محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830336126
یاد سه سال تاسوعا- عاشورای سیاسی با راه پیمایی های غیر سنتی
واضح آرشیو وب فارسی:عصر ایران: علی امینی در خاطرات خود می نویسد: جمعیت زیاد بوده ولی شعارها بر خلاف دیروز ( تاسوعا) تند و فحش به شاه زیاد بوده...رادیو بی بی سی جمعیت را بالای یک میلیون نفر می گفت و این تظاهرات را ضد شاه تعبیر می کردعصر ایران؛ مهرداد خدیر - تاسوعا و عاشورای حسینی در بطن مذهبی ، آیینی و حماسی خود رخدادی سیاسی نیز به حساب می آید زیرا نواده پیامبر گرامی اسلام به بیعت اجباری با کسی که خود را جانشین پیامبر معرفی می کرد، تن نداد و به بهای جان پاک خود و خویشان حاضر نشد بر خلافت یزید مهر تایید زند. با این نگاه، خود واقعه عاشورا در سال 61 هجری قمری رخدادی سیاسی هم هست که در طول تاریخ نیز الهام بخش قیام های بسیاری بوده که منحصر به مسلمانان و شیعیان هم نیست و حتی از مهاتما گاندی رهبر نهضت استقلال هند نقل می شود که در«نه» گفتن از امام حسین ع هم الهام گرفته است. این گفتار اما درباره تاسوعا و عاشورا در سال های 1357 و 58 و 59 خورشیدی است؛ در گرماگرم انقلاب اسلامی و دو سال اول استقرار جمهوری اسلامی. هر چند تاریخ وقایع انقلاب 57 را طبعا باید بر پایه تاریخ هجری خورشیدی روایت کرد و نه ماه های قمری اما چون دو راه پیمایی تاریخی روزهای 19 و 20 آذر 1357 خصوصا در تهران که از 3 میلیون نفر هم فراتر رفت، به مناسبت تاسوعا و عاشورا برگزار شد در روز شمار وقایع انقلاب از این دو روز به عنوان تاسوعا و عاشورای 57 یاد می شود و نه تنها 19 و 20 آذر 1357. این دو راه پیمایی به مثابه همه پرسی و رای «نه» به ادامه سلطنت محمد رضا پهلوی تلقی شد و شاه پس از آن روحیه خود را به طور کامل از دست داد. اعتصاب 62 روزه مطبوعات از 15 آبان تا 16 دی 1357 اما سبب شد این رخداد بزرگ چنان که باید و شاید در مطبوعات سراسری منعکس نشود هر چند بعد از اتمام اعتصاب گزارش هایی درباره آن دو روز بی نظیر انعکاس یافت اما تصور کنید چنانچه کیهان و اطلاعات و آیندگان در روز 21 آذر57 منتشر می شدند چه گزارش ها و تصاویری می داشتند. دکتر علی امینی از رجال سیاسی دوره قاجار و پهلوی که در آن روزها طرف مشورت شاه قرار می گرفته در خاطرات خود و درباره روزهای 19 و 20 آذر 1357 ( 10 و 11 دسامبر 1978) به تفصیل درباره این دو راه پیمایی نوشته است: « نزدیک ظهر تلفن کردند که اکنون جمعیت فوق العاده است به طوری که میدان شهیاد که انتهای راه پیمایی است. گنجایش این جمعیت را ندارد و عده ای نرسیده به میدان متفرق شده اند. تا حال هیچ گونه عمل خلاف نظم مشاهده نشده. .. تلفنی به اعلی حضرت عرض کردم و جمعیت را به ایشان 300 تا 400 هزار گزارش کرده بودند. دیگران خیلی زیادتر می گفتند. ایشان از آرام بودن صحبتی نکردند. فقط گفتند «شعارها برای خمینی بوده است» جواب دادم غیر از این انتظار نمی رفت ولی علیه شما چیزی گفته نشد» علی امینی در یادداشت روز عاشورا ( 20 آذر) اما می نویسد: « سعی کردم به وسیله آقای فلسفی و دیگران شاید از تکرار راه پیمایی انصراف حاصل شود. نشد و نگران بودم مبادا پیشامد نامطلوبی نشود...جمعیت زیاد بوده ولی شعارها بر خلاف دیروز تند و فحش به شاه زیاد بوده...رادیو بی بی سی جمعیت را بالای یک میلیون نفر می گفت و این تظاهرات را ضد شاه تعبیر می کرد...» - [ بر بال بحران- ایرج امینی – ص 557] در کتاب خاطرات و روز نوشت های شاهرخ مسکوب (روز ها در راه) نیز گزارش مفصل و روزنامه نگارانه ای از راه پیمایی های تاسوعا وعاشورای 57 آمده که هم از حیث نثر بسیار زیبای شاهرخ مسکوب ( نویسنده سوگ سیاوش) سخت خواندنی است و هم از نوع نگاه یک روشنفکر عرفی با سابقه فعالیت قبلی در حزب توده که در سازمان برنامه کارشناس سطح بالایی بوده و بر ماهیت مذهبی انقلاب ایران مهر تایید می زند. در آن دو روز او البته در پاریس بوده نه تهران اما روایت همسرش را نقل می کند: «چقدر بد است که چنین روزی تهران نیستم. یک عمر از این شهر زشت و آشفته و جنگل مولا بدم آمده و حرص خورده ام ولی امروز که روز شکوه و بزرگی و روز طهارت و پاک شدن این شهر است من از آن دورم. امروز تاسوعاست و روز تظاهرات و راه پیمایی در شهر است.» همسرش می نویسد: « شاهرخ جان! گمان نمی کنم در هیچ سالی تاسوعا و عاشورا با این نشاط برگزار شده باشد. دسته دسته آدم می آمد و می رفت و یک عالمه عکس های [امام] خمینی و شریعتی... خیابان شاهرضا جای سوزن انداختن نبود. بالای تمام دیوارها و ساختمان ها هم مثل مورچه آدم ایستاده بود.» همچنین ظهر عاشورای 57 اتفاقی رخ می دهد که راه پیمایان هنگام عصر خبر دار می شوند: حمله به ناهار خوری افسران گارد در لویزان. «سرباز وظیفه ناصر الدین امیدی عابد» و «گروهبان دوم اسماعیل سلامت بخش» افسران گارد را که عوامل مستقیم سرکوب به حساب می آمدند در تالار ناهار خوری لویزان به رگبار می بندند. سال بعد ( 58) انقلاب پیروز و جمهوری اسلامی مستقر شده بود و طبعا تاسوعا و عاشورا در تقویم هجری خورشیدی 10 روز جلوتر آمده بود. اما در این سال هم سیاسی شد. به سه دلیل: تهدیدات آمریکا پس از اشغال سفارت در تهران، برگزاری همه پرسی قانون اساسی دو روز بعد از عاشورا ( 11 آذر 58) و در پیش بودن انتخابات ریاست جمهوری. این سال نیز به جای عزاداری های سنتی بیشتر به راه پیمایی گذشت هر چند امام خمینی شب تاسوعا در قم به منزل برادرشان آیت الله پسندیده رفت و در برنامه عزاداری شرکت کرد تا مردم را با رفتار خود به بازگشت به سنت دیرین به جای راه پیمایی دعوت کند. مسجد و تکیه و عزاداری بود اما راه پیمایی هم انجام می شد. امام، البته ساعاتی قبل از آن در پیامی مردم را به رای مثبت به قانون اساسی دعوت کرده بودند و اهمیت آن به خاطر موضع مبهم و عملا منفی آیت الله شریعتمداری در قبال اصل ولایت فقیه هم بود که فضا را از ابهام خارج ساخت. یک سال بعد و در سال 59 هم تاسوعا و عاشورا رنگی از سیاست داشت. کشور درگیر جنگی ناخواسته شده بود و روز عاشورا راه پیمایی برگزار شد. در تهران مقصد، میدان آزادی بود و سخنران ابوالحسن بنی صدر اولین رییس جمهوری ایران. بخش غالب سخنان او طبعا درباره جنگ و هشدار به صدام حسین بود اما اشارات داخلی او به موضوع زندان ها به اختلافات او و حزب جمهوری اسلامی دامن زد. روز قبل هم آیت الله بهشتی دبیر کل این حزب در مراسم تاسوعا و در دانشگاه تهران سخنرانی کرده بود. از تاسوعا و عاشورای سال 60 به بعد اما دیگر از این گونه راه پیمایی ها خبری نبود چرا که امام بر احیای سنت های عزاداری و تکایا و سینه زنی تاکید کردند که به منزله پایان سه سال راه پیمایی به جای عزاداری های سنتی بود. جمله مشهور امام خمینی هم ناظر به همین موضوع است: «محرم و صفر را زنده نگاه دارید. ما هر چه داریم از این محرم و صفر است». اگر این توصیه نبود چه بسا روحیه انقلابی که برخی از آیین های عاشورا را برخاسته از تشیع صفوی می پنداشت مسیر دیگری در برابر این سنت دیرین قرار می داد. هر چند برخی هم از آن سو افتادند و به رواج خرافه و قمه زنی پرداختند که خوش بختانه هم از جانب رهبر فقید انقلاب در آن زمان و هم آیت الله خامنه ای در این دوران به صراحت نهی شده است. کوتاه این که در بیان تاریخ انقلاب اسلامی که از تابستان 57 اوج می گیرد و در 22 بهمن همان سال به پیروزی می رسد دو روز را با تاریخ قمری آن یاد می کنند. جالب این که تاسوعای 57 / 19 آذر با مناسبت تاریخ میلادی- روز جهانی حقوق بشر- هم مقارن بود و از این حیث نمایش و همایش چند میلیونی جای هیچ چون و چرایی باقی نگذاشت و دولت نظامی نیز که آمده بود امواج انقلاب را خاموش کند در دو روز پیاپی نظاره گر جمعیتی شد که آشکارا علیه رییس همان دولت نظامی شعار طنز آمیز می دادند: «ازهاری بیچاره، این ملت هم نواره؟ » که طعنه ای بود به سخنان او در مجلس که گفته بود شعارهای شبانه در پشت بام ها «نوار» است و از ضبط صوت ها پخش می شود و واقعی نیست!
جمعه ، ۱آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر ایران]
[مشاهده در: www.asriran.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 35]
-
گوناگون
پربازدیدترینها