محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829928028
«اردوگاه های تجاوز!»؛ این یکی از هولناک ترین گزارش هایی ست که نوشته ام
واضح آرشیو وب فارسی:بلاغ: به گزارش وب گردی بلاغ ، یکی از زنانی که در سودان پای صحبتهایش نشستم، نیامای، مادر 38 سالۀ پنج بچه بود. او در ماه آوریل در جریان تازه ترین عملیات تهاجمی نیروهای دولتی، روستایش در یونیتی استیت، دزدیدند. نزدیک به دو سال است که سودان جنوبی درگیر جنگ داخلی است. او نیز همچون صدها زن دیگر، بوسیلۀ مردان مسلح اسیر شد. روزهای زیادی را مجبور شد پیاده راه برود، پیوسته تحت نظر بود و بارها دست و پایش را بستند. شبها، به طور میانگین ده سرباز صف می کشیدند تا به نوبت به او تجاوز کنند. پاسخ آنها به عجز و لابه هایش، زدن او با چوب بود. در عرض شش روزی که در پایگاه محافظت شده ای که برای آوارگان جنگ ایجاد شده حضور داشتم، دهها مصاحبه انجام دادم. این مصاحبه ها برایم آشکار کرد که الگوی سیستماتیکی برای اسیر کردن افراد و سواستفاده جنسی از آنها در سودان جنوبی وجود دارد. در این مصاحبه ها، زنان و دختران به شکلی هولناک از بلاهایی که در اردوگاه های تجاوز بر سرشان آمده بود، برایم گفتند. برخی از آنها روزها، هفته ها و حتی ماهها در این اردوگاهها زندانی بوده اند. این یکی از هولناکترین گزارشهاییست که در طول دوران کاریم، نوشته ام. یونیتی استیت از فراز آسمان من از سال 2005 به سودان جنوبی سر می زدم. در آن زمان یک توافق صلح بالاخره به درگیری های طولانی در سودان خاتمه داد و آن را در مسیری که شش سال بعد به استقلالش انجامید، قرار داد. پیشرفتی که صورت می گرفت آرام بود؛ تدریجی بود و خالی از اشکال هم نبود، اما رو به جلو بود و خوش بینی راجع به آن زیاد بود. تا اینکه در دسامبر سال 2013 به بن بست رسید. در دسامبر آن سال، دو تن از قدرتمندترین رهبران سیاسی سودان جنوبی، که هر دو سابقاً فرمانده نظامی بوده اند، بر سر اینکه کدامشان حزب حاکم، کشور و حق حیف و میل منابع و مهمترین آنها یعنی نفت را در اختیار داشته باشد، با هم وارد جنگ شدند. سالوا کی یر (چپ)، رییس جمهور سودان جنوبی؛ ریک ماکار (راست)، معاون سابق رییس جمهور و رهبر بزرگترین گروه شورشی در کشور چیزی طول نکشید که نیروهای مسلح تحت فرمان آنها، این کشور جوان را به شرایطی بدتر از آنچه قبلاً داشت کشاندند. فارغ از خسارات فیزیکی ای که متوجه زیرساختها شده است، مسئلۀ مهمتر، نابودی اجتماعی است که جنگ داخلی پدید آورده است. چیزی که باعث شده در سودان جنوبی شاهد توحش عمیق و خشونت برادرکشانۀ شدید باشیم. برخی از بدترین موارد این تخریب اجتماعی، اوایل امسال در یونیتی استیت اتفاق افتاد. یونیتی استیت سرزمینی وسیع با باتلاقها، جنگل و میدانهای نفتی فراوان است که در شمال کشور قرار گرفته و با سودان شمالی هم مرز است. در ماه های آوریل و جولای که عملیات تهاجمی دولت همچنان در جریان بود، گزارشهای مربوط به جنایات کم کم شروع آشکار شدن کردند. دیده بان حقوق بشر و نیروهای حافظ صلح سازمان ملل در سودان جنوبی، کاتالوگهای بهت آوری راجع به حملاتی منتشر کرد که ویژگی های یکسانی داشتند؛ ویژگی هایی از قبیل: تجاوز به زنان که اغلب توسط بیش از یک مرد مسلح انجام می گرفت و سپس کشتن آنها اغلب از راه دار زدن؛ کشتار کودکان به ویژه پسران؛ آتش زدن منازل که بعضاً با وجود ساکنان در داخل منزل صورت می گرفت؛ تخریب کامل روستاها؛ غارت گستردۀ دارایی های ناچیز و چارپایان ارزشمند؛ سربازگیری از میان کودکان پسر. من می خواستم به یونیتی استیت بروم تا از چیزی یک جنایت جنگی تمام و کمال به نظر می رسید، گزارش تهیه کنم. امیدوار بودم تا با این کار بتوانم بخشی از روی واقعی جنگ داخلی در سودان جنوبی را به خوانندگان نشان دهم و باعث شوم تا توجه بیشتری به این جنگ جلب شود. پایگاه سازمان ملل در نزدیکی بنتیو با هواپیما به جوبا و سپس از آنجا به بنتیو پرواز کردم. در این وقت از سال، از ارتفاع 25000 پایی، سودان جنوبی جایی بکر و باشکوه به نظر می رسد. باران و رودخانه ها آب زیادی را داخل مردآبها کرده اند و انبوه درختان سبزی پیوسته ای را پدید آورده اند. از بنتیو با ماشین به پایگاه حافظان صلح سازمان ملل رفتیم. از زمان آغاز جنگ تا به حال، شش پایگاه سازمان ملل به پناهگاهی برای دهها هزار نفر آوارۀ جنگی بدل شده اند. اما تنها یکی از آنها، یعنی بنتیو است که به شهر تبدیل شده است. زمانی که به این پایگاه وارد شدم، 118000 نفر در آن زندگی می کنم و با وجود توافق صلحی که به تازگی امضا شده، همچنان هر هفته هزاران نفر دیگر به این تعداد اضافه می شود. ساکنان این پایگاه، پیش از هر چیز به خاطر امنیت به این پایگاه آمده اند. چرا که در اینجا، صلحبانان غنایی و مغولستانی مسئول دیده بانی در برجهای نگهبانی و حفاظت از پایگاه را برعهده دارند. به ناحیه ای در نزدیکی دروازه جنوبی اردوگاه رفتم؛ جایی که به من گفته بودند می توانم تازه واردها را پیدا کنم. در طول مسیر، یک دانشجوی اقتصاد که درسش به خاطر جنگ نیمه کاره مانده بود، قبول کرد که مترجمم باشد. در اینجا، و در گرمای طاقت فرسا، هر چند خانواده مجبورند با هم در یک چادر زندگی کنند. به سراغ یکی از چادرها رفتم و گفتم که روزنامه نگارم و می خواهم از اثرات جنگ بر زندگی مردم گزارش بگیرم. اکثریت ساکنان اردوگاه را زنان و بچه ها تشکیل می دهند. اولین زنی که با من هم صحبت کرد، قبول کرد تا ماجرایش را برایم نقل کند. ماجرایی که بسیار هولناک از آب درآمد. او گفت که ارتش و شبه نظامیان عشیره ای متحدش به روستای او حمله کردند و او شاهد قتل هفت مرد بوده است. دو نفر از آنها را به همراه کلبه هایشان زنده سوزاندند و پنج نفر دیگر، از جمله برادر شوهر همین زن را با گلوله کشتند. او از مخفیگاهش در میان شمشادها، شاهد حمله به زنان نیز بوده است. زن جوان در حال حمل هیزم در نزدیکی پایگاه سازمان ملل او می گوید: "زنها و بچه های خردسالی که نمی توانستند فرار کنند، توسط مردان مختلف مورد تجاوز قرار می کردند. آنها به زنان متاهل تجاوز می کردند و دختران را با خود می بردند." پرسیدم: "چند نفر را بردند؟" او می گوید: "من چهار نفرشان را می شناختم. یکیشان 18 ساله بود، دو تایشان 15 ساله بودند و آخری 12 ساله بود." او به من گفت که خواهر یکی از دخترهای اسیر شده در یکی از چادرهای همسایه زندگی می کند. در چادر بعدی دو خواهر را دیدم که شش دخترشان را از دست داده بودند. این دو در حالی که از مرداب نظاره گر بودند، شاهد بودند که مردان مسلح دخترانشان را با خود بردند. در یک چادر دیگر با دو خواهر دیگر، یکی 28 ساله و دیگری 15 ساله، آشنا شدم که هر دو اسیر شده بودند و مورد تجاوز گروهی قرار گرفته بودند. همچنین با مادری آشنا شدم که به همراه دختر 12 ساله اش مورد تجاوز قرار گرفته بودند. مادر دیگری هم دیدم که دو ماه به اسارت گرفته شده بود و از پنج فرزندش دور بود. و همین طور عمق فاجعه بیشتر می شد. به هر چادری که سر می زدم، به داستانی هولناک برمی خوردم. اما شباهتهای میان این داستانها نشان می داد که قضیه ای سیستماتیک، سازمان یافته و برنامه ریزی شده در جریان است. در طول شش روزی که در بنتیو بودم، با زنان و دخترانی که اسیر شده و فرار کرده بودند یا کسانی که از بلاهایی که بر سر بچه ها، خواهران و مادرشان آمده بود خبر داشتند، دهها مصاحبه انجام دادند. به تدریج توانستم به تصوری از فاجعۀ در حال وقوع برسم. زنان پرشماری به من از اردوگاههایی گفتند که در طول روز با بستن دست و پای زنان یا گماشتن نگهبانان مسلح برای مراقبت از آنها، مانع از فرارشان می شدند و شبها به صورت گروهی به آنها تجاوز می کردند. به نظر تنها اسم برازندۀ این گونه اسارتگاه ها، "اردوگاه تجاوز" است. یکی از سربازان دولتی یکی از قربانیان تجاوز *تریستن مک کانل، خبرنگار آژانس خبری فرانسه در دفتر نایروبی است.
چهارشنبه ، ۲۲مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بلاغ]
[مشاهده در: www.bloghnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 7]
-
گوناگون
پربازدیدترینها