تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833983325
مهمترین اقدامی که انسان باید انجام دهد تا به هدف برسد چیست؟
واضح آرشیو وب فارسی:اندیشه نیوز: گروه معارف – اندیشه نیوز: امسال هشتمین سالی است که حجت الاسلام علیرضا پناهیان سخنران دهۀ اول محرم هیئت دانشجویان دانشگاه امام صادق(ع) -هئیت میثاق با شهدا- است و میثم مطیعی نیز مانند سالهای گذشته عهده دار مداحی این بزرگترین مجلس عزاداری دانشگاهی در منطقۀ شمال غرب تهران است. بخش هایی از پنجمین شب سخنرانی حجت الاسلام علیرضا پناهیان در دانشگاه امام صادق(ع) با موضوع « برای نزدیک شدن به خدا » را در ادامه می خوانید: صوت: مدت: ۵۴ | دریافت با کیفیت: [ پایین (۷MB) | متوسط (۲۴.۷MB) ] ملاقات خدا هدف نهایی و قهری ماست؛ انتخابی نیست/ «در بهترین وضعیت خدا را ملاقات کردن» هدف نهایی اکتسابی ماست هر انسانی به مقتضای ظرفیت خودش و متناسب با شرایط خودش اگر فکر کند، خواهد دید که چیزی غیر از خدا ارزشش را ندارد که بخواهد به عنوان هدف تلقی کند. هدف نهایی ما قهراً ملاقات خداست، و هدف نهایی ما اکتساباً «در بهترین وضعیت خدا را ملاقات کردن» است و هدف میانی ما «هر لحظه به خدا نزدیک شدن» است. ببینید هدف نهایی ما در این آیه کریمه، چگونه بیان شده است: «یا أَیُّهَا الْإِنْسانُ إِنَّکَ کادِحٌ إِلى رَبِّکَ کَدْحاً فَمُلاقیه»(انشقاق/۶) یعنی ای انسان، تو خدا را با تلاش توأم با سختی، ملاقات خواهی کرد. این هدف قهری ماست و انتخابی نیست که خودمان آن را انتخاب کنیم. ما به این سو خواهیم رفت و از دالان مرگ هم عبور خواهیم کرد، به صحرای محشر هم خواهیم رسید؛ پس بیایید به این هدف قهری، فکر کنیم. این دیگر در اختیار ما نیست که انتخابش کنیم، فقط به آن فکر کنیم که چه راهی در پیش روی ما قرار دارد؟ هدف اکتسابی ما این است که «من خدا را در بهترین وضعیت ملاقات کنم، و خدا از من خیلی راضی باشد، و من خیلی از خدا راضی باشم» کمااینکه می فرماید: «یَأَیَّتهَُا النَّفْسُ الْمُطْمَئنَّه*ارْجِعِى إِلىَ رَبِّکِ رَاضِیَهً مَّرْضِیَّه»(فجر/۲۷و۲۸) به سوی پروردگار خودت بیا، در حالی که راضی و مرضی هستی. بهترین حالت این است که خدا از تو راضی باشد و تو از خدا راضی باشی. این هدف نهایی اکتسابی ما است. هدف میانی ما «هر لحظه به خدا نزدیک شدن» است هدف میانی ما «هر لحظه به خدا نزدیک شدن» است. در زیارت عاشورا می خوانیم: «یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ إِنِّی أَتَقَرَّبُ إِلَى اللَّهِ تَعَالَى وَ إِلَى رَسُولِهِ… بِمُوَالاتِک»(کامل الزیارات/۱۷۷) یعنی ای امام حسین(ع)! من به واسطۀ ولایت شما می خواهم به خدا نزدیک شوم. هر کسی در این محرم هرچقدر به خدا نزدیک شد، قدرتش همین است، توانش همین است، سعادتش همین است، طبیعتاً دیگر-امسال- بیشتر از این نخواهد شد. تو در پرتوی محبت اباعبدالله الحسین(ع) و در مجلس امام حسین(ع) و در کربلای حسین(ع) تا این حدّ توانستی پَر بکشی و پرواز کنی، آیا بعداً می خواهی بالاتر از این بروی؟! تقرب به خدا هدف محرم ماست. من هر بار که زیارت عاشورا می خوانم و هر بار که به مجلس امام حسین(ع) می روم، در واقع می خواهم به خدا تقرب پیدا کنم. هدف میانی ما، یعنی آن هدفی که تا قبل از رسیدن به هدف نهایی باید به آن برسیم «هر لحظه و با هر عملی به خدا نزدیکتر شدن» است. همۀ ما در روز قیامت برای هر لحظه ای که به سوی خدا نرفته ایم و هر قدمی که برای تقرب به خدا بر نداشته ایم، احساس خسران و پشیمانی خواهیم کرد؛ حتی اگر اهل بهشت باشیم. مهمترین اقدام بعد از انتخاب هدف چیست؟ حالا دوباره به همان سؤالی که در جلسات قبل مطرح کردیم، باز می گردیم: انسانی که هدف دارد، چرا نباید رشد کند؟ کسی که دربارۀ هدفش فکر کرده و هدفش را با «تفکر» انتخاب کرده، راز رشدش در چیست؟ مهمترین اقدامی که باید انجام دهد تا به هدف برسد، چیست؟ مشکل و گیر اساسی ما برای رسیدن به این هدف چیست؟ بعد از انتخاب هدف، بیشترین تمرکز خودمان را برای جلو رفتن به سمت هدف، در کجا باید خرج کنیم؟ می خواهیم خوبی های ما بی ثمر نباشد، می خواهیم حداقل خوبی های مان ما را به مقصد برساند و حتی می خواهیم خوبی هایی که نداریم، پای ما بنویسند؛ چه کار باید کنیم؟ مشکل اساسی ما در چیست که جلو نمی رویم؟ / ۱. مشکل ما در آگاهی و دانایی نیست گیر و مشکل اساسی ما در چیست که جلو نمی رویم؟ آیا گیر ما در آگاهی و دانایی است؟ نه، آگاهی به همین مقداری که در اطراف ما هست، کافی است. خیلی بیشتر از آن مقدار آگاهیِ دینی که ما نیاز داریم، از در و دیوار و از مدرسه و دانشگاه به ما می رسد. این مقدار آگاهی نسبت به آن حداقلی که برای یک حرکت مؤثر نیازمند هستیم، بیشتر است. ضمن اینکه در جریان آن حرکت مؤثر، خودمان اهل مطالعه خواهیم شد و آگاهی های لازم را به دست می آوریم. ما همین مقداری که می دانیم، کافی است. امیرالمؤمنین(ع) می فرماید: «شما به عمل به آنچه که می دانید محتاج ترید تا به زیاد کردن دانایی های خودتان؛ إِنَّکُمْ إِلَى الْعَمَلِ بِمَا عُلِّمْتُمْ أَحْوَجُ مِنْکُمْ إِلَى تَعَلُّمِ مَا لَمْ تَکُونُوا تَعْلَمُون» (غررالحکم/ حدیث۳۸۲۶) همچنین وقتی که از آیت الله بهجت(ره) دربارۀ این موضوع می پرسیدند، ایشان پاسخ می دادند که شما به همین چیزهایی که می دانید عمل کنید؛ از در و دیوار برای شما علم می ریزد. مشکل ما در آگاهی نیست. ۲. مشکل ما در ایمان هم نیست؛ همین مقدار ایمانی که داریم، کافی است/ نباید انتظار داشته باشیم اول به یقین عرفا برسیم، بعد جلو برویم! مشکل ما در ایمان هم نیست؛ همین مقدار ایمانی که داریم، کافی است. ما به چه چیزی ایمان نداریم؟ به خدا؟ به معاد؟ به وحی و نبوت؟ همین مقدار ایمانی که داریم، کافی است. درست است که هنوز یقین مان آن قدر نشده که ما را وادار کند که جلو برویم، اما نباید چنین انتظاری داشته باشیم. نباید انتظار داشته باشیم که اول یقین ما عین یقین عرفا بشود، و بعد جلو برویم! پس تا آن موقع چگونه می خواهیم حرکت کنیم؟! اصلاً ما بیشتر از این ایمان، برای چه می خواهیم؟! در آیۀ قرآن می فرماید: بعضی ها را اگر از جهنم در بیاوریم و آنها را به دنیا برگردانیم و به آنها بگوییم که حالا مؤمن شوید، باز هم کافر می شوند (وَ لَوْ تَرَى إِذْ وُقِفُواْ عَلىَ النَّارِ فَقَالُواْ یَالَیْتَنَا نُرَدُّ وَ لَا نُکَذِّبَ بَِایَاتِ رَبِّنَا وَ نَکُونَ مِنَ المُْؤْمِنِین* بَلْ بَدَا لهَُم مَّا کاَنُواْ یخُْفُونَ مِن قَبْلُ وَ لَوْ رُدُّواْ لَعَادُواْ لِمَا نهُُواْ عَنْهُ وَ إِنهَُّمْ لَکَاذِبُون»(انعام/۲۷و۲۸) ۳. مشکل ما در محبت هم نیست / محبت بی اثر و غیرنجات بخش هم داریم مشکل ما در محبت هم نیست، همین مقدار محبتی که داریم، کافی است. خیلی ها بودند که محبت هم داشتند، ولی محبت شان ثمری نداشت. ما کسانی را می شناسیم که اباعبدالله الحسین(ع) را با اشک، تیرباران کردند! عمر سعد-عصر عاشورا- وسط خیمه گاه گریه می کرد و می گفت: خیمه ها را غارت نکنید! علمی که ثمر نمی دهد را زیادش نکن، بلکه سعی کن از آن ثمر بکشی. ایمانی که ثمر نمی دهد را برای چه می خواهی بیشتر کنی؟! دنبال این باش که از آن ثمر بگیری. محبتی که ثمر ندارد نیز همین طور است. امام رضا(ع) می فرماید: در آخرالزمان فتنه ای در بین دوست داران ما درست می شود، که شدیدتر از فتنۀ دجال است (إِنَّ مِمَّنْ یَنْتَحِلُ مَوَدَّتَنَا أَهْلَ الْبَیْتِ مَنْ هُوَ أَشَدُّ فِتْنَهً عَلَى شِیعَتِنَا مِنَ الدَّجَّالِ؛ وسائل الشیعه/۱۶/۱۷۹) پس محبت بی اثر و غیرنجات بخش هم داریم. یک نمونۀ روشن این محبت بی اثر هم در کربلا رقم خورد: قُلُوبَهُمْ مَعَهُ وَ سُیُوفَهُمْ عَلَیْه (لهوف/۶۲) یعنی آنها حسین را دوست داشتند، اما شمشیر برداشته بودند تا ایشان را به قتل برسانند. ۴. مشکل ما در عمل هم نیست/ یا عمل نداریم، یا عمل ما اثر ندارد برای اینکه معلوم شود گیر و مشکل ما در کجاست، یک رازی را به شما معرفی می کنم و بعد یک مقدار در ابعاد فردی و اجتماعی بر روی این راز کار کنیم تا ان شاء الله نه کسی از حرکت رو به جلو متوقف شود و نه اینکه، کُند حرکت کند. گفتیم که مشکل ما در علم و آگاهی و ایمان و محبت نیست، پس فقط عمل باقی می ماند. لابد مشکل ما در عمل است. آیا ما عمل نداریم؟ در پاسخ باید گفت: یا عمل نداریم، و یا اینکه عمل داریم ولی عمل ما قبول نمی شود و اثر ندارد. خیلی از اعمال ما «عملِ بی اثر» است. یک نمونۀ مهم از عمل بی اثر و بی خود، عملی است که عُجب و غرور به همراه داشته باشد. کسی که به خاطر عملش دچار عُجب شود، دیگر هیچ کسی را آدم حساب نمی کند! طبق روایات، بهتر است که انسان گناه کند ولی دچار عُجب نشود. (امام صادق(ع): إِنَّ اللَّهَ عَلِمَ أَنَّ الذَّنْبَ خَیْرٌ لِلْمُؤْمِنِ مِنَ الْعُجْبِ وَ لَوْ لَا ذَلِکَ مَا ابْتُلِیَ مُؤْمِنٌ بِذَنْبٍ أَبَداً؛ کافی/۲/۳۱۳) در روایت داریم که اگر کسی گناه کند بهتر از این است که عمل خوب انجام دهد ولی دچار عجب شود. (امام صادق(ع): إِنَّ الرَّجُلَ لَیُذْنِبُ الذَّنْبَ فَیَنْدَمُ عَلَیْهِ وَ یَعْمَلُ الْعَمَلَ فَیَسُرُّهُ ذَلِکَ فَیَتَرَاخَى عَنْ حَالِهِ تِلْکَ فَلَأَنْ یَکُونَ عَلَى حَالِهِ تِلْکَ خَیْرٌ لَهُ مِمَّا دَخَلَ فِیهِ؛ همان) گاهی علم و ایمان زیادی، مشکل ساز است اگر علم ما زیاد شود ولی آن ثمرۀ لازم را نداشته باشد، ممکن است مشکل ساز هم بشود. و ما به آن «علمِ زیادی» می گوییم. در قرآن کریم دربارۀ این علم زیادی می فرماید: «مَثَلُ الَّذینَ حُمِّلُوا التَّوْراهَ ثُمَّ لَمْ یَحْمِلُوها کَمَثَلِ الْحِمارِ یَحْمِلُ أَسْفاراً»(جمعه/۵) ایمانِ زیادی و بی ثمر نیز می تواند مشکل ساز باشد. منظور از ایمان زیادی این است که بخواهی با معجزه ایمانت زیاد شود ولی به اقتضاء آن، درست عمل نکنی. در سورۀ مائده می فرماید: عده ای به عیسی بن مریم(ع) گفتند که از خدا بخواه یک مائده ای از آسمان به ما برسد تا عید ما باشد.(إِذْ قَالَ الْحَوَارِیُّونَ یَاعِیسىَ ابْنَ مَرْیَمَ هَلْ یَسْتَطِیعُ رَبُّکَ أَن یُنزَِّلَ عَلَیْنَا مَائدَهً مِّنَ السَّمَاءِ قَالَ اتَّقُواْ اللَّهَ إِن کُنتُم مُّؤْمِنِین؛ مائده/۱۱۲) حالا ببینید که خداوند با این مسأله چگونه برخورد می کند؛ خداوند می فرماید: من این مائده را می فرستم، ولی هر کدام از اینها بعد از دیدن این معجزه، اگر کافر بشوند او را چنان عذاب خواهم کرد که احدی را آن گونه عذاب نخواهم کرد(قَالَ اللَّهُ إِنىّ ِ مُنزَِّلُهَا عَلَیْکُمْ فَمَن یَکْفُرْ بَعْدُ مِنکُمْ فَإِنىّ ِ أُعَذِّبُهُ عَذَابًا لَّا أُعَذِّبُهُ أَحَدًا مِّنَ الْعَالَمِین؛ مائده/۱۱۵) محبتِ زیاد خوب است ولی «محبتِ زیادی» خوب نیست/ محبت زیادی یعنی محبت را نابه جا و بی حساب نشان دهیم محبتِ زیادی هم داریم، نمونه اش «غُلات» هستند. باید در ارتباط با محبت مراقبت کنیم، البته محبتِ زیاد خوب است ولی «محبتِ زیادی» خوب نیست؛ منظور از محبت زیادی این است که این محبت را نابه جا و بی حساب نشان دهیم، یا از سرِ محبت، رفتارهای زیادی و نابه جا انجام دهیم. یک کسی را مار نیش زده بود، و آن قدر حالش بد بود که داشت هلاک می شد. امیرالمؤمنین(ع) او را دید و فرمود: «نترس، نمی میری» و یک مداوایی هم برای او پیشنهاد داد. بعد از چند ماه، حضرت به او فرمود: می دانی چرا مار تو را نیش زد؟ گفت: نمی دانم. حضرت فرمود: یک جا قنبر، غلام من پیش تو آمد، در حالی که تو پیش یکی از دشمنان ما نشسته بودی، قنبر یک غلام بود ولی تو به احترام قنبر بلند شدی، لذا آن شخص(که از دشمنان ما بود) به تو گفت: چرا جلوی پای یک غلام بلند شدی؟ تو گفتی: او غلام علی بن ابیطالب(ع) است و من به او احترام می گذارم. با این حرف تو، آن دشمن ما خیلی عصبانی شد و بلند شد و قنبر را کتک زد. تو نباید جلوی او به قنبر احترام می گذاشتی تا قنبر کتک نخورد(دَخَلَ عَلَى أَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ ع رَجُلَانِ مِنْ أَصْحَابِهِ، فَوَطِئَ أَحَدُهُمَا عَلَى حَیَّهٍ فَلَدَغَتْهُ… قَالَ: أَ مَا تَذْکُرُ حَیْثُ أَقْبَلَ قَنْبَرٌ خَادِمِی وَ أَنْتَ بِحَضْرَهِ فُلَانٍ الْعَاتِی، فَقُمْتَ إِجْلَالًا لَهُ لِإِجْلَالِکَ لِی فَقَالَ لَکَ: وَ تَقُومُ لِهَذَا بِحَضْرَتِی! فَقُلْتَ لَهُ: وَ مَا بَالِی لَا أَقُومُ وَ مَلَائِکَهُ اللَّهِ تَضَعُ لَهُ أَجْنِحَتَهَا فِی طَرِیقِهِ، فَعَلَیْهَا یَمْشِی. فَلَمَّا قُلْتَ هَذَا لَهُ، قَامَ إِلَى قَنْبَرٍ وَ ضَرَبَهُ وَ شَتَمَهُ، وَ آذَاهُ، وَ تَهَدَّدَهُ وَ تَهَدَّدَنِی، وَ أَلْزَمَنِی الْإِغْضَاءَ عَلَى قَذًى، فَلِهَذَا سَقَطَتْ عَلَیْکَ هَذِهِ الْحَیَّه؛ تفسیر منسوب به امام حسن عسکری(ع)/۵۸۷) به این می گویند «محبتِ زیادی» که ضرر دارد. پس در جایی که می بینی اگر دفاع کنی، موجب می شود چهار نفر را سر ببُرند، نباید دفاع کنی. بعضی ها در جلسۀ روضه می گویند: «از شهدا نخوانید؛ ما فقط مرید حسینیم!»/ اینها شبیه داعشی ها حرف می زنند! البته به معنای واقعی کلمه «محبتِ زیادی» اصلاً نداریم، چون محبت هرچه بیشتر باشد خوب است، ولی رفتارهای نابه جا و غلط که-ظاهراً- از سر محبت است، اشکال دارد. مثلاً گاهی اوقات به کسی که منتظر امام زمان(ع) است، می گویید: «این آقای بزرگوار یا این شهید عزیز هم یک مقدار بوی حضرت را می دهند…» ولی او در مقابل می گوید: «نه، اینها چیست؟! ما فقط خودِ حضرت را می خواهیم!» این آدم در واقع مریض است(دچار مرض قلبی و روحی است) مثلاً بعضی ها به مجلس روضۀ امام حسین(ع) می روند و می گویند: «از شهدا نخوانید؛ فقط حسین(ع)» اینها شبیه داعشی ها حرف می زنند! داعشی ها هم می گویند: «فقط خدا؛ بقیه نه!» چه کسی گفته است که نباید دربارۀ شهدا بخوانیم و گریه کنیم؟ اینهایی که می گویند «ما فقط مرید امام حسین(ع) هستیم و بس!» در واقع برای خودشان دکّان باز کرده اند! خُب این شهدا هم در راه امام حسین(ع) شهید شده اند، ما که نمی گوییم اینها با امام حسین(ع) یکی هستند، اینها غلامان امام حسین(ع) هستند ولی نباید اینها را فراموش کنیم. حلقۀ واسطی که علم، ایمان، محبت و عمل را مثمر ثمر قرار می دهد چیست؟/ این حلقۀ مفقوده «نیت» است حالا می خواهیم یک رازی را بگوییم که چگونه عمل بی اثر نداشته باشیم؟ علم بی ثمر نداشته باشیم؟ چگونه ایمان مان نتیجه بدهد و محبت مان هم به جا باشد؟ البته پاسخ این سؤال آسان است. اصلاً همیشه انسان با غفلت نسبت به چیزهای آسان، بدبخت می شود. به همین خاطر است که روز قیامت را «یوم الحسره» نامیده اند. چرا انسان ها در روز قیامت حسرت می خورند؟ چون می فهمند که این راه خیلی آسان بوده ولی آنها غفلت کرده اند. علم، ایمان، محبت و عمل، یک حلقۀ واسطی دارند که توجه به این حلقۀ واسط و کنترل آن، علم و ایمان و محبت و عمل را مثمر ثمر قرار می دهد. حتی اگر عمل هم انجام ندهی، اگر خود این حلقه وجود داشته باشد، ثمرات اعمال را به تو خواهد رساند. یعنی این حلقۀ واسط بین علم و ایمان و محبت و عمل، اثرش از خودِ عمل هم بالاتر است. این حلقۀ واسط، خودش علم و ایمان و محبت را هم افزایش می دهد. این حلقه، هم امکان عمل برای ما درست می کند و هم عمل ما را سالم و مثمر ثمر می کند. این حلقۀ مفقودۀ حیات ماست و ابلیس رجیم که دشمن ماست، همیشه ما را سرِ همین حلقه بدبخت می کند. یعنی ابلیس ما را از این حلقه غافل می کند و نمی گذارد به آن توجه کنیم. برجسته ترین مهارت معنوی که هر کسی باید پیدا کند نیز در ارتباط با همین حلقۀ مفقوده است. این حلقۀ مفقوده «نیت» است؛ «نیت قربه الی الله». یعنی خدایا! من این عمل را انجام می دهم تا به تو نزدیک شوم. روی نیت خودت کار کن، و الا مثل قابیل خواهی شد/ گیر تو گناه کردن نیست؛ گیر تو آنجایی است که کار خوب بدون نیت انجام می دهی همین طوری کار خوب انجام نده؛ فایده ندارد. روی نیت خودت کار کن، و الا مثل قابیل خواهی شد. یعنی با همان کارهای خوب خودت آن قدر آدم بدی می شوی که حاضری هابیل بکُشی. برای هر کار خودت نیت کن. یاد بگیر که برای هر کاری که می خواهی انجام دهی نیت کنی و بگویی: «خدایا! این کار را به خاطر تو انجام می دهم» گیر تو گناه کردن نیست، گیر تو آن جایی است که کارهای خوب انجام می دهی ولی نمی گویی: «خدایا! به خاطر تو انجام می دهم» یک مثال بزنم؛ کسی به امام صادق(ع) گفت: گاهی اوقات من خیلی تشنه هستم و می خواهم سریع آب بخورم، و می گویند که باید این آب را در چند مرحله(چند جرعه) بخوری، ولی من عطش دارم و می خواهم یک دفعه ای بخورم. حضرت فرمود: اشکالی ندارد، یک دفعه ای بخور؛ فقط «بسم الله» بگو که مثل حیوان آب نخورده باشی. چرا نیت نمی کنیم؟ انسان های دنیازده، اهمیت نیت را درک نمی کنند؛ چون در دنیا نیت مهم نیست چرا نیت نمی کنی؟! همین که «در ذهن خودت بگذرانی» نیت است. برخی می گویند: «حالا اگر در ذهنم نگذرانم مگر چه اتفاقی می افتد؟» انسان های دنیازده، اهمیت نیت را درک نمی کنند؛ چون در دنیا نیت مهم نیست. در دنیا بیشتر عمل مهم است، ولی خدا روی نیت ما حساب می کند و از ما نیت می خواهد. و اگر خدا از ما عمل می خواهد، به خاطر «صدق نیت» از ما عمل می خواهد. لذا اگر نتوانستیم عمل کنیم ولی نیت کردیم، از ما قبول می کنند. گاهی اوقات که نمی توانیم عمل خوب انجام دهیم، به خاطر این است که نیت مان درست نیست، و الا خدا به ما توفیق عمل می داد. گاهی اوقات هم خدا به ما توفیق عمل نمی دهد تا نیت مان خراب نشود. چون نیت ما مهمتر از عمل ماست.(پیامبر(ص): نِیَّهُ الْمُؤْمِنِ خَیْرٌ مِنْ عَمَلِه ؛ مصباح الشریعه/۵۳) اگر عادت کنیم برای کارهای خودمان نیت کنیم(نیت قربه الی الله) کم کم خیلی از کارها را ترک می کنیم، چون می گوییم: «این کار را که نمی شود به خاطر خدا انجام داد!» مثلاً نمی شود نیت کنیم: «خدایا! به خاطر تو می خواهم فحش بدهم!» یا اینکه: «خدایا! می خواهم به خاطر تو بیکار باشم!» اصلاً آدم خودش از این کارها خجالت می کشد! این کارهای غلط را که نمی شود به خاطر خدا انجام داد. عمل مثمر ثمر، عملی است که در راه خدا باشد خداوند می فرماید: «وَ الَّذینَ جاهَدُوا فینا لَنَهْدِیَنَّهُمْ سُبُلَنا»(عنکبوت/۶۹) کسانی که در راه ما جهاد کنند، ما هدایت شان می کنیم و دست شان را می گیریم. عمل مثمر ثمر آن عملی است که «فینا» یعنی «در راه ما» باشد. یک کسی جزء مسلمان ها نبود ولی در جنگ احد در کنار مسلمان ها می جنگید و حاضر نبود اسلام بیاورد. او در جنگ مجروح شد. به او گفتند: «آفرین، با اینکه اسلام نیاوردی، ولی پیامبر(ص) را یاری کردی و سعادتمند شدی.» ولی او گفت: نه، من به خاطر مردانگی و شجاعتم در مقابل آنها جنگیدم، چون به من برخورده بود که آنها به شهر ما حمله کرده اند! بعد هم به خاطر اینکه از بابت جراحتش خیلی درد می کشید، با خنجر خودش را کشت. آمدند نزد پیامبر(ص) و گفتند: فلانی در راه شما خیلی جنگید و مجروح شد. حضرت فرمود: او الان در عذاب است. چرا؟ چون او نیت درست نداشت.( …فَوَ اللَّهِ مَا قَاتَلْتُ إِلَّا عَنْ أَحْسَابِ قَوْمِی؛ اعلام الوری/۸۵) مگر خدا از ما چه خواسته است؟! / آیا نیت کردن هم کاری دارد؟! آدم با نیتش می تواند خیلی سریع تر جلو برود. می دانید بزرگانی مثل حضرت امام(ره) و آیت الله بهجت(ره) فرق شان با بقیه چه بود؟ لابد آنها خیلی نیت های خالصانه ای داشتند، چون امام صادق(ع) می فرماید: «خدا کمک به بندگانش را به اندازۀ نیت های شان معین می کند هر که نیتش درست تر باشد، کمک خدا برای او کامل تر خواهد بود؛ إِنَّمَا قَدَّرَ اللَّهُ عَوْنَ الْعِبَادِ عَلَى قَدْرِ نِیَّاتِهِم فَمَنْ صَحَّتْ نِیَّتُهُ تَمَّ عَوْنُ اللَّهِ لَهُ»(امالی مفید/۶۶) مگر خدا از ما چه خواسته است؟! دوستان من! آیا نیت کردن هم کاری دارد؟! متاسفانه این بخش وجود-از سوی ما- نادیده گرفته شده است. روز قیامت نمی توانی بگویی که «من نمی توانستم نیت کنم!» مثلاً از کنار یک خانۀ نیمه ساخته عبور می کنی و می بینی که او چند سال است که خانه اش را کامل نکرده است. خُب نیت کن: «ای خدا! کاش من پول داشتم و به او کمک می کردم» فرموده اند که اگر کسی نیت کند که نماز شب بخواند، تا صبح برایش نور می بارند؛ حتی اگر بخوابد و برای نماز شب بلند نشود. روز قیامت کسانی که نیت شان این بود که حسین(ع) را کمک کنند، یک طرف جمع می شوند/ با نیت های قشنگ خودتان خرید کنید امام صادق(ع) می فرماید: «مردم در روز قیامت بر روی نیت های شان محشور می شوند؛ إِنَّ اللَّهَ یَحْشُرُ النَّاسَ عَلَى نِیَّاتِهِمْ یَوْمَ الْقِیَامَه»(محاسن/۱/۲۶۲) مثلاً روز قیامت آن کسانی که نیت های شان این بود که حسین(ع) را کمک کنند، یک طرف جمع می شوند. آن وقت یک کسانی در آنجا جمع می شوند که شاید شما باور نکنید. و یک کسانی از این قافله جا می مانند. چرا؟ چون حتی یک بار هم صادقانه نیت نکرده اند که «اگر من کربلا بودم، حسین(ع) را یاری می کردم.» دوستان من! از این جلسات امام حسین(ع) دست خالی بیرون نروید. نگویید: من فردا می روم بچۀ خوبی می شوم! همین الان با نیت های قشنگ خودتان خرید کنید. بعد از پیروزی امیرالمؤمنین(ع) در جنگ جمل، یکی از اصحاب آمد گفت: یا امیرالمؤمنین(ع)! ای کاش برادر من هم پای رکاب شما بود. فرمود: آیا دل برادرت با ما بود؟ گفت: بله، او خیلی دوست داشت در رکاب شما باشد. حضرت فرمود: او با ما بوده، و نه تنها او با ما بوده، بلکه همۀ کسانی که تا روز قیامت قصۀ غربت مرا بشوند و بگویند: ای کاش من بودم و او را یاری می کردم، در واقع همۀ آنها با ما بوده اند (قَدْ قَالَ لَهُ بَعْضُ أَصْحَابِهِ وَدِدْتُ أَنَّ أَخِی فُلَاناً کَانَ شَاهِدَنَا لِیَرَى مَا نَصَرَکَ اللَّهُ بِهِ عَلَى أَعْدَائِکَ فَقَالَ لَهُ ع أَ هَوَى أَخِیکَ مَعَنَا فَقَالَ نَعَمْ قَالَ فَقَدْ شَهِدَنَا وَ لَقَدْ شَهِدَنَا فِی عَسْکَرِنَا هَذَا [قَوْمٌ ] أَقْوَامٌ فِی أَصْلَابِ الرِّجَالِ وَ أَرْحَامِ النِّسَاءِ سَیَرْعَفُ بِهِمُ الزَّمَانُ وَ یَقْوَى بِهِمُ الْإِیمَان ؛ نهج البلاغه/خطبه ۱۲)
یکشنبه ، ۳آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اندیشه نیوز]
[مشاهده در: www.andeshenews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 21]
-
گوناگون
پربازدیدترینها