محبوبترینها
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1825998248
روایتی تلخ از مادرها و پدرهای کهریزک/دلم برای « زندگی» تنگ شده...
واضح آرشیو وب فارسی:انتخاب: پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : حتی اگر آفتاب تمام شعاع هایش را بر سر کهریزک بتاباند، حتی اگر بهار تمام لطافتش را بر سر کهریزک بنشاند، حتی اگر کهریزک باغ عدنی شود بی مثال، باز هم «آسایشگاه کهریزک» است. باز هم خانه سالمندان است. باز هم در هوایش غصه موج می زند و باز هم پر از پدرها و مادرهایی است که چشم های شان خشک شد بس که بدون پلک زدن به آن نرده های سفید و سبز خیره ماند به امید روزی که از اینجا، از این اتاق های شش تخته پر از غم های نخ نما بروند و دیگر به اینجا برنگردند. حتی نوای آن ترانه شلوغ که از رادیو ضبط پرتابل پخش می شود هم به لب پدرها و مادرهای محکوم به زندگی در کهریزک لبخند نمی آورد. اینجا لبخند دیگر اعتبار خودش را از دست داده است. لبخند مال آن روزهایی بود که خانه ای بود. حالا، در این حکایت رانده شدن، لبخند دیگر جایی ندارد. از راهروهای بخش های آسایشگاه که بگذری، پدرها و مادرها، مبهوتند. مادرها مبهوت مانده اند به گل روسری همدیگر. پدرها مبهوت مانده اند به تاب خوردن تسبیح های ارزان قیمت در انگشتان لرزان. دنیای شان خلاصه می شود در همین روزمرّگی های تکراری بی سرانجام و بی هیچ خبر امیدوار کننده. به اتاق ها که سرک بکشی، پدرها و مادرها مچاله شده اند روی تخت ها. انگار خواب مرگ است که می خواهند بیدار نشوند و یادشان نیاید که اینجا «خانه» نیست و هیچ کدام از اشیای این اتاق ها و این سالن ها متعلق به آنها نیست جز پیکرهای نحیف و آب رفته خودشان. پدر و مادری که آمد کهریزک، دیگر برگشتی ندارد تا روزی که آمبولانس سفید رنگ بهشت زهرا از چند متر آن طرف تر بیاید برای بدرقه اش به دنیایی که دیگر آنجا خبری از دلتنگی نیست. مددکارهای آسایشگاه هم مانده اند که با این حجم سنگین نامهربانی تحمیل شده بر شانه های نحیف این همه پدر و مادر فراموش شده چه کنند؟ چطور از وزنش کم کنند؟ دست محبت را بر سر کدام پدر یا مادر بکشند که اشک در چشمش حلقه نزند و یاد پسر و دختری که روزی داشت نیفتد؟ گوش شنوای کدام پدر یا مادر باشند که در این اتاق های شش تخته سرد، ثانیه های فراموش شدنش را زمزمه نکند؟ «مادر یا پدر رو میارن اینجا. در جلسه ارزیابی می بینیم که قابل پذیرش نیست و باید همراه خانواده برگرده. خانواده داد می زنه و بد و بیراه میگه و پدر یا مادر رو جلوی در آسایشگاه، توی همین جاده رها می کنه و میره... دو هفته پیش، پسر، پدرش رو آورد که هنوز لوله آنژیو توی بینی اش بود. رفتیم توی جلسه ارزیابی و هنوز اعلام نظر نکرده بودیم که پسر به بهانه خرید سیگار رفت. حتی صبر نکرد نتیجه ارزیابی رو بشنوه. فکر کرد تنها رسالتش اینه که پدر رو بیاره و در آسایشگاه رها کنه و بره. این پدر پیر مریض تا ظهر اینجا چشم انتظار پسر بود. در پرونده اولیه یک نشونی از خیابون وحدت اسلامی داشتیم. رفتیم و دیدیم این آدرس اصلا وجود نداره... . پدرها و مادرها رو میارن پشت در آسایشگاه پیاده می کنن و میرن... مادرها معمولا یک کیف دستی با وسایل اولیه همراهشونه ولی پدرها هیچی ندارن. تعداد مادرهایی هم که میارن پشت در آسایشگاه میذارن بیشتر از پدرهاست... توی جلسات ارزیابی از بچه ها می پرسیم چرا نمی تونین پدر و مادرتون رو نگه دارین؟ پسرها میگن زنمون اجازه نمیده، دخترها میگن ما زن مردمیم و شوهرمون تهدید کرده که طلاقمون میده. از مادرا می پرسیم مامان می خوای بیای اینجا؟ میگه چاره ای ندارم و این «چاره ای ندارم» از صد تا فحش و بغض بدتره... وقتی هم که میان، یکی دو هفته اول خیلی براشون سخته ولی کم کم... عادت می کنن... مجبور میشن عادت کنن... زیاد داریم اینجا مادرها و پدرهایی که خانواده آورده و گذاشته و دیگه سراغشون نیومده. زیاد داریم پدرها و مادرهایی که بچه ها فقط عید به عید میان سراغشون. انگار یادشون میفته که عیده و باید برن سر قبر اموات و حالا یه سراغی هم از مادرشون بگیرن...» روایت ناهید و اشرف خانم، رونوشت جمله های هزاران مادر و پدری است که اقبال محتوم شان فراموش شدن بود در آن روزهایی که بیشتر از هر زمانی نیاز به دیده شدن و شنیده شدن داشتند. فرقی نمی کند. خصوصی باشد یا دولتی. شمال شهر باشد یا جنوب شهر. چلوکباب بدهند یا سیب زمینی پخته. اسمش، فقط اسمش را که بشنوی می خواهی زار بزنی. «خانه سالمندان» جایی که انگار روی پیشانی اش نوشته اند «خداحافظ». انگار روی پیشانی اش نوشته اند «دیگر شما را لازم نداریم». روایت اول: ناهید زندگی ناهید ظرف یک ساعت تمام شد. زیر و رو شد. از آن دقیقه ای که زنگ خانه خیابان شیخ بهایی شمالی به صدا در آمد و ناهید در را باز کرد و مامور اجراییات با حکم تخلیه در دست، به او گفت که باید خانه را تخلیه کند چون دخترش خانه را فروخته، تا ناهید کلمه به کلمه حکم صادره را در ذهنش تعریف و هضم کرد، فقط یک ساعت طول کشید. بعد از آن یک ساعت، ناهید دیگر صاحب خانه خیابان شیخ بهایی شمالی نبود؛ خانه ای که ناهید، پول خریدش را یک ریال یک ریال روی هم گذاشت تا با دیدن هر واژه مندرج در ١٥ صفحه سند آن خانه، فراموش کند تصویر تلخ تک به تک روزهای شش سال زندگی با یک معتاد فقیر را که وقتی مرد، حتی بابت کفن و دفنش مقروض شده بود... ١٣ شهریور ١٣٨٧ ناهید تمام زندگی اش را از دست داد و امروز، یکی از صدها مادری است که مجبور به زندگی در آسایشگاه کهریزک شده است. ناهید، تک دختر دردانه خانه پامنار، مثل صدها مادر دیگر در آسایشگاه کهریزک، فقط یک تخت دارد. فقط یک تخت. «دخترم امضای من رو جعل کرده بود. چهار کارشناس دادگستری هم تایید کردن که امضا جعل شده. دادگاه تجدیدنظر هم به نفع من رای داد. اما دیگه پولی نمونده بود. پسر و دخترم پول فروش خونه را بین خودشون تقسیم کرده بودن و خورده بودن.» با بچه ها حرف زدی؟ بله. رفتیم دادگاه. توی چشم من نگاه کردن و شروع کردن به فحاشی... مادربزرگ، شاهد خاموش آزارهایی بود که بر تن و روح دخترش رفت. اسفند ١٣٨٧ نتیجه آزمایش ها نشان داد که ناهید به سرطان سینه مبتلا شده است. یک جراحی ناکام، هشت جلسه شیمی درمانی، ٢٤ جلسه پرتو درمانی. بعد از خاموشی سرطان، ناهید مبتلا به دیابت شد. تا بفهمد کنترل دیابت چه مفهومی دارد، زمین خورد و استخوان پایش شکست و جراحی های بی فایده، ناهید را ویلچر نشین کرد. مادر بزرگ، شش ماه بعد از آنکه دخترش بی خانه شد فوت کرد. «پنج سال قبل رفتم سر خاک پدرم. مادرم... خیلی وقته سراغش نرفتم. اما اینجا، هر پنجشنبه یاد هردوشون هستم. هردوشون اینجا با من هستن...» ناخن های آراسته اش، ادبیات جملاتش، لباس ساده، نیمدار اما تمیزی که بر تن دارد، بوی خفیف صابون ارزان قیمت که حکایتی است از پاکیزگی مادرانه و حلقه ارزان قیمتش بر انگشت دست چپ آنقدر او را مجزا می کند از بقیه مادران ساکن در آسایشگاه کهریزک که اگر خودش نگوید ساکن آسایشگاه است، در لحظه اول فکر می کنی این مسوول بخش فیزیوتراپی، ساعت ٤ و ٥ بعدازظهر، کهریزک را با تمام سکوت و آواهایش پشت سر می گذارد و به سمت خانه مستقل و خانواده چشم انتظاری می راند در یکی از خیابان های این شهر شلوغ. اما این رویای مغشوش میرا، در کسری از ثانیه متواری می شود و ناهید، ساکن یکی از ده ها بخش آسایشگاه کهریزک است؛ جایی که بی هیچ تردیدی، تا پایان عمر خانه اش خواهد بود... «پسرم تصمیم گرفت بره امریکا. خرج سفرش رو جور کردم. برای دخترم عروسی گرفتم. در این سال ها هرچه داشتم برای این دو تا بود. پسرم، یوسفم بود. روزی که در فرودگاه بدرقه اش کردم باور می کنی من به چشم خویش دیدم که جانم می رود؟ فکر می کردم دنیا خلاصه شده در لیلا و حمیدرضا... من ٣٠ سال به مادرم خدمت کردم. اینها از چه کسی یاد گرفتن که با من چنین کنن؟ یعنی هیچ نشده تا حالا، شب که سرشون رو می ذارن زمین فکر کنن ما با زنی این کار رو کردیم که هیچ کسی رو غیر از ما نداشت؟» ناهید؛ صاحب حساب جاری و سپرده در بانک صادرات شعبه...، کارمند شرکت واردکننده ماشین آلات صنعتی از آلمان و لهستان، فارغ التحصیل رشته ادبیات فارسی از دانشگاه تهران، مادر حمیدرضا و لیلا و مادربزرگ دیبادخت، حالا مثل همه آن مادرانی است که تا آخرین لحظه زندگی سقفی جز سقف کوتاه آسایشگاه کهریزک بر سر نخواهند داشت. « من از بچه هام راضی نیستم. نه حالا، هیچ وقت. حتی دلم نمی خواد وقتی مردم روی من رو باز کنن و ببینن. خیلی به من بد کردن. انتظار هر چیزی رو داشتم جز این. من تافته جدابافته ای نیستم. من هم عین همه مادرهای اینجا هستم. همه مادرهایی که اینجا هستن یه روزی خانم بودن، یه روزی خونه و زندگی داشتن. اما آیا جای من اینجا بود؟» ناهید وقتی رجوع می کند به گذشته تاریکی که هنوز بعد از هفت سال کهنه نشده، وقتی در چشم های شفافش اشک می نشیند از یادآوری صبح ١٣ شهریور ١٣٨٧، یادآوری ها، جمله ها، نفس ها، پی در پی با بغض گره می خورد تا به واقعیتی تلخ هویت بدهد... «روزای تعطیل، حمام می کنم، لباسامو آماده می کنم، ناخن هام رو پاک می کنم، کتاب می خونم، می نویسم، موهامو رنگ می کنم... اینجا خانم های نیکوکار میان برای حمام سالمندان. ولی منبا اونا نمیرم حمام. انتهای سالن بخشی که ما زندگی می کنیم، یک دوش توی دستشویی نصب کردن و به من اجازه دادن اونجا حمام کنم...» ناهید باور کرده که آسایشگاه، آخرین منزل است و بدون هیچ چاره بهتر. منزلی خالی از تمام تعلقات مادی و معنوی زندگی ٦٣ ساله ناهید. «وقتی پلیس گفت باید خونه رو تخلیه کنم، اثاثم رو بردم در انبار یکی از آشناهای خدمتکارم امانت گذاشتم. اون آدم، اون اثاث، مثل دود گم شد. انگار یک نفر بنزین ریخت توی زندگیم...» تنها کسانی که به ملاقات ناهید می آیند سه دوست هستند – الهه و نغمه و پروین - و رییس بانکی که ناهید در آن حساب داشت... مادر بدی بودی؟ نه... من مادر بدی نبودم... ولی امروز حتی نمی خوام ببینمشون... حتی نمی خوام عکسی ازشون داشته باشم... من در پیشگاه خدا از بچه هام نمی گذرم... این حق منه که نخوام ببینمشون چون اگه ببینمشون نمی تونم ازشون بگذرم... من مادر بی عاطفه ای نبودم ولی ببین با من چه کردن که حتی دیدنشون هم من رو آزار میده... منتظر نیستم که یک روزی بیان و بگن ما رو ببخش چون من در مقام بخشش نیستم. کسی که می بخشه خداوند بزرگه. من چطور می تونم ببخشم؟ آدم بد رو نمیشه بخشید... ناهید مثل تمام مادرهای محکوم به زندگی در کهریزک دلتنگ خیلی چیزهاست. چیزهای ساده. به سادگی پختن یک غذا. به سادگی خریدن یک جفت جوراب. دلتنگ ذوق پرسه زدن در بازار و قیمت پرسیدن از بقال و میوه فروش و بزاز و زیر و رو کردن اجناس. دلتنگ لذت گرفتن یک هدیه... دلت برای چه چیزی تنگ شده؟ برای زندگیم... برای آرامشی که داشتم... برای غذاهایی که خودم می پختم... برای انتظار اومدن مهمون... برای آرزوهام که می میرن در سکوت... می دونی بزرگ ترین آرزوم چیه؟ یه اتاق باشه، سه متر، فقط خودم توش جا بشم، ولی فقط خودم توش باشم. آرزومه قبرم جایی باشه که اونا هیچ وقت نتونن قبر منو پیدا کنن... اینجا برای خودت چی داری؟ هیچی... هیچی... من با پنج مادر دیگه توی یه اتاق زندگی می کنم. یک یخچال هست که مال همه مونه. من یک تخت دارم. اونا هم یک تخت. هیچ ارجحیتی برای من نیست اینجا. اینجا همه مادرها یکی هستن و همه پدرها یکی هستن... بزرگ ترین حسن اینجا اینه که همه برابرن... همه مادرن، همه پدرن، فرزندی نیست... و عجیبه که همین مادرها که بچه هاشون با این شقاوت و پستی آوردن اینجا گذاشتنشون، وقتی نیکوکارا براشون خوراکی یا روسری میارن، اینا قایم می کنن که بدن به بچه هاشون و دنائت بچه ها رو ببین که اینها رو می گیرن و با خودشون می برن... من از چیزایی که توی بخش می بینم، تا صبح نمی خوابم... آخرین هدیه ای که گرفتی چی بوده؟ ... خیلی وقته هدیه ای نگرفتم... گاهی نیکوکارا برام خوراکی میارن. وقت اذان که میشه دستم رو بالا می برم و برای نیکوکارایی که میان دعا می کنم... ولی توی دعاهای من جای بچه هام نیست... روایت دوم: اشرف خانم اشرف خانم قرار بود دو ماه در کهریزک بماند. قرار بود بعد از دو ماه، پسر اشرف خانم بیاید و مادرش را از آسایشگاه ببرد. حالا هفت ماه گذشته و هیچ کس به ملاقات اشرف خانم نیامده است. اولین ماه، دومین و سومین ماه هم قابل تحمل بود. اما حالا... هفت ماه... نگاه اشرف خانم دیگر خالی شده از آن ته رنگ امید که ماه های اول در چشم هایش می دید. حالا به جای امید، ترس در چشم هایش می بیند. ترس که از امید هم پررنگ تر است. ترس از اینکه در کهریزک بمیرد... « زندگی خیلی خوبی داشتم. دو تا پسر داشتم. شوهرم کوره آجرپزی داشت. خیلی وضعمون خوب بود. ٣٠ سال قبل شوهرم فوت کرد. پسر بزرگم انتشارات داشت. چهار سال قبل که وضع کاغذ به هم ریخت پسرم مریض شد. ظرف شش ماه. به شیمی درمانی هم نرسید. بچه ام قبل از شیمی درمانی از دستم رفت. موند یک پسر. زندگیمون پشت و رو شد. پسرم ازدواج کرد. مجبور شدیم خونه رو بفروشیم. من هم جا گرفتم. سه سال مستاجر بودم. صاحبخونه جاشو می خواست. پسرم مونده بود منو چه کار کنه. تمام زندگیمو بخشیدم. باید می رفتم خونه عروسم زندگی کنم. تنها چیزی که موند رختخواب و چهار تکه فرش بود با وسایل آشپزخونه. یک کمی هم پول برام مونده بود. یه اتاق توی خونه شون برای من درست کرد. سه ماه اونجا بودم. این عروس خیلی خرده شیشه داشت. نمی خواستم زندگی پسرم به هم بخوره. گفتم برای من جای جدا بگیر. پسرم گفت نمی تونم دو جا رو بگردونم. من هم گفتم میرم کهریزک. گفت دو ماه بمون میام می برمت. حالا هفت ماه شده...» اشرف خانم عصا می زند و در راهروی بخش راه می رود. درشت قامت و بلند قد است. لحن کلامش قدمت دارد. کلماتی را به جمله هایش بست می زند که مال این نسل و این دوره نیست. این نسل و این دوره را نمی فهمد. نسلی که مادرهای شان را در آسایشگاه سالمندان رها می کنند و می روند برای همیشه. تخت کناری اشرف خانم، زنی است که پنج سال قبل از اشرف خانم به کهریزک آمده. او را به کهریزک آورده اند. خودش نیامده. در همین هفت ماهی که اشرف خانم در آسایشگاه است، زن، عکس بچه هایش را نشان داده. عکس دخترش، عکس دو پسرش، عکس نوه هایش. اشرف خانم، خویش و قوم زن را فقط از روی عکس های شان می شناسد. «من اینطوری زندگی نکرده بودم. نمی تونستم با این وضع زندگی کنم. می رفتم توی آشپزخونه، عروسم از آشپزخونه می اومد بیرون. می رفتم توی اتاق، عروسم از اتاق می اومد بیرون. انگار نمی خواست منو ببینه. توی آشپزخونه غذا می کشید و منو صدا نمی کرد. یک هفته پسرم از بیرون برام غذا گرفت. گفتم این درست نیست. یاد زندگیم می افتادم...» اشرف خانم از تمام دارایی اش، از همان وسایل آشپزخانه و چهار تکه فرش و رختخواب، هیچ چیز همراه نیاورد. تمام آن وسایل حالا در بالکن خانه عروس خاک و آفتاب و باران می خورد. اشرف خانم فقط کارت بانکش را همراه آورده که همان مختصر اندوخته اش هم در حال آب رفتن است. «نمی تونم اینجا زندگی کنم. تمام روز یا گریه می کنم یا خوابم. استقلال به آدم قوه میده خانم... اومدم اینجا فلج شدم... . انگار نه انگار که اومدم اینجا... انگار نه انگار که قول دادن بعد از دو ماه منو بیارن بیرون...» اگر مادری در کهریزک اشک نریزد غیر عادی است. اشرف خانم هم مثل بقیه مادرها. وقتی یادش می افتد که غذای آسایشگاه قابل خوردن نیست، وقتی یادش می افتد که از پوشیدن لباس های آسایشگاه اکراه دارد، وقتی یادش می افتد نیکوکارهایی که برای نوازش سالمندان به آسایشگاه می آیند، هر کدام خانه و زندگی و خانواده مهربانی دارند که آنها را در آسایشگاه سالمندان جا نمی گذارد، وقتی یادش می افتد که سنش به آن عددی رسیده که هر شب ممکن است چشم هایش را ببندد و صبح بیدار نشود، گوشه لب هایش جمع می شود، گوشه چشم هایش چروک می خورد و دستمال پارچه ای کنج جیبش را به چشم می فشرد. «اینجا چیزی ندارم که... رختای اینجا رو نمی تونم بپوشم. حتی جوراب اینجا رو نتونستم بپوشم هنوز... یه حموم میرم میام می خوام خودمو بکشم انقدر وضع حموم بده. پر میکروبه... شش دفعه اینجا جشن بوده حتی توی این جشنا شرکت نکردم... یه دفعه شب جمعه رفتم قرائت قرآن انقدر گریه کردم که دیگه نرفتم... دیگه اگه از اینجا نرم بیرون مریض میشم. دیگه اگه نیان منو ببرن یا ناخوش میشم یا آنقدر غصه می خورم که می میرم... دعام همینه هر لحظه. خدا، تو زندگی منو پشت و رو کردی، داغ عزیز به دلم گذاشتی، ولی اینو به سرم نیار که اینجا مریض بشم. اینو به سرم نیار که اینجا بمیرم. اگه هم پیمونه ام پر شد اینجا نمیرم.....» اینجا، در اتاق های بزرگ آسایشگاه، خلوت معنا ندارد. آنقدر همهمه هست و مادرها و زن های پیر با هم حرف می زنند و غر می زنند که سکوت و آرامش، مهم ترین آرزوی اشرف خانم می شود. «از صبح صدا می کنن چایی چایی... نمی ذارن بخوابی. حالا هم گفتن باید غذای رژیمی بخوری. یه دفعه اش رو هم نتونستم بخورم. سیب زمینی نپخته بود. مزه آب می داد. رفتم برای خودم خامه و پنیر خریدم خوردم... . یه وقتا عصری میرم توی حیاط، چند تا صندلی گذاشتن، میرم می نشینم روی صندلیا. یاد زندگیم می افتم. یاد اون روزای خوب. چقدر زندگیم خوب بود. یخچال امریکایی، اجاق گاز بزرگ، چند تا بوفه، دو تا ماشین که همیشه جلوی در بود با راننده. هر دفعه اینجا خواستن ببرن شاه عبدالعظیم نرفتم. یاد سفرهام می افتم. چقدر قم و اصفهان و مشهد رفتم. چهار دفعه انگلیس رفتم. دو دفعه آلمان رفتم. نمی تونم اینا رو با این مادرا بگم. اینا خودشون هزار تا غم دارن. چی رو بشنون مادر؟» اشرف خانم طالبی و انگور خیلی دوست دارد. قورمه سبزی و فسنجان و ماهی را هم خوب می پزد. یک مادربزرگ کمال و تمام. مادربزرگی که ظرف های چینی و بارفتن را برای نوه اش گذاشته و ظرف ها در همان بالکن خانه عروس خاک می خورد و آفتاب و باران. مادربزرگی که هفت ماه است نوه اش را ندیده است. «آرزو؟... دیگه از من گذشته مادر... دیگه برام فرقی نمی کنه... فقط آخرین روز زندگیم هم که شده، برم توی یه اتاق، بگو شش متر، یه موکت فقط توش افتاده باشه. ولی خودم اونجا تنها باشم... .» اشرف خانم مثل همه مادرهای کهریزک دوست دارد خودش را گول بزند. دوست دارد چیزهایی که نیست و ندارد را ببیند. دوست دارد فکر کند پسرش فردا می آید. «پسرم نه که منو دوست نداشته باشه. فقط نمی دونست چه کار کنه. نمی خواست زندگیش به هم بخوره. حالا میاد... یه روزی بالاخره میاد...» همه پدرها و مادرهای کهریزک دوست دارند فکر کنند پسر و دخترشان فردا می آیند. دوست دارند فکر کنند فردا دیگر قرار نیست در اتاق شش تخته کهریزک بخوابند. « ... ببین اینا رو... اینجا پره از مادرایی که هیچ کس نمیاد سراغشون... خیلیا هستن که سال هاست کسی به دیدنشون نیومده...» برش مددکارهای آسایشگاه هم مانده اند که با این حجم سنگین نامهربانی تحمیل شده بر شانه های نحیف این همه پدر و مادر فراموش شده چه کنند؟ چطور از وزنش کم کنند؟ دست محبت را بر سر کدام پدر یا مادر بکشند که اشک در چشمش حلقه نزند و یاد پسر و دختری که روزی داشت نیفتد؟ گوش شنوای کدام پدر یا مادر باشند که در این اتاق های شش تخته سرد، ثانیه های فراموش شدنش را زمزمه نکند؟ اعتماد
سه شنبه ، ۱۲آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: انتخاب]
[مشاهده در: www.entekhab.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 34]
-
گوناگون
پربازدیدترینها