تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
کدام رنگ کاغذ دیواری مناسب فضای شماست؟
چه چیزهایی دیگر در دکوراسیون مد نیست؟!
بررسی قیمت تیرچه + قیمت تیرچه کرومیت + قیمت یونولیت
خرید و قیمت ورق در مشاوران آهن + [مشاوره رایگان]
تی‌وی وال: ایده‌ای نوین برای دکوراسیون داخلی
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1812731170
چرا مرگ یک نفر بیش از مرگ یک میلیون نفر برایمان دردناک است؟
واضح آرشیو وب فارسی:میزان: خبرگزاری میزان - همۀ ما قادر به درک جملۀ "یک مرگ تراژدی است و یک میلیون مرگ فقط آمار" هستیم. میزان همدردی ما با رنج و مرگ با افزایش شمار قربانیان با شیب تندی سقوط می کند. در دهۀ 1950، روانپزشکی به نام رابرت جی لیفتون به بررسی بازماندگان انفجار بمبهای اتمی در هیروشیما و ناکازاکی پرداخت و کشف کرد که شرایطی را که نام آن را "بی حسی روحی" گذاشت به بازماندگان امکان می دهد تا آسیب روانی تجربۀشان را تحمل کنند.به گزارش گروه فضای مجازی خبرگزاری میزان به نقل از فرارو، روانشناسان از آن زمان با بسط کارهای دکتر لیفتون، نشان داده اند که بی حسی روحی در بسیاری شرایط دیگر نظیر واکنش ما نسبت به بحرانهای پناهجویی، انقراضهای گسترده و تغییرات اقلیمی نیز اثرگذار است. چنین اطلاعاتی در چشم ذهن ما بسیار انتزاعی می شوند. وقتی که ارقام بالا می رود، اهمیت دادن برایمان سخت می شود. زبیگنیِف هربرت، شاعر، این پدیده را "ریاضیات شفقت" می نامد. ارقام چقدر باید بالا بروند که عدم حساسیت شروع شود؟ ظاهراً، نه خیلی زیاد. مرگ آیلان کوردی، کودک سوری ای چند ماه پیش که در جریان تلاش خانواده اش برای عبور از دریا در سواحل ترکیه غرق شد را در نظر بگیرد. تصویر پیکر بی جان آیلان که به شکم در ساحل افتاده بود، توجه جهان را به خود جلب کرد و حتی در مدتی کوتاه باعث شد که سیاستهای مربوط به امور پناهجویان در برخی کشورها تغییر کند. دقیقاً فردای آن روز، 14 کودک سوری در دریای اژه غرق شدند. اصلاً متوجه شدید؟ برایتان اهمیتی داشت؟ حتی 14 نیز بیشتر از عددی است که برای بی احساس شدن ما نیاز است. در مطالعاتی که سال گذشته به چاپ رسید، پل اسلوویک و همکارانش نشان دادند "محو شدن دلسوزی" حتی با افزایش تعداد قربانیان از یک به دو نیز اتفاق می افتد. از شرکت کنندگان در این مطالعه خواسته شد که در شرایط فرضی و واقعی، اعانه بدهند و گزارش کنند که احساسشان نسبت به کمک به یک کودک نیازمند و یا دو کودک نیازمند چه بوده است. ضمن اینکه عکس، نام و سن این بچه ها به اطلاع شرکت کنندگان رسیده بود. این مطالعه دریافت که احساس مثبت مردم نسبت به کمک کردن، با افزایش تعداد بچه ها به دو به شکل محسوسی افت می کرد و این کاهش احساس مثبت ناشی از کمتر شدن سطح اعانه با تقسیم آن میان دو نفر بود. علاوه بر بی حسی روحی، یک مسئلۀ روانشناختی دیگر به نام " شبه بیهودگی " نیز در این قضیه دخیل است. این گرایش روانشناختی در تحقیق دیگری در باب اعانۀ خیریه که امسال انجام شد، نشان داده شده است. در این تحقیق، با افرادی رو به رو هستیم که تمایل دارند تا به یک فرد نیازمند پول بفرستند، اما اگر به آنها گفته می شد که فرد دومی نیز هست که نیازمند کمک است اما امکان کمک به او وجود ندارد، تمایلشان نسبت به کمک به نفر اول نیز کاهش می یافت. ظاهراً گرایش روان ما به گونه ای است که در هر زمان تنها به یک نفر کمک کنیم. و اگر حس کنیم که دیگرانی هستند که نمی توانیم به آنها کمک کنیم، حتی کمک به همان یک نفر نیز برایمان بی اهمیت می شود. افزون بر اینها، به باور بعضی محققان، گرایش روانشناختی دیگری نیز به نام "اثر برجستگی" وجود دارد که توضیح می دهد چرا افرادی که واقعاً نیات خوبی دارند (و دولتهایشان) در اغلب موارد در دخالت برای جلوگیری از نسل کشی ها و بدرفتاریهای گسترده دچار قصور می شوند. اقدامات و اهداف "برجسته"، آن دسته از اقدامات و اهدافی هستند که به سادگی قابل توجیه هستند، حتی اگر با ارزشهای اجتماعی آن جامعه همخوانی نداشته باشند. برای مثال: تصمیماتی که امنیت ملی را حفظ می کنند یا وابستگی ما به اسباب رفاه و راحتی در کوتاه مدت را ارضا می کنند، به سادگی توجیه می شوند. چنین مسائلی بر مسائلی نظیر محافظت از انسانها یا محیط زیست اولویت می یابند، به خصوص اگر انسانهای نیازمند و پدیدۀ زیست محیطی در معرض خطر (گونه، زیستگاه، یا حتی اقلیم سیاره) چنان در مقیاس وسیعی باشند که به نظر دور و انتزاعی برسند. آیا چاره ای هست؟ آیا می توانیم نحوۀ عمل غریزی ذهن هایمان را هنگامی که تحت تاثیر بی حسی روحی، شبه بیهودگی و اثر برجستگی قرار می گیرد، تغییر دهیم؟ روانشناسی به نام رابرت اورنستاین و زیست شناسی به نام پل اهلریش، چند دهۀ پیش در کتابشان به "جهان جدید، ذهن جدید" استدلال کردند که ذهنهای ما از زمانه عقب مانده اند و می شود گفت که ما غارنشینانی هستیم که با مشکلات مدرن نظیر نابودی اتمی دست به گریبان هستیم؛ مسائلی که دهن ما برای مواجهه با آنها مناسب نیست. آنها خواستار "تکاملی خودآگاه" در چگونگی پردازش اطلاعات پیرامون جهان مدرن شدند. این امر به معنی ایجاد تغییرات ارادی در عادات شناختی ماست . ما باید حواسمان باشد که بی حسی روحی، شبه بیهودگی و اثر برجستگی باعث می شوند که به روشهایی متضاد با ارزشهایمان عمل کنیم. بدین ترتیب باید کاری کرد تا واکنش ما نسبت به اطلاعات پیرامون جهانی غامض و اغلب نگران کننده، بهبود یابد. پیش از آنکه قضیۀ ذهن و ریاضیات همدردی و دلسوزی را حل و فصل کنیم، مواجهه با فجایعی نظیر تغییرات اقلیمی، حملات گستردۀ تروریستی و بحرانهای پناهجویان خارج از دایره دسترسی ما باقی خواهند ماند. /انتهای پیام/ خبرگزاری میزان: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.
دوشنبه ، ۲۳آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: میزان]
[مشاهده در: www.mizanonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 27]
-
گوناگون
پربازدیدترینها