعه آمریکا ایجاد نموده که بار دیگر اجرای یک سیاست به افزایش چکمه های آمریکایی روی زمین نیاز دارد. مداخله نظامی روسیه در سوریه نیز دشواری مساله را دوچندان کرده است. ایجاد اتحادی نزدیک تر با ترکیه که خواستار سرنگونی دولت بشار اسد است و ایجاد منطقه امن که قطعا نیازمند ایجاد منطقه «پرواز ممنوع» بوده از جمله اقداماتی است که واشنگتن برای تحقق اهداف خود در سوریه می تواند اجرا نماید. در خصوص جنگ داخلی سوریه، اوباما به گونه ای رفتار می کند که گویی هیچ راه حلی جز راه حل دیپلماتیک آنهم با واسطه گری ایران و روسیه وجود ندارد. متاسفانه این مساله روشن نیست که آیا این دو کشور برای چنین راه حلی مشتاق هستند یا خیر اما (آنچه مشخص است اینکه) این دو کشور هر کاری به نفع متحد خود، بشار اسد انجام خواهند داد. * پیوند با یکدیگر واشنگتن نباید از تلاش برای کاهش نفوذ ایران در بغداد نیز غافل شود؛ کاری نه چندان آسان. هدف اصلی در این مسیر باید نابودی داعش باشد، چرا که دراین صورت نیاز عراق به حمایت و کمک ایران کمتر خواهد شد. اگر ایالات متحده با کردها، شیعیان و سنی های عراقی رابطه برقرار نماید حداقل منفعت اینکار آنست که ایران باید زمان بیشتری را برای تبدیل عراق به پایگاهی برای طرح های بزرگ خود صرف نماید. واشنگتن باید بغداد را برای تشکیل دولتی ائتلافی با حضور کردها و سنی ها و نه فقط شیعیان تحت فشار قرار دهد. آمریکا باید نیروهای خود در عراق را افزایش دهد حتی اگر متحمل تلفات بیشتری شود چرا که برای توقف ایران و توانمندی هایش باید هزینه پرداخت کرد. نفوذ ایران در منطقه به فراتر از سوریه و عراق گسترش یافته است. در حال حاضر، حوثی های یمنی بعنوان یک گروه شیعی کنترل بخش های زیادی از کشور را در اختیار دارند. کشورهای عرب حوزه خلیج فارس نیز برای به عقب راندن این گروه تلاش می کنند. اگر این کشورها برای تلاش های خود از جمله حفظ محاصره دریایی و ممانعت از ورود کشتی های ایران به سواحل یمن، به کمک نیاز داشته باشند ایالات متحده باید ارائه دهنده این کمک باشد. تنها واشنگتن است که دارای ظرفیت های لازم برای گشت زنی های دریایی مشترک از جمله ظرفیت های اطلاعاتی، نظارتی و شناسایی می باشد. تضعیف ایران در منطقه باید با تلاش برای بازگشت اعتماد اسرائیل و کشورهای خلیج فارس به آمریکا همراه باشد. فروش تسلیحات بیشتر به این متحدان گرچه نمی تواند اعتماد آنها را بخرد اما یکی از راه های آن محسوب می شود. مشورت های دائمی با مقامات این کشورها در خصوص «ایران» نیز می تواند کمک کننده باشد. کشورهای نظیر امارات و اردن که در منطقه دارای ظرفیت های ویژه ای هستند باید در اقدامی هماهنگ با واشنگتن، برای کمک به ناآرامی های داخلی کشورهایی مانند بحرین وارد عمل شوند. در انتهای این گزارش آمده است: برخی در واشنگتن معتقدند مشکل «ایران» برای آمریکا در مقایسه با «داعش» در درجه اهمیت دوم قرار دارد در حالی که چنین نیست. گروه های رادیکالی نظیر داعش علیرغم دستاوردهای خود در سرزمین های پرهرج و مرج سوریه و غرب عراق هنوز منافع و توانمندی هایی در حد یک کشور بزرگ و پیچیده ندارند. ایران دارای این منافع و توانمندی هاست. نباید فراموش کرد که ایران اساسا کشوری بر مبنای انقلاب اسلامی است و موفقیت های آن موجی انقلابی را در سراسر خاورمیانه منعکس خواهد کرد. اجرای این سیاست ها، در دراز مدت با اعمال فشار بر جمهوری اسلامی می تواند مردم ایران را با سرعت بیشتری بسوی تغییر حکومت کنونی کشورشان سوق دهد و بطور موقت نیز می تواند از بین برنده تهدیدی باشد که یک نظام مسلح به سلاح هسته ای در منطقه و فراتر از آن ایجاد می نماید. منبع: فارس
پنجشنبه ، ۱۰دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بیان گلپایگان]
[مشاهده در: www.bayan-news.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 91]
-
گوناگون
پربازدیدترینها