محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827640804
اصلا نمی دانستم «سپاه» یعنی چه؟/حرکت عجیب شهید چمران در اهواز
واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: همه از چمران عصبانی بودیم، انگار که ما با آن مدل حرکت کردن و حفر جان پناه و بدون کمترین کار برگشتن، قصد داشته مسخره مان کند. . .فارس: فرماندهی گردان تخریب لشکر 57 حضرت ابوالفضل لرستان با سوابق حضور در عملیات های حلبچه، کربلای 4، 5، والفجر 9، نصر 8، فتح 1 و 2 و... گوشه ای از مجاهدت «مرتضی رنجبر» است. بهانه آشنایی ما با او به عملیات مرصاد برمی گردد و البته قصه فرار او از چنگ منافقین... با این حال آنقدر او خاطره داشت که به رغم گفتگوی بیش از 4 ساعت، تنها بخش کوچکی از ابتدا و انتهای حضورش در جنگ را روایت کرد. خونگرمی و لهجه شیرین و دوست داشتنی لرستانی اشتیاق شنیدن خاطراتش را دو چندان می کرد. کوتاهی یکی از انگشتانش از یادگارهای عیان خباثت منافقین است باقی دردهایش اما ظاهر نیست. به منظور حفظ سبک روایی شیرین «مرتضی رنجبر» و انتقال حس گوینده، از ثبت سؤالات خودداری و تلاش شده تا کمترین تغییرات در خاطرات او داده شود. این گفتگوی جذاب در چند قسمت آماده انتشار شده است که آنچه در ادامه می آید بخش نخست آن بوده که به سال های ابتدایی جنگ و البته خاطراتی کمتر شنیده شده از چمران می پردازد. *کودکی یک فرمانده قبل از انقلاب در 11- 12 سالگی برای کار از لرستان به تهران آمدم. تا سال 56 در میدان شوش یا آرمگاه سابق زندگی می کردم. روزها کار می کردم، شب ها به مدرسه می رفتم و در همان مغازه خواربار فروشی می خوابیدم. صاحب کارم حاج حسین صراف از بازاریان شناخته شده بود. تا کلاس چهارم در ده خودمان درس خواندم و پنجم تا نهم را در تهران... *توفیق سربازی در گارد شاهنشاهی! سال 56 سرباز گارد شاهنشاهی شدم در پادگان عشرت آباد. البته سرباز گارد شدن مقرراتی داشت، مثلاً اینکه در خانواده و بستگان درجه اول، سوء پیشینه معاندت با شاهنشاه نداشته باشند. من این شرایط را داشتم حتی پدرم مانند اغلب مردم کاری با سیاست نداشت و حتی طبق روال متداول شاید با آوردن اسم شاه اشک می ریخت! مثلاً شاه برای مردم تقدس داشت! سربازی من با انقلاب همراه شده بود. *فرار از عشر ت آباد... 22 بهمن 57 از پادگان عشرت آباد فرار کردیم. آن روز مردم به پادگان حمله و دیوار آجری به عرض 90 سانت آن را تخریب و پادگان را تصرف کردند. عشرت آباد، آخرین پادگان تصرف شده بود. شاید بتوان گفت سدهای دفاعی این پادگان محکم تر از دیگر پادگان ها بود و به ترتیب با گارد شهربانی، گارد شاه تیپ 3، دژبان مرکز ارتش محافظت می شد. احتمالاً به دلیل امنیت بالای آن، در طبقه بالای ساختمان، زندان تعبیه شده بود که مرحوم طالقانی در آنجا نگهداری می شد. روز 22 بهمن حضرت امام دستور ترک پادگان ها را دادند. بعد از انتشار اعلامیه امام، آن روز شرایط را بسیار سخت کردند تا کسی حتی فکر فرار به سرش نزند. بالای سر هر سرباز، یک نیروی کادر درجه دار بود تا اگر سرباز قصور کرد، نیروی کادر حواسش باشد. با وجود این شرایط به دستور امام پادگان را ترک کردیم... *نیروی اسرائیلی شاه شاه برای محافظت از خودش ترفندهای عجیبی به کار می برد. به عنوان مثال، تعدادی از نیروهای روستاهای کردستان، لرستان و سیستان و بلوچستان که درشت هیکل بودند را به تهران می آورد. این افراد هم قوی بودند و هم از اطلاعات سیاسی-دینی بسیار کمی برخوردار بودند. با خانه خوب در لویزان، اتومبیل مناسب و امکانات رفاهی آنها را تطمیع و برای مواقع ضروری مخفی نگه می داشت. در روزهای اوج انقلاب ناچار شد تا آنها را هم به کف خیابان بیاورد که البته با توجه به شکل ظاهری که داشتند، بین مردم مشهور شده بود شاه از اسرائیل نیرو آورده است! اگر سربازی از پادگان فرار می کرد، نیروی کادری دستور تیر داشت. در میدان مقابله با تظاهرات، هم درجه دار و هم نیروی کادری تنها وظیفه مراقبت از سربازان را داشتند که از پادگان فرار نکنند. حدوداً 20 روز بعد از فرار از پادگان، امام دستور دادند به پادگان برگردیم! * پدر سربازی که به سمت مردم شلیک کند در می آورم! گروهان ما در سربازی، عملیاتی نبود. یعنی در تظاهرات و...، کارهای پشتیبانی و مخابراتی را انجام می دادیم. جالب است بدانید بسیاری از نیروهای گارد همراه مردم بودند و واقعاً دلسوز. مثلاً یادم هست سرگردی به نام لطیفی اهل خمین بود که بچه ها مؤظف به اجرای دستورات او بودند. لطیفی نه انقلابی بود و نه حتی امام را می شناخت. یادم هست یک بار که سربازهای خودش را جمع کرده بود، حرفی را زد که اگر از او به عنوان رکن یک ارتش می شنیدند قطعاً و بدون چون چرا حکمش اعدام بود! من از دور ناظر بودم. به سربازهایش در بحبوحه اوج تظاهرات، حدوداً یک ماه قبل از پیروزی به حالت دستوری گفت «پدر سربازی که به سمت مردم شلیک کند در می آورم! گلوله شلیک کنید اما هوایی یا به نقطه ای غیر مردم...» این حرف بسیار سنگین بود. *سرگرد شاهنشاه، پیشتاز دفاع از مملکت جالب اینکه بعدها در روزهای ابتدایی جنگ، شاید 3 - 4 روز اول، وقتی از لرستان به سمت اهواز حرکت کردیم، دیدم سرگرد لطیفی بالای پل ورودی - خروجی به سمت اندیمشک در حال توجیه و فرماندهی سربازانش بود... با اینکه اتیکت نداشت اما شناختمش. همچنان ظاهر تراشیده و مرتبش را حفظ کرده بود. مرا نشناخت، البته حق داشت چهره من کاملاً عوض شده بود با آن محاسن نامرتب و بلند و سر و وضع ژولیده! جلو رفتم و گفتم «جناب سرگرد لطیفی خوب هستید؟» با تعجب مرا نگاه کرد. دید قیافه و ریش هایم به سربازهایش نمی خورد! گفت «من شما را نمی شناسم!» گفتم «از بچه های سپاه هستم، اما دوران سربازی شما را شناختم...» با اینکه فرصت بسیار کم بود، حرف های آن روز خودش را برایش گفتم و ادامه دادم «الآن می فهمم شما چه خطری را پشت سر گذاشته اید و چه می گفتید... واقعاً خدا شما را کمک کرد... هرچه می خواهید از این مملکت دفاع کنید شاید دعای مردم شما را نجات داد.» من با یک مینی بوس سرباز بودم. پرسید «کجا می روید؟» گفتم «اهواز» گفت «جاده شوش – اهواز دست عراق است و نمی توانید از آن عبور کنید. تنها راه این است که از مسیر شوشتر به اهواز بروید.» *سپاه کی، کجا و چیست؟ سال 58 بعد از گرفتن کارت پایان خدمت تصمیم به تشکیل خانواده گرفتم. آن زمان گاراژ داشتم و وضع مالی ام به نسبت مناسب بود. به ده برگشتم تا ازدواج کنم و خانواده را به تهران بیاورم. در حین آمادگی برای آمدن به تهران، یکی از دوستانم را در جلوی یک ساختمان بی نام و نشان دیدم. «ناصر جمشیدی» که اصالتاً الیگودرزی بود سال 58 با او در سربازی آشنا شده بودم. او 6 ماه زودتر از من تسویه حساب کرد و البته به من هم 4 ماه عفو خورد. پرسیدم «چرا اینجایی؟» گفت «وارد سپاه شدم! این هم ساختمان سپاه است.» من زیاد بچه مذهبی نبودم و اصلاً نمی دانستم سپاه، کمیته و... چیست. با تعجب گفتم «سپاه چیست؟» گفت «ما با ضد انقلاب مقابله می کنیم.» گفتم «ضدانقلاب چیه؟» از حرف های ناصر جوگیر شدم و با او به داخل ساختمان رفتم. وقتی رسیدم دیدم آقایون با ریش های بلند آنجا نشسته اند؛ یک لحظه جا خوردم! ناصر به آنها گفت که من می خواهم به سپاه بیایم. از من پرسیدند «چقدر اطلاعات از سپاه داری؟» گفتم «من چند لحظه قبل آقای جمشیدی را دیدم و اصلاً نمی دانم سپاه چیست!!» آن زمان من موهای فرفری داشتم با محاسن بسیار کوتاه و برخلاف روال آن زمان، پیراهن را داخل شلوار می گذاشتم. به هر حال من چند سال تهران زندگی کردم، در گارد شاهنشاهی خدمت کردم و آموزش های نظامی سختی دیده بودم، اما از مبانی اسلام و انقلاب فقط می دانستم امام انقلاب کرده و دل مردم را ربوده. همین! از من پرسیدند «ارتجاع یعنی چه؟» گفتم «احتمالاً منظورتان همان فنری است که در ژ3 قرار دارد و اگر فشرده، شود ارتجاع دارد.» همه خندیدند! دیدند اصلاً در باغ نیستم! استخدام و در لرستان ماندگار شدم! ناصر بعدها به شهادت رسید... *بازگشت به پادگان عشرت آباد سال 59، نخستین مأموریتم در سپاه، باز هم در پادگان عشرت آباد بود. از آنجا به تکاب اعزام شدیم همزمان تیمی دیگر از لرستان به آمل رفتند. در هر دو این ها شلوغی و درگیری پیش آمده بود. تکاب و بیجار را تا سد بوکان که مرکز فرماندهی کومله و دموکرات بود پاکسازی کردیم. 45 روز طول کشید تا به مقر آنها رسیدیم و برگشتیم. مأموریت دیگری به پاوه رفتیم و پس از آن برای استراحت به ازنا برگشتیم. حدوداً 10 روز از بازگشت ما به ازنا می گذشت که جنگ شروع شد. سوم مهر ماه سال 57، به امر امام به جبهه رفتیم، تعدادی از بچه های سپاه به همراه تعداد کمی از نیروی شخصی. هنوز بسیج راه اندازی نشده بود. *هم محاصره کردیم و هم محاصره بودیم! مأموریتی در جراحیه داشتیم. برای رفتن به جراحیه، باید سوسنگرد، هویزه، پاسگاه بتوب، شتعلی، یزدنو و جراحی که با خط مرزی که عراق وارد خرمشهر شده بود 10 کیلومتر فاصله داشت را طی می کردیم. عراقی ها در اهواز بودند و ما پشت سر آنها بودیم. به سبکی انگار هم ما آنها را دور زده بودیم و هم در محاصره آنها بودیم! باید بهاین نکته اشاره کنم که در 3 مرحله 45 روزه با نیروهای شهید چمران بودیم که طی آن مدت چند بار سوسنگرد بین ما و عراق جابه جا شد. *تدبیر چمران برای نجات اهواز قبل از حضور ما در جراحیه، شهید چمران با شناختی که روی نیروهای لرستان داشت، از فرمانده لرستان، آقای نوری، 10 - 15 نیرو درخواست داد. علاوه بر نیروی شهرستان ازنا، بچه های تبریز، زنجان، تهران، شمال و.... هم اضافه شدند که علاوه بر نیروهای چمران، حدوداً 40 نفر جمع شدیم. قرار به نجات اهواز بود، گویا امام دستور داده بودند. واقعیت این بود که اگر عراق اهواز را می گرفت، به دست آوردن خرمشهر بسیار سخت تر می شد. امام زاده ای در نبش جاده سه راهی سوسنگرد به سمت سوسنگرد محل اسکان ما بود. نزدیک عصر، چمران شروع به توجیه گروه کرد و گفت «فقط دست هایتان را باز کنید و کنار هم با دست های باز، به صورت دشتبانی حرکت کنید.» با این تدبیر، اولاً نیروها بسیار زیاد تر نشان داده می شد و از طرفی با تیراندازی آمار تلفات بسیار پایین تر می آمد. شروع به حرکت کردیم. چمران گفته بود «تیرها به شما نمی رسد، فقط شاید صدایش را بشنوید. اما اگر هلی کوپترها شروع به پرواز کردند، روی زمین بنشینید و در غیر این صورت به حرکت خود ادامه دهید.» البته قبل از حرکت، افرادی که سربازی رفته بودند را جدا و بین جمع تقسیم کرد گفت «شما بهتر متوجه منظورم می شوید.» دستور داد بقیه مطابق رفتار سربازها عمل کنند تا بین گروه در نشستن، پا شدن، حرکت کردن و... هماهنگی ایجاد شود. از حدود ساعت 5 یا 6 عصر تا 12 شب به پیاده روی به این وضعیت ادامه دادیم. با اینکه سال 59 ابتدای جنگ بود و سازمان سپاه تکمیل نشده و سازمان ارتش هم تا حدی متلاشی شده بود، به دستور چمران همه با از یونیفرم کامل نظامی بودند با آرم سپاه روی سینه. ساعت 12 شب به نزدیک نیروهای عراقی رسیدیم. آنها مقر فرماندهی ارتش را تصرف کرده بودند. دستور رسید که برای خود جان پناه حفر کنید. با سرنیزه شروع به کندن زمین کردیم. حدود ساعت یک و سی دقیقه بامداد، چند گلوله در اطراف ما منفجر شد... تعداد گلوله ها زیاد نبود. دائماً منتظر دستور حمله بودیم که ساعت 5 - 4 صبح دستور برگشت داده شد! *چمران مسخره مان کرد! همه از چمران عصبانی بودیم، انگار که ما با آن مدل حرکت کردن و حفر جان پناه و بدون کمترین کار برگشتن، قصد داشته مسخره مان کند. به امام زاده که رسیدیم از شدت ناراحتی و خستگی خوابمان برد تا حدود 9 و سی دقیقه - 10 صبح که چمران خوشحال و خندان به آنجا آمد! آنقدر از دستش عصبانی بودیم که دلمان نمی خواست سر به تنش باشد! یکی از بچه هایی که آتشش تندتر بود، با عصبانیت به چمران گفت "چرا دیشب ما را علاف کردی...!" چمران با همان آرامش دلنشین و همیشگی اش گفت "شما دیشب بزرگترین عملیات را انجام داده اید!" خنده دار بود! تقریباً با این حرف و لبخندش مطمئن تر می شدیم که ما را سرکار گذاشته است! گفت "ما؟ دیشب از بیکاری در کانال ها اعصاب مان خرد شده بود! بعد شما می گویید بزرگترین عملیات!!" هیچ نگفت و تنها از ما خواست سوار کامیون های ارتش شده و به محل دیشب برگشتیم. آنچه پیش روی خود می دیدیم غیر قابل باور بود؛ انبوه تانک و نفربر سوخته! گفتیم "ما دیشب هیچ اقدامی نکردیم، حتی کوچکترین گلوله ای از سمت ما شلیک نشد و تنها در کانال پناه گرفتیم!" گفت "مگر قرار است فقط تن به تن بجنگیم؟" 3 نفر از نیروهای خودش را نشان مان داد و گفت "این 3 برادر یک تانک، ماشین سوخت و ماشین مهمات را از دشمن منهدم کردند و آنها چون شما را دیدند، تصور می کردند ما تمام نیروهایمان را آورده ایم. و از 3 طرف محاصره شان کرده ایم برای همین شروع کردند به اشتباه خودشان را تارومار کردن!! و آنچه مانده بود را گذاشتند و تا حدود مرز عقب نشینی کردند." *تارومار دشمن با کمترین تلفات چمران برای مخاطب قراردادن افراد واژه برادر را به کار می برد و همیشه لبخند روی لب داشت. حتی آن زمان که می دانست ما از دست او ناراحت هستیم لبخند چمران حتی کم نمی شد. آنقدر تاکتیک هایش زیبا بود که به عنوان نظامی خبره می شناختیمش و بعدها که جایگاه علمی او را هم فهمیدیم، تحسین ها چندین برابر شد. هر کس می خواست نیروی شهید چمران باشد باید 6 ماه تحت آموزش او بود! آن شب هم تنها 3 نفر از نیروهایش را جلو آورد که هر سه بدون کوچکترین آسیبی، منطقه حضور دشمن را تارومار کردند. همان شد که به آزادسازی اهواز انجامید. ادامه دارد...
شنبه ، ۲۵مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[مشاهده در: www.dolatebahar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 98]
-
گوناگون
پربازدیدترینها