واضح آرشیو وب فارسی:پویش: کتاب «زبان زنان، بررسی زبان زنانه در نمایشنامه های نغمه ثمینی و چیستا یثربی» با سخنرانی ثریا مکنون (موسس رشته مطالعات زنان)، دکتر چیستا یثربی (نمایشنامه نویس) و دکتر محمد نجاری (مولف اثر) پنجشنبه 28 آبان ماه در سرای کتاب موسسه خانه کتاب در قالب برنامه های بیست وسومین هفته کتاب جمهوری اسلامی ایران برگزار شد. ریزبینی موشکافانه مولف در بررسی قلم زنانه یثربی با اشاره به دغدغه مندی مولف در پژوهش های زن محور گفت: نجاری، یکی از افرادی است که سال ها به حضور زنان در هنرهای نمایشی و به ویژه قلم زنانه در تئاتر توجه داشته است، با توجه به این که جنسیت وی با ما یکی نیست و انتظار می رود خانم دکترهایی که در حال گرفتن دکترا در رشته پژوهش هنر یا رشته های پیوسته هستند، در این زمینه بنویسند، با این حال می بینم که این مساله، دغدغه وی از زمان های گذشته بوده است. وی افزود: زمانی که کتاب را مشاهده کردم، شوکه شدم، زیرا مولف با ریزبینی موشکافانه ای سراغ قلم زنانه در نمایشنامه های من و ثمینی رفته بود. البته قلم زنانه در نمایشنامه های پیش از ما و قبل از انقلاب وجود داشت و بعد از انقلاب به دلایلی با یک وقفه مواجه شد، اما پس از چندی دوباره رواج پیدا کرد و زنان بسیاری سراغ این عرصه رفتند. در حال حاضر نیز فارغ التحصیلان دانشگاهی فراوانی با قلمی زنانه در این رشته می نویسند و کارهای قابل تاملی نیز به نگارش درآوردند. این نمایشنامه نویس با اشاره به تجربه ای که از اجرای نمایشنامه در پناهگاه های زمان جنگ تحمیلی آموخته، بیان کرد: با خودم اندیشیدم اگر هنر فقط برای هنر باشد، به چه درد زندگی من می خورد؟ نهایت این هنر حتی اگر به فیلسوف، روشنفکر و هنرمند شدن من بینجامد باز هم در زندگی چندان گره ای از مسائلم باز نمی کند و نهایتا اگر بشود قطعه هنرمندان بهشت زهرا را نصیب می کند! با این همه بیشترین دغدغه من این بود که هنر نوشتن چه اندازه به درد مردم می خورد؟ دغدغه های ذهن نمایشنامه نویس من در سخت ترین برهه زندگی این بود و این سخنان را صادقانه و بدون شعار می گویم. دکتر یثربی اظهار کرد: امروز نیز با خودم فکر می کنم اگر هنر من در کتاب «زبان زنان» بماند و مردم عادی نتوانند این کتاب را بخوانند تا ببینند مطالبات زنانه و زبان زنانه چه قدر تغییر کرده است، هنر مفیدی نیست! هنری که مولف در قسمتی از کتابش در بررسی سیر آن از گذشته تا به امروز به زیبایی آورده که «زنان دیگر دنبال کلیشه های سابق نیستند. آنها از پرخاشگری و انزوا بیرون آمدند و دارند کم کم جایگاه خودشان را پیدا می کنند.» در شرح این جملات باید بگویم به واقع در گذشته و حتی قبل از انقلاب در نوشته های زنان عصیانی پنهان مبنی بر پایمال شدن حقشان در جامعه وجود داشت، چیزی که امروز کمتر با آن مواجه هستیم. وی عنوان کرد: با این حال هرچه از دیروز به امروز می آییم و آثار زنان را ورق می زنیم، درمی بابیم که مولفان دارند به زندگی روزمره نزدیک می شوند. ضمن این که با گذر زمان به وظایف خود به عنوان یک مادر، همسر، زن و یک نویسنده بیشتر توجه دارند. آن پرخاشگری دیروز جای خود را به آرامش، توجه به جزئیات زندگی، کمک برای الگوهای رفتاری مثبت در جامعه، نسل پروری و تربیت فرزندان بهتر داده است. با این تغییر باید گفت ما هنوز نیاز به زنان بسیاری در عرصه نویسندگی در جامعه ای که برشمردم، داریم؛ نویسندگان و نمایشنامه نویسانی که دیگر مساله شهرت، نام و دریافت جایزه برای آنها مطرح نیست. دکتر محمد نجاری در این کتاب به زندگی ، نگاه و نقد و بررسی بیست و هفت نمایشنامه از میان آثار چاپ شده چیستایثربی پرداخته است و آنها را از منظر زبان ؛ شخصیت و روانشناسی موضوعی بررسی کرده است.
جمعه ، ۲۹آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پویش]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]