محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827488577
بازخوانی ماجرای اسیدپاشی از زبان یکی از قربانیان
واضح آرشیو وب فارسی:مفتاح نیوز: به گزارش مفتاح، یک سال پیش «سهیلا جورکش» و شش زن دیگر قربانی اسیدپاشی اصفهان شدند. وخامت حال هیچ یک از آنها به اندازه سهیلا نبود؛ تا جایی که او بینایی چشم راستش را از دست داد و برای ادامه روند درمان و عمل سنگین چشم چپش راهی اسپانیا شد. چندی پیش برای شرکت در آئین محرم حسینی به خمینی شهر اصفهان بازگشت و همراه پدر و مادرش به گفت و گو نشست. – از وضعیت فعلی خودتان شروع کنید. بعد از عمل جراحی از نظر جسمی و روحی چه شرایطی دارید؟ سهیلا : از نظر روحی خوبم چون این اتفاق برای من درس هایی معنوی داشت و بعضی از دوستان هم در این مدت به من کمک روحی می دادند اما از نظر جسمی همین وضعیت را دارم که می بینید. از طرف دیگر حدود یک سال ندیدن و احساساتی که به من دست داد باعث شد در آینده در خدمت دیگران باشم ولی از نظر جسمی نگرانم زیرا در حال حاضر کوچک ترین ضربه ای باعث می شود دوباره نابینا شوم یا اگر مقام ها بخواهند در پیشبرد کار ما کوتاهی کنند، برایم مشکل ساز می شود. ممکن است که از دور خیلی ها احساس کنند رسیدگی زیادی به ما می شود در صورتی که این طور نیست و از نظر هزینه ها بسیار اذیت شدیم. از آن هایی که در این زمینه مسئول هستند می خواهم طوری رسیدگی کنند تا کوچک ترین دغدغه مالی نداشته باشیم. این کوچک ترین کاری است که مسئولان می توانند انجام بدهند. شاید مال و ثروت دنیا برای خیلی ها اهمیت داشته باشد ولی برای من اهمیت درمانی دارد. از این نظر نباید کوچک ترین دغدغه ای داشته باشیم ولی متأسفانه درگیر کاغذ بازی و رفت و آمدهای اداری هستیم. از طرف دیگر افراد زیادی هم بودند که بعد از این اتفاق ما را همراهی کردند. آقای هاشمی، وزیر بهداشت، آقای ظریف، وزیر امور خارجه، خانم اثنی عشر و خانم مولاوردی. اما گویا کار از جاهای دیگری پیچیده می شود. من درخواستم این است آن هایی که مسئولیتی در قبال این موضوع دارند وظیفه شان را درست انجام دهند. – درباره روند درمانی طی شده در طول این یکسال صحبت کنید. سهیلا : بعد از آن اتفاق با لطف آقای هاشمی، وزیر بهداشت چشم من بینا شد ولی پزشکان دیگری بخیه چشم من را دستکاری کردند و من در کل نابینا شدم. فقط کمی نور و حرکت در سیاهی می دیدم. فقط یک شانس دیگر داشتم که خدا را شکر دکتر تمپرانو را به من معرفی کردند و توانستم بخشی از بینایی ام را به دست بیاورم. حتی خود او هم می گفت بینا شدن من معجزه است. قبل از عمل می گفت 80 درصد مربوط به روحیه خودت می شود و 20 درصد کار به من مربوط است. از استخوان پایم جدا کردند و در چشم چپم گذاشتند. تا سه ماه باید این استخوان پیوند می خورد که خوشبختانه این اتفاق افتاد بعد از عمل هم همان لحظه نور را دیدم و توانستم آن طور که آرزویش را داشتم راه بروم. وقتی وضعیت فعلی را با گذشته مقایسه می کنم دوست دارم بتوانم حداقل همین قدر بینایی را حفظ کنم تا خدای نکرده طوری نشود که دامنگیر خانواده بشوم. من فقط 27 سال دارم. نمی توانستید این عمل را در ایران انجام بدهید؟ سهیلا : خیر. در ایران کسی از این نوع عملی که من انجام دادم، اطلاعی ندارد. قبل از اینکه در اسپانیا عمل کنید چند درصد بینایی داشتید؟ سهیلا : اصلاً بینایی نداشتم. مثل آدم کور بودم. در حال حاضر چشم چپ چقدر بینایی دارد؟ سهیلا : با عینک و دستگاهی که داخل چشمم گذاشتند 75درصد. چه دستگاهی است؟ سهیلا : چیزی شبیه دوربین که اگر نباشد نمی توانم ببینم. ضمن اینکه با این دستگاه، دید من مثل دوربین، حالت محوری دارد و طوری است که انگار دوربین دودی است و هر لحظه باید پاکش کنم. اگر کمی آب روی چشمم باشد چیزی نمی بینم. چشم طبیعی نیست. دقیقاً چه شد که سال گذشته این اتفاق برای شما رخ داد؟ سهیلا : با دوستانم به استخر رفته بودیم. آنها را پیاده و ماشین را گوشه خیابان پارک کردم تا با مادرم تماس بگیرم. شیشه ماشین هم کمی پایین بود، دیدم دستی به سمت ماشین آمد و چیزی در صورت من پاشیده شد. همان لحظه سرم را پایین گرفتم و شروع کردم به جیغ زدن. آنقدر بوی تعفن و سوزش زیاد بود که باعث شد من که تا به حال نمی دانستم اسید چیست داد بزنم و بگویم اسید … اسید … حس می کردم صورتم دارد جمع می شود. فقط ذکر «یا ابوالفضل» می گفتم. با جیغ و فریاد از ماشین بیرون آمدم. هوا گرگ و میش بود. دیدم همه نگاه می کنند و رد می شوند. یک پیکان آنجا بود در آن را باز کردم که کمک بگیرم اما او گاز داد و رفت. وقتی دیدم کسی به کمکم نمی آید لباس هایم را در آوردم و کف خیابان خوابیدم. گفتم یا ماشین می زند و می میرم یا اینکه کسی به کمکم می آید. در آن وضعیت یکی می گفت لباست را بپوش و یکی می گفت مگر قیامت شده؟ یک نفر هم آمده بود و دور من پتو می پیچید. یکی می گفت آب بریزید و یکی می گفت نریزید. در نهایت من را در صندلی عقب ماشین خودم خواباندند که پر از اسید بود. همین مسأله باعث شد پشت و گردنم هم با اسید بسوزد. خانمی آمد و در آن وضعیت کمی آب در دست من ریخت و گفت بریز روی چشم هایت. این کار باعث شد چشم راستم به این وضعیت بیفتد وگرنه حداقل باید این چشم من می دید. مدت ها بعد از اتفاق فکر کردم چرا چشم راستم این طور شده که بعدها متوجه شدم به دلیل همان آبی بود که روی صورتم ریختم. چون دست هایم اسیدی بود. در واقع اسید را روی صورت خودم پاشیدم. کسی نبود مرا بغل کند یا به آمبولانس زنگ بزند. اگر این طور بود شاید خیلی از این اتفاق ها برای من نمی افتاد. بعد از 45 دقیقه آمبولانس آمد و به بیمارستان امام محمد باقر(ع) منتقل شدم و وقتی به آنجا رفتم گفتند مرخصم. بدون انجام کاری؟ پدر : کارهای اولیه در آنجا انجام شد و بعد اعزام کردند به بیمارستان چشم فیض. سهیلا : بعد از اینکه کمی آب ریختند گفتند مرخصی و رفتیم بیمارستان فیض. آنجا هم دعوا شد چون رسیدگی نمی کردند. من حدود نیم ساعت خوابیده بودم و منتظر بودم تا به افراد عادی رسیدگی کنند و بعد بیایند سراغ من. وقتی هم آمدند کمی آب در چشمم ریختند. تا صبح آنجا بستری بودم و با اسید خوابیدم. پرستاری را بالای سر من گذاشته بودند و گفتند مراقب باشد تا کسی آب به چشم من نریزد. آنها هم نمی دانستند در این شرایط باید چه کنند. من فقط به فکر چشمم بودم و از اینکه می توانستم ببینم خوشحال بودم. غافل از اینکه اسید پیشروی می کند. در نهایت برای ادامه درمان آمدیم تهران پیش دکتر برادران. حتی برای انتقال به تهران به ما آمبولانس نمی دادند و خودمان آمبولانس گرفتیم. اطلاع دارید که شما چندمین نفری بودید که روی شما اسید پاشیده شد؟ سهیلا : این طور که مطرح شده بود انگار من هفتمین نفر بودم. آمار دقیقی در دست نیست؟ پدر : آن زمان حدود 11 نفر را اعلام کردند. یکی از مسئولان هم گفته بود که 32 مورد اسید پاشی صورت گرفته است ولی آن چیزی که ما اطلاع داریم 11 مورد بود باقی حادثه دیدگان سرپایی درمان شدند و چهار مورد از اینها با اثرات ماندگار و تخریب کننده مواجه شدند که سهیلا بدترین آنها بود. بعد از این اتفاق مطرح شده بود یک موتور سوار با پشتیبانی یک پیکان این کار را انجام داده است؟ شما با نشانه ای مواجه شدید؟ سهیلا : به آگاهی گفتیم که پیکان موتورسوار را پشتیبانی می کرد اما آگاهی گفت چنین چیزی نبوده است. خودتان چه دیدید؟ سهیلا : به دلیل اینکه سریع سرم را پایین آوردم فقط دستی را دیدم که وارد ماشین شده بود. موتورسوار کلاه کاسکت داشت؟ سهیلا : مطمئن نیستم ولی تا جایی که یادم می آید، نداشت. شما بعد از این ماجرا با حادثه دیدگان دیگر مواجه شدید یا اینکه از قبل بین شما رابطه وجود داشت؟ سهیلا : خیر. بعد از آن آشنا شدیم. آنها از حادثه چه می گفتند؟ نقطه اشتراکی میان اتفاقی که برای شما و دیگران افتاد وجود داشت؟ سهیلا : تقریباً همه چهارشنبه و دم غروب اتفاق افتاد. پدر : سه مورد چهارشنبه بود. سهیلا : آنها هم می گفتند اسیدپاش تمام این اتفاق ها یک نفر بوده است. با آزمایشی که روی اسیدها انجام دادند هم فهمیدند اسیدهایی که روی ما ریخته شده هم یکی بوده است. وجه اشتراک دیگر همه ما گویا این بود که در ماشین آهنگ پخش می شد. پس تست اسیدها یکی بوده و نشانه هایی که همه شما از فرد اسیدپاش دادید هم مشترک بوده است؟ سهیلا : بله. فرد پیشانی بلندی داشته و آنها می گویند موهای لختی هم داشت. کلاه ایمنی نداشت و همه هم می گوییم یک پیکان پشت سر او بود. من به دلیل بیهوشی و حال بدی که داشتم خیلی چیزی به خاطرم نمی آید ولی وقتی مادرم آن ابتدا از من پرسیده بود اینها را گفتم. خانم جورکش شما از روز اتفاق صحبت کنید. به نظر می آید اولین نفری که متوجه شد شما بودید . مادر : سهیلا رفته بود استخر. اول با او تماس گرفتم ولی جواب نداد. بعد خودش زنگ زد و گفت از استخر بیرون آمده. قرار بود بروند سمت میدان انقلاب پیتزا بخورند. دوباره با من تماس گرفت و در این بین یک دفعه صدای جیغ آمد بعد از دو دقیقه تلفن قطع شد. هر چقدر تماس گرفتم خاموش بود. بعداً با شماره دیگری با من تماس گرفتند و گفتند برای سهیلا این اتفاق افتاده است. من و پسرم رفتیم جایی که این اتفاق افتاده بود. وقتی آنجا رسیدیم دیدم چند نفر دارند با هم دعوا می کنند. سهیلا را با آمبولانس برده بودند اما آنجا دعوا بود. من و پسرم رفتیم بیمارستان دیدیم بدن سهیلا سوخته و جیغ و فریاد می کند. اول چشم او را معاینه کردند بعد که با او در آمبولانس بودم و به سمت بیمارستان فیض می رفتیم گفت یک دست بزرگ وارد ماشین شد و اسید پاشید و گفت که آدم لاغری بود و پیشانی لندی داشت. پس چهره را دیده بود؟ مادر : می گفت بلند بود و لاغر. نخستین بار چه شد که رسانه ها متوجه این اتفاق شدند؟ مادر : تا قبل از اتفاقی که برای سهیلا بیفتد ما اصلاً از اسیدپاشی های قبلی خبردار نشده بودیم. با اینکه سهیلا چندمین نفری بود که قربانی این حادثه شده بود تا آن زمان هیچ خبری از اسیدپاشی ها نداده بودند؟ مادر : خیر، اما بعد از اتفاقی که برای سهیلا رخ داد و مردم از آن با خبر شدند در حادثه های بعدی مردم از این اتفاق مطلع شده بودند و سریع روی صورت افراد آب ریخته بودند. این اتفاق می تواند انگیزه های مختلفی داشته باشد اما بعد از یک سال مشخص نشده چه انگیزه هایی پشت این ماجرا وجود داشته است. چند روز بعد از آن حادثه هم برخی از رسانه ها روی بعضی از فرضیه هایی که تأیید نشده بود تأکید کردند. حالا بعد از گذشت یک سال خودتان فکر می کنید دلیل این اتفاق چه بوده است؟ سهیلا : مأمورانی که پیگیر پرونده هستند هنوز دقیق نمی توانند نظر بدهند من چه بگویم. حجاب شما چطور بود؟ سهیلا : حجاب معمولی با مانتو. ضمن اینکه از استخر آمده بودم و هیچ آرایشی هم نداشتم. همه این احتمال ها در حد حدس و گمان است. این طور که به ما گفتند خیلی پیگیر دستگیری عامل یا عوامل این اتفاق ها هستند. از هر کسی که فکر کنید تحقیق کردند. حتی گفتند اگر کسی بتواند نام آن فرد را اعلام کند 50 میلیون تومان به او جایزه می دهند. این طور که آقایان مهدیان و خسروی می گویند بشدت پیگیر ماجرا هستند و من هم احساس کردم حرف آنها صادقانه است و باور کردم. حتی گفتند موی ما در این پرونده سفید شده است. بعد از این اتفاق بحث ارتباط این موضوع با حجاب مطرح شد اما مشخص نشد به چه دلیل این دو موضوع به هم مرتبط شدند. حجاب سهیلا مشکل خاصی داشت؟ پدر : رسانه های گروهی به این موضوع دامن زدند که این اتفاق به حجاب مربوط می شود. چون قبل از این در چند شهرستان به خانم ها چاقو زده بودند و بعضی جاها هم سنگ. در واقع شما هم این تصور را که اسیدپاشی مربوط به حجاب است به شدت رد می کنید؟ پدر : بله. هویت این فرد را افشا کنیم تا مشتی باشد بر دهان آنها که شایعه درست می کنند و زمینه تخریب کشور ما را فراهم می آورند. باید جلوی این افراد را بگیریم و صادقانه پیش برویم و مردم هم حتماً طرفدار ما هستند. دولت زحمت بکشد و عاملان این کار بد را افشا کند تا اذهان عمومی دنیا روشن شود. بعد از این اتفاق کمیته ویژه ای برای بررسی تشکیل شد شما با این کمیته در ارتباط بودید؟ پدر : همان اول مأمور تحقیق نیروی انتظامی به بیمارستان آمد اما بعد از آن خبری نشد و هیچ مقامی نیامد تا اینکه آقای خسروی که فکر می کنم فرمانده نیروی انتظامی است و آقای مهدوی و دادستان با ما صحبت کردند و دادستان قسم خورد و قول داد که این اتفاق را پیگیری می کند. از شما هم برای تشخیص متهم دعوت شده بود؟ سهیلا : چند هفته پیش برای این کار من را خواستند. این کاملاً تأیید شده که همه از طریق یک نفر دچار اسیدپاشی شده اند؟ سهیلا : بله خودشان تأیید کردند. شما برای درمان چشم دوباره باید به اسپانیا سفر کنید؟ آیا عمل ترمیم پوست را هم آنجا باید انجام بدهید؟ سهیلا : اصرار ندارم که عمل های زیبایی وترمیمی را هم آنجا انجام بدهم. در حال حاضر مهمترین مسأله برای من چشمم است. اگر در ایران دکتر خوب باشد عمل ترمیمی را اینجا انجام می دهم. آقای جورکش در مورد ورود دولت به این ماجرا صحبت کنید . پدر : بعد از مصاحبه ای که انجام دادم دولت متوجه شد که این اتفاق افتاده و نماینده خمینی شهر تشریف آوردند بیمارستان و گفتند که من الان فهمیدم. گفتم جناب نماینده بیست و چند روز است این اتفاق افتاده و من هم خمینی شهری هستم و شما هم همینطور، چطور حالا متوجه شدید! گفت حالا که آمدیم بگویید چه کار کنیم؟ اینها تصمیم گرفتند و گفتند بچه را می بریم بیمارستان شهید شوریده. چند پزشک آمدند؛ آقای جباروند رئیس بیمارستان فارابی و آقای دکتر هاشمی هم زحمت کشیدند و آنجا سهیلا را معاینه کردند. من از آقای هاشمی قول گرفتم که یا به چشم دختر من دست نزن یا اینکه اگر این کار را می کنی تا آخرش بایست. آقای دکتر هاشمی گفت سهیلا را مثل دختر خودم می دانم و تا آخر می ایستم. ما سهیلا را به دکتر هاشمی تحویل دادیم و حتی خود او در آمبولانس پیش سهیلا رفت و گفت من تا تکمیل درمانت می ایستم. آن زمان چشم چپ سهیلا 50 درصد بینایی داشت. اشتباهی که صورت گرفت این بود که دکتر دیگری ادامه کار را در دست گرفت. او همان 50 درصد را هم از بین برد. دکتر هاشمی ناراحت شد و خودش هفته بعد آمد یک قرنیه در چشم سهیلا گذاشت. بعد از بیست روز که چشم سهیلا را در بیمارستان باز کردند او توانست ببیند ولی متأسفانه مجدداً در ادامه کار توسط یک پزشک دیگر مشکلاتی پیش آمد و بخش زیادی از چشم پاره شده و تنها یک احتمال وجود داشت. اینکه بتوانند به چشم رگ رسانی کنند. آقای دکتر جوادی در بیمارستان فارابی دو سه مرتبه عمل رگ رسانی از اطراف چشم را انجام داد و خدا را شکر یکی از رگ ها گرفت و باعث شد که از تخلیه چشم سهیلا جلوگیری شود. آنجا درخواست کردیم که دیگر روند درمان در ایران را متوقف کنند. آقای هاشمی هم گفت که تا الان توانستیم حفظ چشم کنیم و برای ادامه درمان رفتیم اسپانیا. آقای روحانی با درخواست ما موافقت کرد. برادر بزرگوارشان آقای فریدون هم لطف کردند و آمدند عیادت و گفتند که تا آخر درمان سهیلا می ایستیم. لطف خانواده محترم رئیس جمهوری و آقای هاشمی شامل حال ما شد و به آقایان نوبخت، نهاوندیان، و ظریف دستور اکید دادند که شدیداً به سهیلا رسیدگی شود و برای درمان به کشور دلخواه اعزام شود. رئیس جمهور نامه رسمی به وزیران داد که پیگیری کنند؟ پدر : بله، این نامه دست من هم هست که بر اساس آن قرار شده بود کار اعزام ما به اسپانیا پیگیری شود. مشخص کردند که روند درمانی و انجام هزینه ها چطور باید صورت بگیرد؟ پدر : در نامه نوشته شده تمامی هزینه های درمان، ایاب و ذهاب، هزینه های پزشکی و بیمارستان، خورد و خوراک و مترجم و اسکان. تا اینجا دستورهای آقای رئیس جمهوری بسیار عالی و محترم است. ولی متأسفانه بعضی مسائل باعث شد دچار گرفتاری های شدیدی بشویم. چند نفر از آشنایان ما که در هلند بودند، اسکان ما در اسپانیا را پیگیری کردند و آمدند که به سهیلا کمک کنند. در حالی که قرار بود مسکن را سفارت تأمین کند. در پایان اگر صحبتی دارید بفرمایید . پدر: من ناصر جورکش، پدر سهیلا جورکش، یک سال و چند ماه است که درگیر بدترین حادثه ای هستم که برای من و خانواده ام پیش آمده است. از کار و زندگی ساقط شده ام. کارم از دست رفته و وضعیت اقتصادی ام به هم خورده است. در حال حاضر لطف رئیس جمهوری شامل حال خانواده ما شده است اما می خواهم چند نکته بگویم. آقای رئیس جمهوری، رئیس جمهوری محبوب، اولاً سلام. دوماً من از شما و برادرتان که تشریف آوردند ملاقات فرزند من تشکر می کنم. شما خانواده بسیار محترم و پاکی هستید و قبولتان دارم. لطف شما و خانواده تان شامل حال ما شده است. من برادر کوچک شما هستم، خواهشی که از شما دارم این است که راه کمک برای درمان فرزندم را کوتاه کنید تا سریع تر به نتیجه برسد. منبع: ایسنا
سه شنبه ، ۱دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مفتاح نیوز]
[مشاهده در: www.meftahnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها