تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836525492
ماجرای پارچه سفید در مسیر پیاده روی اربعین چه بود؟!
واضح آرشیو وب فارسی:مرآت: دستم را گرفته بود و می کشید. پا هایم قفل شده بود. چرا من؟ من چکار کرده بودم که یکی می خواست خاک کف کفشم روی کفنش باشد؟ مرتضی که گریه کرد، ما هم گریه کردیم.به گزارش مرآت نیوز به نقل از جهان نیوز ، روح الله رجایی نوشت: شب اول از پیاده روی را در تیر ۱۰۰، در چادری بزرگ خوابیدیم. از خواب که بیدار شدم، چند نفر داشتند نماز می خواندند. خوشحال بودم از اینکه مرتضی و داوود خواب بودند و زود تر بیدار شده بودم، صدایشان کردم. بعد هم تندی رفتم بیرون که وضو بگیرم. وقتی برگشتم داوود و مرتضی داشتند به من می خندیدند. مرتضی گفت: «تقبل الله یا شیخ ولی هنوز اذان نداده اند». تازه فهمیدم ساعت ۳ صبح است و آنها هم نماز شب می خوانده اند نه نماز صبح! خوابیدم و این بار مرتضی من را برای نماز صبح بیدار کرد. نماز را خواندیم و زدیم به جاده. هوا سرد بود و یادم نمی آمد آخرین بار در عمرم کی این موقع صبح پیاده راه رفته بودم. همینطور که راه می رفتیم مردم از موکب های اطراف، وارد جاده می شدند. انگار از زمین آدم می جوشید.در کمتر از نیم ساعت جاده پر شد از هزاران نفر. خورشید بالا آمده بود و موکب دار ها التماس می کردند صبحانه بخوریم. در یکی از موکب ها شیر داغ و قهوه و چای و نان تازه و پنیر خوردیم. ولی آنها دست بردار نبودند، گاهی جوری خواهش می کردند که خجالت می کشیدی تعارفشان را قبول نکنی. نتیجه این خجالت کشیدن، ۳ بار صبحانه خوردن بود. دست آخر چاره کار را پیدا کردم. یک ساندویچ درست کردم و گرفتم توی دستم. هر جا دعوت به صبحانه می کردند، ساندویچ را نشان می دادم و می گفتم: «مأجورید ان شاءالله» حوالی ساعت ۱۰ تقریبا بساط صبحانه از موکب ها جمع می شد اما بقیه پذیرایی ها برقرار بود.کمی بعد جایی روی زمین پارچه ای سفید افتاده بود. بعضی ها حواسشان نبود و از رویش رد می شدند. فکر کردم مال یکی از همین موکب دارهاست که باد آورده و اینجا افتاده است. گفتم لابد الان صاحبش می آید و پارچه اش را بر می دارد. از روی پارچه پریدم. مرتضی و داوود هم لابد مثل من خیال کرده بودند که از روی پارچه رد نشدند. چند قدم جلو تر اما مرد عربی جلویمان را گرفت و گفت که برگردیم. اشاره کرد که با کفش از روی پارچه رد بشویم. چیزی که پهن کرده بود روی زمین و می خواست از رویش رد بشویم، یک کفن بود. دستم را گرفته بود و می کشید. پا هایم قفل شده بود. چرا من؟ من چکار کرده بودم که یکی می خواست خاک کف کفشم روی کفنش باشد؟ مرتضی که گریه کرد، ما هم گریه کردیم. نشستیم کنار جاده و این صحنه را نگاه کردیم. التماس های مرد عرب دیدنی بود، خیلی ها مثل ما از کنار پارچه رد می شدند و او دستشان را می گرفت و توضیح می داد که می خواهد کفش شان را بگذارند روی کفنش. یاد حرف داوود افتادم که می گفت امام حسین(ع) به آدم عزت می دهد. کمی بعد، دیدن این صحنه ها دیگر برایمان عجیب نبود. موقع تعریف کردن این خاطرات برای آنهایی که سفر اربعین نرفته اند احتیاط می کنم. باید کمی واقعیت ها را کمرنگ تر تعریف کنم. همیشه ترسیده ام همه چیز را آنطور که بوده تعریف کنم و باور نکنند. شما باور می کنید کسی نوزاد چند ماهه اش را بگذارد توی یک سبد و از ملت التماس کند از روی سبد عبور کنند تا بچه مریضش شفا بگیرد؟ شما باور می کنید یکی بیاید روی آسفالت جاده را جارو کند تا خاکش را جمع کند و ببرد توی مزرعه اش بریزد برای اینکه محصول آن سالش برکت کند؟ شما باور می کنید کسی که محتاج نان شبش باشد، پولی قرض کند تا برای زائران اربعین غذا بپزد؟ من آنچه را به چشم های خودم می دیدم باور نمی کردم. سرم را که بالا آوردم دیدم به تیر ۳۰۰ رسیده ایم. به بچه ها گفتم که چقدر سریع آمده ایم. داوود گفت: «امروز روز اول است، من اسمش را گذاشته ام روز شوق» اسم قشنگی بود. در روز شوق، خورشید هم به نظرم قشنگ تر از همیشه بود. انتهای پیام/ http://meraatnews.com/ ">پایگاه خبری تحلیلی مرآت نیوز استان سمنان
پنجشنبه ، ۱۲آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مرآت]
[مشاهده در: www.meraatnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]
-
گوناگون
پربازدیدترینها