محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830310380
یک دلیل عمده اتفاقات مصیبت بار عاشورا
واضح آرشیو وب فارسی:عقیق: جریان کربلا و اتفاقات مصیبت بار عاشورا، 2 دلیل عمده دارد که یکی از آن دلایل این است: مردم باور به اینکه باید امّت باشند، نداشتند، وقتی باور نکنند که امت هستند، معلوم است امام به عنوان امام نخواهد بود.عقیق : آیت الله روح الله قرهی مدیر حوزه علمیه امام مهدی(عج) در تازه ترین نشست اخلاق خود به موضوع «بررسی علل واقعه عاشورا و تاریخ کربلا» با محوریت رمز مصونیت اعتقادات از نفوذ یهود چیست؟ در شب دوم محرم الحرام در مهدیه القائم المنتظر(عج) پرداخت که مشروح آن در ادامه می آید: *یک دلیل عمده اتفاقات مصیبت بار عاشورا جریان کربلا و اتّفاقات مصیبت بار عاشورا، دو دلیل عمده دارد که یکی از آن دلایل، این است: مردم باور به اینکه باید امّت باشند، نداشتند و اصلاً انحراف از همین جا شروع می شود. وقتی باور نکنند که امّت هستند، معلوم است امام به عنوان امام نخواهد بود. البته این، عندالنّاس است، نه عندالله. و نهایتاً در باب حکومت، نگاه مردم به خلافت است. وقتی عنوان خلافت پیش آمد، عنوان رأی است - که البته در آن جا هم رأی بما هو رأی نبود - و آن جاست که عنوان خطا و صحّت در آزمون خلفا مطرح است. وقتی امامت را از ناحیه خدا ندانستند، معلوم است که حکومت حتّی از مسیر خودش خارج می شود و از آن ولایت الله «اللَّهُ وَلِیُّ الَّذینَ آمَنُوا» بیرون می رود. إن شاءالله در جلسه آینده بیان می کنم که جریان عاشورا چگونه به وجود آمد و تاریخ کربلا چه بود، قصّه از کجا شروع شد، چه کسی نامه داد، نامه ها چه بود و ادراکات نسبت به این نامه ها چه بود؟ آیا در نامه ها گفتند: حضرت، امام است. یا فقط به این نتیجه رسیدند که فرزند رسول الله است. این ها نکات ظریفی است که باید دقّت شود. باور به این که امام باید باشد و ولایت الله از ناحیه امام است، با جریان سقیفه از بین رفت. لذا تصوّر شد که دین بما هو دین، صلاه، صوم، زکات، خمس و بالنّهایه برای تحقّق این ها (نه همیشه)، جهاد است. لذا در این مطلب مهم دقّت نکردند. همه این مطالب به یک شرط است و آن هم وجود امام است. *ستون های پنج گانه اسلام این روایت را خیلی شنیدید ولی ادامه ای دارد که بسیار عجیب است و کمتر تبیین شده است. اتّفاقاً این روایت در اصول کافی است، مرحوم آیت حقّ، کلینی عظیم الشّأن این روایت را آوردند و سلسله سند آن هم غوغاست. مستندات این روایت از باب رجالی و درایه، قوی است. طبق نظر بزرگانی چون آیت الله تستری(صاحب قاموس الرجال)، امام المسلمین(مدّ ظلّه العالی) (صاحب اربعه علم الرجال که ایشان در علم رجال، عجیب تسلّط دارند) و آیت الله العظمی خوئی که در کتب رجالی خود بیان کردند، تمام سندهای این روایت عالی است. نهایتاً به این می رسد که وجود مقدّس امام باقر(ع) می فرمایند: «بُنِیَ الْإِسْلَامُ عَلَى خَمْسٍ»، بنای اسلام بر پنج چیز است. در یک روایت دیگری هم عنوان «عَلَى خَمْسَةِ أَشْیَاء» است. «الصَّلَاةِ وَ الزَّکَاةِ وَ الْحَجِّ وَ الصَّوْمِ وَ الْوَلَایَةِ»، نماز، روزه، حجّ، زکات و ولایت. *ولایت؛ کلید اصول دین زراره، راوی این روایت است. او از اصحاب هم امام باقر و هم امام صادق، باقرین صادقین(عما) است. عرضه می دارد: «قَالَ زُرَارَةُ فَأَیُّ ذَلِکَ أَفْضَلُ»، کدام یک از این پنج موردی که فرمودید، افضل است؛ یعنی آن های دیگر هم فضیلت دارد و عالی است، امّا اعلای این عالی ها کدام است؟ «فَقَالَ الْوَلَایَةُ أَفْضَلُهُنَّ »، حضرت فرمودند: ولایت، افضل است. بعد خود حضرت توضیح می دهند که بیان کردم این قسمت کمتر بیان شده است. می فرمایند: «لِأَنَّهَا مِفْتَاحُهُنَّ وَ الْوَالِی هُوَ الدَّلِیلُ عَلَیْهِن». ولایت، برتر است. دلیلش را هم خود حضرت می فرمایند. در ابتدای سخن خود، «لام» را بر سر «إنّ» که تحقیقیّه است، می آورند. «لام»، حرف است و حرف هم کلمه است (کلمه، اسم است و فعل است و حرف). گاهی یک کلمه، معانی مختلفی دارد، «کلمة واحدة تدلّ علی معانٍ مختلفة». حال، یکی از معانی لام، تعلیق است، یکی تبشیر است، یکی انکار است و یکی تحقیق است؛ یعنی محقّقاً. «إنّ» هم یعنی تحقیقاً. حال، اگر لام را لام تحقیقیّه و تعلیقیّه معنا کنیم و بخواهیم آن را با «إنّ» که در کنارش آمده، معنی کنیم؛ یعنی می شود: متعلّق است به اینکه حتمی و حتمی است. به یک معنی دیگر، یعنی محقّق است، تحقیقاً. یا تحقیقاً محقّق است که همه یک معنا می دهد. که چه؟ به تعبیر عامیانه خودمان یعنی صددرصد. لذا حضرت می فرمایند: صددرصد کلید همه این ها ولایت است. بدون ولایت، اصلاً فرایضی چون نماز، روزه، حجّ و زکات را نمی توانی انجام دهی. شاید کسی بگوید: یعنی چه نمی توانم نماز بخوانم؟! من بدون ولایت هم نماز می خوانم! سه رکعت نماز مغرب می خوانم قربت الی الله، الله اکبر ...، یعنی چه؟! نوع نماز خواندن را هم برای من گفتند و تعریف کردند. می دانم قرائت آن چگونه است، حتّی مسائلش را هم بیان کردند و می دانم که در شک بین سه و چهار و ... باید چه کنم. احکام آن هم تبیین شده است. چطور است که می گویید: کلید آن، ولایت است؟! یا در مورد زکات چطور است؟! شما پول هم خرج کن، زکات و خمس مال خود را هم بده، بدون ولایت به درد نمی خورد. یعنی بدون ولایت، اصلاً کأنّ حقیقت زکات، صلاه، صوم و حجّ را باز نکردی. حجّ می روی، اعمال هم انجام می دهی، هفت شوط دور بیت می چرخی، قرائتت هم صحیح است، پشت مقام ابراهیم نمازت را هم می خوانی، اعمال دیگر هم مانند سعی صفا و مروه را انجام می دهی، در نهایت هم تقصیر و حلق را انجام می دهی و حاجی شدی؛ امّا می فرمایند: بدون ولایت، اصلاً حجّ شما باز نشده است. این ولایت است که می تواند به عنوان حقیقت و کلید نماز و روزه و زکات و خمس و حجّ شما باشد. اگر ولایت نباشد، هیچ کدام از این ها معنا ندارد. *والی؛ دلالت اصول دین نکته دیگری که حضرت در ادامه می فرمایند و خیلی مهم تر است، این است: «وَ الْوَالِی هُوَ الدَّلِیلُ عَلَیْهِن». ولایت، اصل و اسّ و اساس است، نسبت به همه آن چهار مورد دیگر، افضل است؛ چون کلید برای آن هاست و آن ها بی ولایت، معنا ندارند. امّا خود والی (یعنی آن کسی که این ولایت را دارد)، دلیل بر آن هاست. در مسأله شیء، می گویند: حقیقت هر شیئی به دلالت آن مربوط می شود. نوع دیگری از تبیین این مطالب به این صورت است: شیء بما هو شیء، موجودیِتش با دلالتش معلوم می شود. یعنی اگر شما چیزی را داری و می خواهی آن را بیان کنی، موقعی می توانی آن را تعریف کنی که دلایل و براهینی را برای اقامه آن بیان کنی. مثلاً می گویید: اگر عنوان شود قصاص بما هو قصاص چیست و چرا باید باشد؟ می گویید: دلیل قصاص این است که جامعه آرامش می گیرد، «وَ لَکُمْ فِی الْقِصاصِ حَیاةٌ یا أُولِی الْأَلْبابِ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُون ». یعنی اگر یک مرتبه قصاص کردی، شخص دیگر جرأت نمی کند چنین کاری را انجام دهد. امّا اگر کسی را که مرتکب قتل شده، قصاص نکنی، شخص دیگری هم جرأت می کند چنین عملی انجام دهد و یا اصلاً خود همین جانی هم دوباره جرأت پیدا می کند که جنایت و قتل دیگری را انجام بدهد. مثلاً وقتی دیدند که سازمان ملل به قتل هایی که در سوریه انجام می شود، خیلی واکنشی نشان ندادند، داعشی ها به راحتی به عراق هم آمدند. امّا اگر ولو به طریق دیگری آمدند و آن ها را بمباران کردند (که حالا در این جا نمی توانم بیان کنم و از نشانه ها هست)، معلوم است که این ها فرار می کنند و دیگر جنایت کم می شود. لذا دلیل القصاص را حیات الناس می گویند. حقیقت الشیء بما هو دلیله؛ یعنی اگر شما می خواهید حقیقت شیئی را تبیین کنید، آن دلیلش را باید در ابتدا روشن کنید که چرا می گویید: چنین چیزی باید باشد؟ حقیقت آن را از کجا می گویید؟ می گویید: دلیلش این است، پس این می شود. همان طور که دیدید برخی ها با قصاص مخالفت می کردند و حتّی در زمان امام راحل هم می خواستند راهپیمایی کنند که امام فرمودند: شما نشستید که این ها با نصّ صریح قرآن، مبارزه کنند؟! برای همین اگر کسی گفت شما چرا می گویید: قصاص، خوب است؟ می گویید: اینکه موجودیّت قصاص باید در جامعه باشد و حقیقت قصاص انکارناپذیر است، آن دلالتی است که در آن وجود دارد. دلالت آن هم حیات جامعه است؛ یعنی عامل نجات دیگران می شود؛ چون کس دیگری جرأت جنایت نمی کند. این را از باب تمثیل بیان کردیم. حالا در اینجا حضرت می فرمایند: «وَ الْوَالِی هُوَ الدَّلِیلُ عَلَیْهِن»، این که ما گفتیم: خود ولایت فی ذاته کلید هست، درست است، امّا این کلید دست همه نمی تواند باشد و فقط باید در دست والی باشد که دلیل بر آن هاست. لذا اگر می خواهیم حقیقت صلاه، حقیقت صوم، حقیت زکات و حقیقت حجّ معلوم شود، دالّ این قضیّه در مفتاح، والی است؛ یعنی آن که حاکم است و ولایت را دارد. پس آن کسی که ولایت را دارد، حقیقت است. اُسّ و اساس حقیقت صلاة در ولایت است. یعنی اگر آن والی الهی، ولایت را داشت، تمام است. خیلی مختصر آن یعنی باید حاکم از جانب خدا، والی باشد و ولایت را داشته باشد، تا آن های دیگر هم معنا پیدا بکند، والّا اصلاً صلاه و صوم و ... معنا ندارد. لذا در باب اینکه بیان می کنند: به منکر علی بگو، نماز خود رها کند (نه قضا کند)، نماز بی ولای او، نماز بی وضو بود؛ همین است. مثل این می ماند که یک کسی نماز بخواند و در نمازش هم حال خوشی داشته باشد، بعد از نماز تازه متوجّه بشود که عجب من که وضو نگرفتم، نماز هم خوانده، مثلاً با حال خاصّی هم خوانده، امّا می فرمایند: این نماز، نماز باطلی است. حالا بدون ولایت هم همین طور است. لذا در مورد بحث ولایت، می فرمایند که ولایت، کلید آن چهار مورد دیگر هست. امّا در مورد والی می فرمایند: والی دلیل بر آن هاست؛ یعنی به سوی آن ها دلالت می کند. والی است که میگوید: حقیقت الصلاة چیست؟ والی است که میگوید: حقیقت الصوم چیست؟ والی است که میگوید: حقیت الزکاة چیست؟ والی است که میگوید: حقیقت الحج چیست؟ لذا در باب حج همه، هم ما و هم اهل جماعت قبول دارند که اسّ و اساس حجّ به امیر الحاجّ است. امروزه امیرالحاجّ را سرپرستی حج در هر حجی می گویند، امّا در واقع امیرالحاج، خود والی است که به سمت آن ها دلالت می کند «وَ الْوَالِی هُوَ الدَّلِیلُ عَلَیْهِن» و میگوید: حقیقت حج چیست.این یک معنی خیلی عجیب است این که چرا اصلاً باید ولایت و امامت باشد؟ اوّل بحث عرض کردم: علت وقوع جریان کربلا و امثال اینها و عقب گرد مسلمین به واسطه این بود که نفهمیدند حقیقت دین در امام و امّت بودن و پذیرش ولایت است. *ائمّه حق و ائمّه ظلم، حقیقت حلال و حرام یک روایت دیگر که خیلی عجیب است در اصول کافی است، آن هم با سندهای بسیار زیبا که اینجا دیگر ورود پیدا نمیکنم. یک کسی از وجود مقدّس حضرت باب الحوائج، موسی بن جعفر(ع)، در مورد آیه شریفه 33 در سوره مبارکه اعراف سؤال کرد. خداوند در این آیه شریفه می فرماید: «قُلْ إِنَّما حَرَّمَ رَبِّیَ الْفَواحِشَ ما ظَهَرَ مِنْها وَ ما بَطَنَ وَ الْإِثْمَ وَ الْبَغْیَ بِغَیْرِ الْحَقِّ وَ أَنْ تُشْرِکُوا بِاللَّهِ ما لَمْ یُنَزِّلْ بِهِ سُلْطاناً وَ أَنْ تَقُولُوا عَلَى اللَّهِ ما لا تَعْلَمُون »، حبیب من! بگو پروردگارم، بدیها و فواحشی را که آشکار است «ما ظَهَرَ مِنْها» و همچنین آنچه نهان است «وَ ما بَطَنَ»، حرام کرده است. باب الحوائج فرمودند: «إِنَّ الْقُرْآنَ لَهُ ظَهْرٌ وَ بَطْنٌ». پیامبر و مولی الموالی(علیهما الصّلوة و السّلام) هم فرمودند: قرآن 7 ظاهر و 70 بطن دارد وخود اهل جماعت هم دارند که اگر حقیقت القرآن را خواستید، بروید سراغ علی(ع). اولیاء خدا نیز در این زمینه تمثیل زدند - چون ما با محسوسات و ملموسات سر و کار داریم، این نوع مثال ها اشکال ندارد - و فرمودند: مثل گردو که پوست دارد، امّا اصل آن، درون آن است. لذا باب الحوائج(ع) در ادامه فرمودند: «فَجَمِیعُ مَا حَرَّمَ اللَّهُ فِی الْقُرْآنِ هُوَ الظَّاهِرُ» جمیع آنچه که خدا در قرآن حرام کرده، ظاهر است. امّا خیلی عجیب است، خوب دقّت کنید، اگر امام معصوم این را نمی فرمود، هیچ کس باور نمی کرد، می فرمایند: «وَ الْبَاطِنُ مِنْ ذَلِکَ أَئِمَّةُ الْجَوْرِ» امّا بدی پنهان چیست؟ فرمودند: ائمّه ظلم و جور! «وَ جَمِیعُ مَا أَحَلَّ اللَّهُ تَعَالَى فِی الْکِتَابِ هُوَ الظَّاهِرُ وَ الْبَاطِنُ مِنْ ذَلِکَ أَئِمَّةُ الْحَقِّ» هر چیزی که خدای متعال در قرآن فرموده: حلال است؛ ظاهر است، امّا مگر حلال، باطن هم دارد؟ بله، همان طور که پروردگار عالم در این آیه شریفه می فرماید: حبیب من بگو حرام، ظاهری دارد و باطنی، فحشا و گناه، ظاهری دارد و باطنی که ظاهرش همین گناهان است و باطنش، سر سپردن به ائمّه ظلم و جور است، همین طور حلال هم، یک ظاهر دارد و باطن. باطن حلال، امام بر حقّ است. لذا بعضی از اولیاء خدا می گویند: معنی اینکه فرمودند: «علی مع الحقّ و الحقّ مع علی» یعنی همین. *تمسّک به امام ظلم، حلال ظاهر را حرام می کند! ما این ها را درک نمی کنیم و ادراکش برای ما سخت و ثقیل است، اما هم ملّا محسن فیض کاشانی و هم شیخ الطائفه، شیخ طوسی و هم آیت عظمی، سیّدمرتضی، علم الهدی- که هردو شاگرد شیخنا الاعظم، آن آیت عظمی و اخ السّدید (برادر جدا نشدنی) حضرت حجّت بن الحسن المهدی(عج)، یعنی شیخ مفید عزیز بودند - بیان می کنند: ولو کسی حلال ظاهر را مصرف کند و از حرام ظاهر هم دوری کند، امّا از حرام باطن دوری نکند و به حلال باطن تمسّک نجوید، حلال ظاهرش هم حرام است و دوری جستن از حرام ظاهریاش هم باطل است! دقت کنید سؤال این است: ظاهر، مهم است، یا باطن؟ معلوم است که باطن، مهم است. لذا میگویند: آن کسی که باطن را رها کند، ولو ظاهر را بگیرد و اصلاً گناه نکند، بداند آن ظاهری هم که دارد انجام میدهد، حرام است. یا آن کسی که باطن حرام را گرفت، ولی ظاهر حرام را رها کرد، مثلاً با چشمش حرام نگاه نکرد و ...، همان کارش هم باطل است. یا آن کسی که نماز خواند، روزه اش را هم گرفت، خمسش را هم به موقع داد و حجّش را هم رفت، امّا به باطن حرام تمسّک جست، آن کارهایش هم باطل است. پس توجّه کنید! ملاک، امام حقّ و دوری از امام ظلم و جور و باطل است. پس اینکه اسّ و اساس در امامت که تبییین می شود و بیان می فرمایند: اسلام بر پنج چیز است و پنجمی افضل است، برای همین است. حالا عرض من این است: به نظر بنده می رسد که آنجا هم چون زراره گفت: «فَأَیُّ ذَلِکَ أَفْضَلُ» برای همین هست که حضرت مجبور شدند در ابتدا بفرمایند: «الْوَلَایَةُ أَفْضَلُهُنَّ» وآن توضیحاتی که دادیم. امّا با بیان ادامه مطلب، می فرمایند که اصلاً آن ها فضیلتی ندارند. امّا در اینجا چون دیگر به صراحت از حضرت سؤال کردند، حضرت فرمودند: ظاهر این فواحش، این است که شما این کارها را انجام بدهید و باطنش، این است که به ائمّه ظلم و جور تمسّک بجویید. ظاهر حلال هم همین هاست که بیان می شود، امّا باطنش چیست؟ بزرگان فرمودند: باطنش این است که باید ائمّه حق را داشته باشی. لذا اگر باطن را نداشته باشی، ظاهرش هم حرام است. یعنی چه؟ یعنی اگر ولایت امیرالمؤمنین، ائمّه حق را نداشتی، نکاحت هم حرام است. چون شما به باطل تمسّک جستی. عزیز دلم! خیلی عجیب است، بدون امام هیچ چیزی نیست و نمی تواند جلو برود. اولیاء خدا، بزرگان، اعاظم، مانند شیخنا الاعظم، حضرت مفید عزیز و همه سلسله نورانی متّصل به امامت از اولیاء خدا، مقدّس اردبیلی، شیخ کلینی و ابوالعرفا و امام راحل گرفته، تا افرادی مثل امام المسلمین و ...؛ این ها فقط به واسطه اتّصال به امامت، حقّ هستند وإلّا اگر این اتّصال نباشد، این ظاهر قرآن به درد هیچ احدی نمی خورد. نماز می خوانم، خب بخوان، اتّفاقاً شیطان این نماز را دوست دارد! در مدینه هم قرآن و نماز می خوانند، البته بی ادب هم هستند، چون هیچ نمی فهمند و گاهی پایشان هم دراز است و قرآن می خوانند، می خوابند و بعد از خواب بلند می شوند و نماز می خوانند! *دوری از باطن دین، در نهایت به سخره گرفتن ظواهر دین ختم می شود! البته دلیل اینکه وهابیّت ملعون، دین را به سخره گرفته، این است که این ها یهود هستند و در این نباید شک کنید. از جلسه آینده إن شاءالله در مباحث با مستندات عرض می کنم که در قضایای کربلا چطور شروع کردند و نامه دادند و بعد چه کسانی، چطور راهنمایی کردند. لذا شک نکنید این ها یهودی بودند و یهود در دین نفوذ کرد و مع الأسف دلیلش هم این است که به امامت حقّ، چنگ نزدیم. پس معنی اینکه نماز و روزه بدون امام حقّ، به درد نمی خورد، همین است. چون مگر آخرش چه بیرون می آید؟ این نماز به درد نخور، می دانی چه می شود؟ این طور می شود که حتّی نماز ظاهری شما را به سخره می گیرند. الله اکبر، یک حدثی از او سر می زند، بعد می گوید: «اصبروا دقیقة»، مردم را معطّل می گذارد تا برود و بیاید. خدا گواه است این ها دارند علناً دین را مسخره می کنند. مگر نبود عمرو بن عاص که به معاویه گفت: می خواهی بدانی مردم چطور هستند، من به تو نشان می دهم. لذا اعلام کرد چون خلیفه کار دارد و می خواهد برود به بلاد اسلامی سر بزند، نماز جمعه را چهارشنبه می خوانیم! دین را به سخره گرفته بودند. حالا این ها هم از نسل همان ها هستند؛ یعنی اگر شما به حقیقت دین تمسّک نجویید و فقط به ظاهر دین بسنده کنید، یک روز همین ظواهرِ دین شما را هم به سخره می گیرند. شاید شما هم این کلیپ را دیدید که آن امام جماعت وهابی ملعون میگوید: الله اکبر، بعد حدثی از او سر میزند، می گوید: «انتظروا دقیقة»! مردم را معطل میکند که برود مثلاً وضو بگیرد! همین؟! ببین اسلام به کجا رسیده؟! این به سخره گرفتن دین است. یا در بحث جهاد نکاح هم هیمن طور است که دین را به تمسخر می گیرند و از این قبیل مسائل. وقتی انسان دست از ائمّه حق بکشد، ظواهر هم از بین می رود، وقتی انسان به باطن تمسّک نداشته باشد، ظاهرش را نیز از او می گیرند و مسخره می کنند و می خندند. این بی شرف ها، این بی دین ها، اعتقاد به چیزی دارند؟!! *رمز مصونیت اعتقادات از نفوذ یهود ضمن رعایت مسأله وحدت، باید بحث علمی را بیان کرد. باید به برادران عزیز اهل سنت - که به قول آیت الله سیستانی می گوییم: اهل سنّت جان ما هستند - بیان کرد: اگر یک مقدار تأمل کنید، متوجّه خواهید شد که اگر تمسّک به امام حقّ باشد، این ها نمی توانند شما را بازی بدهند. ما چون تمسّک به امام حقّ داشتیم، وقتی پیر استعمار- یا به قول امام المسلمین که می فرمایند: انگلیس خبیث - بهائیّت را در تشیّع و وهابیّت را در تسنّن به وجود آورد، آن ها در ایران موفّق به ترویج بهائیّت نشد و آخر هم لو رفتند که بازوی یهود هستند. الآن قبر آن ملعون کجاست؟ در فلسطین اشغالی، در حیفا! که جایگاه عبادت بهائیّت شده! این طور نشان دادند که اصلاً این ها را صهیونست و یهود به وجود آوردند. چرا برای اهل جماعت هنوز محرز نیست که وهابیّت، یهودی است و باور این مطلب را ندارند؟ برای این که تمسّک به امام حقّ ندارند و إلّا به اینجا کشیده نمی شد. شیعه چون - طبق این روایتی که خواندیم - تمسّک به امام حق داشت، هر باطلی از بیرون بیاید و بالاخره بخواهد نفوذ کند، از آن دفع می شود. اگر باطلی از بیرون بیاید و لباس حقّ بپوشد، چون شما به امام حقّ تمسّک جستید، لو می رود. لذا بهائیّت بودند و مذاهب دیگری چون عرفان های مختلف، دراویش و خانقاه ها آمدند، امّا نتوانستند کاری از پیش ببرند. من یک موقعی در باب بحث فرقه شناسی و مکتب شناسی مطالعه می کردم، داشتم می شمردم ببینم این ها می خواستند چه چیزهایی را در به خصوص شیعه اثنی عشری نفوذ بدهند که اتّفاقاً خیلی جالب است در شیعه های دیگر نفوذ ندادند. این را من با تحقیق دارم عرض می کنم - البته یک موقعی می خواهم بحثش را به فضل الهی انجام بدهم که یک بحث مفصّل و مجزّایی می طلبد - مثلاً در اسماعیلیّه و علویّون هم که فرقه ای از تشیّع هستند، به وجود نیاوردند، امّا در اثنی عشری به وجود آوردند. چون می دانستند بالاخره آن ها فقط در همان حد هستند، امّادر مورد شیعه اثنی عشری چند چیز به وجود آوردند و هیچ کدام هم موفّق نشدند. همه هم به خاطر این تمسّک است. همه به خاطر این است که انسان از باطن رفت و به ظاهر چسبید. اینجاست که شیخ الطّائفه و سیّد مرتضی که هر دو شاگرد شیخنا الاعظم هستند و همچنین ملّا محسن فیض کاشانی بیان می کنند: اگر کسی باطن حلال را رها کند و فقط به ظاهر حلال بچسبد، آن حلال هم حرام است و آن کسی که ظاهر حرام را رها کند، امّا به باطن حرام بچسبد، آن ترک حرامش هم باطل است و به درد نمی خورد و از او نمی پذیرند. شاید کسی بگوید: آقا! من که چشمم را مواظبت کردم، می گویند: تا وقتی باطن حرام را رها نکنی، به درد ما نمی خورد. *توبه شیطان! شاید این مطلب برای بعضی سنگین باشد، خوب دقّت کنید یک مثال بزنم تا شاید یک مقدار آسان شود. خیلی جالب است در روایتی که اهل جماعت هم آن را بیان کردند، داریم که شیطان بعد از قضایایی که در خلقت حضرت آدم به وجود آمد (پروردگار عالم بیان فرمود: چرا به آدم سجده نمیکنی و او هم تکبّر کرد و عرضه داشت: من از آتشم و او از خاک است، آتش بالاخره نور دارد و خاک، سرد است، اگر به سجده باشد من استحقاقش را دارم و ...؛ پروردگارعالم فرمود: تو رانده شدهای، پس برو)، یک بار توبه کرد، منتها توبهاش حقیقی نبود (یعنی توبه ای که فرمودند: «توبوا الی اللّه توبة نصوحاً» نبود). او چه گفت؟ گفت: خدایا! من توبه میکنم، فقط یک درخواست دارم، من از این پس تو را عبادت میکنم، همان طور که این شش هزار سال عبادت کردم، عبادتی میکنم که هیچ یک از مخلوقات تو از جنّ و انس این گونه عبادت نکرده باشند. خود این مطلب او، دلیل بر تکبّر و منیّت و خودخواهی است. کسی که تصوّر کند: من بالاترین عابد هستم، این حماقت است! اولیاء خدا هیچ موقع خود را برتر نمیبینند، تازه همیشه خود را متهّم هم میکنند. آنها حسب روایات، همیشه این طور تصوّر می کنند که آن کسی که یک ساعت از من بزرگتر است، شاید یک ثواب بیشتر انجام داده، پس من نسبت به او عقبم و آن کسی هم که یک ساعت از من کوچکتر است، شاید هیچ گناهی کرده و اگر هم به فرض گناهی کرده باشد، گناه او از من کمتر است. پس روایات به ما می فرمایند: همیشه خودت را متّهم کن، همیشه انگشت اتهام به سمت نفس خودت باشد، نه دیگران. اولیاء خدا این گونه به من و شما درس میدهند، میگویند: من و شما نمیتوانیم بگوییم که برتریم، چه کسی چنین چیزی گفته است؟! این را در مباحث اخلاق و در بحث اخلاص عرض کردهام که حتّی اولیاء خدا میگویند: یک موقع در تعارف مثلاً وقتی می خواهند یک پستی بدهند، نگویید: خیر، استدعا میشود، از من خوبتر هم وجود دارد. چون وقتی میگویی: از من خوبتر هم هست؛ یعنی من اذعان دارم که خوب هستم، ولی دارم می گویم بهتر از من هم هست. لذا میگویند: این طور نگویید، چون با این بیان دارید می گویید که من خوب هستم. لذا شیطان بیان کرد: من اگر از سجده بر این آدم معاف شوم، عبادتی می کنم که هیچ جنّ و انسی انجام نداده است. پروردگار عالم فرمود: مهم آن چیزی است که من از تو می خواهم، نه آنکه دل تو می خواهد. *کد اساسی عبادت عزیزان من! این کد اساسی عبادت است، آن را به ذهن بسپارید که اصل عبادت آن است که آنچه پروردگار عالم میخواهد، انجام دهیم، نه آنچه که نفس من میخواهد. یک مثال بزنم، خیلی جالب است، یک موقع نزد ولیّ خدایی بودیم، یک خانمی که از بستگان ما بود، وسواس داشت و مدام همه چیز را آب میکشید. بعد از چندبار آب کشی، آن لباس را بالا برده بود که پهن کند. آن ولیّ خدا به او گفت: آن را به من بده، این نجس نجس شده است. آن زن گفت: یعنی چه؟ من این همه آب کشیدم! گفت: این چیزی که تو مدام آب میکشی و می گویی: این طور پاک می شود، این نجس است و فقط آنچه که خدا می گوید، پاک است. گفت: چطوری؟ آن ولیّ خدا همین طوری لباس را در حوض انداخت. اگر دیده باشید، این حوضچه های قدیمی، لبه هایش یک جوی کوچکی داشت و یک کمی لجن هم معمولاً آن لبه بود. ایشان لباس را در حوض انداخت، بالا آورد و گفت: حالا می روم پهن میکنم. آن هم بنده خدا داد می زد که آشیخ! نکن، این نجس است. آن ولی خدا گفت: تو نجسی، کجای این نجس است که مدام می گویی: نجس است، نجس است؟! آنکه غیر خدا شود، نجس است. آنجا که نفس من است، می گویم: من به دلم نچسبید. پروردگار عالم می گوید، از طریق حضرات معصومین، این را برای ما آورده و می گوید: وقتی عین نجاست رفت، یک بار با آب قلیل می ریزی و یک بار هم با فشار، دیگر نگو حالا سوّمین بار هم بریزم. چون اگر گفتی: سوّمی، سوّمی، چهارمی هم می آورد و مدام می گویی: هنوز به دلم نچسبیده. همین است که به وسواس گرفتار می شوند. وسواس از همزات شیطان ملعون است. پروردگار عالم به شیطان گفت: آنی که من می خواهم، باید عبادت کنی، نه آنی که دلت می خواهد. اوّلاً که تو مغروری داری می گویی من عبادتی میکنم که هیچ کسی نتوانسته و این، دلالت است بر این است که هیچ چیزی متوجّه نیستی. دوم اینکه من می گویم: به آدم سجده کن، تو باید بگویی: چشم. پس وقتی پروردگار عالم می گوید: از طریق امام به عبادت برس، ما باید بگوییم چشم و إلّا مابقی عبادت، غلط است. آقا نماز خوانده، وضو گرفته و در عبادت حال داشته، قرآن را ختم کرده و ...، امّا بدون امام هیچ کدام به درد نمی خورد. آن ها چقدر حافظ قرآن دارند که من بارها هم عرض کردم و این نکته را داخل پرانتز بگویم و سریع رد شوم که بدانید سربازان آقاجان امام زمان، حافظ قرآنند و عرض هم کردم که از این به بعد بروید دنبال حداقل یک آیه حفظ کردن در هر روز، اگر میخواهید سرباز امام زمان بشوید و إنشاءالله ظهور نزدیک است. امّا آنها حافظ قرآنند، ولی به درد نمی خورد؛ چون خداوند می گوید: من از طریق امامت خواستم، من باطن عبادت را از تو خواستم، چون اگر تمسّک جستی به ظاهر عبادت، ظاهر عبادت تو را هم به سخره می گیرند، حج تو را به سخره می گیرند، نماز تو را به سخره می گیرند، نکاح تو را به سخره می گیرند، می گویند: تو را ده دقیقه برای این عقد می کنم، بعد ده دقیقه برای آن عقد می کنم، بعد دومرتبه عقد می کنم برای ...، خوب پس عدّه و ... کجا شد؟ إن شاءالله ادامه بحث جلسه بعد که وارد مطلب شویم. *شعور حسینی عزیزان من! دقّت کنیم شعور حسینی یعنی این، الآن است که انسان میفهمد بحث امام و امّت چیست. وقتی فهیمد که به حقیقت امام تمسّک جسته نشد و نه تنها تمسّک جسته نشد، بلکه امام را به قتلگاه بردند و امام را به شهادت رساندند، اینجاست که انسان وقتی میشنو،د حالش دگرگون میشود و واقعاً انسان باید بر سر و سینه بزند، اینجاست که می فهمد اولیاء خدا چرا شب تاسوعا فقط دور حوض میگشتند و به عدد مخصوصی فقط می گفتند: ابالفضل، عبّاس و فقط همین دو کلمه را می گفتند و اشک می ریختند، خودشان را می زدند، روضه ای نبود همین دو کلمه برایشان روضه بود، مدام راه می رفتند و می گفتند: ابالفضل، عباس، چون می فهمیدند حقیقت عباس یعنی چه، می فهمند حقیقت حسین یعنی چه، می فهمند تمسّک به ابالفضل عباس یعنی چه، می فهمند تمسّک به ابی عبدالله الحسین سید و سالار شهیدان، آن امام همام(ع) یعنی چه، میفهمند، درک می کنند، اینها هستند که اتّفاقاً تا اسم حضرات معصومین می آید، اشک میریزند و ناله میکنند، امکان دارد جلوی من و تو امام را ذبح هم بکنند و روضه های سنگین هم بخوانند، امّا حال ما تغییر نکند، امّا آنکه فهمید حقیقت امام چیست، ناله می کند، وقتی فهمید حقیقت نبی مکرّم چیست، می گوید: اللّهم انّا نشکو الیک فقد نبینا، ما شکایت میکنیم از این که دیگر نبی نداریم. وقتی حقیقت و باطن را متوجّه شد و این که تمسّک به باطن یعنی چه، آن موقع این داغ بیشتر او را می سوزاند. «السّلام علیک یا أبا عبداللّه(ع)» منبع:فارس
یکشنبه ، ۲۶مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عقیق]
[مشاهده در: www.aghigh.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]
-
گوناگون
پربازدیدترینها