محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
دکتر عرفان فدایی وکیل پایه یک دادگستری
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1802533627
احزاب تصور درستی از مطالبات پایگاه اجتماعی خود ندارند
واضح آرشیو وب فارسی:اعتماد: مریم وحیدیان/ حزبی که موید مطالبات پایگاه اجتماعی خود باشد، چه شاکله ای باید داشته باشد و احزاب ایران عموما چه ویژگی هایی دارند؟ امیررضا واعظ آشتیانی، عضو شورای مرکزی حزب موتلفه غیرقابل پیش بینی بودن انتخابات و عرصه سیاسی کشور را منبعث شده از ناکارآمدی احزاب می داند. ضمن اینکه او معتقد است نهادهای فرهنگی کشور باید زمینه فرهنگی تحزب را در جامعه فراهم کنند. او معتقد است که احزاب سیاسی ما به دلیل بی توجهی به نگاه های کارشناسانه و آمارهای مستند تصور درستی از مطالبات پایگاه اجتماعی ندارند و تنها نظر خود را در جریان سیاست ورزی اعمال می کنند. این فعال سیاسی اصولگرا در مورد حضور اقلیت های دینی در جریان سیاست ورزی معتقد است مادامی که این گروه در ذیل قانون حرکت می کنند می توانند در پارلمان و شوراهای شهر مطالبات خود را پیگیری کنند. او همچنین ضمن تاکید بر اینکه نقد باید کارشناسانه باشد و از تهمت و افترا باید پرهیز شود، بیان می کند که نباید به کسانی که به دنبال حقانیت هستند نام تندرو اتلاق شود. او معتقد است کسانی که پیشتر خود تندرو بودند امروز نقاب اعتدال به چهره زده اند. احزاب ایران چقدر به شاخصه های تحقق دموکراسی نزدیک هستند؟ چه شباهت ها و تفاوت هایی میان احزاب ما و احزاب مورد قبول در تئوری های دموکراسی وجود دارد؟ عملکرد احزاب ایران را در حدود چهار دهه پس از انقلاب چقدر موفق می دانید؟ در حدود چهار دهه پس از انقلاب، شاهد ورود موج گونه احزاب و خاموشی یا محدود شدن فعالیت های آنها پس از مدتی بودیم. قریب به اتفاق احزاب ما دولت ساخته بودند. آنها با موج یک دولت ایجاد شده و با رفتن آن دولت خاموش می شدند. از این رو احزاب و تشکل های ما موقتی تشکیل می شدند تا بتوانند فعالیت های انتخاباتی داشته باشند. آنها در مواقع انتخابات سری بلند کردند. بعد ها در رکود سیاسی ساختارمندی و نظام مندی خود را از دست می دادند. تنها حزب ریشه داری که توانسته ساختار مناسبی را برای خود فراهم کند و ریشه در پیش از انقلاب داشته، حزب موتلفه بوده است. حزب موتلفه پیش از انقلاب از گروه های مذهبی و سیاسی تشکیل شد و به صورت مخفی فعالیت می کرد. گروه ها و احزاب دیگر پس از انقلاب نتوانستند تحزب را به شکل واقعی خود عملیاتی کنند. به همین دلیل هم انتخابات در ایران هیچگاه قابل پیش بینی نبوده است. علت قابل پیش بینی نبودن انتخابات این است که احزاب نتوانستند فعالیت مستمر داشته باشند و در عین حال برنامه ای برای اداره کشور ارایه کنند. ارایه برنامه توسط احزاب سبب شناخت مردم از نگاه اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و سیاسی آنها می شود. گروه ها و احزاب بیشتر سعی کرده اند که سوار موج افکار عمومی شوند. آنها خود را در اختیار افکار عمومی قرار می دهند و هیچگاه اراده ای از خودشان به لحاظ سیاسی و تشکیلاتی نشان نداده اند. از این رو برداشت من این است که تحزب در ایران نتوانسته فعالیتی شایسته نظام داشته باشد. ارایه برنامه توسط احزاب و گروه ها سبب می شود که احزاب بتوانند طرفدارانی برای خود جمع کنند. به طور مقطعی مسلم است که هر گروه یا جمعیتی که تشکیل می شود درصدی از مخاطب را به سمت خود جذب می کند اما این درصد ها بسیار ناچیز است. تنها در زمان انتخابات با شعارهایی که ما هیچگاه ندیدیم به عمل بپیوندد روبه رو بودیم. من فکر می کنم جامعه ما پیش از اینکه به سمت تحزب برود باید بستر و زمینه فرهنگی لازم را داشته باشد تا شناخت بیشتر مردم از تشکل های سیاسی حاصل شود. ما باید بتوانیم با فعالیت های فرهنگی نقش احزاب را به درستی در جامعه تبیین و تشریح کنیم. از طریق گفت وگوها و صحبت های کارشناسی درباره تحزب مردم را نسبت به گروه ها و احزاب علاقه مند کنیم تا مردم خواسته های سیاسی خود را با توجه به آنچه احزاب مطرح می کنند، تطابق داده و حزب مطبوع خود را شناسایی کنند. در چنین زمانی است که رای واقعی احزاب مشخص خواهد شد. مهم تر از همه توجه به کار تشکیلاتی است. ما در کارهای تشکیلاتی رسمی ضعفی نداریم اما گروه هایی داریم که در کارهای غیررسمی تشکیلاتی ظاهرا موفق تر هستند. این خود یک چالش جدی است. اشاره کردید که لازمه تحزب قدرتمند در کشور ایجاد بستر فرهنگی است. آیا آگاهی بخشی و تشکل مندی احزاب می تواند راهی برای ایجاد این بستر باشد؟ پیش از ایجاد یک تشکل باید در ابتدا به انجام کار فرهنگی دست بزنیم. ما نمی توانیم تشکل ایجاد کنیم و بعد کار فرهنگی انجام دهیم. نهادهایی که مسوولیتی برای کار فرهنگ سازی دارند باید به این موضوع بپردازند. نهادهای مختلف فرهنگی در کشور وجود دارد که باید کار آگاهی بخشی را پیگیری کنند. باید به مردم نشان داده شود که وجود احزاب و تشکل ها چه نقش موثری می تواند در انسجام ملی و تحقق خواسته های آنها داشته باشد. مردم در انتخابات نمود خواسته های خود را می بینند. پرداختن به مزیت های تحزب و آگاهی بخشی در این راستا به معنای ایجاد بستر فرهنگی لازم برای تحزب است. ما در ادوار گوناگون انتخابات از جمله شورای شهر و مجلس شورای اسلامی می بینیم که گروهی از مردم در رای دادن وسواس خاصی را به خرج می دهند و گروهی دیگر نیز هستند که بر اساس نام و شهرت برخی ها در رشته های غیرسیاسی انتخاب می کنند. این مساله نشان می دهد که برخی از مردم تصمیم قاطعی نسبت به انتخاب افراد ندارند. احزاب و گروه ها می توانند تکلیف این قضیه را برای گروه ها و طرفدارانشان روشن کنند. البته طبیعی است که برخی مردم تمایل ندارند از حزب یا گروهی حمایت کنند و آنها نیز رای خود را هرگونه که صلاح بدانند و آزادانه به صندوق رای می اندازند اما نقش احزاب بسیار در آگاهی بخشیدن به مردم نسبت به آینده و سرنوشت کشور می تواند موثر باشد. بنابراین شما معتقدید که عملکرد درست و مستمر احزاب نوعی شناخت اصولی برای مردم از نیروهای سیاسی کشور ایجاد خواهد کرد؟ اگر فعالیت احزاب به صورت مستمر باشد و عمر کوتاهی نداشته باشند و هویت تشکیلاتی مشخصی از خود به مردم ارایه کنند، رای مردم در انتخابات با شناخت بیشتری همراه خواهد بود؟ همین طور است و البته این موضوع دوسویه است. اگر تشکل ها بخواهند موفق باشند، باید مانیفست و برنامه مشخص داشته باشند و همواره این برنامه ها را به روز و مردم و طرفداران خود را از آن آگاه کنند. مثلا در ارتباط با موضوعات سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی چه مواضعی دارند. نکته دیگر این است که احزاب باید برای خود یک دولت داشته باشند. اگر روزی حزبی پیروز انتخابات شد از فردای آن روز به دنبال وزیر نگردد بلکه بداند افرادی در احزاب دیگر یا حزب خودشان هستند که قابلیت فعالیت در یک وزارتخانه را دارند. امروز ظاهرا بیشتر انتخاب وزرا به قرعه است و این نشان می دهد که ما تشکیلاتی و حزبی رفتار نمی کنیم. اشاره کردم تنها حزبی که در کل استان های ایران شعبه دارد و در حال فعالیت است حزب موتلفه است. به کم یا زیاد بودن آن و موفق یا ناموفق بودن آن کاری ندارم. احزاب دیگر نیز باید به این سمت و سو بروند. ساختارمندی، تشکل مندی و داشتن برنامه در چارچوب قانون در نظام جمهوری اسلامی ایران از ویژگی های یک حزب موثر است. اشاره کردید که احزاب باید برای خود مانیفستی تعیین کنند و برنامه داشته باشند. چقدر اهمیت دارد که زمانی که حزبی در قدرت حضور ندارد برای حل مشکلات کشور برنامه ارایه کند؟ موضع گیری احزاب نه تنها به صورت بیانیه و نقادی بلکه به همراه پیشنهاد و ارایه برنامه تا چه حد اهمیت دارد؟ احزاب نباید صرفا یک منتقد باشند بلکه مباحثی که مطرح می کنند باید مبتنی بر یک کار کارشناسی و منطقی باشد. البته انتقاد جزیی از اهداف احزاب و گروه هاست و حق مردم هم هست که انتقاد داشته باشند اما این انتقادها باید با پیشنهادات اصولی و منطقی در جهت ارتقای دولت اداره کننده کشور مطرح شود. اگر احزاب بخواهند تبدیل به اپوزیسیون شوند، احزاب موفقی نخواهند بود. احزابی موفق هستند که با برنامه جلو بروند و پیشنهادات و برنامه ای هدفمند داشته باشند. در عین حال وقتی نگاه ها در قالب بیانیه، اطلاعیه یا مصاحبه ای توسط مسوولان گروه ها در رسانه ها مطرح می شود، می تواند در جهت جذب مخاطب جدید تاثیر داشته باشد. در عین حال طرفداران آن تشکل از این بابت خوشحال باشند که دیدگاه های آنها تحت عنوان حزب ارایه می شود. این مساله می تواند نقش خوبی در ارتقای کارآمدی افراد اجرایی دولت داشته باشد. ما در حال حاضر دو جریان مشخص و عمده در کشور داریم. وجود تئوریسین های حزبی و جریانی را تا چه حد برای ارتقای احزاب لازم می بینید؟ تئوریسین هایی که از آگاهی و علم سیاسی برای تبیین چشم انداز حزب یا جریان سیاسی برخوردار باشند؟ در یک حزب هیچ گاه فرد نباید نقش تئوریسین را بازی کند. در احزاب و تشکل ها شاید نگاهی از سوی فردی طرح شود اما مهم این است که این نگاه در اصطلاح فنی چکش کاری شود و نقاط ضعف و قوت آنها مورد تحلیل قرار گیرد. احزاب و گروه ها باید خود را از نگاه های کارشناسی جامعه شناسان بهره مند کنند. جامعه شناسان گروهی متخصص در این عرصه هستند که ذائقه های جامعه را مورد تحلیل قرار می دهند. مشکلی که امروز متاسفانه در بین احزاب ما وجود دارد این است که سیاسیون ما تصور می کنند همه موضوعات را در قالب سیاسی می توانند تحلیل کنند. درصورتی که بخش قابل توجهی از تحلیل سیاسی، نگاه های کارشناسان در عرصه جامعه شناسی است چرا که آنان ذایقه جامعه را در کوتاه و بلندمدت می توانند تحلیل کنند. همان طور که آمار داشتن یکی از فاکتورهای تصمیم گیری مدیریت است، نگاه ها و نقطه نظرات کارشناسی جامعه شناسان یکی از فاکتورهای مهم در تحلیل های سیاسی و برداشت های سیاسی است و موجب آینده نگری آن حزب و تشکل خواهد شد. اگر بنا باشد بر اساس سنت جلو بروند و آنچه عده ای دور یک میز تحلیل سیاسی می کنند مطمئنا راه به جایی نمی برند. شاید یکی از دلایل اینکه احزاب ما به خوبی نمی توانند سازمان یافته شوند غافل شدن از نگاه های جامعه شناختی است. جرقه ای به ذهن گروهی می رسد و آن جرقه باعث می شود آنها تصور کنند رضایت جامعه در موضوعی است. آنها بدون نگاه کارشناسی و مستند به این نتیجه رسیده اند و چالش های جدید در عرصه سیاسی کشور را نمی بینند. این عدم شناخت می تواند صدمات جبران ناپذیری داشته باشد. علت اینکه می گویم ما باید بستر فرهنگی داشته باشیم در این است که حتی کسانی که در احزاب به عنوان تئوریسین هستند نباید غافل از مسائل فرهنگی جامعه باشند. نباید تصور شود که آنچه آنها تحلیل می کنند ذائقه مردم است. من فکر می کنم که در کار احزاب و تشکل ها همیشه کار گروهی است که جواب می دهد. این طور نیست که مثل یک سازمان رسمی دولتی یک نفر دستور دهد و همه مطیع باشند. اگر بنابر این باشد نتیجه مثبتی نخواهند گرفت. طبق حرف های شما احزاب ما از نظر و مطالبات پایگاه اجتماعی خود تصور درستی ندارند؟ این برداشت درست است. به طور کلی اگر بخواهیم حزبی را که محقق کننده دموکراسی در یک کشور است با شاخصه ها و مختصات معرفی کنید چه می گویید؟ احزاب باید قانون اساسی کشور را مورد مطالعه قرار دهند تا ببینند که قانون اساسی به آنها چه اجازه ای داده تا پا را از آن فراتر نبرند. نکته مهم تر این است که ارزش ها و موضوعاتی را که در یک نظام مورد احترام آحاد مردم است مدنظر قرار دهند. به یکباره برخی از احزاب و گروه ها به سمت سکولار بودن و لیبرال بودن نروند. خیال نکنند هر آنچه می اندیشند باید همان بشود. ما در کشوری زندگی می کنیم که نامش جمهوری اسلامی است و نام دیگری ندارد. گروهی اگر بیایند و بگویند ما اسلامی آن را می خواهیم بیندازیم ممکن نیست. گروه ها و تشکل ها اگر بخواهند فعالیتی داشته باشند، باید در چارچوب نظام فعالیت کنند. همین قدر که بنده صحبت می کنم و منعی ندارم ارزشمند است. امثال بنده می توانند نقطه نظرات و انتقادات خود را مطرح کنند. این خود ارزشی است که نظام جمهوری اسلامی برای آحاد مردم و خواص قایل شده است. این فرصتی است که احزاب و گروه ها بتوانند نقطه نظرات خود را ارایه کنند و همان طور که اشاره کردم اگر بخواهند موفق باشند باید ساختارمند و در یک چارچوب تعیین شده و مانیفست مناسب حرکت کنند و با استفاده از ظرفیت های داخلی گروه ها و تشکل هایی که در جامعه ایران هستند و ارتباطی با افراد خارج از ایران برقرار ندارند، باید به جلو حرکت کرد. چیزی که در قواعد و تئوری های دموکراسی مورد توجه است این بوده که علاوه بر نظرات اکثریت مردم، نظرات اقلیت را نیز بتواند در نظام حکومتی جای دهد. اقلیت نیز فقط به معنای اقلیت مذهبی نیست بلکه اقلیت فکری از هر نوع و سلیقه را نیز شامل می شود. احزاب درباره تحقق این بخش از دموکراسی چه کاری می توانند انجام دهند؟ اقلیت های مذهبی و اقلیت های دینی در پارلمان نماینده دارند. آنها دارای تشکیلات رسمی در درون خودشان هستند و وقتی انتخابات مجلس شورای اسلامی برگزار می شود، گروهی از اقلیت های دینی از کاندیدای خاص خود حمایت می کنند. این نشان دهنده این است که آنها درون خودشان تشکلی دارند و آن تشکل برای انتخابات برنامه دارد. ما از این بابت مشکلی نداریم. ضمن اینکه اگر تشکل ها احترام به قانون بگذارند قانون نیز به آنها اجازه فعالیت می دهد. قانون هم برای ضعفا است و هم برای اغنیا و برای اجرای عدالت و آرامش آحاد جامعه است و باید آن را محترم شمرد. اگر کسی بخواهد قانون را زیر پا بگذارد مطمئنا مجریان قانون افراد و گروه هایی را که بخواهند خارج از قانون رفتاری داشته باشند، تحمل نخواهند کرد. قانون مداری یکی از موضوعات بسیار مهم در یک جامعه مترقی دینی است. همان طور که ما به متشرعات احترام می گذاریم باید به قانون نیز احترام بگذاریم. همین متشرعات است که در قالب قانون در بخش های مختلف زندگی روزمره مردم در جمهوری اسلامی ایران وجود دارد. لذا اقلیت های مذهبی و دینی در چارچوب قانون می توانند فعالیت داشته باشند. آنها در انتخابات مجلس و شورای شهرها نیز می توانند حضور داشته باشند و کسی آنها را از این بابت منع نکرده است. اگر احزاب را به دو نوع کلی تقسیم کنیم؛ اولا احزابی که در زمان انتخابات فعال می شوند و برنامه ارایه می کنند اما در زمان های دیگر سال فعالیتی از آنها نمی بینیم و دوما احزاب مسوول که خارج از قدرت نیز برنامه ارایه می کنند و کنش موثر بر جامعه دارند، احزاب ایران بیشتر به کدام یک از این دو نوع نزدیک هستند؟ احزاب ما بیشتر دولت ساخته هستند و در زمان انتخابات بروز و ظهور دارند. آنطور که سوابق نشان می دهد چنین احزابی از پشتوانه اقتصادی پنهان نیز برخوردار هستند. آنها در زمان انتخابات ورود کرده و هیجانی ایجاد می کنند و بعد از انتخابات فروکش کرده و تا انتخابات بعد خاموش می شوند. این مساله شایبه هایی برای اذهان عمومی ایجاد می کنند. در مقابل گروه هایی هم هستند که در تمام فصول فعال هستند و به طور مستمر فعالیت می کنند و تشکیلات خود را ادامه می دهند. آنها در مناظرات و گفت وگو ها فعال هستند. البته آنها نیز نتوانستند آنچنان که مورد انتظار است طرفداران زیادی برای خود داشته باشند. جامعه ایران یک جامعه بزرگ است و آنها باید بیشتر فعالیت کرده و بیشتر وارد عرصه کارهای تشکیلاتی شوند. یکی از مشکلات احزاب نسبتا پایدار، مسائل مالی است. به هر صورت کار تشکیلاتی هزینه دارد. اگر دولت حمایت کند کار این گونه احزاب با مشکل کمتری مواجه خواهد بود. البته هنوز دولت تعریفی از این بابت ندارد که آیا باید از نظر اقتصادی احزاب را حمایت کند یا خیر. به هر حال یکی از مشکلات احزاب فعال در طول سال مشکل اقتصادی است. گروه هایی که ظهور می کنند و فراز و فرودی برای خود دارند، از رابطه های پنهانی برخوردار هستند. آنها به لحاظ اقتصادی حمایت می شوند و پس از انتخابات دیگر اثری از آنها نیست. اگر بخواهیم آسیب شناسی در مورد احزاب اصولگرا داشته باشیم، فکر می کنید احزاب این جریان چقدر مسوول هستند و چقدر مطابق با تئوری های حزبی رفتار می کنند؟ نقاط قوت و ضعف آنها چیست؟ احزاب اصولگرا را تشکل های ریشه داری می دانم. به هر جهت جامعه ما از ذایقه های مختلفی برخوردار است و مردم نگاه های متفاوتی دارند. همانطور که اصلاح طلبان در جامعه برای خود طرفدارانی دارند، اصولگرایان نیز دارای طرفدارانی هستند. بخشی از جامعه هستند که طرفدار اصلاح طلبان یا اصولگرایان نیستند. اینجا است که دو جناح باید تلاش کنند تا آنان را جذب کنند. جذب مردم باید از طریق بیان تئوری ها و گفتمان ها صورت گیرد. امروزه ما شاهد هستیم که عنصرهایی که هیچ موضع جدی و رسمی هم ندارند به آنها نام فرد معتدل داده می شود و کسانی که به دنبال حقانیت هستند و در گفتمان های مختلف حضور دارند، تندرو خطاب می شوند. چندی پیش مقام معظم رهبری در سخنان خود اشاره کردند که به نیروهای متدین و حزب اللهی که از سر دلسوزی مسائلی را مطرح می کنند انگ تندروی نزنید. من فکر می کنم دو جناحی که در کشور ما تعریف شده اند باید تلاش کنند یارگیری های خودشان را بیشتر کنند. انتخابات مجلس دهم پیش رو است و ما باید تمام تلاش مان را در جهت رقابت همراه با اخلاق داشته باشیم. نکته مهم تر محقق کردن حضور حداکثری مردم است. همواره مقام معظم رهبری به این موضوع اشاره داشته است. گفتمان ها و شعارهای اعلام شده از سوی دو جناح باید به گونه ای باشد که حضور حداکثری مردم را محقق کند. نهایتا رای و انتخاب مردم باید قابل احترام باشد. تندروی شاید به عدم رعایت اخلاق سیاسی اطلاق می شود؟ نظر شما چیست؟ این نقد به تندروها وارد نیست؟ من معتقدم انتقادهایی که مبتنی بر انتقام جویی و بدون پایه کارشناسانه و همراه با تهمت، توهین و افترا باشد از هر فرد و گروهی پسندیده نیست. اینکه ما افرادی را داشته باشیم که حرف کارشناسی می زنند و در عین حال از سر دلسوزی است و انتقادشان نیز بجاست اما طرف مقابل چون حرفی برای پاسخ دادن ندارد آنها را به تندروی متهم می کند. ما هنوز تندروی و کندروی را تعریف نکرده ایم. همانطور که برای اعتدال تعریفی نداریم. نمی دانیم معنی و مفهوم اعتدال چیست. هر فرد خنثی که کمتر حرف بزند و برای منافع طرفین خود را در گفتمان قرار بدهد و طوری حرف بزند که به گروه و تشکلی برنخورد، معتدل است؟ اگر کسی صادقانه و کارشناسانه حرفی زد، باید انگ تندروی بزنیم؟این به این خاطر است که می خواهیم او را از میدان به در کنیم. امروزه ما می بینیم افرادی را که در گذشته با این تعریف تندرو بودند و شرایط خوبی به لحاظ سیاسی مهیا نکرده بودند و امروز نقش اعتدال به خودشان می گیرند و سعی می کنند که دیگران را متهم کنند. این رویه و رفتار غلط است و می توانیم بگوییم که نوعی نگاه منافقانه است. لذا صداقت در گفتار و عمل می تواند بهترین فاکتور باشد. ما شاهد هستیم که قرآن انسان را به اعتدال دعوت می کند و این اعتدال است که حسی مسالمت آمیز در بین مسلمانان ایجاد می کند. نه کندروی و نه تندروی مورد تایید است. فقط باید تعریف درستی از این موارد داشته باشیم. متاسفانه هر کسی به ذایقه خود تعریفی از این کلمات ارایه می کند. در پیگیری مطالبات مردمی اگر با در نظر گرفتن شرایط و کندتر حرکت کنیم به نوعی نمی تواند تعریفی از اعتدال باشد؟ تعریف شما از اعتدال چیست؟ هیچ موضوع و مساله ای مثل رعایت قانون نشانه بر اعتدال نیست. احترام به قانون و عملی کردن آن همراه با اخلاق سیاسی می تواند معنای اعتدال باشد. اخلاق سیاسی و گفتمان سیاسی مبتنی بر یک رفتار نیکو می تواند بسیار اثرگذار باشد. گفتمان مستدل و منطقی و همراه با نگاه اعتقادی و دینی می تواند مخاطبین را جذب کند اما اینکه عده ای نقاب اعتدال بزنند اما رفتار و گفتارشان برخلاف آن نقاب باشد درست نیست.
شنبه ، ۹آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اعتماد]
[مشاهده در: www.etemadnewspaper.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 12]
-
گوناگون
پربازدیدترینها