تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836820984
غلبه قصه گویی بر سینمای ضدقصه و مخاطب
واضح آرشیو وب فارسی:سراج24: نهمین جشنواره فیلم سینما حقیقت از شنبه این هفته در سینما فلسطین آغاز به کار کرد. روز گذشته چهارمین روز از جشنواره «سینماحقیقت» هم سپری شد. در سه روز گذشته به جز دو سه مستند بقیه آثار چندان نکته ویژه و قابل توجهی ندارند.به گزارش سراج24 ،آوینی فیلم نوشت؛ نهمین جشنواره فیلم سینما حقیقت از شنبه این هفته در سینما فلسطین آغاز به کار کرد. روز گذشته چهارمین روز از جشنواره «سینماحقیقت» هم سپری شد. در سه روز گذشته به جز دو سه مستند بقیه آثار چندان نکته ویژه و قابل توجهی ندارند. گزارش زیر مروری است گذرا بر برخی فیلم های به نمایش درآمده در سه روز اول جشنواره سینما حقیقت. A157- بهروز نورانی پور مستندی جذاب و جسورانه. بهروز نورانی پور که تا قبل از این با مستندهای «جنایت در سکوت» و «خدا اشتباه نمی کند» نشان داده بود که دنبال ساخت مستندهای جذاب و تاثیرگذار است با اثر جدیدش A157 همان سبک و سیاق دو مستند قبل را دنبال کرده است ولی به لحاظ انتخاب سوژه و تاثیرگذاری روی مخاطب به مراتب موفق تر از قبل عمل کرده است. A157 مستندی خوش ساخت و به لحاظ تکنیکی اثری قابل اعتناست. فیلمساز در این مستند به خاطر نزدیک شدن به سوژه خیلی خوب توانسته رنج های آوارگان سوری را به تصویر بکشد و عمق فاجعه بحران سوریه را درقالب یک تراژدی انسانی نشان دهد. در سراسر فیلم مخاطب با برف و باران سر و کار دارد و هیچ خبری از خورشید و امید در فیلم دیده نمی شود. آسیب بزرگ فیلم اما بی توجهی به ریشه مشکلات مردم سوریه است و به غیر از یکی دوتا صحنه سردستی هیچ نقد و گریزی به امریکا و مدعیان حقوق بشر که متهمان اصلی این رویداد هستند، نمی کند. بهتر بود نورانی پور ذهن مخاطب را به سمت یافتن ریشه های این تراژدی تحریک می کرد و قدری دریچه نگاهش به ماجرا بازتر می شد تا جدای از تأثیرات احساسی، مخاطب مستند پی به ریشه و سرمنشأ اصلی این بحران ببرد. بی شک A157 می تواند یکی از گزینه های اصلی بردن جوایز این دوره از جشنواره سینما حقیقت باشد. من ناصر حجازی هستم- نیما طباطبایی مستندی نه در بزرگداشت و پاسداشت ناصر حجازی و نه حتی در ستایشش. الحق و بی اغراق مستندی است در پرستش حجازی. یک قهرمان آزادی خواه ملی که همیشه توطئه گرانی به دنبال تضییع و دزدیدن حقش بوده اند! نقطه قوت فیلم نویسنده است نه کارگردان اش، نقیبی هم متن خوبی برای کار نوشته و هم خط زمان داستان را با روایت اپیزودیک و غیرخطی اش جذاب کرده است. ضمن اینکه استفاده از نریتورهای متعدد هم کمک کرده که مخاطب تا انتهای 90 دقیقه پای مستند بنشیند. تدوین کار ضعیف، سردستی و بدون خلاقیت است. فیلم پر از دیزالوهای بی معنا و شلخته و فیداین و فیداوت های بی دلیل است. تصویربرداری کار بی نظم و قاب های مصاحبه ها پر از اشتباهات بصری است. استفاده خوب از تصاویر آرشیوی و جنبه های نوستالژیک، نقش زیادی در نگه داشتن مخاطب تا پایان کار دارد. اما مهم ترین نقطه ضعف این مستند، در نوع نگاه سازندگان این اثر به سوژه نهفته است. سازندگان به قدری شیفته سوژه و شخصیت حجازی شده اند که فراموش کرده اند که مشغول ساختن یک فیلم مستند از پرتره فردی با تمام فراز و فرودهای زندگی اش هستند. این شیفتگی به حدی است که حتی گل خوردن های حجازی هم در نیمه ابتدایی فیلم نشان داده نمی شود تا خدای نکرده آسیبی به قداست حجازی وارد نشود. جالب بود که در حین پخش فیلم افرادی که خود را ناصرپرست معرفی می کردند فضای سالن را به استادیوم تبدیل کرده بودند. آسیب های موجود در این فیلم مانند تمام فیلم های پرتره دیگری است که توسط متعصبان به شخصیت آن فرد ساخته شده اند. برزخ - آیدا پناهنده مستندی هوشمندانه و خوش ساخت از برنده امسال جایزه «آینده نوید بخش» جشنواره کن. برزخ روی مردم بلوچستان و ضعف فرهنگی این قوم تمرکز کرده است. نیمی از فیلم، داستان کامران را روایت می کند. یک جوان دانشجوی ایرانشهری که در دانشگاه چابهار درس شیلات می خواند، کامران به خاطر سنی مذهب بودنش نمی تواند با دختر شیعه مورد علاقه اش ازدواج کند. کامران تمام مشخصات و ویژگی های یک جوان مدرن و تجدد خواه را دارد. در آن سو «مراد» یک طلبه سال آخر از یکی از روستاهای سیستان است که در حوزه علمیه چابهار تحصیل می کند. یک روحانی دور از مدرنیته، با عقایدی خنده دار، قدری خل وضع، بدون بینش و دانش عمیق و به طور کلی دور از تجدد و مدرنیته. فیلم عملاً تفاوت بین سنت و تجدد در جامعه ایران را نشان می دهد؛ جوان هایی که در جامعه درک نمی شوند، هیچ قرابتی با دین ندارند و می خواهند آزاد باشند، جوان هایی که حس می کنند فرزندان ناخواسته جامعه هستند و هر چقدر از وطن فاصله می گیرند خوشحال ترند. از آن طرف فیلم پر است از نشان دادن دینی که با رویکردی متعصبانه، خرافه گرا و سطحی بر زندگی این جوان ها چنبره زده است. در این مستند روحانیون سنی فیلم بسیار متحجر و کوته فکر نشان داده می شوند. گویا دوربین کارگردان، نماینده فیلمسازهایی است که دوربینشان به دین و نمادهایش به دیده اکراه می نگرند و فقط با تجدد، مدرنیته و غربی شدن رابطه برقرار می کنند. استفاده معنایی فیلمساز از ایرانشهر و تعمیم غیرمستقیم ماجرا به کل کشور هم در جای خود جای تأمل دارد. اما نکته عجیب تخریب وجهه هموطنان سنی و بلوچی است که می تواند واقعاً از طرف سنی ها و بلوچ ها مورد انتقاد قرار بگیرد. تنها میان طالبان- محسن اسلام زاده این مستند بی شک در بین مستندهای بحران چندسال گذشته یک سر و گردن بالاتر و جلوتر است. فیلمساز تمام تلاش خودش را در قصه گویی کرده و متن کار خوب نوشته شده است. دیدار با سران طالبان و نشان دادن تفاوت طالبان با داعش و تکفیری ها نقطه قوت فیلم است، گرچه این موضوع می توانست با تعلیق بیشتری در فیلم نشان داده شود. فیلم راحت از کنار جنایات طالبان می گذرد در حالی که نشان دادن تصاویری از کارهای طالبان می توانست مستند را به مستندی منصفانه تر تبدیل کند. گذشته از همه این حرف ها فیلم واقعاً نسبت به طالبان حرف جدیدی را به مخاطب ارائه می دهد و با این نگاه جدید می تواند به یک مستند جریانساز تبدیل شود. نوروز به وقت تهران - هادی آفریده یک کار متوسط، تلویزیونی و خنثی که با وجود داشتن تم نوستالژیک واقعاً از پس هیچ کاری برنمی آید. مصاحبه های کور و روند غیر منطقی روایت از اجزای نوروز و مشخص نبودن تکلیف فیلمساز با وضعیت نوروز در زمان حاضر کار را به یک کار پیش پا افتاده و بی هدف تبدیل کرده است. آفریده در این مستند با نوستالژی بازی، آش شعله قلمکاری ساخته که به هیچ وجه توان رقابت با مستندهای جذاب دیگر این جشنواره ندارد. چغامیش - آریان عطارپور چغامیش یک مستند باستان شناسانه درباره منطقه چغامیش در استان خوزستان است. مستند از شیوه سنتی روایت این جنس مستندها استفاده می کند. در مستند نقدهای خوبی به امریکا می شود که چطور پیش از انقلاب تعدادی از آثار باستانی این منطقه توسط امریکایی ها به غارت رفته و بعد از انقلاب این اموال را جزو اموال بلوکه شده ایران قلمداد می کنند. بعد از قرارداد الجزایر هم با وجود اینکه ایران گروگان های امریکایی را آزاد میکند ولی امریکایی ها زیر قولشان می زنند و اموال ایران را برنمی گردانند. در کل مستند متوسط و تلویزیونی است که با داستان نیم بند و روایت ساده اش ارزش یک بار دیدن را دارد.
شنبه ، ۲۸آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سراج24]
[مشاهده در: www.seraj24.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 12]
-
گوناگون
پربازدیدترینها