تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1805492363
بیم های «اصولگرایانه» و امیدهای «اصلاح طلبانه»
واضح آرشیو وب فارسی:اعتماد: احسان بداغی/ این تازه اول راه است. همه چیز از روز جمعه شروع شد؛ از نقطه پایان نام نویسی ها. از نقطه آغاز بیم ها و دلهره ها. از جایی که یک طرف در بیم سبد رای خود است و طرفی دیگر در هراس از تایید صلاحیتش. یک طرف دلهره ائتلاف دارد و طرف دیگر دل به تکرار پیروزی دیروز خود بسته است. یک طرف «وضع موجود» را می خواهد و یک طرف «مجلسی دیگر». دماسنج های سیاسی اما دمای «تغییر» در فضای سیاسی را نشان می دهند. نه صف کشی ها شبیه روزهای پیروزی اصولگرایان است و نه امیدشان به این پیروزی پررنگ. باهنرِ منصرف شده و حدادعادلِ نگران هیچ نشانی از صلابت انتخابات دوره نهم در اردوگاه اصولگرایی باقی نگذاشته اند. پرچم «استقلال» علی لاریجانی هم که باری است روی بارهایی که اکثریت مطلق سه دوره مجلس این روزها روی دوش می کشند، به این امید که تبدیل به «اقلیت» نشوند. اقلیت یک دهه گذشته اما نگران صدور مجوزش برای ورود به بازی است؛ اصلاح طلبانی که موج «ثبت نام» به راه انداختند امیدوارند که بتوانند با همان موج، حالا شاید قدری هم کوتاه قدتر در لیست های انتخاباتی حاضر باشند. نزدیکان احمدی نژاد می گویند مجلس بعدی مجلس طرفداران حسن روحانی است و سخنگوی اصولگرایان زنهار می دهد که اگر «ائتلافی» در کار نباشد کشتی اصولگرایان «غرق» خواهد شد. در این فضا هیچ کس مطمئن به نظر نمی رسد. هیچ کس اطمینانی به آینده ندارد که فردای روز هفتم اسفند چه خواهد شد. بیم ها و امیدها همزمان زنده مانده اند تا هفتم اسفند متفاوت از اسفندهای قبل از مجالس هفتم و هشتم و نهم باشد؛ زمانی که شاید بازگشت اصلاح طلبان و از دست رفتن اکثریت اصولگرایان باشد. البته فقط شاید. انصراف باهنر؛ دماسنج انتخاباتی اصولگرایان یک تصمیم در میانه کارزار رقابت ها اوضاع و احوال «اکثریت» این روزهای مجلس را روشن می کند؛ انصراف محمدرضا باهنر. «لابی من» اصولگرایان عطای مجلس دهم را به لقایش می بخشد. اما چرا؟ باهنر یک حرف کلیدی دارد؛ «من فکر می کنم خودمان هم کم کم باید فرصت را به جوانان بدهیم. البته هنر این است که یک قهرمان قبل از اینکه مدال طلایش را از دست بدهد خودش تشک را ببوسد و کنار بکشد. » آیا قرار بود مدال طلای باهنر در اسفند 94 رنگ ببازد؟ چرا که نه. او انتخابات مجلس ششم را تجربه کرده است؛ جایی که مدال طلایش برای چهار سال از سینه اش دور شد. باهنر باخت تا 16 سال بعد، یعنی برای همین دو سه ماه آینده تصمیمی بگیرد که حداقل «بازنده» نباشد. باهنر همین چهار سال پیش هم برای ورود به بهارستان نهم به سختی افتاده بود. همین که جایگاه او در فهرست نمایندگان تهران به ترتیب آرا جایگاه سیزدهم باشد برای مردی که خود را «کارگردان» جمع اصولگرایان می داند خیلی هم جایگاه خوبی نیست. آن هم در رقابتی که سر تا ته آن رنگ اصولگرایی داشت. رقابت مجلس نهم با این ترتیب اگر برای باهنر «باخت» محسوب نمی شد، «برد» بزرگی هم در کارنامه او نبود. باهنر حالا خود به میدان نمی آید. تصمیم او نشانه بیم و هراس یک جریان سیاسی است؛ جریانی همسو با باهنر که نمی خواهد چون او «تصمیم» بگیرد. تصمیم باهنر از همان «دماسنج»های سیاسی است که می تواند دمای اسفند اردوگاه اصولگرایان در اسفند را «سردتر» از روزهای زمستان نشان دهد. باهنر می دانست که «مدال طلای» او - اگر مدال طلا باشد- در اسفند از دستش خارج می شود. هر چند که دیروز در نخستین اظهارنظرش بعد از انصراف از کاندیداتوری گفت که «این بار من خیالم راحت است که اصولگرایان برنده انتخابات هستند و به همین دلیل ضرورتی ندارد من حضور داشته باشم» اما مگر وقتی برای انتخابات مجالس هفتم تا نهم، تمام قد وارد صحنه شد از بیم شکست اصولگرایان بود؟ او خود نیز می داند این بار دیگر انتخابات مجلس با سه دوره قبل متفاوت است و به همین موضوع هم اعتراف می کند؛ «در مجالس هشتم و نهم اصلاح طلبان امید و نفس گرمی برای انتخابات نداشتند اما این بار با نفس گرم آمدند و برای هر کرسی پنج تا شش نامزد دارند.» او یک بار حضور امیدوارانه اصلاح طلبان را در مقابل خود و رفقایش با تجربه شکست پشت سر گذاشت و «امیدواری» این روزهای جریانی متشکل از همان اصلاح طلبان و برخی اعتدالیون باز هم همان خطر «شکست» را تداعی می کند. شکستی که سال 78 به فاصله دو سال بعد از شکست انتخاباتی اصولگرایان در ریاست جمهوری هفتم رخ داد و این بار هم باهنر و همفکرانش دو سالی هست که مشغول هضم تجربه شکست در انتخابات ریاست جمهوری هستند. تازه آن روزها اردوگاه باهنر و یارانش اردوگاهی مستحکم بود. برای خودش دری داشت و دیواری. ستون های آن هنوز استوار ایستاده بودند و اطرافش جز یک صدا شنیده نمی شد. حالا اما همه اینها فقط خاطراتی برای اصولگرایان است. جریانی که از همگرایی آن فقط در نامی خلاصه شده. هر کسی توانسته خیمه ای در اطراف آن به پا کرده و «سهم»های خرد شده سیاسی حالا مسیر «ائتلاف» را به سنگلاخی بدل کرده است. لاریجانی پرچم «استقلال» برافراشته و اطرافیانش هم زیر سایه «ائتلاف اصولگرایان» جایی برای خود نمی بینند. حدادعادل به نمایندگی از آنها که «ائتلاف» را فریاد می زنند، زنهار می دهد که اگر اتفاق نظری نباشد، «پایان» اصولگرایی از راه خواهد رسید. حضور چهره های موثر هنوز هم هزار و یک اما و اگر دارد. این روزها اصولگرایی از راهی رسیده پر از نقض پیمان؛ از واگرایی های انتخابات مجلس نهم و ریاست جمهوری یازدهم گرفته تا قول و قرارهای پارلمانی بر سر تصمیماتی مثل برجام. هر جایی اول سخن از «تصمیم مشترک» بود و نهایتش ختم به «بیانیه» علیه همدیگر می شد. باهنر اما گویی هوشمندانه از این خیمه گاه لرزان خود را بیرون کشیده تا اگر «سقوطی» حادث شود، آواری بر سر او نریزد. او حالا تکیه بر جای حبیب الله عسکراولادی زده است، زعیم سال های نه چندان دور اصولگرایان. «استاد» سیاسیون راستگرا در ایران. «استاد» هم روزهای آخر حرفش چندان خریداری نداشت، پس دیگر حرجی بر جانشین او نخواهد بود. وقتی تازه رسیده ها حرف عسکراولادی و آیت الله مهدی کنی را زمین زدند، زمین زدن حرف امثال باهنر خیلی سهل تر از این حرف ها خواهد بود. رقیب جدید در هیات ائتلافی از اصلاحات و اعتدال از راه رسیده و در اردوی رفقا خبری از «ائتلاف» نیست. باهنر کنار می کشد تا کنار کشیدن او زنگ خطری برای اصولگرایان باشد. «کارگردان» بازی های سیاسی اصولگرایان حسابگری را خوب بلد است؛ اینجا هم «شجاعانه» کنار می کشد تا «عاقلانه» همان مدال های طلای خود را برسینه حفظ کند. بقیه اصولگرایان دیگر اما چون او خیلی به «طلا» و «نقره» نمی اندیشند. پرچم استقلال لاریجانی؛ تیری در قلب ائتلاف اصولگرایی پرچم «استقلال» علی لاریجانی تنها پرچم استقلال یک فرد نیست؛ درست مثل معنای انصراف باهنر. او هم نزدیکانی دارد و یارانی؛ چهره هایی که چون خود لاریجانی دیگر خیلی خود را مقید به بازی جریان اصولگرا نمی دانند. این هم شاید از بازی های روزگار اصولگرایان باشد؛ کسی که سال 84 اصولگرایان بیشترین حسن نظر را برای ریاست جمهوری او داشتند حالا شاید با «اغیار» هم ائتلاف کند. خودش که نه، نزدیکانش. گو اینکه شعار «استقلال» لاریجانی پژواک صدای استقلال بزرگان دیگری چون ناطق نوری در این جریان است. آنها این «استقلال» را بر زبان نیاوردند و علی لاریجانی از آن دم زد، درست در میانه تلاش های اصولگرایان برای «ائتلاف». لاریجانی «مستقل» می آید اما این به معنای «تنهایی» نیست. همان عصر جمعه ای که او مهمان خانه کاظم جلالی شد تا دست راستش در مجلس را از کناره گیری از انتخابات منصرف کند، معنایش این بود که لاریجانی چشم امیدی به دیگران هم دارد. همان اصولگرایانی که بعد از انتخاب دولت یازدهم توسط طیف های تندروتر مجلس «وکیل الدوله» خطاب شدند. همان ها حالا در سکوت حرکت آرام را به سمت یک لیست انتخاباتی شروع کرده اند. از یاران لاریجانی در مجلس، چهار نفر به تهران آمده اند؛ بهروز نعمتی، کاظم جلالی، عوض حیدرپور و حسین سبحانی نیا. بقیه هم که در شهرستان ها مانده اند زیر سایه ائتلاف اصولگرایان نرفته اند. نمونه اش امثال جواد جهانگیرزاده هستند. لاریجانی لیست خودش را می خواهد؛ این نزدیک ترین گزینه ای است که به ذهن می آید؛ لیستی که شاید آنقدرها هم مستقل نباشد، لیستی که شاید در ائتلاف با هواداران «دست راستی» دولت به وجود آید. اما هر چه که باشد این لیست و نیروهای آن جایی در «ائتلاف» اصولگرایان نخواهند داشت. لاریجانی می خواهد بین اصولگرایان و اصلاح طلبان، جایی دنج و مطمئن برای ادامه حیات سیاسی؛ جایی که هم اصلاح طلبان در یک انتخاب اجباری او را به خیلی ها ترجیح خواهند داد و هم می تواند از سبد اصولگرایان برای خود و اطرافیانش رای جمع کند. اصلاحات؛ حرکتِ بیم و امید در اردوگاه اصلاح طلبان اما هوا تغییر کرده؛ دیگر همه چیز سرد و بی روح نیست. دیگر جمود و ایستایی حضور ندارد؛ هم خورشید «امید» به این اردوگاه گرما می دهد و هم باد «بیم»ها گاه و بی گاه می وزد. هر چه هست آنها پیش از بازی نتیجه را وا ننهاده اند. می خواهند از «خورشید امید» حرارت بگیرند و اردوگاه خود را در برابر باد «بیم»ها استوار کنند. با صفی بلند، چند برابر دوره های قبل وارد انتخابات شده اند. آنها دو سال پیش سهامدار اصلی پیروزی 24 خرداد بودند، حداقل در صندوق های رای. حال دنبال سهم خود از مجلس دهم می گردند؛ مجلسی که سه دوره آن را نا امیدانه به رقیب واگذار کردند. صف چهره های شاخص آنها حتی طولانی تر از صف اصولگرایان است. همه چیز اما این نیست؛ مجوز صلاحیت ها که بیاید شاید صف آنها کوتاه شود. اما چقدر کوتاه؟ این را کسی نمی داند. گو اینکه خود اصلاح طلبان هم نمی خواهند به پاسخ این سوال بیندیشند و پیش از هر اتفاقی درباره آن «پیشگویی» کنند. صف های طولانی آنها برای ثبت نام یعنی بگذار تا می شود «امید» زنده بماند؛ امیدی که نقش بر آب شدن آن شاید بزرگ ترین «امیدِ» اصولگرایان برای مجلس دهم باشد. اما تا همین جا هم اصلاح طلبان خیلی از «ژنرال»هایشان را همان پشت در حوزه های ثبت نام جا گذاشته اند، جایی که فاصله زیادی با حوزه های رای گیری دارد. اغلب سیاسیون دست اول اصلاحات نیامدند چون تکلیف آمدن شان از قبل مشخص بود؛ از افرادی چون محمدرضا خاتمی گرفته تا چهره هایی نظیر رضا فرجی دانا. همه آنها که می دانستند نتیجه کارنامه «صلاحیت»شان چه خواهد بود. آنها نیامدند تا اگر اصلاح طلبان به میدان آمده مجوز «احراز صلاحیت» را گرفتند، خود در مجلس دهم تبدیل به ژنرال های سیاسی جدیدی شوند برای بر پا نگه داشتن آینده اردوگاه. یک بار آنها در مجلس ششم با چهره های کمتر شناخته شده وارد شدند و چهار سال بعد مجموعه بزرگی از نیروهای سیاسی داشتند. انتخابات تهران؛ رقابت بعد از صلاحیت هر چقدر هم رقابت در شهرهای دیگر گرم باشد، رقابت بر سر کرسی های تهران چیز دیگری است؛ سی کرسی با صدها مدعی. مدعیانی آنقدر پر تعداد که حتی رقابت بین آنها قبل از بر پا شدن صندوق های رای و هنگام بسته شدن لیست ها آغاز می شود. تا اینجای کار همه جریان ها برای لیست سی نفره تهران خیلی بیشتر از ظرفیت کرسی ها، سرریز کاندیدا دارند. ولی باز هم همان ماجرای «صلاحیت»ها است که تکلیف این نامزدهای «سر ریز» را مشخص می کند. جایی که اگر اصلاح طلبان بتوانند آنقدر نامزدهای خود را از مرز «صلاحیت» بگذرانند که فهرست سی نفره تهران پر شود، اصولگرایان هم مجبور خواهند بود تا جای ممکن با تعداد لیست های کمتری وارد میدان رقابت شوند؛ لیست هایی که اگر تعداد آنها «یکی» نباشد بعید است از دو لیست هم فراتر رود. اما رد صلاحیت اصلاح طلبان همان موقعیت مقتضی برای رویش فهرست های اصولگرایانه خواهد بود؛ فهرست هایی که تا همین انتخابات مجلس نهم تعداد آنها به سیزده رسیده بود. سیزده لیست اصولگرایانه. اصولگرایان آنقدرها درباره صلاحیت ها خیال راحتی دارند که نهایت ماجرا برای شان به اندازه چند فهرست رنگارنگ نامزد باقی بماند؛ حالا یکی تندتر و یکی معتدل تر. از همین روست که آنها چون اصلاح طلبان «ائتلاف» خود را به بعد از اعلام نتیجه بررسی صلاحیت ها واگذار نکرده اند و با خیال راحت از این جنبه قضیه، فقط «دلواپس» وحدت هستند؛ اتفاقی که برای اصلاح طلبان کاملا برعکس است، آنها که هنوز خود را در موضعی نمی بینند که برای رقابت به جان هم بیفتند تنها چشم به روز اعلام نهایی نتیجه صلاحیت ها دوخته اند تا بعد از آن بتوانند فهرست خود را اعلام کنند؛ فهرستی که باید دید بعد از آن روز چه کسانی در چارچوب آن باقی مانده اند و چه کسانی راهی به آن پیدا نکرده اند.
یکشنبه ، ۶دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اعتماد]
[مشاهده در: www.etemadnewspaper.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]
-
گوناگون
پربازدیدترینها