محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829737443
ایرانی ها دل شان برای این تبعیدگاه می رود!
واضح آرشیو وب فارسی:هدانا: ساکت است، تنها صدای پرندگان و کارمندانِ در حال کار شیلات را می شنوی... «آشوراده» جزیره ای که مثل یک تبعیدگاه می ماند! به گزارش خبرنگار گردشگری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، تبلیغِ تنها رستوران آشوراده در اسکله بندرترکمن از وجود جزیره ای به گردشگران خبر می دهد. اسکله ای خلوت که قایقرانان اش، قایق هایشان را رها کرده، زیر آفتاب، سیگار دود می کنند. بخش زیادی از زمین های اطراف نزدیک اسکله با گیاه قرمزرنگی پوشانده شده ، خشکی که نشان می دهد آب دریا تا چه اندازه فروکش کرده است. یکی از محلی های منطقه، درباره خشکی زمین های اطراف اسکله می گوید: آب دریا طی 25 سال بالا آمد و حالا 10 سال است که شروع به پایین رفتن کرده و حدود 3 سالی می شود که به شدت فروکش کرده است. قایقرانان از هر گردشگر 30 هزار تومان می گیرند تا آنها را به تنها جزیره دریای خزر برسانند؛ جزیره ای که مسکونی نیست و تنها ساختمان های اداری شیلات و پایگاه حفاظت محیط زیست در آن فعال هستند و کارمندانش هر روز صبح با سرویس قایق موتوری به محل کارشان می روند و اگر دریا توفانی باشد، کار تعطیل است! یکی از قایقران ها در این باره می گوید: زمانی این جزیره، محل سکونت 120 خانوار بوده است. تنها وسیله حمل ونقل از اسکله تا جزیره قایق های چوبی بودند، اما ظرفیت قایق های چوبی محدود بود و چندبار قایقران ها بیشتر از ظرفیت، مسافر سوار کردند و قایق غرق شد و سه نفر فوت شدند. از آن به بعد کم کم قایق های موتوری جایگزین قایق های چوبی شدند. او که خودش از اهالی آشوراده است و در یکی از خانه های قدیمی جزیره به دنیا آمده، بیان می کند: زمانی که بچه بودم، اهالی قدیمِ جزیره به ما می گفتند اینجا تبعیدگاه جذامی ها در زمان خوارزمشاهیان بوده است. می گویند، آشوراده همان جزیره "آبسکون" است که محمد خوارزمشاه در آنجا کشته می شود. قایقران می گوید: آشوراده در سال 74 خالی از سکنه شد و قبل از آن حدود 120 خانوار در جزیره زندگی می کردند و امکانات حداقلی در اینجا فراهم بود. چون زمینِ جزیره حاصلخیز است، ساکنان که اکثرا خانواده های کارکنان شیلات بودند، خودشان صیفی جات می کاشتند، مرغ و جوجه نگهداری می کردند و مابقی مایحتاج شان را هم از شهر تهیه می کردند. شیلات در این جزیره خودکفا بود. او ادامه می دهد: جزیره چهار رستوران داشت که همه تخریب شدند و در حال حاضر تنها یک رستوران در جزیره وجود دارد که آن هم برای کارکنان اداره شیلات است و به پیمانکار واگذار شده، اما برای گردشگران هم غذا سِرو می کند. این بومیِ منطقه اضافه می کند: چون ساختمان های مسکونیِ سازمانی در جزیره وجود داشت، مسجد و فضای سبز هم ساخته بودند، اما خانه ها را آب گرفت و تخریب شدند و بعدها باقی مانده های به جا مانده را با لودر صاف کردند و تنها فضای سبزش ماند. جزیره در زمان گذشته مدرسه، مغازه، حمام عمومی و سینما هم داشته است که حالا تنها بخشی از بقایای حمام قدیمی و مغازه ها به جا مانده است. قایقران، یکی از اولین خانه های جزیره را به من نشان می دهد و می گوید: این خانه کمی مرمت شده و حالا لوکیشین فیلمبرداری فیلمسازان است. خانه های قدیمی جزیره همه از کاهگِل ساخته شده بودند. او همچنین درباره خانه های دیگر که در جزیره رها شده اند، اظهار می کند: مالکان گاهی به خانه هایشان سرمی زنند. چون زمین هایی که آنها بر رویش خانه ساختند غصبی است و سند ندارد، خانه هایشان را خراب نمی کنند تا اگر لازم شد ثابت کنند خانه مال آنهاست، به عبارتی خودشان را مالک می دانند. سکوت آشوراده و صدای پرندگان مهاجر، ذهن هرکسی را که گذرش به جزیره می خورد، از هر دغدغه ای رها می کند. دسته های کاکتوس های بزرگ، آدم را یاد بیابان های آمریکا می اندازد. جزیره پر از درختان انار است که روی هر درخت کلی انار شکسته روی شاخه ها جا خوش کرده اند. یک طرف جزیره به کوه های پراز جنگل مُشرف است و طرف دیگر تا چشم کار می کند آب دیده می شود که پرندگان در آسمان آبیِ آن پر می زنند. فلامینگو ، اردک های سیاه، باکلان، دار غاز یا دار درختی، عقاب و انواع لک لک ها در شمال جزیره به زندگی شان مشغول اند، یکی از عقاب ها پرنده ای شکار می کند و می خورد و می توانید مقابل چشمان تان مستند حیات وحش را از نزدیک ببینید. اسب های وحشیِ جزیره، از دور پیدا هستند. گاوها در حال چریدن و سگ ها کوچه های شنیِ جزیره را می گردند و گاهی هم دنبال تان راه می افتند. این جزیره تا پایان جنگ جهانی دوم در دست روس ها بوده است. روس ها در این جزیره چند بیمارستان، ساختمان مسکونی، قلعه و یک کلیسای چوبی ساختند که اکنون از کلیسای چوبی اثری نیست، اما یک قلعه مثلثی که در شمال این جزیره پابرجا مانده است، به عنوان یادگار اشغال روس ها به ثبت میراث فرهنگی رسیده است. با شنیدن اینکه قلعه قدیمی جزیره که زمانی روس ها مالک آن بودند به میدان تیر شهرت پیدا کرده و شکارچیان با کمین کردن در آنجا پرندگان مهمان جزیره را قربانی خودخواهی شان می کنند، تمام زیبایی های آشوراده را به سیاهی تبدیل می کند. با آنکه آشوراده ساکنان چندانی ندارد، اما انواع و اقسام زباله ها در اطرافش چشم را آزار می دهد. اردوگاهی برای دانش آموزان در غرب جزیره ساخته شده و به گفته قایقران، گاهی دانش آموزان را برای اردو به آشوراده می آورند. بقایای اسکلت های آهنی سفیدرنگ هم در کنار اردوگاه آموزش و پرورش رها شده است. قایقران درباره این اسکلت های فلزی می گوید: قرار بود یکی از ارگان های دولتی آنجا را به ویلاهای سازمانی برای پرسنل اش تبدیل کند، گویا بودجه نرسید به همین دلیل سازه های فلزی به حال خودشان رها شدند. یکی دیگر از بومی ها درباره مالکیت جزیره می گوید: استان مازندران، گلستان، محیط زیست و شیلات، همه مدعی اند که آشوراده متعلق به آنهاست و هیچکدام هم برایش کاری نمی کنند. زمانی که واگذاری جزیره به بخش خصوصی مطرح شد، یک سری گفتند می خواهند به صورت طبیعی آلاچیق بسازند و یک سری می گفتند می خواهند هتل سازی کنند. محیط زیست با هتل سازی مخالفت کرد. ساختمان هایی هم که در حال حاضر در جزیره است مربوط به زمان قدیم بوده و در حال حاضر ساخت و سازی نشده است. بخش بومی هم تخریب شده و چند خانه بیشتر باقی نمانده است. محیط زیست هم کانکسی در جزیره داشت که 15 سال پیش آتش گرفت. به نظر می رسد چندمالکیتی بودن آشوراده، این جزیره را به یک تبعیدگاه واقعی تبدیل کرده و در تهدید خطرات زیست محیطی قرار داده است. او درباره شماره تماس هایی که روی دیوار برخی از خانه های جزیره برای اجاره خانه نوشته شده است، اظهار می کند: مردم به آشوراده می آیند تا از طبیعت اش لذت ببرند، اتاق ها را به گروه هایی که به صورت دسته جمعی می آیند و تصمیم می گیرند شب را در جزیره بمانند، اجاره می دهند. در حال حاضر هم اقامتگاهی برای شکارچیانی که مجوز دارند هست تا روزهایی که شکار آزاد است، بتوانند شب را در جزیره بمانند. قایقران اذعان می کند: آب دریا در بخش هایی از ساحل آشوراده آنقدر تمیز است که برخی از ما بهترون برای شنا به اینجا می آیند و به بهانه برگزاری جلسه، اجازه عبور و مرور به قایقران ها را نمی دهند. در واقع جزیره یک روز تعطیل می شود و ما از نان خوردن می افتیم. او همچنین درباره صیادان غیرمجاز، بیان می کند: به نظر می رسد در بندر ترکمن، گُمیشان و روستای چُپقلی هرکدام 70 قایق غیرمجاز برای صید وجود دارد. مسئول تنها رستوران جزیره نیز درباره غذاهایی که در آنجا سِرو می شود، بیان می کند: این رستوران ظرفیت پذیرایی از 250 گردشگر را دارد و تخصص ما سِرو ماهی است و در کنار آن برای مشتریان جوجه کباب هم می پزیم و اگر گردشگران غذای خاص دیگری مثل «چِکدِرمه» را که غذای محلی استان گلستان است، یک روز قبل از آمدن به جزیره سفارش بدهند، آماده می کنیم. با آنکه 40 درصد خاویار ایران در این جزیره به دست می آید، اما در لیست غذایی تنها رستورانِ آشوراده جای خالی خاویار دیده می شود. مسئول رستوران در این باره می گوید: من خاویار سِرو نمی کنم و اگر مسافران بخواهند خاویار تهیه کنند، باید آن را از بازار ماهی فروشان خریداری کنند. در آخرین توافق میان سازمان های میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی و حفاظت محیط زیست، دولت مصوبه ای ابلاغ کرد تا جزیره آشوراده به مرکز گردشگری تبدیل شود. دکتر روحانی نیز در آخرین سفرش به استان گلستان گفت: «جزیره آشوراده با مراعات مسائل زیست محیطی به یک مرکز گردشگری تبدیل خواهد شد.» طرحی که به دلیل ناهمگونی با ساختار جزیره که زادگاه پرندگان نادر است، بیش از دو دهه معلق مانده و با مخالفت حامیان محیط زیست مواجه شده و حدیث های بسیاری دنبالش بوده است و خبرنگاران حوزه گردشگری و محیط زیست این موضوع را مرتب پیگیری کرده اند. گزارش از خبرنگار ایسنا: کبریا حسین زاده
شنبه ، ۲۸آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هدانا]
[مشاهده در: www.hodana.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]
-
گوناگون
پربازدیدترینها