واضح آرشیو وب فارسی:قانون: ساندرا بولاک با فیلم «برند ما بحران است» و بردلی کوپر با فیلم «سوخته» تجربه ناموفقی را در اولین آخر هفته اکران شان پشت سر گذاشتند و در رده های پایین فروش ایستادند. پروژه هایی که به خاطر علاقه شخصی ساخته می شوند به اندازه خود هالیوود قدمت دارند. چهره های سینمایی مثل چارلی چاپلین، اورسون ولز و استیون اسپیلبرگ همه شان از هر ذره قدرت و تاثیری که داشتند استفاده کردند تا بینش های خاص خود را روی پرده بزرگ بیاورند. نتیجه این کار اغلب مختلط است، هم از نظر هنری و هم از نظر تجاری. در برابر هر «باگرگ ها می رقصد»ی که بازیگری پرانگیزه مثل کوین کاستنر می تواند با استفاده از قدرتش بسازد و درآمد بسیار و افتخار دریافت جایزه اسکار را هم برایش کسب کند، یک «دنیای آبی» یا «پستچی» هست که می تواند آرزوهای یک بازیگر را نابود کند. روی هم رفته، حساب «یکی برای آن ها و یکی برای من» هنوز هم دربسیاری از معادلات هالیوود حاکم است و بازیگران را هدایت می کند. بازیگری مثل رابرت داونی جونیور تا سن بازنشستگی هم به ایفای نقش هایی مثل «مرد آهنی» و «شرلوک هولمز» ادامه خواهد داد؛ البته اگر به معنی این باشد که بتواند در فیلم درام خاصی مثل «قاضی» کمی توانایی های بازیگری اش را به کار بگیرد. اما این معاوضه ممکن است دیگر از نظر مالی عملی نباشد. ماجرایی که در هالووین در باکس آفیس روی داد را در نظر بگیرید؛ فیلم های «برند ما بحران است» و «سوخته» حتی با وجود اینکه نام های بسیار بزرگی مثل ساندرا بولاک و بردلی کوپر را در راس فهرست بازیگران خود داشتند، عملکرد بسیار ضعیفی را در باکس آفیس به نمایش گذاشتند. استودیوهای حامی هر دوی این فیلم ها از آن ها به عنوان «پروژه های علاقه شخصی» برای بازیگران و فیلمسازان دو فیلم خواندند و اکران هر دو فیلم نشان می دهد در زمانی که بیننده به دنبال داشتن فیلمی است که یک ابرقهرمان در آن حضور داشته باشد، ساختن فیلم های اینچنینی چقدر می تواند مشکل باشد. جف باک، تحلیلگر اگزیبیتور ریلیشنز می گوید: «این بازتابی مستقیم از زندگی کردن در عصر طلایی تلویزیون است. وقتی می توان در خانه نشست و یک فصل کامل از سریالی در نت فلیکس یا اچ بی او را تماشا کرد که خیلی بهتر است، دیگر دلیلی باقی نمی ماند که دوازده دلار خرج فیلمی مثل «سوخته» کرد». اچ بی او و نت فلیکس ممکن است در آینده به جایگاه چنین پروژه هایی بدل شود. بازیگرانی مثل فرانسیس مک دورمند و برد پیت و همچنین فیلمسازانی مثل استیون سودربرگ و کری فوکوناگا از همین الان برای اجرای پروژه های خاص مورد نظر خود به چنین پلت فرم هایی روی آورده اند. خیلی آسان می توان جاذبه آن ها را دید. هر دو شبکه آوازه ساخت محصولات باکیفیت، دسترسی به بودجه های خوب و پایبندی به مدل های تجاری که خیلی به فروش هفته اول وابسته نیستند را برای خود تعیین کرده اند. و این چیز خوبی است. وقتی «هیولاهای بی وطن» ساخته کری فوکوناگا و با نقش آفرینی ایدریس البا در 31 سالن سینما به نمایش درآمد، تنها 51 هزار دلار فروش کرد. اگر این رقم فروش یک فیلم استودیویی سنتی بود، برای آن استودیو فاجعه وار از آب درمی آمد اما به نظر می رسد نت فلیکس از اینکه روی یک فیلم درام درباره کودکی که به یک سرباز بدل شود 12 میلیون دلار خرج کرده، خوشحال و خوش بین است. تد ساراندوس رئیس محتوایی این کمپانی گفت این فیلم محبوب اعضای نت فلیکس بود و جاذبه آثار اختصاصی، برای توجیه ساخت چنین پروژه ای کافی است.اگر فیلم های «سوخته» و «برند ما بحران است» هم به جای فروش بلیت روی پخش آنلاین حساب بازمی کردند وضع شان بهتر می شد. در دوران های گذشته اسم بولاک یا کوپر بالای عنوان فیلم ممکن بود برای فروش قدرتمند آغازین فیلم کافی باشد اما هالیوود طی دهه گذشته کمتر روی ستاره ها تکیه کرده است. جلوه های ویژه و انتقام جویان ماسک دار بیشتر از همه می فروشند، نه برندگان جایزه اسکار و شخصیت های مد روز. اما در پروژه های خوب، بولاک و کوپر هنوز هم فوق العاده با ارزش هستند و باید به خاطر محبوبیت فیلم های مثل «جاذبه» یا «تک تیرانداز آمریکایی» اعتبار لازم را دریافت کنند چون فروش این فیلم ها بدون حضور آن ها ممکن بود بسیار سخت تر باشد. اما نکته اینجاست که پیدا کردن چنین پروژه هایی دارد سخت تر و سخت تر می شود. مشخصا، نه «سوخته» و نه «برند ما بحران است» فیلم های درستی نبودند. بولاک از جورج کلونی و گرن هسلوف تهیه کنندگان فیلم درخواست کرد تا شخصیت استراتژیست اصلی داستان را از یک مرد به یک زن تبدیل کنند تا او بتواند در این نقش بازی کند و کوپر هم در مراحل تهیه «سوخته» دست داشت اما اگر این بازیگران انرژی شان را جای دیگر صرف می کردند می توانستند به نتیجه بهتری دست پیدا کنند. این فیلم ها بیش از حد بی ثبات بودند و همان طور که منتقدان به سرعت گفتند، اصلا چندان خوب هم نبودند.«سوخته» داستان یک سوپراستار آشپزی را تعریف می کند که می خواهد دوباره به شهرت گذشته خود دست پیدا کند و بیش از حد به فیلم «سرآشپز» جان فاورو که سال پیش توانست به خاطر نقدهای خوب سود قابل توجهی به دست بیاورد نزدیک بود و «برند ما بحران است» هم که داستان یک استراتژیست سیاسی را تعریف می کند که سعی در دستکاری انتخابات ریاست جمهوری بولیوی دارد، به لیست طولانی فیلم های سیاسی شکست خورده از جمله «رنگ های اصلی» و «بولوورت» می پیوندد. چرا وقتی می توانید مجانی به تماشای دونالد ترامپ در اخبار کابلی بنشینید بروید و یک فیلم سیاسی در آن سبک ببینید؟ این هفته اخبار و تیترهای متعدد نشریات قطعا به شکست کوپر و بولاک می پردازند تا ببینند این دو فیلم چرا شکست خوردند اما از هفته بعد، هر دوی این بازیگرها هنوز هم در لیست بازیگران اصلی استودیوها و کارگردان ها جای خواهند داشت.
پنجشنبه ، ۱۴آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: قانون]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 19]