تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836616107
روایت شهادت تک تک یاران امام حسین در دشت کربلا
واضح آرشیو وب فارسی:هدانا: شب و روز عاشورا بنابر سنت تاریخی متعلق به امام حسین (ع) سرور و سالار شهیدان است و راویان به وقایع آن روز بزرگ می پردازند اما در روز عاشورا در کربلا چه گذشت؟ روایت کامل و دقیقِ واقعه عاشورا را به ترتیب زمان و لحظات دردآور شهادت یاران حسین (ع) در «تابناک» بازخوانی می کنیم...شب و روز عاشورا بنابر سنت تاریخی متعلق به امام حسین (ع) سرور و سالار شهیدان است و راویان به وقایع آن روز بزرگ می پردازند اما در روز عاشورا در کربلا چه گذشت؟ روایت شده عمر بن سعد با انداختن نخستین تیر، رسما جنگ را آغاز کرد و گفت : نزد عبیدالله شهادت دهید که من نخستین تیر را رها کردم . عمر بن سعد خطاب به کوفیان گفت : منتظر چه هستید! اینان یک لقمه برای شما هستند. زمانی که عمربن سعد تیر انداخت ، دیگر سپاه ابن زیاد نیز شروع به تیر اندازی کردند. (فلمّا رمی عمر، ارتمی الناس ) به گزارش ابن اعثم : باران تیر (و أقبلت السهام کأنّها المطر) از سوی کوفیان به سوی اصحاب امام حسین ـ علیه السلام ـ شدت گرفت و امام فرمود: اینها قاصد این قوم به سوی شماست ؛ برای مرگی که چاره ای از پذیرش آن نیست ، آماده باشید. پس از آن دو گروه بر یکدیگر حمله کردند و ساعتی از روز را به طور دسته جمعی با یکدیگر جنگیدند، به طوری که بنا به برخی اخبار پنجاه و اندی از اصحاب امام حسین ـ علیه السلام ـ به شهادت رسیدند. در این وقت ، امام دستی به محاسنش کشید و فرمود: غضب خدا ... بر کسانی که متحد بر کشتن فرزند دختر پیامبرشان شدند، شدید خواهد بود. به خدا سوگند که تسلیم آنان نخواهم شد تا با محاسنی خونین خدا را ملاقات کنم (و اللّه ما أجبتهم الی شی ء ممّا یریدونه أبدا حتی ألقی الله و أنا مخضّب بدمی .) بلاذری می گوید که امام سوار بر اسبش ، قرآنی پیش روی خود نهاده بود و همین خشم دشمن را بیشتر بر می انگیخت . در این وقت ، عمر بن سعد، حصین بن نمیر تمیمی را همراه پانصد نفر تیرانداز به سوی امام حسین ـ علیه السلام ـ فرستاد. تیراندازی اینان سبب شد که همه اسبان سپاه امام کشته شدند و نیروهای امام پیاده گشتند. در این حمله ، بسیاری از اصحاب با تیرهایی که بر بدنشان فرود آمد، به شهادت رسیده یا زخمی شدند. (فما بقی واحد من أصحاب الحسین الاّ أصاب من رمیهم سهم ). ابن شهرآشوب اسامی شهدایی را که در حمله نخست دشمن به شهادت رسیدند، فهرست وار آورده است . این افراد جمعا 28 نفر از اصحاب و ده نفر از موالی امام حسین و پدرشان امام علی ـ علیهما السلام ـ بودند که در مجموع 38 نفر می شدند. اینها افرادی هستند که اساسا فرصت نبرد تن به تن پیدا نکرده و در تیراندازی نخست کوفیان به شهادت رسیدند. دیدیم که ابن اعثم شمار آنان را بیش از پنجاه نفر یاد کرده است . ـ با شهادت پنجاه نفر در یک حمله دسته جمعی ، شمار اندکی از یاران امام حسین ـ علیه السلام ـ باقی ماندند؛ کسانی که به نوعی مبارزه تن به تن با سپاه ابن زیاد داشتند. از آن جمله ، عبدالله بن عمیر کلبی است که در برابر مبارزه خواهی یسار از موالی زیاد بن ابیه ، پس از کسب اجازه از امام حسین ـ علیه السلام ـ عازم میدان شد. در همان حال همسرش او را تحریک به جنگ می کرد و خطاب به او می گفت : قاتِل بأبی و أُمّی عن الحسین ذُریّة محمّد. برو و از نسل محمد دفاع کن. در واقع ، اوّل حبیب بن مظاهر و بُرَیْر بن خضیر قصد رفتن به مبارزه را داشتند که امام اجازه نداد و پس از آن که عبدالله بن عمیر اجازه خواست ، امام اجازه رفتن به میدان را به وی داد. وقتی در این نبرد یسار را کشت ، سالم از موالی عبیدالله به میدان آمد که به رغم آن که انگشتان عبدالله کلبی در برابر شمشیر سالم افتاد، اعتنا نکرده ، او را نیز کشت و در میان میدان شروع به رجز خوانی کرد. زنش هم عمودی در دست گرفته به تحریض او می پرداخت و می گفت : قاتِل دون َالطیّبین ذرّیّة محمّد. امام به همسر او دستور داد تا بازگردد و در عین حال آن ها را دعا کرد. یسار و سالم ، نخستین کشتگان سپاه ابن زیاد بودند. خبر عبدالله بن عمیر به صورتی که گذشت ، خبری معتبر می نماید. ابن اعثم ، از وهب بن عبدالله بن عمیر کلبی یاد کرده که همراه مادر و همسرش در کربلا بوده است . صورت نقل ابن اعثم ، طبق معمول حماسی تر و طبعا غیرقابل قبول تر است . وهب به میدان می رود، می جنگد و بر می گردد و به مادر می گوید: آیا از من راضی شدی ؟ مادر می گوید: لا، ما رضیت حتی تقتل بین یدی الحسین . اومی جنگد تا آن که ابتدا دست راست و سپس دست چپش قطع می شود و بعدکشته می شود. طبعا نباید این شخص کسی جز عبدالله بن عمیر کلبی باشد که خبر او در منابع معتبر آمده است . در امالی صدوق از وهب بن وهب یادمی شود که خود و مادرش نصرانی بودند و به دست امام حسین ـ علیه السلام ـ مسلمان شدند و به کربلا آمدند. این نیز همان شخص است و خبر یاد شده به این صورت چندان قابل اعتماد نیست . تلفیقی از این دو خبر را خوارزمی آورده است . گفتنی است که عبدالله بن عمیر پس از کشتن یسار و سالم ، سالم می ماند تا در حمله بعدی به شهادت می رسد که خبر وی را خواهیم آورد. پس از آن ابوالشعثاء یزید بن زیاد کِندی که همراه سپاه عمر بن سعد به کربلا آمده و به امام پیوسته بود، عازم نبرد شد. وی زمانی که مشاهد کرد دشمن همه پیشنهادهای امام را رد می کند (حین ردّوا ما سأل ) به آن حضرت پیوست . وی که تیرانداز ماهری بود، هشت تیر انداخت و پنج نفر را کشت . ابومخنف ازتیراندازی های گسترده او و مهارتش یاد کرده می نویسد: صد تیر انداخت که پنج تای آن خطا نرفت . امام حسین ـ علیه السلام ـ او را دعا کردند. خودش گفت حتماً پنج نفر را کشته است . ابومخنف می افزاید: و کان فی أوّل من قتل .شعر او این بود: یا رب ّ انّی للحُسَین ناصر و لابن سعد تارک و هاجر خود این شعر اشاره به ترک سپاه ابن سعد توسط او و پیوستنش به امام حسین علیه السلام ـ دارد. طبعاً در تقدّم و تأخر برخی از مبارزان و شهادت آنان اختلاف نظرهایی در منابع وجود دارد. ـ پس از تیرباران نخست و مبارزه عبدالله بن عمیر و ابوالشعثاء، سپاه عبیدالله ابتدا از سمت راست و سپس از سمت چپ به سپاه ِ اندک امام نزدیک شدند. افراد باقی مانده از سپاه امام ، روی زانو نشسته ، نیزه های خود را به سوی اسبان گرفتند و آنها به اجبار برگشتند. پس از آن ، شروع به تیراندازی به سوی سپاه عبیدالله کرده ، عده ای را کشته و شماری را مجروح کردند. در این میان عبدالله بن حوزه که فریاد زده ، بشارت جهنّم به امام حسین ـ علیه السلام ـ داده بود! بانفرین امام ، در مسیر برگشت ، از اسب به زیر افتاد و پایش به رکاب گیر کرده ، همین طور که حرکت می کرد، سرش به این سوی و آن سوی خورد تا به هلاکت رسید. مسروق بن وائل که خود ناظر این ماجرا بود، سپاه کوفه را ترک کرده برگشت و بعدها می گفت : از این خاندان چیزی دیدم که هرگز حاضر به جنگ با آنان نمی شوم . (لقد رأیْت ُ من أهل هذا البیت شَیئا لا أقاتلهم ابدا). ـ از آن پس تک تک اصحاب عازم میدان شده و پس از مبارزه به شهادت رسیدند. یکی از چهرگان کربلا بُرَیْر بن حضیر هَمْدانی است که در کوفه به سیّد القراء شهرت داشت و از شیعیان بنام این شهر بود. وقتی یزید بن معقل مبارز طلبید، بریر عازم نبرد با وی شده ، چنان ضربتی بر سر او زد که نه تنهاکلاهخود او را بلکه نیمی از سرش را هم شکافت . پس از آن رضی بن منقذعبدی به نبرد وی آمد. ساعتی به هم پیچیدند تا بُرَیْر بر سینه او نشست . رضی از دوستانش یاری طلبید. در این وقت کعب بن جابر به سوی بریر شتافت ونیزه خود را بر پشت بریر فرو کرد. [عفیف بن زهیر که خود در کربلا بوده ،می گوید: به کعب گفتم : این بریر همان است که در مسجد کوفه به ما قرآن تعلیم می داد.] پس از آن بر وی حمله کرده ، او را به شهادت رساند. در گفتگویی که میان یزید بن معقل و بریر صورت گرفت ، یزید به عقاید سیاسی بریر اشاره کرده ، گفت : به خاطر داری که در کوفه می گفتی : ان ّ عثمان بن عفّان کان علینفسه مُسْرفًا، و ان ّ معاویة بن ابی سفیان ضال ّ مضل ّ، و ان ّ امام الهدی و الحق ّ علی ّبن أبی طالب . بعدها خواهر کعب به برادرش کعب که بریر را به شهادت رسانده بود، می گفت : آیا بر ضد فرزند فاطمه جنگیدی و سیّد قرّاء را کشتی ؟ به خدا سوگند دیگر با تو سخن نخواهم گفت . نوشته اند: کعب بن جابر بعدها نیزاز کار خود نادم نبود و تصوّرش بر آن بود که خیری برای خود کسب کرده است . کسی در روزگار حکومت مصْعب بن زبیر از وی شنید که می گفت : یارب ّ! انّا قد وَفَینا، فلا تجعلنا یا رب ّ کمن قد غَدَر!؛ خدایا ما به عهد خویش وفاکردیم ؛ ما را با کسانی که عهد شکنی کردند، قرار مده . ابن اعثم ، سخن بریر بن خضیر را خطاب به کوفیان آورده است که فریاد می زد: نزدیک من آیید ای کشندگان دختر پیامبر خدا (ص ) و ذرّیه او! ـ در اینجا بلاذری خبر از نبرد حرّ بن یزید ریاحی داده است . در مقتل ابومخنف ِ (مشهور که طبعا قصه ای و غیر قابل اعتماد است ) آمده است : حرّ ازامام اجازه رفتن به میدان گرفت و گفت : فانّی أوّل من خرج الیک و أُحب ّ أن أقْتُل َ بین یدیک. امام به او اجازه داد. این مطلب که حرّ نخستین کسی بوده است که با این استدلال به میدان نبرد رفته ، در فتوح نیز آمده است . این خبر در منابع کهن دیگر نیامده است . ابومخنف می نویسد: همان وقت ، یکی از کوفیان تمیمی با نام یزید بن سفیان ، که پیش از آن آرزوی نبرد با حرّ را کرده بود، باآمدن حرّ به میدان ، او را به مبارزه طلبید. آنان بلافاصله با یکدیگر گلاویزشدند و یزید در همان دم به دست حرّ کشته شد. بلاذری نوشته است که حرّ دونفر را به نام های یزید بن سفیان و مزاحم بن حُرَیث کشت . خواهیم دید که برخی منابع ، قاتل فرد دوم را نافع بن هلال نوشته اند. برخی نبرد حرّ را همزمان با نبرد زهیر بن قین و نزدیک ظهر عاشورا پس از شهادت حبیب بن مظاهر می دانند. ـ از این پس ، باقی مانده اصحاب به صورت تک تک در مبارزه تن به تن یا هجوم بخش هایی از سپاه ابن زیاد به شهادت رسیدند که خبر آنها در مآخذ آمده است . این افراد شجاعانه می جنگیدند و از آنجا که هیچ گونه تعلّق خاطری در آن لحظه به دنیا نداشتند، با تمام وجود به جنگ با افراد رفته ومردانه نبرد می کردند. بعدها یکی از کسانی که در کربلا همراه عمر بن سعدبود، حکایت چگونه جنگیدن این افراد را شرح داد: کسانی که دست در قبضه شمشیر داشته ، مانند شیر ژیان بر ما می تاختند و قهرمانان را از چپ و راست فرو می ریختند؛ آنان آماده مرگ بودند؛ امان نمی پذیرفتند؛ در مال دنیا رغبتی نداشتند؛ هیچ فاصله ای میان ایشان و مرگ نبود و در پی مُلْک نبودند. اگر ما دربرابرشان نمی ایستادیم ، همه سپاه را از میان برده بودند. یکی از یاران امام حسین ـ علیه السلام ـ عمرو [یا: علی ] بن قرظه انصاری بودکه برادرش کنار عمر بن سعد و خودش نزد امام حسین ـ علیه السلام ـ بود.برادری که نزد عمر بن سعد بود فریاد زد و امام حسین ـ علیه السلام ـ را به گمراه کردن برادرش متهم کرد؛ امام فرمود: خدا او را هدایت کرده است . آن شخص بر امام حسین ـ علیه السلام ـ حمله آورد که نافع بن هلال در برابرش برآمده ، او را مجروح کرد و بعدها بهبودی یافت . از چهره های برجسته کربلا، یکی همین نافع بن هلال بِجِلی است . طایفه بجیله ، از طوایف شیعه کوفه است که بعدها نیز در میان آنان شیعیان زیادی شناخته شده اند. از وی نیز تعریفی برای تشیع رسیده که بسان آنچه در باره بریر گذشت ، جالب است . وقتی به میدان مبارزه آمد، فریاد می زد: أنا الجملی ، أنا علی دین علی ّ. مزاحم بن حُرَیث به مقابله با او آمد و گفت : أنَا عَلی دین عثمان . نافع پاسخ داد: أنت علی دین شیطان . پس از آن با هم گلاویز شدند تا نافع او را کشت . ـ پس از مبارزه تن به تن برخی از اصحاب با کوفیان و کشته شدن شماری ازسپاه عبیدالله ، عمرو بن حجاج خطاب به سپاه عمر سعد فریاد زد: ای احمق ها! شما با قهرمانان این شهر می جنگید؛ کسی با آنان تن به تن به مبارزه نرود. آنها اندکند و شما با پرتاب سنگ می توانید آنها را از میان ببرید. عمر بن سعد رأی او را تصدیق کرده ، از سپاهش خواست تا کسی مبارزطلبی نکند. پس از آن عمرو بن حجاج از سمت راست سپاه کوفه بر سپاه امام یورش برد. [عمرو به سپاه کوفه فریاد می زد: یا أهل الکوفة ! الزموا طاعتکم و جماعتکم ، و لاترتابوا فی قتل من مَرَق عن الدین و خالف الامام !]. ای کوفیان ! اطاعت و جماعت خودرا نگاه دارید و در کشتن کسی که از دین خارج شده و با امام خود مخالفت کرده ، تردید به خود راه مدهید. به احتمال شمار سپاه امام در این لحظه 32 نفربوده است . خوارزمی با اشاره به این رقم ، می نویسد: همین عده به هر کجای سپاه کوفه که یورش می بردند، آن را می شکافتند. لحظاتی دامنه جنگ بالاگرفت ودر این میان ، مسلم بن عوسجه اسدی به دست دو نفر از کوفیان به شهادت رسید. شهادت مسلم موجب شادی سپاه کوفه شد و شَبَث بن ربعی که خود امیر بخشی از سپاه کوفه بود، متأثر شد. وی به یاد رشادت های مسلم بن عوسجه در جنگ با مشرکان در آذربایجان افتاد که مسلم در آنجا شش نفر ازمشرکان را کشته بود. امام حسین ـ علیه السلام ـ پیش از شهادت مسلم ، زمانیکه هنوز رمقی در وجود او مانده بود، خود را به وی رساند و فرمود: رحمک ربّک یا مسلم . آن گاه حضرت آیه فمنهم من قضی نَحْبَه و مِنْهُم من یَنْتظر رابرای وی خواند. حبیب بن مظاهر، دوست صمیمی مسلم بن عوسجه هم کناراو آمد و او را به بهشت بشارت داد و گفت : اگر در این شرایط نبودم ، دلم می خواست به وصایای تو گوش می دادم . مسلم بن عوسجه گفت : أوصیک بهذا ـ و اشاره به امام حسین ـ علیه السلام ـ کرد ـ أن تموت دونه ، در راه او کشته شوی و به دفاع از او جانت را بدهی . حبیب گفت : به خدای کعبه چنین خواهم کرد. تعبیر به این که مسلم بن عوسجه اوّل اصحاب الحسین بوده است که شهید شده ، می باید اشاره به آن باشد که نخستین شهید در حمله عمومی سپاه کوفه بوده است که طبعا پس از تیراندازی عمومی اول و شهادت برخی ازمبارزان به صورت تک تک شهید شده است . با این حال ، در زیارت ناحیه ، به طور کلی از وی به عنوان اولین شهید کربلا یاد شده است : کنت أوّل من شری نفسه و أوّل شهید من شهداء اللّه . (والله اعلم ). پیش از این از عبدالله بن عمیر سخن گفتیم و این که یسار و سالم از موالی آل زیاد را در میدان کشت . در اینجا، وقتی شمر از سمت چپ سپاه دشمن حمله کرد، بقایای سپاه امام مقاومت کرد تا آن که دشمن یورش همه جانبه ای آورد.اینجا بود که عبدالله بن عمیر کلبی به شهادت رسید. در اینجا همسرش بر بالین او رفت و گریه کرد. شمر به یکی غلامان خود با نام رستم دستور داد تا با عمودی آهنین بر سر او بکوبد. رستم چنین کرد و آن زن نیز به شهادت رسید. در گزارش طبری ، آمده است که عبدالله پس از نبردی سخت ، با حمله هانی بن ثبیت حضرمی و بکیر بن حی ّ تیمی روبرو شد که بر او یورش آوردند وعبدالله را به قتل رساندند. در انتهای این گزارش آمده است که عبدالله بن عمیر (کان القتیل الثانی من أصحاب الحسین ) (پس از بریر یا مسلم بن عوسجه ) دومین شهید از اصحاب امام حسین ـ علیه السلام ـ است . در این نبرد، بقایای سپاه امام ، چنان فشرده در کنار یکدیگر قرار داشتند که دشمن نمی توانست در آنان نفوذی داشته باشد. به ویژه آنان اطراف خیمه ها را کنده وآتش در آنها روشن کرده بودند و دشمن تنها از یک سوی می توانست بر آنان یورش برد. عمر سعد کسانی را برای نفوذ در چادرها و کندن آنها از جای ، به درون محوطه خیمه ها فرستاد که این افراد توسط چند نفر از اصحاب امام محاصره و کشته شدند. این امر سبب شد تا عمر سعد دستور دهد تا چادرها راآتش بزنند. امام حسین ـ علیه السلام ـ فریاد زد: اجازه دهید آتش بزنند، در هرحال جز از یک سمت نمی توانند بر شما حمله کنند. دشمن برای این که کار رایکسره کند، تصمیم حمله به خیمه ها و آتش زدن آنها را گرفت . شمر همراه سپاهش نیزه اش را به سوی چادر امام حسین ـ علیه السلام ـ پرتاب کرد و فریادزد: علی ّ بالنار حتی أحرق هذا البیت علی أهله ، آتش برایم بیاورید تا این خانه را بر سر اهلش آتش بزنم . در اینجا بود که فریاد زنان و کودکان به آسمان رفته ،همه از چادر بیرون ریختند. و در اینجا بود که شَبَث بن ربعی شمر را توبیخ کرده ، حرکت او را زشت شمرد و شمر بازگشت . زهیر بن قین که فرماندهی ناحیه راست سپاه امام را داشت ، همراه با ده نفر به سوی شمر حمله کرده او رااز محل اقامت زنان و کودکان امام حسین ـ علیه السلام ـ دور کرد. اما شمر بر اوحمله کرده چند نفر از افراد وی را به شهادت رساند. نبرد ادامه یافت . اصحاب امام حسین ـ علیه السلام ـ یک یک به شهادت می رسیدند و هر کدام که شهیدمی شدند، نبود آنان کاملا احساس می شد؛ در حالی که کشته های دشمن به دلیل فراوانی آنان ، نمودی نداشت . این حوادث تا ظهر عاشورا ادامه یافت . ـ نزدیکی ظهر بود که حبیب بن مظاهر به شهادت رسید. واقعه از این قرار بودکه ابوثمامه صائدی ـ که از اصحاب امام علی ـ علیه السلام ـ بود ـ وقتی دیداصحاب تک تک به شهادت می رسند، نزدیک امام حسین ـ علیه السلام ـ آمد وگفت : احساس می کنم دشمن به تو نزدیک می شود، اما بدان ! کشته نخواهی شدمگر آن که من به دفاع از تو کشته شوم . أما پیش از آن من می خواهم در حالی خدای خود را ملاقات کنم که نماز ظهر را با تو خوانده باشم . (أحب ّ أن ألقی ربّی و قد صلّیت هذه الصلاة الّتی دنا وقتها) امام حسین ـ علیه السلام ـ فرمود:(ذکّرت الصلاة ! جَعَلَک اللّه من المصلّین الذّاکرین ) نماز را به یاد ما آوردی ! خداوند تو را از نمازگزاران ذاکر قرار دهد. امام ادامه داد: از دشمن بخواهیدجنگ را متوقف کند تا نماز بگذاریم . حُصَین بن نُمَیر تمیمی فریاد زد: نمازشما قبول نمی شود! در این وقت ، حبیب بن مظاهر فریاد زد: ای الاغ ! نماز آل رسول الله قبول نمی شود، اما نماز تو قبول می شود؟ در این جا بود که حبیب باحصین بن تمیم درگیر شد. حبیب در این حمله با زخمی کردن اسب حصین توانست وی را به زمین بیندازد که یارانش سر رسیدند و حصین را نجات دادند. به دنبال آن با بدیل بن صریم تمیمی درگیر شده ، او را کشت . در این وقت یک تمیمی دیگر بر حبیب حمله کرده ، او را مجروح کرد. حصین بن تمیم سر رسید و شمشیرش را بر سر حبیب فرود آورد. در این وقت آن فردتمیمی از اسب پیاده شد و سر حبیب را از تنش جدا کرد. حصین بن تمیم برای افتخار، ساعتی سر حبیب را گرفته بر گردن اسبش آویخت ؛ سپس آن را به آن مرد تمیمی داد تا نزد ابن زیاد برده ، جایزه اش را بگیرد. شهادت حبیب ، امام حسین ـ علیه السلام ـ را سخت تکان داد. (لمّا قُتِل الحبیب هدّ ذلک حسینا وقال عند ذلک: أحتسب نفسی و حماة أصحابی ). وقتی مرد تمیمی به کوفه آمد،قاسم فرزند حبیب بن مظاهرکه آن زمان نوجوانی بیش نبود، از او خواست تاسر پدرش را به او بدهد تا آن را دفن کند. آن مرد نداد. قاسم چندان صبر کرد تازمان تسلط مصعب بن زبیر بر کوفه ، آن تمیمی را کشت . در مقتل منسوب به ابومخنف که بخش عمده ای از آن داستانی و بی مأخذ است ، از شهادت دوبرادر حبیب با نام های علی و یزید سخن گفته شده است . ـ بنابر خبر منابع موثق ، در این هنگام حرّ بن یزید ریاحی و زهیر بن قین بر دشمن یورش بردند و با حمایتی که از یکدیگر می کردند، به نبرد با سپاه کوفه پرداختند. پیاده نظام ها به حرّ حمله ور شده ، وی را به شهادت رساندند. منابع ،برخی از رجزهای حرّ را نقل کرده اند. وی در این رجزها از مقاومت خود دربرابر دشمن و عدم فرارش سخن گفته است . ابن اعثم می گوید: وقتی حرّ مجروح شد، اصحاب او را نزد امام حسین ـ علیه السلام ـ آوردند در حالی که هنوز رمقی در تن داشت . امام دستی بر صورتش کشیدند و فرمودند: أنت الحرّ! کما سمّتک أُمّک حرّا، و أنت حرٌّ فی الدنیا و الاَخرة . حکایت آوردن حرّ نزد امام حسین ـ علیه السلام ـ در مقتل مشهور و منسوب به ابومخنف ، کاملا متفاوت نقل شده است . دشمن چندان حر را تیرباران کردند که بدنش مانندآبکش شد. آنگاه سر او را قطع کرده و به سوی حسین پرتاب کردند. آنجاست که امام دست به صورت او کشید. این روایت البته داستانی است . داستانی تر ازآن ، حکایت مصعب برادر حر و فرزند حر با نام علی است که دومی در سپاه کوفه بود و وقتی دید پدر و عمو به شهادت رسیدند او نیز وارد میدان نبرد شد؛تنی چند نفر را کشت تا کشته شد! ـ عاقبت ظهر شد و وقت نماز فرا رسید. هنوز زهیر و شماری اصحاب دراطراف امام بودند. امام نماز را به جماعت ـ در شکل نماز خوف ـ اقامه کرد. به این ترتیب که امام دو رکعت نماز ظهر را آغاز کرد در حالی که زهیر و سعید بن عبدالله حنفی جلوی امام ایستادند. گروه دوم نماز را تمام کرده ، آنگاه گروه اول رکعت دوم را به امام اقتدا کردند. در وقتی که سعید جلوی امام ایستاده بود، هدف تیر دشمن قرار گرفت . بعد از پایان نماز هم ، هرچه امام به این سوی و آن سوی می رفت ، سعید میان امام و دشمن قرار می گرفت . به همین دلیل ، چندان تیر به وی اصابت کرد که روی زمین افتاد. در این وقت از خداوند خواست تا سلام او را به رسولش برساند و به او بگوید که من از این رنجی که می برم ،هدفم نصرت ذرّیه اوست . وی در حالی به شهادت رسید که سیزده تیر بربدنش اصابت کرده بود. در واقع سعید بن عبدالله بعد از نماز ظهر که باز درگیری آغاز شده و شدّت گرفت ، در شرایطی که حفاظت از امام حسین ـ علیه السلام ـ را بر عهده داشت به شهادت رسید. در اینجا بازهم دشمن به تیراندازی به سوی اسبان باقی مانده سپاه امام ادامه داد تا همه آنان را از بین برد. در این وقت زهیر بن قین با رجزی که خواند بر دشمن حمله کرد. در شعری که از او خطاب به امام حسین ـ علیه السلام ـ نقل شده ، آمده است که امام راهادی و مهدی نامیده که در حال رفتن به ملاقات جدش پیامبر، برادرش حسن ، پدرش علی ـ علیه السلام ـ و عمویش جعفر و حمزه می باشد: أقْدِم هُدِیت هادیًا مهدیًّا فالیوم َ تَلقی جدَّک النبیّا و حَسَنا و المُرتضی علیّا و ذالجَناحین الفَتی الکمیّا و أسدالله الشّهید الحیّا دو نفر از کوفیان با نام های کثیر بن عبدالله شعبی و مهاجر بن اوس بر وی حمله کرده او را به شهادت رساندند. در روایتی که در امالی صدوق آمده ، گفته شده است که وی نوزده نفر را کشت تا به شهادت رسید. در مناقب ابن شهرآشوب آمده است که وی یک صد و بیست نفر را کشت ، سپس به شهادت رسید! این آمارها غیر واقعی است که مانند آن در مناقب ابن شهرآشوب نسبت به برخی دیگر از یاران امام حسین ـ علیه السلام ـ نیز داده شده است . (خدا داناست .) ـ تا این زمان هنوز شماری از یاران امام حسین ـ علیه السلام ـ سرپا بودند و به دفاع از آن حضرت ، در برابر حملات دشمن مقاومت می کردند. در همین نبردها بود که یاران ، تک تک به شهادت می رسیدند. خبر کشته شدن این افرادکه حتی ممکن است برخی از آنان ، پیش از ظهر به شهادت رسیده باشند، بیش از همه در فتوح ابن اعثم (و به نقل از آن در مقتل الحسین ـ علیه السلام ـخوارزمی و گاه مناقب ابن شهرآشوب ) آمده است . این قبیل مآخذ، گرچه اخبار ریز قابل توجهی از کربلا به ما می دهد، اما می باید با تأمّل بیشتری موردبررسی قرار گیرد. عمرو بن خالد ازدی در شمار چنین افرادی است . وی رجزی خواند و جنگید تا به شهادت رسید. فرزندش خالد بن عمرو ازدی نیز پس از پدر به شهادت رسید. خوارزمی از عمرو بن خالد صیداوی نیز یاد کرده و نوشته است : وی نزد امام آمد و گفت : قصد آن دارم تا به دیگر یاران بپیوندم . امام حسین ـ علیه السلام ـ به او فرمود: تَقَدَّم فا¤نّا لاحقون بک عن ساعة . پیش برو، ما نیز ساعتی دیگر به تو خواهیم پیوست . سعد [شعبة ] بن حنظله تمیمی مجاهد دیگری است که با خواندن رجزی به میدان رفته پس از نبردی به شهادت رسید. عمیر بن عبدالله مَذْحِجی شهید بعدی است که رجزی خواند و به میدان رفت و به شهادت رسید. سوار بن أبی حُمَیر به میدان رفته مجروح شد و شش ماه بعد به شهادت رسید. عبدالرحمان بن عبدالله یَزَنی شهیدی است که به نوشته ابن اعثم ، پس از مسلم بن عوسجه به شهادت رسیده است . شعر وی در میدان ، مضمون مهمی درتشیع او دارد؛ به طوری که شاعر خود را بر دین حسین و حسن معرفی می کند. أنا ابن عبدالله من آل یزن دینی علی دین حسین و حسن أضربکم ضَرْب َ فتی من الیمن أرجو بذاک الفوز عند المؤتمن زیاد بن عمرو بن عریب صائدی همدانی معروف به ابوثمامه صائدی که نماز ظهررا به یاد امام حسین ـ علیه السلام ـ آورد، شهید دیگر بعد از ظهر است . رجززیبایی از وی توسط ابن شهرآشوب نقل شده است . ابوالشعثاء یزید بن زیاد کندی پیش روی امام حسین ـ علیه السلام ـ در برابردشمن ایستاد و هشت تیر (و در برخی نقلها که پیش از این گذشت صد تیر)رها کرد که طی آن دست کم پنج نفر از سپاه کوفه کشته شدند. آنگاه که دشمن درخواست های امام حسین ـ علیه السلام ـ را رد کرد، به سوی دشمن تاخت تاکشته شد. نافع بن هلال بِجِلی که پیش از این اشاره به نبرد او با تنی چند از کوفیان داشتیم ،با تیراندازی دقیق خود دوازده تن از سپاه کوفه را کشت تا آن که بازویش شکست . دشمن وی را به اسارت گرفت و شمر گردنش را زد. نوشته اند که وی روی تیرهایش ، نامش را نوشته بود و شعارش این بود: «أنا الجملی أنا علی دین علی ». وی در حالی به صورت اسیر نزد عمر سعد آورده شد که همچنان خون از محاسنش جاری بود و فریاد می کشید: لو بقیَت ْ لی عضدٌ و ساعدٌ ماأسرتمونی ؛ اگر بازو و دستی برایم مانده بود، نمی توانستید مرا به اسارتدرآورید. وقتی شمر خواست گردنش را بزند، نافع گفت : به خدا سوگند اگر تو مسلمان بودی ، برای تو دشوار بود که پاسخ خون ما را در درگاه خداوند بدهی .ستایش خدای را که آرزوهای ما را [یعنی شهادت ] برای اجرا در دست بدترین ِ خلق خود قرار داد. پس از آن شمر وی را به شهادت رساند. گفتنی است که نافع از یاران امام علی ـ علیه السلام ـ و از تربیت یافتگان مکتب آن حضرت بود. ـ به تدریج شمار یاران امام اندک و اندک می شد. افراد باقی مانده که نمی توانستند به جنگ رویاروی با دشمن بروند، تصمیم گرفتند تا کنار امام بمانند و تا پیش از شهادتشان ، اجازه ندهند امام به شهادت برسد. آنان در این باره به رقابت با یکدیگر می پرداختند (تنافسوا فی أن یقتلوا بین یدیه ). دوبرادر با نام های عبدالله و عبدالرحمان فرزندان عزرة ِ الغِفاری که شاهد این اوضاع بودند نزد امام آمدند، و اظهار کردند: دشمن نزدیک شده است ؛ اجازه دهید ما پیش روی شما بجنگیم تا کشته شویم . امام فرمود: مَرْحَبًابکم .خوارزمی گفتگوی این دو برادر را با امام طولانی تر آورده است . آنان باگریه نزد آن حضرت آمدند. امام فرمودند: برای چه می گریید. شما تا ساعتی دیگر نورچشمان خواهید بود. گفتند: ما برای خود گریه نمی کنیم ؛ برای شمامی گرییم که دشمن این گونه شما را در محاصره گرفته است . ابومخنف این حکایت را برای دو نفر دیگر با نام های سیف بن حارث هَمْدانی و مالک بن عبدالله بن سُرَیع نقل کرده که عموزاده و از یک مادر بودند، نقل کرده است .پس از حکایت گریه کردن و پاسخ امام ، این دو جوان ، طبق رسم عرب ، سلام خداحافظی دادند: السلام علیک یابن رسول الله . حضرت پاسخ داد: و علیکماالسلام و رحمة الله . آنان به میدان رفتند، و جنگیدند تا به شهادت رسیدند. ـ ابن اعثم در اینجا از چند تن از شهدای کربلا یاد کرده که در مآخذ دیگر شرح نبردشان نیامده است . از آن شمار یکی عمرو بن مطاع جُعْفی است که در فتوحاز نبرد، رجز و شهادتش یاد شده است . بلاذری و ابومخنف از او نامی به میاننیاورده اند. همچنین ابن اعثم از یحیی بن سلیم مازنی یاد کرده که رجزی خواند و عازم نبرد شد تا به شهادت رسید. شهید دیگری که ابن اعثم از او یادکرده اما بلاذری و ابومخنف نامی از وی نیاورده اند، قُرة بن ابی قُرة غِفاری است . از وی نیز رجزی نقل شده و آمده است : فَقاتَل حتی قُتل . مورد دیگر، مالک بن انس باهلی است که وی نیز با رجز خوانی به سوی دشمن یورش بردو جنگید تا کشته شد. بیتی از رجز وی جالب است : آل علی ّ شیعة الرّحمان آل زیاد شیعة الشیطان احتمال فراوان دارد که مقصود از مالک بن انس باهلی ، شخصی با نام أنس بن حارث کاهلی یا باهلی باشد که روایتی از وی در منابع حدیثی سنی آمده واشاره به شهادت وی همراه امام حسین ـ علیه السلام ـ شده است ؛ روایت چنیناست : عن الاشعث بن سحیم ، عن أبیه ، عن أنس بن حارث ، قال : سمعت رسولالله (ص ) یقول : ان ّ ابنی هذا یُقْتل بأرض العراق ، فمن أدرکه منکم فلینصره ،قال : فقتل أنس مع الحسین . انس بن حارث از رسول خدا نقل می کند که آنحضرت فرمود: این فرزندم ـ یعنی حسین ـ در سرزمین عراق کشته می شود؛هر کسی او را دریافت ، حمایتش کند. راوی می افزاید: انس در کنار حسین ـعلیه السلام ـ کشته شد. ـ یکی دیگر از شهدای کربلا حنظلة بن أسعد شبامی عِجْلی است که خبر وی را طبری آورده است . وی پیش روی حسین به طرف دشمن ایستاد و آیات عذاب مربوط به قوم عاد و ثمود را خواند و فریاد زد: یا قوم ! لاتقتلوا حسینا،حسین را نکشید، «فَیُسْحِتَکُم ْ بِعَذَاب ٍ وَقَدْ خَاب َ مَن ْ افْتَرَی » آنگاه امام حسین ـ علیه السلام ـ بر او رحمت فرستاد و فرمود: همین که آنان دعوت تو را ردکردند، مستحق عذاب گشتند. پس از آن درخواست اجازه سفر آخرت وپیوستن به یارانش را کرد که حضرت اجازه داد. وی پس از سلام بر امام حسین ـ علیه السلام ـ و شنیدن پاسخ آن حضرت راهی میدان شده ، جنگید تا کشته شد. بلاذری پیش از آوردن خبر شهادت عابس بن أبی شبیب شاکری [هَمْدانی ] این نکته را یادآور شده است که وقتی اصحاب باقی مانده مشاهده کردندنمی توانند بر دشمن حمله برند و از امام حسین ـ علیه السلام ـ دفاع کنند، ازایشان خواستند تا اجازه دهد پیش روی او بجنگند تا کشته شوند. عابس از این گروه بود. وی نزد امام آمد و گفت که هیچ چیزی جز جانش ندارد که تقدیمکند. آنگاه با فعلیک السلام و خداحافظی با امام ، راهی میدان شد. وی با شمشیرمی جنگید و چون شجاع بود، کسی برابرش در نمی آمد. اندکی بعد، چندین نفر یکباره بر سر او ریختند و او را کشتند.شوذب که از غلامان آزاد شده همین خاندان شاکری بود، همراه عابس به میدان آمد. ابتدا شوذب و سپس عابس به شهادت رسیدند. عابس وقت رفتن برای نشان دادن صحّت ایمانش به امام حسین ـ علیه السلام ـ عرض کرد: أُشهد اللّه أنّی علی هَدْیک و هَدْی أبیک.ابومخنف می افزاید وقتی به میدان رفت ، دشمنان گفتند: شیر شیرها آمد؛ کسی به تنهایی به مقابله با او نرود. عمر سعد گفت : او را سنگباران کنید. عابس که چنین دید، زره و کلاهخودش را درآورد و به سوی دشمن تاخت . راوی می گوید: گاه دسته های دویست نفری از برابرش می گریختند. آنگاه از هر چندسو بر او یورش آوردند و او را کشتند؛ به گونه ای که وقتی کشته شد، سرش میان دستان چندین نفر بود و هر کدام ادعا می کرد، وی او را کشته است . ـ شماری دیگر از شهدای کربلا عبارتند از: بدر بن مغفل جعفی که خبر رجزخوانی و شهادت وی را بلاذری آورده است .بن معقل أصبحی که رجزالکدن نیز رجزی خواند و به شهادت رسید. رجز وی نشان از موضع شیعیانه او دارد: انّی لمن ینکرنی ابن الکدن انّی علی دین حُسین و حَسن وی ّ از غلامان آزاد شده ابوذر غفاری است که پیش روی چشمان امام حسین ـ علیه السلام ـ جنگید تا به شهات رسید. وی نیز در رجز خود دفاع از آل محمد را هدف مبارزه خود خواند. وی باید شیعه ای باشد که در مکتب ابوذر غفاری پرورش یافته است . خبر جنادة بن حارث انصاری را نیز ابن اعثم آورده و رجز او را که ضمن آن بر وفاداری خود در بیعتش با امام حسین ـ علیه السلام ـ یادمی کند، نقل کرده است . فرزندش عمرو بن جناده نیز که پس از پدر به میدان رفت ، رجزی طولانی خواند و جنگید تا به شهادت رسید. رجز وی یک تحلیل تاریخی از شرایطی است که در زمان پیامبر خدا (ص ) و پس از آن در مناسبت مؤمنان واقعی از مهاجر و انصار با قریش در زمان کفرشان از یک سوو زمان فسق و فجورشان از سوی دیگر، وجود داشته است . ابتدا از دشمنی قریش با انصار و مهاجرین یاد می کند و این که مهاجرین و سواران انصار،خون کفار را در عهد پیامبر (ص ) ریختند. امروز هم باید خون فجار و اراذلی که به خاطر حمایت از قارون صفتان ، قرآن را کناری نهاده اند، از نیزه های مؤمنان ریخته شود فجاری که به دنبال گرفتن انتقام بدر هستند. آنگاه سوگندمی خورد که با تمام وجود و امکانات در برابر فساق بایستد. از طایفه جُعْفیان ،حجاج بن مسروق جعفی در کنار امام حسین ـ علیه السلام ـ به شهادت رسید. ـ چهار نفر یک جا شهید شدند و بنا به گفته ابومخنف ، شهادت اینان در آغاز نبردبوده است . این که مقصود از «اوّل قتال » چه زمانی است ، محل تردید است . امابه هر روی ممکن است پس از تیراندازی عمومی دشمن و در آغاز نبردرویاروی باشد. بسا مقصود نبردی باشد که پس از نماز ظهر رخ داده که احتمال آن اندک است . گفتنی است که در جریان شهادت اینان ، عباس بن علی هنوز درمیدان نبرد حاضر بوده است . ابومخنف می گوید: عمر بن خالد صیداوی ، جابربن حارث سلمانی ، مجمّع بن عبدالله عائذی و سعد غلام آزاد شده عمر بن خالد صیداوی ، چهارنفری به سمت دشمن یورش بردند. وقتی وارد دل سپاه کوفه شدند، دشمن آنان را محاصره و از بقیه افراد امام حسین ـ علیه السلام ـ جدا کرد. در این جا بود که عباس بن علی حمله کرده آنان را از محاصره درآورد، در حالی که مجروح بودند. در ادامه نبرد دشمن با شدت بخشیدن حمله بر آنان ، این چهار نفر را در یکجا به شهادت رساند. به نوشته بلاذری آخرین کشته از سپاه امام ، و حتی پس از شهادت امام ، سوید بن عمرو خثعمی بود که مجروح افتاده بود؛ وقتی شنید امام حسین ـ علیه السلام ـ به شهادترسیده است ، کاردی برداشت و با همان به نبرد با دشمن شتافت تا آن که دو نفراز کوفیان وی را به شهادت رساندند. ـ شروع به نبرد از سوی اهل بیت امام حسین ـ علیه السلام ـ ، زمانی بود که ازیاران کسی باقی نمانده بود. (فلم یزل أصحاب الحسین یُقاتلون و یُقْتلون حتی لم یبق معه غیر أهل بیته ) آن گاه اهل بیت وارد کارزار شده و شماری از آنان به شهادت رسیدند که رقم آنان را کمتر از شانزده نفر ننوشته اند، و برخی از منابع نام بیش از بیست نفر را یاد کرده اند. فهرست این افراد به نقل از محمد بن سعد(م 230) خواهد آمد. شهدای خاندان رسول الله در کربلا 1. عباس بن علی بن ابی طالب : وی که بعدها نسل و نوادگانش او را سقّامی نامیدند، مردی زیباچهره و بلند قامت بود که وقتی سوار اسب می شد،پایش به زمین می رسید. عباس پرچمدار سپاه امام حسین ـ علیه السلام ـ بود وآنچنان که امام باقر ـ علیه السلام ـ فرموده است قاتلان وی زید بن رقاد جَبنّی وحکیم بن طفیل سِنْبسی از قبیله طی بودند. وی زمان شهادت 34 سال داشت .شیخ مفید نوشته است : وقتی عباس فراوانی کشته های یاران امامحسین ـ علیه السلام ـ را دید، به برادران خود یعنی فرزندان ام البنین گفت :پیش بروید تا ببینم که برای خدا و رسول ِ او نصیحت کردید. پس از آن همراه حسین بن علی به سمت فرات رفتند تا آب بردارند که سپاه عمر بن سعد مانع آنان شدند. اینجا بود که یکی از کوفیان تیری انداخت که به دهان امام حسین ـ علیه السلام ـ اصابت کرد. امام با دست خود آن تیر را بیرون کشیده ، خونش رابه آسمان پرتاب کرد و در حق دشمن نفرین کرد. در این وقت ، دشمن عباس رامحاصره و از امام حسین ـ علیه السلام ـ جدا کردند. عباس یک تنه می جنگید تاافتاد. زمانی که افتاد و به دلیل جراحات نتوانست حرکت کند، زید بن ورقاء وحکیم بن طفیل او را کشتند. بلاذری در جای دیگری می گوید: برخی برآنند که حرملة بن کاهل اسدی والبی ، با کمک گروهی از سپاه ، عباس بن علی بن ابی طالب را کشته ، بدنش را پایمال کردند (و تعاوروه )؛ آن گاه حکیم بن طفیل طائی لباس عباس را از تنش درآورد. همین حرمله تیری هم به امام حسین علیه السلام ـ انداخت که به لباس آن حضرت اصابت کرد. ابوالفرج اصفهانی به نقل از امام جعفر صادق ـ علیه السلام ـ می نویسد: مادر این چهار فرزندـ ام البنین ـ به بقیع می آمد و ناله ها و گریه های سوزناکی سر می داد؛ به طوری که مردم اطراف او اجتماع می کردند؛ حتی مروان بن حکم برای تماشا می آمد ودر کنار بقیه به ناله و ندبه او گوش فرا می داد. ابوالفرج خبری هم از قاتل عباس نقل کرده است که بعدها صورتش سیاه شده ، می گفت : این پس از آنی بود که جوانی از بنی هاشم را که روی پیشانیش آثار سجود بوده ، به قتل رساند. 2. جعفر بن علی بن ابی طالب : (فرزند ام ّ البنین نوزده ساله ) توسط هانی بنثُبَیت حضرمی کشته شد. در روایت امام باقر ـ علیه السلام ـ آمده است که خولی بن یزید اصبحی ، قاتل جعفر بن علی بوده است . 3. عبدالله بن علی بن ابی طالب : (فرزند ام ّ البنین و 25 ساله ) وی به دست هانی بن ثُبَیت حضرمی کشته شد. بلاذری نیز همین شخص را کشنده عبدالله بن علی دانسته و افزوده است که وی سر او را آورده بود. 4. عثمان بن علی بن ابی طالب : (فرزند ام ّ البنین ). وقتی به میدان رفت ، ابتداخولی بن یزید تیری به او زد و سپس مردی از طایفه ابان بن دارم او راکشت .مادر هر چهار نفر گذشته ، ام البنین عامریه از آل وحید بود. دینوری بااشاره به این مطلب می نویسد: اینان از برابر امام حسین ـ علیه السلام ـ عبورکردند (یقونه بوجوههم و نحورهم ) و سر و گردن را سپر بلای او قرار دادند.آنگاه هانی بن ثبیت بر عبدالله حمله کرده او را کشت . آنگاه بر جعفر حمله کرد، او را نیز کشت . [خولی ] بن یزید اصبحی ج هم تیری به عثمان بن علی زد واو را کشت . سپس سر او را از تنش جدا کرده نزد ابن سعد آورد و جایزهخواست . ابن سعد گفت : از امیرت ـ یعنی ابن زیاد ـ بگیر. نوشته اند: عثمان همچنان اطراف امام حسین ـ علیه السلام ـ بوده ، در دفاع از او می جنگید و هرطرف که امام می رفت ، او هم می رفت تا کشته شد. 5. ابوبکر بن علی بن ابی طالب : ابن سعد از قاتل او یاد نکرده ، اما دینوری نوشته است که وی با تیر عبدالله بن عقبة الغنوی به شهادت رسید. ابومخنف خبر کشته شدن وی را آورده اما افزوده است : و قد شُکّ فی قَتَله . از امام باقر ـ علیه السلام ـ روایت شده است که وی به دست مردی از طایفه همدان کشته شد. 6. محمد اصغر بن علی بن ابی طالب : وی نیز به دست مردی از طایفه ابان بن دارم کشته شد. این خبر از امام باقر ـ علیه السلام ـ روایت شده است . 7. علی اکبر: (فرزند ام لیلی و متولّد در زمان عثمان ) بن حسین بن علی کهتوسط مرة بن منقذ بن نعمان عبدی [عبدالقیس ] کشته شد. ابومخنف ، بلاذری و دینوری می گویند: نخستین کشته از اهل بیت ، علی اکبر بود. ابن اعثم نخستین شهید را از این خاندان عبدالله بن مسلم بن عقیل دانسته است . ابن سعد می نویسد: مردی از اهل شام ، علی اکبر را صدا کرد. مادر علی اکبر، آمنة دختر ابومرة فرزند عروة بن مسعود ثققی بود. مادر آمنه ، دختر ابوسفیان بود.این مرد شامی به جهت خویشی علی اکبر با آل ابی سفیان گفت : تو قرابتی بایزید داری . اگر بخواهی تو را امان می دهیم ؛ هر کجا دوست داشتی می توانیبروی . علی اکبر پاسخ داد: لقرابة رسول الله (ص ) کانت أولی أن تُرْعَی من قرابة أبی سفیان . آنگاه این رجز را خواند: أنا علی ُّ بن حُسَین بن علی نحن و رب ّ البیت أولی بالنبی ّ تاللّه لا یَحْکُم فینا ابن الدعّی أضرب بالسّیف أُحامی عن أبی تاللّه لا یحکم فینا ابن ُ الدّعی وی سپس به سوی دشمن رفت . (گویا دست کم یک بار حمله کرد و نزد پدرب ازگشت و مجددا حمله کرد. در این وقت ) مردی از عبدالقیس با نام مُرّة بن منقِذ بن نعمان در حالی که علی اکبر نزدیک پدرش ایستاده بود بر او حمله کردو ضربتی سخت بر وی وارد آورد. امام حسین ـ علیه السلام ـ نزد فرزندش آمد و گفت : قتلوک یا بُنی ّ! علی الدنیا بعدک العفا، ای فرزندم تو را کشتند. بعد ازتو خاک بر سر دنیا؛ آنگاه او را به خود چسباند تا آن که از دنیا رفت . با شهادت علی اکبر، زینب (س ) سراسیمه از خیمه بیرون آمد و فریاد می زد: وا أُخیّاه !یابن أُخیّاه ! وی آمد تا خود را روی جنازه علی اکبر انداخت . امام حسین ـ علیه السلام ـ دستش را گرفت و او را به خیمه بازگرداند. آنگاه به جوانانی که نزدیکش بودند فرمود: برادرتان را بردارید. آنان او را برداشته در برابرخیمه ای که در مقابلش می جنگیدند، گذاشتند. مطالب فتوح تا اندازه ای بامنابع دیگر متفاوت است و دشواری هایی دارد. وقتی علی اکبر که به نقل وی هیجده ساله بوده ، به میدان رفت ، امام حسین ـ علیه السلام ـ سر بر آسمان برداشت و گفت : الّلهم أشْهِد علی هؤلاء القوم ! فقد برز الیهم غلام أشبه القوم خَلقًا و خُلقًا و مَنطقًا برسول اللهّ . علی اکبر به میدان رفت ، جنگید تا آن که شامیان از دست او به ناله و فغان آمدند.علی اکبر که جراحات فراوانی برداشته بود، به سوی پدر بازگشت و اظهار کرد: چندان تشنه است که نزدیک است ازتشنگی بمیرد! امام حسین ـ علیه السلامب ـ گریه کرد و فرمود: عزیزم ! قدری دیگر بجنگ ؛ به زودی از دست جدّت سیراب خواهی شد. علی اکبر حمله کردتا کشته شد. 8 . عبداللّه بن الحسن بن علی ـ علیه السلام ـ : مادر وی دختر سلیل بن عبدالله (برادر جریر بن عبدالله بجلی ) بود. به نقل از امام باقر ـ علیه السلام ـ قاتل وی حرملة بن کاهل اسدی بوده است . ابن اعثم از رجز و شهادت او یاد کرده است : ان تُنْکرونی فأنَا فَرْع الحسن سِبْط ُ النبی ّ المصطفی و المؤتمن 9 . جعفر بن حسین بن علی . 10 . ابوبکر بن الحسن بن علی : دو نفر اخیر به دست عبدالله بن عُقْبة الغنوی کشته شدند. روایت امام باقر ـ علیه السلام ـ در باره ابوبکر بن حسن نیز چنین است . عُمَری نسّابه ، عالم قرن پنجم نوشته است که ابوبکر کنیه عبدالله بن حسن بوده که در کربلا کشته شد و خونش در بنی غنی است و حسین بن علی ـعلیه السلام ـ سکینه را به عقد وی درآورده بود. 11 . عبدالله بن حسین : (فرزند رباب دختر امرؤالقیس ) توسط حرمله کاهلی از طایفه بنی اسد کشته شد. ابن سعد در جای دیگری در باره عبداللهنوشته است : کودکی از کودکان حسین دوید تا آن که د
جمعه ، ۱آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هدانا]
[مشاهده در: www.hodana.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 45]
-
گوناگون
پربازدیدترینها