محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826433615
اعتراض سینماگران به سازمان سینمایی به مناظره تلویزیونی کشید/ در سال تنها چند فیلم ضرر نمی دهند!
واضح آرشیو وب فارسی:سوره سینما: به گزارش سوره سینما ، به تازگی دو تن از تهیه کنندگان و کارگردانان سینما مهدی کرم پور و مهدی سجاده چی در فاصله ی کمتر از یک روز دو نامه ی سرگشاده منتشر کرده اند، نامه هایی که با وجود تفاوت در محتوا و نگرش نویسندگان ، هر دو به یک دغدغه اشاره کرده اند و نسبت به نابودی سینمای ملی ایران هشدار داده بودند. اما آیا سینمای ملی ایران تا این اندازه در خطر است؟ موضوعی بود که باعث شد، شامگاه گذشته ۷ آبان ماه در برنامه ی «شهر فرنگ» تلویزیون، همایون اسعدیان، سخنگوی کانون کارگردانان و مهدی سجاده چی، نویسنده ی یکی از این دو نامه ی سرگشاده با هم به گفت وگو نشستند. در ادامه متن کامل این گفت و گو که به مناظره تبدیل شد را می خوانید: آقای سجاده چی شما در سطرهای آغازین نامه تان نوشته اید که «وضعیت سینمای ایران را می توان رو به قبله فرض کرد» آیا شما واقعا شرایط را اینگونه می بینید؟ مهدی سجاده چی : این ها همه تعبیرات هستند و همان طور که در ادامه نوشته ام این ها ریاضیات نیستند که بتوان آنها را اثبات کرد! اما به هرحال شرایطی پیش آمده است که به زعم بنده تصور می کنم که نه تنها برای من بلکه برای افراد زیادی این حس به وجود آمده است که سینما در معرض خطر بزرگی ست و سینما به دلیل پیچیدگی ها و حساسیت هایی که دارد می تواند از بین برود. کما اینکه در بسیاری از کشورهای پیشرفته ی دنیا سینمای ملی وجود ندارد. من فکر می کنم که ما یک سینمای ملی داریم که چرخه ای از تولید تا اکران دارد بنابراین من به صورت جدی تصور می کنم که سینما وضعیت خوبی ندارد و در معرض خطر است و این تعبیر «رو به قبله بودن» هم در ادبیات ما رایج است. اگر می توانید مسئله را کمی باز کنید و بگویید این شرایطی که می گویید خوب نیست چه چیزی است؟ سجاده چی: من در واقع در ابتدا به اهمیت سینما توجه می کنم و می گویم که سینما بسیار اهمیت دارد و یکی از شاخصه های ملی ما پس از انقلاب است و بخشی از ارزشمندترین بروز و تظاهرات خارجی فرهنگ ما، توسط همین سینما در دنیا صورت گرفته است. در این صورت اگر طبق گزاره ی بنده ” که این سینما در معرض خطر است”، صادق باشد، خیلی حیف است. این سینما ویژگی های ملی ای دارد که اگر ساختارش از بین برود، احیای آن ناممکن است یا به دهه ها وقت احتیاج دارد. ضمن اینکه سینمای ملی ای که توسط آقای بهشتی و امثال ایشان به وجود آمد، محصول یک شرایطی بود و می توانست به وجود نیاید، به هرحال این اتفاق افتاد شکل گرفت، بزرگ شد و کلی مدعی پیدا کرد و به جایی رسیده است که می توانیم به آن افتخار کنیم و بابت اتفاقات افتاده برای آن نگران باشیم. نظر شما چیست آقای اسعدیان؟ آیا شما هم وضعیت سینما را در خطر می بینید؟ همایون اسعدیان : من از طبق صحبت های آقای سجاده چی، متوجه نشدم که این گزاره بر چه چیزی مبتنی است؟! می گویند اگر این گزاره که «سینما رو به قبله است، صادق باشد» ابتدا باید بپرسیم که این گزاره مبتنی بر چه چیزی ست؟! در یک سال گذشته سینمای ایران فروشش به شدت بالا رفته است. در شش ماهه ی اول امسال هم همینطور. چه از نظر آمار تعداد مخاطبان و از چه از نظر رقمی و قیمت بلیت. این یکی از گزاره هایی ست که اگر پایین آمده بود باید می گفتیم که وضعیت سینمای ایران خراب است. در جشنواره ی فیلم فجر سال گذشته ۱۰ ، ۱۱ فیلم از کارگردانان فیلم اولی شرکت کردند که از میان آن ها چهار، پنج فیلم به شدت خوب داریم. این باز گزاره ی دیگری است که به ما می گوید نسل جدید سینما ی مان موفق بوده است. در جشن امسال خانه ی سینما یک فیلم ساز، فیلم اولی که فیلم بسیار خوب «چند متر مکعب عشق» را ساخته است، تمامی جوایز را درو می کند. من هنوز متوجه نمی شوم که این گزاره که می گوید سینما رو به قبله است از کجا آمده است؟! بنابراین اول این فرض را اثبات کنیم، بعد راجع به باقی مسائل صحبت کنیم. سجاده چی : من فقط گفتم که این حرف من مبتنی بر این گزاره است! شما می توانید بگویید نه و سینمای ما رو به قبله نیست. اسعدیان : من نامه ی شما را نخوانده ام آقای سجاده چی! می خواهم بدونم صحبت های شما بر چه فکت هایی مبتنی بوده است، وقتی که می گویید سینمای ما رو به قبله است، این حرف تان بر چیزی مبتنی است؟! بر اساس فروش سینما؟ افت کیفیت فیلم های فیلمسازان مان؟ بی توجهی دولت به سینما؟ من الان ذهنم مغشوش شده است، لطفا کمک کنید. چون مانند من بسیاری از بینندگان هم نامه ی شما را نخوانده اند. لطفا آن پارامترهایی که این گزاره را اثبات می کند را به بینندگان هم بگویید. سجاده چی :برای من جالب است که شما می گویید این نامه را نخوانده اید ولی در این برنامه شرکت کرده اید! من دلایل خودم را عرض می کنم و این دلایل می تواند دیگران را قانع کند، می تواند هم نکند و شاید شما هم در حین رد این دلایل بتوانید چیزی را رد یا اثبات کنید البته این به درک ما از سینما بستگی دارد. این آمارهایی که شما از سینما می دهید که بیشتر و کمتر است، به واقع مشخص نیست که در مورد چه تعدادی فیلم صحبت می کنید. خودتان بهتر می دانید که اینها خیلی مهم است. که این میزان فروش برای ۲۰ عدد فیلم است یا مثلا دو، سه فیلم. این جزئیات بسیار اهمیت دارد. من هم در پاسخ چیزی نمی توانم بگویم و باید ساکت بمانم. با این پیش فرض شما جلو می رویم که حال سینما خیلی خوب است و فروشش نسبت به سال گذشته خیلی خوب بوده است. به نظر من زمانی که من می گویم سینما در معرض خطر و نابودی ست. به یک نکاتی توجه می کنم و فکر می کنم که آن نکات اهمیت دارد و من همچنین به واکنش زنجیره ای هم معتقدم به اینکه لزومی ندارد کسی که ماشه را اولین بار کشیده شده است، بداند در آخر ماجرا چه می شود. این را از این جهت می گویم که تصریح کرده باشم که منظورم این نیست که حتما اهدافی وجود دارد و تعامل و معامله ای برای این قضیه وجود دارد. اما این واکنش زنجیره ای به نظرم وجود دارد. دلایل من بدین شرح است: اولا در دولت جدید از فرهنگ و هنر سلب اولویت شده است. که این هم بسیار مشخص و واضح است. با شرایطی که ما داریم حذف اولویت سینما منجر به واکنش دوم می شود، سینما فقیر می شود و این فقر سینما هم در عوامل اقتصادی رخ می دهد و هم در بخش معنایی، ساختاری و هر بخشی که شما بخواهید آن را جزئی از سینما بدانید. سوم آنکه بخش عمده ای از افراد حرفه ای سینما از دایره ی فعالیت در سینما خارج می شوند و من نمی خواهم از این افراد اسمی بیاورم به عنوان کسانی که یک سال، دوسال است که بیکار هستند. اشخاصی که هرکدام وزنه ای در سینمای حرفه ای هستند. چهارمین اتفاقی که افتاده است جایگزین کردن کسانی که (بدون در نظر گرفتن شخصیت آن ها) من به آنها نت فیلیکسی ها یا مثلا اِچ بی اویی ها که با دیدن یک سریال آمریکایی شوق فیلم سازی به سراغ شان آمده است و دارند فیلم می سازند. اتفاقا به نظر من این افراد که به جای افراد حرفه ای می آیند،( به قول خود شما یک فیلم اولی، همه ی جوایز را درو کرد) این می تواند معنایش این باشد که یک فیلم تا این اندازه قابلیت داشته که همه ی جوایز را ببرد و می تواند معنی این حرف مرا هم در بربگیرد که ما داریم بدون آنکه خیلی متوجه باشیم، افراد حرفه ای را حذف می کنیم و این افراد را جایگزین آن ها می کنیم. پنجم آنکه زمانی که شما افرادی می آورید که فیلم بسازند و بعد به آن ها جایزه می دهید، و جذابیت لازم را برای تماشاگر ندارند سینمای داخلی از تماشاگر خالی می شود و طبیعتا عوارضی هم دارد که افراد بسته های فرهنگی خود را از دی وی دی ها و شبکه های ماهواره ای تامین می کنند و بعد از آن پارادایمی در جامعه ایجاد می شود که ما به این همه پول خرج کردن در سینمای مان چه نیازی داریم؟! خب سینما را هم مانند خودردو وارد می کنیم! چرا هزینه ی الکی کنیم، دعوا و اختلاف ایجاد کنیم؟ که تماشاگر باز هم ترجیحش به چیز دیگری باشد و ما هم که با آن فیلمهای خنثی تاثیری روی مردم نمی گذاریم. پس سینما از بین برود و ما با خیال راحت سینما را از کشورهای دیگر وارد و دوبله، پخش می کنیم! اسعدیان : اولا من هیچ گاه نگفتم که وضعیت سینما خیلی خوب است. من گفتم فروش خوبی داشتیم. اما باز هم مجبور هستم بگویم که هیچ کدام یک از این مواردی که شما نام بردید مبتنی بر هیچ فکتی نیست. ادعا می کنید که سینما از اولویت دولت حذف شده است، من نمی دانم این حرف تان بر چه چیزی مبتنی است؟ می گویید افراد حرفه ای کنار گذاشته شده اند، این را هم نمی دانم بر چه مبنایی گفته اید؟! بر اساس این ادعاها، نامه ای می نویسید و می گویید سینمای ما رو به قبله است. عده ای بیننده ی این برنامه هستند که می خواهند بدانند چرا سینمای ما رو به قبله است؟! سینما یک آدابی دارد. سینمای ارزشمند ایران مبتنی شده است بر گیشه. در کجای دنیا سینما مبتنی بر گیشه است؟ قیمت رایت ویدئویی ما، به دلیل قاچاق بی رویه، یک سوم شده است. آیا این را هم ما باید کنترل کنیم؟ در زمان گذشته ما با فروش رایت فیلم مان تقریبا دو، سوم هزینه آن را برمی گرداندیم، مسئول این قضیه چه کسی است؟ تلویزیون رایت تلویزیونی ما را به قیمت یک تله فیلم از ما نمی خرد. در اتوبوس ها، فیلم های ما را نشان می دهند و هیچ چیزی به ما پرداخته نمی شود. در شهرستان ها عده ی زیادی دارند از سینمای ما استفاده می برند ولی تهیه کنندگان و اهالی سینمای ایران هیچ چیزی از آن نصیب شان نمی شود. روال عادی این است که یک سوم به گیشه نگاه می کنند و دو سوم به تبلیغات و به رایت تلویزیونی آن توجه می کنند که همه ی این ها از ما گرفته شده است. تازه یک شعاری هم پیدا شده است با عنوان “سینمای نفتی”؛ یعنی این سینما با پول نفت می گردد. می گویند همین اندک کمکی هم که دولت به سینما می کند را باید از آن بگیریم و فیلم ساز از جیبش دربیاورد و فیلم بسازد. در دولت آلمان خودشان مدعی هستند که سالانه بیش از ۲۰۰ میلیون یورو دولت مرکزی و دولت فدرال به سینما کمک می کنند. وظیفه شان کمک به بخش فرهنگی است ولی ما دائما کمک های دولتی را حذف می کنیم و می گوییم شما کمک نکن. چرا سازمان فرهنگی هنری شهرداری، حوزه هنری و کانون پرورش فکری و شهرداری دارند همکاری می کنند؟ منابع مالی سینما را از آن گرفته ایم و می گوییم چرا سینما سر پا نمی ایستد! اگر در یک سال و نیم گذشته فروش ما بالاتر رفته است دلیل بسیار روشنی دارد. سینما رفتن یک آداب و ضیافت است که مردم به خاطر آن از خانه هایشان بیرون می آیند تا به سینما بروند. باید بدانیم که این آداب دیگر مثل سابق نیست. زمانی که یک مجتمع سینمایی با ۱۲ تا سالن تاسیس می شود، فروش سینمای ایران چندین درصد بالا می رود. اینطور نیست که مشتری سینمای جدیدی را به سمت خود بکشاند، نه. عده ی جدیدی راغب می شوند که به سینما بروند. آنهم به خاطر راحتی و فضای خوبی که آن مجتمع دارد. خود من زمانی که به آن جا می روم حتی اگر یک فیلم متوسط هم ببینم، می گویم خوب بود. در صورتی که اگر آن فیلم را در یک سینمای معمولی می دیدم، می گفتم حیف وقتی که برای این فیلم گذاشتم! ما بایستی از این قیبل کارهای زیرساختی انجام دهیم و چهارتا از این مجتمع ها را تاسیس کنیم و ببینیم که فروش سینمای ایران چند برابر می شود. یکی از خبرگزاری ها با همکاران شما در مورد فروش فیلم ها در بهار و تابستان گفت وگویی داشت که در آن همه ی فیلم ها منهای، تهیه کننده یک فیلم گفته بود که سوددهی که هیچ، حتی نتوانسته اند سرمایه ی خود را بازگردانند! اسعدیان : این نکته کاملا درست است و ربطی هم به امسال و پارسال هم ندارد. سالی ۵۰ ، ۶۰ فیلم ساخته شده است که فروش عمده مان فقط برای چهار ، پنج فیلم بوده است و بقیه فیلم ها متضرر شده اند. مثلا پارسال «شهر موشها» می آید، سینما را حفظ می کند و امسال «نهنگ عنبر» و فیلم «محمد رسول الله» که این اتفاق جدیدی هم نیست و در ۳۰ سال گذشته همین طور بوده است. چرا امروز یکهو یک عده ای متوجه می شوند که سینما در حال مرگ است که این اتفاق هم قشنگ است! یک سایتی که تکلیفش برای همه ی اهالی سینما روشن است، که عمدتا درحال دروغ پراکنی، تهمت و حرف های کذب است، یکهو نگران سینما می شود که سینما در حال مرگ است. می گویید دولت آمده و سینما را حذف کرده است، یک سازمان سینمایی وجود دارد -که من اگر بخواهم به آن ایرادی بگیرم، می گویم که این سازمان چرا اینقدر زود تحت تاثیر این فشارها قرار می گیرد – که آن را در یک سال و نیم و دو سال گذشته تحت فشار قرار می دهیم و در هر حرکتی به آن حمله می کنیم، بدون آنکه فکتی بدهیم. بنابراین من مشکوک می شوم که این بحث مرگ سینما، دوباره یک جریانی است که ما می خواهیم یک فشاری به وجود بیاوریم! فیلم سازهای سینما، بازنشستگی ندارند! من همایون اسعدیان به عنوان یک کارگردان تا زمانی که می توانم کار بکنم که به روز باشم و کار بکنم. نسل جدید می آید و جای من را می گیرد. مرثیه خوانی نکنیم برای اینکه حرفه ای ها به کنار می روند! هر فیلمساز حرفه ای که نتواند با زمانه ی خودش جلو بیاید در تمام دنیا حذف می شود و به کنار می رود، سن و سال هم ندارد. بعضی ها تا ۸۰ سالگی فیلمساز مطرحی هستند، یک عده در ۴۰ سالگی حذف می شوند و به کنار می روند. نسل جدید با نگاه و تکنولوژی جدید می آید و با شتاب بقیه را کنار می زند، مقابله من با آن ها این نیست که جلو آن ها را بگیرم و نگذاریم کار کنند. سجاده چی : ایشان یک استعداد خوبی دارد که من را گیج بکند! بخش اول صحبت های آقای اسعدیان این بود که عده ای نمی گذارند سینما نفس بکشد و نمی گذارد فیلمشان بفروشد، کجای دنیا متکی بر گیشه است و… که این حرف هایتان هم اتفاقا به کمک من می آید! ضمن اینکه هردوی ما موافق هستیم که سینما مشکلاتی داشته است و الان هم دارد. شما خودتان می گویید فقط یک فیلم «شهر موشها» در سال گذشته، سینما را نجات داده است. پس چه چیزی نصیب عوامل فیلم شده است؟ اسعدیان : ما هر سال چهار، پنج فیلم داشته ایم که فروش خوبی داشته است، مانند «شهرموشها». نه اینکه پارسال فقط «شهر موشها» بوده باشد. اگر من می توانم ذهن شما را پراکنده بکنم شما نمی توانید ذهن من را پراکنده کنید! من امسال هم گفتم «نهنگ عنبر» فیلم «حضرت رسول» ولی اگر اسم «رخ دیوانه» را نیاوردم، به این معنا نیست که آن فیلم فروش خوبی نداشته است. یا مثلا «عصر یخبندان» و «استراحت مطلق» که اسمی از آن ها نیاورده ام. ما شش، هفت فیلم بالای یک و نیم میلیارد داشته ایم که من می توانم اسم تمام آن ها را برای شما بیاورم. سجاده چی : من فقط حرف شما را نقد کردم و می گویم اگر سالی فقط چند فیلم در سینما بفروشند معنایش آن نیست که اقتصاد سینما، سالم است که بر مبنای ساخت، فروش و بازگشت سرمایه استوار است. تعدادد بیشتری از فیلم ها که اگر بخواهیم نسبت بگیریم، فقط یک دهم فیلم ها به بازگشت سرمایه می رسند. بقیه فیلم ها متضرر می شود و بعضی فیلم ها بیشتر ضرر می کنند. من به یاد می آورم زمانی که «شهرموشها» اکرانش به پایان رسید تهیه کننده اش گفت که ما ضرر کردیم و این سرمایه ای که ما گذاشتیم متناسب با همه ی فاکتورهای اقتصادی، این پول به ما برنگشته است. اما این فیلم می شود شاخص! این حر ف هایی که شما می زنید، از نظر من اینطور است که اگر می گوید من این ها را ثابت می کنم دقیقا نمی داند در مورد چه چیزی صحبت می کند. زیرا مسائلی وجود دارد که اصلا قابل اثبات نیست. اگر ما سینمایی پویایی داریم و جوان ها آمده اند آن را از این رو به آن رو کرده اند و قدیمی ها را خانه نشین کرده اند، ما باید تاثیر آن را ببینیم وگرنه انگار ما خیلی متوجه معنای حرف مان نیستیم. این را از نامه ی دیگری که یکی از همکاران خود شما(یکی از کارگردانان سینما) نوشته است می خوانم: «چیز زیادی نمی خواهیم که دولت مزاحم بخش خصوصی و جریان واقعی عرضه و تقاضای هنرمندان و مردم نشود. اصل خصوصی سازی را شامل شود» و تا نکته ای که می گوید« رانت های پنهان و آشکار به حمابت عادلانه تقسیم و توزیع شود، که مافیای تولید و توزیع سر و سامان داده شود» نظر شما در این مورد چیست؟ اسعدیان: من سالهاست که دارم می گویم سینمای ایران دچار بحران است. سجاده چی :یعنی شما می گویید تعبیر من از وضعیت سینما این است که در مرحله ی بحران است؟ اسعدیان: حرف جدید نزدم. قبلا هم گفته بودم که ما در حالت بحرانی هستیم. سجاده چی: بحران را در چه زمانی به کار می برند؟ در زمانی که یک مجموعه در موقعیت خطر از بین رفتن قرار بگیرد، ما می گوییم وارد مرحله ی بحران شده ایم. اسعدیان: تفاوت حرف من با شما این است که من می گویم این بحران ناشی از این است که مشکلات ما بر سر ویدئو و رایت و… است.حرف های من مبتنی بر این چیزها است و معتقدم اگر همکاری هایی صورت بگیرد به راحتی ما نمی توانیم از این بحران بگذریم. اگر که همکاری صورت بگیرد، مانند آن سال که نیروی انتظامی جلوی قاچاق ایستاد، قیمت رایت فیلم به ۴۰۰ ، ۵۰۰ میلیون تومان رسید! وقتی که جلوی قاچاق را بگیرید ناخودآگاه مخاطب به سمت شما می آید. این حرف ها که «بگذارید بخش خصوص کارش را بکند و بخش عرضه و تقاضا کارش را بکند» دیگر شعاری شده است. سینمایی که متکی است بر بودجه ی دولت، نباید آن را ازش گرفت؛ نمی شود گفت که بخش دولتی نیاید و بخش خصوصی سرمایه بگذارد، به قول شما می شود عرضه و تقاضا! من می خواهم یک میلیارد بگذارم و دو میلیارد بردارم! اگر این روش ایجاد شود سینمایی به وجود می آید که نه من دوست دارم نه شما و نه هیچ کسی دوست دارد. این ادعایی که (مانند آن بحث سینمای نفتی که در یک سایتی راه افتاده است و فقط هم یک شعار است) من می خواهم از شما بپرسم که این چه شعار عوام فریبانه ای ست که رانت یا پول دولت به تساوی تقسیم شود؟ ما در کانون کارگردانان ۲۵۰ کارگردان عضو داریم. اینها با همدیگر برابر هستند؟ آیا من می توانم بگویم دولت در سال هرچقدر بودجه دارد باید بیاید بین همه ی این کارگردانان به تساوی تقسیم کند؟ فکر نمی کنید این شعار خیلی عوام فربیانه است؟ چرا که هرکدام از این اعضا یک ویژگی و مسائل مربوط به خودشان را دارند؟ طبیعی است که کسانی که پروانه ساخت می گیرند در بنیاد فارابی با ارقام متفاوتی به آن ها وام می دهند. اینکه بگوییم «به همه به یک میزان وام بدهیم» شعار عوام طلبانه ی خوبی ست! اما واقعی نیست. مشکل ما این است که مسئولان سینمایی ما به فیلمی که با حجت شرعی و عرفی ساخته شده است، و در زمان اکران به آن فشار آورده می شود، مانند همین فیلم «رستاخیز»، ظرف مدت کمتر از یک روز از پرده پایین می آید. آقای درویش خودشان دو هفته ی گذشته اینجا بودند و گفتند که گویی اولویت دولت فرهنگ و هنر نیست. اسعدیان:این صحبت ها به خاطر فشاری است که به آقای درویش به خاطر این فیلم آمده است. من اگر مطالبه ای از آقای ایوبی داشته باشم این است که چرا برنامه هایی که دارند را محکم به جلو نمی برند؟ آیا من حق دارم که به خاطر منافع شخصی خودم این مسئله را به کل سینمای ایران نسبت دهم که اگر به منِ فیلمساز امسال مجوز ندهند، آیا من باید کل سینمای ایران را زیر سوال ببرم؟ (همانطور که در دولت قبلی برای فیلم «بوسیدن روی ماه» رک در صورت من نگاه کردند و گفتند پروانه نمایش نمی دهیم تا نتوانید آن را عید اکران بکنید، مگر من کل سینما را زیر سوال بردم؟) سجاده چی : شما که می گویید نباید فشاری آورد پس چرا نامه ای به رئیس جمهور برای اکران فیلم خانه ی پدری نوشته اید؟ اسعدیان : من نامه ای ننوشتم و آن از طرف کانون کارگردانان نوشته شده است. سجاده چی: پس اگر با منافع ما همسو باشد، می توان به دولت هم فشار آورد! اسعدیان: نه حرف منافع فردی نیست. من برای فیلم خودم نامه ننوشتم. من برای فیلم آقای عیاری، یک کارگردان دیگر نوشتم. همین طور هم برای فیلم رستاخیز که البته شخص من ننوشته است و کانون این نامه را نوشته است. سجاده چی : فرقی نمی کند. اگر شما میگویید نباید به دولت فشار آورد، پس هیچ وقت نباید تحت فشار قرار داد. شما می گویید یک مواقعی می شود، یک مواقعی نمی شود. اسعدیان: ما در تمام این نامه هایی که داده ایم، گفته ایم که شما اگر نتوانید از پروانه نمایشی که می دهید، پاسداری کنید دیگر سنگ روی سنگ بند نمی شود. و قطعا به شما فشارهای بیشتر خواهد آمد. اما من از همینجا به آقای ایوبی می گویم که اگر شما که به هر دلیلی به یک شخصی پروانه ساخت نداده اید و به دلیل نامه ای که آن شخص به روزنامه ها می دهد، به او پروانه بدهید، باید به همه پروانه ساخت بدهید! اینجاست که سنگ روی سنگ بند نمی شود. اگر ما حافظ حرمت یک چیزهایی هستیم، الان هم در مقابل این نامه می گویم که من باید حافظ یک مسائلی باشم. آن حرمت هم، آن است که من مثلا نمی توانم بگویم شورای پروانه ی ساخت به درد نمی خورد و باید جمع شود! و تا زمانی که هست، من باید به آن احترام بگذارم و از آن مجرا پروانه بگیرم. سجاده چی : ظاهرا من و شما کاملا با همدیگر موافق هستیم و این خرافه ای که گفتید-سینمای نفتی- یک شوخی و حتی دردناک هم هست. چرا که مجموعه پول دولتی ای که در سال صرف ساختن فیلم می شود، حدود ۲۰ میلیارد تومان است که اصلا شوخی است! ما در این زمینه اختلافی با همدیگر نداریم و هم عقیده ایم. همانطور که من در ابتدا هم گفتم، ما دارای یک سینمای با ارزش هستیم و اگر این سینما در خطر باشد،مسئول پذیرفته است که بیاید این گرفتاری ها و مشکلات را حل کند. اینطور که شما می گویید انگار آنها گناه دارند و نباید کاری به کارشان داشت! اسعدیان: من این تعبیر را به کار نبردم. من فقط گفتم اگر گله ای از آقای ایوبی داشته باشم این است که چرا محکم نمی ایستند و با هر نامه ای پس می کشند. برای من غم انگیز است که دوست صمیمی من که شاید شخصی ترین فیلم سال اخیر سینمای ایران را ساخته است، یکهو احساس کرده است که با این نامه میتواند ناجی سینمای ایران شود و آن را نجات دهد. بر اساس این گزارش، مناظره به دلیل محدود بودن تایم برنامه بدون نتیجه گیری خاصی به پایان رسید.
شنبه ، ۹آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سوره سینما]
[مشاهده در: www.sourehcinema.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 32]
-
گوناگون
پربازدیدترینها