محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845973268
گفت وگو با همسر و برادر شهید «علی منیعات»
واضح آرشیو وب فارسی:خوزنیوز: شهید مدافع حرم «علی منیعات» از بسیجیان جوان محله کوت شیخ خرمشهر بود. محله ای که کوچه پس کوچه هایش گواه ایستادگی جوانمردانی را می دهد که ۳۵ سال پیش، ۳۴ روز تمام با دستان خالی مقابل هجوم ارتش بعث عراق ایستادگی کردند. حالا یکی از جوانان نسل سومی همین شهر، خاطره رشادت های جوانان خرمشهری را این بار در عراق زنده کرده است. آنچه در پی می آید روایتی است از زبان عباس منیعات برادر و فاطمه ساجدی اصل همسر شهید منیعات که در میدان رزم با نام جهادی ابوالحسن دراجی شناخته می شد. برادر شهید علی نمونه بود و نابغه ما چهار برادر و چهار خواهر بودیم. در زمان دفاع مقدس بسیار کوچک بودیم و امکان حضورمان در جنگ فراهم نبود. پدرم خیلی زود به رحمت خدا رفت و همه مسئولیت های خانه و خانواده به دوش من افتاد که فرزند ارشد خانه بودم. برای همین نتوانستم ادامه تحصیل بدهم و تحصیل را در سال سوم دبیرستان در رشته حسابداری رها کردم. در حال حاضر هم راننده آژانس هستم. برادرم علی پنجمین فرزند خانواده بود و متولد1364. در میان همه برادر و خواهرها علی نمونه بود. هوش سرشاری داشت و بسیار مقید و مذهبی بود. از همان دوران کودکی علاقه شدیدی به مسجد، حسینیه و هیئت داشت. خوب به یاد دارم، دوم ابتدایی بود که یک روز دیر از مدرسه به خانه آمد. وقتی آمد به خاطر تأخیرش به او معترض شدم و با تندی با او صحبت کردم. اما او با همان آرامش و مهربانی اش به من گفت که مسجد بوده و چند روزی است که به عنوان مؤذن انتخاب شده است. نماز مغرب و عشاء را به مسجد رفتم و بعد از تحقیق متوجه شدم که علی را به خاطر علاقه و صوت زیبایش به عنوان مؤذن مسجد انتخاب کرده اند. از همان کودکی نوع رفتار و کردارش چون انسان های بزرگ بود. من خیلی به او علاقه داشتم. هر چه توان داشتم جمع کرده بودم که علی از نظر مالی کمبودی نداشته باشد. برایش ماشین و موبایل خریدم. بهترین ها را برایش تهیه می کردم. برادر های دیگر حسادت می کردند که چرا این قدر به علی توجه می کنم. من هم می گفتم در علی چیزی دیده ام که اگر شما هم ببینید، همه کار برایش می کنید. خدمت سربازی اش که تمام شد بعد از گرفتن لیسانسش، مهندس آی تی شرکت نفت و گاز اروندان شد. بعد هم ازدواج کرد. در رکاب اباعبدالله همزمان با حمله تروریست های تکفیری به عراق، علی به من گفت که عزم رفتن دارد. اواخر سال 1392 بود. به من گفت که مرجع عالی قدرمان حکم جهاد داده است. تو مراقب زن و فرزندم باش. ابتدا قبول نمی کردم که برادرم راهی شود. اما برایم خیلی صحبت کرد. آن قدری که من هم هوای رفتن پیدا کردم. گفتم برو برادر ان شاء الله در رکاب یاران اباعبدالله(ع) باشی. آن روز روح معنوی و ایمان در حرف های علی جاری بود. امروز که فکر می کنم می گویم خوش به حالت برادر. وقتی قرار و مدار رفتن علی گذاشته شد، ابتدا به خانواده گفتیم که برای تجارت می رود. اما همسرش در جریان اعزامش بود. دو ماه مرخصی بدون حقوق گرفت و به عنوان نیروی بسیج داوطلبانه راهی شد. بعد از دو ماه که بازگشت رفت شرکت و از مسئولیتش استعفا داد. فرمانده گردان دو ماه بعد از رفتن علی بود که مادرمان گفت دلش برای او شور می زند. کمی بعد برادرم برگشت و از حضورش در عراق برای مادرمان تعریف کرد. مانند کودکی هایش کنار مادر نشست و با ناز کردن هایش دل مادر را نرم کرد. به مادر گفت: همه داعشی ها قدرت شان را در تکریت جمع کرده اند و آمده اند سراغ اسلام و ناموس مسلمانان. حرف های آن روز علی، همه ما را به گریه انداخت. آخرین باری که می خواست برود از مادر خواست که برای شهادتش دعا کند، مادر گفت: نه، برای پیروزی تو و مسلمین و مجاهدین اسلام دعا می کنم. گفت: مادر پیروزیم ان شاءالله. اما من دوست دارم بروم پیش اصحاب حسین(ع). علی کمی بعد از اولین حضورش به عنوان نیروی بسیجی در عراق، به خاطر دلاوری و شجاعت هایش فرمانده گردان شده بود. درجه سرهنگی بعد از شهادت علی به عراق رفتم. نام جهادی علی در عراق ابوالحسن دراجی بود. همرزمان عراقی اش بسیار از شهادت علی و فقدانش ناراحت بودند و می گفتند: شما برادر از دست نداده اید ما از دست داده ایم. از من می پرسیدند کل ایرانی ها مانند علی هستند؟ گفتم بله، فرقی نمی کند، همه ایرانی ها اینطور هستند. ما در مکتبی بزرگ شده ایم که پدرمان، بزرگمان سیدعلی خامنه ای ما را اینگونه پرورش داده است. آنها می گفتند: در علی مردانگی وصف نشدنی مشاهده کردیم. می گفتند که ما مانده ایم علی در کجا دوره دیده بود. تخصص برادرم خنثی سازی مین بود و در این کار نابغه بود. آخرین دیدار 14 اسفند ماه 1393 بود که علی را تا مرز رساندم. 20اسفند ماه بود که خبر شهادتش را به ما دادند و شش روز بعد پیکرش به کشور بازگشت. مردم خوب اهواز و خوزستان شهید را متعلق به خود دانستند و در تشییع پیکرش سنگ تمام گذاشتند. مدتی بعد از شهادت علی یکی از بستگان از من پرسید: چطور قبول کردی و راضی شدی که خودت علی را تا مرز برسانی و برادرت را در این مسیر همراهی کنی؟ گفتم اگر شما هم با او بودید و حرف هایش را می شنیدید و راهش را می شناختید، خودتان هم بار سفر می بستید و همراهش می رفتید. علی به گونه ای با من صحبت کرد و من را راضی کرد که اگر مادر، همسر و دخترش را به من نسپرده بود، من هم می رفتم. من ایمان داشتم که جنگ بین کفر و اسلام است. علی لحظه آخر جدایی مان گفت: این فرصتی که برای دفاع از اسلام پیش آمده، شاید دیگر تکرار نشود. شاید جهادی نباشد که بشود خود را به قافله شهدای کربلا رساند. کار و همت علی در مجاهدت، جرأت می خواست و مردانگی او برترین راه را برای رسیدن به خدا انتخاب کرد. یادگار دردانه شهید زینب، از همان ابتدا هم من را بابا صدا می کرد و حکم پدری برایش دارم. امیدوارم بتوانم از امانت هایی که به من سپرده شده، با یاری خدا و خود شهید خوب نگهداری کنم. همسر شهید تنها خواسته من از علی، ایمان بود و صداقت فاطمه ساجدی اصل هستم و متولد1362. من دو سالی از شهید بزرگ تر بودم. خواهر ایشان زندایی من بودند و آشنایی ما از همین جا شروع شد. ابتدا خانواده مخالفت می کردند و می گفتند: علی از من کوچک تر است. اما من به آنها گفتم که سن ایشان مهم نیست. علی بسیار باتجربه و پخته به نظر می رسد. بعد از اینکه با هم صحبت کردیم من رضایت خود را برای ازدواج با ایشان اعلام کردم. من از همسرم تنها ایمان و صداقت خواستم که به لطف خدا در وجود علی بود. سال 1386 ازدواج و زندگی ساده و بی آلایش خود را آغاز کردیم. یک سال بعد خداوند زینب را به من داد. من و علی حدود 9 سال با هم زندگی کردیم. یکی از بارزترین ویژگی های اخلاقی شهید این بود که هرگز ناراحت نمی شد و کسی را هم ناراحت نمی کرد. در اوج ناراحتی لبخند می زد. هرگز ناراحتی هایش را منتقل نمی کرد حتی به من که همسرش بودم. علی بسیار متواضع بود حتی در برابر کسانی که از او کوچک تر بودند. دلبسته تعلقات دنیایی نبود علی از همان دوران کودکی علاقه ای خاص به قرآن داشت. سال 1375 که مردم جنگ زده خرمشهری به خانه هایشان باز می گشتند، علی بچه ها را جمع می کرد و به آنها قرآن آموزش می داد. مدتی بعد هیئتی به نام علی اکبر (ع) را پایه گذاری کرد. فعالیت های فرهنگی او بسیاری را جذب هیئت کرده بود. هیچ دلبستگی ای در این دنیا او را خوشحال نمی کرد. در هر پست و مقام و موقعیتی که بود، دلبسته نمی شد. علی من اصلاً پابسته و پایبند به تعلقات این دنیا نبود. از بهترین چیزهایش به خاطر دیگران می گذشت. موقعیت شغلی خوبی در شرکت نفت و گاز اروندان داشت و من با خوشحالی می گفتم پست خوبی داری اما او اصلاً خوشحال نبود. عزم رفتن کرد مدتی بعد که زمزمه تجاوز و تعدی تروریست ها به خاک اسلام پیش آمد، کم کم حرف هایی از جنس رفتن از زبان علی می شنیدم. ابتدا باور نکردم که می خواهد راهی شود اما او ثبت نام کرده بود. گفت: قرار است بروم! گفتم یعنی چه ؟ تو کار و زندگی داری. صبر داشته باش اگر به خاک ما و به سرزمین ما تعدی کردند آن وقت برو. اما علی با قاطعیت گفت: خیر من دلم آنجاست. مردانگی و غیرت اجازه نمی دهد که بمانم. نمی توانم منتظر بمانم که در کشور خودم جنگ پیش بیاید. گفت امروز مرجع من حکم جهاد داده اند، این ندا، ندایی است از سوی امام زمان که باید لبیک بگویم. هر چه اصرار کردم قبول نکرد. در نهایت با تلاش و پیگیری هایش توانست به عنوان یک نیروی مردمی به عراق برود. دو روز بعد از ماه مبارک رمضان رفت. ابتدا هم برای رهایی مردم جفر السخر بسیار تلاش می کنند و بعد از پیروزی های به دست آمده به لطف خدا مردم به خانه هایشان بازمی گردند. امام حسن عسگری (ع) برات شهادتش را امضا کرد آخرین باری که علی برگشت، حال و روز خوبی نداشت. سه روزی در محاصره بودند که به لطف خدا با کمک نیرو های عراقی آزاد شده بودند. دستش جراحت برداشته بود. هر چه به علی اصرار کردم که بیشتر بمان و بعد از بهبودی برو، قبول نکرد. گفت: من بمانم و همرزمانم آنجا باشند. من چه فرماندهی هستم که سربازانم در میان نبرد و میدان کارزار باشند و من اینجا استراحت کنم. نه، من تاب ماندن ندارم. خیلی فرق کرده بود و نورانی شده بود. مثل همیشه نبود. برای رفتن عجله داشت. در نهایت بعد از چهار روز، دوباره راهی شد. مدتی بعد خبر شهادتش را برایمانآوردند. گویا ابتدا به شدت مجروح می شود و بچه ها تا او را به بیمارستان می رسانند در آنجا شهید می شود. می گویند تا مسیر رسیدن به بیمارستان علی شهادتین می گفت. قبل از عملیات از یکی از دوستانش که در سامرا بود می خواهد که برایش دعا کند و او هم در محضر امام حسن عسگری برای علی و شهادتش دعا می کند و اینگونه امام برات شهادتش را امضا می کند. لباس تک سایز شهادت وقتی برای نرفتنش بهانه می آوردم و می گفتم اگر بروی شهید بشوی من چه کنم؟ می گفت: در جنگ که شیرینی خیرات نمی کنند. میدان مبارزه است و نبرد با دشمن. علی گفت: شهادت لباس تک سایزی است که اندازه هر کسی نمی شود. او مسیر رسیدن به خدا را خوب انتخاب کرده بود. من همواره می گفتم دوست دارم هر دو با هم در رکاب مولایمان امام زمان (عج) شهید شویم. اما او دیگر تاب ماندن نداشت. گفتم برو اگر شهادت نصیبت شد، فدای اباعبدالله الحسین. من تقدیمت می کنم به ارباب بی کفن حسین (ع). مهر پدری دخترم زینب بسیار به پدرش وابسته بود. وقتی پدرش به مأموریت می رفت لحظه شماری می کرد تا او باز گردد. بعد از شنیدن خبر شهادت پدر بیمار شد. من هم به دخترم می گویم حضرت رقیه (س) را به یاد بیاور که همه عزیزانش را در دشت کربلا از دست داد. اما هنوز هم بعد از گذشت مدت ها، روحیه اش بهتر نشده است. امیدوارم بتوانیم راه شهدا را ادامه داده و به ندای رهبر پاسخ در خور بدهیم. امید که هرگز شرمنده شهدا و امام شهدا نشویم. مرجع / روزنامه جوان شهید مدافع حرم «علی منیعات» از بسیجیان جوان محله کوت شیخ خرمشهر بود. محله ای که کوچه پس کوچه هایش گواه ایستادگی جوانمردانی را می دهد که ۳۵ سال پیش، ۳۴ روز تمام با دستان خالی مقابل هجوم ارتش بعث عراق ایستادگی کردند. حالا یکی از جوانان نسل سومی همین شهر، خاطره رشادت های جوانان خرمشهری را این بار در عراق زنده کرده است. آنچه در پی می آید روایتی است از زبان عباس منیعات برادر و فاطمه ساجدی اصل همسر شهید منیعات که در میدان رزم با نام جهادی ابوالحسن دراجی شناخته می شد. برادر شهید علی نمونه بود و نابغه ما چهار برادر و چهار خواهر بودیم. در زمان دفاع مقدس بسیار کوچک بودیم و امکان حضورمان در جنگ فراهم نبود. پدرم خیلی زود به رحمت خدا رفت و همه مسئولیت های خانه و خانواده به دوش من افتاد که فرزند ارشد خانه بودم. برای همین نتوانستم ادامه تحصیل بدهم و تحصیل را در سال سوم دبیرستان در رشته حسابداری رها کردم. در حال حاضر هم راننده آژانس هستم. برادرم علی پنجمین فرزند خانواده بود و متولد1364. در میان همه برادر و خواهرها علی نمونه بود. هوش سرشاری داشت و بسیار مقید و مذهبی بود. از همان دوران کودکی علاقه شدیدی به مسجد، حسینیه و هیئت داشت. خوب به یاد دارم، دوم ابتدایی بود که یک روز دیر از مدرسه به خانه آمد. وقتی آمد به خاطر تأخیرش به او معترض شدم و با تندی با او صحبت کردم. اما او با همان آرامش و مهربانی اش به من گفت که مسجد بوده و چند روزی است که به عنوان مؤذن انتخاب شده است. نماز مغرب و عشاء را به مسجد رفتم و بعد از تحقیق متوجه شدم که علی را به خاطر علاقه و صوت زیبایش به عنوان مؤذن مسجد انتخاب کرده اند. از همان کودکی نوع رفتار و کردارش چون انسان های بزرگ بود. من خیلی به او علاقه داشتم. هر چه توان داشتم جمع کرده بودم که علی از نظر مالی کمبودی نداشته باشد. برایش ماشین و موبایل خریدم. بهترین ها را برایش تهیه می کردم. برادر های دیگر حسادت می کردند که چرا این قدر به علی توجه می کنم. من هم می گفتم در علی چیزی دیده ام که اگر شما هم ببینید، همه کار برایش می کنید. خدمت سربازی اش که تمام شد بعد از گرفتن لیسانسش، مهندس آی تی شرکت نفت و گاز اروندان شد. بعد هم ازدواج کرد. در رکاب اباعبدالله همزمان با حمله تروریست های تکفیری به عراق، علی به من گفت که عزم رفتن دارد. اواخر سال 1392 بود. به من گفت که مرجع عالی قدرمان حکم جهاد داده است. تو مراقب زن و فرزندم باش. ابتدا قبول نمی کردم که برادرم راهی شود. اما برایم خیلی صحبت کرد. آن قدری که من هم هوای رفتن پیدا کردم. گفتم برو برادر ان شاء الله در رکاب یاران اباعبدالله(ع) باشی. آن روز روح معنوی و ایمان در حرف های علی جاری بود. امروز که فکر می کنم می گویم خوش به حالت برادر. وقتی قرار و مدار رفتن علی گذاشته شد، ابتدا به خانواده گفتیم که برای تجارت می رود. اما همسرش در جریان اعزامش بود. دو ماه مرخصی بدون حقوق گرفت و به عنوان نیروی بسیج داوطلبانه راهی شد. بعد از دو ماه که بازگشت رفت شرکت و از مسئولیتش استعفا داد. فرمانده گردان دو ماه بعد از رفتن علی بود که مادرمان گفت دلش برای او شور می زند. کمی بعد برادرم برگشت و از حضورش در عراق برای مادرمان تعریف کرد. مانند کودکی هایش کنار مادر نشست و با ناز کردن هایش دل مادر را نرم کرد. به مادر گفت: همه داعشی ها قدرت شان را در تکریت جمع کرده اند و آمده اند سراغ اسلام و ناموس مسلمانان. حرف های آن روز علی، همه ما را به گریه انداخت. آخرین باری که می خواست برود از مادر خواست که برای شهادتش دعا کند، مادر گفت: نه، برای پیروزی تو و مسلمین و مجاهدین اسلام دعا می کنم. گفت: مادر پیروزیم ان شاءالله. اما من دوست دارم بروم پیش اصحاب حسین(ع). علی کمی بعد از اولین حضورش به عنوان نیروی بسیجی در عراق، به خاطر دلاوری و شجاعت هایش فرمانده گردان شده بود. درجه سرهنگی بعد از شهادت علی به عراق رفتم. نام جهادی علی در عراق ابوالحسن دراجی بود. همرزمان عراقی اش بسیار از شهادت علی و فقدانش ناراحت بودند و می گفتند: شما برادر از دست نداده اید ما از دست داده ایم. از من می پرسیدند کل ایرانی ها مانند علی هستند؟ گفتم بله، فرقی نمی کند، همه ایرانی ها اینطور هستند. ما در مکتبی بزرگ شده ایم که پدرمان، بزرگمان سیدعلی خامنه ای ما را اینگونه پرورش داده است. آنها می گفتند: در علی مردانگی وصف نشدنی مشاهده کردیم. می گفتند که ما مانده ایم علی در کجا دوره دیده بود. تخصص برادرم خنثی سازی مین بود و در این کار نابغه بود. آخرین دیدار 14 اسفند ماه 1393 بود که علی را تا مرز رساندم. 20اسفند ماه بود که خبر شهادتش را به ما دادند و شش روز بعد پیکرش به کشور بازگشت. مردم خوب اهواز و خوزستان شهید را متعلق به خود دانستند و در تشییع پیکرش سنگ تمام گذاشتند. مدتی بعد از شهادت علی یکی از بستگان از من پرسید: چطور قبول کردی و راضی شدی که خودت علی را تا مرز برسانی و برادرت را در این مسیر همراهی کنی؟ گفتم اگر شما هم با او بودید و حرف هایش را می شنیدید و راهش را می شناختید، خودتان هم بار سفر می بستید و همراهش می رفتید. علی به گونه ای با من صحبت کرد و من را راضی کرد که اگر مادر، همسر و دخترش را به من نسپرده بود، من هم می رفتم. من ایمان داشتم که جنگ بین کفر و اسلام است. علی لحظه آخر جدایی مان گفت: این فرصتی که برای دفاع از اسلام پیش آمده، شاید دیگر تکرار نشود. شاید جهادی نباشد که بشود خود را به قافله شهدای کربلا رساند. کار و همت علی در مجاهدت، جرأت می خواست و مردانگی او برترین راه را برای رسیدن به خدا انتخاب کرد. یادگار دردانه شهید زینب، از همان ابتدا هم من را بابا صدا می کرد و حکم پدری برایش دارم. امیدوارم بتوانم از امانت هایی که به من سپرده شده، با یاری خدا و خود شهید خوب نگهداری کنم. همسر شهید تنها خواسته من از علی، ایمان بود و صداقت فاطمه ساجدی اصل هستم و متولد1362. من دو سالی از شهید بزرگ تر بودم. خواهر ایشان زندایی من بودند و آشنایی ما از همین جا شروع شد. ابتدا خانواده مخالفت می کردند و می گفتند: علی از من کوچک تر است. اما من به آنها گفتم که سن ایشان مهم نیست. علی بسیار باتجربه و پخته به نظر می رسد. بعد از اینکه با هم صحبت کردیم من رضایت خود را برای ازدواج با ایشان اعلام کردم. من از همسرم تنها ایمان و صداقت خواستم که به لطف خدا در وجود علی بود. سال 1386 ازدواج و زندگی ساده و بی آلایش خود را آغاز کردیم. یک سال بعد خداوند زینب را به من داد. من و علی حدود 9 سال با هم زندگی کردیم. یکی از بارزترین ویژگی های اخلاقی شهید این بود که هرگز ناراحت نمی شد و کسی را هم ناراحت نمی کرد. در اوج ناراحتی لبخند می زد. هرگز ناراحتی هایش را منتقل نمی کرد حتی به من که همسرش بودم. علی بسیار متواضع بود حتی در برابر کسانی که از او کوچک تر بودند. دلبسته تعلقات دنیایی نبود علی از همان دوران کودکی علاقه ای خاص به قرآن داشت. سال 1375 که مردم جنگ زده خرمشهری به خانه هایشان باز می گشتند، علی بچه ها را جمع می کرد و به آنها قرآن آموزش می داد. مدتی بعد هیئتی به نام علی اکبر (ع) را پایه گذاری کرد. فعالیت های فرهنگی او بسیاری را جذب هیئت کرده بود. هیچ دلبستگی ای در این دنیا او را خوشحال نمی کرد. در هر پست و مقام و موقعیتی که بود، دلبسته نمی شد. علی من اصلاً پابسته و پایبند به تعلقات این دنیا نبود. از بهترین چیزهایش به خاطر دیگران می گذشت. موقعیت شغلی خوبی در شرکت نفت و گاز اروندان داشت و من با خوشحالی می گفتم پست خوبی داری اما او اصلاً خوشحال نبود. عزم رفتن کرد مدتی بعد که زمزمه تجاوز و تعدی تروریست ها به خاک اسلام پیش آمد، کم کم حرف هایی از جنس رفتن از زبان علی می شنیدم. ابتدا باور نکردم که می خواهد راهی شود اما او ثبت نام کرده بود. گفت: قرار است بروم! گفتم یعنی چه ؟ تو کار و زندگی داری. صبر داشته باش اگر به خاک ما و به سرزمین ما تعدی کردند آن وقت برو. اما علی با قاطعیت گفت: خیر من دلم آنجاست. مردانگی و غیرت اجازه نمی دهد که بمانم. نمی توانم منتظر بمانم که در کشور خودم جنگ پیش بیاید. گفت امروز مرجع من حکم جهاد داده اند، این ندا، ندایی است از سوی امام زمان که باید لبیک بگویم. هر چه اصرار کردم قبول نکرد. در نهایت با تلاش و پیگیری هایش توانست به عنوان یک نیروی مردمی به عراق برود. دو روز بعد از ماه مبارک رمضان رفت. ابتدا هم برای رهایی مردم جفر السخر بسیار تلاش می کنند و بعد از پیروزی های به دست آمده به لطف خدا مردم به خانه هایشان بازمی گردند. امام حسن عسگری (ع) برات شهادتش را امضا کرد آخرین باری که علی برگشت، حال و روز خوبی نداشت. سه روزی در محاصره بودند که به لطف خدا با کمک نیرو های عراقی آزاد شده بودند. دستش جراحت برداشته بود. هر چه به علی اصرار کردم که بیشتر بمان و بعد از بهبودی برو، قبول نکرد. گفت: من بمانم و همرزمانم آنجا باشند. من چه فرماندهی هستم که سربازانم در میان نبرد و میدان کارزار باشند و من اینجا استراحت کنم. نه، من تاب ماندن ندارم. خیلی فرق کرده بود و نورانی شده بود. مثل همیشه نبود. برای رفتن عجله داشت. در نهایت بعد از چهار روز، دوباره راهی شد. مدتی بعد خبر شهادتش را برایمان آوردند. گویا ابتدا به شدت مجروح می شود و بچه ها تا او را به بیمارستان می رسانند در آنجا شهید می شود. می گویند تا مسیر رسیدن به بیمارستان علی شهادتین می گفت. قبل از عملیات از یکی از دوستانش که در سامرا بود می خواهد که برایش دعا کند و او هم در محضر امام حسن عسگری برای علی و شهادتش دعا می کند و اینگونه امام برات شهادتش را امضا می کند. لباس تک سایز شهادت وقتی برای نرفتنش بهانه می آوردم و می گفتم اگر بروی شهید بشوی من چه کنم؟ می گفت: در جنگ که شیرینی خیرات نمی کنند. میدان مبارزه است و نبرد با دشمن. علی گفت: شهادت لباس تک سایزی است که اندازه هر کسی نمی شود. او مسیر رسیدن به خدا را خوب انتخاب کرده بود. من همواره می گفتم دوست دارم هر دو با هم در رکاب مولایمان امام زمان (عج) شهید شویم. اما او دیگر تاب ماندن نداشت. گفتم برو اگر شهادت نصیبت شد، فدای اباعبدالله الحسین. من تقدیمت می کنم به ارباب بی کفن حسین (ع). مهر پدری دخترم زینب بسیار به پدرش وابسته بود. وقتی پدرش به مأموریت می رفت لحظه شماری می کرد تا او باز گردد. بعد از شنیدن خبر شهادت پدر بیمار شد. من هم به دخترم می گویم حضرت رقیه (س) را به یاد بیاور که همه عزیزانش را در دشت کربلا از دست داد. اما هنوز هم بعد از گذشت مدت ها، روحیه اش بهتر نشده است. امیدوارم بتوانیم راه شهدا را ادامه داده و به ندای رهبر پاسخ در خور بدهیم. امید که هرگز شرمنده شهدا و امام شهدا نشویم.
چهارشنبه ، ۱۸آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خوزنیوز]
[مشاهده در: www.khouznews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]
-
گوناگون
پربازدیدترینها