تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1848283592
بررسی تاریخی ترویج تشیع در هند
واضح آرشیو وب فارسی:فارس:
بررسی تاریخی ترویج تشیع در هند
با روی کار آمدن دولت صفوی و قدرت‌یابی امپراطوری گورکانی در هند، جمع کثیری (ازجمله قضات شیعی) از ایران به هند مهاجرت نمودند که از طرف سلاطین گورکانی به مناصب مهم (قضایی) گماشته می‌شدند.
چکیده از ابتدای قرن هفتم هجری بر اثر مشکلات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی ناشی از حمله مغول‌ها به ایران، مهاجرت گسترده ایرانیان به هند آغاز گردید. با روی کار آمدن دولت صفوی و قدرت‌یابی امپراطوری گورکانی در هند، جمع کثیری (ازجمله قضات شیعی) از ایران به هند مهاجرت نمودند که از طرف سلاطین گورکانی به مناصب مهم (قضایی) گماشته می‌شدند. پرسشی که درصدد پاسخگویی بدان هستیم، بررسی نقش قضات ایرانی در ترویج تشیع اثنی‌عشری در هند دوره گورکانی است. حوزه جغرافیایی مورد بررسی در این مقاله منطقه شمالی شبه قاره شامل شهرهایی چون دهلی، کشمیر، لکهنو و لاهور در پاکستان امروزی است که امروزه نیز شیعیانی را در خود جای داده است. به‌نظر می‌رسد این افراد به طرق مختلفی چون اشتغال به مناصب کلیدی و استفاده از اختیارات ناشی از آنها، تربیت شاگردان، و نگارش آثار متعدد در زمینه‌های فقهی، کلامی، ... توانستند رسالت خویش را به‌‌درستی انجام دهند. نتیجه این پژوهش توصیفی ـ تحلیلی نشان می‌دهد که ورود مذهب تشیع به هند، از طریق فرهیختگانی از علمای شیعی صورت پذیرفته است. واژگان کلیدی دولت صفوی، گورکانیان هند، تشیع، قضات ایرانی. طرح مسئله ایرانیان در حکومت گورکان شمار قابل توجهی از مناصب اداری هند را در اختیار داشتند. ازجمله به دلیل هوش، فراست و تدین خود توانستند جایگاه قضاوت را تصاحب کنند. منصب قضاوت عهده‌دار پاسداری از جان، مال، ناموس و دین مردم است و برای تصدی آن شرایط سخت و دشواری تعیین شده است که برای کمتر کسی فراهم می‌آید. (1) صدرالصدور، بالاترین مقام قضایی هند بود و مسئولیت همه زمین‌های مزروعی را که برای نگهداری مساجد، خانقاه‌ها و معیشت دانشمندان وقف شده بود، بر عهده داشت و چیزی شبیه اداره مرکزی اوقاف بود که در اعطای اراضی موقوفه به افراد مختلف در سلسله‌مراتب مذهبی، اختیارات نامحدود داشت. از آنجا که صدرالصدور در اجرای احکام شرع بالاترین مقام به‌شمار می‌رفت، می‌توانست بدعت‌گزاران را تحت تعقیب قرار داده و حتی اعدام کند. (2) این مقام، چهارمین مقام مملکتی و ما‌فوق اشراف هندوستان و خراسان (آن روز) به حساب می‌آمد (3) و وظیفه تعیین حکام شرع و مباشران اوقاف و ریش‌سفیدی همه سادات، علما، قضات و ... را بر عهده داشت. (4) قاضی‌القضات کسی بود که به امور قاضیان و عزل و نصب آنها رسیدگی می‌کرد و قاضی به داوری گفته می‌شد که در همه مسائل قضایی اعم از جنایی و مدنی طبق احکام شریعت رأی می‌داد (5). (6) بنابراین کسانی که به مناصب قضایی می‌رسیدند، از میدان عمل گسترده، برای تبلیغ مذهب برخوردار بودند که این امر با توجه به مذهب رسمی دستگاه حاکم، می‌توانست آشکارا و یا به‌گونه‌ای مخفیانه و با رعایت اصل تقیه صورت بگیرد که نمونه آن در عملکرد قاضی نورالله شوشتری در دوره اکبرشاه گورکانی مشهود است. تاکنون پژوهش‌های متعددی در مهاجرت ایرانیان به هند و تأثیر آن در حیات علمی، فرهنگی و هنری شبه‌قاره صورت گرفته است؛ اما در میان آثار منتشر شده، هیچ کتاب یا مقاله‌ای به موضوع مورد بحث این پژوهش نپرداخته است. کتاب مهاجرت تاریخی ایرانیان به هند: از قرن هشتم تا هجدهم میلادی نوشته فرهنگ ارشاد یکی از این پژوهش‌ها است که در حدود یک صفحه و نیم از کتاب به ذکر نام چند نفر از قضات ایرانی سنی و شیعه‌مذهب در کنار دیگر فقهایی که به هند مهاجرت نمودند اختصاص یافته است. هدف از نگارش این مقاله، که به دلایل مهاجرت ایرانیان، سابقه حضور قضاوت ایران در هند و نقش آنان در ترویج تشیع (در هند) اشاره دارد، با هدف رفع خلأ پژوهشی در این حوزه، مکتوب و منتشر می‌شود. دلایل مهاجرت الف) دلایل عمومی مهاجرت 1. مهاجرپذیر بودن سرزمین هند روابط اقتصادی با هند و گذر راه‌های تجاری هند (با کشورهای ساحل مدیترانه) از ایران و در نتیجه، سهولت نسبی رفت و آمدها، پرمحصول بودن هند (به‌دلیل حاصل‌خیزی زمین)، وجود برخی عناصر فکری و معنوی در شبه‌قاره (مانند اقبال از مکاتب فکری و فلسفی گوناگون، عدم وجود ممیّزی، ...) و نیز اشاعه اسلام در هند که باعث جذب عارفان و صوفیانی می‌شد که عناصر فکری و فلسفی ایده‌‌آل، آنان را به هند می‌کشاند و از همه مهم‌تر استقبال حاکمان هند از مهاجران، از مهم‌ترین علل مهاجرپذیر بودن شبه‌قاره بود. (7) 2. شرایط تاریخی ـ اجتماعی ایران حمله غزنویان به هند و تشکیل حکومت غزنویان در آن دیار و به تبع آن ماندگار شدن بسیاری از خراسانیان، افغان‌ها و ترکان در مولتان، لاهور، دهلی و تبدیل آن دیار به دارالحرب، ویرانی خراسان در اثر حمله مغول‌ها و کوچ اجباری بسیاری از اهل قلم از این دیار به هند و برخی رفتارهای ناسنجیده دولت صفوی را می‌توان از دلایل تاریخی ـ اجتماعی این مهاجرت‌ها برشمرد. (8) 3. توجه دین به مسئله هجرت اسلام به‌صراحت دستور می‌دهد که اگر نتوانستید در وطن وظایف دینی را انجام دهید، به محیط و منطقه امن دیگری هجرت نمایید؛ زیرا دلبستگی زادگاه و تعلقات آن نمی‌تواند مانع از هجرت مسلمانان باشد. (9) این مسئله را می‌توان در تاریخ هندوستان و گسترش اسلام (به‌ویژه تشیع) در آنجا توسط مهاجران ایرانی به وضوح مشاهده کرد، مهاجرانی که مروجان اصلی اسلام و خصوصاً تشیع در شبه قاره هند بودند. (10) ب) دلایل اختصاصی مهاجرت 1. ناامنی در برخی مناطق ایران، خصوصاً شمال شرقی کشور در دوران صفوی در دوران شاه طهماسب و بعد از او، خراسان عرصه تاخت و تاز ازبکان بود. گاه شاه وقت ایران به آن منطقه لشکر می‌کشید و ازبکان را سرکوب و منطقه را آرام می‌کرد؛ ولی وقتی سپاه حکومت مرکزی ایران از خراسان دور می‌شد، آنها ناآرامی و کشتار را از نو شروع می‌کردند. قاضی نورالله شوشتری در این منطقه درس می‌خواند و برادرش درهمین وقایع کشته شد. به همین دلیل بود که قاضی به هند مهاجرت نمود. (11) 2. تساهل مذهبی سلاطین مغول در هند سلاطین هندی برخلاف آنچه که در تاریخ ایران قابل مشاهده است، در حوزه دین و اعتقادات مذهبی از تساهل بیشتری برخوردار بودند که تاریخ مذاهب مختلف در هند، این امر به وضوح نشان می‌دهد. (12) 3. روابط حسنه میان دو دولت صفوی و گورکانی این مسئله از دیگر علل تسهیل مهاجرت شیعیان به هند بود که در آنجا با وجود رسمی بودن مذهب تسنن، به مناصب مهمی گماشته می‌شدند. سابقه حضور قضات ایرانی در هند به دنبال حمله مغول و بروز ناامنی و به تبع آن، فقر و نبود امکانات معیشتی در کشور، بسیاری از علما، شعرا، هنرمندان، نقاشان و ... به هند مهاجرت نمودند که از میان آنها، برخی در دربار حکومت‌های مختلف اسلامی در هند به مناصب قضایی دست یافتند. اکثر قضاتی که در این دوره به هند مهاجرت نمودند، سنی بودند و سابقه طولانی حکومت‌های سنی‌مذهب در ایران و به تبع آن، ورود اسلام سنی توسط این حکومت‌ها به هند از یک طرف و عدم تثبیت تشیع در این دوره از تاریخ ایران از طرف دیگر در این مسئله تأثیرگذار بوده است. این بود که فضا را برای مهاجرت اهل تسنن بیشتر مهیا می‌نمود. ازجمله این قضات سنی‌مذهب ایرانی و مهاجر می‌توان به وجیه‌الدین کاشانی، (13) قاضی قطب‌الدین کاشانی، (14) قاضی جلال‌الدین کاشانی، (15) قاضی رکن‌الدین کاشانی، (16) قاضی رفیع‌الدین کازرونی، (17) قاضی محی‌الدین کاشانی، (18) قاضی فصیح‌الدین هروی (19) و قاضی جلال‌الدین محمد کرمانی (20) اشاره کرد که همگی جذب دربار سلاطین دهلی شدند. با وجود این، شاهد حضور قضات شیعی ایرانی نیز در دربار حکومت‌های هند (که دارای گرایش شیعی بودند) هستیم، و در دوران سلاطین بهمنی در دکن، مظفریان گجرات و ملوک شرقی در جونپور، مولانا صدرالشریف سمرقندی، (21) علامه فضل‌الله بن فیض‌الله حسینی شیرازی، (22) امیر غیاث‌الدین شیرازی، (23) قاضی جلال‌الدین کرمانی، (24) مولانا احمد بن ابی‌احمد قزوینی، (25) سید حسین بن روح‌الله حسینی طبسی، (26) قاضی اسماعیل بن عبدالله اصفهانی گجراتی (27) و قاضی شهاب‌الدین دولت‌آبادی (28) سمت قضاوت یافتند. قضات شیعی ایرانی در هند جز در دوره گورکانیان، نقش کمرنگی در ترویج تشیع در هند ایفا نمودند. گویا هدف اصلی این مهاجران، رهایی از شرایط نامساعد ایران در آن زمان بوده است. این مسئله با بررسی دقیق اوضاع سیاسی، اجتماعی و اقتصادی حاکم بر ایران پس از حمله مغول تا قدرت‌گیری دولت صفوی به‌روشنی قابل اثبات است. درعین‌حال با نگاهی دقیق به ابعاد مختلف زندگی قضات شیعی مهاجر، به‌راحتی می‌توان به نقش تبلیغی برتر آنها نسبت به قضات سنی‌مذهب پی برد. برتری تبلیغی قضات شیعی (و به‌طور کلی شیعیان) از لحاظ تاریخی به این مسئله برمی‌گردد که اسلام سنی (مانند آنچه که در ایران رخ داد) (29) غالباً در پوشش فتوحات و توسط اقوام مهاجم عرب، ترک و افغان وارد هند شد، که به دلیل غلبه انگیزه‌های مادیِ این فتوحات در پوشش جهاد اسلامی، مهاجمان و فاتحان تلاش چندانی در جهت تبلیغ دین اسلام از خود نشان ندادند؛ اما ورود تشیع به هند عمدتاً توسط مهاجران ایرانی فرهیخته‌ای بود که در اثر نابسامانی اوضاع به هند مهاجرت می‌نمودند. این مهاجرت‌ها که در ابتدا با انگیزه رهایی از فشارهای داخلی صورت می‌گرفت، با تثبیت تشیع در دوره صفوی به‌عنوان دین رسمی کشور و ایجاد امنیت و ثبات سیاسی در ایران، با انگیزه ترویج اهداف دینی و تبلیغی تشیع، تداوم یافت. قضات ایرانی در دروه گورکانیان استانلی لین بول در کتاب طبقات سلاطین الاسلام اسامی بیست و هفت نفر از خاندان تیموری را در هند بر می‌شمارد (30) که هفده نفر از آنان به قدرت رسیدند (31) که بابر (937 ـ 932 ق) نخستین و بهادرشاه ثانی (1275 ـ 1253 ق) آخرینشان بود. حضور گسترده قضات ایرانی در دربار سلاطین تیموری، از نخستین آنان یعنی بابر، تا همایون (363 ـ 937 ق)، اکبرشاه (1014 ـ 963 ق)، جهانگیرشاه (1037 ـ 1014 ق)، شاه‌جهان (1069 ـ 1037 ق) و اورنگ زیب (1119 ـ 1069 ق) جالب توجه است که در این میان در عصر اکبرشاه شاهد بیشترین حضور هستیم. این مسئله تا حدود زیادی به تسامح مذهبی شایع در این دوران، وابستگی سیاسی سلاطین تیموری به حکومت صفوی، و تأثیرپذیری آنها از تشیع برمی‌گردد. بابر، بنیانگذار این خاندان قبل از رسیدن به هند از تشیع تأثیر پذیرفته بود. وی بعد از مرگ پدرش تیمور (899 ق) فقط فرغانه را در تصرف داشت. در سال‌های 916 تا 918 هجری، زمانی که بابر سعی داشت سمرقند را به قلمرو خود بازگرداند، از پادشاه ایران، شاه اسماعیل صفوی کمک خواست و به‌دنبال این ماجرا در کسوت شیعیان درآمد و تاج دوازده ترک ـ که نشانگر اعتقاد به دوازده امام بود ـ بر سر گذاشت و فرمان داد همه سربازانش لباس و تاج قزلباش بپوشند. بابر در سال 932 هجری به هند حمله نمود و در جنگ پانی‌پت، (32) نواحی غربی هند را متصرف شد. او به سرعت فتوحات خود را توسعه داد و امپراطوری مغول را پایه‌گذاری نمود. بابر در وصیت به پسرش همایون چنین می‌گوید: «همواره شقاق بین شیعه و سنی را نادیده بگیر، چون این اختلاف اسلام را تضعیف خواهد کرد.» (33) پس از بابر، همایون جانشین او شد. مادر همایون، ایرانی و از خاندان مشایخ صوفیه بود و تربیت او کاملاً رنگ ایرانی داشت. وی پس از روبه‌رو شدن با مخالفت برادرانش و شکست در مقابل شیرخان، مجبور به فرار شده و ناگزیر وارد ایران گردید که مناسب‌ترین پایگاه برای او بود. شاه طهماسب صفوی حاضر به کمک وی شد، به شرط آنکه تشیع را بپذیرد، به همین منظور سندی نوشته شد که همایون آن را امضا کرد. پس از بازگشت همایون به هند در سال 964 هجری، بیرم‌خان که فردی شیعه‌مذهب بود، سپهسالار شد و نقش رابط میان شاه ایران و امپراطور گورکانی را به عهده گرفت. (34) تسامح مذهبی و روابط حسنه با دولت صفوی، در دوره اکبرشاه به اوج خود رسید؛ به‌طوری‌که در این دوره شاهد حضور گسترده قضات شیعی در دربار، حاشیه دربار و متن جامعه هستیم که عهده‌دار مناصب مختلف قضایی بودند. مادر اکبرشاه، ایرانی بود. پس از مرگ همایون، بیرم خان تربیت او را به عبداللطیف (شیعه‌مذهب) سپرد. وی دو پسر به‌نام‌های حسن و حسین داشت او آیین جدیدی بنیان گذاشت که «دین الهی» خوانده می‌شد. وی با این اقدام در نظر داشت فرق مختلف اسلامی را با هم الفت داده و دین واحدی تشکیل دهد. (35) در دوره سلطنت جهانگیر (و نیز شاه‌جهان و اورنگ‌زیب) مذهب تسنن تثبیت شد. با این وجود، شواهدی در دست است که نشان می‌دهد او چندان هم در مذهب خود متعصب نبود؛ مثلاً تصویری از حضرت مسیح و مریم عذرا را نزد خود داشت و با نورجهان ـ که جدش از صاحب منصبان بلند مرتبه حکومت ایران بود ـ وصلت کرد. در این دوره نیز به سبب فعالیت‌های پادشاهان ایرانی، نفوذ تشیع در هند دوام یافت. (36) در نتیجه، مهاجران ایرانی (و از آن جمله قضات) با آسودگی بیشتر به ترویج مذهب تشیع همت گماشتند. اینک می‌توان مهم‌ترین عوامل تأثیرگذاری قضات شیعی در ترویج و گسترش تشیع در دوره گورکانیان هند را چنین برشمرد: روش‌شناسی تبلیغ و گسترش تشیع در هند توسط قضات ایرانی الف) تصدی مناصب کلیدی در دربار و استفاده از اختیارات ناشی از آن نخستین قضات ایرانی که در دوران اولین سلاطین گورکانی به هند رفتند، با در دست گرفتن مناصب کلیدی (چون صدارت، قاضی القضاتی، قضاوت و حتی مناصب نظامی (37) و ...) توانستند زمینه‌های مساعدی برای حضور دیگر علما و قضات ایرانی را ـ که به هند مهاجرت می‌کردند ـ در دربار فراهم آورده و با به کارگیری آنها در مناصب مختلف، گامی مهم در گسترش تشیع در این دوره از تاریخ هند بردارند. در این میان کسانی که به صدارت منصوب می‌شدند، به دلیل جایگاه والا و وسعت اختیارات، نقش بارزتری در جذب مهاجران ایرانی در دربار ایفا نمودند. (38) ازجمله این افراد می‌توان از کسانی چون میر عبدالحی مشهدی، (39) امیر فتح‌الله شیرازی، (40) شیخ تقی‌الدین تستری (41) و خواجه محمدرضا امامی اصفهانی (42) نام برد که به ترتیب در دوران همایون، اکبرشاه و جهانگیرشاه گورکانی به منصب صدارت رسیدند. در میان افراد یادشده، امیر فتح‌الله شیرازی از شهرت عامی برخوردار است و نقطه عطفی در تاریخ شیعه در شمال هند به‌شمار می‌رود. وی پس از رسیدن به منصب صدارت در دربار اکبرشاه، از اختیارات این منصب برای گسترش تشیع و جذب شیعیان به دربار استفاده نمود. وی و سایر ایرانیان دربار، از نخبگان شیعه که به هند می‌آمدند، استقبال نموده و آنها را به دربار معرفی می‌کردند. یکی از شخصیت‌های بزرگ شیعه که در این دوره و در زمان وی به هند رفت، قاضی سید نورالله شوشتری (43) بود که مورد استقبال وی قرار گرفته و به پیشنهاد او به منصب قاضی‌القضاتی گماشته شد. (44) از دیگر قضات ایرانی شیعه که در زمان امیرفتح الله شیرازی به قضاوت شهرهای مختلف گماشته شدند، می‌توان به قاضی نجم‌الدین علی، (45) قاضی عهدی خراسانی، (46) قاضی میر صفی‌الدین عیسی قزوینی، (47) قاضی محمد بن أبیه شیعی یزدی، (48) قاضی عهدی شیرازی، (49) و قاضی محمد بن هبه‌الله رضوی مشهدی اشاره کرد. (50) این افراد تنها نمونه‌هایی از ده‌ها قاضی شیعه‌مذهبی هستند که در این دوره، از ایران به هند مهاجرت نموده و با تکیه بر دانش و توانایی خویش، و نفوذ صاحب‌منصبان عالی‌رتبه ایرانی در دربار؛ به قضاوت شهرهای مختلف گماشته شدند. این قضات با تکیه بر علم و دانشی که از مقتضیات چنین منصبی است، به نگارش آثار فقهی، کلامی، تفسیری، ... و تربیت شاگردان متعدد پرداخته، و به نوبه خود نقش مؤثری در ترویج تشیع در هند دوره گورکانی ایفاء نمودند، که در ادامه بدان پرداخته خواهد شد. ب) قضاوت براساس اصول فقهی تشیع علی‌رغم رواج تسنن به‌عنوان دین رسمی هند، قضات ایرانی مطابق فقه شیعی حکم صادر می‌کردند. این مسئله که بیشتر به‌صورت غیر آشکار و در پوشش تقیه صورت می‌گرفت، خود گواهی بر عدم آگاهی درست مردم از اصول فقهی مذهب تسنن، و به نوبه خود گامی اصولی در ترویج مبانی فقهی مذهب تشیع در میان مردم بود. قاضی نورالله شوشتری، مقام قاضی‌القضاتی را مشروط بر اینکه در قضاوت بر اجتهاد خویش عمل نماید، پذیرفت و البته مقرر شد از دایره مذاهب چهارگانه اهل سنت بیرون نرود، با این همه طبق اجتهاد خویش (براساس فقه شیعه) رأی می‌داد و آن را با اصول یکی از مذاهب چهارگانه منطبق می‌نمود. (51) ج) تألیف آثار از دیگر فعالیت‌های قضات ایرانی در هند می‌توان به نگارش آثار متعدد توسط این افراد در زمینه‌های مختلف اشاره نمود که ازجمله این زمینه‌ها می‌توان موارد زیر را برشمرد: 1. نوشتن ردیه بر آثار مخالفان قضات شیعی ایرانی برای مقابله فرهنگی با مخالفان و معاندان مذهب تشیع به نگارش ردیه‌های فراوان بر آثار آنان پرداختند. سنیان متعصب و افراطی با نگارش کتب علیه تشیع و شیعیان سعی داشتند آنان را به‌عنوان فرقه‌ای ضاله و انحرافی معرفی کنند که این عمل آنان با نگارش ردّیه‌هایی از طرف علمای شیعی ازجمله قضات ایرانی شبه‌قاره، با شکست مواجه گردید. به‌عنوان مثال، قاضی نورالله شوشتری تمام کارهای علمی خود را به شناساندن فرهنگ شیعه و دفاع از آن اختصاص داده و در هر زمان به ردّیه‌هایی که علیه شیعه نوشته می‌شد پاسخ می‌داد. (52) او کتاب احقاق الحق را در ردّ ابطال الباطل ملا روزبهان (فضل بن روزبهان) (که در ردّ نهج الحق علامه حلی نوشته بود) تألیف کرد. (53) الصوارم المهرقه فی نقد الصواعق المحرقه دیگر کتابی است که قاضی شوشتری در پاسخ به کتاب الصواعق المحرقه ابن هجر هیثمی ـ که از مخالفان تشیع است ـ نگاشته است. ابن حجر در کتاب خود، اصول اولیه شیعه را نقد کرده و در تهمت‌هایی ناروا شیعیان را اهل بدعت و غلو دانسته است و تلاش کرده، ثابت نماید ابوبکر سزاوارترین و آگاه‌ترین مردم برای خلافت بوده و حکومت وی مشروع بوده است و روایات فراوانی را نیز بدین منظور آورده است. اولین کسی که اقدام به پاسخگویی کرد و در این زمینه دست به تألیف زد، قاضی نورالله شوشتری بود. وی ابتدا عبارات ابن حجر را با عنوان «قال ...» آورده، سپس با عنوان «أقول ...» به آن پاسخ می‌دهد. (54) کتاب مصائب النوائب قاضی نورالله شوشتری نیز در ردّ کتاب روافض، تألیف میرزا مخدوم (55) شریفی نوشته شده است. (56) 2. نگارش آثار تفسیری، کلامی، ... در اثبات تشیع از دیگر زمینه‌های تألیفی قضات ایرانی در هند، نگارش آثار و تألیفات کلامی، تفاسیر شیعی، طبقات، شرح ادعیه و امثال آن در اثبات حقانیت شیعه است. این قضات با نگارش آثار متعدد در این زمینه‌ها، توانستند گامی مثبت در ترویج تشیع در هند بردارند. از مهم‌ترین آثاری که با این هدف به نگارش درآمد، می‌توان به نمونه‌های زیر اشاره نمود: 1. منهج الصادقین امیر فتح‌الله شیرازی: این کتاب، تفسیری جامع از قرآن کریم است به دفاع از جایگاه اهل بیت(علیهم السلام) و مقام شامخ آن بزرگواران با استناد به منابع اهل تسنن اهتمام ویژه دارد. (57) 2. ریاض الأبرار فی مناقب الکرار امیر فتح‌الله شیرازی در منقبت امام علی(علیه السلام) نگاشته شده است. (58) 3. الإمامه امیر فتح‌الله شیرازی نیز در باب امامت نوشته شده است. (59) 4. احقاق الحق(60) قاضی نورالله شوشتری شامل یک دوره از اصول و معارف اعتقادی شیعه می‌باشد و مسائل و جزئیات علمی توحید، نبوت، امامت، معاد، مسئله عدل و توابع آن از قبیل حسن و قبح عقلی و نیز آرای اشاعره و معتزله را با قلمی شیوا و به زبان عربی بیان کرده و در اثبات مسائل مورد نظر، از مسائل فلسفی و کلامی چیزی فروگذار نکرده است. (61) نگارش این کتاب بود که باعث قتل قاضی نورالله شد. (62) 5. مجالس المؤمنین قاضی نورالله شوشتری که در آن ثابت کرده شیعه تاریخی طولانی و با سابقه دارد و از همان اوایل اسلام، کلمه شیعه به پیروان اهل‌بیت(علیهم السلام) اطلاق می‌شده است. (63) این کتاب شرح حال رجال نامدار شیعه از دانشمندان، پادشاهان، شاعران، عارفان، و ... می‌باشد. (64) 6 . شرح صحیفه سجادیه سید علی‌خان صدرالدین مدنی شیرازی (65) که آن را به اسم شاه سلطان حسین صفوی نوشت و از بهترین و طولانی‌ترین شرح‌هاست. (66) 7. الدرجات الرفیعه فی طبقات الامامیه من الشیعه از سید علی‌خان صدرالدین مدنی شیرازی که ناتمام ماند و تنها یک جلد از آن منتشر شد. (67) 8. الکلم الطیب و الغیث الصیب فی الادعیه المأثوره عن النبی و أهل البیت(علیهم السلام) از مؤلف پیشین. (68) 9. المخلاه نامبرده که به شیوه کشکول بهائی و مخلاه وی نوشته شده است. (69) 10. سفینة النجاة علی‌رضا اردکانی شیرازی (70) که در باب امامت نگاشته شده و در آن به سه مبحث، معرفت‌‌الله، نبوت و امامت پرداخته و امامت را در طی دوازده اصل بسط داده است. (71) او همچنین تفسیر التجلی را به زبان فارسی نوشته است. (72) 3. گسترش فقه شیعه قضات ایرانی با نگارش آثار فقهی و یا شرح کتب فقهی شیعه، به معرفی مبانی فقه شیعه پرداخته و از این طریق به ترویج و تثبیت تشیع به‌عنوان مذهبی راستین و بلکه تنها جریان اصیل اسلام ناب محمدی همت گماشتند. اسلامی که از میان آثار متعددی که قضات شیعی در زمینه فقه به نگارش درآوردند، می‌توان به شرح ارشاد الأذهان، علامه حلی از احمد بن سلامه جزائری (73) اشاره نمود. این کتاب حاوی تمام ابواب فقه بوده و به تصریح برخی، دارای پانزده هزار مسئله است و از طهارت آغاز و به دیات ختم می‌شود. (74) 4. شعر و دیوان اشعار بدون تردید، از میان ایرانیانی که تا قرن‌ها بعد از حمله مغول به هند مهاجرت نمودند، هنرمندان و شاعران به لحاظ تعداد و گستردگی، دارای بیشترین جامعه آماری بودند. این مسئله تا حدود زیادی تحت تأثیر ارزش و جایگاهی بود که شعر و شاعر پارسی، نزد مردم و سلسله‌های حاکم در هند داشت. (75) گستردگی این مهاجرت‌ها چنان بود که بازتاب آن را در اشعار خواجه حافظ شیرازی، شاعر پر آوازه قرن هشتم ـ که علاقه چندانی به سفر و دوری از دیار نداشت، می‌بینیم: چه آسان می‌نمود اول غم دریا به بوی سود غلط کردم که این طوفان دو صد من زر نمی‌ارزد البته در میان قضات ایرانی صاحبان ذوق شعری و دیوان شعر وجود داشته‌اند که می‌توان از کسانی چون قاضی نورالله شوشتری، قاضی نجم‌الدین علی، (76) قاضی عهدی خراسانی، (77) قاضی عهدی شیرازی، (78) خواجه محمدرضا امامی اصفهانی (79) و یحیی لاهیجی (80) یادکرد که گاه با استفاده از سلاح قدرتمند و پر جاذبه شعر پارسی به دفاع از مذهب تشیع و اهل‌بیت(علیهم السلام) می‌پرداختند. مثلاً قاضی نورالله شوشتری می‌گوید: اگر نه مهر شهنشاه حرزِ جان سازند نیـاورند ز ارحـام سـر بـرون اطفال شــه سریـرِ ولایـت، علـی عالی‌قـدر کــه کنه او نشناسد جز ایزد متعال (81) و قاضی نجم‌الدین علی می‌سراید: چون ذات خدا، ذات علـی بی‌همتاست از نـام علــــی، حقیقت آن پیـداسـت اوهــام و عقـول، ره نبردنـد به هیـــچ زین مغلطه جز آنکه علی نام خداست(82) د) تربیت شاگردان بسیاری از قضات ایرانی در کنار تألیف آثار متعدد و گران‌بها در دفاع از حقانیت شیعه و برای ترویج آن، به تربیت شاگردانی از میان شیعیان و اهل سنت مبادرت می‌ورزیدند. به عنوان نمونه امیر فتح الله شیرازی علاوه بر جذب قضات شیعی در دربار و گماشتن آنان به مناصب مختلف قضایی و نیز نگارش آثاری در زمینه‌های مختلف مذهبی، به تربیت شاگردانی نیز همت گماشت که ازجمله آنها می‌توان از محمود‌بن محمود دهدار، ملارضا همدانی، حکیم علی گیلانی، میر تقی‌الدین محمد نسابه شیرازی، و شاگرد سنی او، شیخ حسن‌علی موصلی نام برد. (83) همچنین قاضی نورالله شوشتری با کتمان مذهب خود از یک طرف، و قدرت و تسلط بر مبانی فقهی و کلامی سایر مذاهب از طرف دیگر، در کنار آوازه زهد و پارسایی‌اش، طلاب فِرَق و مذاهب گوناگون را به‌پای درس خود می‌کشاند. او فقه را بر مبنای مذاهب پنج‌گانه شیعه، حنفیه، مالکیه، حنبلیه و شافعیه برای طلاب هر مذهب تدریس می‌نمود و سرانجام، نظر شیعه را با ظرافتی خاص بر کرسی می‌نشاند. (84) ازجمله شاگردان وی نیز می‌توان به سید شریف، علامه سید محمدیوسف و سید علاءالملک (پسران قاضی)، علامه شیخ محمد هروی خراسانی، مولی محمدعلی کشمیری، و سید جمال‌الدین عبدالله مشهدی اشاره کرد. (85) نتیجه قضات ایرانی شیعی که در دوره گورکانی به هند مهاجرت نمودند، با جذب در دربار یا حاشیه دربار سلاطین مغول، به‌ویژه در دوره اکبرشاه گورکانی که از تسامح مذهبی بیشتری برخوردار بود و اشتغال به مناصب کلیدی چون صدارت و ... توانستند با تکیه بر اختیارات ناشی از آن و جذب دیگر عالمان مهاجر ایرانی در دربار، نخستین گام‌ها را در مسیر ترویج و گسترش مذهب تشیع در دوره گورکانیان بردارند. این قضات، در وهله نخست با بهره‌گیری از میدان عمل گسترده خویش، از صدر دربار تا متن جامعه، به‌واسطه نفوذ در تصمیمات متخذه از طرف پادشاه از یک طرف و اجرای فقه شیعه در محکمه‌های قضایی از طرف دیگر، نقش ملموسی در گسترش تشیع ایفا نمودند. این مسئله، با آگاهی از تساهل مذهبی شایع در میان سلاطین نیمه نخست سلسله گورکانی (به‌ویژه اکبرشاه) و تأثیرپذیری این سلاطین از مذهب تشیع، رقم می‌خورد. در وهله دوم، آنان با تألیف کتب و رسایل متعدد در زمینه‌های فقهی، کلامی، تفسیر، طبقات، ... و نگارش ردّیه‌های متعدد بر آثار مخالفان و معاندان، در کنار تربیت شاگردان زبده، از طلایه‌داران فعالیت‌های گسترده فرهنگی شیعیان در هند بودند. در این میان، کسانی چون قاضی نورالله شوشتری با ده‌ها جلد کتاب و رساله و نگارش ردّیه‌های بی‌شمار بر آثار مخالفان شیعه و نیز تربیت شاگردانی زبده سرآمد دیگرانند. درواقع، در اثر تلاش‌ها و مجاهدت‌های این قضات در کنار دیگر علمای مهاجر ایرانی است که بعد از فروپاشی سلسله گورکانی و تلاش بریتانیا برای سلطه همه‌جانبه بر خاک هند، شاهد ظهور حکومت‌های محلی شیعی (چون نواب اوده) در شبه‌قاره هستیم که توانستند تا مدت‌ها حاکمیت خود را حفظ نموده، پناهگاهی امن برای علما و دانشمندان (ازجمله قضات) ایرانی باشند. در دربار این حکومت‌ها و پس از آن، در دوره سیطره انگلیسی‌ها بود که قضات بزرگ ایرانی (یا ایرانی‌الاصلی) چون قاضی سید محمدقلی موسوی نیشابوری، (86) قاضی سید عباس، (87) و کرامت حسین کنتوری (88) در هند به قضاوت نشستند. این افراد نیز با تألیفات بی‌شمار خود در دفاع از اصول مذهب شیعه، گام‌های بزرگ درتداوم سیره سلف خویش برداشتند. پی نوشت: [1]. جعفری، کوثر، ج 3، ص 174. 2. همان، ص 71. 3. هالیستر، تشیّع در هند، ص 149 ـ 148. 4. معین، فرهنگ فارسی، ص 1843. 5. همان. 6. شیمل، «ظهور و دوام اسلام در هند»، کیهان اندیشه، ش 230، ص 68 . 7. ارشاد، مهاجرت تاریخی ایرانیان به هند: از قرن هشتم تا هیجدهم، ص 181 ـ 157. 8. همان، ص 210 ـ 201. 9. مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج 4، ص 91 ـ 90. 10. جعفری، کوثر، ج 2، ص 541 ـ 540. 11. ثبوت، «تشیع در شبه قاره»، کتاب ماه دین، ش 68، ص 7. 12. برای نمونه بنگرید به: هالیستر، تاریخ تشیع در هند. 13. حسنی الطالبی، الإعلام بمن فی تاریخ الهند، ج 1، ص 130. 14. همان، ص 116. 15. همان، ص 90. 16. همان، ج 2، ص 159. 17. همان، ج 1، ص 99. 18. همان، ج 2، ص 211. 19. همان، ص 188. 20. همان، ص 205. 21. همان، ص 168. 22. همان، ج 3، ص 264. 23. همان، ص 263. 24. همان، ج 2، ص 150. 25. آقابزرگ تهرانی، الذریعه الی تصانیف الشیعه، ج 3، ص 231. 26. قادری، میر محمدمؤمن استرآبادی، مروج تشیّع در جنوب هند، ص 30؛ سبحانی، موسوعه طبقات الفقها، ج 10، ص 84 ـ 83؛ آقابزرگ تهرانی، الذریعه الی تصانیف الشیعه، ج 10، ص 15 و ج 15، ص 28 ـ 27 و 105؛ امین، أعیان الشیعه، ج 6، ص 23 ـ 22. 27. حسنی الطالبی، الإعلام بمن فی تاریخ الهند، ج 3، ص 237. 28. علی، تذکره علمای هند، ص 89 ـ 88. 29. ورود تشیع به ایران برخلاف مذهب تسنن (که در آغاز توسط مسلمان عرب به ایران آمد) این مطالب خصوصاً در اوضاع کنونی بسیار حساسیت زاست. ضمناً نمی‌توان گفت آنان هیچ‌گونه درک درستی از اسلام نداشتند، یعنی مذهب آنان باطل تمام عیار یا ناتمام مطلق نیست به وسیله گروهی فرهیخته از علما، سادات، و شیعیان ساکن در کوفه، و از طریق نفوذ در قلب‌ها صورت پذیرفت. با نگاهی به ترکیب سپاه اسلام در جنگ با ایران در دوران عمر بن خطاب، به وضوح می‌توان شاهد این واقعیت بود که اکثریت آنها از اهل رده و سایر قبایل بیابان‌نشین عرب بودند که شوق به دست آوردن غنیمت، عامل اساسی در کشاندن آنها به میدان جنگ بود. البته این بدان معنا نیست که هدف اصلی فتوحات مسلمانان در ایران، کشورگشایی بود، بلکه شاید عمر به زعم خود و برای تحقق بخشیدن به وعده رسول خدا| به یک نوع بسیج همگانی دست زد. (برای اطلاعات بیشتر بنگرید به: پوراحمدی، بابایی سیاب، «ایرانیان و نقش کوفه در تشیع آنان»، مجله شیعه‌شناسی، ش 39، ص 46 ـ 66) 30. بول، طبقات سلاطین الاسلام، ص 311 ـ 310. 31. همان، ص 312. 32. Panipat. 33. هالیستر، تشیّع در هند، ص 144 ـ 142. 34. همان، ص 147 ـ 144. 35. همان، ص 151 ـ 147. 36. همان، ص 154 ـ 151. 37. از جمله قضات ایرانی شیعی مذهب که به منصب نظامی گماشته شد، سید علی‌خان مدنی شیرازی است که در صفحات آتی بدو اشاره می‌شود. 38. یکی از اختیارات صدرالصدور، انتصاب قضات، از جمله قاضی القضات بوده، و قاضی القضات نیز به نوبه خود اختیار عزل و نصب قاضیان کوچک‌تر را داشته است. 39. وی از سادات موسوی مشهد است که در هند در خدمت سه پادشاه (بابر، همایون، اکبر) بوده است (گلچین معانی، کاروان هند، ج 1، ص 862) و در زمان همایون، با تلاش بیرم خان به منصب صدارت رسید (بدوانی، منتخب التواریخ، ج 3، ص 188) تا اینکه در سال 980 هجری در دهلی درگذشت. (گلچین معانی، کاروان هند، ج 1، ص 862) 40. وی نوه حکیم فتح‌الله شیرازی ملقب به عضدالدوله (وزیر اکبرشاه) بود (میر، بزرگان نامی پارس، ص 731) و در شیراز نشو و نما یافت. علوم را در مدرسه علامه جمال‌الدین محمود و مولانا کمال‌الدین شروانی و مولانا کُرد و میر غیاث‌الدین منصور شیرازی فرا گرفت و مدت زمانی ملازم این افراد بود تا اینکه از مشاهیر عصر خود شد. (حسنی الطالبی، الإعلام بمن فی تاریخ الهند، ج 4، ص 293 ـ 292) وی در سال 990 هجری به هند رفته (بخشی هروی، المسلمون فی الهند، ج 2، ص 229) و در آنجا به تحریک خواجه محمد دهدار، از طرف علی عادلشاه بیجابوری (987 ـ 965 ق) منصب قضاوت یافت. پس از کشته شدن علی عادلشاه، ابراهیم عادلشاه (1035 ـ 987 ق) به حکومت رسید که به علت کمی سن بازیچه دست درباریان قرار گرفته بود؛ بنابراین قاضی را از بیجاپور نفی بلد کردند. اکبرشاه وی را به حضور خواند و او را به منصب امین‌الملکی گماشت و در سال 994 هجری به اصرار بیرم‌خان، نایب السلطنه اکبرشاه، به جای شیخ النبی (از شیوخ اهل سنت) به صدارت کل بلاد هندوستان منصوب شد. انتصاب یک شیعه به چهارمین مقام مملکتی آن‌چنان مخالفت سنیان را برانگیخت که سرانجام باعث برکناری بیرم‌خان شد (هالیستر، تشیّع در هند، ص 148) وی سرانجام در سال 997 هجری در کشمیر درگذشت. (گلچین معانی، کاروان هند، ج 2، ص 992؛ حسنی الطالبی، الإعلام بمن فی تاریخ الهند، ج 4، ص 293 ـ 292) 41. وی از علمای مشهور در تاریخ، انشا، شعر و ریاضی است که به هند رفت و ابتدا مقرب عبدالرحیم بن بیرم خان و سپس اکبر شاه شد و به‌تدریج به امارت رسید تا اینکه در زمان جهانگیر متولی امر صدرات گردید و شاه به او لقب مورخ خان داد. او در سال 1020 هجری وفات یافت. (همان، ج 5، ص 509) 42. وی در دوره جهانگیرشاه و احتمالاٌ پس از مرگ شیخ تقی‌الدین تستری به صدارت گماشته شد و تا پایان عمر متولی این امر بود. او که پیش از آن به کار قضاوت اشتغال داشت، در 43 سالگی به هند رفته، از نزدیکان بیرم خان و جهانگیرشاه شد. وی در سال 1022 یا 1023 هجری در دهلی وفات یافت. (بنگرید به: همان، ص 633؛ نوایی، رجال کتاب حبیب السیر، ص 201 ـ 200؛ آقابزرگ تهرانی، الذریعه الی تصانیف الشیعه، ج 9، ص 537) 43. وی از علمای بزرگ عصر صفوی و معاصر شیخ بهایی است. (امینی نجفی، شهیدان راه فضیلت، ص 286) وی در سال 956 هجری در شهر شوشتر متولد شد (امین، أعیان الشیعه، ج 10، ص 228؛ گلچین معانی، کاروان هند، ج 1، ص 1469) و تحصیلات خود را در همین شهر شروع نموده و کتب اربعه، فقه، اصول و علم کلام را در محضر پدر خود (سید شریف الدین) فراگرفت (مرعشی نجفی، اللئالی المنتظمه و الدرر الثمینه، ص 84) و در سال 979 هجری به مشهد مقدس رفته و در آنجا در حضور اساتیدی چون مولانا عبدالواحد شوشتری به مطالعه علوم دینی و معارف یقینی پرداخت (گلچین معانی، کاروان هند، ص 1468؛ پژوهشکده باقرالعلوم(علیه السلام)، گلشن ابرار، ج 1، ص 185) که شرایط مشهد و کل منطقه خراسان، او را به هند کشاند؛ زیرا در روزگار شاه طهماسب (984 ـ 930 ق) و بعد از او، خراسان عرصه تاخت و تاز ازبکان بود (امینی نجفی، شهیدان راه فضیلت، ص 227)، و برادر قاضی در همین وقایع کشته شده بود؛ ازاین‌رو وی در سال 993 هجری به هند مهاجرت نمود (گلچین معانی، کاروان هند، ج 1، ص 1469) او در هند به دربار اکبرشاه رفت و با استقبال فتح‌الله شیرازی، حکیم ابوالفتح گیلانی و دیگر ایرانیان آنجا روبه‌رو شد (ثبوت، تشیع در شبه قاره، ص 7) و از طرف اکبرشاه قاضی‌القضاه گردید. وی در آنجا به قضاوت اشتغال ورزید تا اینکه درسال 1019 هجری به واسطه سعایت بدخواهان به شهادت رسید. (موسوی خوانساری اصفهانی، روضات الجنّات، ج 4، ص 230) 44. در این زمان شیخ معین، قاضی لاهور متولی این منصب بود که به دلیل ضعف و پیری از سمتش برکنار، و سید نورالله شوشتری جانشین وی شد. (بنگرید به: گلچین معانی، کاروان هند، ج 1، ص 1468) 45. وی از بنی اعمام محقق نریر مولانا عبدالواحد بود، علوم متداول زمان خود را نزد دانشمندان دیار خود (شوشتر) فرا گرفت و در زمان اکبرشاه به هند آمد و مدتی قضای دارالسلطنه آگره به او تفویض شد. او دوباره به وطن خود بازگشت تا اینکه در زمان جهانگیرشاه دوباره به هند آمد و در همانجا درگذشت. (مرعشی شوشتری، فردوس، ص 33) 46. وی در زمان اکبرشاه و در دوران صدارت امیر فتح الله و بعد از آن در هند به سر کرده و با قاضی نورالله شوشتری هم‌درس بوده است. مدتی قاضی کنبایت بود و مدتی هم در کشمیر مقیم شد. (گلچین معانی، کاروان هند، ج 1، ص 924) 47. وی برادر میر علاءالدوله سیفی حسنی قزوینی، متخلص به «کامی» صاحب تذکرة نفایس المأثر است. وی از اکثر علوم بهره‌مند شد و در سال 976 هجری به هند رفته و به دربار اکبرشاه راه یافت و مدتی منصب قضاوت گرفت تا اینکه در 980 هجری در آگره درگذشت و در جوار شیخ نظام‌الدین اولیا (محمد بن احمد بن بخاری بدوانی، 725 ـ 636 ق) واقع در هند مدفون شد. (گلچین معانی، کاروان هند، ج 1، ص 925) 48. وی در یزد تولد و رشد یافت، برای فراگیری علم به مسافرت پرداخت و نزد فاضل مرزاجان شیرازی کسب علم نمود. در سال 983 (یا 984) هـجری به هند رفت و از نزدیکان اکبر شاه شد. مدتی نزد او ماند تا اینکه در حدود 987 هجری متولی امر قضاوت در جونپور گردید. او تعصب شدیدی بر اهل سنت و جماعت داشت و هر سه خلیفه اول را آشکارا لعن می‌کرد (حسنی الطالبی، الإعلام بمن فی تاریخ الهند، ج 4، ص 421) وی از شاگردان شیخ بهایی بود و کتاب التحفه المحمودیه فی بیان الصبح و الشفق و اختلاف ازمنها که آن را به نام اعتمادالدوله محمد بیک وزیر اعظم شاه عباس اول تألیف نمود، از جمله آثار اوست. (امین، أعیان الشیعه، ج 10، ص 98) زمانی که محمدمعصوم کابلی در سرزمین بنگاله علیه اکبرشاه خروج کرد و معزالملک در جونپور قصد داشت او را در خروج علیه اکبرشاه یاری کند، از قاضی محمد یزدی افتا کرد و گفته شده است که او با این امر موافقت نمود. هنگامی که اکبرشاه از این امر آگاه شد، دستور داد هر دوی آنها را بیاورند. پس آن دو را گرفته و سوار بر کشتی کردند، زمانی که کشتی به اتاوه رسید، در آب غرق شد (998 ق) و گفته شده که اکبرشاه دستور داده بود که چنین شود. (حسنی الطالبی، الإعلام بمن فی تاریخ الهند، ج 4، ص 421) 49. وی از شعرای ایرانی در هند بود و در اقسام شعر (از قصیده و غزل) سروده دارد. مدتی در گجرات با میرزا نظام‌الدین (مؤلف طبقات اکبری) بود و زمانی که به دهلی آمد، بعد از عزل قاضی محمد یزدی، حکیم عین‌الملک مرحم (دوایی شیرازی) از صدرالصدور (امیر فتح‌الله) انتصاب وی را به منصب قضاوت تقاضا کرد. وی در سال 1000 هجری برای مدتی به این منصب گماشته شد. (گلچین معانی، کاروان هند، ج 1، ص 925) 50. وی در شهر جولی مهیسر (واقع در سه مایلی مندو) به قضاوت گماشته شد تا اینکه در سال 1020 هجری وفات یافت (حسنی الطالبی، الإعلام بمن فی تاریخ الهند، ج 5، ص 626) از دیگر جوانب زندگی وی اطلاعی در دست نیست؛ اما با توجه به تاریخ وفاتش مشخص می شود که در دوره اکبرشاه و جهانگیرشاه می‌زیسته و احتمالاً در زمان حکومت اکبرشاه و صدارت امیر فتح‌الله به این منصب گماشته شده است. 51. امینی نجفی، شهیدان راه فضیلت، ص 289. 52. جعفریان، صفویان در عرصه دین فرهنگ و سیاست، ص 69 و 74 ـ 73. 53. امینی نجفی، شهیدان راه فضیلت، ص 286؛ گلچین معانی، کاروان هند، ج 1، ص 1468. 54. شوشتری، مصائب النواصب، ج 1، ص 245. 55. از او در شمار یاران شاه اسماعیل دوم یادشده است. شاه اسماعیل دوم که در عصر خود متهم به گرایش سنی شده بود، تحت تاثیر میرمخدوم و تنی چند از اطرافیان سنی مذهبش قرار گرفت. وی وزارت خود را به میر مخدوم داد. (984 هجری) میر مخدوم پس از مدتی راهی سرزمین عثمانی شد و در آنجا بر ضد شیعه به فعالیت پرداخت. او در استانبول مورد استقبال قرار گرفت و بعد از آنکه به سمت هایی نظیر نقیب الاشراف رسید، با مهاجرت از آنجا به سیاحت پرداخت و در سال 987 هجری کتاب الروافض را تألیف کرد. (جعفریان، صفویه در عرصه دین، فرهنگ و سیاست، ج 1، ص 74) 56. گلچین معانی، کاروان هند، ج 1، ص 1468. 57. معرفت، تفسیر و مفسران، ج 1، ص 346. 58. آقابزرگ تهرانی، الذریعه الی تصانیف الشیعه، ج 2، ص 332. 59. همان. 60. این دو کتاب میان علما مشهور و متداول است، تا آنجا که برخی تذکره‌نویسان از بیش از نود تألیف قاضی، فقط به این دو کتاب اکتفا کرده‌اند. (محدث ارموی، فیض آلاله، ص 44) 61. حکیم، زندگی‌نامه قاضی سید نورالله مرعشی شوشتری، ص 28. 62. امینی نجفی، شهیدان راه فضیلت، ص 286. 63. حکیم، «زندگی‌نامه قاضی سید نورالله مرعشی شوشتری»، مجله دانشکده ادبیات تهران، ش 152، ص 31. 64. امینی نجفی، شهیدان راه فضیلت، ص 287. 65. سید علی خان صدرالدین مدنی شیرازی معروف به ابن‌معصوم در سال 1052 هجری در مدینه منوره متولد شد و لذا ملقب به مدنی است. پدر وی سید نظام‌الدین احمد به درخواست سلطان عبدالله قطب شاه که دخترش را به عقد او در آورده بود، به حیدرآباد هند مهاجرت نمود و سید علی به درخواست پدر در سال 1066 هجری به حیدرآباد رفت و تا سال 1086 هجری که پدرش را از دست می‌دهد، در کنار او بود (امینی، الغدیر، ج ١١، ص ٣٤٩) وی 18 سال را در حیدرآباد گذراند و در این أثنا به کسب علوم به‌ویژه از محضر پدر و کسانی چون سید نظام‌الدین احمد و شیخ جعفر بن کمال‌الدین بحرانی پرداخت (امین، أعیان الشیعه، ج 8، ص 153) و تا زمان مرگ پدر به مناصب مهم دولتی مشغول بود. وی پس از آن حیدرآباد را ترک نمود و نزد سلطان محمد اورنگ زیب در برهان پور رفت و در آنجا به رهبری یک گردان از ارتش که متشکل از شماری از ایرانیان بودند، گماشته شد و با دریافت لقب خان مشهور به سید علی خان شد. سلطان سپس او را به قضای اورنگ آباد و حوالی آنجا گماشت. وی پس از مدتی طولانی از منصب خود استعفا نموده و در سال 1117 هجری در زمان سلطان حسین به اصفهان رفت و کتابی به او هدیه کرد که در آن وی را با عباراتی مدح کرده بود (نوری، مستدرک الوسائل، ج ٣، ص ٣٨٦) وی سرانجام شیراز را برای سکونت انتخاب نمود. (مدنی شیرازی، أنوار الربیع فی أنواع البدیع، ج ١، ص ٨) و در آنجا به تدریس و تألیف مشغول شد تا اینکه در سال 1120 هجری در همانجا درگذشت و در حرم شاهچراغ در کنار جدش غیاث‌الدین بن منصور به خاک سپرده شد. (همو، ریاض السالکین فی شرح صحیفة سید الساجدین(علیه السلام)، ج 1، ص 16 ـ 12) 66. امین، أعیان الشیعه، ج 8، ص 153 ـ 152. 67. همان. 68. همان. 69. همان. 70. وی از اهالی اردکان بود. فقه و اصول را در مدارس شیراز فرا گرفت و علوم عقلی را در اصفهان نزد آقا حسن خانساری (1098 ـ 1016 ق) آموخت. وی در عهد شاه جهان (1068 ـ 1037 ق) وارد هند شد و اتالیق (ادب‌آموز و نگهبان طفل) نوّاب ابراهیم خان پسر امیر الامرا علیمردان خان شد. وی فقیه و قاضی بود، تفسیر و چندین کتاب را در دهلی تألیف کرد و بعد از شهادت نوراللّه شوشتری به مقام مرجعیت شیعیان هند رسید (صدرالافاضل، «تفاسیر علمای امامیه در شبه قاره هند و پاکستان»، مجله مشکوة، ش 10، ص 17 ـ 16) او تا سال 1072 هجری در هند بود، سپس به اصفهان بازگشت و مشغول تدریس و فتوا شد. پس از آن در شیراز سکنی گزید (امین، مستدرکات أعیان الشیعه، ج 7، ص 167) تا اینکه در حدود سال 1085 هجری وفات یافت. (صدرالافاضل، «تفاسیر علمای امامیه در شبه قاره هند و پاکستان»، مجله مشکوة، ش 10، ص 17) 71. آقابزرگ تهرانی، الذریعه الی تصانیف الشیعه، ج 12، ص 202 ـ 201. 72. صدرالأفاضل، «تفاسیر علمای امامیه در شبه قاره هند و پاکستان»، مجله مشکوة، ش 10، ص 17. 73. وی از بزرگان شیعه در قرن 11 و 12 هجری بود که به هند مهاجرت نمود و متولی امر قضاوت در حیدرآباد شد و تا زمان مرگ در آنجا بود. در هیچ یک از منابع اشاره ای به تاریخ تولد، وفات و مهاجرت وی نشده و نیز تصریح نشده است که در زمان کدام پادشاه و از طرف چه کسی متصدی امر قضاوت بوده است؛ اما با توجه به اینکه او را از دانشمندان قرن 11 و 12 هجری دانسته‌اند، به احتمال قریب به یقین در دوره اورنگ زیب (1119 ـ 1068 ق) و از طرف وی به این منصب گماشته شده است. (سبحانی، موسوعه طبقات الفقها، ج 11، ص386؛ حسنی الطالبی، الإعلام بمن فی تاریخ الهند، ج 4، ص 479 ـ 478) 74. آقابزرگ تهرانی، مصنفات شیعه، ج 1، ص 190. 75. بنگرید به گلچین معانی، کاروان هند که در آن به شرح حال شاعران ایرانی مهاجر به هند پرداخته است. 76. مرعشی شوشتری، فردوس، ص 67 ـ 66 . 77. گلچین معانی، کاروان هند، ج 1، ص 924. 78. همان، ص 925. 79. وی شاعر نیز بود و «شکیبی» تخلص می‌کرد. (حسنی الطالبی، الإعلام بمن فی تاریخ الهند، ج 5، ص 633) 80. وی از دیگر قضات شیعی است که به هند مهاجرت نمود (آقابزرگ تهرانی، الذریعه الی تصانیف الشیعه، ج 9، ص 1310) اصالتاً اهل لاهیجان است؛ اما چون بسیار در کاشان بوده به کاشی شهرت دارد (نصرآبادی، تذکره نصرآبادی، ج 1، ص 346) او چندی به امر قضاوت در لاهیجان مشغول بود تا اینکه به هند مهاجرت نمود و در آنجا به دربار همایون راه یافت (937 ـ936 ق) و به سمت کتابداری رسید، سپس وارد دستگاه شاه جهان گردید. از جمله آثار وی کتاب پادشاه نامه است که در مورد شاه جهان نوشته شده است. وی شاعر نیز بود و در مخزن الغراب اشعاری از او باقی مانده است. (صفا، تاریخ ادبیات در ایران، ج 5، ص 461، 578 ـ 577) 81. مرعشی شوشتری، فردوس، ص 33. 82. همان، ص 67 ـ 67 83. مبارک، اکبرنامه، ص 56. 84. مرعشی شوشتری، احقاق الحق، ج 1، ص 111 ـ 110. 85. مرعشی نجفی، اللئالی المنتظمه و الدرر الثمینه، ص 89 ـ 88. 86. بنگرید به: حسینی جلالی، فهرس التراث، ج 2، ص 201؛ مرعشی نجفی، نجوم السماء، ج 1، ص 25؛ امین، مستدرکات أعیان الشیعه، ج 7، ص 317؛ همو، أعیان الشیعه، ج 10، ص 27؛ آقابزرگ تهرانی، الذریعه الی تصانیف الشیعه، ج 21، ص 97 و ج 4، ص 202 و 416؛ سبحانی، موسوعه طبقات الفقهاء، ج 13، ص 623. 87. برای کسب اطلاعات راجع به وی بنگرید به: همان، ج 14، ص 750؛ حیدرنیا، «نقش علمای مهاجر ایرانی در ترویج تشیع در لکنهوی هند»، مشکوة، ش 87، ص 107؛ امین، أعیان الشیعه، ج 7، ص 413. 88. برای کسب اطلاعات راجع به وی بنگرید به: همان، ص 214؛ حسنی الطالبی، الإعلام بمن فی تاریخ الهند، ج 8، ص 1332 ـ 1331. علی بابایی سیاب: دانشجوی دکتری تاریخ اسلام دانشگاه تربیت مدرس. حمید حاجیان‌پور: استادیار دانشگاه شیراز. فصلنامه علمی ـ پژوهشی تاریخ فرهنگ و تمدن اسلامی 15 انتهای متن/
94/07/27 - 04:30
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 36]
-
گوناگون
پربازدیدترینها