دستان بيرون مانده از خاک

واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:

دستان بيرون مانده از خاک نويسنده:ندا بهجتيان مجسمه هاي عجيب و غريب هنرمند شيليايي نمادي از تنهايي و کمک خواهي انسان ها هستند در دنيا مجسمه هاي عجيب و غريب زيادي وجود دارند؛ مجسمه هايي که به بهانه هاي مختلف ساخته شده و مورد توجه خيلي ها هم قرار گرفته اند؛ مجسمه هاي شگفت انگيزي مثل تنديس «مانو دل ديزرتو» که در خشک ترين قسمت فلات آتاکاما – يکي از خشک ترين مناطق دنيا – ساخته شده؛ مجسمه اي به شکل يک دست بزرگ که از خاک بيرون آمده؛ اين مجسمه عجيب 11 متري گردشگران و بازديد کننده هاي زيادي را به اين منطقه گرم و سوزان مي کشاند؛ گردشگراني که دوست دارند يکي از شاهکارهاي مجسمه سازي معاصر را از نزديک ببينند. تنديس مانو دل ديزرتو به معني «دستي در صحرا» در سال 1992 در 75 کيلومتري جنوب شهر آنتوفاگاستا در صحراي آتاکاما واقع در شيلي توسط ماريو ايرازابال ساخته شده. اين مجسمه با ارتفاعي حدود 11 متر و با اسکلتي از آهن و سيمان در خشک ترين قسمت فلات آتاکاما ساخته شده اما با وجود خشکي و گرماي شديد اين صحرا باز هم بازديد کنندگان زيادي براي ديدن اين اثر هنري شگفت انگيز به آنجا مي روند و علاوه بر صحرا نوردي، از اين مجسمه هم ديدن مي کنند. به خاطر زيرسازي قوي اين مجسمه که تا چندين متر در زمين فرورفته و همچنين به دليل آهن هاي زيادي که در ساخت آن به کار رفته تا به حال هيچ کدام از زمين لرزه ها و باران هاي شديدي که در اين صحرا به وقوع پيوسته نتوانسته اند اين مجسمه را تخريب کنند و اين تنديس همچنان ميان اين فلات پابرجا مانده است. سازنده اين اثر هنري عجيب کسي نيست جز ماريوايرازبال، يکي از هنرمندان خلاق اهل شيلي که با ساخت چندين تنديس مشابه در برخي از شهرهاي آمريکاي جنوبي، توانسته نام خود را به گوش جهانيان برساند. اين تنديس ها که در نظر اول تداعي بخشي از اعضاي بدن شخصي غول پيکرند که زير خروارها خاک مدفون شده و به گفته اين هنرمند نمادي از تنهايي، کمک خواهي و تأسف هستند. ماريوايرازابال در سال 1970 طرح اولين تنديس بزرگ خود را که به شکل دستي از خاک بيرون مانده بود، کشيد. او اعتقاد داشت که اين تنديس عجيب مي تواند نشان دهنده کسي باشد که دچار مشکل بزرگي شده، به دردسر افتاده و از ديگران درخواست کمک مي کند. مجسمه «مونومنترال آهوگادو» به معني دست هم يکي ديگر از کارهاي اين هنرمند خلاق است؛ مونومنتوال آهوگادو دستي است که در شن هاي ساحلي باراوا در پونتودل آسته واقع در اروگوئه فرورفته و فقط پنج انگشتش از خاک بيرون مانده است. در تابستان سال 1982 جشنواره اي براي ساخت سمبل شهر در باوارابرپا شد که نه نفر از بزرگ ترين مجسمه سازان آمريکاي جنوبي براي شرکت در آن به اين شهر آمدند؛ ماريو هم تصميم گرفت شانسش را دراين جشنواره امتحان کند. ماريو براي ساخت مجسمه خود از طرحي که در زمان تحصيلش در سال 1970 براي اولين بار کشيد و مورد توجه استادش قرار گرفته بود بهره برد. او توانست در مدت شش روز ساخت آن را به اتمام برساند، نظر داوران و مردم را جلب کند و به عنوان طراح برگزيده انتخاب شود. از آن به بعد اين مجسمه به عنوان سمبل اين شهر ساحلي معرفي شد. اين شهر به دليل واقع بودن در کناره اقيانوس اطلس ميزان مسافران زيادي است که براي شنا به اقيانوس مي روند و در آب هاي متلاطم اقيانوس غرق مي شوند. به همين علت و به خاطر يادآوري خطرات شنا در آب هاي آزاد، اين تنديس در کناره ساحل اين شهر ساخته شد تا نماد کساني باشد که در آب گرفتار شده اند، دست و پا مي زنند و از ديگران کمک مي خواهند. اين مجسمه با مقادير زيادي ميله استيل به عنوان پايه و ستون ساخته شده. روي اين ميله ها با رويه اي از پلاستيک پوشيده شده و نماي خارجي آن هم با شن ساخته شده است. اين مجسمه به خاطر نزديک بودن به دريا و رطوبت زياد هوا درآن، منطقه تا حدودي آسيب ديده بود که در سال 2005 بازسازي شد. با ساخت اين مجسمه، نام ماريو در سراسر جهان بر سر زبان ها افتاد و او توانست با ساخت مجسمه ها ديگر به همين شکل در سال 1987 در مادريد و همچنين در سال هاي 1995 و 1987، نام خود را در جهان به ثبت برساند. منبع: نشريه همشهري سرنخ، شماره56
#اجتماعی#

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: راسخون]

[مشاهده در: www.rasekhoon.net]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 405]