تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1848676427
عشقبازی با پای پیاده تا حرم
واضح آرشیو وب فارسی:بروزها: روزنامه جوان: این چندسالی که برنامه منسجم پیاده روی اربعین را در ذهنم مرور می کنم می بینم خاطرم هست در چند نقطه تهران قرار بود که کاروان هایی کنار یکدیگر زائران را تا مرز همراهی کنند. یکی از این نقاط مصلای تهران بود؛ امسال چند کاروان تصمیم گرفته اند زائرانی را که توانسته اند ویزای عراق دریافت کنند کاملاً خیرانه تا مرز مهران ببرند و هزینه ای نگیرند. امسال برخلاف سال قبل که برای تصویر آنچه در این رهسپاری اتفاق می افتد راهی مصلی می شدم، این بار آمدم میدان امام حسین (ع) تهران. همانجایی که بر زبان آوردن اسمش به اندازه کافی دل را شوریده می کند چه برسد به اینکه قرار باشد این میدان نقطه ای باشد برای شروعی اربعینی. این روزها که هوا آنقدر سرد است که کمتر کسی حاضر می شود کارهای اداری و شخصی اش را انجام دهد و ترجیح می دهد از کنار بخاری و داخل منزل تکان نخورد باز هم عاشقان اربعین رفتار و مناسکشان آنها را از بقیه مردم شهر مجزا می کند. آن روزکه حدود یک هفته تا اربعین حسینی مانده بود ضلع شمالی میدان امام حسین (ع) محلی شده بود برای جمع شدن کسانی که به قول خودشان دلشان رفته تا کربلا اما آمده اند تا جسم شان را هم راهی کنند. وارد محوطه مربوط به زائران کربلا که می شوم در بین جمعیت زائران مردم مختلف از هر سن و قشر را می بینم تازه می فهمم بعد از این همه سال گزارش تهیه کردن و مصاحبه گرفتن، من از این جمعیت هیچ شناختی ندارم چرا؟ بماند. جواب این سؤال به همان اندازه وصف حال اربعینی ها سخت است! گر نگهدار من آنست که می دانم زهرا محبی، ۲۹ ساله گوشه ای از گروه جمع شده مرد جوانی با همسرش ایستاده و منتظر حرکت است. نوزاد شیرخواره در بغل مادر جوان است. شوکه می شوم؛ من در این سرمای تهران با ضرب و زور پالتو آمده ام مصاحبه بگیرم می دانم سرمای عراق و کربلا، این فصل سال استخوان سوز است و بردن نوزاد شیرخواره ریسک بزرگی است. با چشمان گرد شده از مادر نوزاد می پرسم: «می خواهید همراه خودتان ببریدش؟» نگاهی می کند به چهره نوزاد در آغوشش و با لبخند می گوید: «قرار است علی اکبری بزرگ شود پس باید کربلایی شود». باز یاد سرمای عراق می افتم: «نگران نیستید سرما بخورد یا مریض شود؟ رفتن بزرگ ترها مشکلی نیست اما همراه بردن نوزاد آن هم برای پیاده روی طولانی اربعین سخت است!» نه خیر! آرامش این مادر با سؤال های من به هم نمی ریزد. دلش محکم است به همین خاطر در جوابم می گوید: «همان کسی که علی اکبر را به ما داده خودش هم می تواند بهترین محافظ او باشد. ما کاره ای نیستیم خیلی عرضه داشته باشیم خودمان را به کربلا برسانیم. بچه را به صاحب حرم سپرده ام». راست می گفت آنقدر با آرامش نوزادش را در بغل گرفته بود که هرکس می دید فکر می کرد قرار است با یک پرواز سفارشی برود، در یک هتل خوب اقامت کند و با بهترین شرایط زیارت باز گردد اما غافل از اینکه این نوزاد قرار است با پای پیاده مادرش عازم کربلا شود. «وقتی قرار باشد بروی و یک ملاقات مهم داشته باشی هر جور باشد خودت را راهی می کنی، اسباب سفرت را کم یا زیاد مهیا می کنی که فقط سرموعد مقرر برسی چون اگر دیر برسی ممکن است میزبان ناراحت شود.» پیرزن این را می گوید و وقتی می بیند توانسته توجهم را به خودش جلب کند ادامه می دهد: «خود تو اگر قرار باشد هر سال یک روز مشخص جایی دعوت باشی دقت کردی چه حالی داری؟ از چند روز قبل مدام به این فکر می کنی چه بپوشی؟ چه چیز هدیه ببری؟ چطور رفتار کنی؟ ما مهمان های چند ساله امام حسین(ع) هستیم. هر سال محرم که تمام می شود دل دل می کنیم که کی اربعین می شود؛ کی چمدان ببندیم، چطور ویزا بگیریم، با چه کسی راهی شویم، از نجف برویم یا از سر مرز… همه اینها بهترین شهود هستند برای اینکه متوجه شویم به مهمانی بزرگی دعوت شده ایم و میزبان انتظارمان را می کشد.» همانطور که حرف می زد نگاهش می کردم: «آخه شما دیگه چرا مادرجان؟ سخته راه دوره و بدن شما». نمی گذارد حرف تمام شود انگار که دلخور شده اخم می کند و می گوید: «برای من سخت نیست. برای تو سخت است که می مانی و همراه ما نمی آیی. اگر خدا خداست می داند بنده اش را چطور صحیح و سالم ببرد و برگرداند. این اولین دفعه ام که نیست دخترجان». در چشم برهم زدنی اتوبوس ها به میدان نزدیک شدند. ولوله جمعیت را گرفته بود همه یا در حال خداحافظی بودند یا شوق سوار شدن اجازه نمی داد که بمانند و همکلامم شوند. مهم این است که چرتکه آخرت به دنیا بچربد مهدی علاف ها، ۵۵ ساله، بازاری در این جمع خیلی ها هستند که اگر حتی یک روز در تهران بمانند سرمایه چندمیلیونی نصیبشان می شود، خیلی ها هستند که حتی یک روز مغازه بازکردنشان می تواند کلی در دخل و خرجشان تأثیر داشته باشد اما در محرم و صفر نه تنها قید مادیات و حساب دو دوتا، چهارتای دنیایی را می زنند بلکه به این فکر می کنند که چطور حساب کنند که چرتکه آخرتشان به دنیایشان بچربد. من خودم تاجر زاده ام. یادم می آید از همان بچگی به ما یاد دادند که باید زندگی مان را هر روز و هر لحظه وقف بازار و دارایی کنیم، به وقتش دست به خیر داشته باشیم. اما پدر و پدربزرگم همیشه در گوشمان می گفتند: «دنیا داشتی و حسین نداشتی بدان هیچ نداری». به لطف خودش ما این روزها هم دنیا را داریم هم آخرتمان را از امام حسین(ع) وام گرفته ایم. این پنجمین بار است که پیاده از مسیر ایلام به کربلا می روم. امسال از همه سال های سفر برایم سخت تر است البته امسال بیشتر از هر سال دیگری هم به این سفر نیاز دارم. چهار دفعه قبل همسفرم پسرم بود. جوانی ۲۵ ساله که در تمام لحظه های مسیر همراهی ام می کرد و به فکرم بود. بیشتر از یک ماه قبل بر اثر سکته قلبی فوت شد. امسال من تنها عازم اربعین می شوم با این تفاوت که تقریباً روز چهلمش من هم در کربلا هستم و این بار علاوه بر داغ حسین، داغ عزیز و جوان از دست داده ام را هم دارم. یادمان باشد از امسال اربعین تا سال بعد هزار و یک اتفاق ممکن است برایمان بیفتد. پس اگر ساک می بندیم و بساط سفر آماده می کنیم، اگر تا پای اتوبوس می آییم، اگر مرز را با پای پیاده رد می کنیم و به کربلا می رسیم همه اش خواست صاحبخانه است و بس و ما فقط از او خواسته ایم که دعوتمان کند، او هم پذیرفته است. هنوز باورم نمی شود سهراب توکلی، ۱۷ ساله دفعه اولم است. من جزو همان اربعین اولی ها هستم. سال قبل هم می خواستم بروم اما مادرم آنقدر بی تابی کرد که نگذاشت اما امسال با خودش می روم تا دیگر بهانه ای نداشته باشد. من چند سال است که می بینم و می شنوم که دوستان و فامیل می روند اربعین کربلا و می آیند و کلی خاطره تعریف می کنند، از معنویات این سفر می گویند و من فقط حسرت می خورم. امسال دیگر با خودم گفتم مرد باش هم خودت برو هم مادرت را ناراحت نکن. راستش تا امروز آنقدر تعریف این سفر و معنویاتش را از دوستانم شنیده بودم که امسال دلم راضی نشد به اینکه اربعین تهران باشم. راستش را بخواهید آنقدر پول نقد نداشتم که بتوانم سفر کربلا بروم اما شنیدنی ها از زبان بچه ها باعث شده بود بدجور دلم هوایی شود. به مادرم گفتم ما که آنقدر پول نداریم روزهای دیگر سال برویم کربلا و هتل بگیریم بیا حالا که اربعین همه با پای پیاده می روند و خود امام حسین آنقدر وفور نعمت قرار داده که کسی متحمل هزینه نمی شود، من و شما هم برویم که قبول کرد و راهی شدیم. راستش چند روز است که خواب ندارم. از روزی که مادر موافقت کرده، ساک بسته ام تا همین چند روز قبل که از همه خداحافظی می کردم و حلالیت می طلبیدم به همه چیز فکر کرده ام جز مشکلات این سفر. از دیشب تا امروز صبح حتی پلک روی پلک نگذاشته ام. مدام با خودم می گویم یعنی واقعاً من مسافر پای پیاده امسال کربلا هستم؟ یعنی من می توانم ذره ای از رنج پیاده رفتن و زجر کشیدن و زخمی شدن پاهای کودکان کاروان را احساس کنم؟ توکل برخودش… ما مسخ شده درگاه حسینیم فاطمه جلالیان، ۶۵ ساله وقتی آدمی مسخ می شود را دیده ای؟ وقتی مسخ می شوی چشمانت باز است، می بینی، می شنونی اما هیچ کاری نمی توانی بکنی و هیچ حرفی نمی توانی بزنی. آدم مسخ شده درست مثل هیپنوتیزم شده ای است که هر کاری را می کند که می خواهند. به حال و هوای ایرانی ها از اول محرم تا اربعین دقت کرده ای؟ من دقت کرده ام انگار مردم مسخ می شوند. آنطور کار می کنند، حرف می زنند، عزاداری می کنند، ساک می بندند، راهی می شوند که انگار دست خودشان نیست و دیگری به آنها جهت می دهد. این دیگری، این سوم شخص کیست؟ قطعاً نظر لطف امام حسین (ع) است. درست بعد از تمام شدن تاسوعا و عاشورا شمارش معکوس این سفر در ذهنم شروع می شود. هر روز که نزدیک تر می شود انگار حس شیرینی مثل دلشوره اما لذتبخش به جانم می افتد. خدا خدا می کنم که تا روز سفر زنده و سرحال باشم و سر قرار هر ساله ام حاضر شوم. دوست ندارم وقتی دلم پیش از من رفته از آن جا بمانم یا خلف وعده کنم. همه چیز این سفر خوب است. نمی خواهم از این سفر یک جلوه رؤیایی یا آرمانی بسازم. سفر سخت است چه رسد به اینکه بخواهی با پای پیاده بروی. مطمئناً ضعف داریم، کم خوابی این مدت پیدا می کنیم و حمل وسایل بسیار سخت است اما نکته مهمی که خود من به آن پی بردم این است که با وجود همه این سختی ها، از روزی کهمی روم تا روزی که برگردم همه چیز بدنم از قند و چربی و فشار گرفته تا سلامتی پا و کمرم خوب است و من فکر می کنم این فقط و فقط به خاطر معجزه عشق به امام حسین (ع) است. خانوادگی زائر هستیم سید احمد هاشمی ، ۴۳ ساله مهم نیست دفعه چندمت باشد بروی، مهم این است که بدانی کجا می روی. در بین ما کمتر کسی است که هر سال نزدیک اربعین شوق وصال نداشته باشد. من خودم این بار سوم است که توفیق نصیبم شده و با پای پیاده می روم کربلا. سال اول وقتی رفتم مجرد بودم. برخلاف تصوری که داشتم اصلاً سخت نبود یعنی اگرچه فاصله از کرمانشاه تا کربلا را پیاده رفتم اما هیچ سختی ای احساس نکردم. فکر می کنم خود امام حسین(ع) به زائرانش نظر لطف دارد و کمکشان می کند. گاهی اوقات با خودم می گویم من هم اگر مهمان عزیزی قرار باشد به منزلم بیاید و توان راه رفتن نداشته باشد ممکن است خودم دنبالش بروم و به منزلم بیاورمش. مگر می شود امام معصوم ببیند زائری از راه دور برای دیدنش شوق دارد و به کمکش نیاید؟ معمولاً کسانی که بار اول می روند زیارت اربعین آنقدر شوق دارند که حواسشان به راه و سختی ها نیست. سال اول ما هم جمع دوستانه بود و رفقا در هر مسیری پیشنهادی داشتند که کلی از آن سفر برایم خاطره باقی مانده است. همان سال در طول مسیر به آقا گفتم دوست ندارم سال بعد این مسیر را تنها بیایم خودت کمک کن. به لطف خودش سال بعد ازدواج کردم و مدام به این فکر می کردم که چطور به همسرم بگویم که از دستم دلخور نشود. نگران بودم مبادا با همه تلاش ها و تحقیق هایی که کرده ام شریک زندگی ام با این پیاده رفتن مخالف باشد اتفاقاً بعدها متوجه شدم همسرم و خانواده اش هم از جمله کسانی هستند که اگر شرایط جور شود اربعین زائر می شوند. امسال هم که سه نفر شدیم خودمان بساط زیارتمان را جور کردیم اما همسرم به خاطر شرایط جسمی اش همراهی ام نمی کند. دو روز است اشکش بند نمی آید شب و روز به من می گوید چطور دلم آمده رفیق نیمه راه شده ام و امسال تنها می روم اما می دانم هر اتفاقی حکمتی دارد. کربلایی شدن ژنتیکی است! مهری فریدونی، ۲۵ ساله، دانشجوی کارشناسی ارشد دیدم وقتی نوزاد شیرخواره آن خانواده را دیدید تعجب کردید. شما چون نرفتید باید هم تعجب کنید اگرچه برای ما ایرانی ها بردن فرزند شیرخواره سخت است اما وقتی از مرز رد می شوی می بینی مردم زیادی از اعراب جنوب کشور خودمان و اعراب شهرهای دیگر عراق نوزادهای چند روزه را هم با خودشان می آورند. من و همسرم امسال سومین سال است که با هم زائر می شویم. لطف سال اول در این بود که تازه به همدیگر رسیده بودیم و عشق مان با عشق امام حسین (ع) پیوند خورد. لطف اربعین سال دوم در این بود که زندگی مشترکمان را رسماً در کربلا آغاز کردیم و همه لطف سفر امسال در این است که نوزادمان هم همراه ماست. فامیل وقتی شنیدند که می خواهم دخترم را هم با خودم ببرم به شدت در مقابلم جبهه گرفتند اما واقعاً نمی دانم چه شد که به دلم افتاد اگر واقعاً کربلایی هستم باید امسال با داشتن کودک شیرخواره ثابتش کنم. سلامتی دخترم را بیمه حضرت زینب(س) کردم و تصمیم گرفتم هرجور شده راهی شوم. یک شعر معروف هست که مضمونش این است که ما عشق به امام حسین را از شیر مادر و لقمه حلال پدر گرفتیم؛ من به این شعر ایمان دارم. وقتی از بچگی نذر امام حسین را به نیت سلامت و بیمه یکساله به کام مان می ریختند، وقتی مادرمان در روضه شیرمان داده و همان جا نیت کرده که محبت اهل بیت علیهم السلام با شیره جانمان آمیخته شود هیچ تعجبی ندارد که نه تنها خودمان و همسرمان پیاده زائر اربعین شویم بلکه نوزادمان را هم همراه خودمان ببریم. من ایمان دارم سرنوشت ما را کربلایی نوشته اند وگرنه در این سیستم و درگاه جایی نداشتیم. راست است که می گویند بعضی خصلت ها ژنتیکی است. من می گویم کربلایی شدن و کربلایی ماندن هم باید از خون منتقل شود. مادرم عاشق امام حسین(ع) بوده و است، از اول محرم تا آخر محرم بساط نذری و روضه اش جمع نمی شود، تا یادم هست همه اهل خانه از مادربزرگ و پدربزرگ گرفته تا خواهر و برادر همه دو ماه محرم و صفر عزادار بوده ایم. پدرم هم از آن دست هیئتی هایی است که حاضر است زندگی اش برود اما جیره سفر کربلای هر سالش را از دست ندهد. با این اوصاف کربلایی شدن من، خواهر، برادر و همسرم غیرطبیعی نیست.
یکشنبه ، ۸آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بروزها]
[مشاهده در: www.berozha.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]
-
گوناگون
پربازدیدترینها