تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816423142
دیدار یک مادر و دختر پس از 24 سال
واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: معجزه چیزی غیر از «همین حالا» نیست. به دست آوردنِ آرزویی که «همین حالا» می خواهی اش. ملاقات مادر و دختری که بعد از 24 سال با هم روبه رو شدند هم از آن دست آرزوهایی بود که معجزه وار رخ داد؛ «همین حالا» در اتاق قاضی دادسرای جنایی پایتخت.به گزارش دولت بهار، روزنامه شهروند پس از این مقدمه آورده است: «خیلی دور از ذهنه که وقتی داری با بابا و مامانت زندگی می کنی، بیان بهت بگن مامان و بابات ٢ نفر دیگه هستن. خیلی پیچیده است، اصلا نمی خوای باور کنی؛ آخه مگه میشه؟! یک عمره که بابا و مامانم برای بزرگ کردن من زحمت کشیدن، حالا یک مامان جدید پیدا شده؟! مامانِ جدید جدید هم که نه، یعنی مامان قدیمیم؛ مامانی که من را به دنیا آورده . اما من تو دست ها و آغوش دو تا فرشته دیگه بزرگ شدم. شبی که سرگذشت زندگیم را از زبان مامانم شنیدم، نمی خواستم حرف هاش رو باور کنم ولی بعدا که آروم تر شدم و منطقی به ماجرا نگاه کردم تصمیم گرفتم این بار به انتخاب خودم سرنوشت زندگیم رو تغییر بدم؛ خواستم مادری که 24 سال پیش نوزاد بی دفاعش رو در بیمارستان رها کرد، ببینم و هزار سوال بی جوابم رو از خودش بپرسم.» این ها را دختر 24 ساله ای که ناگهان در برابر سرگذشت عجیب اما واقعی از زندگی اش قرار گرفت، می گوید. دانشجو است؛ و تک فرزند یک پدر و مادر سالمند. او هنوز باور ندارد که در پس این قصه واقعی چهار برادر و یک خواهر هم پیدا کرده. نیلوفر، منطقی و متین است و آرام روی صندلی نشسته و لحظه ای دستش از دستان پدر جدا نمی شود. با این حال خودش را آماده ملاقات با زنی کرده از این به بعد شاید به او هم بگوید «مادر». صدای تپش قلب نه تنها دخترک، بلکه تپیدن قلب پدری که سال ها زحمت کشید تا او را بزرگ کند در اتاق قاضی شنیده می شود. آنها سرشان را پایین انداخته اند و هر دو نمی خواهند به درِ اتاق نگاه کنند. نیلوفر و پدرش خوب می دانند که پشت در اتاق هم قلب یک زن دیگر برای این دیدار، سخت در حال تپیدن است؛ احساس همه شان حالا برخلاف سرگذشتشان مشترک است. صدای باز شدن در به گوش می رسد؛ صدای قدم های دو زن و یک مرد نزدیک تر می شود؛ نیلوفر می گوید: «نزدیک من نیایید.» در فضای منجمد و سرد این ملاقات، همه چیز برای اشک و زاری مهیاست؛ اما نیلوفر هنوز با احساس و منطقش درگیر است، بغض دارد؛ بغضی نشکسته. نوزادان آن قدر بی دفاع و ناتوانند که تصور رها شدنشان، درست در زمانی که نیازمند حمایت هستند دردناک است، در سکوت مبهم اتاق اما مادر دخترک دغدغه های مادرانه اش را به تصویر کشید: «من و پدرت چهار تا پسر داشتیم و یک دختر. اوایل سال 70 متوجه شدم دوباره باردارم؛ نمی دانستم «تو» دختری یا پسر، فقط خوشحال بودم از این که در وجودم در حال متولد شدن بودی. اما به یک دلیل ساده همه حس های خوب از من گرفته شد؛ پدرت وجود فرزند ششم را نپذیرفت! این به معنی قضاوت در مورد پدرت نیست چون او چهار سال پیش به دلیل مشکلات جسمی که از زمان جنگ برایش به یادگار مانده بود درگذشت. آن روزهای سال 70 اما هنوز دو سال از پایان جنگ تحمیلی ایران و عراق گذشته بود و پدرت یک جانباز شیمیایی شده بود. مشکلات روحی و روانی او روز به روز بیشتر می شد و خبر تولد فرزندی دیگر او را خوشحال نکرد. مجبورم کرد تا تو را در بیمارستان رها کنم. فصل زایمان که فرا رسید من مانده بودم و یک دنیا مشکلات. پدرت راضی نشد که نشد و من مجبور شدم بعد از زایمان، تو را در بیمارستان رها کنم. قضاوت نکنید؛ واقعا پدرت سنگدل نبود، بیماری اعصاب و روان او را به این روز کشاند. تا این که شش سال پیش پدرت فوت کرد و من از همان موقع تصمیم گرفتم تو را پیدا کنم. می خواستم بدانم چه سرنوشتی پیدا کرده ای، می خواستم و می خواهم جبران کنم.» بعد از این لحظات سرنوشت ساز که اوج قصه تراژیک زن بود؛ مردی که به عنوان «پدر» نیلوفر را بزرگ کرده بود، گفت: «سرنوشت نوزادی که رها کردی به سرگذشت من و همسرم گره خورد. من در بخش خدماتی بیمارستان کار می کردم و آن روز همه بیمارستان صحبت از نوزاد دختری می کردند که خانواده اش او را در بیمارستان گذاشته و رفته بودند. همان روز زن و مردی پیدا شدند تا این نوزاد را به فرزندی بپذیرند و یکی از پرستاران او را به آغوشم داد تا به اتاق رئیس بیمارستان ببرم تا تحویل خانواده جدیدش بدهند. اما این زن و مرد به دلیل نداشتن ضامن نتوانستند نوزاد را با خود ببرند، درحالی که دخترک چند روزه در آغوشم خواب بود به اتاق پرستاری رفتم تا او را تحویل دهم اما اتفاق عجیبی مسیر زندگی مان را عوض کرد. نوزاد با دست های کوچک و بی توان اش یقه کتم را محکم چسبیده بود. دلم از این احساس لرزید؛ چون من و همسرم از داشتن فرزند محروم بودیم. همان موقع بود که به دلم افتاد ما پدر و مادر این نوزاد زیبا شویم. پس از طی مراحل قانونی نیز دختری با نام «نیلوفر» چشم و چراغ خانه مان شد.» حکایت انتظار و رسیدن لحظه دیدار؛ لحظه ای که تمام تلخی ها و فراق هایش پشت اشک شوق و آغوش گرم و مهربان به پایان می رسد برای «نیلوفر» واقعیت ناباورانه ای است. با این حال او از چند ماه پیش که آرام آرام زمزمه سرگذشتش را از زبان زن و مردی که حق پدر و مادری به گردنش داشتند، شنید به دادسرا آمده بود و با معرفی به پزشکی قانونی و انجام آزمایش های DNA می دانست که واقعیت همان چیزی است که در این لحظه می شنود. بازگویی این ماجرا برای نیلوفر هر چند هنوز شوک بزرگی بود اما زمان همه چیز را در خودش حل می کند. نیلوفر 24 ساله حالا با همه تلخ و شیرینی هایی که از سرگذشت به سرنوشتشش پیوند خورده به خبرنگار «شهروند» می گوید: «درست است که مادرم را پیدا کرده ام؛ زنی که 9 ماه من را در وجودش نگه داشت تا به این دنیا بیایم، اما زن و مردی که من را بزرگ کردند همچنان پدر و مادر من هستند. می خواهم با آنها زندگی کنم؛ اما دچار یک حس شیرینم. خوشحالم از این که برادر و خواهر پیدا کرده ام، اما هنوز هیچ تصمیمی برای نوع ارتباط با آنها را ندارم. نمی خواهم این موضوع مرا از درس و زندگی ام عقب بیندازد. هنوز زمان نیاز دارم.» حل معمای نوزاد رها شده در دادسرای جنایی پایتخت 14 تیرماه سال 90 شکایت عجیبی روی میز قاضی دادسرای جنایی پایتخت قرار گرفت؛ شکایتی که نشان می داد یک زن به دنبال دختری است که 24 سال پیش در بیمارستان به دنیا آورده اما به دلیل مشکلات و اختلاف با همسرش مجبور شد نوزادش را رها کند. این زن در این باره گفت: «وقتی به فکر پیدا کردن دخترم افتادم به بیمارستانی که در آن وضع حمل کرده بودم، رفتم. همان موقع با واقعیت تلخی روبه رو شدم، یکی از کارمندان سابق بخش نوزادان ادعا کرد آن زمان دو نوزاد را در بیمارستان به قتل رسانده اند و اعضای بدنشان را فروخته اند. می خواهم این موضوع را پیگیری کنم تا از سرنوشت دخترم باخبر شوم.» با شکایت این زن، پرونده در دستور رسیدگی قرار گرفت اما هیچ ردی از این حادثه به دست نیامد. درحالی که پرونده در شعبه پنجم دادسرای جنایی پایتخت باز بود، قاضی حسین پور دستور رسیدگی مجدد به این پرونده را صادر کرد تا تحقیقات میدانی راز سرنوشت این نوزاد را روشن کند. پس از تحقیقات و بررسی پرونده های بایگانی شده بیمارستان مشخص شد همان موقع یک زن و مرد که فرزندی نداشته اند این نوزاد را به فرزندی قبول کرده اند. با شناسایی این خانواده، قاضی حسین پور با احضار پدر و مادر دختر جوان و برگزاری چندین جلسه شرایطی را فراهم کرد تا دختر جوان از سرگذشت خود باخبر شود.
دوشنبه ، ۴آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[مشاهده در: www.dolatebahar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 72]
-
گوناگون
پربازدیدترینها