تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1834083508
با شورا مشکلی ندارم، فکر هم نمی کنم شورا با من مشکلی داشته باشد/توسعه سریع رشت مهم تر از پاسخ دادن به منتقدان است/تغییرات ساختاری،دستورالعمل حاکمیتی دارد/اصل تیم داری را قبول ندارم/استاندار را خیلی دوست دارم/شورا مانع کار ما نیست/مسافر پایدار به گیلان و رشت نمی آیند/حد انتظارات ذهنی مردم را پایین نگه نداریم/ باید به حمل و نقل عمومی برسم
واضح آرشیو وب فارسی:دیارمیرزا: به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا ثابت قدم گفت: من دوست دارم برنامه های شهری نقد شود یا در نقدها اجرای برنامه های شهری مطرح باشد نه ثابت قدم یا هر کس دیگری در شهرداری. من ندیدم که نقد ها عمدتاً برنامه محور باشد.به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا ,روزنامه «اعتماد» ویژه گیلان نوشت: شاید یک روز از سنگ صدایی دربیاید در انتقاد از اعضای شورای شهر رشت و یا همراهی نکردن مردم، اما قطعاً از دکتر سیدمحمدعلی ثابت قدم، شهردار رشت به سختی می توان جمله ای در انتقاد از شورای شهر و شهروندان رشت شنید. او حتا وقتی می گوید که گاهی سرعت اجرای پروژه ها یه حدی برایش مهم است که اطلاع رسانی درباره آن پروژه به شکل ایده آلش به خوبی انجام نمی شود و همین باعث می شود شهروندان درک درستی از مزایای خدمات ارائه شده نداشته باشند، باز هم آگاهی بخشی حداکثری را حق مردم رشت و اعضای شورای شهر می داند. تمجید شهردار رشت از فرهنگ مردم رشت از این جهت اهمیت دارد که او نه پوپولیست است و نه اعتقادی به حرکت های احساسی دارد. حمایت ثابت قدم از شورای شهر هم رنگ و لعاب تعارف ندارد، کسی نیست که در صراحت شهردار شک داشته باشد، صراحتی که اگرچه به نفع مدیریت شهری است، به مذاق عده ای خوش نمی آید. به همین دلیل است پس از آن که تاکید می کند با شورای شهر مشکلی ندارد، بلافاصله می گوید شورای شهر هم با شهردار مشکلی ندارد، بلکه ممکن است بعضی از اعضای شورا با شخص ثابت قدم مساله داشته باشند. غروبِ یک روز دل انگیز پاییزی که رگبار باران فضای دلپذیری به شهر داده بود، در دفتر شهردار مقابل دکتر سیدمحمدعلی ثابت قدم نشستیم که تفاوت زیادی با ثابت قدمِ صبح هر روز داشت؛ فشار کار روزانه را به خوبی می شد بر جای جای چهره اش دید، اما مثل همیشه که اعتقاد دارد یک کار را باید به بهترین نحو انجام دهد، حدود دوساعت پاسخگوی سوالات ما بود. در این مصاحبه سعی کردیم تمام انتقادات منصفانه و غیرمنصفانه ای را که به عملکرد او شده با او مطرح کنیم. با وجود این که انباشت مشکلات شهری را در طول دهه ها بسیار عظیم می داند، شکی ندارد که باید با سرعت عقب افتادگی ها را جبران کرد. نمی دانم چند سال بود که رشت مدیری با آگاهی و درایت سیدمحمدعلی ثابت قدم ندیده، اما خوشحالم که شهری که بسیار دوستش می دارم، امروز مدیر با برنامه ای دارد که تنها درخواستش از منتقدینش این است که برنامه او را نقد کنند نه شحص خودش را. خواسته غیرمعقولی نیست. وقتی مصاحبه تمام شد، مطمئن شدم که شهر رشت، روزهای بسیار روشنی را با ثابت قدم در پیش رو دارد. عمر هر دوره مدیریتی محدود است، بخصوص اگر پای شهرداری در میان باشد، اما او با همه قوت ها و ضعف هایش، سرمایه ای برای این استان به حساب می آید که امیدواریم این ارزش افزوده در نتیجه بی مهری ها هدر نرود. گفت وگو با دکتر سیدمحمدعلی ثابت قدم را می خوانید: چقدر با این ادعا که شما برای منتقدین جایگاهی قایل نیستید موافقید؟ اگر همین الان با شما مخالفت کنم، یکجوری منتقدین را نادیده گرفته ام! (خنده) من با این جمله موافقم. بعضی اوقات نادیده گرفتن نیست. نمی خواهم سیاسانه جواب بدهم. چون سوال شما به شکلی نسبی است، صفر و یک نیست. اگر انتقاد منصفانه باشد آدم گوش می دهد توجه می کند و اجرا هم می کند. اما اگر شما علم مدیریت شهری نداشته باشید و اصول مدیریت شهری را هم رعایت نکنید -علم مدیریت شهری نه سلیقه ثابت قدم- آن نقد شاید حتی قابل شنیدن هم نباشد. به هر حال ممکن است عده ای همیشه مخالف باشند. من دوست دارم برنامه های شهری نقد شود یا در نقدها اجرای برنامه های شهری مطرح باشد نه ثابت قدم یا هر کس دیگری در شهرداری. من ندیدم که نقد ها عمدتاً برنامه محور باشد. منتقد باید برنامه شهر را ببیند، اگر در آن ها انحرافی دید، نقد کند. تا به حال شنیده اید کسی برنامه های ارائه شده مرا نقد کرده باشد؟ نباید شخصیت فردی افراد هدف گرفته شود. اگر جایی در مقام اجرا از برنامه عدول داشته باشیم، این مساله باید مورد نقد قرار گیرد. من به نقد سیستمی اعتقاد دارم. البته بخشی از منتقدان شما در شورا البته می گویند که آقای شهردار از برنامه عدول دارد و در بعضی بخش ها بدون اطلاع ما و سرخود کارها را انجام می دهد… نه، برنامه که اصلاً مدون است، ما در شورای سوم برنامه را به تصویب رساندیم و آن را تفصیلی کردیم و امروز داریم آن برنامه تفصیلی شهرداری را در قالب استراتژی های توسعه شهری و سند بازآفرینی شهری و سند توسعه محلات مبنای بودجه سال ۹۵ و سال های آتی قرار می دهیم و حتا در اجرای برنامه های امروزمان لحاظ می کنیم. سقف زمانی آن را هم چهار سال تعیین کرده ایم. بودجه این برنامه ها معلوم است، برش های زمانی اجرایش معلوم است، اجزایش هم کاملاً معلوم است؛ کارهای محلی، فرامحلی، ناحیه ای, فراناحیه ای، منطقه ای، فرامنطقه ای، شهری، فراشهری، استانی و ملی و بین المللی اش هم کاملاً مشخص است. پس چطور است که همکارانم در شهرداری این برنامه ها را به بودجه و اجرا برسانند و برش های زمانی اش را به صورت سالانه دربیاورند، ولی بعد گفته شود که مثلاً ما چیزی نداریم ارایه کنیم؟ من خواهشم از منتقدان و مخالفان این است که برنامه های شهری را نقد کنند. چه کسانی تا حالا آمده اند برنامه شهری مطالعه کنند و بعد بدون پیش فرض برخورد کنند؟ بهتر است منتقدان برنامه را هدف قرار دهند بعد بیایند بگویند این برنامه در این نقطه مشکل دارد. از طرفی برنامه ما هم توسط منتخبین مردم در دوره های مختلف تصویب شده. خیلی نقد دارند؟ باید اعضای شورای سوم را انتخاب نمی کردند… خیلی نقد دارند؟ بیایند بگویند آقایان سیاست گذار شهر این برنامه هایی که به هر دلیلی و در هر زمانی تصویب شده، در این قسمت ها دچار مشکل است. با این نگاه من نقد را می پذیرم، چون حس می کنم که غرض در آن نیست. شما مدیر توسعه محوری هستید ، امیدوارم از این سوال من برداشت نکنند که دارم به شما پیشنهاد تعطیلی شورا را می دهم. من فکر می کنم تجربه شوراهای شهر نشان داد توسعه سیاسی حالا خیلی هم مقدم بر سایر مبانی توسعه نیست، جز در تهران این تجربه تقریباً شکست خورده است. من به این موضوع نقد دارم. موضوع سوال شما چیزی است که گاهی اوقات موضع گیری های مثبتی را هم در جامعه به دنبال دارد. اما من با شما هم عقیده نیستم. بعد از آن که شورای سوم منحل شد، یک مصاحبه ای از من گرفتند و این طور نشان داده شد که انگار من در آن جا از انحلال شورا ابراز رضایت می کنیم. نه این طور نیست، من فقط گفتم دارم کار خودم را می کنم، نگفتم حالا که شورا نیست شهرداری خیلی بهتر دارد کار می کند. دیارمیرزا اصالتِ وجودی شورا به عنوان نهادی مبتنی بر مردم خیلی خوب است، چون اقتصاد ما ذاتاً اقتصاد دولتی است. اصلا فرض کنید شهردار وجود نداشت، آن وقت در کدام سیستم، این اقتصاد را که ۸۵ درصدش دولتی است کف خیابان نشاند و مردمی و خصوصی اش کرد؟ خب باید متقاضی وجود داشته باشد. متقاضیان هم نمایندگان مردم در پارلمان محلی و مجالس سیاستگذاری هستند که برگرفته از رای مردم است و آنها می توانند شهردار را انتخاب کنند و بر اعمال او نظارت کنند. مشکل ما در این جاست که به این برنامه و آن نظارت دقت نمی کنیم. یعنی فارغ از این که کی انتخاب می کند و کدام شورا بررسی می کند، برنامه سرجای خودش هست. شهردار نصب می شود، عزل می شود، اما برنامه ای که طبق اصول علمی انجام شود سرجایش هست. به نظرم در نقد، اجرای برنامه مهم است. من واضح دارم می گویم برنامه را مبنای قضاوت قرار دهید. اصلاً مگر در تهران، در همین شورای چهارم برنامه شهری تهران در سال ۹۸ تغییر خواهد کرد؟ آقای قالیباف برنامه اولیه را در سال ۸۶ تبیین کرد. سال ۸۸ تصویب کرد، افق را تا سال ۱۴۰۴ تعیین و تفسیر کرد. نمی شود طرحی را که تصویب کرده ایم تغییر بنیادین بدهیم خب مثلاً اگر کس دیگری شهردار می شد باید سرشاخه های برنامه تغییری می کرد؟ در این جا چه کسانی و چند نفر برنامه های ما بررسی کرده است؟ حرف من این است کسی که دارد نقد می کند اولش اصلاً ببیند که برنامه چیست؟ اصالت برنامه را که دیگر نباید زیر سوال ببرد. چیزی را که تصویب کرده ایم که نمی شود تغییر بنیادین بدهیم. معلوم است که من مخالفت می کنم، چون با اصالت برنامه دارد مخالفت می شود. ضمن این که من از برنامه دفاع می کنم، چون برنامه ارایه شده را بنده دادم و از طرفی ظاهراً بی برنامگی و عدم شفافیت باعث ایجاد فوایدی برای عده ای می شود که… تا به حال این موضوع را با آنها درمیان گذاشته اید؟ من همان برنامه مصوب را در بدو حضورم ارائه کردم و با اجزاء ریز تر شده آن در حال اجرا هستم. به هر حال این ها برنامه ی شما را خوانده اند دیگر؟ قاعدتاً بله، چون به من رای دادند! پس برمی گردیم به سوالم، شما می گویید این برنامه تدوین شده و به این دلایل، خوب است. ولی من می گویم این تجربه شورای شهر، شکست خورده. الان شورا دارد مانع می شود. درباره چه چیزی شکست خورده؟ درباره همان که گفتید شورا (پارلمان شهری) وظیفه ی نظارت دارد و باید نظارت کند. الان شوراها مانع کار شده اند. چرا؟ در تهران که شورا بد کار نمی کند. تهران را استثناء کنید. مشهد و تبریز هم دارند بد کار نمی کنند. این جا هم ما با شورا مشکلی نداریم، تا به حال از من شنیده اید که گفته باشم با شورا مشکلی دارم؟ پس شورا با شما مشکل دارد؟ شورا هم با من مشکلی ندارد. پس تکلیف انبوه این انتقادات که از جانب شورا مطرح می شود چیست؟ شورا با من مشکلی ندارد. با منِ شهردار مشکلی ندارد. ممکن است با من ثابت قدم مشکل داشته باشد. مشکل با من یک مقوله دیگر است؛ چون منِ شهردار برنامه ی شهری دارم. من می گویم اگر با برنامه شهردار مشکل داشتند نقد می کردند. مگر من دارم خلاف رویه های استصوابی شورا عمل می کنم؟ ممکن است لازم باشد در مبانی ریالی این برنامه دقتی صورت گیرد. اما این برنامه در سطح کلانش برنامه ی غلطی نیست و کاملاً علمی و عقلی است، در راستای استراتژی همان برنامه کلان قبلی است . در جزئیات هم نیاز به تسریع در اجرا دارد. یعنی شما فکر می کنید اگر آقای ثابت قدم شهردار نبود، این طور نبود؟ ولی من این طور فکر نمی کنم، من می گویم ممکن است با شما مشکل داشته باشند که حتماً هم دارند، اما آقای خلیلی هم که بود همین مشکل بود. نه، ببینید من به دنبال بررسی دعوای شورا با خودم نیستم. من می گویم شهر یک برنامه ای دارد، برنامه شهر باید اجرا شود. بنده ی شهردار یا هر عضو محترم شورا باید برنامه یا نظارت بر اجرای آن را مدنظر قرار دهیم. حالا اگر آقایانی معتقدند برنامه در کلانش و در اجزا، در حد راهبردی، ساختاری یا عملیاتی مشکلی وجود دارد، بیایند بگویند آقا این برنامه این مشکلات را دارد و قابلیت اجرایی ندارد و یا مشکل سرمایه گذاری و اشتغال را حل نمی کند و یا… بعضی از اعضای شورا شما را به انجام کارهای غیرقانونی متهم می کنند. من فقط اعضای شورا را نمی گویم. شما می گویید منتقدین. منتقدین فقط اعضای شورا نیستند. اینجا رینگ بوکس نیست. من اعتقاد دارم شورای برخاسته از نیازهای مردم محلی دارد وظیفه اش را انجام می دهد. ممکن است منِ شهروند، امروز در موضوعی ذینفع باشم، به نمایندگان شهر خودم فشار می آورم. آن ها هم می آیند در سیستمی که دموکراسی در آن برقرار است به نمایندگی از آن مردم نقدشان را مطرح می کنند. آیا این به منزله ی نقد برنامه های من یا نقد اجرای من است یا نقد ثابت قدم؟ ولی وقتی آن ها می گویند شما ۲۸ تا پست ایجاد کرده اید این دیگر به نمایندگی مردم ربط ندارد. ۲۸ پست؟ آخرین انتقادی که کرده اند این است که بدون اجازه شورا ۲۸ پست به چارت سازمانی شهرداری اضافه شده. این مساله را که من الان اولین بار است که دارم از شما می شنوم. حالا اگر آن سوال شما تمام شد و به صورت مصداقی می خواهید بحث کنیم… نه، من به این دلیل این موضوع را طرح کردم که شما گفتید آن ها نیازهای مردم نمایندگی می کنند. با این مثال خواستم بگویم که بعضی از نقدها دیگر به نیازهای مردم ربطی ندارد. ساختار با برنامه متفاوت است، یک بار ما می گوییم می خواهیم خط ویژه ایجاد کنیم، اصالت خط ویژه را زیر سوال می برند، من در جواب می گویم این برنامه مصوب است، بودجه اش مصوب است، در قالب استراتژی هاست، بقیه خطوطش هم در دست مطالعه است. حالا این خط ویژه را از این خیابان به آن یکی زدیم، ممکن است دفعه بعد بگوییم روی خط دور شهر پیاده کنند. اما خط ویژه، طرحی برگرفته از برنامه ای است که از راهبرد شروع شده، به ساختار رسیده، در برنامه ها آمده، تبدیل به طرح شده، از طرح شده پروژه و رسیده به پروژه فعالیت. یک بار ما می گوییم که آقای ثابت قدم، شما در اجرای این برنامه در حوزه عملکرد درون سیستمی در شهرداری (پس دیگر دارید درباره برنامه صحبت نمی کنید) آمده اید ساختار شهرداری را دگرگون کردید چه به لحاظ چینش نیروی انسانی، چه در جابجایی و چه در پست. خب این چند سوال متفاوت است و پاسخ صفر تا صد مشخص دارد. رشت دچار مشکلات انباشته قدیمی است اگر موضوع، نیروی انسانی و جابه جایی های بنده است که من مشکل سنتی شهرداری را عرض کردم. گفتم شهرداری ها دچار یکسری مشکلات سنتی هستند، اما رشت دچار مشکلات انباشته قدیمی است. مثلاً در مشهد و تبریز آمده اند این مساله را ظرف ۱۲-۱۰ سال حل کرده اند، تهران این مشکل را در مدت ۲۵ سال حل کرده. اینجا مشکلات را روی هم گذاشته اند و امروز به ما رسیده. ما هم نمی توانیم بگوییم چون آن ها ۲۵ سال طول داده اند، پس ما هم آن را ۲۵ ساله حل کنیم. خب شاید ما میانبری داشته باشیم که ۲۵ سال را تبدیل کند به دو روز. خیلی از ابزارهای امروز می تواند در رسیدن به این هدف کمک کننده باشد. نمی گویم همه کارهای ۲۵ ساله می تواند دو روزه انجام شود ولی شرط عقل این است که ما آن را انجام دهیم. اگر من امروز می توانم با IT کاری را انجام دهم که هزینه ی نیروی انسانی را هم کاهش دهد، چرا نباید انجام دهم؟ اگر باید تمرکززدایی کنم برای شهری که نسبت به بیست سال پیش که یک شهر سیصد، چهارصد هزار نفری بود، حالا هفتصد هشتصد هزار نفر جمعیت ساکن دارد و یک میلیون نفر جمعیت متغیر روزانه، آیا من باید رفتارهای ۴۰ سال پیش را انجام دهم؟ من شهردار ۴۰ سال پیش این شهر نیستم که، من شهردار امروز این شهرم. ۴۰ سال بعد هم شهردار این شهر ممکن است رفتارهای بنده را مطابق آن روز نپذیرد. مثلاً من نمی آیم بگویم آقای الماسی چرا ۲۵ سال پیش این کار را کردی؟ ممکن است اگر من آن موقع بودم کار دیگر می کردم ولی من نمی توانم عملکرد او را در مقایسه با زمان امروز خودم نقد کنم. باید عملکرد او را با شرایط آن روز نقد کنم، اما من هیچ گاه نیامدم کسی را نقد کنم. به صورت کلی باید بگویم که ما مشکلات انباشته شده قدیمی داریم. دیارمیرزا مساله شورای شهر رشت نیست، درباره غالب شوراها این مشکل وجود دارد که به وظایف شان در حوزه نظارتی عمل نمی کنند. ممکن است شیوه نظارت را نپذیرم. شیوه نظارت را هم قانون گذار گفته است. چون شیوه نظارت شورا بر شهرداری قوانینی دارد. حسابرسی دارد، مجامع دارد… بعضی از ساختارها هنوز در خود شهرداری به خاطر آن نوع نگاه سنتی جانیفتاده. مثال می زنم سال های قدیم دو، سه تا سازمان در شهرداری بود اتوبوسرانی و تاکسیرانی و غیره. الان چهارده پانزده تا سازمان دارد که خیلی از آن ها بی دلیل و احساسی ایجاد شدند و اصلاً مبنای درآمد و هزینه و حسابرسی ندارند که برقرار بمانند و مدام باید از شهرداری استقراض کنند و به جای این که درآمدزا باشد، هزینه زاست، خب چنین سازمان هایی وقتی که تولید شدند آیا نظارت ما بر این سازمان ها نیاز به مدیریت مجامع و حسابرسی عملکرد نداشت که اتفاقاً در ساختار شهرداری پیش بینی شده؟ بالغ بر دو دهه است که مدیریت مجامع عملکرد و حسابرسی شکل نگرفته و ما در دو ماه اخیر آن را راه اندازی کرده ایم که انشاالله حساب های شهرداری زیر سوال نرود. حالا اگر بنده با کمک همکاران این را کار کردم این چیزی نیست که من ایجاد کرده باشم، بلکه در ساختار شهرداری وجود دارد. یا من پست های شهرداری را براساس ساختار شهرداری در مدیریت جدید شهری در کلان شهرها که به تصویب وزارت کشور هم رسیده ساختارسازی می کنم. بله، یک جایی ما تجمیع داریم یک جاهایی کاهش. وقتی سازمان پارک ها و زیباسازی را که باید یکی کنیم، خب آنجا حذف هم دارد اتفاق می افتد، همین طور وقتی سازمان اتوبوسرانی و تاکسیرانی را که باید طبق قانون یکی شود، داریم تجمیع می کنیم. از آن طرف هم طبق مصوبه وزارت کشور وقتی قرار است تمرکززدایی اتفاق بیفتد و به زیرمجموعه ها اختیار داده شود، یک پست هایی را باید احیاء کنید. ممکن است چند تا درخت هم با مجوز قطع شود … آیا شهردار برای این تغییرات باید از شورا مجوز بگیرد یا تغییرات در شورا تصویب شود؟ تغییرات نیروی انسانی خیر. تغییرات ساختاری، دستورالعمل حاکمیتی دارد. وقتی وزارت کشور می گوید که شما تا پایان سال ۹۴ فرصت دارید که سازمان تان را کوچک سازی کنید، بنده باید خلاف حاکمیت عمل کنم؟ شورا هم قطعاً نمی خواهد این کار را بکند. حالا ممکن است بنده برای این که این سیر را طولانی نکنم و شهرداری هم بیش از چهل پنجاه سال ضرر نکند دارم با هماهنگی های نسبی این کارها را سریع تر انجام می دهم. ولی عذر می خواهم چقدر این شهر می تواند لطمه کاهش تعداد اتوبوس هایش از ۱۱۰ تا ۳۵ تا را بخورد؟ من یک مثال عددی می زنم بعد این را می خواهم خدمت تان عرض می کنم که ما چرا باید حل اتفاقات عقب افتاده را تسریع بکنیم؟ اینجا شهردار ی دارد از خودش هزینه می کند. شهرداری دارد جراحی می کند که شاید خونریزی اش زیاد است و دارد تبعاتش را تحمل می کند تا این خدمات انجام نشده را تسریع کند. در سال ۹۱ بودجه ما ۲۰ میلیارد تومان بیشتر از بودجه شهرداری شهر ارومیه بود که جمعیتش اندازه جمعیت ماست. ما ۱۳۰ میلیارد بودجه داشتیم آنها حدود ۱۱۰ میلیارد. در سال ۹۲ این بودجه حدودا مساوی شد، حدود ۲۰۰ میلیارد. در سال ۹۳ بودجه آن ها شد ۶۰۰ میلیارد، بودجه ما شد ۲۸۰ میلیارد. امسال بودجه شهرداری ارومیه شده ۱۲۰۰ میلیارد، بودجه ما ۶۰۰ میلیارد تومان است. در سال ۹۲ تعداد اتوبوس های ارومیه ۳۶۰ تا بوده، تعداد اتوبوس های فعال مال ما ۱۱۰ تا بوده و الان شده ۳۵ عدد. با این شرایط جای کندشدن هم می ماند؟ من باید الزامات چارچوبی قانونی را تا جایی که می توانم رعایت کنم اما قبول بفرمایید که نیاز است در بعضی جاها هم از آن میان برها استفاده کنم. با این چندتا عدد که به شما دادم فکر می کنم که شما حس کردید که عمق فاجعه کجاست. یا طبق آمار طرح جامع ترافیک، ناوگان تک سرنشین امسال نسبت به دو سال پیش ۴۳ درصد افزایش داشته، خب من باید بروم سراغ فرهنگ ترافیکی، باید حمل و نقل عمومی را راه بیندازم، باید خط ویژه راه بیندازم. این بایدهاست. در رشت فاصله طبقاتی یکی دو دهک بالا نسبت به شش هفت دهک دیگر در مقایسه با بقیه شهرهای کشور، وحشتناک زیاد است. با توجه به توسعه افقی شهر به سمت جنوب شهر، من باید به حمل و نقل عمومی برسم تا کسی هم که توان ندارد بتواند این مسیر را بیاید. یا نه همچنان باید منتظر بمانم که با توجه به این همه خودروی تک سرنشین کثیری از جامعه کمتر برخوردار این وسط له شوند ؟ خب معلوم است که اگر این کار را انجام دهم ممکن است چند تا درخت هم با مجوز قطع شود . من فکر می کنم موضوع قابل بحث خلائی است که بین شهرداری و مردم وجود دارد. مثلا همین هجمه ای که سر قضیه خط ویژه اتفاق افتاد به نظر من ناشی از همین خلا است. شهرداری باید یک فضایی ایجاد کند و این توضیحات را به مردم بدهد. نکته ی جالب این است که هنوز بخشی از مردم خط ویژه را لوکس می دانند. من فکر می کنم این از ناآگاهی مردم است و شهرداری باید این آگاهی بخشی را داشته باشد تا افراد مغرض از این خلاء آگاهی سوء استفاده نکنند. ببینید من نمی خواهم نگاه منفی داشته باشم. فرض براین که فرمایش جناب عالی صحیح مبنی بر این که که ما اطلاع رسانی نکرده ایم. در هر صورت این مشکلات انباشته شده است. وقتی به گفته شما ممکن است جامعه هنوز خط ویژه را یک چیز لوکس بداند و با توجه به آن سرعتی که من برای اجرا مدنظر دارم، چقدر باید اطلاع رسانی انجام شود تا جامعه به آن بلوغ برسد؟ اگر من آن قدر زمان صرف کنم پس کی کارم را انجام دهم؟ من کارم را انجام می دهم و مردم هم در حین عمل انجام شده با کار آشنا می شوند. من فکر می کنم جامعه به سرعت اجرای کار خیلی خیلی بیشتر نیاز دارد تا آن آگاهی بخشی. چون آگاهی بخشی حین اجرا رخ می دهد. ولی قبول دارید که این خونریزی را از جاهای دیگر ایجاد می کنند؟ بله، ولی آن سرعت خیلی بهتر است. یک جاهایی آگاهی بخشی سرعت را کند می کند، چون به هرحال در جریان کار آگاهی بخشی صورت می گیرد. الان یکشنبه ها در شورا جلسه است و عده ای منتظرند ببینند آیا شهردار برکنار می شود یا نه. این دیگر به یک عادت تبدیل شده. من حسب دعوت شورا خدمت عزیزان می رسم. اصلاً مدلش این طور نبوده که هر جلسه از ما دعوت کنند. من کلاً سه چهار جلسه رفته ام. در شورای قبل هم هر هفته دوبار می رفتم، با دعوت. پس چه می گویند که ما بارها از شهردار خواسته ایم و تذکر داده ایم، اما نیامده است؟ نه، این که مرا به صحن شورا دعوت نکرده اند یک مقوله است. اما این که نطق هایی داشته اند و یا مکتوب مواردی اعلام شده است و این طرف هم باید جواب دهیم خب این مقوله دیگری است. من نباید این صحنه را به تقابل تبدیل کنم و یا چنین تفسیری از آن داشته باشم. در یکی دو ماه اخیر چند بار رفتید که سوالاتی پرسیده شود و استیضاح انجام شود دیگر. بله، مرداد و شهریور عرض کردم همین طور بود من هم رفتم. سوالاتی داشتند ما هم پاسخ دادیم. با توجه به این که شورا بودجه سالانه شهرداری را تصویب کرده، پس چطور تا این حد به نحوه هزینه کرد شما اعتراض می شود؟ مگر بودجه مدون نیست؟ ممکن است در موردی خاص عدد آن کد با عددی که دارد اجرا می شود نخواند؛ خب باید یا از اول در نظر گرفته می شد یا در حین اجرا اتفاقاتی افتاده و جابه جایی های صورت گرفته، وگرنه ما در کل تغییری عمده انجام نداده ایم. مثلاً گفته شده دوتا دستگاه بیل مکانیکی خریداری شود، در حین کار نیاز پیدا شده و ما سه تا دستگاه خریده ایم. ولی اگر مثلاً بیل مکانیکی را حذف کرده باشیم و چیز دیگری خریده باشیم، قبلاً حتما هماهنگی های لازمه را انجام داده و یا اطلاع داده ایم. پیاده راه سازی براساس توسعه انسان محور مخالفان شما به الگوی شهرسازی شما هم انتقاداتی دارند. می گویند شیوه شما الگوی شما لوکس است یعنی می گویند مشکل مردم شهر رشت پیاده راه نیست، مشکل مردم مثلاً آسفالت خیابان حمیدیان است. چند سال بود که این شهر آسفالت عمده ای نشده بود، امسال نسبتاً آسفالت خوبی انجام شد. درباره این موضوع رضایت قابل قبولی وجود دارد. در حوزه منظر و فضاسازی و این ها هم کمتر از سال های پیش کار نکرده ایم. اما در اینجا بهتر است درباره پیاده راه بیشتر توضیح بدهم. شاید اولین باری است که از من سوال می شود و من درباره اش توضیح می دهم. بعد از جریان انقلاب صنعتی در اروپا، توسعه صنعتی اتفاق افتاد. این توسعه، توسعه انسان محور را زیر سوال برد شما به خیابان شانزه لیزه پاریس هم اگر نگاه کنید که در زمان ناپلئون ساخته شد و هالمان، شهردار وقت پاریس آن را اجرا کرده، از اول پیاده راه بود بعد تدریجاً هی سطح پیاده اش کم شد، سطح سواره اش زیاد شد. تا دهه ۱۹۷۰ میلادی، یعنی حدود ۴۰ سال پیش، گفتند پدیده رشد فیزیکی شهرها به خصوص بعد از جنگ جهانی دوم از ۱۹۷۰-۱۹۴۵، به توسعه ای ضدانسانی تبدیل شد. بعد از آن شاخص های توسعه انسانی مثل شهر سالم و توسعه پایدار شکل گرفت تا ۱۹۹۰-۱۹۸۹ توسط برانت لند نخست وزیر وقت نروژ و در دنیا به تثبیت رسید و بعد وارد ساختارهای سازمان ملل شد. بعد آنها گفتند این شامل ۲۶ تا شاخص اصلی توسعه انسانی را معرفی کرد. وقتی آن ها خودرو را در ۱۹۷۰ کم رنگ کردند و هی عرض سواره شانزه لیزه هی کم شد، و عرض پیاده اش دوباره زیاد شد، از آنجا به بعد گفتند بحث بهداشت و سلامت مهم است، توسعه فیزیکی دیگر مبنا نیست، مفاهیم توسعه به جای رشد، یعنی مقوله های اجتماعی جای اقتصادی را گرفت و بسیاری از مفاهیم اقتصاد آزاد تعدیل شد و حتا در حوزه سیاسی هم دموکرات ها سرکار آمدند و طبقه متوسط شهری بیشتر مبنای عمل قرار گرفت تا مبانی اصالت سرمایه. در نتیجه این فضای عمومی را بر اساس انسان تعریف کردند. از طرفی، طرح های جامع شهری در آمستردام اولین بار در سال ۱۹۳۲ اجرا شد، حدود ۸۴ سال پیش. در ۱۹۶۵ طرح جامع در دنیا از بین رفت، نزدیک به پنجاه سال پیش گفتند ما دیگر فیکس پلان نداریم، از این به بعد طرح های راهبردی ساختاری داریم. ما در این سالها چه کار کردیم؟ ما در سال ۱۳۴۶ در بندرلنگه و در ۱۳۴۸ در تهران طرح جامع به عنوان پایلوت اجرا کردیم؛ یعنی درست وقتی که آن ها طرح جامع را کنار گذاشتند ما آن را شروع کردیم. مبانی طرح جامع چه بود؟ یکسری کاربری های فیکس روی زمین های مردم بر مبنای توسعه غیرانسانی یعنی خودرو محور، شبکه حمل و نقل خصوصی. بعد گفتند مشکلات زیاد شده، مهاجرت های بی رویه، سکونت گاه های غیررسمی، حاشیه نشینی و الی آخر؛ نتیجه این شد که تهران به عنوان پایلوت و حالا رشت به عنوان یک شهر رده پایین تر مازاد جمعیت پیدا کردند. حمل و نقل عمومی در این مسیر به حداقل ممکن رسید. حالا که این قدر میزان حمل و نقل عمومی کم شد عملاً شما باید نسبت به حمل و نقل خصوصی عکس العملی می داشتید. اما اتفاق خاصی برای حمل و نقل خصوصی نیفتاد. از طرف دیگر غیر از حمل و نقل عمومی، ما باید حوزه توسعه انسانی را دوباره مبنا قرار می دادیم. چه کسی می گوید توسعه سلامت محور که براساس میزان سلامت، چاقی و پیاده روی و بیماری های مردم، چه بار مثبت و چه منفی آن، تعریف شده یک موضوع لوکس است؟ در شهری با عقبه فرهنگی و ایفای نقش پررنگ در مشروطه، شهری که شهرداری اش ۱۲۸۶ تاسیس شده و خیلی از اتفاقات تاریخی هنری و فرهنگی که در این شهر رخ داد، با پتانسیل هویتی و فرهنگی شهر، تنها راه باز کردن گره اقتصادی رشت این است که ما از فرهنگ به اقتصاد پایدار برسیم و اتفاقا وابستگی مان را به درآمدهای تخلفات ساختمانی کم رنگتر کنیم. خلاف ساختمانی بی معناست، ما باید در راستای گردشگری درآمدهای پایدار ایجاد کنیم. ما بر همین اساس برنامه های مان را تولید کردیم و موضوعات مان را در این قالب پیاده سازی می کنیم که انشاالله در یک فرایند چهارساله از سال ۹۵ به بعد بتوانیم آن را با حداقل اتکا به منابع دولتی – و در عین حال با حمایت روانی و اجتماعی و… دولت، برای این که مزاحم نداشته باشیم- و در راستای قانون انجام دهیم. چیزی که بتواند به کالبد شهر، روح جدید بدهد، تحول است. خب معلوم است هر تحولی در جامعه ی خمودی که به وضعیت حاضر به اشتباه عادت کرده می تواند با مخالفت های بسیاری همراه باشد، یا شاید تعداد موافقانش هم ممکن است کم و شکننده باشند که به مرور زمان و با مشاهده نتایج این تحول برطرف خواهد شد. دیارمیرزا تمرکززدایی اقدام دیگری بود که انجام دادید. تعداد شهرداران هم زیاد شد. دوره قبل سه تا بودند که الان پنج تا شده، افزایش در حقیقت در آن دوره انجام شده. در زمینه پاسخگویی نقش شهرداران منطقه خیلی کم است. پررنگ کردیم. الان مردم این ارتباط را نسبتاً برقرار کرده اند. اما از لحاظ رسانه ای پررنگ نشده است. ولی ظرف دو، سه ماه آینده با ابزارهای مختلف ارتباطی اعم از تابلوها و تلویزیون های شهری خبرهای ترافیکی، زیست محیطی و … در خیابان ها پخش اجتماعی این تفکر انجام می شود. اهمیت دیپلماسی شهری و اقتصاد شهری پس اعتقاد دارید که باید باشد؟ بله، معلوم است. فرآیند اطلاع رسانی ما کند است به خاطر این که حوزه ارتباطات ما به صورت سنتی اداره شده است، چه در حوزه ی عمومی و داخلی و چه در حوزه بین الملل. در این حوزه هم ما دستاوردی در ارتباطات و در حوزه دیپلماسی شهری و برای اقتصاد شهری نداشتیم؛ بیشتر در این حد بوده که روی یک کاغذ نوشته ایم خواهرخواندگی، این خواهر خواندگی نقطه ی بعدی نداشته. اما در همه ی دنیا وقتی شهری با یک سیستمی خواهرخوانده می شود، اتفاقات زیادی باید بیفتد. اولاً با هر سیستمی نباید خواهرخوانده شد، ثانیا باید در جایی که این اتفاق می افتد اهداف تان را دنبال کنید؛ نقش مردم و موقعیت محلی و حکومت محلی و نقش جامعه محلی ، ذینفعان و ذی نفوذها، ان جی اُها و رسانه های خرد در منطقه شناسایی شود. خب این اتفاقات نیفتاده و ساختارهای این موضوع هم مبانی عملی دارد. در هر حوزه ای هم باید قبول کنیم عالمان باید بیایند. یکی از حوزه انسانی هم که که ما انجام دادیم و در سوال تان بود، ما سعی کردیم سطح تحصیل مدیران شهرداری را بالا ببریم که این هم خواست فردی من و هم شرط عقل است. سن شهرداری را جوان کردیم، یعنی قبلا سن سابقه مدیریتی شهرداری بالای ۲۵-۲۰ سال سابقه بار بود. حالا زیر ۱۳-۱۲ سال است این یعنی ۱۵ سال جوان کردن یک سیستم به لحاظ مدیریتی، ریسک هایش را متوجه مدیریت مجموعه می کند و در عین حال قابلیت هایش را هم متوجه سیستم می کند، ضمن این که چابکی اش را افزایش می دهد. با این جابه جایی های نیروی انسانی که حدود ۷۰۰ نیرو است، به لحاظ ساختاری مدل هرمی شهرداری را از یک هرم نازک با سر کلفت تبدیل کردیم به یک هرم با سر نازک و بدنه ی کلفت. ساختار شهرداری معکوس شد، یعنی قبلا متمایل به مرکز بود، الان غیرمتمرکز شده. البته هنوز هم به مطلوبیت من نرسیده، نواحی هم باید به مطلوبیت شان برسند که نرسیده اند، خصوصی سازی هم همین طور. این ها برنامه های هفت – هشت ماهه ی آینده ماست که انشاالله انجام می شود. خط ویژه قرار است تا کجا ادامه پیدا کند؟ برنامه هایش چطور است؟ مطالعات فاز یک خط ویژه تا میدان گیل است، ولی ما اجرایش را فعلاً تا میدان مصلی انجام شده و در گام اول باید تا میدان گیل توسعه پیدا کند. مطالعات بقیه خطوط در حال انجام است. امروز در شورا مطرح شد که شهرداری برای کمک به تیم سپیدرود کار غیرقانونی انجام داده؛ بدون مجوز شورا پول پرداخت کرده. آیا این جزو اختیارات شماست؟ اکثریت اعضای شورای شهر مکاتبه کردند از ما درخواست کردند. اساساً ما سیر آن طی کرده ایم و الان هم در قالب لایحه به شورا داده شده. حالا وقتی یک اکثریتی چیزی را خودشان درخواست کرده اند می توانند خودشان تصویب نکنند؟ آن ها اعتراض دارند که چرا داده اید؟ تا آنجایی که به خاطر دارم درخواستی شده بود، خب این درخواست که از جانب اکثریت شورا بوده و من هم به آن پاسخ داده ام که برود در شورا لایحه شود، خب باید تصویب شود دیگر. اگر این طور شده یعنی ما سرخود نداده ایم. در واگذاری تیم داماش داماش نظرتان چیست؟ بیبنید من با اصالت این که شهرداری تیم داری کند موافق نیستم. چون اصالت وظیفه شهرداری، ورزش محلات است. اما این که شهرداری ها بتوانند با تمکن مالی برنامه ریزی شده تیمی را در هر رشته که قابلیتش وجود دارد – مثلاً این جا فوتبال است- از نقطه A که سطح معمولی است به نقطه B که سطح قهرمانی است برسانند، من با این موضوع مشکل ندارم. اما به شرطی که تمامی اجزای آن درست دیده شود و ما بدانیم که ورودی هزینه چقدر است، بدهی چقدر است، ما باید چه کار کنیم؟ سیستمی که الان هست، انتظاراتش در چه حد است؟ اگر ما سیستمی را که الان سقوط کرده بخواهیم بگیریم و آن تیم دوباره سقوط کند ما متهم می شویم به این که باعث سقوط آن تیم شده ایم. من از این موضوع ابایی ندارم اما می گویم که ما نباید کاری کنیم که ناامیدی را در دل مردم بیشتر کنیم. دیارمیرزا سناریویی که در ذهن آن هاست این است که شهرداری یک تیم را می گیرد برایش هزینه می کند و … مقطع زمانی انجام این کار و داشتن برنامه، اصل است. اگر من برنامه ای دارم و می توانم آن را به آن نقطه مطلوب برسانم، از نظر من با این که وظایف شهرداری نیست، اما در راستای کمک به شهر شاید مشکلی نباشد اما این رویه ای کاملاً منطقی نیست. اصل موضوع تیم داری را قبول ندارم آن وقت هزینه اش را باید از بودجه فرهنگی باید بدهید؟ قاعدتاً بله. برای همین است که می گویم باید برنامه و بودجه اش پیش بینی بشود. اگر پیش بینی نشود فردا شهرداری متهم می شود به این که چرا چنین هزینه ای را انجام داده و نتایجش هم که معلوم است و… من اصل موضوع را به لحاظ تیم داری قبول ندارم. اما وقتی قشری از جامعه که انبوه هم هستند،دچار عدم انسجام می شوند، برای این که رویکردهای ذهنی شان منفی تر نشود و کلاً از حوزه های مختلف مدیریتی ناامید نشوند… ولی آقای ثابت قدم، شهرداری که تنها مسوول حوزه های مختلف استان نیست که خودش… این هم تعارضی است که باید مشخص شود دیگر. حالا اگر بقیه سکوت می کنند من نمی دانم چه باید بگویم. چون در حال حاضر شهرداری دیگر شهرهای بزرگ هم در این سطح حرفه ای دارد تیم داری نمی کنند. شهرداری تهران هم تیم داری نمی کند. بعد آیا بودجه اش به بودجه فرهنگی اضافه می شود یا از همان اصل بودجه هزینه می شود؟ هنوز که چیزی تعریف نشده. این مساله به شما اعلام شده به… از طرف؟ از طرف شورا رسماً به شما اعلام نشده؟ رسما از اداره کل ورزش و جوانان نامه ای برای ما آمده، اما این که از شورا آمده باشد، من حضور ذهن ندارم. بعد این با همان اسناد بالادستی که اشاره کردید و این که باید سیستم کوچک تر شود، مطابقت دارد؟ ببینید، این نظر من است من یادم می آید ما دبیرستان می رفتیم، لیگ قدس بود و منتخب گیلان و گاهی دو سه تا تیم برتر با تیم الف تهران می رفتند فینال. یکی دو بار هم به قهرمانی رسید. این تمام شد، لیگ آزادگان شکل گرفت. چندسالی آزادگان داشتیم، بعد این رفت کنار و لیگ برتر در سال های ۸۱ – ۸۰ آمد. بعد از انقلاب عقبه باشگاهی مثل سپاهان از سال ۷۱ داشت شکل می گرفت. آن وقت ها ما ملوان را داشتیم که خیلی سرتر بود. سپاهان که اصلا ًمهم نبود. ما در اصفهان یک ذوب آهن را داشتیم و یکی تام اصفهان یکی پلی اکریل. شما به این سیر که نگاه کنید می بینید که سپاهان می آید در محلات استعدادسازی می کند و می بینیم که بعد از دوازده سال در حوزه حرفه ای موفق می شود. من می گویم اگر می خواهیم مطرح شویم باید از راه درستش برویم. ورزش محلات را درست کنیم. تیم مان را می توانیم برند هم بکنیم، شاید قهرمان جهان هم بکنیم. اما یکی به نعل و یکی به میخ نزنیم و استخوان لای زخم نگذاریم که هی دوست داریم در لیگ باشیم و بعد هم همیشه انتظار داریم سقوط نکنیم. بهتر است اصلا این تیم را نداشته باشیم تا این که مدام فکر کنیم چطور سقوط نکند. این قدر حد انتظارات ذهنی مردم را پایین نگه نداریم، کمی توسعه یافته تر فکر کنیم. دیارمیرزا همه ی مشکلات داماش پول است؟ این طور که شما می گویید نیست. به نظر شما آن چه که در اصفهان رخ داده فقط با پول انجام شده؟ ب ه هیچ وجه. اگر به طور کلان نگاه کنیم شاید اصلا در آن جا مدیریت هزینه هم شده و به سود هم رسیده. من می گویم برای شش سال آینده در حوزه فعالیت محلات کار کنیم. نه این که هزینه هایی بکنیم که نتیجه اش تقریبا از همین الان معلوم است که مثبت نیست. در مورد صحبت های تان درباره منتقدان نمی خواهید تجدیدنظری بکنید؟ منتقدان از دیدگاه مخاطبان شما اصولاً چه کسانی هستند؟ بعضی وقت ها یکی به یکی چپ نگاه می کند می گویند منتقد است یا یکی در سایتی مطلبی می زند یا صحبتی می کند. منظورم آن صحبت تان در اواخر تیرماه بود. ما کلا چیزی نگفتیم. عده ای قلیل از مدیران استانی در صدا و سیما علیه ما جبهه می گیرند. ما که چیزی نگفتیم. استاندار را خیلی دوست دارم ولی مدیران استانی که گویا دارند از شما حمایت می کنند؟ منظور من مدیریت ارشد استان نیست، ایشان را من خیلی دوست دارم، رده های پایین تر را می گویم، به هر حال ما سعی می کنیم که کار کنیم و با کار، خودمان را نشان دهیم. شما به مردم این وعده را می دهید که تا یک سال دیگر در شهر تحولات بزرگی صورت بگیرد؟ قطعاً، بخشی هم امسال. مردم ما مردم خیلی خوبی هستند، من از مردم خیلی راضی ام و اعتقاد هم دارم که شورا مانع کار ما نیست. شورا همسوی ماست. پس همه چیز عالی و گل و بلبل است! نه، اقتصاد ما اقتصاد دولتی است. عواملی که در شهرداری پافشاری شان بر اقتصاد دولتی است باید حل شود. وقتی استاندار زحمت می کشد، پیگیری می کند و ۴۰۰ هکتار پارک را به ما می دهد، یک اداره دیگر حق ندارد بیاید با این طرح که متناسب با نیاز مردم است جلوگیری کند. وقتی ما می خواهیم پیاده راه را اجرا کنیم که ایجاد اشتغال می کند و از اشتغال غیررسمی می کاهد – در طرح با زنده سازی شهر، ما ۳۵۰۰۰ شغل با هفت هزار میلیارد تومان پیش بینی شده ظرف چهار سال- چرا باید مانع داشته باشیم؟ این موضوع چیزی نیست که مردم مخالف باشند. مگر مردم وقتی بچه شان بیکار است با شغل داشتن مخالفند؟ سیستم هایی که مخالفت دارند باید دلیل مخالفت شان را روشن کنند و اصرار کنند برداشته های شان. در حالی که در کشورهای دیگر در بیش از ۹۰ درصد موارد این مشکلات با مدیریت واحد شهری حل می شود، یعنی عملاً همه باید بیایند در چارچوب شهرداری قرار گیرند. ولی ما در نبود مدیریت واحد شهری هر بار باید سراغ یک اداره کل یا سازمان برویم. برای هر موضوعی راضی شان کنیم که خواهش می کنیم حق مردم را به آن ها بدهید. مشکلاتی که شورای شهر ایجاد می کند کدام نقاطش به اقتصاد دولتی برمی گردد؟ من با شورا مشکلی ندارم و بعید هم می دانم که آن ها مشکلات حساسیت برانگیزی داشته باشند. چون اگر حساسیت زیاد می شد من هم باید مشکل می داشتم. این جا استاندار حقیقتاً دارد همراهی می کند و مداخله هم نمی کند و آزادی عمل خیلی خوبی هم برای ما قایل است. شورای شهر چندین بار تاکنون خواستار موضوع رودخانه ها را مطرح می کند سوال من این است که آیا اصلاً از لحاظ مالی در توان شهرداری هست؟ در سند ۷ هزار میلیارد تومان بودجه برای چهار سال، پیش بینی شده، یعنی بخشی از آن است. محقق می شود؟ انشاالله بتوانیم با معادلات اقتصادی و روان سازی اجتماعی، سیاسی، حقوقی و…که در نظر گرفته ایم به نتایجی برسیم. پس این موضوع جزء برنامه های شماست، در اولویت نیست؟ چرا هست. ما الان شروع کرده ایم که، همین کار روی حاشیه ی زرجوب در همین راستاست. در مورد قطع کردن درختان، مردم نگرانی هایی دارند؛ اخیرا در گروه های مختلفی که در نرم افزارهای ارتباطی تلفن همراه شکل گرفته، مطالبه ای برای جلوگیری از قطع کردن نخل های مسیر توشیبا تا گیل را مطرح شده. سیر قطع درختان تابع قانون ماده ۷ پارک ها و فضای سبز شهرداری ها است. در نتیجه ما الان هیچ کار غیرقانونی نکرده ایم. اگر هم بخواهیم انجام دهیم، در همان راستاست لذا بر مبنای ظرفیت های قانونی ما باید براساس قانون درختانی را جایگزین کنیم که ده برابر سطح مقطع درختانی است که کنده شده و این اتفاق هم افتاده و می افتد. در دنیا خیلی اتفاقات بزرگ تری برای توسعه افتاده که هزینه هایش بالاست و آن ها خیلی هزینه های بزرگ تری دادند. مسافر گران به رشت نمی آید اساساً این تعارض وجود دارد، یک عده می گویند چرا مرکز شهر پیر است، خیابان ها بزرگ نمی شود. از آن طرف هم به قطع درختان اعتراض می شود. تقریباً غیرممکن است که هم شهر توسعه پیدا کند و هم هیچ اتفاقی برای بافت قدیمی نیفتد. رشت چند تا مشکل بزرگ دارد. ۷۵ درصد مساحت اراضی استان ما اراضی طبیعی است. سطح شهرها نسبت به جمعیت شهر نسبت به مساحت شهر در استان گیلان رتبه یک کشور را دارد. خود شهر رشت در این نسبت رتبه اول را در کشور دارد. این آمار یک حرف به ما می زند یعنی جمعیت زیاد در وسعت کم. عوامل دیگری هم دارد جمعیت را افزایش می دهد؛ مهاجرت های روزانه، مسافرین به خاطر آب و هوا به این جا می آیند این برای ما مزیت نسبی محسوب می شود اما ما به نحو احسن از این مزیت استفاده نمی کنیم. مسافر ما به این جا به صورت گذرگاهی نگاه می کند. مسافر پایدار به گیلان و رشت نمی آیند. مسافر گران به رشت نمی آید. واقعا این شهر جاذبه ی گردشگری ندارد. اصلاً هدف ما از طرح بافت مرکزی همین است، می خواهیم ماندگاری مسافر را افزایش دهیم. این فقط در محدوده پیاده راه خلاصه نمی شود. بحث کاروانسراها، مرمت آن ها، همجواری شان با بازار، گردشگری مذهبی در قالب خواهر امام و سیلمانداراب، گردشگری تاریخی سیاسی در مورد ساختمان های بافت مرکزی مان هست ، گردشگری در باغ طبیعت ۴۵۰ هکتاری، ساماندهی زرجوب براساس بحث ۱۲ پروژه ای که زرجوب را هم در کنارش تعریف شده، طرح عینک است که در کنار سایر پروژه ها تعریف شده و بسیاری دیگر از پروژه ها به عنوان یک پکیج سرمایه گذاری در نظر گرفته شده و مذاکرات هم در حال انجام است. از طرف دیگر در کنار مار در زمینه گردشگری ملی، باید بافت محلات مان را هم گسترش دهیم که در مورد آن ها باید در قالب طرح های محله محور و کوچه محوراقدام کنیم. این ها را جمع می کنیم می فهمیم شهر برنامه دارد. حالا افرادی که به این برنامه نقد دارند بیایند بگویند که چرا برنامه صد و پنجاهم را داری دوم اجرا می کنی یا برنامه صد و بیستم را داری اول اجرا می کنی. دیارمیرزا در عین حال ما در این برنامه عدالت را مبنا قرار داده ایم و مناطق عقب افتاده تر و کم برخوردارتر را در اولویت قرار داده ایم. نگاه ما در حوزه شهری، لوکس نیست، اشتغال را مبنا قرار داده ایم. ببینید ما در همین دوره ی پنج ماه و اندی حالا آن هایی که دیده نشده هیچ ولی آن هایی که برونداد داشته و ملت می بینند و ممکن است بخشی بگویند لوکس است برخی مخالفت کنند تعداد زیادی هم موافقت کنند به ما لطف داشته باشند. ما مثلا چند تا دستفروش را جمع کرده ایم بازارچه درست کرده ایم. زرجوب را ساماندهی کردیم، دو بازارچه را هفته دیگر افتتاح می کنیم، دو ایستگاه آتش نشانی راه اندازی کرده ایم، تمام پروژه های نیمه تمام مان را تا پایان سال تمام می کنیم. ساختمان اداری شهرداری هفت سال بود بلاتکلیف مانده بود که به آن رسیدگی شد، برای این که لجستیک بهتر انجام شود، چه مناطق چه نواحی ساختمان های اداری خود شهرداری را راه اندازی می کنیم، خانه مشروطه و موزه ی هنرهای معاصر را راه اندازی می کنیم و پنج سرای محله راه اندازی شد و… با تحقق این طرح ها تصور می کنم شهر تحول بزرگی پیدا می کند. بله، من خودم به حوزه های فرهنگی و هنری حساسیت زیادی دارم. مشخصاً سازمان فرهنگی قبل و بعد از دوره قبلی که من در شهرداری بودم، یک تفاوت ماهوی داشته. الان که شما می بینید سازمان فرهنگی دارد رکن اصلی حوزه فرهنگی در استان و شهر می شود. خواهش من این است که شما عقبه سازمان فرهنگی را فقط در سال ۹۱ ببینید. استراتژی من در دو حوزه فرهنگ و هنر و گردشگری مبتنی بر فرهنگ و هنر و تاریخ و سلامت و گردشگری است بودجه شما در این زمینه خیلی کم نیست؟ خب آن هم باید زیاد شود. بودجه روابط عمومی و امور بین الملل ما تناسبی با هزینه های مان ندارد. از طرفی ما زیرساخت های خوبی هم برای این حوزه ها نداریم. ما به جای این که کار نرم افزاری بکنیم و به تیم داری و نفرات کمک کنیم باید مجموعه های ورزشی در محلات داشته باشیم یعنی زیرساخت های ورزشی، فرهنگی و هنری ماست که مهم تر است. گفتگو : مجتبا پورمحسن و علیرضا خلقت دوست ایرج ندیمی، محمد مهدی رهبری املشی،غلامعلی جعفرزاده ایمن آبادی،محمدحسین قربانی ،حسن تامینی،جبار کوچکی نژاد،مهرداد لاهوتی،ناصر عاشوری،حمیدرضا خصوصی،حسن خسته بند،محمود شکری،صفر نعیمی رز،عطالله حکیمی،
چهارشنبه ، ۲۲مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دیارمیرزا]
[مشاهده در: www.diyarmirza.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 44]
-
گوناگون
پربازدیدترینها