تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1805770443
چرا بعد از پنجاه سال، «آیشمن در اورشلیم» همچنان مناقشه برانگیز باقی مانده است؟
واضح آرشیو وب فارسی:ترجمان: نوشتۀ آدام کیرش و ریوکا گالچن ترجمۀ حسین خدادادی در ادبیات، شیطانْ فرشته ای سقوط کرده و شَروری باهوش است، ولی به نظر آرنت، آیشمان شیطانی درجه دو و نادان است. آرنت دربارۀ آلمانی هایی که امثال آیشمن را هیولاهای نابغه می پندارند گفته است: «آن ها احتمالاً می خواسته اند بهانه ای برای خود بتراشند. طبیعتا اگر از هیولایی که از ظلمات می آید شکست بخورید، کمتر مقصرید تا وقتی که از یک مرد کاملاً معمولی شکست خورده باشید». این دیدگاه به لحاظ عاطفی برای کسانی که می ترسند قربانی شوند نیز سودمند است: نابود کردن تعدادنمایی از فیلم زندگی نامهٔ آیشمن محصول سال ۲۰۰۷. نیویورک تایمز — کمتر کتاب جنجالی ای هست که ۵۰ سال پس از چاپش، کماکان بحث برانگیز باقی بماند. توفانِ خشمی که به استقبال آیشمن در اورشلیم آمد، چه زمانی که در صفحات نیویورکر به چاپ رسید و چه بعداً که به شکل کتاب چاپ شد، حتی اکنون نیز آرام نگرفته است. شرح هانا آرنت ۱ از دادگاه آدولف آیشمن ۲ اثری کلاسیک برجای مانده است؛ اثری معیار در عالمِ اندیشۀ اخلاقی و سیاسی قرن بیستم. ولی این متنِ کلاسیک پیوسته در حالِ بازخوانی بوده است: دیوید سزارانی ۳ در زندگینامه ای که از این بوروکرات نازی نوشته است، توصیف آرنت از آیشمن را به چالش کشیده است، کما اینکه دبورا لیپشتات ۴ نیز در پژوهشش با عنوان «محاکمۀ آیشمن» چنین کرده است. بر کسی پوشیده نیست که واکنش ها به آیشمن در اورشلیم اغلب براساس خط مشی های دینی قابل تمییز بوده اند. ماری مک کارتی ۵ ، دوست نزدیک آرنت، در سمپوزیومِ پارتیزان ریویو ۶ به این واقعیت اشاره کرده است: «یک غیریهودی وقتی در معیت یهودیان باشد و در آن زمان این بحث به پیش کشیده شود (که همیشه هم می شود)، احساس کودکی ناتوان از خواندن را در میان جمعی از خوانندگان عادی پیدا می کند یا برعکس. گویی باید با عینکی یهودی به مطالعۀ آیشمن در اورشلیم پرداخت تا «مقصود واقعیِ» آن روشن شود». برای روشن شدن سخن مک کارتی کافی است توصیف او از کتاب را با توصیف گزندۀ سال بلو ۷ مقایسه کنید. مک کارتی کتاب را چنین وصف می کند: «سرود ِ استعلا، موسیقی بهشتی، مانند هم سرایی پایانی فیگارو یا مسیح» و سال بلو در سیارۀ آقای ساملر ۸ دربارۀ کتاب چنین نوشته است: «از تاریخی تراژیک بهره می برد تا ایده های احمقانۀ متفکران وایمار را اشاعه دهد». آنچه آیشمن در اورشلیم را این چنین حساسیت برانگیز کرده است عمدتاً لحن آرنت است، ولی لحن در این مورد ارتباط نزدیکی با اصل مطلب دارد. آرنت که در سال ۱۹۳۳ از آلمان نازی گریخت و پس از اینکه فرانسه در سال ۱۹۴۰ به اشغال آلمان ها در آمد، از فرانسه نیز گریخت، در این کتاب با شرّی مواجه بود که گفته می شد جان میلیون ها یهودیِ هم کیش او را گرفته است و به زندگی خود او نیز آسیب رسانده است. برای آرنت این یک ضرورت اخلاقی بود که با غرور با این آسیب مواجه شود و احساس تحقیر مسلّم خود نسبت به نازی ها را بروز دهد. در واقع، خود ایدۀ «ابتذال شر» درنهایت شیوه ای برای انکار هرگونه جذابیت یا ذات برای نازیسم است و بدین طریق نازیسم را به قلمروِ نیستی فرو می فرستد. با وجود این، آن سویِ ضروریِ سکۀ غرورْ شرم است و هرگاه آرنت حکم می کند که یهودی ها نامناسب رفتار کرده اند، به وضوح احساس شرم بروز می دهد. مهم ترین مصداقِ این شرمْ نظری است که او درخصوص «شورای یهودی» ابراز می کند. نازی ها به وسیلۀ این شورا بر بعضی جوامع یهودی مسلط شدند؛ «برای یک یهودی» نقش رهبران یهودی در نابودی مردم خودشان بی شک تاریک ترین فصل از سرتاسر این داستان ظلمانی است. حس شرمندگی آرنت از یهودیان و از اینکه نتوانسته اند مطابق استانداردهای والایِ او رفتار کنند، از همان صفحات آغازین کتاب مشهود است. او سرویس ترجمۀ اسرائیل در دادگاه، رفتار «شومن» وارِ دادستان اسرائیل و قوانین ازدواج اسرائیل را به شدت نقد می کند. از همه مهم تر او از این ایده ابراز نفرت می کند که «قرار بود تمامی جهان تماشاچیانِ دادگاه باشند و نمایشی در باب چشم انداز کاملی از رنج های یهودیان به راه افتاده بود». به آسانی می توان فهمید که این سخت گیری برای آرنت نوعی ادای احترام محسوب می شود. اینکه او از یهودیان انتظار داشته باشد بالاترین استانداردهای حرفه ای و شخصی را رعایت کنند، بدین معنی است که وی آن ها را انسان هایی کاملاً اخلاقی قلمداد می کند. از سوی دیگر، آرنت نسبت به آیشمن فقط ابراز تحقیر می کرد و حتی از اینکه به او افتخار منفور بودن را بدهد سر باز می زد: آیشمنِ کتابِ آرنت فقط یک آدم معمولی بی دست و پا است «که نمی تواند حتی یک جمله بگوید که کلیشه نباشد». می توان فهمید که تاکتیک آرنت در چشم خوانندگانی که هنوز از هولوکاست وحشت زده بودند، این گونه تلقی شود: آرنت قربانیان را محکوم می کند و در عین حال میزان جنایت جانی را به حداقل می رساند. شاید «آیشمن» می توانست کتاب بهتری باشد، اگر آرنت آن قدر مصمم نبود که تسلط خود به موضوع را نشان دهد و اگر می توانست گاهی تصدیق کند که تنها پاسخ بسنده به هولوکاستْ همدلی و وحشتِ همراه با سکوت است. نوشتۀ «ریوکا گالچن» هانا آرنت در آیشمن در اورشلیم به ما آدولف آیشمنی را نشان می دهد که با وزیر کشور، از سفرش به براتیسلاوا برای تخلیه و کشتار یهودیان صحبت می کند و در خلال صحبتش به توانایی اش در بازی بولینگ هم مباهات می کند. او به تفصیل و بی مطایبه با یک پلیس یهودی درخصوص این گفت وگو می کند که اگر در اس اس بود، ارتقای مقام می گرفت. او مکرر و به شیوه ای خودتخریبگرانه می گوید: «با خنده به قبر خود داخل خواهم شد»؛ زیرا عامل مرگ میلیون ها یهودی هستم و این «رضایت فوق العاده ای» به من می دهد؛ گویی بیش از هرچیز در پی آن است که چهره ای از خود برجای بگذارد که به نظر خودش تأثیرگذار است. گویی مهم ترین نگرانیِ این مرد، در میانۀ نسل کشی، دستیابی به پیشرفت و موفقیت بوده است. البته «به جای گذاشتنِ تصویری گیرا و باشکوه» و «در پی پیشرفت و موفقیت بودن» هر دو کلیشه هستند. همان طور که حالا، ۵۰ سال پس از ابداعِ اصطلاح مشهور آرنت، «ابتذال شر»، این اصطلاح هم کلیشه شده است. ابتذال شر، به خاطر خاصیت قصار بودنش، قوت خود را از دست داده است و همین باعث می شود تصور کنیم منظور مقالۀ نگران کننده و در عین حال متفکرانۀ آرنت را دریافته ایم حتی وقتی آن را با دقت نخوانده باشیم. آرنت به نفع این ایده استدلال نمی کند که هولوکاست و وحشت غیرقابل بیانش امری مبتذل است. او تصویری را که آیشمن از خودش ارائه می کند ـ به عنوان کسی که دارای فضیلت بحث برانگیز اطاعت از اوامر است ـ باور نمی کند یا از این تصویر حمایت نمی کند. آرنت نمی گوید شری که او در آیشمن دید تنها نوع موجودِ شر است. بسیاری از اعتراضاتی که به اثر آرنت وارد کرده اند مبتنی بر سخنانی است که او هرگز نزده است. ولی از نظر آرنت، آیشمن به غایت مضحک است (و هنوز برای برخیْ اینکه مضحک بودن را به جنایت نسبت دهند برنتافتنی است). استدلال آرنت این است که آیشمان نوعی شیطان کردار ۹ است؛ شیطان کردار عبارتی است که دیگر استفاده نمی شود یا نظیر آن در ادبیات یافت نمی شود. در ادبیات، شیطانْ فرشته ای سقوط کرده و شَروری باهوش است، ولی به نظر آرنت، آیشمان شیطانی درجه دو و نادان است. آرنت دربارۀ آلمانی هایی که امثال آیشمن را هیولاهای نابغه می پندارند گفته است: «آن ها احتمالاً می خواسته اند بهانه ای برای خود بتراشند. طبیعتا اگر از هیولایی که از ظلمات می آید شکست بخورید، کمتر مقصرید تا وقتی که از یک مرد کاملاً معمولی شکست خورده باشید». این دیدگاه به لحاظ عاطفی برای کسانی که می ترسند قربانی شوند نیز سودمند است: نابود کردن تعداد معدودی هیولا سهل الوصول تر است تا اینکه بخواهیم با بی اخلاقیِ بی پایانی مبارزه کنیم که در میلیون ها انسان عادی نهفته است. آیشمن سخنانی رسمی و یک دست می گفت و دائم جملاتش را تکرار می کرد. آرنت این را نشانه ای برایِ فهم نوع شر وجود او می دانست. آرنت می نویسد: «هرچه بیشتر به او گوش می دادند، آشکارتر می شد که ناتوانی او در سخن گفتن همبستگی نزدیکی با ناتوانی او در اندیشیدن داشت؛ یعنی اندیشیدن از نظرگاه کسی دیگر». آیشمن تعریف می کند که وقتی یک همکار قدیمیِ یهودی را در آشویتس دید، «شعف درونی زیادی» به وی دست داد. او به آن مرد کمک نمی کند که فرار کند و ملاقاتشان را یک «ملاقات عادی و انسانی» توصیف می کند. آرنت حتی این را گواهی می داند بر اینکه آیشمن در اعماق قلبش از یهودی ها نفرت نداشت. آیشمن، حتی با وجود اینکه «دوست» ش شش هفته بعد با شلیک گلوله کشته شد، از اینکه آن ملاقات ملاقاتی «انسانی و عادی» بود دفاع می کرد. آیشمن قواعد نازی ها در تغییر اصطلاحات را به خوبی درونی کرده بود: تبعید را «بازاسکان» می نامیدند و قتل عام را «درمان ویژه». آرنت می گوید اثر واقعی آن قواعد این نبود که «مقامات از آنچه انجام می دهند بی خبر باشند، بلکه این اصطلاحات باعث می شدند که کارهایشان را مصادیق دانش قدیمی و «معمولی» ای که از قتل و دروغ داشتند، ندانند». حدودا ۱۵ سال پس از انتشار آیشمن در اورشلیم ، آرنت مقالۀ طولانی دیگری برای نیویورکر نوشت با نامِ «اندیشیدن» و در آن کوشید «بی اندیشگی» آیشمن را با روشنای بیشتری تحلیل کند. او در این مقاله می نویسد: «کلیشه ها، عبارات قالبی، چسبیدن به کدهای قراردادی و استانداردهای سخن گفتن و رفتار کردن، کارکرد شناخته شدۀ اجتماعی، تمامیِ این موارد، صیانت از ما دربرابر واقعیت است. این ها علیه خواستِ توجه فکری ما هستند و وجود تمامی رویدادها و واقعیاتْ مدیون توجه فکری ماست. البته اگر بخواهیم همواره پاسخگوی این خواست باشیم، خیلی زود تحلیل می رویم. تنها تفاوت آیشمن با بقیۀ ما این بود که او به وضوح اصلاً از وجود این خواست خبر نداشت». پی نوشت ها: * آدام کیرش (ADAM KIRSCH) شاعر و منتقد ادبی آمریکایی و ریوکا گالچن (Rivka Galchen) نویسندهٔ کانادایی-آمریکایی است. [۱] Hannah Arendt [۲] Adolf Eichmann [۳] David Cesarani [۴] Deborah Lipstadt [۵] Mary McCarthy [۶] Partisan Review [۷] Saul Bellow [۸] Mr.Sammler's Planet [۹] Evil-doer
چهارشنبه ، ۲۲مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ترجمان]
[مشاهده در: www.tarjomaan.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]
-
گوناگون
پربازدیدترینها