تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816938653
چرا باید به اقتصاددانان اعتماد کنیم؟
واضح آرشیو وب فارسی:ترجمان: ترجمۀ: زهرا حاجی علیانی مرجع: NYTimes گری گاتینگ، استاد فلسفۀ دانشگاه نوتردام، مجموعه مصاحبه هایی را با متخصصان فلسفۀ سیاسی ترتیب داده است که در ستون «استون» در روزنامۀ نیویورک تایمز منتشر می شود. او در هشتمین شماره از این مصاحبه ها، موضوعِ بحث را خط مشی گذاری اقتصادی قرار داده است و برای گفتگو دربارۀ آن، سراغ دانیل هاوسمان رفته است. استاد فلسفۀ دانشگاه ویسکازین مدیسون و نویسندۀ کتاب «اولویت، ارزش، انتخاب و رفاه» است. تخمین زمان مطالعه : ۱۴ دقیقهتصویری مربوط به رکود بزرگ امریکا نیویورک تایمز — گری گاتینگ: ظاهراً در موقعیت های نظیر بحران کنونی یونان، باید بتوانیم به علم اقتصاد تکیه کنیم تا به ما بگوید کدام خط مشی ها احتمالاً بیشترین کارایی را دارند. اما آیا علم اقتصاد قدرت پیش بینی کنندگی لازم را دارد تا نقش مهمی در مناقشاتِ ما راجع به خط مشی گذاری عمومی ایفا کند؟ دنیل هاوسمان: سخن از قدرت پیش بینی کنندگی ممکن است گمراه کننده باشد. دانشمندان (اقتصاددانان را از همین گروه می دانم) طالع بین نیستند. نظریه ها به دانشمندان اجازه می دهند تا فقط در صورت وجود شرایط اولیه، اتفاقات آتی را پیش بینی کنند. فیزیک پایه ما را قادر می سازد تا مدت زمان لازم برای افتادن یک شی به زمین را پیش بینی کنیم، مشروط بر اینکه تنها نیروی مؤثر بر آن شی جاذبه باشد. پیش بینی مدت زمان لازم برای افتادن برگی به زمین یا پیش بینی مکان فرود آن بسی دشوارتر است. مشکلاتی که از علم اقتصاد توقع داریم تا در حل کردنش به ما کمک کند، شبیه پیش بینی نحوۀ سقوط اشیا در خلأ نیست، بلکه بیشتر شبیه پیش بینی نحوۀ افتادن برگ ها در یک روز طوفانی است. پدیده های اقتصادی متأثر از عوامل علّی بسیار زیاد و متنوعی هستند. بحران اقتصادی یونان بسیار پیچیده است، و علل سیاسی و اقتصادی فراوانی دارد. نظریۀ اقتصادی معیار ابزارهای مفیدی ارائه می دهد، اما بر عوامل علّیِ -عمدتاً انتخاب های میلیون ها مشتری، مخترع و شرکت- بسیار محدودی تکیه می کند و آنها را ساده می سازد و فرض می گیرد که کاملاً متأثر از طلب منافع فردی و سود اقتصادی هستند. اگر تمام دیگر عوامل تأثیرگذار بر پیامدهای اقتصادی را لحاظ کنیم، از سیاست های حکومتی گرفته تا اقتضائات طبیعت، به سادگی می توان فهمید که اقتصاددانان نمی توانند پیش بینی دقیقی از آیندۀ اقتصادی داشته باشند. از دیدگاه جان استوارت میل، که معتقدم پایۀ درستی دارد، علم اقتصاد، علمی متمایز و نادقیق است. این علم از دیگر علوم اجتماعی جداست، زیرا تنها بر تعداد کمی از عوامل علّی تأثیرگذار در پدیده های اجتماعی تکیه می کند. دقیق نیست، زیرا موضوعاتش صرفاً از علل محدود موردنظر علم اقتصاد متأثر نیستند، بلکه بسیاری از علل دیگر نیز بر آن تأثیر می گذارند. گاتینگ: پس ارزش عملی یک علم نادقیق چیست؟ هاوسمان: میل از علم جزرومدّ مثال می آورد. گرچه نتایج حاصل از علم مکانیک نیوتونی، در ارتباط با موقعیت ماه و خورشید، تغییرات جزرومدّی یک بندرگاه خاص را پیش بینی نمی کند، اما مهم ترین علت های آن را آفتابی می سازد. به همین نحو، نظریۀ اقتصادی مهم ترین علل پدیده های اقتصادی را تعیین می کند. ابزارهای تحلیلیِ علم اقتصاد به مردم کمک می کنند تا دچار نتیجه گیری های غلط نشوند. گاتینگ: می توانید مثالی بزنید که چیزی که می گویید چطور ممکن است در اقتصاد کار کند؟ هاوسمان: برای اینکه مثالی ساده تر از یونان آورده باشم، مباحث اخیر مربوط به میزان حداقل دستمزد را در نظر بگیرد. این فقط یک مسئلۀ اقتصادی نیست، زیرا میزان حداقل دستمزد می تواند انواع پیامدها را داشته باشد. (مثلاً، می تواند بنیان خانواده را محکم کند و زندگی کودکان را بهبود بخشد). شاید فردی از روی سادگی تأثیر اقتصادی را صرفاً محدود به افزایش دستمزد کسانی بداند که فعلاً کمترین دستمزد را دارند. اما نظریۀ اقتصادیِ پایه می گوید شرکت ها برای حفظ سودشان به هنگام افزایش حداقل دستمزد، تولیدات خود را دوباره سازمان می دهند تا کارگران سادۀ ارزان قیمتی را استخدام کنند. در این منطق ایرادی نیست، اما این نتیجه، مبتنی بر فرض های بسیاری است که شاید درست نباشند. شاید شرکت ها نتوانند به سادگی جانشین هایی برای کارگران ساده بیابند، و با دستمزدهای بالاتر، شاید کارگران ساده مولدتر باشند. نظریۀ اقتصادی کمک می کنند تا عوامل مرتبط را بشناسیم و چارچوب مباحثۀ علمی را تعیین کنیم. گاتینگ: بله. اما در آن صورت موضوع مباحثه این می شود که آیا کارفرمایان می توانند جانشین های مناسبی برای کارگران ساده پیدا کنند یا نه، و آیا با دستمزد بالاتر، کارگران ساده به نحو شایسته ای مولدتر خواهند شد یا نه. اگر اقتصاددانان نمی توانند پاسخ های معتبری به این پرسش ها بدهند، عملاً وضعیت ما چگونه بهتر می شود؟ به بیان کلی تر آیا پرسش های اصلی اقتصادی در بحثِ خط مشی های عمومی، پرسش هایی هستند که اقتصاددانان توان پاسخ گویی یا مخالفت با آن ها را ندارند؟ هاوسمان: چون تأثیرات حداقل دستمزد از صنعتی به صنعتی دیگر متفاوت است و چون پای اقتصاد به وسط می آید، پاسخ قطعی به این پرسش ها دشوار است. حتی وقتی پاسخ های قطعی نیز وجود دارند، باز دلیل دیگری هست که شاید اقتصاددانان راجع به آن یک صدا نباشند. برخلاف ژن شناسان یا فیلسوفان، بسیاری از اقتصاددانان مشاور و سخنگویان سیاسی و مالی، و حتی چهره های رسانه ای هستند، و معیشتشان از راه خدمت به منافع کارفرمایانشان تهیه می شود نه برتری و مزیت تحقیقاتشان. نتیجه گیری های اقتصادی نیز ارتباط مستقیمی با ایدئولوژی های سیاسی دارند. گرچه شاید گرایش های ایدئولوژیک اقتصاددانان نتیجه گیری های اقتصادی ارتباط مستقیمی با ایدئولوژی های سیاسی دارند. بیشتر از بقیه نباشد، اما برخلاف عصب شناسان و باستان شناسان به مسائلی می پردازند که تأثیرات فراوانی بر ایدئولوژی های سیاسی و منافع اقتصادی اساسی می گذارند. گاتینگ: می توان یافته های علم اقتصاد را به مثابه نتایج کاملاً علمی قلمداد کرد؟ یا ارزش داوری نیز در آنها دیده می شود؟ هاوسمان: بسیاری از اقتصاددانان خواهند گفت که نقش آنها در سیاست، شبیه مهندسان، صرفاً تعیین نحوۀ دستیابی به اهداف موردنظر سیاست مداران است. گاهی این توصیف مناسبی از خدمت آنهاست، اما بیشتر اقتصاددانان مسلم می گیرند که سیاست های عمومی می بایست رفاه مردم را افزایش دهند. ازین رو، اقتصاددانان سیاست ها را اساساً بر حسب نتایج رفاهی شان ارزیابی می کنند. چون اقتصاددانان اولویت های مردم را محرک انتخاب هایشان و تعیین کنندۀ مصالح آنها می دانند، تقریباً فقط با بررسی میزان توانایی این سیاست ها در پاسخ گویی به اولویت های مردم به ارزیابی آنها می پردازند. اکثر اقتصاددانان قبول دارند که می بایست دیگر ارزش ها (نظیر آزادی، حقوق و عدالت) نیز بر خط مشی های عمومی تأثیر بگذارند، اما تخصص سیاسی خود را عمدتاً محدود به ارزیابی نتایج رفاهی قانون گذاری و قوانین می کنند. گاتینگ: پس کمک اقتصاددانان در مباحثات مربوط به خط مشی گذاری های عمومی چیست؟ هاوسمن: اگر به دنبال پاسخ گویی به اولویت ها هستیم، اقتصاددانان مسائل حقیقی را به ما نشان خواهند داد. شناخت پرسش ها آموزنده است، حتی زمانی که یافتن پاسخ ها دشوار باشد. گرچه دانش اقتصادی در این موارد مفید است، اما سوگیری و کوته بینی را درمان نمی کند. دانش به ما سودی نمی رساند، اگر از آن درست استفاده نکنیم. گاتینگ: آیا می توانید به برخی از خدمات مثبت اقتصاددانان به خط مشی گذاری های عمومی اشاره کنید؟ هاوسمان: اقتصاددانان به موفقیت های عظیمی رسیده اند. فهمِ بن برنینک ۱ از اقتصادکلان تقریباً مانع دومین «رکود بزرگ» پس از بحران جهانی ۲۰۰۸ شد. علی رغم منافع خصوصیِ مهمی که شاید وضع کردن تعرفه هایی علیه کالاهای وارداتی خاصی داشته باشد، اقتصاددانان این آموزش را به عموم داده اند که در کل، تعرفه ها عاملی مخربند. اقتصاددانان به حکومت ها نشان داده اند چگونه از بازارها استفاده کنند تا به طریقی مؤثرتر از وضعِ قوانین مستقیم، آلودگی را کاهش دهند. بدون محاسبات مهم اقتصاددان ها، قانون گذاران نمی توانند تأثیر نرخ های مالیاتی بر عایدی حکومت را برآورد کنند. گرچه این مسئله مناقشه برانگیزتر است، اما معتقدم انتقادات واردشده به سیاست ریاضتی، به ویژه در بستر اروپا، اهمیت خاصی دارند -هرچند متأسفانه اسناد نشان می دهند که سیاست ریاضتی سهم عظیمی در این خرابی داشته است. گاتینگ: وقتی مناقشه ها، نظیر مناقشه های مربوط به سیاست ریاضتی، نشان دهندۀ سوگیری های اقتصاددانان -مثلاً تمایل به دیدگاه های لیبرال یا محافظه کار- هستند، مایی که مختصص نیستیم چگونه می توانیم قضاوت کنیم؟ هاوسمان: به نظرم مسئله این نیست که اقتصاددانان سوگیری دارند یا نه، بلکه مسئله این است که سوگیری آنها باعث می شود تا از نتایج غلطی دفاع کنند یا نه. اکثر مردم -که متخصص نیستند- چگونه قضاوت می کنند؟ در مورد علوم کامل و موفق، نظیر فیزیک و زیست شناسی، معقول است که بر اجماع متخصصان تکیه کنیم (برخلاف سایت هایی که صرفاً باور خود شما را تأیید می کنند). اینکه راجع به علم اقتصاد چه باوری داشته باشیم، بسیار سخت تر است، زیرا در باب موفقیتش بحث و جدل برپاست و غالباً اجماعی میان اقتصاددانان نیست، دلیل دیگر این است که منافع و ایدئولوژی های اقتصادی و سیاسی، مردم را وادار می کند تا یافته های اقتصاددانان را تحریف و انکار کنند. ژورنالیسم روزآمد به این امر کمک می کند، اما ژورنالیست ها محدودیت های خود را دارند، و برخی با ارایۀ مطالبی ظاهراً معتبر از جوانب مختلف یک مسئله، بدون توجه به اینکه برخی مواضع تا چه حد می توانند نامعتبر باشند، وضعیت را بدتر می کنند. گرچه می توان به راحتی براهینی سطحی برای نتایج اقتصادی اقامه کرد، اما بسیاری از مردم به سختی می توانند قضاوت کنند که کدام نتایج اقتصادی درست است و به چه کسی باید اعتماد کرد. متأسفانه وضعیت رهبران سیاسی ما هم بهتر از این نیست. گاتینگ: من این استدلال پل کروگمن را قانع کننده می دانم که سیاست ریاضتی مشکلات اقتصادی یونان را حل نکرده است و بهترین راه، بخشیدن برخی از بدهی ها و تأکید بیشتر بر سیاست های تشویقی است. ازآنجاکه در میان اقتصاددانان برجسته اجماعی بر سر دیدگاه های کروگمن نیست، آیا باید راجع به پیشنهادهای او سکوت کنیم؟ ظاهراً وقتی اختلاف نظر شدیدی میان اقتصاددانان هست، باید برای تصمیم گیری سکه بیاندازیم. وقتی متخصصان در باب مسائل اصلی اختلاف نظر دارند، آیا باز راهی برای تصمیم گیری عقلانی وجود دارد؟ هاوسمان: این واقعاً سؤال دشواری است. کروگمن با استادی برای سیاست تشویقی دلیل آورده است، و اکنون توافق جامعی در میان اقتصاددانان هست که در ایالات متحده بعد از بحران ۲۰۰۸ سیاست تشویقی بود که بیکاری را کاهش داد. اما در آن زمان، دیگر چهره های برندۀ جایزه نوبل، نظیر رابرت لوکاس، شدیداً علیه سیاست های اقتصادی دلیل می آوردند. گرچه به نظرم امروزه اکثر اقتصاددانان، از جمله آنهایی که با حکومت یونان همدل نیستند، خواهان سیاست انبساطی ۲ بسیار بیشتری سم براون بک فرماندار کانزاس، برای آزمایش، مالیات ها را کاهش داد تا نشان دهد این امر رشد اقتصادی را برمی انگیزد. آزمایش شکست خورد اما او سر عقیده اش باقی ماند. در اتحادیۀ اروپا هستند، اما هیچ اجماعی وجود ندارد. و این ماجرا افراد نامتخصص را در تنگنای دشواری قرار می دهد. علی رغم این مشکل، نه افراد و نه حکومت به صرف اختلاف نظر اقتصاددانان دربارۀ این مسئله، مثل بسیاری از مسائل دیگر یا مثلِ اختلاف نظرهای سیاسی، با سکه تصمیم گیری نمی کنند. اقتصاددانان لیبرالی که حامی برنامه هایی برای تقویت منافع افراد ضعیف تر هستند، با شور بیشتری از سیاست های تشویقی حمایت می کنند، اما اقتصاددانان محافظه کار که اعتماد بیشتری به بازار (و نگاه همدلانه تری به منافع اجتماعی حاصل از صنعت مالی) دارند، از سیاست ریاضتی به عنوان راهی برای افزایش اعتماد تجاری حمایت می کنند. روشن است اینکه دیدگاه اقتصاددانی شبیه دیدگاه های من باشد، دلیل حقانیت آنها نیست. البته، مردم مجبورند پیرو اقتصاددانانی باشند که حامی اهدافشان هستند. اگر مردم بفهمند که تشخیص سیاستِ برحق دشوار است، و اساساً به این دلیل حامی سیاست های ریاضتی یا تشویقی هستند که طرفداران آن سیاست ها هم جناح سیاسی آنها هستند، پس نمی بایست به دیدگاه های اقتصادی خود چندان اعتمادی کنند، و می بایست توجه خاصی به براهین مخالفان داشته باشند (در اینجا از موضع فیلسوفی بی طرف سخن می گویم). گاتینگ: شاید برخی از خوانندگان گمان کنند که شما مشکل اصلی در بحث های مربوط به علم اقتصاد در ایالات متحده را نادیده می گیرید. آنها استدلال خواهند کرد که جمهوری خواهان در چنگال مدعیات اقتصادی آشکارا غلطی -که کروگمن آنها را «ایده های زامبی وار ۳ » می خواند- راجع به مثلاً ارزش کاهش مالیات، خطرات ناشی از کسری بودجه و حماقت قوانین حکومتی گرفتار هستند، و این ایده ها بازتاب یک تفکر اقتصادی جدی نیستند، بلکه اظهارات ایدئولوژی های کور یا منافع شخصی آشکاری است که مجالی به بحث معنادار نمی دهد. دیدگاه شما چیست؟ هاوسمان: به عنوان فیلسوفی اقتصادی این مزیت را دارم که شناختی از علم اقتصاد دارم و تأملاتی در باب مشکلات پچیدۀ تثبیت یا تکذیب نظریات اقتصادی داشته ام. نمی توان به اتفاقات اقتصادی نگریست و با اطمینان نتیجه گرفت که فلان نظریۀ اقتصادی درست است یا غلط. پس، از یک سو فکر می کنم کروگمن بیش از حد به ارزش مدل های کینزی مطمئن است. شواهد ارزش آن ها را تأیید می کنند، اما کاملاً تثبیت نشده اند. البته، کروگمن صریحاً به اشتباهات کینز نیز اشاره می کند. از سویی دیگر، در واقع این یک مقولۀ ایمانی در میان جمهوری خواهان است که کاهش زیاد مالیات انگیزه هایی ایجاد می کند که اقتصاد را به مسیر رشد سریع تری می برد. منطق اقتصادی آنها خوب است. دیگر چیزها یکسان هستند، درآمد مالیاتیِ پایین تر باعث تشویق در عرصۀ سرمایه گذاری و کار می شود. اما نظریۀ اقتصاد از وسعت تأثیرات سخنی نمی گوید، و کاهش زیاد مالیات در گذشته نیز تأثیر کمی بر روند رشد اقتصادی داشته است. به علاوه، رشد اقتصادی دولت هایی با نرخ مالیاتی بالاتر، از رشد اقتصادی دولت هایی با نرخ مالیاتی پایین تر، کندتر نیست. سم براون بک فرماندار کانزاس، برای آزمایش، مالیات ها را کاهش داد تا نشان دهد این امر رشد اقتصادی را تحریک می کند. بااین حال، شکست این آزمایش تأثیری بر تعهد جمهوری خواهان به این باور ندارد که مالیات های پایین تر رشد اقتصادی را بسیار بهبود می بخشند. نمی گویم این باور به صورت قطعی رد شده است؛ تبیین های محتمل زیادی برای این واقعیت هست که نرخ رشد موردنظر هرگز تحقیق پیدا نمی کند. اما اعتماد به کاهش مالیات به عنوان اکسیری برای رشد اقتصادی پایدار هیچ توجیه علمی ندارد. بحث سیاسی جدی همیشه چالشی است، اما درست نیست قطبی شدن اخیر را به گردن اقتصاددانان بیاندازیم. گاتینگ: ظاهراً روشن است علمی به نام علم اقتصاد نداریم که در کل بتواند پیش بینی های معتبری از پیامدهای سیاست های خاص ارائه دهد. آیا دست کم می توان از اقتصاددانان انتظار داشت تا در ردّ آن طرح های سیاسی که هیچ اعتبار علمی ندارند، متحد شوند؟ هاوسمان: اقتصاددانان جمهوری خواهِ دانشگاهی در ردّ مدعیات اقتصادی کاملاً بی پایۀ سیاستمداران متحد می شوند. احتمالاً اتفاق نظر مطلقی وجود ندارد، زیرا برخی اقتصاددانان ایدئولوگ هایی هستند بدون دقت های علمی. به علاوه، همان گونه که مسئلۀ تغییرات آب و هوایی نیز نشان می دهد، منافع قوی می تواند یک اجماع کامل علمی را نزد مردم به شکلِ مناقشه ای علمی جلوه دهد. گاتینگ: در پایان، چشم اندازهای استفاده از علم اقتصاد به مثابۀ مبنایی علمی در بحث های مربوط به خط مشی گذاریِ عمومی را چگونه جمع بندی می کنید؟ هاوسمان: از این نگرانم که منافع قوی می توانند در کل، مرجعیت علم را بکاهند، و از نسبی گرایی خام هم بسیار دلگیرم، نسبی گرایی ای که گروه ها را تشویق می کند تا عملاً بگویند: «ما حقیقت خود را داریم.» با توجه به شدت تأثیرگذاری علم اقتصاد بر منافع مردم، اتحاد اقتصاددانان با تهدیدهای جدی تری نسبت به شیمی دانان و ستاره شناسان روبه رو است. به علاوه، همان طورکه در ابتدا بحث شد، پاسخ دادن به پرسش های پیشِ روی اقتصاددانان بسیار دشوار است. پس، نمی توان از اقتصاددانان انتظار داشت که مشکلات سیاسی ما را حل کنند. آنها فقط به برخی از عوامل مرتبط می پردازند، و غالباً نیز اختلاف نظر دارند. میزان یادگیری ما از چنین نظام پیچیده ای که اقتصاد مدرن بازار را شکل داده، محدودیت هایی شناختی دارد؛ توانایی ما در استفاده از این آموخته ها، محدودیت هایی سیاسی و عملی دارد. در درون این محدودیت ها، علم اقتصاد می تواند مفید باشد. می ترسم که این ستایش رسایی نباشد. پی نوشت ها: [۱] Ben Bernanke اقتصاددان برجستۀ آمریکایی و رئیس بانک مرکزی ایالات متحده در سال های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۴. [۲] expansionary fiscal policy [۳] zombie-ideas
دوشنبه ، ۲آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ترجمان]
[مشاهده در: www.tarjomaan.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 8]
-
گوناگون
پربازدیدترینها