تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته می‌شود؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1820767470
سیاست های فرهنگی در ایران به کدام سو می رود؟
واضح آرشیو وب فارسی:مردم سالاری: ادامه از صفحه 8 2- تئوری های محافظه کار آرمان گرا اصلی ترین پارادایم فلسفی حال حاضر ایران تلفیق سنت با اندیشه های تفهمی است که در تئوری های پدیدارشناسی تجمیع شده است. تلفیقی که فقه را در صورت های فردی خوانش جمعی کرده و با استفاده از تبعات منفی سازه های عرفانی قصد دارد به عصر جدید قدم بگذارد. روایتی که علامه مجلسی، سهروردی، ملاصدرا را با متافیزیک خواجه نصیرالدین طوسی به زبان جهانی هایدگر عرضه کرده و با عینک پدیدارشناسی با دنیا سخن می گوید. در این رویکرد به شدت کیفی و قیاسی تئوری هایی محافظه کار و سنتی خلق می شود که نه تنها توان مبارزه و گفت وگو با مدرنیته را ندارد که در مقابل تکثر و جهان مجازی قرن بیست ویکم چون زاهدی پناه برده به غار جلوه می نماید که می خواهد متمدن و قدرتمند نیز باشد. برای عینی شدن این بحث خوانندگان را به مجموعه آثار آرمان گرای هانری کربن و داوری اردکانی و شاگردان و طرفداران بی شمار آن ها ارجاع می دهم که در آن ها واقعیت ها به حاشیه کشیده است و سنتی به شدت محافظه کار خلق شده است. این رویکرد در مواجهه با عصر جدید بدون انتقاد از سنت فرهنگی ایران، مولوی و حافظ را چنان تفسیر می کند که انگار توانایی درک و حل و فصل مشکلات امروز را دارند. نقل گرایی و اشعری گری به همراه جدا شدن سطوح تئوری های انسانی و اجتماعی از تکنولوژی های دانش بشری به خصوص بعد از غزالی فرهنگ ایرانی را از واقعیت جدا ساخته است و این مورد زمینه ساز خلق توهم و ایدئولوژی شده است که هیچ معیار و شاخصی برای نقد ندارد. کافی است به مجموعه مقالات و سخنرانی هایی که اخیراً در مورد فرهنگ و تکنولوژی در ایران به صورت همایش برگزار شده است رجوع شود تا غیبت تکنیک و ساده اندیشی تئوری هایی که قرار است زیرساخت فرهنگی ایران باشد، مشاهده شود. 3- سازوبرگ های نهادی فرهنگ صدا و سیما، سینما، رمان ها و به خصوص نهادهای آموزشی در ایران روایت های فرهنگی بسیار محافظه کار و آرمانی را برای مردم خلق می کنند، کافی است به سریال های بسیار ساده و فیلم های ایدئولوژیک سینمای ایران اشاره شود که در اغلب آن ها با منطق های صفر و صدی مواجه هستیم که مثلاً همه فقیرها خوب هستند و با هم مهربان می باشند، یا اینکه همه ثروتمندان پول خود را از راه چپاول جامعه به دست آورده اند و بزودی بلایا و مرض های گوناگون آن ها را از چرخه زندگی خارج خواهد کرد. همه روستایی ها و دهقان زادگان و کارگران نجیب، پاک، زحمتکش و ساده اند و همه شهری ها و تاجران و کاسبان انسان هایی زیرک و فریبکارند که در انتهای داستان به خاک سیاه می نشینند. همه قهرمان های داستان به راحتی مشکلات زندگی را حل می کنند و نیروهای خیر در همه جا به آن ها کمک می کنند و نیروهای شر در انتهای داستان بدون ذره ای بی عدالتی به جزای اعمال خود می رسند. نهادهای آموزشی تنها آموزش تئوریک و سبک های زندگی ساده را نمایش می دهند و ضرب المثل علم بهتر از ثروت است را به صورت مکتب خانه ای به دانش آموزان و دانشجویان تحویل می دهند. یا اینکه همه افراد خشمگین و غمگین انسان هایی متفکرند و کسانی که زیاد می خندند دلقک و دیوانه هستند، رنگ های سیاه و سنگین نشانه وقار و شخصیت است و رنگ های دیگر سبک هستند. همه چیز ساده و آرمانی شده است و مشکل آنجا است که این روایت ها اغلب توان رام کردم محیط به شدت سخت و واقعی دنیای روزمره انسان های ایرانی را ندارد، جایی که مشکلات هیچ وقت حل نمی شوند و نیروهای خیر و شری وجود ندارند. بنابراین به لحاظ نهادی ساده اندیشی، تک بعدی بودن و غیبت تکنیک های اثرگذار بر واقعیت را شاهدیم که آگاهی های کاذب را به صورت روایت های قدیمی و کلیشه ای تولید می کنند. 4- سازوبرگ های سیاستگذاری فرهنگی شعارهای کلیشه ای به خوبی قابل ردیابی در سیاستمداران ایرانی است. فرهنگ ایرانی که باید در قلمروی سیاستگذاری مورد بررسی و تحلیل و جهت گیری متناسب با عصر جهت کم کردن مشکلات قابل ملموس زندگی مردم شود، اکنون تبدیل به عرصه شعارهای تکراری شده است. شعار به معنای اندرزهای کیفی بدون ضمانت اجراست که از هیچ بستر تحقیقاتی واقعی برخوردار نیست. میان تولیدات انسانی و اجتماعی ایران در دانشگاه و سیاستگذاری های ایران در مجلس و وزارتخانه ها فاصله زیادی وجود دارد. وزارتخانه ها و نهادهای سیاستگذار، اطلاعات خام در اختیار دانشگاه ها قرار نمی دهند و پایان نامه ها و طرح های پژوهشی مرتبط با تکنیک سازی در عرصه فرهنگی ایران مورد استفاده اهالی قدرت قرار نمی گیرد. سیاستگذاران فهمیده اند بر مردمی ساده اندیش و آرمان گرا به راحتی می توانند حکمرانی کنند؛ چراکه اگر عرصه فرهنگ پیچیده شود، تخصص هایی لازم دارد که با شعار هماهنگ نیست. کافی است به سرفصل ها و بندهای مربوط به فرهنگ در 5 برنامه توسعه ایران نظری بیندازید تا متوجه گزاره های کلیشه ای و شعاری شوید که در همه تکرار شده است. به عنوان مثال اکنون فرهنگ مردم در مورد مشکلاتی چون بیکاری، کم آبی و خشکسالی، محیط زیست، رواداری و تساهل دارای بحران های جدی است، اما سیاستگذاری فرهنگی درگیر دعواهای سیاسی جهت تصرف کرسی های بالاتر می باشند؛ مثلاً در فرهنگ سیاسی گفته می شود هرکس دنبال قدرت نباشد انسان خوبی است، در مبارزات تبلیغاتی اگر متعلق به هیچ حزبی نباشد بهتر رأی می آورد و افتخار محسوب می شود، درحالی که حزب از تکنیک های بدیهی فرهنگ سیاسی است. نتیجه گیری و راهکار مشخص است که روش های قیاسی، تئوری های پدیداری محافظه کار، سیاستگذاری کیفی و شهودی نمی توانند واقعیت را فهم و کنترل کنند و هیچ تکنیکی برای تخفیف مشکلات فرهنگی جامعه ندارند. اگر به همین سبک ساده و شعاری فرهنگ فهم و جهت دهی شود سایه سنگین واقعیت الگوهای بی تکنیک ایران را در هم خواهد شکست. برخی از موارد زیر می تواند کارآ باشد: - ارتباط دانشگاه و دولت در بخش دانش ها و علوم انسانی و اجتماعی افزایش پیدا کند؛ - سیاست مداران از کلیشه و شعار دوری کنند؛ - هیچ قانون و برنامه فرهنگی بدون آمار و ارقام و شاخص های عینی طراحی و تصویب نشود؛ - عصر اطلاعات و فرهنگ پسامدرن با عینکی به جز محافظه کاری تحلیل شود؛ - روش های دیگر جز منطق قیاسی و شهودی به عرصه سیاستگذاری فرهنگی وارد شوند؛ - سیاستگذاری ها و تئوری ها بدون تکنیک نباشند، به این معنا که دارای ضمانت اجرا و الگوهای ارزیابی باشند. - گوش فرا دادن به دانشمندان عرصه های مختلف و ارتباط برقرار کردن قدرت با دانش همان طور که پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمودند: خوشبخت ملتی که در آن حاکمان به دیدار دانشمندان بروند نه برعکس. * استادیار گروه علوم سیاسی دانشگاه فردوسی
یکشنبه ، ۳آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مردم سالاری]
[مشاهده در: www.mardomsalari.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها