تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833664953
من گنجی ندیدم البته خوشحال می شدم اگر می دیدم/برای اشتغال آفرینی در سطح شهر برنامه داریم/اگر مردم بدانند آن چه هزینه می شود پول خودشان است آن وقت مشارکت می کنند/دولت ها بهتر است تسهیل گر باشند تا بازدارنده/خط BRT تقریبا تا چند روز دیگر آماده است
واضح آرشیو وب فارسی:دیارمیرزا: به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا ،ثابت قدم گفت: ما از رفتارهای خوب گیلانی ها به واسطه ی عقبه ی مشروطه خواهی شان و قرار گرفتن گیلان در دروازه اروپا، فرهنگ باز و برون گرایی که دارند، مهمان پذیربودن، تنوع غذایی و غیره هیچ استفاده ای در گردشگری نمی کنیم.به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا مجتبی پورمحسندر روزنامه اعتماد ویژه گیلان نوشت: برعکس آن چه بعضی ها تصور می کنند، وضع بد معیشتی مردم رشت یک از دغدغه های اصلی ثابت قدم است. او مشکل بیکاری و وضع نامناسب اقتصادی را از جمله دلایل مهم برخی مشکلات شهری می داند و معتقد است برای توسعه شهر، باید مشکل بیکاری در رشت تا میزان قابل توجهی کاهش پیدا کند. هفته گذشته وقتی عصبانیت او را در میدان شهرداری در مواجهه با یکی از مدیران دولتی که توی کار شهردار گذاشته بود، دیدم، متوجه شدت علاقه او برای پیشرفت هرچه بیشتر رشت شدم. برای آگاهی از نظرات شهردار درباره سند بازآفرینی، حمل و نقل عمومی، منابع درآمدی شهرداری و مواردی دیگر گفت و گوی زیر را بخوانید. یکی از همکاران می گفت این طرح براساس سند وزارت راه و شهرسازی دارد ساخته می شود و چالوس به عنوان پایلوت طرح در نظر گرفته شده بود اما در آن جا انجام نشد و حالا رشت اولین شهری است که این طرح در آن انجام می شود. اصلاً مقیاس این کار این نیست. بازآفرینی یعنی این که شما می خواهید یک آفرینش جدید انجام دهید، پس قرار نیست ما ابداع داشته باشیم؛ آفرینش قبلاً انجام شده ما می خواهیم آن را با نگاه امروزی منطبق و دوباره سازی کنیم با نگاه امروزی، حفظ هویت گذشته و ارتباطات فضایی و انسانی بین حوزه ها مختلف که این وسط رابطه سکونت، فعالیت، فراغت معنادار باشد. اولاً این طرح نیست و یک سند است که استراتژی توسعه شهری رشت است و مباحث اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی و حتی فارغ از جناح بندی های سیاسی، نگاه کلان سیاسی حاکمیت را در بطن خود نهفته دارد . اعتقاد ما بر این است همان طور که وقتی ساختمان های بافت مرکزی ساخته شدند حاکمیت وقت از خودش اثری به جا گذاشته، حاکمیت امروز هم باید از خودش اثری برجا گذارد. این مساله اصلاً وابسته به فرد نیست، بلکه نشان دهنده ی توان حاکمیت در آن مقطع از زمان است. ما چه بخواهیم چه نخواهیم همیشه به این توان در قالب ساختمان های شهرداری به عنوان میراث هویتی رجوع می شود و ما امروزه هم با حاکمیت فعلی داریم از آن توان استفاده می کنیم. جشن ۲۲ بهمن و عزاداری و اربعین که می شود ما از همان ساختمان استفاده می کنیم. پس کسی اصل آن بنا را نمی تواند زیر سوال ببرد، ولی متعلق به دوره ی ما نیست. بنابراین آیندگان ما هم باید ببینند که در دوره ای از حاکمیت اتفاقی افتاده که آن اتفاق برای آن ها در زمان خودشان قابل استفاده است. نسبت وزارت راه و شهرسازی و این سند چیست؟ وزارت راه و شهرسازی سندی را اجرا کرده و برای کل کشور بوده دبیرخانه ای را در ۲۰-۱۵ روز اخیر شکل داده که اتفاقاً بر اساس تحریکات ما بوده. ما آمدیم چنین بابی را مطرح کردیم و گفتیم که شامل این موضوعات است. ما تا به حال در مقیاس یک شهر سند بازآفرینی به این صورت در هیچ جایی در ایران نداریم. تنها جایی که داریم رشت است چون آن را مستند کرده ایم و این مستند را هم بر مبنای همان بناهای تاریخی، هویت، عقبه فرهنگی شهر، استراتژی توسعه آینده شهر، نگاه هویت مدار، گردشگر پذیری، اقلیم و طبیعت و منابع طبیعی و خصلت های انسانی معتبر کرده ایم و در دل این مساله چندتا هدف را دنبال می کنیم. سه هدف اصلی برندسازی، مشارکت مردمی و سرمایه گذاری که هر کدام دارای مراحل متفاوتی است. بخشی دارای توسعه درون زاست بخشی هم با نگاه به توسعه درون زا – مثلاً در حوزه سرمایه گذاری های کلان- بیشتر می خواهد از توان بیرونی استفاده کند. اعتقاد ما بر این است که خرده سرمایه های شهر که سرمایه های نقد و غیرنقد مردم یا سرمایه های انسانی و غیرانسانی و مادی هستند هزینه های نگهداشت و اداره شهر را تامین می کنند، اما سرمایه های کلان شهر باید در قالب قطب های اقتصادی چه در داخل شهر یا استان و حتی در قالب طرح های فرامرزی پی ریزی شوند که بتوانند در پروژه های اقتصادی زیرمجموعه ی سند بازآفرینی محرک توسعه باشند. امروزه اگر بهای قیمت تمام شده خدمات زندگی یک شهروند در رشت مثل شارژ آپارتمانی که شما در آن سکونت دارید ماهی A تومان باشد ما داریم عین آن A تومان را از شهروند می گیریم یا کسری از آن را؟ عملاً در حال حاضر ما داریم کمتر از یک دهم را می گیریم بنابراین شهروندان در ازای نگهداشت شهر یعنی حفظ بهینه وضع موجود به لحاظ فضای سبز، جمع آوری زباله، خدمات آتش نشانی یا در حد روکش آسفالت یا لکه گیری که هست، در کل تمیزی عمومی که وجود دارد. مثل این که یکی می آید راه پله های آپارتمان تان را تمیز کند یا نگهبانی که برای مراقبت می گیرید که اگر نباشد ممکن است اتفاقی بیفتد. هر چقدر شما در این زمینه بیشتر هزینه کنید قاعدتا نمود بهتری از مستحدثات نگهداشته شده در شهر در اختیارتان قرار می گیرد. فضاهای عمومی یک محله شهری در مالکیت مردم است. چون در مالکیت شهرداری است به این دلیل که عملا قانون گذار مدیریت شهری را به شهرداری ها واگذار کرده که این مدیران شهری یا همان شهرداران از طریق پارلمان های شهری انتخاب می شوند و شوراهای شهر هم نمایندگان مردم هستند. حالا اگر قرار است مالکیت فضاهای عمومی شهری به نحو بهینه پیاده سازی شود، (همان مثال آپارتمان مگر کسی می آید از بیرون تصمیم بگیرد که کی و چه وقت آن جا تمیز شود؟) پس برای مردم یک محل، در مورد کیفیت نسبت به هزینه ساکنان همان محل باید تصمیم بگیرند. در نگهداشت شهر هدف این است که شهرداری عوارض اداره شهر را عیناً و به واسطه از مردم بگیرد و برای مردم هزینه کند. پس اعداد و ارقام باید شفاف، واقعی باشد و در عین حال هم بوروکراسی حاکم بر اخذ عوارض و هزینه کرد آن صحیح باشد تا هدررفت منابع کم شود. یعنی چرخه های بوروکراسی کار کاهش یابد. در این مدل ها اعتمادسازی و مشارکت مردمی به دست می آید که شعاری هم نیست. مشارکت عملی و کاملاً پراگماتیسمی و مبتنی بر واقعیت است. به نظر من قسمت اصلی و خروجی نهایی مشارکت این است. و برای رسیدن به این نقطه باید فرهنگی ایجاد شود یعنی مردم قبول کنند که اگر مشارکت می کنند، این مشارکت صرفاً مباحث غیراقتصادی نیست، حرفی نیست، بلکه باید بپذیرند این پولی که می دهند باید برای محله و شهر هزینه شود. برای این که این اتفاق بیفتد باید سیری طی شود. اول این که انجمن های متولی حوزه های مختلف مثل NGOها و رشته های تئاتر، موسیقی، هنر، مباحث گردشگری، مذهبی همه کنار هم قرار گیرند که بخش عمده ای از تفکرات مردم را کمی تخصصی تر در آن حوزه ها نمایندگی می کنند که در ارتباط با مردم است با محوریت مساجد و مدارس که گام اول مراجعه ما هم در ماه مبارک رمضان بوده اند و بعد گردآوردن انجمن ها در سند بازآفرینی. ما با یک رویکرد فرهنگی و ایجاد سرمایه اجتماعی به دنبال این هستیم که آموزش پذیری، ترویج دادن و آگاهی بخشی را برای انبساط نگاهی که داریم در عمق محله و در زمینه درآمد و هزینه به هم وصل کنیم. یعنی شهروند ما در این مدت که یک فرایند حدوداً چهار ساله است به این نقطه می رسد که علاوه بر این که مشارکت پذیر شده، سرمایه اجتماعی ایجاد شده در یک محله و محلات در کنار هم و در عین حال از لحاظ اقتصادی توانسته به خودکفایی برسد. نکته کلیدی این است که وقتی ما هزینه های شهروندی را به ازای مشارکتی که می کنند به طور واقعی در اختیار خودشان می گذاریم که به واسطه خودشان برای خودشان هزینه می کنند و یک سری استانداردهای کیفی برایشان تعریف می شود و دیگر مداخله ای صورت نمی گیرد، اولاً مداخله ی شهرداری را در عمق محلات کم می کند، ثانیاً کار مردم به خودشان واگذار شده و از حد شعار درآمده، مهم تر از همه این است که باید درآمد مردم در این مدت با هزینه های شان بخواند. چرا الان عوارض نوسازی که یک درآمد پایدار است پرداخت نمی شود ؟ یکی اش این است که مردم اعتماد لازم را ندارند. اگر اعتماد در این گام های اول مشارکت پذیری پیاده شود ممکن است بخشی از آن پرداخت شود، اما باز هم مطمئناً بخش عمده ای پرداخت نخواهد شد. چرا؟ چون مردم هنوز به این نقطه نرسیده اند که شارژ آپارتمان شان را بدهند؟ چرا شارژش را نمی دهد؟ مگر نمی بیند که راه پله کثیف است؟ آقای دکتر من تحقیق کردم، از عده زیادی پرسیدم، متوجه شدم که اصلاً مردم نمی دانند که شهرداری با بودجه دولتی اداره نمی شود. خب، اگر مردم بدانند آن چه هزینه می شود پول خودشان است آن وقت مشارکت می کنند. البته این هم جزو گام های اول است. با این وجود اگر همه ی این ها هم حل شود باز هم مشکلاتی هست. این ندادن ها هم تعمدی نیست. ممکن است از عدم آگاهی باشد، اما باز هم علت اصلی اش نداشتن درآمد است. ما ۵۵ تا محله داریم که همه شان از یک سطح اقتصادی برخوردار نیستند. ۲۲ تا از این محلات در بافت های فرسوده و حاشیه نشین هستند. خب وقتی پول آب و برق و گازشان را نمی دهند و عمدتاً ساخت وسازشان به صورت غیررسمی است – می شود گفت یک بخش آن فرهنگی است- اما بخش مهم اش اقتصادی است. البته فقر اقتصادی در مورد مناطق غیرحاشیه نشین هم هست که در قسمت اشتغال اش به دستفروشی و مسافرکشی شخصی و در قسمت سکونتش هم ساخت و سازهای غیررسمی و در مقوله فراغت هم متاسفانه تبدیل می شود به ایجاد فضاهای ناهنجار اجتماعی در دل پارک ها که خیلی از اوقات امنیت را زیر سوال می برد. بنابراین اگر بخواهیم جمع بندی کنیم مساله مهم، اشتغال است. ما یک پلنی برای اشتغال در سطح شهر داریم. در نگاه اول حتماً این سوال ایجاد می شود که اشتغال چه ارتباطی با شهرداری دارد؟ ولی ما از منظر نیاز شهروندی برای کسب درآمد و هزینه شهروندان در عمق محلات به دنبال اشتغال زایی هستیم و در این زمینه پتانسیل هایی را به لحاظ کالبدی و طبیعت پیدا کردیم و انشاالله مطالعات مان را کامل می کنیم و سریع هم اجرا می شود. این ها همه بخشی از سند بازآفرینی است چرا که به شکل زنجیر به هم وصل است. شما نمی توانید اعتمادسازی کنید اما این سیر را طی نکنید. شما نمی توانید شهرتان را برندسازی کنید، قبل از این که اعتماد سازی به یک نقطه مطلوب برسد. نمی گویم کل اش طی شود، اما حداقل هایی باید طی شود. نمی توانید سرمایه گذار بیاورید قبل از این که اعتمادسازی و برندسازی انجام شود. او باید احساس کند به شهری پا گذاشته که مردم اش برای او ایمنی ذهنی و احترام ایجاد می کنند و به شهری آمده که در رقابت پذیری با شهرهای دیگر ایران برندهایی دارد که می تواند سرمایه او را دوچندان کند، بدون این که او کاری انجام دهد. یکی از مسایل مهمی که به نظر دچار کژفهمی شده، بحث مطالبه محوری است. انگار یک نگاه پوپولیستی به آن وجود دارد. عده ای می گویند مشارکت مردمی یعنی این که خواسته مردم در اولویت است. مثلاً اگر مردم می گویند فلان خیابان را می خواهیم شهردار باید همان را بسازد. به نظر شما نگاه کارشناسی و تخصصی شهرداری اولویت دارد یا مطالبه مستقیم مردم؟ این بحث مثل ماجرای اول مرغ بود یا تخم مرغ است. شما وقتی می خواهید رفتار جامعه ای را تغییر دهید آیا رفتار فضا را تغییر می دهد، یا فضا بر رفتار تاثیر می گذارد؟ این تغییرها دوطرفه هستند. در بازآفرینی، پلن بازآفرینی از لحاظ ارتباطی و روانی نقش مهمی دارد. یعنی بازآفرینی در وهله ی اول ممکن است بیشتر به این نقطه برسد که یک سری کارهای معماری یا شهرسازی کالبدمحور دارد انجام می شود و بعداً قرار است انسان را در آن کالبد بریزند. در حالی که این پلن با هم پیش می رود یعنی قسمت کالبد و انسان یک سیر تاثیرگذاری و تاثیرپذیری دوطرفه دارد که فعلاً استخراج شده و ما داریم در همه ی موضوعاتش آنلاین تولید محتوا می کنیم و به این خاطر است که تقریبا همه حوزه ها را در آن مداخله و مشارکت داده ایم، اعم از حوزه مطالعات بنیادی در شهرداری تا حوزه های ارتباطات، بین الملل، جایگاه سرمایه گذاری، سازمان فرهنگی، حوزه های فرهنگی مناطق، بحث های بازیابی در حوزه سرمایه گذاری، اتصال همه ی این ها به برنامه و بودجه کوتاه مدت و میان مدت و دراز مدت شهرداری و انطباق همه ی این حرف ها با تغییرات حاکم بر وضعیت های استانی، ملی و حتی جهانی. یکی از مشکلات طرح های جامع و تفصیلی به طور کلی در کشورهای در حال توسعه و جهان سوم این بوده که این طرح ها اصطلاحاً فیکس پلان بوده اند بعد یک طرح عمدتاً کالبدمحور را آورده اند که حالا یک پیوست های اجتماعی و فرهنگی هم داشته که عمدتاً تصنعی بوده. ما این برنامه را آن قدر انعطاف پذیر داریم که بتوانیم در یک سری از موضوعاتش با حفظ استراتژی ها اما منطبق بر تاثیرات پیرامونی محیطی و بیرونی طوری رفتار کنیم که حداقل در حوزه انسانی و رفتاری انجام شود. ولی چند واقعیت را باید بپذیریم، اولاً در مسیر پایدارسازی درآمدهای شهرداری در حوزه پرداخت عوارض برای نگهداشت و اداره شهر، قاعدتا اشتغال مبناست. باید بپذیریم که بیکار بودن یک مبناست و موضوعاتی مثل اتصال فضاهای عمومی شهری و پتانسیل های ذاتی مردم در ارتباط دوطرفه بین سکونت، فعالیت و فراغت، معنادار است که اگر قرار است هم شهروندان ما از لحاظ روانی به شهر خوش بین شوند و هم آن برندسازی حتی در سطح فراملی رخ دهد و هم با همه ی این حرف ها سرمایه گذاران جزء و کلان در حوزه های مختلف بیایند ، شهرداری باید بتواند یک سری فضاهای عمومی شهری را برای مردم اش و برای گردشگرانی که روزانه، هفتگی، ماهانه، فصلی و غیره می آیند فراهم سازد. شما نمی توانید به یک شهروندی بگویید تو هفت روز می آیی شهر رشت ممکن است هدفت فضاهای فرهنگی باشد و به این دلیل حق نداری پارک آبی بروی. شهر شما باید پارک آبی هم داشته باشد. حالا ممکن است به مقیاس سنی آن گردشگر بخورد، ممکن است نخورد. بسته به این که بخواهد از چه چیز استفاده کند، شما باید فضا را داشته باشید. شهربازی هم باید به یک کیفیت حداقلی رسیده باشد، همین طور هتل. نمی توانی بگویی من هتل های پنج ستاره ندارم، برو در چادر کنار خیابان بخواب. باید مخاطب ها را در سطوح مختلف شناخت و در قالب آن ها فضاهای شهری ایجاد کرد. یکی از موضوعات دیگر بازآفرینی که مقوله ای حین این پروسه ی زمانی است که عرض کردم این است که باید هم برای داخلی ها نسخه های معقول و مشارکت پذیر داشت هم برای بیرونی ها و در عین حال با سرعت معقول خوش بینی تدریجی ایجاد کرد. در عین حال نباید این سرعت را آن قدر بالا برد که بعداً فضاهای مناسب در شهر موجود نباشد. چون شما بعضی اوقات خوش بینی ایجاد می کنید بعد گردشگر می آید می بیند که واقعیت هیچ ارتباطی به آن چه شما گفته اید ندارد. بنابراین باید این ها به توازن پیش رفت. در حقیقت در بازآفرینی از علوم انسانی، مهندسی و هنر یک اورلپ وجود دارد که یک پلن زمانی تاثیرگذار و هدایت فرماندهی شده بر آن حاکم است و مدیریت این حوزه را هم زیاد نمی شود با حوزه های دیگر در عمل تقسیم کرد. یکی از نکاتی که بعضی از شهروندان مطرح می کنند این است که چرا مثل شهرهای دیگر در رشت پل کابلی و یا پل های روگذر ساخته نمی شود. گویا این چیزها با نگاه تخصصی شما سنخیتی ندارد. امروز دیگر در دنیا این ها نمادهای مدرنیسم تلقی نمی شوند. امروزه توسعه، انسان محور است. بعد از دهه ۷۰ میلادی دیگر در بحث رشد، صرفا رشد مادی و رشد کالبدها مبنا قرار نمی گیرد؛ انسان ها مبنا هستند. شما بهترین پل های دنیا را هم که داشته باشید که همین حالا هم در بعضی نقاط تهران دارد تاسیس می شود ، باید هزینه فایده کرد. در هر کاری باید نسبت هزینه و فایده اش را دید. خیلی از مواقع یک سری از کارها را که هزینه های بالا داشته باشد و خروجی انسان محور نداشته باشد، نباید اجرا کنی. نسبت هزینه و فایده خیلی مهم است. شما وقتی اصالت اجرای پل صدر یا تونل نیایش را می بینید که با ۹ یا ۱۰ هزار میلیارد تومان سرمایه گذاری طی دو سه سال انجام شده، باید از خود بپرسید، با این پل چقدر توانسته اید چه چیزی را حل کنید؟ مثلا می روید در خیابان ۱۵ خرداد تهران نگاه می کنید که با چقدر توانسته اید چه چیزی را حل کنید؟ آن جا خودرو، محور است نه انسان. امروزه حداقل در شهرهای بزرگ مثل خود رشت ۶۰ تا ۶۵ درصد بودجه شهرداری به حوزه حمل و نقل ، یا ارائه ی راه حل های ترافیکی اختصاص می یابد. راه حل های ترافیکی صرفاً مستحدثات ابنیه ای نیستند. امروز در کشورهای پیشرفته هم به عنوان اصل تلقی نمی شوند. امروز اصل این است، شما با رفتارهای نرم افزاری هوشمندانه برای هوشمندسازی شهر و تسهیل در حمل و نقل عمومی شهر چطور توانسته اید موضوعات مختلف مردم را حل کنید که این ها همه بستر فرهنگی دارد. اما مردم این جور موقع ها می گویند ما را با همین تبریز و تهران و مشهد خودمان مقایسه کنید نه با کشورهای پیشرفته. خب ما کلاً دوست داریم خطاهای دیگران را تکرار کنیم. برای بهسازی و ترمیم عمارت شهرداری و بقیه ساختمان های شهرداری، سازمان میراث فرهنگی همکاری داشته؟ ما ضد آن ها رفتار نمی کنیم. حالا آن ها هم اگر خواستند با ما همراهی می کنند. همراهی کردند؟ کلاً دولت ها بهتر است تسهیل گر باشند تا بازدارنده. در گذشته در دوره مدیریت شهرداران دیگر، اتفاقات ناخوشایندی افتاد، مثلاً پل عراق را به نام این که در فهرست آثار تاریخی نیست، کلاً خراب کردند، بعد بازسازی کردند نه بازآفرینی. یا خانه میرزا هم چنین اتفاقی افتاد. این نگرانی وجود دارد. آیا در بهسازی ساختمان های بافت مرکزی شهر چنین اتفاقاتی نمی افتد؟ نه، کلاً در کاری که ما داریم انجام می دهیم مطمئن باشید از حوزه میراث داری دلسوزتر هستیم. یکی از اشکالاتی که مطرح می شود نبود رینگ است که خودروها به آن جا هدایت شوند. وظیفه مدیریت ترافیک، تسهیل گری در حمل و نقل خصوصی نیست در گام اول. ایجاد حمل و نقل عمومی است، آن هم در گام اول. بنابراین ما در بحث تسهیل گری در ایجاد حمل و نقل عمومی سراغ این موضوع می رویم که با صرف چه هزینه هایی در مقیاس اقتصاد شهری می توانیم حمل و نقل عمومی را جاری کنیم؟ این ممکن است موجب تغییر بعضی از رفتارها شود. اگر امروزه فقط رفتارهای ترافیکی (پیاده و سواره) ما درست باشد، ظرفیت ۴۰ درصد معابر ما بالا می رود. یعنی با توجه به مستحدثات موجود۴۰ درصد استفاده بهینه صورت می گیرد. رفتارهای ما درست نیست. کجای دنیا دیده اید که سر چهارراه ایستگاه تاکسی باشد؟ بله، رفتارها در دنیا درست است. دنیا البته دنیای پیشرفته مورد نظر است. ما بداخلاقی می کنیم، بعد می گوییم ترافیک داریم. طرف وسط خیابان مشغول مسافرکشی است. ایست بی موقع نداشته باش، خط عابر، چراغ قرمز و سرعت را رعایت کن، بین خطوط حرکت کن. خلاف حرکت نکن. همین دیشب حدود ساعت ۲ بود که دیدم ماشین های جمع آوری زباله ما در خیابان دارند خلاف حرکت می کنند. ماشین های روبه رویی هم مانده بودند که باید چه کار کنند؟ ما اصلاحات را از خودمان هم باید شروع کنیم. آیا نقاط دیدنی شهر در مرکز رشت در مقایسه با شهرهایی مثل اصفهان، مشهد و تبریز و … ظرفیت لازم برای جذب گردشگر را دارد؟ مبنای ما بر ابنیه تاریخی صرف نیست. ما ترکیبی از رفتارهای انسانی (توضیحی که در بازآفرینی هم دادم همین است ) را با فضا اختلاط می کنیم. ما از رفتارهای خوب گیلانی ها به واسطه ی عقبه ی مشروطه خواهی شان و قرار گرفتن گیلان در دروازه اروپا، فرهنگ باز و برون گرایی که دارند، مهمان پذیربودن، تنوع غذایی و غیره هیچ استفاده ای در گردشگری نمی کنیم. آن ها می آیند از کمبودهای ما در نداشتن بعضی از فضاها که در تاریخ یکی دو تا شهری که اسم بردید هست استفاده می کنند و جلو هم می زنند. فراموش نکنیم که گردشگری هم انسان محور است. اگر شما انسان هایی داشته باشید با کم ترین فضاها می توانید بیشترین استفاده را ببرید. پس اصالت آن فضاهای تاریخی شرط لازم است اما اصل موضوع نیست. یعنی ترکیبی از طرفیت ها مدنظر است نه فقط مثلاً ظرفیت گردشگری. بله ما می توانیم با مقوله های انسانی از همان شهرهایی که فضاهای چند ده هزار ساله دارند جلو بزنیم. یکی از نکات دیگری که در چشم انداز شهرداری در نظر گرفته شده، بخش فرهنگ است که گویا در آن انجمن ها و زیرساخت ها بیشتر مورد توجه قرار گرفته . ایده مردم مداری و بال و پردادن به انجمن ها بسیار خوب است، اما با یک بررسی مختصر من به عنوان کسی که ۲۰ سال سابقه ی فرهنگی دارم، و تقریبا تمام چهره های فرهنگی را می شناسم، فکر می کنم بنیه فکری و مقبولیت انجمن های شما – بجز دو سه انجمن– خیلی ضعیف است. چون در ابتدای راه هستیم بهتر نیست تجدیدنظری در این مورد بفرمایید؟ ما دو تا حوزه را در پیش گرفتیم. در ابتدا گفتیم که این انجمن ها باید تعداد اعضای شان را هم به عنوان آموزش پذیر و هم کسانی که دستی در حوزه مربوطه دارند، خودشان زیاد کنند. چرا می خواهیم خودشان خودشان را زیاد کنند؟ چون اولاً اعتقاد نداریم که باید دستوری انجام بشود. اعتقاد نداریم که انجمن ها دولتی یا حتی با مدیریت شهری اداره شوند. انجمن ها باید به کمک مدیریت شهری اداره شوند. نکته دوم این که اگر این ها بتوانند تعدادشان را زیاد کنند سرمایه اجتماعی شان را خودشان تولید می کنند. نکته سوم این که ما علیرغم همه ی حرف هایی که می زنیم و می گوییم تا به حال کسی یا سیستمی نیامده یا کم تر آمده این ها را تحویل بگیرد، خب این فضا را که ما باز کرده ایم شماها که می خواستید به تنهایی همه ی کارها را بکنید حالا کنار هم قرار بگیرید و بهترین فضا برای مشارکت است. اصولاً یکی از مشکلاتی که ما در گیلان در مقوله ی ورزش های تیمی هم داریم برگرفته از همین سوال شماست یعنی همه ما وقتی تنها هستیم عمدتا آدم های قوی هستیم، اما وقتی به یک کار جمعی می رسیم عمدتا آدم های ضعیفی هستیم. ما این فضا را باز گذاشتیم و انحصار هم ایجاد نکرده ایم. بنده هم اجازه نمی دهم که انحصار ایجاد شود. ولی این دیگر خواست آن فضاهای متخصص مرتبط در حوزه های مربوطه است که چه قدر بخواهد آدم ها را حتی با تفکرات متفاوت کنار هم قرار دهد. این کار خوب است. اما تجربه نشان داده که در اغلب موارد این ها بودجه را می گیرند و به همان جمع اکتفا می کنند و در واقع کلونی می شوند. ما بودجه را مستقیم به این ها نمی دهیم. یکی از شروط بودجه دادن افزایش تعداد اعضا و ساماندهی آن هاست. به همین دلیل اعتقاد من این است که ما نباید فکر کنیم که این ها تعداد معدودی هستند. به هر حال کاری که امروز دارد انجام می شود کاری نبوده که تا به حال به وفور انجام شده باشد، حتی در سطح کشوری هم تعداد جاهایی که این کار را انجام داده اند خیلی نیست. در این زمینه باز من شما را ارجاع می دهم به این که سازمان فرهنگی ورزشی شهرداری در سه سال پیش کجا بود. کاری که ما الان داریم می کنیم این است که این انجمن ها را از حالت پراکندگی و جزیره ای در می آوریم تا در آینده بتوانند هم رابطه خودشان را با هم و هم رابطه مدیریت شهری را با خودشان و هم رابطه دولت را با خودشان و همه رابطه ها را در رسانه های وسیع تری مثل صدا و سیما داشته باشند. برای ما، محصول مهم است. که همه ی حرف ها بتواند مشارکت پذیری مردم را ارتقا دهد. وگرنه ما دنبال این نیستیم که صرفاً تعدادی دور هم جمع شوند و بگویند مثلاً ما انجمن فلان رشته هستیم. هدف، مشارکت پذیری مردم است. البته ما برای ابزار – که صرفاً هم ابزار نیستند چون ارتقاء خود این ها هم یک هدف است- اهمیت قائلیم. اعتقاد داریم که حوزه های فرهنگی، ورزشی و اجتماعی مان را دارای برنامه و بودجه مردمی کنیم که همین نگاه امروز ما بر آن حاکم است. در این راستا هم اعتقاد بر این است که این ها به شدت می توانند نرم افزار ما را که گفتم تلفیق کالبد و نرم افزار انسانی است تامین کنند. شما در جلسات بازآفرینی حساب کشی خوبی انجام می دادید. با تمام شدن این جلسات، حساب کشی همچنان وجود خواه داشت؟ مقوله من حساب کشی نیست. من می گویم حساب کشی هم انجام شود. وقتی ما می گوییم نمی بینیم، ندیدیم، این انتقاد به هر حوزه ای از جمله مدیریت شهری وارد است، خب حالا وقتی که این سیستم مدیریت شهری می خواهد ببیند حق دارد بپرسد شما کجای این بازی هستید که دارید دیده می شوید؟ ما به همان اندازه که می دهیم می خواهیم. اما اعتقادم بر این است که همه شهروندان باید به یک نسبتی برای شهرشان از خودگذشتگی نشان دهند. شما الان بیش از آن چه وظیفه مدیریت شهری است دارید کار می کنید در این مورد. و این خیلی خوب است. حرف من این است که اگر شما و سیستم حساب کشی تان از جلسات حذف شوید، کار به همان شکل پیش می رود یا دچار همان بوروکراسی می شود؟ نه. ممکن است سرعت اش کم شود ولی چون با آن لایه ای که خودش هم دارد با این ها کار می کند در استمرار مداوم است و آن ها هم با من در تماس هستند، من نتایج حاصله از کارهایی را که آن پایین از سطوح مختلف منطقه، نواحی، حتی سطوحی بالاتر از مقیاس شهری که بستگی به توان و کارکرد مجموعه دارد، در حال انجام است به لحاظ زمانی با نیازهای برندسازی و مشارکت پذیری و سرمایه گذاری می سنجم. من همیشه در حال مرور آن هستم. می دانم که آن خروجی الان به آن درصدی رسیده که باید یا نه. درباره سرای محلات بیشتر توضیح می دهید؟ چون من از خیلی از مردم عادی پرسیدم و متوجه شدم درک درستی از مفهوم سرای محلات ندارند. به لحاظ روانشناسی ما یک تئوری در تئوری های مشارکت داریم به نام تئوری آقای والر اشتاین که نردبان مشارکت را تعریف می کند و می گوید که این نردبان هفت پله دارد و هر پله مراتب مختلف هم دارد. از یک جامعه ای که هیچ کدام از این حوزه ها در آن دخیل نیست و ورود نکرده، تا یک مشارکت صددرصدی مطلوب که ما در آن سقف زمانی در نظر گرفته ایم. بخشی از این صحبت ها برمی گردد به آن پله ها؛ ما هنوز هیچ کدام از این پله ها را طی نکرده ایم. و این مساله که چون شهرهای دیگر انجام نداده اند یا این که اگر مثلاً در آن حوزه ها شما از تهران ۵۰ سال عقب هستید حتما باید آن راه ۵۰ ساله را طی کنید تا به نقطه مطلوب برسید. شاید شما طی ۴ سال راهی را بروید که جلو هم بزنید. این قوه خلاقه است که همیشه باید ایده پردازی را متناسب با همان تناسبات داخلی و بیرونی انعطاف پذیر سازد. در مورد بخش حمل و نقل، خط BRT کی راه می افتد؟ خط BRT ما تقریبا تا چند روز دیگر آماده است. ما بحثی را در مقوله تامین اتوبوس ها داشتیم که خب خریدی قبل از حضور بنده در شهرداری انجام شده بود. به خاطر مشکلاتی که در زمینه قرارداد وجود داشت مدتی موضوع به تعویق افتاد. اعضای شورای شهر در حال تحقیق و تفحص در این زمینه بودند و به همین شکل تاخیر ناشی از آن باعث دیر تحویل دادن اتوبوس های مربوطه شد. به هر حال الان ما داریم کارها را انجام می دهیم هم از طریق همان مجموعه و هم مجموعه های دیگر، و همچنین افزایش تعداد خطوط در سه طرف دیگر در حال مطالعه است. در خط BRT از اتوبوس های جدید استفاده می شود؟ سعی ما بر این است که این اتفاق بیفتد. البته اتوبوس های قبلی هم، آن هایی که قابل اصلاح کامل هستند در حال انجام است اما سعی مان بر این است که به همان سمت برویم. مردم هم می بینند که خط BRT به زودی قابل بهره برداری است. در مورد خطوط عادی چطور؟ آن جا هم قرار است از اتوبوس های جدید استفاده شود؟ در چند حوزه مطالعات ترافیکی در حال انجام است. بار مطالعات مربوط به ایمنی و ساماندهی به مشاغل و شهرک های تولید و مصرف ارتباط دارد. ارتباط حمل و نقل درون شهری با نیازهای شهری و ارتباط حمل و نقل برون شهری با نیازهای مربوط به آن و اتوبوس هایی که بدون وارد شدن به شهر از این سر شهر به آن سر بروند. ببینید مسایلی هست مثلا شما نمی توانید به تریلی که از گمرک انزلی بار زده آمده، یک دفعه بگویید که آقا شما از کنار شهر رد نشو. می توانید بگویید؛ مشروط بر این که ابتدا یک سری مقدمات فراهم شود مثلا کنارگذری یا کمربندی باشد که او از آن جا بگذرد. البته این هم وظیفه ما نیست ولی چون آن موجودی نیست یا به کندی در حال انجام است و قرار است سال های بعد بهره برداری شود، قاعدتا عوارض ناشی از آن باید برای مردم آن محدوده ی جغرافیایی که در آن گذر قرار دارند، کم تر شود. ما رشت را باید از آن گذرگاه خارج کنیم. زمانی که طرح ترافیک انجام شد، عده ای گفتند اگر چنین طرحی در تهران انجام شده دلیلش وجود راه های دررو است که ما این جا نداریم. یا وقتی می گویید قرار است ماشین های شخصی از مرکز شهر حذف شوند، می گویند شهر رینگ ندارد. در همه این حرف ها خودرو حاضر و قطعی است. خب این تغییر رفتار است دیگر. متاسفانه حمل و نقل در ذهنیت جامعه ما حمل و نقل عمومی محور نیست. یک از دلیل اش هم این است که خدمات خوب ارائه نشده. یک بخشی هم برمی گردد به یک سری خصلت های تاریخی، فرهنگی، ژنتیکی که وجود دارد و باید مقداری اصلاح شود. این اصلاح باید با احتساب هزینه و فایده برای بهبود زندگی شهروندان باشد. مثلاً وقتی من بدانم که به ازای یک مقدار پیاده روی بیشتر می توانم سالم تر باشم و احتمال بیماری های قلبی، سرطان و غیره کم می شود چرا انجام ندهم؟ مثل این که تاکسی ها هم قرار است نو شوند. تمهیداتی انجام شده که بتوانیم با مجموعه های تامین مالی و البته با کمک خود رانندگان تاکسی و حالا با خروج تاکسی های فرسوده این کار را انجام دهیم. کرایه تاکسی ها هم گویا قرار است به میزان قابل توجهی افزایش پیدا کند. خب، همین وضع موجود هم پاسخگوی تامین نیازهای زندگی آن ها نیست. البته در بافت مرکزی با توجه به محدودیت ورود حمل و نقل با خودروهای شخصی فرصت بیشتری برای آن ها فراهم می شود. الان داوطلبان زیادی داشتیم که در این خطوط حرکت کنند. اما حجم نیاز ما برای آن بافت به اندازه ای است که خیلی از این پاسخ ها را نمی شود داد. الان هفت هزار خودروی شخصی در رشت مسافرکشی می کنند که قاعدتاً باید حذف شوند. اما با آقای شریفی، مدیرعامل سازمان اتوبوسرانی و تاکسی رانی که صحبت می کردم می گفت اراده ای از سوی دیگر نهادهای مسوول برای جمع آوری این ها وجود ندارد. می گویند این ها از راه مسافرکشی نان می خورند. خب، ببینید شغل ها چون از جای دیگری از هم پاشیده و به هم خورده، نتیجه اش این جا بیرون می زند. یعنی سهل الوصول ترین، مالکانه ترین (حتی اگر این مالکیت خیلی کوچک باشد ) و در عین حال بی مانع ترین کار همین است، چون شما هر کجای خیابان بوق بزنید، به هر حال یکی سوار می شود. از طرفی هیچ گونه درگیری با بوروکراسی و غیره ندارد. ژن مردم این جا هم طوری است که خیلی حوصله بوروکراسی و این ها را ندارند دیگر. عینا همین موضوع در مورد دستفروشی هم صادق است. این عزیزان خودشان مقصر نیستند. بیکاری در حوزه صنعت و بخصوص کشاورزی و نداشتن یک استراتژی اقتصادی درست در طول زمان باعث شده که متاسفانه این اتفاق بیفتد. و این گنج را پیدا کردید؟ (خنده) من ندیدم. البته خوشحال می شدم اگر می دیدم. اما آن روز که عزیزان میراث مشغول بازرسی در این مورد بودند من تهران بودم و جلسه ای با آقای نوبخت داشتم. از یک راننده پرسیدم گفت در طول سال خیلی عوارض می دهد، سالی ۲۷ هزار تومان! چطور می شود این فکر را در جامعه نهادینه کرد که با عوارض ۲۷ هزار تومانی برای ۱۲ ماه، نمی توان شهر را اداره کرد؟ نسبت هزینه و درآمد که گفتم. باید درآمد مردم آن طور شاخص سازی شود که هزینه ای برای شهر می شود و به قول فرمایش شما دولت دارد کمک نمی کند و این که از جیب خودی می رود، پس این ۲۷ هزار تومان را اولا اگر بیشتر شد ناراحت نباش. ثانیا مدیریت کن که به کیفیت مطلوب برسد. بخش عمده ای از درآمد شهرداری از تخلف فروشی تامین می شود. رکودی که در بخش مسکن حاکم است، بر درآمد شهرداری تاثیر نگذاشته است؟ اتکا به درآمدهای غیرپایدار بر اساس مطالعاتی که دانشگاه صنعتی شریف بر پایه ی متدهای شش گانه بود، انجام داد، کم شده. گرچه ما خلاف فروشی داریم اما تکیه مان را داریم کم می کنیم. این در سال های بعد کم کم کمتر می شود اما علیرغم این که در بودجه ۳۰۰ درصدی افزایش داشته ایم، حالا انشاالله به بودجه مصوب نزدیک می شویم. ماهیت کارهایی هم که داریم انجام می دهیم موید همین مساله است. چون گفته می شود بودجه ای که برای سال جاری هم تصویب شد، ۵۰ درصد هم محقق نشده. جوجه را آخر پاییز می شمارند.
سه شنبه ، ۱۷آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دیارمیرزا]
[مشاهده در: www.diyarmirza.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 29]
-
گوناگون
پربازدیدترینها