محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829771159
در کتاب خوانی از شبه روشنفکران جلوتریم/ مطالعه جزوه های بیهوده کنکور «علم آموزی» نیست، «بخت آزمایی» است
واضح آرشیو وب فارسی:مرآت: در وضعیت بحرانی ای قرار داریم به خاطر وجود این ماهواره ها که این خدمات را رایگان ارائه می دهند. به هر حال ۱۲۵ کانال فارسی زبان سریال می دهد و صدا و سیما اگر پا به پای آنها نرود، عقب می ماند.به گزارش مرآت نیوز به نقل از رجانیوز ، علی محمد مؤدب از جمله افرادی است که به طور کل غرق در فرهنگ و دغدغه های فرهنگی است؛ یعنی از هر مسأله و موضوعی یک برداشت فرهنگی دارد. به همین دلیل، مصاحبه با او که این روزها مدیریت مؤسسه فرهنگی «شهرستان ادب» را برعهده دارد و فعالیت های خوبی را در زمینه ادبیات کلید زده و مدیریت کرده، خالی از لطف نیست. با آقای مؤدب در دفتر مؤسسه به گفت وگو نشستیم و بحث مان از تأسیس یک مؤسسه فرهنگی آغاز شد و به نحوه کتابخوانی مردم ایران و سریال های ماهواره ای ترکیه ای و کره ای هم رسید. آقای مؤدب ایده های جالبی هم برای پیاده سازی و ایجاد احساس نیاز به کتابخوانی و مصرف کالای فرهنگی در میان مردم داشت. گفت وگوی نشریه رمزعبور را با مدیر مؤسسه فرهنگی شهرستان ادب از نظر می گذرانید: جناب مؤدب! ایده «شهرستان ادب» از کجا شکل گرفت؟ طرح ایجاد این مؤسسه در سال ۸۴ و ۸۵ بیان شد و از همان زمان هم به دنبال اجرایی کردنش بودیم تا بالاخره توانستیم راه اندازی اش کنیم. شهرستان ادب خیلی طبیعی در ذهن من شکل گرفت؛ این رؤیایی بود در زمان دانشجویی من. رفت و آمدهایی داشتم و چندین بار در جشنواره ها شرکت کرده بودم و فضاهای ادبی را دیده بودم و در فضاهای ادبی هم به مقتضای حال و هدف مان رفت و آمدهایی داشتم. به هر حال احساس کردم برای ما انجمنی که کاملاً با ویژگی های انقلابی سنخیت داشته باشد، نیاز هست؛ برای ما که بیشتر بچه های روستایی بودیم و از دلبستگان تفکر انقلابی و از جانبازان این تفکر بودیم. به هر حال خانواده های ما در این انقلاب از اول با تمام وجود درگیر شدند. در همان سال های اول انقلاب در روستاهای دور هم درگیر این انقلاب و آرمان ها و جهاد بودند. شما اصالتاً کجایی هستید؟ من اهل تربت جام هستم؛ یکی از روستاهای تربت جام. از وقتی که پیام امام را شنیدیم، دیگر تمام توان خانواده های ما دربست در اختیار این تفکر و انقلاب بوده است. برادرهای ما که به جنگ رفتند، ما سن مان به بلوغ جنگی نرسیده بود ولی بعد که رسید، دیگر جنگ تمام شد و ما به آن نرسیدیم. دو برادر بزرگ من جانبازند. پسرخاله ها و پسردایی ها و... شهید شدند. این گونه است که ما دلبسته این آرمان بودیم به خاطر طبیعت شیعی و دینی ای که داشتیم و همخوانی که این آرمان ها با طبیعت ما روستایی ها داشت. بعداً هم علاقه مند به ادبیات شدم. ریشه شکل گیری علاقه من به ادبیات هم از سنت سرچشمه می گیرد. برادر بزرگ تر من که ایشان هم جانباز هستند، برای مکتب خانه شان سرمشق از دیوان حافظ برمی داشتند. هم خوشخط می شدند و هم مشق می نوشتند. آن دیوان حافظ در خانه ما بود. خیلی کتاب نداشتیم. ولی من آن حافظ را در سنین خیلی پایین خواندم. یک جایی گفتم که حافظ معلم کلاس اول من بود. خب؛ این توفیقی برای من بود. بالاخره با شکوه و موسیقی شعر حافظ، شعر را شناختیم و آوازهای محلی و آن دوبیتی هایی که در جان و زبان مردم خراسان بود را شنیدیم. من با این فضا و ادبیات بزرگ شدم و توفیق داشتم که در جوانی آثار خیلی از شعرای شاخص را خواندم. دوستی داشتم به نام آقای علیرضا نظری که دانشجوی زابل بود که تابه حال توفیق شکرگزاری از ایشان را نداشتم. ایشان دانشجوی ادبیات بود و خیلی از کارهای ادبیات معاصر را انجام می داد؛ مثلاً خودش شعر می گفت و بسیار اهل ادب بود و اتفاقاً پسر خادم مسجد محله بود. من با او ارتباط داشتم و کتاب های ادبی را از او می گرفتم و می خواندم. از اخوان و نیما و احمد عزیزی و... تا بعضی از بچه های انقلابی؛ همه اینها را می خواندم. بعدها هم کم کم می نوشتم و در دوران دانشجویی هم این نوشتن را ادامه داده و نهایتاً احساس کردم کم کم چیزی در درون من شکل گرفت. پس از چند سال در این زمینه، فهمیدم که فضاهای ادبی کشور جواب حس و حال ما را نمی دهد و یک غربتی در هر کدام از زمینه ها احساس می کردیم. من اسمی از جمع های مختلف نمی برم؛ چرا که هر کدام خوبی هایی داشتند ولی من بیشتر دوست داشتم با بچه های هم صنف خودم جمع شویم. ما مدتی در کتابفروشی جمع می شدیم یا پاتوق خانگی داشتیم یا در منزل علی داوودی، شاعر افغانستانی جمع می شدیم. کم کم این ایده در من شکل گرفت که ما نیاز به جایی داریم که ویژگی های یک پاتوق خوب را داشته باشد و همین طور ویژگی های دیگر را در حوزه ادبیات. این شد که این خیال و طرح در ذهن ما شکل گرفت و بالاخره توانستیم با تلاش زیاد این ایده را پیاده کنیم که خروجی آن تبدیل به مؤسسه فرهنگی شهرستان ادب شد. دولت برای انجام این فعالیت های فرهنگی، مکان های مشخصی را در نظر گرفته است؛ مثل حوزه هنری سازمان تبلیغات و... که فلسفه وجودی شان به همین دلیل است که از هنرمندان حمایت کنند. چه اتفاقی افتاد که شما دیدید آن سیستم ناکارآمد است و مجبور شدید از یک کانال دیگر وارد بشوید؟ اینکه بگوییم از آن طریق نمی شود کار کرد، این گونه نیست اما خب ما در زمینه های مختلف، جدی تر بودیم و بسیار پیگیری می کردیم. هر کدام از این نهادها و سازمان ها هم ملاک های خاص خودشان را دارند. حوزه هنری هم در بسیاری از جنبه ها خدمت و فعالیت می کند. ما هم به دنبال پیگیری اهداف انقلابی خودمان بودیم. البته در زمینه های مختلف که مثلاً شعر می سرودیم، بعضی سایت های وابسته به این نهادها، آن شعرها را بازتاب می دادند ولی خود ما وارد نمی شدیم. وارد نمی شدید یا واردتان نمی کردند؟ به هرحال ما «رمز عبور» را بلد نبودیم. (می خندد) این مسأله طبیعی است که یک نهاد و سازمان وقتی ۲۰ نفر نیرو دارد، دیگر به دنبال افراد جدید نباشد؛ دنبال توسعه سازمان و فعالیت هایش نباشد. مثلاً یک مؤسسه فرهنگی مگر چه تعداد نیرو نیاز دارد؟ از سوی دیگر هم بالاخره عده ای سلایق خودشان رادارند و می خواهند مطابق آن فعالیت کنند. سلایق ما هم مشخص است. بالاخره آنها هم خصوصیاتی داشتند و نمی شد تغییرشان داد ولی وقتی جوان ها می آیند، انرژی دارند و می خواهند فعالیت های نو انجام دهند. به نظرم خوب است که در هر دهه ای، پاتوق های خوب جدیدی شکل بگیرد در کنار پاتوق های قبلی؛ چرا که باعث می شود با یکدیگر گفت وگو کنند و همدیگر را اصلاح کنند. جریان تازه که شکل بگیرد، جریان قدیمی هم متوجه ایرادات خودش می شود؛ این نقد هم نقد عملی است. گروهی می آید کاری می کند و گروه قبلی می گوید نمی شود. وقتی کار صورت می گیرد، گروه قبلی مطمئناً در خودش شک می کند و تلاش می کند تا ایراداتش را اصلاح کند. این نقد می شود یک نقد جدی، عملی و واقعی. خیلی از بزرگواران هم در فعالیت های شهرستان ادب حضور داشتند و کارهای زیادی را شروع کردند. به نظرم شهرستان ادب تأثیر خودش را روی افراد گذاشت. شور جوانی و عشقی که بچه های ما داشتند و کارهایی که کردند، اول توسط بزرگ ترها گفته می شد که نمی شود! اما بعدها خودشان هم همان اقدامات را انجام دادند و عملی کردند. بعد از یک دهه فعالیت وقتی بیایی جشنواره ها و فعالیت ها را نسبت به دهه های قبل تطبیق بدهی، آن وقت کسی که دارد تاریخ فرهنگ ایران را می نویسد، می تواند بگوید فلان فعالیت باعث رونق و ایجاد چه فعالیتی در مرکز پیشین شد. اینها اتفاقات واضحی برای ماست. ما ویژگی خط شکنی داریم؛ به دلیل آن طبیعت جوانی که داریم، یعنی طبیعت خط شکنی و ایده های نو آوردن و خلاقیت. شهرستان ادب در حال حاضر بین بچه های حزب اللهی بیشتر به عنوان انتشارات شناخته می شود ولی انگار کار انتشارات، بخش کوچکی از فعالیت شما محسوب می شود. چه فعالیت های دیگری در زمینه اقدامات فرهنگی دارید؟ بله؛ همین طور است. خب بعضی از بچه ها آثار ما را فقط در فضای کتابفروشی می بینند. الحمدلله باسابقه کمی که در انتشارات داریم، یک جایزه از رئیس جمهوری گرفتیم. تراز نشر ما خوب است و حتی ناشر برگزیده نمایشگاه کتاب بودیم. در حوزه آموزش هم می شود با جرأت بگویم که جدی ترین مرکز آموزش شاعر جوان کشور، شهرستان ادب است. برنامه آموزشی ما حدود ۱۰۰ نیرو دارد که بچه های شاعر هستند و از همه جای ایران عضو شدند و درست ترین خدمات آموزشی را در اختیار دارند. استعدادیابی این افراد از تمام کشور انجام می گیرد؛ یعنی گزینش استعداد می شود به جای گزینش شاعر. چون ممکن است بعضی استعدادها در مناطق محروم رشد خوبی نداشته باشد ولی ما این را جدی می گیریم و رشدش می دهیم. در راستای عدالت فرهنگی، همه بچه های مناطق مختلف کشور را به صورت مساوی و عادلانه ارزیابی می کنیم. حالا در سه شکل به اینها خدمات ارائه می شود. بحث های فرهنگی، آموزش شعر و مبانی و صنعت شعر و... ارائه می شود. حتی بحث های تفریحی دارند. روزهای نقد تلفنی داریم که بعضی روزها در هفته، آقای ناصر فیض می آیند اینجا ۷-۶ ساعت با بچه ها تلفنی صحبت می کند و مشاوره های خاص برحسب استعداد و شخصیت خاص بچه ها می دهند. استادان دیگر هم می آیند. به طور کلی باید بگوییم که انتشارات یکی از بچه های مؤسسه است و الحمدلله چون بسیار خوب کارکرده، به یک نشان مؤثر تبدیل شده است. خیلی ها سراغ ما می آیند که آثارشان را چاپ کنیم و ما یک سازگاری های مؤثر در این زمینه انجام می دهیم؛ چه در شعر چه داستان ولی خود مؤسسه فراتر از انتشارات است. بحث مدرسه رمان یک کار جدی برای تقویت رمان نویس هست که کار بی نظیری هم هست. من نمونه های خارجی را بررسی کردم. در داخل کشور هم دیدم کسانی که داستان نویسی کار کردند، چگونه پیش رفته اند. الان اولین دوره آموزش رمان ما در حال برگزاری است. خروجی این دوره هم بچه هایی هستند که رمان نوشتند و موفق بودند. ما اصولاً در قالب رمان در کشورمان مشکل داریم و رمان خوب نداریم؛ چه مذهبی و چه داستانی های دیگر. به طور کلی در حوزه رمان بحران جدی داریم. چه زمانی کتاب های این رمان نویس های جوان منتشر می شود؟ ان شاءالله تا ۶ ماه آینده منتشر خواهند شد؛ البته اگر مجوز بگیرند! چون بعضی داستان ها دو سه سال در صف مجوز می مانند. آقای مؤدب! شهرستان ادب در حوزه بازار چکار کرده است؟ برای اینکه محتاج حمایت نمانید و دخل و خرج کار فرهنگی را دربیاورید، چکار کردید؟ ببینید؛ شما یک زمین سفت و سخت و پر از سنگ دارید که کشت و کار طبیعی در آن خیلی دشوار است. من مثالی می زنم. شما در فضای کنکور یک پدیده غلطی ایجاد کردید که باعث رونق کتاب و کلاس کنکور شد که گردش عظیم و هولناکی ایجاد شده است. من خودم مدیر یک انتشاراتی را دیدم که می گفت من به اندازه تبلیغات تلویزیونی سامسونگ به تلویزیون پول آگهی دادم! خب چه قدرت اقتصاد شگفتی است که با سامسونگ و ال جی رقابت می کند؟ آن هم در حوزه بیهوده ای مثل کلاس کنکور که چیزی جز بیهودگی نمی شود آن را تعریف کرد. در کل اقتصاد عجیبی دارد. خیلی مفاسد در آن اتفاق می افتد. بیشترین انحرافی هم که دارد، این است که بهترین ساعات عمر جوانان ما را هدر می دهد. جوانی که باید شعر بگوید، ورزش کند، مسجد و جمکران برود، می نشیند و جزوه می خواند. یعنی با این سبک درس خواندن موافق نیستید؟ با این مدل که قطعاً موافق نیستم. متأسفانه در حال حاضر ارتقا هم پیدا کرده و همان جوانان رفتند در مقطع فوق لیسانس و دکترا درس می خوانند و آنها هم دارند کاسبی می کنند! قطعاً این روش احمقانه ای است. ما جوانان بین ۱۶ تا ۲۵ ساله را باید در زمین ورزشی، جمکران، سفر و شب شعر پیدا کنیم اما متأسفانه در هیچ جایی نیست جز گوشه اتاق های مطالعه آن هم برای مطالعه جزوه های بیهوده که قرار است دو ماه بعد هم یادش برود. این اصلاً علم آموزی نیست؛ بخت آزمایی است. این مثالی بود که زدم. همین کنکور زمینه ای را فراهم کرده که از آن میلیاردی پول فراهم می شود و اقتصاد میلیاردی گردش می کند اما ما چکار کرده ایم؟ در داستان چکار کردیم؟ در شعر چکار کردیم؟ دولت و حاکمیت موظف است زمینه سازی و بسترسازی بکند برای این فعالیت ها و بتواند حداقل هایی را برای آن فعالیت ها تأمین کند. دولت باید چکارکند؟ ذهنیت سازی؛ یعنی اینکه ذهنیت سازی وظیفه حاکمیت است. شما الان ده ها نیاز دیگر را تعریف کنید مثل کنکور. کنکور اصلاً اینها را از آن جو ادبیات می گیرد. کنکور نیازسازی کاذب می کند. یا مثلاً نیاز فوتبال تعریف می شود؛ یعنی مجموعه حاکمیت پولی را به صدا و سیما می دهد و پدیده ای به اسم فوتبال ایجاد می کند و شما را از کتاب می کند و وقت جوان را صرف سرگرمی می کند. الان بازار کتاب، شاه بازار است؛ یعنی بازار اصلی است. اصلاً آن بازار باید رونق داشته باشد. اگر بخواهیم مقایسه کنیم، راسته کتاب در برابر راسته فوتبال در کجا قرار می گیرد؟ اینها حاشیه ای است. حتی خود صدا و سیما به نسبت کتاب بازارهای فرعی اند. نباید رونق داشته باشند. خب در کشورهای اروپای غربی و امریکا همزمان هم فوتبال قوی ای وجود دارد و هم شمارگان کتاب بالا است. دریافت من از این مسأله این است که اگر بخواهیم اولویت بدهیم، اول باید به کتاب اولویت بدهیم بعد به رسانه. این را هم در نظر بگیریم که رسانه به عنوان چیزی که سرگرمی ایجاد می کند، ضرر نمی کند؛ یعنی خوب است که شما یک مجموعه تلویزیونی درست کنید. همین قصه های مجید را من ابتدا کتابش را خوانده بودم و بعد سریالش درست شد ولی اگر قرار باشد بین این دوتا یکی را انتخاب کنم، قطعاً کتاب را انتخاب می کنم. ما باید ببینیم کجا هزینه کنیم بهتر است؛ یعنی کاری کنیم که مردم کتاب را بخوانند یا سریال را ببینند؟ به نظر من کتاب بهتر است، چون اصل تر است و خلاقیت ایجاد می کند. من خودم سال ها پیش که قصه های مجید را خواندم، خیلی دوست داشتم. بعد هم که سریالش درست شد و الحمدلله سریال خوبی بود، من خیلی جلوتر از سریال ماجرا را می دانستم. حالا در حوزه های دیگر هم همین است. ادبیات نقطه مشترک همه کتابخانه هاست. اگر کسی رشته دیگری بخواند، سر از ادبیات هم درمی آورد و اگر ادبیات هم بخواند، با پروژه های دیگر هم سر و کار پیدا می کند. باید توجه داشته باشید که شما اگر بخواهید مثلاً در صنف پوشاک فعالیت اقتصادی کنید، خب راحت است؛ چون الان نیاز طبیعی است و مدها مشخص هستند. شما راحت می توانید وارد حوزه خوراک و پوشاک بشوید. زیربنایی ترین لایه ای که در اقتصاد فعالیت می کند، احساس نیاز است و شما در حوزه ادبیات و کتاب احساس نیاز نمی کنید و اگر هم احساس نیاز می کنید، مثلاً احساس نیاز به ترانه می شود یا شاید راجع به فیلمنامه احساس نیاز می شود. حالا شاید بعد وارد داستانی بشود ولی اگر شما این بازار زیربنایی را نداشته باشید، تمام اینها می لنگد. الان صدا و سیما خوب کار می کند ولی وقتی ادبیات داستانی پشت سر تلویزیون نایستد، تلویزیون پوچی خواهد بود. آن را تحویل می دهید به کار خارجی، ایده خارجی و کپی؛ یعنی من ایده یک سریال خارجی را بدون هیچ تفاوت کامل کپی می کنم و بومی می کنم و در ماه رمضان تحویل شما می دهم. چرا این اتفاق می افتد؟ بعد مجلس هم سر و صدا می کند؟ کجاست خط تولیدی که اینها را حمایت کند؟ قصه های مجید از کجا آمد؟ قصه های مجید خوب است چون از جای خوبی هم شروع کرد و به جای خوبی هم ختم شد. وقتی شما ادبیات داستانی جدی ای ندارید، تلویزیون تان هم تلویزیون خوبی نخواهد شد. چرا کتاب های شبه روشنفکری به چاپ پنجم و ششم می رسد اما کتاب های انقلابی نه؟ چرا طیف حزب الله کمتر کتاب می خواند؟ من به این موضوع باور ندارم؛ چون ما الان از آنها خیلی جلوتریم؛ حتی با همین بازار ناقص. اکثر شعرهای چاپ شده برای بچه های انقلابی است. البته خب طیف خاصی در آنها هستند که کتابخوان تر هستند. چرا؟ چه چیزی به آنها احساس نیاز می دهد که کتاب بخوانند که از این طرف به بسیجی ها و انقلابی ها نمی دهد؟ این را باید از خودشان بپرسید. من چون شبه روشنفکر نیستم، این را نمی دانم ولی یک دلیلش این است که برای آنها تولید ساده است. وقتی ترجمه ای وجود دارد، کار تولید می شود. شما الان در تقابل با جریانی قرار گرفتید که کثرت منابعش خیلی زیاد است. الان روزنامه ها را ببینید، بیشتر مترجمان در آنها قلم می زنند. آثارشان هم این جوری است. شما اثری را ترجمه می کنید و از لحاظ فنی هم رشد می کنید. این خیلی جذابیت دارد ولی شما می خواهید قصه بسازید راجع به یک امامزاده مثلاً شاهچراغ. این رمان تمرینی است. نمی تواند از لحاظ فن با فلان رمان پرفروش امریکا برابری بکند. از لحاظ فروش و جذابیت های سرگرمی هم نمی تواند برابری کند. آنها این را دارند. دسترسی به منابعی دارند که به آنها می رسد. البته الان با وجود سن کمی که بچه های انقلابی دارند، رقابت های جدی ای بین شان برقرار است. مسأله شمارگان را بعداً می شود بررسی کرد؛ چون ما به عنوان محقق نتوانستیم اینها را بررسی کنیم. در شعر مطمئناً وضع ما بهتر است. شاعران انقلابی ما مخاطبان خاص خودشان را دارند. در داستان هم خوب است ولی مشکل اساسی هنوز هم وجود دارد. اگر یک جوان انقلابی که استعداد فعالیت فرهنگی دارد، بخواهد کار کند، شما چه پیشنهادی به او ارائه می دهید که این مسیر را ادامه بدهد؟ مسأله این است کسانی که توان دارند، باید آن زیرساخت اساسی را ایجاد کنند؛ یعنی آن بحث مورد نیاز را ما باید برایش فکر کنیم. خود حضرت آقا هم روی این بحث کار می کنند و می خواهند ادبیات و هنر را تبدیل به نیاز کنند و خیلی رسمی و روشن هم گفتند که مصرف فرهنگی باید بالا برود؛ یعنی زیرساخت لازم باید اجرا شود. اینکه می گویید با جوان چکار کنم، من نمی توانم به یک جوان چیزی بگویم. بله اگر کسی استعدادی دارد او باید با محوریت قرار دادن آن استعداد، جست وجو کند و بگردد و با استادش صحبت کند ولی آن کاری که می شود در حالت کلان اجرا کرد، آن مهم است. در خطابه و در رسانه هم باید این را ایجاد کرد. این زیرساخت ها را ایجاد کرد و بعد رسانه ها هم حمایت کنند تا کتابخوانی احساس نیاز بشود. ما باید انجمن های خوانندگی داشته باشیم. الان من دیدم که کتابخانه ها انجمن های کتابخوانی دارند؛ مسابقات کتابخوانی دارند. این باعث می شود اینها به صورت عادت کم کم در لایه های اجتماعی شکل بگیرد که به هر حال دورهم جمع بشوند و کتاب بخوانند. چرا اداره های ما انجمن خوانندگی و کتابخوانی ندارند؟ اگر یک مجموعه دولتی بخواهد کار خوبی ارائه بدهد، باید روی این کار کند که نیروهایش و اعضای خانواده آنها کتابخوان شوند. اینها باید مراسم کتابخوانی هفتگی و ماهیانه داشته باشند. خود «نهاد کتابخانه های عمومی» نقش خوبی دارد که این سنت را برپا کند. مساجد ما هم نقش ویژه ای باید داشته باشند. الان نویسندگی و شاعری با وجود تمام مشکلات راه خودش را می رود و تولید انجام می گیرد. ما فرصت خوبی داریم که در مساجد کتابخوانی را ترویج بدهیم و فضاهایی به نام مساجد و حسینیه ها در این زمینه ها بسیار می توانند کمک کنند. باز فضاهایی برای کتابخوانی کم است. ما باید بیاییم کتابخوان های حرفه ای تربیت کنیم؛ کتابخوان های حرفه ای و کتاب باز و کتاب دوست. ما باید این را گسترش کنیم. تولید ما تولید ارزانی است در حالی که تولید صدا و سیما گران است. وقت ما را هم نمی گیرد. در حالی که وقتی می خواهی سریالی را ببینی، باید پول بدهی و ببینی. من اگر بخواهم انتخاب کنم بین اینکه یک کتاب را بخوانم یا یک سریال را ببینم، ممکن است کتاب را انتخاب کنم ولی وقتی یک مجموعه تلویزیونی را به صورت رایگان به من پیشنهاد می دهی، در حالی که کیفیت بسیار پایینی هم دارد، من دیگر کتاب را انتخاب نمی کنم. البته ما در وضعیت بحرانی ای قرار داریم به خاطر وجود این ماهواره ها که این خدمات را رایگان ارائه می دهند. به هر حال ۱۲۵ کانال فارسی زبان سریال می دهد و صدا و سیما اگر پا به پای آنها نرود، عقب می ماند. خب این بیمارگونه است و طبیعی نیست در یک جامعه عادی همچنین اتفاقی نمی افتد که ۱۲۵ کشور دیگر برای آنها محتویات مختلف را سرازیر کند. این وضعیت جنگ نرم است. در این وضعیت بحرانی کار پیچیده تر است. اگر سریال خوب نگذارند، ممکن است مردم به سراغ ماهواره بروند. در این فضا، کار دشوارتر است و این سختی، نیازمند اتاق فکرهای گسترده تر و جدی تر است. الان همین سنت کتابخوانی می تواند خیلی مؤثر باشد چون مردم بشدت نیازمند این هستند. الان شما بروید ببینید افسردگی و تنهایی در بین خانواده های شهری مخصوصاً خانم ها بسیار زیاد است. ما می توانیم با انجمن های محلی کتابخوانی یک تیر و چند نشان بزنیم؛ یعنی مخاطب را از پای ماهواره ها بلند کنیم و محتوای سالم به آنها بدهیم. آدم های عمیق و سالمی بشوند و رشد کنند. باید گروه های کتابخوانی داشته باشیم، نویسندگان و شعرا را به محلات ببریم و از نزدیک این نویسنده ها و شاعران را ببینند. من رؤیای این را دارم که در یک آپارتمان ۵۰ واحدی باید حتماً اتاق کتابخوانی داشته باشد و از بین آن خانواده ها حتماً ۱۰ نفر بنشینند و کتابی را بگذارند وسط و بخوانند. اینها شدنی است ولی وقتی شدنی می شود که آدم های خلاق پشتش بایستند. کار سختی نیست. حالا فرض کنید مسجدها بخواهند این فعالیت را انجام بدهند؛ چقدر عالی می شود. ممکن است انجمن های کتابخوانی آفت هایی هم داشته باشد؛ مثلاً کسی آنجا باشد که سیر مطالعاتی را که به بچه ها می دهد، به سمت بدی باشد ولی مسجد به گونه ای است که می تواند جلوی این آفت را بگیرد. باید فکر کنیم که مثلاً من چکار کنم که در مسجدم هر روز کتابخوانی داشته باشیم؟ یعنی خانم ها، بچه ها و... هر روز برای کتابخوانی بیایند. ما می توانیم و شدنی است؛ چون این امکانات هست و تجربه موفق هم داریم. مخصوصاً با وجود این امکانات مجازی که شرکت های فناوری اطلاعات برای ما دارند فراهم می کنند. مردم را می شود خیلی راحت از پای سریال های ترکیه ای و کره ای بلند کرد و کتابخوان شان کرد ولی کسی نیست که به این ایده ها فکر کند و در سطح کلان برایشان برنامه ریزی کند. بعد از آن می توانیم چند شهرستان را در نظر بگیریم و در هر شهری ۲۰ انجمن را تأمین کنیم. اگر در یک سال این ۲۰ ها این کار را انجام بدهند، ما به راحتی می توانیم سال دوم در مقیاس بالاتری این کار را انجام دهیم. آن موقع دیگر توپ هم شما را تکان نمی دهد؛ حالا ماهواره هر چقدر می خواهد برنامه بگذارد! شما دیگر زمین بازی را عوض کرده اید ولی کسی دیگر به این فکر نمی کند. شما فقط انفعالی دارید فکر می کنید. آنها هجوم خوبی دارند و اصلاً به ما فرصت فکر کردن نمی دهند. این داستان یک برنامه ریزی ساده و تلاش ۴-۳ ساله لازم دارد. انتهای پیام/ http://meraatnews.com/ ">پایگاه خبری تحلیلی مرآت نیوز استان سمنان
پنجشنبه ، ۱۲آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مرآت]
[مشاهده در: www.meraatnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها