تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835907210
سرنوشت صنعت فولاد درگروتحریک تقاضا
واضح آرشیو وب فارسی:دنیای معدن: دنیای معدن -بحران صنعت فولاد اگرچه فولادسازان را با فشاری مضاعف برای ادامه مسیر تولید همراه کرده است، اما از سویی فرصتی را ایجاد کرده تا فعالان صنعت فولاد روبه روی یکدیگر بنشینند و به بررسی دقیق تری از مشکلات صنعت فولاد بپردازند.نعمت الله محسنی، مدیر بازاریابی و فروش ذوب آهن اصفهان، شهرام میرآخورلو، مدیرکل صنایع فلزی سازمان حمایت از تولیدکنندگان و مصرف کنندگان، محمد آزاد، رئیس اتحادیه آهن فروشان و علی اصغر بهرامی، مدیر بخش فلزات کارگزاری مفید میهمانانی بودند که در رابطه با بحران فعلی صنعت فولاد مسائلی را مورد اشاره و بررسی قرار دادند. این کارشناسان با تاکید بر اینکه در حال حاضر بحران اصلی رکود در بخش تقاضاست، راهکارهایی برای تحریک تقاضا در بازار فولاد پیشنهاد کردند که از جمله آنها تخصیص تسهیلات به مردم برای خرید، شفاف کردن فضای اقتصاد کشور برای مردم به این منظور که قیمت ها به سه یا چهار سال گذشته بازنمی گردند و کاهش هزینه های تولید از سوی فولادسازان بود. در میان بحث، میزان مصرف واقعی فولاد در شرایط فعلی کشور نیز مطرح شد که کارشناسان هرکدام با دلایل خاص خود به اعداد 9 و 15 میلیون تن اشاره کردند. در ادامه بخش نخست میزگردی را می خوانید که شرکت کنندگان در آن با وجود تاکید بر بحران، امیدهایی نیز برای خروج از آن دارند. محمدآزاد: من بیش از پنجاه سال در بازار بوده ام اما چنین رکودی را به یاد نمی آورم. بازار خیلی وقت ها افت و خیز پیدا می کند اما حالا مساله این است که این رکود در کل اقتصاد مشاهده می شود، نه فقط در یک یا چند کالا. در صنعتی مانند فولاد که صنعت مادر به شمار می رود واقعا تا به حال چنین رکودی را تجربه نکرده بودیم. رکودی که حالا شاهد آن هستیم واقعا سنگین است و به قدری ادامه پیدا کرده است که برای جهش توانی ندارد. با این وجود من معتقد هستم هنوز هم می توان این وضعیت را اصلاح کرد، اما اقتصاد بیمار است بنابراین شرط اصلاح وضعیت فولاد، درمان بیماری اقتصاد است. علی اصغر بهرامی:تولید زیر یک میلیون تن در حال حاضر اصلا صرفه اقتصادی ندارد و به نظر می رسد شاید بد نباشد بحث تجمیع تولیدکنندگان بررسی شود. آزاد: زمانی بود که کار تولید فولاد خیلی جذاب و شیرین به نظر می رسید و هر کسی که توانش را داشت زمینی را تهیه می کرد و دستگاه نورد را در آن می گذاشت بعد شمش را می خرید و شروع می کرد به تولید میلگرد. حالا کاری هم به استانداردها نداشت، زیرا زمانیکه مصرف زیاد می شود مردم هم توجه چندانی به استانداردها ندارند و کمتر به آن توجه می کنند. نعمت الله محسنی: واقعیت این است که برنامه تولید و احداث کارخانه باید با توجه به میزان مصرف باشد، اصولا قبل از راه اندازی هر تجارتی یک مطالعه اقتصادی بر روی آن انجام می شود اما در سال های گذشته با توجه به اینکه استانداردهای متفاوتی را بر جامعه خود سوار کرده ایم، وقتی از دیدگاه های مختلف نگاه می کنیم این سوال پیش می آید که ما چطور جامعه ای هستیم؟ توسعه نیافته، در حال توسعه و یا توسعه یافته؟ با توجه به هرکدام از این تعاریف فولاد می تواند به عنوان یکی از شاخص هایی که نشان می دهد یک جامعه در چه مرحله ای از پیشرفت قرار دارد، اعداد و ارقامی را ارائه دهد. ما خیلی وقت ها که می خواستیم تقاضا را تحریک کنیم می گفتیم که یک جامعه در حال توسعه هستیم، این را حدود 25 سال قبل می گفتیم. معنی این حرف در آن زمان این بوده که مصرف سرانه ما 250 کیلوگرم است که جا دارد تا 400 کیلو گرم نیز برسد. بر این اساس حساب و کتابی کردیم و گفتیم مثلا مصرف ما در سال 75، سیصد کیلو برای هر نفر است، این عددی است که در آن زمان مطرح شد، آن را در جمعیت ضرب می کردیم و به میزان مصرف ظاهری می رسیدیم. حالا چقدر کم داریم و ظرفیت های ما چیست، بستگی به این داشت که می خواستیم کارخانه اضافه بکنیم یا خیر. در نهایت به جایی رسیدیم که گفتیم می خواهیم تا سال 1404 به تولید 55 میلیون تن برسیم، اما آیا واقعا مواد اولیه این 55 میلیون تن در کشور موجود هست؟ آیا مصرف این میزان فولاد در کشور وجود دارد؟ و آیا برنامه ای برای بازاریابی و فروش مازاد این تولید در خارج از کشور هست یا خیر؟ تمام این سوال ها در رابطه با تولید 55 میلیون تنی وجود دارند و نیاز به بررسی دارند. ما باید بدانیم که اگر می خواهیم صادرات کنیم باید به کدام بازار محصول بدهیم، اما هیچ وقت در هیچ برنامه ریزی ما تولید سالانه 10 میلیون تنی کشوری مانند عمان که همسایه ماست و ارتباط سیاسی خوبی هم با ما دارد را در نظر نمی گیریم. خب آنجا 10 میلیون تن کالا تولید می شود در صورتی که ما آنجا را به عنوان بازار هدف در نظر گرفته ایم یا در عربستان و امارات نیز همین اتفاق در حال رخ دادن است. در کنار تمام نکاتی که به آن اشاره شد، ما مساله ای داریم به نام جانمایی برای ساخت کارخانه های فولاد. به هرحال جانمایی یکی از مهم ترین پارامترها در ایجاد هر صنعتی است که نگاهی علمی نیز به شمار می رود. محل احداث، زمان احداث و چگونگی معرفی کردن محصولات همگی از پارامترهایی هستند که امروزه با دید علمی به آن نگاه می شود و البته در احادیثی که به تجارت مربوط می شوند نیز توسط ائمه به آنها اشاره شده است. اما ما چه کارمی کنیم، در حالی که سرمایه کم داریم و زمین هم گران است، می رویم در وسط کوه ها فولاد احداث می کنیم بعد تجهیزاتی را به این کارخانه دورافتاده می بریم که در خاورمیانه نمونه اش وجود ندارد، بعد خروجی آن را که نگاه می کنیم می بینیم زیان می دهد. در همین شرایط به ترکیه که نگاه می کنیم می بینیم یک کارخانه ای که دو هزار متر است قطعه فولادی تولید می کند و آن را به پوسکو یا هیوندای می فروشد در حالی که فقط دو هزار متر فضا دارد! کل نیروهای آن نیز 14 نفر است. سال گذشته همین کارخانه 800 هزار دلار به پوسکو صادرات داشته است. به این ترتیب ما به جاهایی رفته ایم و کار کرده ایم و در این میان عده ای کشاورز را نیز از کار بیکار کرده ایم و به کارخانه برده ایم که در نهایت با زیان همراه بوده است و علت اصلی تمام این اتفاقات نیز این است که جانمایی درستی برای احداث کارخانه انجام نداده ایم. ما اگر تجربه های جهانی را نگاه کنیم متوجه می شویم که هیوندای سالی 23 میلیون تن تولید فولاد دارد و پوسکو نیز 36 میلیون تن تولید دارد. من یک بار از مدیرعامل هیوندای استراتژی آنها را برای تولید پرسیدم که چگونه این میزان تولید توجیه دارد، او در پاسخ گفت ما به این نتیجه رسیدیم که برای تولید پررونق باید چرخه ای کامل داشته باشیم. برای همین خودمان فولاد می سازیم، کشتی سازی و خودروسازی نیز داریم، از آن طرف قراضه هایی که داریم را ذوب می کنیم و بار دیگر آن را به چرخه می آوریم. آنها حتی ساختمان سازی نیز دارند، پروژه هایی را می سازند و بعد از ده سال خراب می کنند و به این ترتیب تقاضا برای خود ایجاد می کنند. آنها در واقع چرخه ای کامل را ایجاد کرده اند که چرخ های صنعت به واسطه آن می چرخد اما به اعتقاد بنده ما در فرآیند ابتدا تا انتهای فولاد، خیلی نقص داریم. دلیل اصلی آن نیز نخواستن نبوده است بلکه نبود مطالعه و بررسی در کشور است که باعث شده است تصمیماتی که ما اتخاذ می کنیم بر اساس یکسری اطلاعات اشتباه باشد که نخستین اشتباه میزان مصرف سرانه بوده است. ما در سال های گذشته تا 21 میلیون تن هم تقاضای فولاد داشته ایم، اما حالا تولید بیش از 16 میلیون تنی ما نیز با مشکل فروش مواجه است، با توجه به این مساله در حال حاضر میزان تولید با میزان واقعی مصرف چقدر فاصله دارد؟ در واقع میزان تقاضای واقعی در حال حاضر چقدر است؟ نعمت الله محسنی: عدد واقعی استفاده از ظرفیت های فولادی در کشور در سه ماه گذشته 52 درصد بوده است، یعنی 48 درصد از ظرفیت ما بدون استفاده باقی مانده است. البته این میزان تقاضا مشخص نیست که صرفا برای تولیدکنندگان فولاد خام است یا خیر زیرا نام تولیدکنندگان نوردی نیز در این میان دیده می شود. به این ترتیب ما با وجود اینکه ظرفیت برای تولید داشته ایم، شاهد بوده ایم که تعداد زیادی از تولیدکنندگان کاهش تولید داده اند؛ اما اگر ما روی این عدد حساب کنیم و روی ظرفیت تولید حدود 22 میلیون تن که تولیدکنندگان به اجبار کاهش داده اند، به عددی حدود 12 میلیون تن می رسیم. در کنار این اعداد دوستان حتما بهتر از موجودی انبارها مطلع هستند، بنده فکر می کنم امروز موجودی انبارهای ما در کشور نزدیک به 5/ 2 میلیون تن باشد. این عدد را اگر از 12 میلیون تن یاد شده کم کنیم، در شرایط فعلی میزان تقاضای واقعی حدود 5/ 9 تا 10 میلیون تن خواهد بود که تقریبا با شرایط فعلی بازار همخوانی دارد. البته در کنار این عدد باید میزان واردات را هم در نظر بگیریم. واردات پنج ماه ابتدای امسال چیزی حدود یک میلیون و 600 هزار تن بوده است، هرچند چیزهایی وارد شده است که در کشور تولید نمی شده مانند ورق 2، کلاف های خاص، فولاد اچ که تمام اینها در کشور به تولید نمی رسند. حالا اگر ما کاری به ترکیب محصولات وارد شده نداشته باشیم، در کنار ظرفیت تولید فعلی و ظرفیت نصب شده برای تولید فولاد در کشور که به روایتی 18 میلیون تن است، به همان میزان تقاضای حدود 9 میلیون تن در کشور می رسیم که در میان اعداد مختلفی که اعلام می شود محتمل به نظر می رسد. عدد 9 میلیون تن برای تقاضای داخلی بسیار کم به نظر می رسد، در این میان چه راهکاری برای تحریک تقاضا به نظر می رسد؟ علی اصغربهرامی: به نظر بنده یکی از بهترین راه های تحریک تقاضا اختصاص نقدینگی به پروژه های عمرانی کشور است، اما متاسفانه در سال گذشته هیچ تحریکی برای تقاضا نداشتیم و امسال هم که بودجه عمرانی کشور حدودا نصف شده است. در کنار این موضوع مدیریت بازار نیز مهم به نظر می رسد، برای مثال ذوب آهن اصفهان در حال انجام اقداماتی برای کنترل بازار است و در بازار تیرآهن شاهد این اتفاق هستیم و در بازار میلگرد هم اقداماتی برای کنترل احساس می شود؛ اما به عقیده بنده این روش ها زیاد موفق نخواهد بود زیرا ما برای 9 میلیون تن مصرف در کشور تقاضا داریم و این میزان را به شرطی می توان مدیریت کرد که ساخت و سازها یا بازار صادراتی را تقویت کنیم زیرا در اینجا فقط ذوب آهن و تلاش آن برای مدیریت مطرح نیست و ما با مشکلی سراسری همراه هستیم. ما طی دو یا سه سال گذشته که با رشد نرخ ارز همراه شدیم، بازارهای صادراتی خود را از دست دادیم، ورود ترکیه، عربستان و هند نیز در این ماجرا بی تاثیر نبود. فکر می کنم الان مهم ترین بحث ما تخصیص بودجه های عمرانی باشد که البته هیچ چشم انداز مثبتی نیز برای آن مشاهده نمی شود. نعمت الله محسنی: در این زمینه بهتر است ما از شرایط جهانی غافل نشویم زیرا شرایط جهانی فولاد نیز خیلی خوب نیست. از طرفی نامه ای که حالا به هر دلیلی از سوی چهار وزیر به رئیس جمهوری نوشته شده است نیز نشان می دهد که با وجود اینکه همه از نامساعد بودن شرایط باخبرند، بالاخره چند نفری پیدا شدند و به آن تاکید کردند که حال ممکن است این نامه نیز اثرگذار باشد. توضیح این نامه در این بوده است که آنها به این نکته تاکید کرده اند که حالا تقاضا در کشور با رکود و مشکل همراه است و امروز حتی اگر سرمایه در گردش نیز به واحدهای تولیدی بدهیم اتفاقی رخ نمی دهد، زیرا در بخش تقاضا تمایلی برای خرید وجود ندارد. از طرفی کاهش سود بانکی نیز اتفاقی است که لاجرم باید رخ بدهد، در حال حاضر با توجه به محدودیت هایی که اعمال کرده اند سود بانکی از حدود 28 درصد به نزدیک 23 درصد رسیده است، البته در این میان نیز مشکلاتی مانند مقاومت بانک ها برای کاهش سود وجود دارد؛ اما به نظر بنده این کاهش سود بالاخره رخ خواهد داد. از سویی با توجه به نیتی که این چهار وزیر با نگارش نامه داشته اند تا شاید اتفاقی در این میان رخ دهد و همچنین با توجه به اتفاقات سیاسی و بین المللی به نظر می رسد ما می توانیم این امیدواری را داشته باشیم که از اینجا به بعد شرایط با بهبودی نسبی همراه شوند. من خیلی آدم سیاسی نیستم اما اگر واحدی تعطیل شود، تبعات اجتماعی آن بسیار زیاد خواهد بود. به اعتقاد بنده اگر بخش ساختمان به تنهایی تحریک شود، هرچند ما تعداد زیادی ساختمان ساخته شده داریم که خالی هستند، اما باز هم می توانیم امیدوار باشیم. نکته ای که در این میان وجود دارد این است که وقتی ما از بودجه عمرانی صحبت می کنیم شخصی و دولتی داریم. می توان گفت که در بخش شخصی اتفاق چندانی رخ نخواهد داد و اگر تحرکی هم پیدا کند نسبت به شرایط امروز شاید 15 درصد رشد داشته باشد؛ اما بخشی که دولت آن را تعطیل کرده است، یعنی بخش عمرانی دولتی آن است که می تواند تاثیرگذار باشد، بنابراین چنانچه بودجه به سمت پروژه های عمرانی دولتی که تعداد آنها بسیار زیاد است، هدایت شود می توان انتظار بهبود شرایط را داشت. شما فرض کنید ما یک طرح انتقال آب از خلیج فارس به سیرجان و منطقه کرمان و یزد داریم که پروژه ای عظیم است که با وجود آماده بودن قرارداد آن هنوز آغاز به کار نکرده است یا پروژه های بزرگ متروسازی در سطح کشور که اگر دولت به این پروژه ها پول تزریق کند، تحرکی که در آن ایجاد می شود در همه صنایع بازتاب پیدا خواهد کرد و ورود سرمایه گذار خارجی به کشور را نیز تحریک می کند، اما تا زمانی که شرایط مثل امروز باشد سرمایه گذار خارجی نیز رغبتی برای ورود به کشور نخواهد داشت که این برای ما خطر است. مدیریت بازار اتفاقی است که در تمام دنیا در مواقع اضطراری و رکود رخ می دهد، برای مثال کارخانه های فولادسازی تولید را کاهش می دهند و این عرفی شناخته شده است. در شرایط فعلی بازار، آیا این استراتژی توسط فولادسازان به کار بسته شده است؟ اصولا در شرایط فعلی چه اقداماتی برای مدیریت بازار در حال انجام است؟ شهرام میرآخورلو: اگر اجازه بدهید من ابتدا توضیحاتی در رابطه با میزان مصرف و بحث های قبلی ارئه بدهم. ما در حال حاضر درگیر یک رکود انتظاری هستیم که این خودش را به رکودی تورمی تبدیل کرده است. مردم از یک سال قبل در انتظار روشن شدن نتایج گفت وگوهای هسته ای و رفع تحریم ها بوده اند و این انتظار تا 26 مهر و باز شدن سوئیفت ها ادامه خواهد داشت. بنابراین این مدل از نخریدن بیشتر از این زاویه است که به آن اشاره کردم و در اغلب صنایع نیز به چشم می خورد. نامه چهار وزیر به رئیس جمهوری نیز بیشتر تحلیل عملکرد بازار بورس اوراق بهادار بوده و بیشتر روی دارایی ها، سرمایه های مالی و پولی بوده است. از سویی صنعت اگر بخواهد نجات پیدا کند اثرات خود را به این زودی در جامعه نشان نخواهد داد و تا یک سال دیگر قابل مشاهده نخواهد بود. در رابطه با تاثیر پروژه های شخصی و دولتی من فکر می کنم پروژه های مردمی بیشتر از پروژه های عظیم عمرانی در توسعه بازار فولاد دخیل است. دوره آخر ریاست جمهوری آقای احمدی نژاد اگر اشتباه نکنم چیزی حدود یازده درصد از بودجه عمرانی تخصیص داده شد، در زمان آقای روحانی گفتند ضرباهنگ تخصیص رشد پیدا کرد؛ اما به پروژه هایی اختصاص پیدا کرد که تا 80 درصد پیشرفت فیزیکی داشتند. خب قطعا آن پروژه ها نمی توانند در میزان مصرف کالاهایی چون فولاد و سیمان تاثیرگذار باشند. پس عملا دو سال است که در بحث پروژه های عمرانی و شاید به همین میزان و بیشتر در بحث پروانه های صادره از سوی شهرداری ها برای ساخت و ساز با رکود همراه هستیم که می توان گفت پروانه های ساخت و ساز خیلی کمتر از نصف شده و کاهش شدیدی داشته است. ببینید در زمان آقای احمدی نژاد مسکن مهر یک انقلابی را به واسطه تقاضای بیش از حد فولاد ایجاد کرد و همان نیز باعث شد که از زاویه عدم توازن میان تولید و مصرف با برخی مشکلات همراه شویم. من حس می کنم کماکان مصرف ما در بخش فولاد حداقل چیزی حدود 15 میلیون تن به صورت عادی و بسته به شرایط باشد. همین حالا چیزی حدود 6 میلیون تن فولاد خام توسط واحدهای زیرمجموعه ایمیدرو و یک تا دو میلیون تن هم توسط بخش خصوصی تولید شده است که اگر این را ضرب در 2 نیز بکنیم، چون در صادرات نیز به لحاظ مشکل ساختاری قیمت تمام شده چندان موفق نیستیم و صادرات برای ما چندان توجیهی ندارد، نظر من این است که حداقل 15 تا 16 میلیون تن را مصرف سالانه داریم. حال چه کار باید کرد تا تقاضا در بازار تحریک شود، پاسخ این سوال آن است که باید قدرت خرید مردم را در قبال دادن تسهیلات خرید بالا ببریم. اما مشکلی که در این میان وجود دارد این است که مردم ما همواره در زمان افزایش قیمت هاست که خریداران خوبی هستند. برای مثال در شرایط فعلی که قیمت مسکن به متری دو میلیون تومان رسیده است کسی سراغ خرید نمی رود با این توجیه که حتما این به متری یک میلیون تومان می رسد، اما همین شخص همان مسکن را در زمانی که قیمت آن به متری پنج میلیون تومان رسیده است با رضایت کامل خریداری می کند. حال ما برای اینکه بتوانیم انگیزه خرید را در میان مصرف کنندگان ایجاد کنیم، به هر حال باید تسهیلاتی به آنان ارائه دهیم و این اطمینان خاطر را به آنها بدهیم که قرار نیست با اجرایی شدن توافق هسته ای، نرخ دلار به هزار تومان بازگردد یا بهای تمام شده تولید ما کاهش پیدا کند. یا قرار نیست ناگهان به قیمت های سه یا چهار سال قبل بازگردیم. مصرف کننده باید از زاویه قیمتی به صورت شفاف با روند تولید آشنا شود، البته در کشور ما همه به نوعی کارشناس بازار هستند. زمانی بود که اگر کسی فعالیتی انجام می داد آن فعالیت صرفا جنبه اقتصادی داشت، یعنی اگر کسی به سراغ خرید خودرو می رفت با این هدف می رفت که هم از آن استفاده کند و هم بعد از مدتی آن را به قیمتی بالاتر بفروشد و اصلا نگاهی به عنوان کالای مصرفی به آن وجود نداشت. متاسفانه تمام این اتفاقات باعث شد تا نگاه مردم به بازار و خرید نگاهی دلالانه باشد. اتفاقی که حالا رخ داده این است که نحوه مصرف به این گونه است که اگر قبلا واحدهای تولیدی یک تولیدی را انجام می دانند و آن را در واحدهای توزیع به مصرف کننده منتقل می کردند، بخش توزیع به دلیل برخی اتفاقات مانند دریافت مالیات بر ارزش افزوده، حاشیه سود پایین و مانند اینها از گردونه کار حذف می شدند. در حال حاضر موجودی انبارهای واحدهای تولید حداقل نزدیک به یک میلیون تن است و سیستم توزیع به شدت با کاهش موجودی همراه است و بارها مستقیما از محل تولید به محل مصرف برده می شود، یعنی رویه در حال برگشت است. در کنار قدرت خریدی که به آن اشاره و تاکید کردم که باید به مردم بازگردانده شود، باید به واحدهای تولیدی نیز کمک شود تا بهای تمام شده شان پایین بیاید. مباحث مربوط به هدفمندی یارانه ها باعث شد که تولیدکنندگان بتوانند خود را مدیریت کنند و هزینه ها را تا آنجا که می شد کاهش دهند، اما قطع به یقین ساختار بهای تمام شده تولید در داخل کشور به چند دلیل بالااست که یکی از آنها بالا بودن سود بانکی است. کجای دنیا تولیدگر می تواند سود بانکی بالای 30 درصد پرداخت بکند و بعد سود هم بدهد؟ این مساله یکی از بزرگ ترین معضلات است. بحث سرمایه در گردش نیز هست که واحدهای تولیدی را مدام درگیر خود کرده است. بحث مطالباتی که متاسفانه همواره از بخش های تولید وجود دارد نیز بسیار مشکل ساز است. درواقع به دلیل دولتی بودن برخی بخش های تولیدی همواره از بیرون برای آنها تصمیم گیری شده است، الان شرکت های تولیدکننده سنگ آهن یا گندله و کنسانتره یا ذوب آهن، ساختار مالی دارند که با یکدیگر درگیرند و دریافت مطالبات به گونه ای شده است که باید بروند شرایط ویژه ای را اجرایی کنند تا بتوانند به مطالبات خود برسند. یعنی آنها باید روش های مختلفی را برای رسیدن به پول خود اجرا کنند که با انجام آنها در سطح بازار می بینیم اتفاقاتی رخ می دهد که قیمت را باز از سطحی که اقتصادی است یا پایین تر می برد یا بالاتر. این مربوط به بخش اول بود که باید برای تحریک تقاضا چه کار کرد. بنابراین ما باید در گام نخست تلاشی برای کاهش بهای تمام شده بکنیم، دوم کاری انجام دهیم که خرید راحت تر انجام شود. با شکل گرفتن این دو در کنار هم به طور حتم تقاضا به جریان می افتد و منجر به شکل گیری تولید می شود. همین واحدهایی که گفته می شود غیراقتصادی هستند تا دو سال قبل در حال کار بودند و حداقل با 30 درصد ظرفیت تولید سود هم می دادند. الان اما به این واسطه که همه با 20 یا 30 درصد ظرفیت مشغول کار هستند، کار مشکل شده است.
شنبه ، ۱۸مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دنیای معدن]
[مشاهده در: www.donyayemadan.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]
-
گوناگون
پربازدیدترینها