تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1850108055
موافقنامه آتش بس در میانمار/ نگاهی به ایالت شان، ارتش ملی کارن و درگیرهای قومی
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: موافقنامه آتش بس در میانمار/ نگاهی به ایالت شان، ارتش ملی کارن و درگیرهای قومی کوالالامپور - ایرنا - دولت میانمار با 8 گروه مسلح قومی از 17 گروه مسلح این کشور در آستانه انتخابات سراسری 17 آبان ماه توافقنامه آتش بس محدود با هدف پایان دادن به جنگ داخلی شش دهه ای امضا کرد.
به گزارش ایرنا، "تین سین" رئیس جمهور میانمار طی دو سال گذشته تلاش کرد با نشاندن گروه های مسلح قومی و مقامات دولتی دور یک میز برای پایان درگیری ها اقدام کند و سرانجام این مذاکرات نتیجه ای موقت داد.میانمار کشوری با 144 قومیت در جنوب شرق آسیا است و 68 درصد از جمعیت این کشور را برمه ای ها، 9 درصد را شان ها، هفت درصد را کارن ها و 16 درصد را بقیه اقوام تشکیل می دهند و بسیاری از این اقوام با دولت مرکزی درگیرند.دکتر "علی اکبر ضیائی" کارشناس ارشد جریان های فکری و قومی روز دوشنبه در مقاله ای که در اختیار ایرنا قرار داد، به وضعیت گروه های قومی مسلح در میانمار پرداخت.ارتش ایالت شان به عنوان یکی از گروه های مسلح قومی در سال 1964 تاسیس شد. این ارتش یکی از بزرگترین گروه های نظامی مخالف دولت میانمار بود که در مقابل دولت در ایالت شان ایستاد. این ارتش در سال 1964 با ادغام همه جناح های مخالف و بکارگیری هزاران نفر از مردم ایالت شان تشکیل شد. اگرچه هدف اصلی از تشکیل این ارتش ایجاد خودمختاری در ایالت شان بود، اما بعدا دایره مبارزات این ارتش به جنگ علیه حزب کمونیست برمه، بازرگانان کمونیست چینی مهاجر به میانمار و مبارزه با افزایش تولید مواد مخدر در این ایالت گسترش یافت.این ارتش نتوانست به خواسته های خود برسد و در نهایت در سال 1976 منحل شد و از انحلال آن ارتش ایالت شان- جنوب و ارتش ایالت شان- شمال شکل گرفت و به مخالفت خود با دولت نظامی میانمار ادامه دادند. ارتش متحد ایالت "وا" نیز در سال 1989 در نتیجه اضمحلال حزب کمونیست برمه تاسیس شد.اگرچه دولت برمه ایالتی را به نام ایالت شان به رسمیت نمی شناخت، اما ارتش برمه به صورت مستمر ارتش متحد ایالت "شان" را علیه گروه های نظامی ملی گرای شان بکار می گرفت.اتحاد ملی کارن نیز در سال 1947 تاسیس شده است. قوم کارن که به "کاین" و "یانگ" نیز معروف است دارای زبان سینو- تبتی است که در ایالت کارن واقع در جنوب و جنوب شرقی میانمار زندگی می کنند. 7 درصد جمعیت میانمار را قوم کارن تشکیل می دهند و جمعیت آنان به حدود 5 میلیون نفر می رسد. تعداد زیادی از این قوم به تایلند مهاجرت کرده اند و در مرز ایالت کارن- تایلند زندگی می کنند.قوم کارن معمولا با قوم "کارنی" که به قبائل "کایاه" در ایالت کایاه تعلق دارند اشتباه گرفته می شود. یکی از شاخه های قوم کارنی قبیله ای به نام "پاداونگ" است که به علت انداختن حلقه های فلزی به دور گردن زنان خود در جهان شهرت دارند. قوم کارنی نیز در نزدیکی مرز میانمار و تایلند زندگی می کنند. "اتحاد ملی کارن" با تشکیل یک شاخه نظامی علیه دولت نظامی میانمار از سال 1947 به بعد وارد عمل شد. هدف از تشکیل این گروه نظامی در ایالت کارن در ابتدای تشکیل اعلام استقلال از میانمار بود، اما از سال 1976 این گروه ایالت کارن را به نام فدرال کارن و نه ایالت مستقل خواند.در اسطوره های کارن آمده است که نیاکان این قوم به رودخانه شن های روان تعلق دارند. بسیاری از مردم کارن اعتقاد دارند که آنان در قرون گذشته از منطقه ای به نام صحرای "گوبی" واقع در شمال و شمال غرب چین و جنوب مغولستان به میانمار مهاجرت کرده اند.اقوام کارن سومین جمعیت نژادی از نظر تعداد بعد از قوم "بامار" و قوم "شان" بشمار می آیند. واژه "کارن" به تعداد زیادی از گروه های مختلف نژادی با ویژگی های بسیار ناهمگون اطلاق می شود که حتی در زبان نیز با یکدیگر اشتراک ندارند. ظهور هویت نژادی به نام "کارن" یا "پان کارن ها" معمولا به دهه 1880 میلادی یعنی زمانی که تعدادی از مردم قوم کارن توسط مسیونرهای مسیحی انگلیسی به مسیحیت گرویدند بر می گردد. با حمایت های حکومت استعماری بریتانیا اقوامی از کارن به سمت های اداری و نظامی منصوب شدند و توانستند برای خود هویتی مستقل از اقوام شان و بامار پیدا کنند.واژه "کارن" در حقیقت تلفظ انگلیسی واژه "کاین" به زبان مردم برمه است که هنوز معنای حقیقی آن روشن نیست و احتمال دارد دارای ریشه غیر بودائی و متعلق به زبان "مون" باشد.برخی نیز گفته اند کارن در حقیقت تحریف واژه "کانیان" به معنای تمدن نابود شده است. بیشتر مردم کارن در مناطق کوهستانی واقع در شرق میانمار و دلتای "ایراوادی" شامل ایالت کارن و تعدادی نیز در ایالت کایاه و بخش جنوبی ایالت شان و منطقه "آیه یاروادی" و "تانینثاریی" و بخش "باگو" و غرب تایلند زندگی می کنند.به سختی می توان جمعیت این قوم در میانمار را تخمین زد، زیرا آخرین آمار قابل اعتماد به سرشماری سال 1931 برمی گردد. برخی منابع غیرموثق در سال 2007 تعداد آنان را تا 7 میلیون نفر برآورد کرده اند. تعداد 400 هزار نفر از این قوم نیز در تایلند زندگی می کنند که بخش عمده قبائل کوهستانی آن کشور را تشکیل می دهند. اصطلاح "اقوام کوهستان" در تایلند به کسانی اطلاق می شود که به صورت مهاجر به آن کشور سفر کرده و مناطق کوهستانی را برای سکونت برگزیده اند.برخی اقوام کارن که در اردوگاههای مهاجران در تایلند زندگی می کردند به شمال آمریکا، استرالیا، نیوزیلند و کشورهای اسکاندیناوی مهاجرت کردند. در سال 2011 تعداد مهاجران کارن در خارج از میانمار و تایلند حدود 67 هزار نفر برآورد شده است. در دوران استعمار بریتانیا تنها قوم کارن مسیحی و "آنیمیسم" به عنوان "قوم کارن" ثبت شدند و کارن های بودائی به عنوان اقوام میانمار سرشماری شدند.با توجه به ظهور سیاسی اقوام کارن در حال حاضر به سختی می توان آمار دقیقی از آنان ارائه داد. گماونگ آیه" رئیس ارتش میانمار در سال 1997 پای خود را بر پرچم قوم کارن گذاشت و گفت: "تا 20 سال آینده مردم کارن را تنها در موزه ها می توان یافت."حکومت نظامی میانمار جمعیت قوم کارن را کمتر از یک میلیون نفر اعلام کرده است که بنابر شواهد موجود چنین آماری با واقعیت سازگاری ندارد و کم نشان دادن آن قوم بیشتر رنگ سیاسی دارد.برخی از رهبران قوم کارن نیز در بیان آمار قوم خوداغراق کرده و آنان را 20 میلیون نفر یعنی 40 درصد جمعیت میانمار اعلام کرده اند. میانمار پس از سه جنگ میان اهل برمه و بریتانیا به عنوان یکی از ایالت های هند بریتانیا در سال 1886 شناخته شد. مسیونرهای تبشیری باپتیست فعالیت خود را از سال 1830 در میانمار آغاز کردند و به دنبال آن توانستند تعداد زیادی از قوم کارن را به مسیحیت دعوت کنند. افرادی از قوم کارن که به مسیحیت گرویدند بیش از مردم بودائی میانمار مورد عنایت بریتانیا قرار گرفتند و تعداد زیادی از آنان در نظام اداری و ارتش بریتانیا بکار گماشته شدند.تعدادی از اقوام مسیحی کارن برای خود هویتی مستقل از کارن غیرمسیحی قائل شدند و سازمان های نژادی کارن را برای ایفای نقش سیاسی بیشتر تشکیل دادند که بعدا اعضای این تشکلات نژادی به "اتحاد ملی کارن" پیوستند. "جمعیت های ملی کارن" نیز توسط گروهی از روشنفکران تحصیل کرده کارن در غرب برای تأمین منافع بریتانیا و جلب حمایت آن در سال 1881 تشکیل شد. علی رغم گرایش مسیحیت در رهبران جمعیت های ملی کارن حرکتی سیاسی برای پوشش دادن همه اقوام کارن با گرایش های مختلف فکری تحت عنوان یک جنبش نژادی شکل گرفت. آنان در اجلاس "اصلاحات مونتاگو چلمسفورد" در هند که طرح استقلال هند در سال 1917 مطرح شده بود اعلام کردند میانمار هنوز برای استقلال و خودمختاری از بریتانیا آمادگی ندارد. سه سال بعد پس از طرح "اصلاحات کاردوک" در سال 1920 جمعیت های ملی کارن، 5 کرسی و سپس 12 کرسی از مجلس قانون گذاری میانمار از 130 عضو و در مرحله بعد 132 عضو را به خود اختصاص دادند. در چنین شرایطی کارن های بودائی حتی تا سال 1939 نیز جمعیت ملی کارن را تشکیل نداده بودند. اداره مستعمرات بریتانیا در سال 1938 سال نوی قوم کارن را به عنوان روز تعطیل عمومی اعلام کرد.زمانی که ژاپن در جنگ جهانی دوم بر میانمار مسلط شد و آنجا را به اشغال خود درآورد، نزاع و درگیری میان اقوام کارن و برمه بالا گرفت. در نتیجه این درگیری ها تعداد زیادی از روستاها تخریب و کشتار عجیبی در منطقه توسط ژاپنی ها و ارتش استقلال برمه که مدافع حضور ژاپنی ها در منطقه بودند، انجام شد. شکل گروه های درگیر بدین صورت بود که قوم کارن با ارتش بریتانیا همکاری می کرد و ارتش استقلال برمه با ژاپنی ها متحد بود.از شخصیت هایی که در این درگیریها کشته شدند وزیر سابق کابینه "ساو په ثا" و خانواده وی بودند. دولت وقت میانمار اعلام کرد مسبب اصلی این جنگ ها در میانمار وفاداری کارن ها به بریتانیا است و با مداخلاتی از ادامه خونریزی ها جلوگیری شد. قتی استان "شان" و "کاچین" و چین در میانمار براساس قومیت ساکنان آنان شکل گرفت، بیشتر قوم کارن به فکر ایالتی به نام "کارن" افتادند تا بتوانند برای قوم خویش هویتی مستقل شکل دهند.هیاتی متشکل از "ساو ثا دین" و "ساو با گی" از طرف قوم کارن به لندن رفتند تا مقامات بریتانیا را نسبت به کسب استقلال قانع سازند، اما این هیات نتوانست به هدف خود برسد و در سال 1947 هیاتی از نمایندگان شورای اجرائی دولت میانمار به ریاست "اونگ سان" به لندن دعوت شد تا در باره پیمان "اونگ سان- اتلی" مذاکره کند.این در حالی بود که نماینده هیچ یک از اقلیت های نژادی به این مذاکرات دعوت نشدند.یک ماه بعد در کنفرانس "پانگلونگ" موافقت نامه ای بین اونگ سان نماینده دولت موقت برمه و رهبران اقوام شان، کاچین و چین به امضا رسید، اما نماینده قوم کارن تنها به عنوان ناظر به این توافق دعوت شد و اقوام "مون" و "اراکانیس" (مردم منطقه راخین در میانمار) نیز در این توافق جائی نداشتند و مورد غفلت واقع شدند. بریتانیا وعده داد به موضوع قوم کارن پس از اتمام جنگ جهانی دوم رسیدگی کند. وقتی نیروهای استعمار بریتانیا از میانمار خارج شدند هنوز اقدامی خاص برای این قوم صورت نگرفته بود و تنها به تعدادی مذاکرات بدون نتیجه اکتفا شد.در سال 1947 قوم کارن در جریان انتخابات قانون اساسی آن را تحریم کرد و به دنبال آن خواسته های آن قوم مورد بررسی قرار نگرفت و بررسی آن به بعد از استقلال کشور موکول شد. براساس توافق انجام شده مرر شد ایالت های شان و کارنی تا 10 سال بعد مستقل شوند و کاچین به صورت یک ایالت و منطقه چین به عنوان بخشی از یک ایالت به رسمیت شناخته شوند. مناطق مون و اراکانیس (راخین) نیز به طور کلی مورد بحث قرار نگرفتند. در سال 1947 تعداد 700 هیات از جمعیت های ملی کارن شامل در یانگون دور هم جمع شدند و "اتحاد ملی کارن" را تشکیل دادند. هدف از تشکیل این اجلاس سراسری اقوام کارن تشکیل یک ایالت مستقل با دسترسی به دریا، افزایش کرسی های پارلمانی تا 25 درصد برای قوم کارن، برگزاری سرشماری جدید اقوام و نژادها و حضور فعال و گسترده واحدهای کارنی در یک ارتش مسلح بود.دولت بریتانیا هیچ پاسخی به این درخواست ها و ضرب الاجل تعیین شده نداد و به عنوان اعتراض "ساو با او گیی" که ریاست اتحاد ملی کارن را برعهده داشت از شورای اجرائی دولت استعفا داد.میانمار ژانویه 1948 پس از جنگ جهانی دوم استقلال یافت و اتحاد ملی کارن تلاش کرد زندگی مسالمت آمیزی را با اکثریت نژاد برمه آغاز کند. مردم کارن توانستند هم در دولت و هم ارتش سمت هائی را به دست آورند و سال 1948 دولت برمه به ریاست "او نو" یک گروه سیاسی نظامی جنگه ای نامنظم به نام "سیتووندان" تشکمیل داد که سال 1949 هرج و مرجی را میان مردم کارن ایجاد کرد.از دهه 1950 اتحاد ملی کارن نقش فعالی را در سازماندهی امور اجتماعی و سیاسی اقوام کارن ایفا کرد و در حقیقت نقش دولت را برای مردم خویش بازی می کرد و افرادی که در شورش ها زخمی می شدند را به گونه ای تحت حمایت قرار می داد و به اقوام کارن که مهاجر و یا از محل سکونت خود رانده می شدند کمک می کرد.علاوه بر آنها اتحاد ملی کارن در ساخت مدارس، سرویس های بهداشتی، مراکز درمانی و حتی فعالیت های بازرگانی نیز نقش مؤثری ایفا می کرد. در اتحاد ملی کارن بخش نظامی نیز به نام ارتش آزادیبخش ملی کارن تشکیل شد تا به فعالیت های نظامی جهت استقلال کارن بپردازد.چند سال بعد مردم کارن به عنوان بزرگترین گروه از 20 اقلیت قومی علیه دیکتاتوری نظامی یانگون قیام کردند. در طول دهه 1980 نیروهای تحت فرمان ارتش آزایبخش ملی کارن به حدود 20 هزار نفر رسید. پس از قیام عمومی مردم برمه در سال 1988 که به عنوان "قیام 8888" شناخته می شود ارتش آزادیبخش ملی کارن تعداد زیادی از تظاهرکنندگان را به عنوان نیروهای تحت فرمان خود در مناطق مرزی بکار گماشت. دولت یانگون نیز به تجهیز بیشتر ارتش برای مقابله با ارتش آزادیبخش ملی کارن پرداخت و حملات متعددی را علیه مواضع آن ارتش انجام داد. از سال 2006 به بعد تعداد نظامیان ارتش آزایبخش ملی کارن به چهار هزار نفر کاهش یافت و این تعداد باید در مقابل ارتش 400 هزار نفری برمه می ایستاد.در هر حال اتحاد ملی کارن برای حل و فصل درگیری ها به فعالیت سیاسی خود ادامه می داد و شاخه نظامی نیز به موازات آن به فعالیت های نظامی می پرداخت. رسانه های غربی در سال 2004 از تعداد 200 هزار کارنی که از خانه های خود به علت درگیری خارج و به مناطق مختلف مهاجرت کرده اند، خبر دادند. در همان سال اعلام شد تعداد 160 هزار نفر میانماری که بیشتر آنان را قوم کارن تشکیل می داند به اردوگاه های مناطق مرزی میان تایلند و میانمار برده شده اند.بزرگترین اردوگاه مهاجران کارن که تعداد مهاجران آن به بیش از 50 هزار نفر می رسد در منطقه "مائی لا" در استان "تاک" تایلند واقع شده است.در فوریه 2010 اعلام شد ارتش میانمار تعداد زیادی از منازل مسکونی کارن را به آتش کشیده و آنان را وادار به مهاجرت اجبار کرده است. بسیاری از مردم کارن دولت میانمار را به نسل کشی متهم کردند.پس از آن گروهی از مخالفان بودائی که در ارتش آزادیبخش ملی کارن بودند از میان اتحاد ملی کارن برخاستند و ارتش بودائی دموکراتیک کارن را تشکیل دادند و به سمت شورای نظامی میانمار گرایش پیدا کردند.علت انشعاب ارتش بودائی دموکراتیک کارن از اتحاد ملی کارن این بود که ارتش آزادیبخش ملی کارن از نظر سازماندهی دچار ضعف شده بود. دولت میانمار و اقلیت های قومی مسلح از مرداد ماه 1394 برای رسیدن به توافق آتش بس در سراسر این کشور پیش از انتخابات عمومی 17 آبان ماه 1394 مذاکرات صلح را از سرگرفتند و این مذاکرات سرانجام در مهر ماه امسال برای آتش بس موقت نتیجه داد.در آیین امضای این موافقتنامه آتش بس "تین سین" رئیس جمهور، فرمانده ارتش میانمار، نمایندگان گروه های قومی مسلح، نمایندگانی از اتحادیه اروپا، سازمان ملل متحد و دیپلمات ها حضور داشتند. ارتش استقلال کاچین، ملیت های متحد فدرال میانمار، ارتش ملی آزادیبخش کارن و حزب ترقی خواه ملی کارن از 17 گروهی هستند که در مذاکرات شرکت می کردند. انتخابات سراسری میانمار قرار است 17 آبان برگزار شود و گفته می شود این نخستین انتخابات آزاد بعد از 25 سال در این کشور است. حزب جبهه ملی برای دموکراسی به رهبری آنگ سان سوچی و حزب حاکم از رقبای اصلی این انتخابات هستند.آساق**1611
04/08/1394
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 12]
-
گوناگون
پربازدیدترینها