واضح آرشیو وب فارسی:اعتماد: نازنین متین نیا / ظهر روز یکشنبه اول آذر صفحه اینستاگرامی رییس جمهور بعد از یک هفته استراحت، فعال شد. پست اول درباره سفر رییس جمهور ازبکستان بود و رسمی و اطلاع رسان. اما در پست دوم، مناسبات سیاسی کنار گذاشته شد و به شکل عجیبی، اتفاقی که سال های سال است در تریبون های رسمی ریاست جمهوری رخ نداده، خودش را نشان داد؛ عکسی از تیم ملی فوتسال بانوان ایران با متنی که اعلام می کرد بانوان فوتسالیست به گواتمالا رفته اند و دعای بدرقه رییس جمهور که: «خدا یار و یاورتان» باشد. پست دوم در فاصله کوتاهی نزدیک به هشت هزار لایک گرفت و دویست کامنت از سوی مردم پای آن نوشته شد که دربرگیرنده هر موضوعی بود و نقل هر چیزی، برخی ها هم بودند که حتی رییس جمهور را «داش حسن» می خواندند یا به زبان محاوره نسل چهارمی «دمت گرم» نثارش می کردند. به این ترتیب مدیران صفحه اینستاگرامی رییس جمهور (انتظار نداریم که حسن روحانی با این همه مشغله و مهمان خودش شخصا پست آپلود کند)، موفق شدند تا در یک حرکت ساده، نمونه ساده ای از همزبانی و همراهی دولت و ملت را ثبت کنند و عصر یکشنبه را تبدیل به عصری برای بحث و گفت وگو پیرامون این پست اینستاگرامی و حاشیه هایش کنند. اما فارغ از تمام این حاشیه ها، فارغ از آنچه حتی گاهی دولت یازدهم را به آن متهم می کنند که بیشتر حرف می زند تا عمل کند، این پست اینستاگرامی را می شود از زاویه دیگری دید. از همان زاویه ای که مربوط به امکانات و زندگی واقعی ورزشکاران زن ایرانی می شود. از همان زاویه ای که باید ورزشکارحرفه ای بانوان باشی تا بدانی این همه سال نام نبردن از زنان ورزشکار ایرانی چه محرومیت ها و چه سختی هایی را برای زندگی حرفه ای آنها رقم زده. باید ورزشکار حرفه ای باشی و مدام در فدراسیون مربوط به رشته ات برای گرفتن ساده ترین امکانات بالا و پایین رفته باشی و به هر دری زده باشی تا بدانی وقتی رییس جمهور یک پست ساده می گذارد و آرزوی موفقیت می کند یعنی چه و بدانی همین که بالاخره یک نفر از مدیران نامی از یک تیم آورده و به محدودیت رضایت نداده و دستور برطرف کردن مشکلات را داده، یعنی یک قدم بزرگ رو به جلو و یک اتفاق بزرگ بعد از سال های سال. روی برگه های کاغذ روزنامه ها، روی برگه های دیجیتالی سایت ها و خبرگزاری ها و روی صفحه مونیتور گوشی های همراه و کامپیوترها، روندی که تیم فوتسال بانوان ایران برای رفتن به گواتمالا طی کرده، خبری ساده است. دستور رییس جمهور برای حل مشکلات اعزام به گواتمالا هم همین طور. حتی همین پست اینستاگرامی هم در خوش بینانه ترین حالت یک جور لبخند مردمی زدن حسن روحانی به حساب می آید. اما در زندگی واقعی بانوان ورزشکار، تمام اینها خبرهای ساده و روزمره نیست. در زندگی واقعی بانوان ورزشکار همین که رییس جمهور دستور می دهد، پست می گذارد و دعای خیر می کند، می شود خبر. خبری که ارزش خبری برای رسانه ها پیدا می کند؛ برای رسانه هایی که تا دیروز آنقدر دورمانده از رصد حقیقی و درست ورزش بانوان بودند که با پیروزی آسیایی آنها غافلگیر شدند. شاید مرحله بعدی و مراحل بعدی سخت باشد و دور، اما باورکنید که وقتی زنی باشی ورزشکار و بدانی که چند دهه صبر و مقاومت لازم بود تا رییس جمهوری دعای خیرش را بدرقه راهت کند، همین یک نشانه ساده و متفاوت را هم در چنگ می گیری و امیدوار به روزهایی می مانی که شرایط و امکانات ورزش حرفه ای برای همه مساوی باشد و بخواهند که فارغ از جنسیت قهرمان باشی. این حرف ها خوشبینانه است؟ امیدواری واهی و دوری به نظر می رسد؟ بله، شاید روی برگه های کاغذی این روزنامه و روزنامه های دیگر این طور باشد، اما در میدان های ورزشی، در متن جایی که قلب زنان ورزشکار می تپد، این حرف ها واقعی به نظر می رسد.
دوشنبه ، ۲آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اعتماد]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]