واضح آرشیو وب فارسی:صدای ایران: جلسه نمایش و نقد و بررسی فیلم «پدر آن دیگری» آخرین ساخته «یدالله صمدی» شامگاه11 آبان ماه در سالن آمفی تئاتر فرهنگسرای ارسباران برگزار شد. به گزارش ایسنا، در این جلسه «یدالله صمدی» نویسنده و کارگردان ، «طهماسب صلح جو» منتقد میهمان ، بنفشه صمدی و مهدی یار عزیزی بازیگران فیلم ، دکتر جواد حاتمی مشاور فیلمنامه و روانشناس کودک و نیز «پرینوش صنیعی» نویسنده کتاب « پدر آن دیگری » که فیلم از روی آن اقتباس شده است، حضور داشتند و ضمن صحبت درباره فیلم به پرسش های حاضران پاسخ دادند. فیلم ساختن با بچه،درباره بچه و برای بچه بسیار کار مشکلی است یدالله صمدی نویسنده فیلم نامه و کارگردان فیلم «پدر آن دیگری» در سخنانی یادآور شد: من در زمان نگارش فیلم نامه از خیلی از فصل های کتاب استقبال کردم، انتخاب زمان 20 سال پیش به چندین دلیل اتفاق افتاده است، یکی اینکه آن زمان پدیده موبایل وجود نداشت که امروزه وجود دارد و مزاحم نوشتن و فیلم ساختن و فعالیت می شود. روابط قصه در نبود موبایل باورپذیرتر است، از سویی دیگر مزاحمتی که نیروی انتظامی برای دختر و پسر فیلم ایجاد می کنند، در آن زمان بیشتر اتفاق می افتاد. وی افزود: گاهی از من سوال پرسیده می شود که چرا پلان های پیچیده و نورپردازی های عجیب و غریب در فیلم دیده نمی شود، باید بگویم که من قبلا در فیلم های دیگرم ثابت کرده ام که توانایی انجام تکنیک های پیچیده را دارم اما این داستان و این قصه اینقدر نجیب، ساده و شریف بود که دوست نداشتم این روایت ساده را که با سلیقه من نیز همخوانی دارد با این تکنیک های تعویض لنز و نور و... آلوده کنم بنابراین نیازی به استفاده از تمهیدهای فنی پیچیده در این فیلم نمی دیدم. کارگردان «پدر آن دیگری» در خصوص رفتار پدر،مادر و اطرافیان بچه در این فیلم در بخش دیگری از سخنانش خاطرنشان کرد: همیشه و همواره این درک متقابل است که مهم است، تمام شخصیت هایی که در این فیلم دیده می شوند، خودشان به نوعی مشکل دارند. در این فیلم ما با پدری مواجهیم که درگیر کار و زندگی است و مادری که نمی تواند او را درک کند، تنها مادر بزرگ مادر شهاب است که هنوز سنتی است و دیجیتالی نشده و کتاب می خواند و می تواند شهاب را درک کند، او به شهاب می گوید من هم اگر جای تو بودم همین کارها را می کردم و به این ترتیب او را با خود همسو می کند. یدالله صمدی در مورد انتخاب بازیگران کودک و نوجوان فیلم نیز گفت: حدود 400 کودک و نوجوان برای انجام تست به دفتر ما آمدند و دو نوجوان برادر و پسر عمو شهاب در روزهای آخر بود که انتخاب شدند. اما خود شهاب تنها چند روز قبل از فیلمبرداری به همراه پدر و مادرش به دفتر ما آمدند و من با ورود او به دفتر احساس کردم، کودک مورد نظرم را پیدا کرده ام. من پسر بچه 6 ساله ای می خواستم که هم هوش و استعداد داشته باشد و هم حرف شنوی داشته باشد. یک پسر که آشنایی با سینما و صحنه ندارد، باید نقشی بدون دیالوگ را تنها با به کار گیری زبان بدن و نمایش حس ها در صورت بازی می کرد، این کاری است که بسیاری از بازیگران حرفه ای سینما از آن عاجز هستند. اما مهدی یار عزیزی بسیار خوب توانست از پس این کار بر بیاید. ما صحنه ای را که او باید لباس عروس را قیچی می کرد از او تست گرفتیم، بدون اینکه هیچ ابزاری در دفتر موجود باشد او توانست به خوبی تست را پشت سر بگذارد و این اطمینان مرا برای انتخاب او جلب کرد. البته بیشترین کمکی که من به او کردم این بود که با او دوست و رفیق باشم و حرف های هم را گوش کنیم و هم اینکه از او خواستم در تمامی صحنه ها آنچه را که می خواهد در صورتش نشان دهد، در دلش خودش به خودش بگوید. این کار باعث شد که بازی او باورپذیرتر باشد، او دیالوگ ها را در دلش می گفت و واکنش ها را در چهره بیان می کرد. وی در خصوص عدم حضور فیلم در بخش مسابقه جشنواره فیلم فجر پارسال نیز مطرح کرد: وقتی فیلمی از بخش مسابقه کنار گذاشته می شود، لاجرم هنرنمایی تک تک عوامل فیلم از جمله موسیقی و بازی ها و ... نادیده گرفته می شود، زیرا اقبال عمومی در جشنواره برای تماشای فیلم های بخش مسابقه بیشتر است. امروز ما جوان هایی داریم که فیلم های خوبی می سازند، هر کدام از ما دو نسل دیدگاه خودمان را داریم و وقتی از من خواسته شد که با کنار رفتن از بخش مسابقه فضا را برای جوان ها فراهم کنم من گول خوردم در صورتی که باید زمینه برای رقابت همه به صورت برابر وجود داشته باشد. مگر فیلم ساختن، انشاء نوشتن است که همه یک موضوع واحد را تعریف کنند و از یک سری خواسته شود که فضا را برای عده ای دیگر بازتر کنند، در فضای فیلم سازی هر کس نگاه خودش را دارد. پرینوش صنیعی نویسنده کتاب «پدر آن دیگری» هم درباره چرایی نگارش این کتاب خاطرنشان کرد: یکی از مسائلی که می خواستم در این کتاب بیان کنم تفاوت بین عشق پدری و مادری است. من این کتاب را 10 سال پیش نوشته ام. همان زمان به نتایج تحقیقی برخوردم که نشان می داد پدران فرزندان معلول تحمل بچه های ناتوان را ندارد و درصد بالایی از آنان زندگی را ترک کرده اند و مسئولیت نگهداری اینگونه فرزندان به گردن مادران افتاده است. پدران برای دوست داشتن فرزندان خود شرط دارند. آنها فرزندان موفق و توانا را بیشتر دوست دارند. عشق پدری شرط و شروط دارد اما عشق مادری نه . اینکه پدر همواره عصبانی دیده می شود کاملا طبیعی است. او خسته از سرکار باز می گردد و با خرابکاری های این بچه مواجه می شود . اتفاقا پدر این فیلم آدم خوب و زحمت کشی است. دست بزن ندارد. اینکه ما در مقام بیننده از رفتار او ناراحت می شویم، بخاطر این است که بازتاب رفتارهای خودمان را روی پرده می بینیم. وی گفت:مساله تاخیر در گفتار چندین عامل دارد که کودک این فیلم از بعضی از آنها برخوردار است مانند فرزند دوم بودن در بین بچه اول موفق و بچه سوم با جنس مخالف دوست داشتنی. همین طور تفاوت های فردی نیز در این زمینه موثر است، در این میان واکنش اطرافیان نسبت به مشکل او نیز خیلی مهم است.آنها اینقدر این موضوع را حاد می کنند که باعث ایجاد ترس و اضطراب بیشتر در بچه می شود و این مشکل را پیچیده تر می کند، تا جایی که بچه از این توانایی عدم حرف زدن برای مقابله و آزار دیگران استفاده می کند، حتی این رفتار می تواند تا بزرگسالی نیز ادامه داشته باشد. طهماسب صلح جو، دکتر جواد حاتمی و بنفشه صمدی هم نقطه نظراتش را درباره ی این فیلم مطرح کردند. جلسه با پرسش و پاسخ بین میهمانان و مخاطبان ادامه یافت و به پایان رسید.
سه شنبه ، ۱۲آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: صدای ایران]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]