تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833831094
تکرار/تعزیه الگوی کهن نمایش های ایرانی
واضح آرشیو وب فارسی:خیاونیوز: احدکریمی ( نویسنده ، بازیگر وکارگردان تئاتر ) تعزیه (یا تعزیت) به معنی سوگواری، برپایی یادبود عزیزان از دست رفته، تسلیت، امر کردن به صبر و پرسیدن از خویشان درگذشته،سرسلامتی دادن و … است.اما آنچه به عنوان تعزیه مشهور است گونه ای از نمایش مذهبی منظوم است که در آن عده ای اهل ذوق و کارآشنا در جریان سوگواری های ماه محرم و برای نشان دادن ارادت و اخلاص به اهل بیت علیهم السلام، طی مراسم خاصی بعضی از داستان های مربوط به واقعهٔ کربلا را بازآفرینی می کنند. پیشینه : تاریخ پیدایش تعزیه به صورت دقیق پیدا نیست. برخی با باور به ایرانی بودن این نمایش آیینی، پاگیری آن را به ایران پیش از اسلام به پیشینهٔ سه هزارسالهٔ سوگ سیاوش – پهلوان داستان های ملی ایران – نسبت داده و این آیین را مایه و زمینه ساز شکل گیری آن دانسته اند. برخی پژوهشگران نیز پیشینهٔ آن را به آیین هایی چون مصائب میترا ویادگار زریران بازمی گردانند والخ . برخی دیگر با استناد به گزارش هایی، پیدایش تعزیه را مشخصاً از ایران پس از اسلام و مستقیماً از ماجرای کربلا و شهادت امام حسین (ع) و یارانش می دانند. شکل رسمی و آشکار تعزیه، به روایت ابن کثیر، برای نخستین بار در زمان حکمرانی دودمان ایرانی شیعه مذهب آل بویه صورت گرفت. این سوگواری به گونه ای بود که معزالدوله احمد بن بویه در دهم محرم سال ۳۵۲ هجری قمری در بغداد به مردم دستور داد که برای سوگواری، دکان هایشان را بسته و بازارها را تعطیل کرده، نوحه بخوانند و جامه های خشن و سیاه بپوشند. از این دوره دسته های عزاداری و نوحه خوانی رایج شده و پایه های نمایش شبیه گردانی ایران گذاشته شد. تعزیه بیشترین رواج خود را با حمایت دولت و حکومت صفویان پیدا کرد. در دورهٔ شکوفایی تعزیه، با رواج تشیع و دلایلی مانند روضه خوانی و حمله خوانی تعزیه از حمایت بیشتری برخوردار شد. تعزیه در اکثر دوره های تاریخی ایران بخصوص در دوره قاجاریه از جایگاه ویژه ای بین اقشار مردم و مقامات سیاسی کشور برخوردار بوده است تا جایی که ناصرالدین شاه دستور ساخت “تکیه دولت” به عنوان یکی از بزرگ ترین مکان های تئاتری ایران و جهان را برای اجرای مجالس تعزیه صادر می کند. به طوری که بسیاری این دوره را عصر طلایی تعزیه نامیده اند. تکیهٔ دولت در زمان ناصرالدین شاه به تقلید ازتماشاخانه اپراهال انگلستان ساخته شد که ابتدا به منظور یک سالن تئاتر ساخته شد اما با مخالفت هایی که بود به تکیه تبدیل شد. از دیگر تکیه های معروف آن زمان تکیهٔ معاون الملک در کرمانشاه بود. در آغاز سلطنت ناصرالدین شاه، تعزیه در ۳۰۰ مکان مشخص برپا می شد. تعزیه تا زمان مشروطیت در اوج ماند. در سال های آغاز دیکتاتوری رضاخان، یعنی پس از ۱۳۰۴ هجری شمسی، اجرای تعزیه و روضه خوانی رفته رفته ممنوع اعلام شد و با تخریب تکیهٔ دولت به دستور رضاخان، تعزیه پا به دوران افول خود گذاشت. هرچند پس از شهریور ۱۳۲۰ دیگر بار سر برآورد، اما در برابر سرگرمی هایی همچون سینما و تئاتر، نتوانست موقعیت و عظمت پیشین خود را بازیابد. فارغ از نظریه هایی که درباره پیدایش وسیر تحول وتکامل تعزیه وجود دارد، این آیین تبدیل به یکی از بارزترین و مهمترین آیین های نمایشی ایران شده است. شیوه های به کار رفته در اجرای مجلس تعزیه یا شبیه خوانی از نکات و ویژگی های بارز این آیین است که دستمایه پژوهش های بسیاری توسط هنرمندان و پژوهشگران ایرانی، اروپایی و آمریکایی شده است. اصطلاحات و واژه های رایج در تعزیه شبیه گردانی : نمایش تعزیه شبیه : بازیگر تعزیه مقتل نویس : نویسنده نسخه و متن نمایش تعزیه معین البکا : کارگردان تعزیه ناظم البکا : دستیار کارگردان تعزیه بانی : سرمایه گذار و تهیه کنندهٔ تعزیه فرد (مکالمه) : نسخه و متن نمایشنامهٔ تعزیه بچه خوان : کسی که به جای دو طفلان مسلم یا رقیه و.. می خواند زینب خوان : بازیگری که در نقش زینب بازی می کند رجزخوانی : هنگامی که اولیا ( خاندان پیامبر ) و اشقیا (مخالفان پیامبر) در مقابل هم از افتخارات و اصل و نسب خود حرف می زنند. اشتلم خوانی یا پهلوان خوانی : هنگامی که اشقیا با بیان غلوشده گفت وگوهایشان را بیان می کنند در حالی که اولیا در یک دستگاه موسیقی گفت وگو را به آواز بیان می کنند که به آن تحریرکردن می گویند. موالف خوان (موافق خوان): شخصی که در نقش اولیا بازی می کند. دستگاه : هر تعزیهٔ کامل را یک دستگاه یا مجلس گویند. انواع تعزیه محتوا و موضوع تعزیه . محققان تعزیه ها را از حیث محتوا و موضوع به چهار دسته تقسیم کرده اند که این چهار دسته از نظر زمانی به دنبال یکدیگر شکل گرفته اند و عبارت اند از: ۱) واقعه ، که شامل تعزیه های اصلی می شد و شخصیتهای آن مذهبی و محور آن شهادت امام حسین علیه السلام و یاران آن حضرت بود. ظاهراً این دسته از تعزیه ها زودتر از بقیه ابداع شده و از جمله آنهاست : شهادت حضرت عباس ، حضرت مسلم ، دو طفلان مسلم ، علی اکبر، عروسی قاسم و تعزیه شهادت امام حسین علیه السلام . ۲) پیش واقعه ، که شامل تعزیه های فرعی بود و از نظر داستانی استقلال کامل نداشت و در واقع ، حوادث و ماجراهایی بود که پیرامون واقعه ساخته می شد. شخصیتهای پیش واقعه الزاماً مذهبی نبودند. از جمله این تعزیه ها «مجلس عباس هندو» است که در آن ، بانویی قصد برگزاری تعزیه حضرت عباس را دارد، اما کسی را که بتواند نقش او را ایفا کند نمی یابد، تا اینکه جوان هندویی به نام عباس از کوچه می گذرد، شیونِ زن در وی اثر می کند و اسلام می آورد و در تعزیه ، اجرای شبیه حضرت عباس را بر عهده می گیرد. ۳) گوشه ، که شامل شبیه هایی بوده است با عناصر شادی آور و از نظر داستانی مستقل . شخصیتهای آن ، هم مذهبی و هم غیرمذهبی بودند. این نوع تعزیه ها عوامل اصلی تحول تعزیه را به سوی نمایش غیرمذهبی فراهم ساختند. «تعزیه مضحک » یا «شبیه مضحک » کمابیش از تحول همین تعزیه ها به وجود آمده است . از جمله این تعزیه هاست : «شبیه لیلی و مجنون » که تنها عنصر مذهبی آن وقتی بود که مجنون از امام صادق علیه السلام راهنمایی می طلبید، و «تعزیه به چاه انداختن حضرت یوسف ». معمولاً در پایانِ گوشه ، به کربلا و واقعه شهادت امام حسین علیه السلام نیز می پرداختند که اصطلاحاً به آن «گریز زدن به صحرای کربلا» گفته می شد. ۴) تعزیه مضحک ، که در آن نسبت به همه چیز غلو می شد. این نوع تعزیه کم کم پای «مقلد»ها و «مسخره »ها را به تعزیه باز کرد. طرح اصلی تعزیه مضحک ، تمسخر اشقیا و تکریم اولیا بود و شبیه هایی چون دیو، پری ، جن و حیوانات از نقشهای مهم آن به شمار می رفتند. مراحل تعزیه خوانی تعزیه خوانان معتقدند که تعزیه خوانی را باید پله پله آموخت و نمی شود ره صدساله را یک شبه طی کرد و از امام خوانی آغاز کرد. استادان هنرهای آیینی – سنتی معتقدند که موافق خوان ها تعزیه خوانانی اند که صدای خوبی داشته و می توانند در ردیف های موسیقی اجرای برنامه کنند. در قدیم اکثر کسانی که وارد تعزیه می شدند ریشه ای در تعزیه داشتند؛ پدر یا پدربزرگ یا برادرشان تعزیه خوان بودند؛ یا حتی در محله ای زندگی می کردند که یک گروه تعزیه خوان ثابت در آن محل زندگی می کردند و استادان تعزیه به عنوان معین البکاء (تعزیه گردان) به هیأت ها می رفته و استعدادیابی می کردند و کسی را صدایش خوب بود اجازه می گرفتند و به تعزیه می آوردند. به باور استادان این هنر، هرکسی نمی تواند تعزیه خوان شود بلکه باید جوهرهٔ اصل تعزیه را داشته باشد؛ یعنی علاوه بر صدای خوب باید در خواندن بی پروا بوده، ترسو نباشد. بعضی از بچه خوان ها صدای خوبی داشتند اما در جنگ بی پروا نبودند و تا یکی از اشقیا برای بازی جنگ به مقابلشان می آمد می ترسیدند یا در مقابل جمع صدایشان را رها نمی کردند. تعزیه خوانی بر اساس یک سلسله مراتب است. کسانی که وارد تعزیه می شوند از کودکی در نقش بچه خوان آغاز می کردند. طبقه بندی تعزیه هم این گونه است که زمانی که کسی بچه خوانی می کند اول نقش سکینه و رقیه را بازی می کند؛ سپس طفلان مسلم و بعد قاسم خوان می شود. به اعتقاد تعزیه خوانان، یک “طفلان مسلم خوان ” خوب می تواند یک قاسم خوان خوب باشد؛ یک قاسم خوان خوب هم می تواند یک علی اکبرخوان خوب شود؛ زیرا این نقش ها مکمل یکدیگر بوده و آوازها در دل هم قرار می گیرند. اگر در علی اکبرخوانی درآمد اول چهارگاه است، در شبیه قاسم همان چهارگاه است اما یک پرده بالاتر در گوشهٔ زابل است. به این دلیل که صدای قاسم خوان چپ کوک است و معمولاً یک گام بالاتر است. دورهٔ علی اکبرخوانی که طی می شود، تعزیه خوان وارد دورهٔ شهادت خوانی می شود. اگر صدای خوبی داشته باشد شهادت خوان می شود؛ اما اگر صدای تعزیه خوان ضعیف اما خوب باشد زن پوش می شود. بعد از این که یک تعزیه خوان دورهٔ شهادت خوانی را به پایان برساند دیگر محاسنش سفید شده و می تواند امام خوان باشد. کسی که در رأس شهادت خوانی قرار می گیرد هم امام خوانی می کند و هم عباس خوانی. آخرین مرحله امام خوانی است که در آن باید از یک سنی گذشت تا به این مرحله رسید. در این سن صدا کمی ضعیف تر می شود اما سوز بیشتری دارد. دیدگاه نمایش شناسانه برتعزیه : برخی محققان ، نمایشهای «اعجاز » یا نمایشهای «آیین مقدّس » را در اروپای قرون وسطی، که آلامِ حضرت عیسی علیه السلام و قدیسان مسیحی را نشان می داد، نزدیکترین نوع نمایش مذهبی به تعزیه می دانند و حتی معتقدند که از قرن یازدهم و دوازدهم / هفدهم و هجدهم آشنایی با این نوع نمایشنامه ها از طریق شمال ایران ، زمینه های شکل گیری تعزیه را فراهم کرد. این محققان به سابقه اجرای تعزیه در نواحی قفقاز و دیگر سرزمینهای شوروی سابق تا پیش از سلطنت فتحعلی شاه (۱۲۱۲ـ۱۲۵۰) ــ که هم بخشی از ایران و هم شیعه نشین بودند ــ اشاره کرده اند. به سبب شباهتهای تعزیه و تئاتر، محققان به مقایسه آنها پرداخته اند. برخی ، تعزیه را با اصول و قواعد نمایش غربی ارزیابی می کنند و آن را نمایشی ناقص می دانند. در مقابل ، بعضی دیگر تعزیه را از نمایش غربی و معیارهای آن مستقل می شمارند و ساختار نمایشی آن را فقط از دیدگاه مبانی اعتقادی و روشهای اجرایی خودِ تعزیه می سنجند گوبینو شاید از نخستین کسانی است که تعزیه را با معیارهای نمایش غربی سنجیده و سیر تاریخی آن را همانند روند تاریخی تراژدیهای یونان دانسته است که طی آن همانگونه که در تراژدیهای یونانی نقش همسرایان (گروههای آوازخوان ) در برابر اهمیت بازیگران رنگ باخت ، در تعزیه نیز نمایش ــ که با نوحه خوانی نخستین دهه ماه محرّم پیوند داشت ــ بتدریج از آن گسست و به نمایشی متکی بر شبیه خوانان (بازیگران ) تبدیل گردید . برتولت برشت نیز تعزیه را تئاتر محسوب کرده است . شیوه نو برشت ، مشهور به شیوه روایی ، و کوشش او برای «فاصله گذاری » میان بازیگر و نقش ، خواسته یا ناخواسته به شیوه های نمایشی در شرق ، بویژه تعزیه ، شباهت دارد برخی از نشانه های وجود فاصله در تعزیه اینهاست : تعزیه خوانی از روی دستنوشته (مکالمه) در هنگام اجرا (حتی اگر تعزیه خوان نسخ را از بر باشد)، رفت وآمد مردم ، دخالتهای آشکار تعزیه گردان و دیگر افراد، حضور مردان در نقش زنان ، گریه امام خوان برای وضع تأثر برانگیز امام ، گریه شمر و دعای او برای امام و اهل بیت علیهم السلام ، و حتی تذکر تعمدی و آشکار شبیه خوان به فاصله میان خودش و نقش و صحنه ؛ به عنوان مثال دردیالوگ های ابتدایی شمر آمده است : نه من شمرم نه این خنجر نه اینجا کربلا باشد فقط مقصود ما این است دراین مجلس بکا باشد اگرچه هدف فاصله گذاری برشت با تعزیه کاملاً متفاوت است : او از بر انگیختن عواطف تماشاگران اجتناب می کند تا قوه داوری آنان را بر انگیزد، اما هدف تعزیه آن بوده است که با شور بسیار و بدون شکستن حریم و فاصله واقعی موجود، به نظام اعتقادی شبیه خوان و تماشاگر استحکام بخشد از حدود دهه ۱۳۴۰ ش /۱۹۶۰، برخی از کارگردانان مشهور غربی ، همچون پیتر بروک ، یژی گروتوفسکی ، آندره شربان ، تدیوش کانتور ، از نزدیک با نمایش روحوضی و تعزیه آشنا شدند و در تجربه های نمایش نو (نئوتئاتری ) خود از آنها بهره گرفتند. نشانه و نماد در تعزیه کاربرد زیادی دارد چنان که گفته اند این نمایش باغی از نشانه و نماد است. انواع پرچم های سبز، سرخ و سیاه که نماد اهل بیت ، شور و انقلاب و سوگواری اند، علم که نماد درفش سپاه حسین بن علی است، تشت آب به نشانهٔ شط فرات ؛ شاخهٔ نخل یا هر نهالی به نشانهٔ نخلستان و درخت؛ چرخش به دور خود و راه رفتن به گرد صفحه به علامت گذشت زمان و همچنین مسافرت؛ چتر که وسیلهٔ القای تازه فرود آمدن هر ولی یا فرشته به ویژه جبرئیل از آسمان است؛ زدن عینک سفید برای نشان دادن روح بصیرت و نیکدلی و عینک دودی برای جلوهٔ خباثت و بدسگالی؛ عصا که نشانگر تجربه و مصلحت اندیشی است؛ نگریستن گاه و بی گاه از میان دو انگشت بزرگ دست برای تأکید بر قدرت و فضیلت اولیا در تجسم اوضاع آینده و همچنین پیش بینی؛ بر تن کردن نیم تنهٔ بلند سفید ( کفنی ) به نشانهٔ نزدیک شدن مرگ و اعلام جانبازی ؛ زدن یا افشاندن اندکی کاه بر سر برای نشان دادن ماتم نشینی؛ اسب سپید بی سوار به نشانهٔ اسب حسین بن علی ، ذوالجناح و شهادت صاحبش؛ گهوارهٔ آغشته به رنگ سرخ برای بیان شهادت علی اصغر ؛ استفادهٔ گاه و بی گاه از کبوتری سفید برای آگاهی دادن به تماشاگران از دریافت نامه یا خبر و همچنین القای حس معصومیت و همدردی در آن ها و کجاوه نشینی شبیه زنان برای نمایش به اسیری رفتن آن ها، از جمله این نمادهاست. نقش خوانی بر منبر، ویژهٔ اولیای نامدار است؛ بزرگی و کوچکی چهارپایه هایی که اولیا برای سر دادن نقش های خود بر آن می ایستند وسیله ای برای مشخص کردن پایه و مرتبه آن هاست. موسیقی درتعزیه اهمیت موسیقی آوازی در تعزیه چشم گیر است به گونه ای که ایفاگران نقش ها می بایست از دستگاه های موسیقی آگاه باشند تا اگر نقش آن ها تغییر یافت، بتوانند در آواز معین بخوانند. در موسیقی تعزیه برای نقش های افراد سخت دل آوازهای متناسب با نقش های آن ها انتخاب می شوند مانند شمر که در نوا یا رجز و علی اکبر که در دشتی می خوانند. برای پیش گیری و آمادگی از جابجایی ناگهانی نقش، هر کس باید لحن ها و شعرهای دیگر نقش ها را فرابگیرد. چون شیوه بیان حوادث در تعزیه مبتنی بر آواز بود، معمولاً تعزیه خوانان با مقامها و گوشه های موسیقی ایرانی آشنایی داشتند. معین البکا یا دستیارش (ناظم البکا)، کودکان خوش صدا را با نقشهای کوچک و کم اهمیت و به اصطلاح «بچه خوان » تعلیم می دادند تا رفته رفته با آگاهی برظرایف اجرای آواز، تعزیه خوان شوند؛ ازینرو، تعزیه را یکی از مهمترین عوامل حفظ بخشی از نغمات موسیقی ایرانی دانسته اند. در هر تعزیه ممکن بود اشعار در گوشه ها و دستگاههای متعددی خوانده شود، البته در سؤال و جوابها لازم بود که تناسب مقامها رعایت گردد، مثلاً اگر «امام خوان » در دستگاه شور می خواند، «عباس خوان » هم باید در همان دستگاه جواب او را می داد تغییر دستگاهها در تعزیه معمولاً ناشی از تغییر صحنه و موضوع وقایع بود؛ بنابراین ، تعزیه خوان «مرکّب خوانی » (خواندن قطعه ای در چند دستگاه موسیقی ) نمی کرد و لازم نبود برای تغییر دستگاهها از مایه های انتقالی استفاده کند. «اشقیاخوان » (کسی که نقش دشمن امام را بر عهده می گرفت )، بر خلاف سایر تعزیه خوانان ، اشعار را به آواز نمی خواند، بلکه به اصطلاح «اُشْتُلُم » (رجزخوانی) می کرد. ارتباط میان تعزیه و موسیقی تنها از طریق آواز نبوده است ، بلکه سازهای موسیقی نیز در مجالس تعزیه به کار می رفت ، چنانکه گاه پیش از آغاز تعزیه و به جای «پیش خوانی »با نواختن برخی سازها، مانند شیپور، طبل ، دُهُل ، کَرنا، سُرنا، نی لبک ، نی ، قره نی ، نقاره و سِنج ، تماشاگران را برای شنیدن و دیدن تعزیه آماده می کردند البته در حین اجرای تعزیه معمولاً آوازها با ساز همراهی نمی شد، جز در موارد اندک که در این موارد رعایت دستگاهها لازم بود، چنانکه معمولاً برای شبیهِ (نقشِ) علی اکبر و قاسم ، چهارگاه و سه گاه و اصفهان ، و برای شبیهِ امام ، نوا نواخته می شد در صحنه های فاقدِ گفتگو، مثل صحنه های مسافرت یا نبرد یا در وقفه های میان جریان نمایش (آکسیونها)، نیز از ساز استفاده می شد. در تعزیه معمولاً هر یک از سازها کاربرد خاصی داشتند، مثلاً هنگام ورود اشخاص و شروع جنگها طبل می زدند و هنگام وقوع صحنه های حزن آلود شیپور و قره نی می نواختند. موسیقی تعزیه موجب حفظ و تداوم بسیاری از نغمه ها و قطعات موسیقی سازی و آوازی ایران شد و از سوی دیگر، این موسیقی را در مراتب مختلف تحت تأثیر قرار داد. در موسیقی نواحی نیز این کارکرد و تأثیرِ عمیق موسیقی تعزیه وجود دارد . ملزومات و شیوه های اجرای تعزیه . چون در تعزیه چهره آرایی (گریم ) انجام نمی شد، نقشها را با قیافه و گاه صدای تعزیه خوانان هماهنگ می کردند؛ مثلاً، امام خوان معمولاً خوش صورت بود و ریشی متناسب داشت برای آنکه تعزیه خوان به نقشی که برعهده گرفته بیشتر شبیه شود، انتخاب نوع لباس و وسایل و ابزار مناسب اهمیت ویژه ای داشت . نوع لباسها و سایر لوازم تعزیه خوانان در شهرها و روستاها و نیز در دوره های گوناگون متفاوت بوده است از مجموع پوشش تعزیه خوانان می توان دریافت که لباس اولیا سبز و سیاه و گاه سفید، و لباس اشقیا سرخ بوده است . بنا بر توصیف عبداللّه مستوفی ، در دوره ناصرالدین شاه شبیه امام حسین علیه السلام معمولاً قبای راسته سفید، شال و عمامه سبز، عبای ابریشمی شانه زری سبز می پوشیدند. بچه خوانها پیراهن عربی بلند و سیاه با سربند می پوشیدند. جنگجویان هر دو طرف زره و کلاهخود داشتند. زیر زره ، اشقیا قبای سرخ و اولیا قبای سفید می پوشیدند . …ومخلص کلام اینکه: تعزیه یا شبیه خوانی ، هنری ماندگار در عرصه هنرهای دینی است امادر برخی مناطق، تعزیه از نظر کیفی رو به افول میرود، زیرا هیچ شخص یا نهادی مشخص به ساماندهی آن نمی پردازدکه البته اخیرا انجمن تعزیه ایرانیان متشکل از هنرمندان واساتید هنرمقدس تئاترباهدف به شناسایی شبیه خوانان، عضوگیری و پژوهش در تهران تشکیل شده ونخستین شعبه آن در شیروان خراسان شمالی افتتاح شده است .چه جای سخن گفتن که تعزیه چه به لحاظ ارزش هنری وچه به خاطر اعتقادات مذهبی بایستی به عنوان میراث فرهنگی حفظ شود. شایان ذکر است ؛ تعزیه به عنوان یک میراث معنوی در یونسکو به ثبت رسیده است و وقتی در یونسکو مراسمی به عنوان میراث معنوی وهنری یک کشور به ثبت می رسد به این مفهوم است که دولت مکلف به حمایت از آن است. البته براین باوریم چنانچه نهادهای فرهنگی هم حمایتی از شبیه خوانی نکنند بازهم تعزیه – این کهن الگوی نمایش های ایرانی – برزمین نخواهد ماند زیرا عاشقان دلسوخته ای پیداخواهد شد که به برگزاری هرچه باشکوه ترشبیه خوانی اهتمام ورزند. مولفه های ظریف تعزیه پتانسیل آن را دارد که به هنری جهانی تبدیل شود همانطور که هنرمندان بزرگی چون آنتونن آرتو، گرتوفسکی و پیتربروک نیز از هنر شرق برای ارائه آثارشان بهره گرفته اند. شبیه خوانی در درمشکین شهر عزیزمان نیز قدمتی دیرینه دارد که امیدوارم با تلاش های مجدانه وخدمت صادقانه ومهمتر ازهمه همدلی واتحاد عاشقان حضرت سیدالشهداء (ع) وبااجتناب از انشقاق گروه های سرشناس شبیه خوانی شاهد برپایی باشکوه ترمراسم تعزیه درنقاط مختلف این کهن دیار مهرورز باشیم. در پایان لازم می دانم به عنوان یک شهروند وبه سهم ناچیز خود همت اثر بخش هنرمندان مشکینی را ارج نهاده ووبایادکردی از استادارجمندجناب آقای دکتر جابرعناصری (پدرتعزیه ایران)کوشش های بی دریغشان را در نیل به فرهنگ وارزش های والای انسانی تکریم نمایم.
سه شنبه ، ۲۸مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خیاونیوز]
[مشاهده در: www.khiav-news.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 48]
-
گوناگون
پربازدیدترینها