محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان میشوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830042034
علّت واقعه کربلا نبود اعتقاد به باطن دین بود
واضح آرشیو وب فارسی:598: آیت الله قرهی گفت: علت واقعه کربلا، باور نداشتن این است که ما امتیم و نیاز به امام داریم و اینکه امام، اس واساس دین است اگر انسان، بدون امام باشد، نماز، روزه ، خمس، زکات، حجّ و ... هیچ سودی ندارد.به گزارش پایگاه 598، سخنرانی آیت الله قرهی در شب سوم ماه محرم که در حسینیه القائم منتظر(عج) بیان شده در پی می آید. در جلسه گذشته دو روایت بسیار عجیب را بیان کردیم، یکی اینکه بیان فرمودند:«بُنِیَ الْإِسْلَامُ عَلَى خَمْسَةِ أَشْیَاء، الصَّلَاةِ وَ الزَّکَاةِ وَ الْحَجِّ وَ الصَّوْمِ وَ الْوَلَایَةِ قَالَ زُرَارَةُ فَأَیُّ ذَلِکَ أَفْضَلُ فَقَالَ الْوَلَایَةُ أَفْضَلُهُنَّ لِأَنَّهَا مِفْتَاحُهُنَّ وَ الْوَالِی هُوَ الدَّلِیلُ عَلَیْهِنّ وَ الْوَالِی هُوَ الدَّلِیلُ عَلَیْهِن» [۱] . بیان کردیم که این مفتاح چیست و این که بدون ولایت الهیّه، هیچ چیز معنا ندارد. روایت دیگر که بسیار عجیب تر از روایت اوّلی بود، ذیل آیه شریفه ۳۳ سوره مبارکه اعراف بود که پروردگار عالم در آن آیه شریفه فرمودند: «قُلْ إِنَّما حَرَّمَ رَبِّیَ الْفَواحِشَ ما ظَهَرَ مِنْها وَ ما بَطَنَ» خداوند در قرآن کریم اوامر و نواهی دارد و در یکی از این ها به حبیبش امر فرمود که بگو: پروردگار عالم، فواحش و زشتی ها و پلشتی ها را حرام کرده است، و این ها دارای ظاهر و باطن هستند که خداوند هر دو را حرام کرده است. از حضرت سؤال شد: معنای این ظاهر و باطن چیست؟ حضرت فرمودند: «إِنَّ الْقُرْآنَ لَهُ ظَهْرٌ وَ بَطْنٌ» [۲] قرآن یک ظاهر دارد و یک باطن که بیان کردیم در بعضی از روایات بیان می کند: قرآن هفت ظاهر و هفتاد بطن دارد. فرمودند: «فَجَمِیعُ مَا حَرَّمَ اللَّهُ فِی الْقُرْآنِ هُوَ الظَّاهِرُ» هر چه در قرآن، حرام بیان شده، ظاهر است. امّا باطن چیست؟ «وَ الْبَاطِنُ مِنْ ذَلِکَ أَئِمَّةُ الْجَوْرِ» عجیب است، باطن حرام و فواحش، ائمّه جور هستند. معلوم است وقتی امام و والی الهی، طوری است که دلیل و برهان بر نماز و روزه و حجّ و زکات و ... است؛ لذا اگر والی، غیرالهی و ائمّه ظلم وجور باشد، مردم هم مانند زمان اباعبدالله و قضایای کربلا می شوند که زمینه را برای چنین حادثه ای فراهم می کنند، چون بیان شده است: «النّاس علی دین ملوکهم». بعد فرمودند: در حلال هم همین طور است، «وَ جَمِیعُ مَا أَحَلَّ اللَّهُ تَعَالَى فِی الْکِتَابِ هُوَ الظَّاهِرُ وَ الْبَاطِنُ مِنْ ذَلِکَ أَئِمَّةُ الْحَقِّ» و آنچه خدا در قرآن، حلال کرده، ظاهر است و باطن آن، ائمّه حقّ هستند. لذا امیرالمؤمنین(ع) بیان فرمودند: «الْإِمَامَةُ نِظَامُ الْأُمَّة» [۳] ، امامت است که اسّ و اساس امّت را درست می کند و امّت، الهی می شود. امّا اگر این طور نشد، گرفتاری به وجود می آید و عنوان امام، مانند نخی است که تمام این حلقه های عبادی و انسانی را در وجود خودش دارد و همان طور که در جلسه گذشته بیان کردم، اگر امام نباشد، عبادت معنا ندارد! طوری می شود که افرادی مانند وهابیّون ملعون، حتّی نماز ظاهری شما، نکاح و تمام مطالب عبادی شما را هم به سخره می گیرند و کسی هم چیزی نمی گوید! مانند معاویه که نمازجمعه را چهارشنبه خواند ...؛ یعنی اگر ائمّه حقی نباشد، نه تنها عبادت، باطن ندارد؛ بلکه ظاهر عبادت هم از بین می رود. امام، عامل پیوند و اتّصال امّت مولی الموالی، اسدالله الغالب، علی بن ابی طالب(ع) فرمودند: «مَکَانُ القَیِّم بِالأَمر مکانُ النِّظام من الخرز یَجْمَعُهُ وَ یَضُمُّهُ فَأِنْ انْقَطَعَ النِّظامُ تَفَرَّقَ الخَرَزُ وَ ذَهَبَ، ثُمَّ لَمْ یَجْتَمع بِحَذا فیرِه اَبَداً» [۴] حال امام، حال مکان معیّن است که مثل آن نخ تسبیحی است که همه امّت را پیوند و اتّصال می دهد و رشته ای بسیار محکم است. کما این که ذیل آیه شریفه «وَاعتَصِموا بِحَبلِ اللَّهِ جَمیعًا وَلا تَفَرَّقوا» [۵] ، حضرت صادق القول والفعل(ع) فرمودند:«نحن حبل اللّه المتین» ما حبل خدا هستیم، آن حبلی که همه مطالب را می داند. «متین» هم معانی مختلفی دارد که یکی از معانی آن این است که ما می دانیم چگونه و به زیبایی، اعتصام به وجود بیاوریم. حضرت فرمودند: اگر این رشته از هم گسسته شود، مهره ها از بین می روند و هر کدام به یک طرف می افتند، «تَفَرَّقَ الخَرَزُ وَ ذَهَبَ» و دیگر هیچ موقع نمی شود آن ها را درست کرد و اتّصال داد، «ثُمَّ لَمْ یَجْتَمع بِحَذا فیرِه اَبَداً». سلیم بن قیس نکته جالبی را بیان می کند، می گوید: سلمان محمّدی(ع) بیان فرمودند: بدانید بعد از گسسته شدن این پیمان الهی، یعنی همان که فرمود: «الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دینَکُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتی...»، تفرقه به وجود آمد و کار تمام شد، «و یوم البشارة علی الیهود و یوم الحزن الی الظهور القائم علی الاسلام» و آن روز، روز بشارت برای یهود بود، یعنی وقتی که سقیفه تشکیل شد، یهود فهمید اعتصام تمام شد. لذا حضرت فرمودند: وقتی به امامت چنگ زده نشود، مَثل وجود امام، مانند نخی است که همه این ها را دور هم جمع می کند، امّا اگر از بین برود، این مهره ها پخش می شوند و دیگر جمع نمی شوند، «ثُمَّ لَمْ یَجْتَمع بِحَذا فیرِه اَبَداً». پس باور به این که اگر امام باشد، دین هست، و إلّا ظاهر دین است و بعد به جایی می رسد که اگر بتوانند همان ظاهر دین را هم از بین می برند و اگر نتوانند، فقط اکتفای به ظاهر می کنند و بعد از اکتفای به ظاهر، تحریف در دین می کنند و حال دین را عوض می کنند. بنده إن شاءالله با مستندات خودشان، بیان خواهم کرد که در انجیلی که اخیراً طراحی شده، یهود نقش داشته است؛ یعنی این دین الهی را تحریف کردند - قبلاً هم بیان کردم که به عبارات قرآن دقّت کنید، گذرا رد نشوید، پروردگار عالم هیچ گاه کلیمی و مسیحی نفرموده، بلکه یهود و نصارا فرموده است - آیا اطّلاع دارید که مادر پاپ جدید، یهودی است!؟ و دیگر مسائلی که إن شاءالله بیان خواهم کرد و همه نشان از نفوذ یهود در ادیان دارد. امام، دنیا و آخرت نیکو یک دلیل مهم دیگر این است که امامت فقط برای عمران اُخری نیست، دنیای بدون امام هم دنیای خون، دنیای زشتی ها، غارت، جنایت و ناامنی هاست. بارها بیان کردم که میگویند: در زمان ظهور مولایمان، یک دختر زیبا رو از یمن تا شامات (یعنی سوریه و فلسطین اشغالی و مقداری از مصر و لبنان) میرود و بر میگردد، امّا کسی، یک نگاه چپ به او نمیکند. دلیل چیست؟ امنیّت است، یعنی با وجود امام، امنیّت اجتماعی هم به وجود میآید. بارها و بارها شنیدهاید که در آن زمان، زکات دهنده زیاد است، امّا دیگر زکات گیرنده، یا نیست، یا خیلی کم است، یعنی امنیّت اقتصادی است، فقر و دزدی و قتل وغارتی نیست و لذا از تمام جهات امنیّت است. در فرمایشات ثامن الحجج، آقا علی ّبن موسی الرّضا(ع) در اصول کافی است که فرمودند: «اِنَّ الإمامَةَ زِمامُ الدّینِ وَ نِظامُ الْمُسْلِمینَ وَ صَلاحُ الدُّنیا وَ عِزُّ الْمُؤْمِنینَ» [۶] . مأمون، تمام سران لشکر و مقامات کشوری خودش را جمع کرد، او می خواست بگوید: بدانید، من اوّل از همه، غیر از ولایت عهدی، خلافت را نیز میخواهم به علی ّبن موسی الرّضا(ع) واگذار کنم. حضرت جواب دندان شکنی به او دادند و فرمودند: اوّلاً اگر مِن ناحیة الله، متعلّق به تو بوده است، حقّ نداری آن چیزی را که خدا به تو داده، به دیگری بدهی، امّا اگر متعلّق به تو نبوده، تو اشتباه کردی این را به دست گرفتی! بعد حضرت فرمودند: تو باید خلافت را کنار بگذاری و بدانی امام، حقیقت است. اصلاً این هم یک نکته خوب است، دقّت کنید، خلافت، زیر مجموعه امامت است؛ یعنی خلیفة الله بودن، فی ذاته در امام، موجود است. در مثال مناقشه نیست، وقتی میگویید: انسان، معلوم است، دست هم زیرمجموعه انسان است، در این بدن، دست هم هست، پا هم هست و ... اصلاً خود خلافت، یعنی حاکمیّت خلیفة الله بر انسان ها «انّی جاعل فی الارض خلیفة»، که این، فی ذاته در امام است و لذا خلافت، جزئی از امامت است، نه همه حقیقت امامت. چون امام، تجلّی گاه اسماء و صفات پروردگار عالم است - تمام اسماء و صفات خدا، نازله اش در امام است - لذا خودشان فرمودند: ما را خدا نگوید! امّا هر چه دیگر بگویید، کم است. چه صفت نیکی است که حضرات معصومین نداشته باشند!؟ لذا حضرت فرمودند: بدانید امامت، زمام دین است؛ یعنی اصلاً دین، بدون امامت معنا ندارد و نظام المسلمین، رشته پیونددهنده مسلمان ها، امام است. من یک نکتهای را بیان کردم که انسان وقتی زمان حضرت حجّت(عج) را می بیند و وضعیّت دنیا را در آن زمان مشاهده کند، می گوید: اگر از روز نخست در حکومت امام بودیم، چه مطالب عالیای برای دنیای ما داشت. لذا به آن کسانی که باعث شدند امامت از روز نخست، حاکمیّت نداشته باشد، لعن و نفرین می کنند. «نظام المسلمین و صلاح الدنیا» همه مطالب دنیا، اصلاح و آبادانی دنیا، همه به دست امام است. لذا با امام است که امنیّت است. بارها بیان کردم که این دردناک است که ما با هم زندگی میکنیم، امّا نعوذبالله از گرگ ها بدتریم، چون به هم اعتماد نداریم. دوربین مدار بسته، گاوصندوق های الکترونیکی، قفل های آن چنانی و... یعنی چه؟ یعنی کارمان به جایی رسیده که اعتماد به هم نداریم، کنار هم مینشینم، با هم معامله میکنیم امّا به هم اعتماد نداریم. اسّ و اساس حیات انسانی، اعتماد است. اگر اعتماد از انسان گرفته بشود، همه چیز از انسان گرفته شده، چرا؟ چون اعتماد که گرفته شود، امنیّت گرفته میشود. اگر امنیّت گرفته شود، دیگر به درد نمیخورد لذا فرمودند «و صلاح الدنیا» و آبادانی دنیا به امام است، «و عزّ المؤمنین» با امام است که مؤمنین عزیز میشوند. یعنی معیارها عوض می شود و وقتی این حال شد، واقعاً امامت معنا پیدا می کند. هشدار پیامبر اکرم برای روزی که هیبت مسلمین شکسته می شود لذا مسلمان ها هم نفهمیدند که باید حول امامت باشند و این امامت را بعنوان اُسُّ و اساس قرار بدهند. چون وقتی امام هست، عزّت مؤمنین است. اگر امام نباشد، هیبت مؤمنین و هیبت اسلام هم از بین می رود. روایتی در این زمینه بیان شده که روایت خیلی عجیبی است. وجود مقدّس پیامبر اکرم، محمّد مصطفی(ص) این روایت شریفه را نقل میکنند. حضرت فرمودند: «یُوشِکُ الاُمم تَداعی عَلَیْکُمْ تَداعِىَ الأکَلَةِ علی قَصْعَتِها» [۷] زود باشد که دیگران بر شما هجوم می آورند، مثل گرسنگانی که یک ظرف غذا جلوی آن ها بگذارید. یک کسی بلند شد و سؤال کرد، «قالَ قائلٌ مِنْهُمْ : مِنْ قِلّةٍ نَحْنُ یَوْمَئذٍ؟ »، ما آن روز کم هستیم و به همین خاطر به ما حمله می کنند؟ «قالَ : بَلْ أنْتُمْ کَثِیرٌ»، حضرت فرمودند: اتّفاقاً شما زیاد هم هستید! تعجّب کردند و با خود گفتند: عجبا! چطور می شود این گونه به ما حمله کنند، در حالی که زیاد هم هستیم!؟ لذا حضرت ادامه داده و فرمودند: «و لکنّکُمْ غُثاءٌ کَغُثاءِ السَّیْلِ»، اوّلاً حال شما، حال پراکندگی است و مانند حباب می ماند که زود می ترکید و از بین می روید. مانند کف روی آب می مانید که وقتی سیلی بیاید بر روی آب می ماند و بعد سریع رد می شود. آن ها هنوز متعجبّ بودند که تازه پیامبر(ص)، قضیّه را سخت تر هم کردند و فرمودند: «وَ لیَنْزِعَنَّ اللّه ُمِنْ عَدُوِّکُمُ المَهابةَ منهم»، خود خدا ابهّت را از مابین شما مسلمین برمی دارد و دشمن دیگر از شما نمی ترسد؛ یعنی ابهّتی در مقابل دشمن ندارید. «و لَیَقْذِفَنَّ فی قُلوبِکُمُ الوَهْنَ!»، شما قبلاً طوری ابهّت داشتید که دشمن از شما می ترسید. طوری که می گویند: خود پیامبر عظیم الشّأن(ص)،چنان ابهّتی داشتند که بعضی ها که محضر پیامبر(ص) می آمدند، می لرزیدند و پیامبر(ص) به آن ها می فرمود: من هم مثل شما هستم، هیچ نگران نباشید و این چنین آن ها را آرام می کرد. ماجرای ملاقات سفیر بریتانیای کبیر با میرزای بزرگ شیرازی در تاریخ باز چنین مطالبی داریم، از جمله میرزای بزرگ شیرازیکه وقتی فتوای تحریم تنباکو را داد، حتّی کار به داخل کاه شاه در ایران هم کشیده شد و همسر شاه قلیان را شکاند. وقتی میرزا این خبر را شنید، گریه کرد. گفتند: آقا! ما می خواهیم خبر خوشایند به شما بدهیم، شما گریه می کنید!؟ فرمود: دشمن فهمید. این مطلب، تیزبینی میرزا را می رساند. گفتند: دشمن چه چیزی را فهمید. فرمود: فهمید که مرجعیّت، کارش تا کجا پیش می رود، لذا آن ها ساکت نمی نشینند. آن زمان، بریتانیای کبیر(به تعبیر خودشان و همان انگلیس خبیث به تعبیر امام المسلمین) با عثمانی ها جنگ داشت. این ها فهمیدند که کجا باید بروند. در جنگ پیروز شدند. سفیر بریتانیای کبیر از آیت الله العظمی میرزای بزرگ شیرازیوقت ملاقات گرفت که بیاید و در سامرا، ایشان را ملاقات کند. وقتی به ملاقات آقا آمد. خودش چند مطلب را نقل می کند: 1- خانه، خانه محقّری بود، امّا چنان این سیّد ابهّت داشت، کأنّ من در کاخ، پیش پادشاهمان و یا حتّی برتر از او هستم. ابهّت او مرا گرفت. 2- من به او گفتم: ما مسیحی ها می دانیم که تولیت این اماکن با شماست (معلوم می شود مطالعه داشتند و ایران را هم رصد کرده بودند و می دانستند مسیحیان ما، یا همان نصارا، نذر می کنند. لذا می دانید وقتی آقا جان، حضرت حجّت(عج) هم بیایند، اوّل گروهی که سریع به اسلام می پیوندند، همین این ها هستند. چون حضرت عیسی بن مریم هم کنار حضرت حجّت هست و اتّفاقاً شمایل ایشان هم همین شمایلی است که این ها الآن درست می کنند. خدای متعال خواسته این گونه باشد. لذا آن ها هم زود می گیرند و زود هم متّصل می شوند. مسیحی ها به حضرت ابالفضل هم خیلی ارادت دارند) ما نذر کردیم که اگر در جنگ با عثمانی ها پیروز شدیم، برای حرم حضرت ابالفضل خرج کنیم. لذا نذورات را برای شما آوردیم. متولّی حقیقی شما هستید و شما باید خرج کنید. همه تعجّب کردند که دیدند میرزای بزرگ آن پول ها را از او گرفت و کنار گذاشت. امّا بعد فرمودند: من هم شنیدم که شما در جنگ بسیار مجروح دادید. اتّفاقاً آن سفیر می گوید: من تأیید کردم، ولی بعداً تأمّل کردم که میرزا در سامراست، از کجا خبر داشت که مجروحین ما زیاد هستند!؟ آن موقع که اینترنت و خبرهای آنلاین نبود. میرزا دست می کنند زیر تشکچه ای که نشسته اند و چندین کیسه درمی آورد و روی پول آن ها می گذارد و می فرماید: این را هم از طرف حضرت ابالفضل العبّاس ببرید و مجروحین خود را درمان کنید. آن سفیر می گوید: ما آمدیم میرزا را بخریم، میرزا ما را خرید! شوار ناتزه، وزیر امور خارجه شوروی سابق بود که بعد رئیس جمهور گرجستان شد. در شوروی سابق، نصف دنیا در دستشان بود. او در کاخ کرملین بود که یکی از کاخ های بسیار بزرگ است. حالا چنین کسی در جماران و اتاق محقّر امامآمده بود و خودش می گوید: پاهایم می لرزید! تازه امامعمامه هم نگذاشته بودند و فقط کلاهی بر سر داشتند. وقتی می آیند، یک نگاهی به او می کنند و او وحشت می کند. امام دست هم به او نمی دهد و همان جا می نشیند. بعد مطلب گورباچف را می گوید. امام(ره) می فرمایند: جواب پیام ما این نبود. ما ایشان را به معنویّت دعوت کرده بودیم. ایشان متوجّه نشد که ما چه می گوییم. ابهّت این است. حالا چرا این ابهّت از بین می رود؟ پیامبر اکرم(ص) می فرمایند که بیان خواهیم کرد. یا نگاه کنید وقتی پوتین به دیدار امام المسلمین می آید، می گوید: کأنّ من به ملاقات مسیح رفتم! ابهّت دین، این است. علّت از بین رفتن ابهّت مسلمین لذا پیامبر در آن روایت فرمودند: زود باشد که ملّت ها بر شما هجوم آورند، همچون هجوم گرسنگان به ظرف غذا. یکى از آن میان گفت: آیا به علّت آن که در آن هنگام شمارمان اندک است، چنین مى کنند؟ فرمودند: برعکس، تعدادتان بسیار زیاد است امّا چونان کف و خاشاک روى سیلاب هستید. خداوند هیبت و شکوه شما را از دل هاى دشمنانتان بر مى گیرد و در دل هاى شما «وهن» مى افکند، «و لَیَقْذِفَنَّ فی قُلوبِکُمُ الوَهْنَ!». «قالَ قائلٌ : یا رسولَ اللّه، و ما الوَهْنُ؟ »، یکى پرسید: اى پیامبر خدا! «وهن» چیست؟ «قالَ : حُبُّ الدُّنیا و کَراهِیَةُ المَوتِ»، فرمود: دوست داشتن دنیا و ناخوش داشتن مرگ؛ یعنی شما کراهت داشته باشید از این که از دنیا بروید. از مرگ میترسید، میترسید که شما را محاصره اقتصادی کنند و شما را بکشند، لذا خودتان زودتر خودکشی می کنید. ببینید اگر آیتالله العظمی میرزای شیرازیآن ابهّت را دارد و در عالم تشیّع، از عراق تا ایران و ...، مرجع تقلید یکّه تاز است، پیامش کاخ شاه را هم دگرگون میکند، قلیانها شکسته میشود و ...؛ برای این است که ایشان حبّ به دنیا نداشته است و در خانه محقّری در سامرا زندگی می کرد. امام عظیم الشّأن را دیدید دیگر، ده جماران را برای سکونت انتخاب کرد. زندگی شخصی امام المسلمین هم امروز در دو تا اتاق کوچک است و خدا گواه است زندگی این نائب امام زمان، از زندگی بعضی از مراجع سادهتر است، این هاست که سبب می شود فرد ابهّت بگیرد. همین است که وقتی یک کلمه می گوید، آن طرفیها میدانند که ایشان جدّی است و بسیار ابهّت دارد. لذا سریع تسلیم می شوند و برخورد خود را تغییر می دهند. بعد حضرت در ادامه می فرمایند: «و أنتم فی ولایة الائمة الجور» این خیلی جالب است، یعنی حبّ دنیای شماو هم چنین کراهت شما از مرگ شما برای همین ائمّه جور است. لذا میگویند: «النّاس علی دین ملوکهم». ما باید تاریخ را مطالعه کنیم، من این را بارها گفتم، ولی تذکارش خوب است، شما نگاه کنید، خیلی دردناک است، وقتی پادشاه اردن، ملک حسین می بیند سرطان گرفته و دارد از دنیا میرود، برادرش حسن را که ولیعهدش بود، عوض کرد و پسرش، عبدالله را که الآن عبدالله دوّم به او میگویند، به عنوان ولیعهد قرار داد. او کجا بود؟ در انگلیس، مادرش کیست؟ انگلیسی است. جوانهای عزیز! حتماً بروید پیگیری کنید، اوّلین سخنرانی او در اینترنت موجود است و من خودم گوش دادم. اوّلین سخنرانی ملک عبدالله دارد عربی حرف میزند، بلد نیست و به تعبیر عامیانه تپق میزند، ولی انگلیسی را مثل بلبل صحبت می کند. حالا میخواهد حاکم یک کشور عربی شود! یکی از آقایان تحقیق کرد ببیند مادرش کیست، خیلی جالب است مادر او مثل مادر یزید ملعون می ماند. مادر یزید، میسونه بود. پدر میسونه، نصارا و مادرش یهودی بود. مادر ملک عبدالله دوّم هم که زن ملک حسین بود، مادرش یهودی و پدر او نصاری است. ببینید اسلام دست چه کسانی افتاده و حکّام ممالک اسلامی چه کسانی هستند!؟ معلوم است طبق فرمایش پیامبر اکرم، وقتی زیر ولایت ائمّه جور رفتید، وهن میآید و سبب می شود ابهّت اسلام از بین برود. بیعت و مملوک یزید شدن! من تاریخ کربلا را برایتان آوردهام که یک مقداری از آن را بیان کنم. إنشاءالله از فردا شروع میکنیم که بگوییم اصلاً یزید ملعون که بود و چه کرد. میدانید یکی از کارهایی که یزید ملعون کرد، این بود که وقتی وارد مدینه شد، گفت: باید بیعت کند. عبدالله بن عمر گفت: این چه نوع است!؟ مروان گفت: یزید گفته باید بیعت کنید به این که شما مملوک امیرالمؤمنین یزید هستید! تاریخ الدمشقیّه که برای اهل جماعت است، میگوید: از بین مردم مدینه، آنهایی را که فرماندهانشان اجازه دادند سر زدند و بر گردن بقیّه هم یک مهر مملوک بودن زدند، یعنی همه برده یزیدند. ببینید کار مسلمین به کجا رسید!؟ حمله کردند و کشتند و قتل و غارت کردند. خیلی عجیب است، بگذارید من یک مقدار از آن وقایع را از روی کتب تاریخی برایتان بخوانم. ابن عساکر مینویسد: در سه روزی که دستور داده بودند خون و مال و جان اینها برای شما حلال است (مثل همین چیزهایی که الآن وهابیّت ملعون میگویند)، هزاران زن باردار شدند. به روایت مدائنی که باز برای اهل جماعت است، هزار زن، باردار شدند که ما حالا همین روایت کمترش را میگوییم که هزار زن به وسیله سربازان یزید که وارد خانههای آنها شدند و یا در کوچه و بازار به اینها تجاوز کردند، باردار شدند و نطفه حرام دنیا آمد. مدائنیبیان می کند: یک سرباز وارد خانه یکی از زنان انصار شد. قبلاً بقیه در خانه او ریخته بودند و همه چیز را برده بودند. آن سرباز می گوید: دیدم یک نوزادی در بغل آن زن هست. اثاث خانه را گشتم، دیدم چیزی نیست. گفتم: یک چیزی به من بده. گفت: به خدا قسم هیچ ندارم، دوستانت آمدند و همه چیز را بردند و غارت کردند. گفتم: من نمیدانم یک چیزی بده، طلایی، گردنبندی، چیزی به من بده. گفت: خدا گواه است هیچ ندارم. کودک به سینهاش چسبیده بود و داشت شیر میخورد. گفتم: اگر چیزی ندهی، هم خودت و هم این کودک را میکشم. گفت: میدانی این پسر کیست؟ این پسر ابن ابی کبشه انصاری است - او که یکی از صحابه رسول الله بود که در جنگ هم بسیار شجاع بود. امیرالمؤمنین هم از او بسیار تقدیر می کنند که حالا جریانش مفصّل است و نمی خواهم وارد آن شوم. چون اصل بحث ما چیز دیگری است، علی ایّ حال یکی از انصار و صحابه رسول الله بود - او می گوید: من از زنانی هستم که در بیعت شجره شرکت داشتم و بیعت کردم که من زنا نکنم، دزدی نکنم، فرزند نکشم، بهتان نزنم و ... من به بیعتی که نمودم وفادارم. این کار را نکن، از خدا بترس. پای کودک را گرفت و کشید. مادر به کودک رو کرد و گفت: پسر جان! اگر چیزی داشتم، حتماً به جای تو می دادم، امّا هیچ ندارم و این فرد هم رها نمی کند. می گویند: آن سرباز پای طفل را کشید، در حالی که هنوز آن طفل به پستان مادر چسبیده بود و چنان او را به دیوار زد که مغ سرش روی زمین ریخت! تاریخ نگاران می گویند: وقتی بیرون آمد، نصف صورتش سیاه شد و بعدها خودش اقرار کرد و گفت: دلیل این بوده. عبدالله بن ربیعه است، او فرزندزاده امّ سلمه(همسر پیامبر) است. وقتی گفتند: باید بیعت به عنوان مملوک یزید بودن باشد، گفت: این چه حرفی است می زنید!؟ این گناه است. به او گفتند: یا بیعت می کنی و یا سرت را می بریم. سر او را بریدند و بدنش را هم قطعه قطعه کردند! بعد مهری را که آماده کرده بود، آوردند. آن مهر را برداشتند و به بدن قطعه قطعه او زدند و دیگران را هم به صف کردند و این مهر را داغ کرده و به پشت گردن هایشان می زدند. مانند برده ها که داغ می زدند. لذا آن ها که به ولایت ائمّه هدی تمسّک نجستند، این طور بودند. هیبت از آن ها گرفته می شود که هیچ! آخر هم کارش به جایی می رسد که ذلیل و خوار می شود و دینش را هم از او می گیرند. وهن یعنی حبّ به دنیا به سراغشان می آید. مثلاً می گویند: رهایشان کنید، بگذارید ما را نکشند، بسمان است، بگذارید خوار باشیم و ... انسان هایی گمراه تر از حیوان! لذا علّت این که انسان نیاز به امام معصوم دارد، دوری از همین مطالب است. پیروی ما از امام راحل و الآن هم امام المسلمین به این جهت است که زمینه ساز حکومت امام معصوم شود و إلّا اصل، امام معصوم است و مابقی، همگی خادم ایشان هستند و خودشان هم افتخار به خادمی امام می کنند. همه بزرگان و اعاظم ما، حتّی انبیاء عظام، خادم امام هستند. لذا مهم، امامت است. اگر مردم این را از روز نخست می دانستند و از بین نمی رفت، تمام بود. خیلی جالب است، جورج جرداق مسیحی یکی کتابی در مورد امام موسی کاظم دارد. این کتاب را مطالعه کنید، البته به زبان عربی است و ترجمه نشده است. در مقدّمه کتاب خودش نکاتی را بیان می کند، می گوید: تمام گرفتاری های دنیا برای این است که از روز نخست به این علم مطلق الهی، امام، متّصل نشده است. من هم به همین خاطر بود که گفتم: احتمالاً ایشان شیعه بوده و إلّا مگر می شود کسی این گونه حرف بزند، امّا شیعه نباشد!؟ حالا در تقیّه بوده و یا ... لذا ایشان در آن کتاب می گوید: اگر از روز نخست به دنبال امام رفته بودیم، کار دنیا به این جا کشیده نمی شد. نمی گوید: مسلمان ها، بلکه می گوید: اصلاً کار دنیا به این جا نمی کشید که امروز می بینیم خونریزی ها، جنگ ها، کشتارها و ... زیاد است. یادتان می آید همین داعشی ها دختر بچه سه ساله را با زنجیر بستند. بعد جلوی دختری که دارد زار زار گریه می کند و دست و پاهایش بسته است، پدرش را سر می برند! من فیلم این قضیّه را که نتوانستم ببینم، یک لحظه عکسش را هم که دیدم، حالم بد شد. این ها اصلاً آدم هستند!؟ حیوان هم چنین کاری نمی کند. قرآن هم فرمود: «کالأنعام بل هم أضلّ». یک مطلبی در مورد حیوانات بگویم که خیلی جالب است. یکی از اساتید دانشگاه می گفت: یکی از دوستان ما به مناسبت کاری که داشت، چند مار افعی برای مطالب پزشکی و ... نگه داری می کند. تعدادی خرگوش هم دارند، خرگوش ها را در مقابل آن مار می گذارند، آن ها را می بلعد. یک بار خرگوشی را جلوی آن انداختند و او نبلعید. تعجّب کردند. به ایشان خبر دادند و از دفتر به آزمایشگاه آمد و دید درست است. خرگوش دیگری انداختند، آن را خورد. متوجّه شدند که آن خرگوش باردار است، اوّلش بوده و این ها متوجّه نشدند، امّا آن حیوان فهمیده بود. ایشان گفت: من خودم نشان گذاشتم ببینم چه می شود. وقتی بچّه هایش دنیا آمدند و از آن حالت ریزی درآمدند و بزرگ شدند، همان خرگوش را جلوی آن مار انداختیم. تا انداختیم، سریع آن را خورد! چون دیگر این دفعه باردار نبود. حیوان می فهمد، آن وقت این نامردها چنین کاری می کنند، «کالأنعام بل هم أضلّ» لذا آدم دیگر تعجّب نمی کند و باورش می شود که وقتی آن دردانه در شام بهانه بابا را کرد، آن نانجیب وقتی شنید، گفت: سر پدرش را برای او ببرید ... تاریخ تکرار می شود و الآن می بینیم که دست و پای بچّه را می بندند و جلوی او، سر پدرش را از بدن جدا می کنند! در آن زمان هم چنین اتّفاقی افتاد که وقتی از زین العابدین(ع) پرسیدند: آقا جان! کجا به شما سخت گذشت؟ فرمودند: «الشام، الشام، الشام». یکی این که در محله یهودی ها بردند که من در سال های پیش بیان کردم: آن ها کسانی بودند که در ابتدا در مدینه بودند. پیامبر به آن ها فرمود: خون شما مانند خون ماست و ...، امّا آن ها خیانت کردند و بعد از مدینه فرار کردند. یک عدّه از آن ها به شام گریختند. حالا منتظر بودند ... زین العابدین(ع) می فرماید: وقتی ما را از آن محله عبور می دادند، آن ها از بالای پشت بام آتش بر سر ما می ریختند و می خندیدند و مسخره می کردند که ببینید شما را اسیر کردیم! زین العابدین(ع) می فرمایند: قسمتی از عمامه ام سوخت. بعد آن بی حیاها آمدند و گفتند: آیا این دختران و زنان را به کنیزی می فروشید؟ خدا محافظ است و آن ها نتوانستند کاری کنند، امّا در شام خیلی آقا و دیگر اهل بیت را اذیّت کردند ... پانوشتها؛ [۱]. الکافی، ج: ۲، ص: ۱۸. [۲] . الکافی، ج: ۱، ص: ۳۷۴. [۳] . عیون الحکم و المواعظ، ص: ۴۴. [۴] . نهج البلاغه، خطبه ۱۴۶ [۵] . سوره مبارکه آل عمران، آیه ۱۰۳ [۶] . اصول کافى، ج ۱ [۷] . الملاحم و الفتن : ٣٠٧/٤٢٨.
دوشنبه ، ۲۷مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: 598]
[مشاهده در: www.598.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 52]
-
گوناگون
پربازدیدترینها