تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1849092837
جولان داعش در آسیای مرکزی + تصاویر
واضح آرشیو وب فارسی:جامعه آنلاین: وجود «دره فرغانه»، دشتی وسیع با جمعیتی 12 میلیونی، یکی از برگ های برنده هر سازمان تروریستی است که قصد ایجاد پایگاه را در منطقه آسیای مرکزی دارد. بازی بزرگ نامی است که برای رقابت راهبردی و تقابل میان امپراتوری بریتانیا و امپراتوری تزاری روسیه برای فرادستی در آسیای مرکزی، در قرن 19 انتخاب شد.سفر رئیس جمهور روسیه به ایران و دیدار با رهبر انقلاب - در همان حدی که محتوای آن منتشر شد - حاوی نکات راهبردی بسیاری در حوزه دیپلماسی و راهبردهای منطقه ای بود. مقام معظم رهبری در این دیدار با هشدار به رئیس جمهوری روسیه درباره خطر گروه های تروریستی فرمودند: «اگر تروریست هایی که این جنایات را در سوریه مرتکب می شوند سرکوب نشوند، دامنه ی فعالیت های مخرّب آنها به آسیای میانه و مناطق دیگر گسترش خواهد یافت.» اما پوتین این هشدار رهبر انقلاب را چقدر باید جدی بگیرد؟ در ماه های اخیر، اخبار متعددی از پررنگ شدن نقش داعش در همسایه های شمال شرق ایران، جمهوری های آسیای مرکزی، به گوش می رسد. گویا داعش، و البته حامیان اصلی آن آمریکا و سعودی ها، برنامه گسترده خود را برای نا امن سازی هرچه بیشتر مرزهای شمالی جمهوری اسلامی و همچنین محیط امنیتی روسیه مصرانه به پیش می برد. در این میان اما، علاوه بر فتنه انگیزی دستگاه وهابیت عربستان (که بیش از دو دهه سابقه در آسیای مرکزی دارد)، یک طرح فرامنطقه ای هم در جریان است که هدف آن جنگ نیابتی ایالات متحده با دو رقیب بین المللی خود، یعنی چین و روسیه است. به واقع، به نظر می رسد که ایالات متحده بی میل نیست با یک تیر سه نشان بزند و از طریق مزدوران اجیرشده داعش، علاوه بر ایجاد ناامنی در مرزهای شمال شرقی جمهوری اسلامی، از طریق ایجاد بی ثباتی و معضلات امنیتی در حیات خلوت روسیه و همچنین استان شرقی شین جیانگ چین، به هزینه عربستان و متحدان منطقه ای، ضرب شستی به مسکو و پکن نشان دهد. در گزارش پیش رو علاوه بر بررسی اجمالی شرایط جغرافیایی و سیاسی منطقه آسیای مرکزی و سوابق افراطگرایی در آن، حضور فزاینده داعش را مورد مطالعه قرار می دهیم. استالین و سیاست مدرن سازی آسیای مرکزی پس از پیروزی انقلاب بلشویکی در پی سقوط حکومت تزاری در سال 1917، و حاکمیت تدریجی کمونیسم بر سرتاسر روسیه و قفقاز و آسیای مرکزی، میان مسلمانان آسیای مرکزی نسبت به حاکمیت جدید اختلافاتی به وجود آمد و کار به درگیری و منازعه کشید. فئودال های مسلمان، روستانشین ها و روحانیون سنتی از در مخالفت با سلطه بلشویک ها درآمدند و جنبشی به نام «باسماچی» را علیه حکومت لنین به راه انداختند. از سوی دیگر، گروه بزرگی از مسلمانان که به دنبال اصلاح و نوسازی دینی و ایجاد یک نظام فدرالی پسا-تزاری با خودمختاری برای مسلمانان بودند، سعی کردند از فرصت ها و امکانات انقلاب کمونیستی بهره ببرند، و از همین رو به توسعه همکاری های خود با بلشویک ها پرداختند. این گروه «جدیدی ها» لقب گرفتند. وقوع جنگ داخلی میان سلطنت طلب های طرفدار تزار و ارتش سرخ، و دخالت بیگانگان و به ویژه انگلیسی ها به نفع تزاریست ها، احساسات ملی و ضدبیگانه جدیدی ها را به جنبش درآورد و به همکاری بیشتر با کمونیست ها و مقابله با جنبش باسماچی پرداختند. کمونیست ها هم تا مدتی اجازه شکل گیری نهادهای خاص مسلمین از قبیل «اتحادیه زحمتکشان مسلمان»، «شورای علما» و حتی «حزب کمونیست مسلمانان» را دادند. اما با تحکیم سلطه آهنین استالین از اوایل دهه 1930، سیاست کنترل اقوام و مذاهب و دولتی شدن دین در دستور کار قرار گرفت. استالین قصد داشت با سیاست های چکشی از بالا، از دل جامعه مسلمان یکپارچه آسیای مرکزی ملت های مدرن ازبک، قزاق، قرقیز، تاجیک و ترکمن ایجاد کند. در نتیجه کم کم نهادهای مستقل مسلمانان یا از بین رفتند یا به حاشیه رفتند و امور مسلمین تحت نظارت «دفتر امور روحانی مسلمانان» مستقر در تاشکند قرار گرفت. استالین وجود اسلام را پذیرفت، ولی یک فضای محدود و کاملا کنترل شده توسط مسکو در اختیار مسلمانان قرار داد و امور روحانی آنان را به مفتیان آموزش دیده توسط مسکو سپرد. اما این به معنای عدم حضور جریان ها و جنبش های مستقل غیردولتی دینی در این منطقه نبود. یکی از این جریان ها، صوفیه بود که در قالب فرقه های نقشبندیه و قادریه و کبرویه و یسوعیه از قرن نوزدهم در منطقه حضور داشتند. جریان دیگر، پیروان روحانی افراطی سعودی به نام «محمد بن عبدالوهاب» بودند که فرقه وهابیت را بنیان گزارده بود و اتفاقا از اواخر قرن نوزدهم در آسیای مرکزی سر بر آوردند. این دو جریان به ظاهر مستقل، از اوایل قرن 20 بارها در هم آمیختند و از امکانات هم بهره بردند. مثلا پیروان عبدالوهاب، در زمان اتحاد شوروی برای بقا از شبکه خانقاه ها و مراکز صوفیه بهره زیادی بردند. جنگ سرد و نقش عربستان رقابت ایدئولوژیک همه جانبه میان دو ابرقدرت غرب و شرق، و مطرح شدن راهبردهایی چون «کمربند سبز اسلامی» به دور اتحاد شوروری از سوی برژینسکی موجب هراس اتحاد شوروی از محاصره شد. وقوع انقلاب اسلامی ایران و ایجاد جمهوری اسلامی پاکستان به رهبری محمد ضیاء الحق، موجب شد که رهبران شوروی از ترس حاکم شدن یک جریان اسلامی دیگر در افغانستان، به حمایت از حزب دموکراتیک خلق افغانستان ارتش سرخ را روانه کردند. مقاومت شدید مجاهدین افغان در برابر ارتش کاملا مجهز شوروی، و شکست شوروی در تحقق اهداف خود، با پول و حمایت همه جانبه عربستان و طراحی ایالات متحده و امکانات اطلاعاتی و لجستیکی پاکستان میسر شد. کمربند سبز اسلامی این جا نقطه عطفی در برنامه ایالات متحده برای خالی کردن زیر پای رقیب بود. به این مفهوم که با چراغ سبز آمریکا، عربستان سعودی، متحد منطقه ای آمریکا که نتیجه تأمین مالی افغان های عرب را در شکست ارتش شوروی دیده بود، بر حجم سرمایه گذاری خود در آسیای مرکزی ، با هدف گسترش ایدئولوژی وهابی و در نتیجه تضعیف نفوذ و سلطه مسکو بر منطقه افزود. البته هم عربستان سعودی و هم ایالات متحده، با گستراندن تفکر سلفی-وهابی علاوه بر مقابله با شوروی، مهار قدرت ایدئولوژیک انقلاب اسلامی ایران را هم در منطقه دنبال می کردند (و هنوز هم دنبال می کنند). رقابت ایدئولوژیک جمهوری اسلامی ایران و عربستان سعودی در منطقه آسیای مرکزی علی الظاهر بیشتر به نفع عربستان تمام شده است که به دلایل این امر خواهیم پرداخت. آسیای مرکزی از زمان فروپاشی ابرقدرت شرق، اتحاد جماهیر شوروی، همچنان خلأ قدرتی را تجربه می کند که یکی از نتایج آن وجود بسترهای لازم برای تروریست پروری است. عدم وجود ثبات سیاسی، دولت های بسته و فاسد و خاندان سالاری، فقر و بیکاری گسترده، نفوذپذیری بالای مرزهای جمهوری های پنج گانه (قرقیزستان، ترکمنستان، قزاقستان، تاجیکستان و ازبکستان)، قرار داشتن در مسیر اصلی تجارت اسلحه و مواد مخدر، هزینه های تبلیغاتی سرسام آور عربستان برای ترویج فرقه وهابیت در منطقه از طریق گسترش مساجد وهابی و مراکز آموزشی مربوط با آن و چند دلیل فرعی دیگر، مهم ترین فاکتورهای تبدیل این منطقه به بستری حاصلخیز برای رشد و نمو هسته های تروریستی است. وجود «دره فرغانه»، دشتی وسیع با مساحت 22000 کیلومتر مربع، با جمعیتی حدود 12 میلیونی که اکنون میان سه جمهوری قرقیزستان، تاجیکستان و ازبکستان گسترده شده است، یکی از برگ های برنده هر سازمان تروریستی است که قصد ایجاد پایگاه را در منطقه آسیای مرکزی دارد. منطقه فرغانه دره فرغانه که به دلیل وجود دو سر شاخه سیر دریا، یعنی رود نارین و رود قره دریا، از حاصلخیزترین بخش های آسیای مرکزی است، با جای دادن قومیت های ازبک ، تاجیک و قرقیز، در واقع مرکز اسلام گرایی در آسیای مرکزی است. دره فرغانه دربرگیرنده شمال تاجیکستان، شرق ازبکستان و جنوب قرقیزستان است و شهرهای جلال آباد و اوش از قرقیزستان، سغد از تاجیکستان و اندیجان و نمنگان از ازبکستان، به طور کامل یا بخشی از آن در درون این دره قرار دارند. لازم به ذکر است که شورش های سال 2005 اسلام گرایان ازبک علیه دولت «اسلام کریموف» که منجر به کشته شدن ده ها تن از شورشیان شد، در شهر اندیجان شکل گرفت. اندیجان و نمنگان دو پایگاه اصلی فعالیت «حرکت اسلامی ازبکستان» و «حزب التحریر شاخه ازبکستان» هستند. ظهور طالبان و ایجاد حکومت توسط آن، یک موتور محرکه برای جریان بنیادگرایی اسلامی در تاجیکستان و افغانستان بوده است. مرزهای نفوذپذیر افغانستان با تاجیکستان و ازبکستان، جریان مداومی از رفت و آمد گروه های جهادی به دو سوی مرز گشوده است. همچنین دسترسی به مناطق قبایلی شمال پاکستان از طریق افغانستان، همواره پناهگاه امنی برای جنگجویان افراط گرای جمهوری های آسیای مرکزی فراهم می کند. به عبارتی وزیرستان شمالی تاکنون یک عقبه مطمئن برای گروه های بنیادگرای اسلامی در منطقه بوده است، و سرویس های امنیتی پاکستان هم، جهت اهداف منطقه ای خود، این ارتباط میان تروریست ها را مستقیم و غیرمستقیم تسهیل می کنند. کم کاری دیپلماتیک و سوءاستفاده سعودی فروپاشی اتحاد شوروی کمونیستی در سال 1991، یک پتانسیل فروخفته را در میان مسلمانان آسیای مرکزی و قفقاز آزاد کرد. نزدیک به 70 سال سرکوب و کنترل احساسات مذهبی مسلمانان در اتحاد شوروی، بستن مساجد و مراکز مذهبی و مخالفت مسکو با هرگونه نضج گیری آموزه های اسلامی، گرچه حضور اسلام را در سطح و در نمودهای برونی کم رنگ کرد، اما شعله فرهنگ ریشه دار اسلامی هیچ گاه خاموش نشد، و در برهه فروپاشی استبداد کمونیستی، این فرهنگ فروخورده آماده انفجار بود. نمود بارز این انفجار در جنگ های داخلی جمهوری های تازه استقلال یافته و به ویژه جنگ داخلی تاجیکستان (1997-1992) جلوه گر شد. جمهوری اسلامی به عنوان یک همسایه بزرگ مسلمان و قدرت تاثیرگذار منطقه ای، توانایی ایفای نقشی پررنگ را در امور منطقه آسیای مرکزی داشت. این توان، در نقش موثر ایران در پایان دادن به جنگ داخلی تاجیکستان خود را به خوبی نشان داد. برای مثال، سید عبدالله نوری، رهبر محبوب نهضت اسلامی تاجیکستان که اپوزیسیون اصلی دولت امامعلی رحمان بود، متمایل به ایران به حساب می آمد. جلسه آشتی عبدالله نوری و امامعلی رحمان از سوی دیگر، تاریخ و دارایی های فرهنگی مشترک چندین قرن میان جمهوری های آسیای مرکزی و ایران، پتانسیل های بسیاری را برای بهره برداری جمهوری اسلامی در جهت منافع ملی و تاثیرگذاری مثبت منطقه ای، در اختیار کشور قرار می داد. اما مع الاسف، استفاده از این فرصت های بالقوه در برهه دهه 1990، چندان در اولویت دستگاه دیپلماسی ما قرار نداشت . ذکر این نکته هم خالی از فایده نیست که در دهه 1990، بوریس یلتسین، اولین رییس جمهور فدراسیون روسیه، به واسطه سیاست نگاه به غرب و جذب در جامعه جهانی، تقریبا به طور کامل نگاه خود را از حیات خلوت فدراسیون روسیه برگردانده بود، و این فرصتی طلایی در اختیار بازیگران مهم منطقه ای از قبیل ایران، ترکیه، پاکستان و عربستان قرار می داد، تا اهداف خود را پیش ببرند. به نظر می رسد، در همان برهه، سیاست اعتمادسازی با غرب و تنش زدایی با دنیا که سرلوحه عملکرد وزارت خارجه ایران بود، توجهات را از تعامل با همسایه ها منحرف کرده بود (به عبارتی، ما دچار همان اشتباهی شدیم که یلتسین در نگاه به غرب مرتکب شد و در اواخر زمامداریش متوجه آن شد و در پی جبران برآمد). این جا بود که کشورهایی چون ترکیه، به نسبت ما، دیپلماسی فعال تری را در پیش گرفتند و حتی تورگوت اوزال، رییس جمهور وقت ترکیه قصد احیاء ترکستان بزرگ را در سر می پروراند (اتحادیه ای شامل ترکیه و جمهوری های ترکی آسیای مرکزی و قفقاز). اما برنده اصلی در این میان، عربستان سعودی بود که با استفاده از ریشه ای که از چند دهه قبل تر در منطقه کاشته بود، نفوذ خود را گسترش داد. واقعیت این است که عربستان، با استفاده از منابع مالی سرشار، کار توسعه و تحکیم شبکه تبلیغی وهابیت را با ساخت مساجد، مدارس اسلامی، انتشارات و گسیل مفتیان وهابی سعودی یا تربیت شده در عربستان، پی گرفت. متاسفانه، دولت غربگرای یلتسین، تحت تاثیر تبلیغات رسانه های غربی و جنگ رسانه ای عربی-غربی علیه ایران، تهدید اصلی را گسترش اسلام گرایی به واسطه نفوذ جمهوری اسلامی در نظر می گرفت! این چنین بود که کم کاری دستگاه دیپلماسی ما، در کنار رویکرد بدبینانه مسکو و رهبران جمهوری های آسیای مرکزی نسبت به ایران، فضا را برای حرکت خزنده وهابیت سعودی بازگذاشت. در نتیجه، از 1991 تا 2002، یک دهه طلایی برای رشد نهال افراط گرایی اسلامی در آسیای مرکزی و قفقاز فراهم شد. تنها در اوایل ریاست جمهوری ولادیمیر پوتین (2002) و حمله و گروگان گیری در سالن باله دوبروفکا مسکو (که به گروگان گیری تئاتر مسکو مشهور شد) توسط اسلام گرایان چچنی بود که رهبران روسیه و جمهوری ها به عمق خطر وهابیت پی ببرند (آن واقعه دست کم 170 کشته به جا گذاشت). حرکت اسلامی ازبکستان با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و اسقلال ناگهانی ازبکستان در 1991، ناآرامی و شورش پس از چند دهه ثبات آهنین کمونیستی، این کشور را فرا گرفت. "اسلام کریموف"، صدر حزب کمونیست این کشور که به ریاست جمهوری رسیده بود، در تاشکند با گروه های رقیب درگیر بود. در این اوضاع، یک افسر چترباز سابق ارتش سرخ به نام «جمعه کاسیموف» که در افغانستان جنگیده بود، به همراه یک روحانی محلی به نام «طاهر یولداشف»، یک گروه سلفی تندرو به نام «عدالت»را شکل داد که مسوولیت برقراری نظم در شهر نمنگان را به عهده گرفت(خود کاسیموف نام خود را به جمعه نمنگانی تغییر داد). اسلام کریموف این نظم بخشی با اجرای بی گذشت و سفت و سخت احکام شریعت انجام شد، و کریموف هم که هنوز قدرت خود را کامل نکرده بود، از آن گروه و فعالیت هایش چشم پوشی می کرد. اما کار گروه بالا گرفت و کم کم از خود رییس جمهور خواستند که برنامه های گروه را بپذیرد و احکام اسلام را به اجرا بگذارد. کریموف که اکنون قدرت خود را مستحکم کرده بود، بعد از چند نوبت مذاکره با رهبران عدالت، سیاست مشت آهنین را در پیش گرفت. در پی سرکوب گروه توسط دولت، یولداشف و نمنگانی به تاجیکستان گریختند که در آن زمان تازه درگیر جنگ داخلی میان نیروهای دولتی به رهبری امامعلی رحمان و اتحاد دموکراسی خواهان و اسلام گرایان به رهبری سید عبدالله نوری شده بود. از 1991 تا 2002، یک دهه طلایی برای رشد نهال افراط گرایی اسلامی در آسیای مرکزی و قفقاز فراهم شد. تنها در اوایل ریاست جمهوری ولادیمیر پوتین (2002) و حمله و گروگان گیری در سالن باله دوبروفکا مسکو (که به گروگان گیری تئاتر مسکو مشهور شد) توسط اسلام گرایان چچنی بود که رهبران روسیه و جمهوری ها به عمق خطر وهابیت پی ببرند (آن واقعه دست کم 170 کشته به جا گذاشت). این دو و نیروهای تحت امرشان، در دره طویل دره تاجیکستان، در کنار نیروهای عبدالله نوری جنگیدند. در حالی که نمنگانی تجربیات جنگی خود از افغانستان را در اختیار نیروهای اسلام گرا قرار می داد، یولداشف سفر خود را به کشورهای منطقه، به قصد ارتباط با گروه های اسلامی منطقه، از افغانستان آغاز کرد. این جا بود که او با اسامه بن لادن و عرب های افغان آشنا شد. او از 1995 تا 1998 در پیشاور مستقر بود (و بنا به گزارش هایی در ارتباط با اطلاعات ارتش پاکستان قرار گرفت). بعد از این که قرارداد صلح 1997 رحمانف و سید عبدالله نوری مبنی بر تقسیم قدرت، به نتیجه نرسید، نمنگانی به همراه یولداشف «حرکت اسلامی ازبکستان» را به عنوان شاخه القاعده در آسیای مرکزی به راه انداختند. همان گونه که قابل پیش بینی بود بودجه و امکانات اولیه این گروه توسط اطلاعات ارتش پاکستان تامین شد. حرکت اسلامی ازبکستان و مناطق تحت نفوذ آن، به ویژه ارتفاعات طویل دره، به مرکز اصلی جذب و آموزش جنگجو برای گروه های تکفیری در آسیای مرکزی بدل شد. طاهر یولداشف سرکرده القاعده آسیای مرکزی با سقوط دولت طالبان که متحد اصلی این جنبش محسوب می شد، بخش اصلی سازمان آن در وزیرستان شمالی پاکستان مستقر شد. اما در همه این سال ها «حرکت اسلامی ازبکستان»، گروهی فعال در کشورهای ازبکستان و تاجیکستان بوده است. گرچه در فهرست تروریستی دولت های منطقه و همین طور وزارت خارجه ایالات متحده قرار دارد. شهرهای اندیجان، فرغانه، سمرقند و نمنگان از مراکز اصلی نیروهای این گروه هستند. بعد از کشته شدن جمعه نمنگانی و طاهر یولداشف در مناطق قبیله ای پاکستان به وسیله پهپادهای آمریکایی، شخصی به نام «عثمان غازی» امیر حرکت اسلامی ازبکستان شده است. اطلاعات زیادی درباره این شخص وجود ندارد، لیکن سال گذشته و همزمان با اعلام بیعت او با گروه تروریستی داعش، نامش بر سر زبان افتاد. جماعت صابری گروهی متشکل از حدود 100 جنگجوی تروریست تکفیری است که عمدتا ازبک تبار هستند. فرمانده فعلی آن ها فردی به نام «خالد داغستانی» است که اهل جمهوری داغستان در قفقاز شمالی است. فرمانده قبلی، یا به اصطلاح امیر این گروه، عبدالله تاشکندی بود که سال گذشته در بمباران پهپادهای آمریکایی در وزیرستان به هلاکت رسید. در ویدیوهایی که از این گروه منتشر شده، به خوبی تجهیز شده اند و در انواع خودروهای سنگین و نیمه سنگین خود حتی اسلحه ضد هوایی هم دارند. این گروه در ماه مارس پیوستن خود را به داعش اعلام کرد. طبق گفته یکی از اعضای آن، بعد از تلاش جبهه النصره برای توقیف ضدهوایی آن ها، تصمیم گرفتند که به داعش بپیوندند. خالد الداغستانی بعد از این اعلام بیعت، به دیدار عمر الشیشانی (چچنی) فرمانده نظامی ارشد داعش در سوریه رفت تا بر وفاداری خود و گروهش تاکید کند. اصولا جنگجویان قفقازی و آسیای مرکزی نقش اصلی را در عملیات .های جنگی داعش دارند و عمدتا فرماندهان واحدهای رزمی این گروه تروریستی را بر عهده دارند. "ضمیر قبولوف"، نماینده ویژه ولادیمیر پوتین در افغانستان، در مصاحبه ای تفصیلی با اینترفکس (ژانویه سال جاری) روند آمادگی نیروهای وابسته به داعش را در منطقه چنین تشریح کرد: «سرازیر شدن داعش به منطقه حتمی است، به ویژه با لحاظ این که همه زیرساخت ها در آن جا فراهم است. آن ها دو سرپل در افغانستان ایجاد کرده اند: یکی در مرز تاجیکستان و دیگری در ترکمنستان. در این دو جا نیروهای نسبتا زیادی متمرکز کرده اند. در تاجیکستان حدود 4 تا 5 هزار و در ترکمنستان حدود 2500 جنگجو. آن ها اردوگاه هایی برای دوره های آمادگی دوماهه ایجاد کرده اند. سه تا از این اردوگاه ها را می شناسیم و ممکن است بیشتر هم باشند. آن ها در هر دوره 50 نفر را آموزش می دهند و اگر تنها سه اردوگاه را در نظر بگیریم که درباره آن ها مطمئن هستیم، هر دو ماه 150 جنگجوی آماده بیرون می آید. نکته قابل توجه این که
دوشنبه ، ۹آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جامعه آنلاین]
[مشاهده در: www.jameehonline.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]
-
گوناگون
پربازدیدترینها