واضح آرشیو وب فارسی:ایکنا: گروه اندیشه: روز هشتم محرم در اردوگاه امام(ع) برای رفع عطش چاهی کنده می شود، این خبر به بن زیاد می رسد. در این روز امام با عمربن سعد گفتگویی دارد و امیة بن سعد طائی به یاران امام(ع) می پیوندد.به گزارش خبرگزاری بین المللی قرآن (ایکنا) ، روزشمار عاشورا روزشمار یک واقعه خاص نیست، زیرا که هر سرزمینی کربلا و هر زمانی عاشوراست. توجه به ابعاد رویداد هایی که در یک روز می افتد، چهره ای ملموس از امری تاریخ نشان می دهد، رویدادی که تاریخی پس از خود را شکل داده است. آنچه عاشورا را به یک واقعیت جاودانه تبدیل می کند، پیام هایی است که در این واقعیت نهفته است، بی شک برای بیان این پیام ها باید بسیار اندیشید، اما نفس وقایع مواد خام اندیشه هستند، وقایعی که بر محور امام حسین(ع) روی داده اند. کندن چاهی برای رفع عطش خیابانی روایت می کند که ارزق فرمانده بخشی از نیروهای ابن سعد که از مقابله با حبیب و بنی اسد باز می گشت همان شب میان سپاه امام(ع) و فرات قرار گرفت و دسترسی کاروان حسینی را به آب از بین برد. هوا در حدود 40 درجه بود و یاران امام(ع) تشنه شدند. تشنگی که بر سپاه غالب شد امام(ع) از پشت خیمه زنان نوزده قدم سوی قبله رفت و زمین را کند تا چشمه آبی گوارا پدیدار شد. این چاه پس از رفع عطش از بین رفت. واکنش ابن زیاد به حفر چاه توسط امام(ع) وقتی خبر حفر چاه توسط امام برای رفع تشنگی به ابن زیاد رسید، او به عمر سعد نوشت: به من خبر رسیده است که حسین(ع) چاه می کند؛ همین که نامه ام به تو رسید هر قدر می توانی از حفر چاه توسط آن ها جلوگیری کن و بر آن ها سخت بگیر، مگذار قطره ای آب بنوشند. با آن ها همان گونه رفتار کن که آن ها با عثمان پرهیزکار رفتار کردند. عمرسعد پس از این نامه محاصره را تنگ تر و رسیدن آب به اردوگاه امام(ع) را دشوارتر کرد. گفت و گوی امام(ع) با عمر سعد امام(ع) از طریق عمربن قرظه بن کعب انصاری به عمر سعد پیغام دادند که می خواهند او را ببینند. دیدار حاضر شد، امام به عمرسعد گفت: وای بر تو، آیا از خدایی که بازگشت تو به سوی اوست نمی هراسی؟ با من می جنگی در حالی که می دانی من کیستم؟ این گروه را رها کن و با من همراه شو که تو را به خدا نزدیک تر کنم. عمر سعد گفت: می ترسم که خانه ام ویران شود. امام فرمودند: من برایت آن را می سازم. عمر گفت: می ترسم زمینم را از من بگیرند. امام فرمود: بهتر از آن را از مال خود در حجاز به تو می دهم. باز فرمانده خصم گفت: بر خانواده ام می ترسم و باز امام گفت: سلامت آن ها را تضمین می کنم. عمر که دیگر جوابی نداشت، سکوت کرد که امام فرمود: خدا به زودی تو را در بسترت هلاک سازد و در روز حشر و نشر نیامرزد؛ به خدا قسم امیدوارم جز اندکی از گندم عرق نخوری. طبری معتقد است امام(ع) و عمر سعد به صورت محرمانه و به دور از دیگران به یکدیگر گفت وگو کردند و هیچ کس از سخنان آنان آگاه نشد. آنچه در مورد گفت وگوی آن ها شایع شده، گمان هایی است که مردم پنداشته اند و شایعاتی است که به امام(ع) نسبت داده اند. شمربن ذی الجوشن اردوگاه سپاهیان کوفه را برای گزارش دیدار امام(ع) و عمرسعد ترک کرد. پیوستن امیة بن سعد طائی به کاروان حسینی امیة بن سعد از یاران امام علی(ع) که در کوفه بود هنگامی که شنید حسین بن علی(ع) در کربلاست به ایشان ملحق شد. امیة بن سعد اصالت یمنی داشت و در کوفه زندگی می کرد، وی در هنگام راهی شدن به سپاه امام شصت سال داشته است. وی از تابعین، یاران امیر مومنان، مجاهد جنگ های جمل، صفین و نهروان بود.
پنجشنبه ، ۳۰مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایکنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]